நிஷா (உங்களில் ஒருத்தி) (RESTARTED)

[Lust king 66]

நண்பர்களே நம் கணவு நாயகியின் கதையை மேலும் தொடர்ந்து எழுதலாம் என்று இருக்கிறேன்

[Lust king 66]

நண்பர்களே நம் கணவு நாயகியின் கதையை மேலும் தொடர்ந்து எழுதலாம் என்று இருக்கிறேன்

[Lust king 66]

?நண்பர்களே நம் கணவு நாயகின் கதையை தொடர்ந்து எழுது போகிறேன்

[Lust king 66]

Super

[Lust king 66]

(கதை படித்து கருத்தை கூறுங்கள் ))


காலை 5:30 மணி. கிராமத்தின் அமைதியைப் பறவைகளின் கீச்சிடும் சத்தம் மெல்ல கலைத்தது. பச்சைப் பசேலென வயல்களுக்கு நடுவே, மல்லிகைப் பூக்களின் மணம் கமழ, நிஷாவின் வீடு அமைந்திருந்தது. 36 வயதில், அவள் ஒரு பேரழகியாகவே இருந்தாள். முன்பை விட அவளது உடல் செழித்து, ஒவ்வொரு அங்கமும் ஆண்களின் கண்களை சுண்டி இழுக்கும் வகையில் மாறியிருந்தது. நிஷாவின் இடுப்பு, மென்மையாகவும், வளைவாகவும், ஒரு சிற்பத்தைப் போல இருந்தது. அவளது தொப்புள் குழி, பளிங்கு போல மின்னி, புடவை முந்தானையின் இடைவெளியில் வெளிப்பட்டு மறைந்தது. மூன்று குழந்தைகளைப் பெற்ற பின்னரும், அவளது மார்பகங்கள் தொய்வில்லாமல், கின்னென்று நின்று, அவளது கம்பீரத்துக்கு மெருகூட்டின.
நிஷா ஒரு மெல்லிய பச்சை நிற பட்டுப் புடவையை அணிந்து, சமையலறையில் பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவளது ஈரமான கூந்தல், இடுப்பு வரை நீண்டு இருந்தது, புடவை முடிச்சி வலைவான  இடுப்பில் சொருகப்பட்டிருந்தது. காலையில் குளித்து முடித்த, அவளது உடலில் ஒட்டியிருந்த தண்ணீர்த் துளிகள், தொப்புள் குழியில் தங்கி, முத்து மணியைப் போல மின்னின. அவள் குனிந்து அடுப்பில் கை வைக்கும் போதெல்லாம், புடவை இடுப்பை விட்டு விலகி, அந்த பளபளப்பான தொப்புள் வெளிப்பட்டு பின் மறைந்தது.

சமையலறையில், அவள் கதிருக்கு காபி தயாரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவன், இப்போது காவல் துணை அதிகாரியாக உயர்ந்தவன், இன்னும் நிஷாவை முதல் நாள் காதலித்தது போலவே நேசித்தான். .
அவன், குளித்து முடித்து, காவல் உடையில் கம்பீரமாக வெளியே வந்தான். நிஷாவைப் பார்த்ததும், அவனது கண்கள் ஒரு கணம் நிலைத்தன. “என் பொண்டாட்டி இன்னும் எவ்வளவு அழகு!” என்று சொல்லிக் கொண்டே, அவளது இடுப்பை ஒரு குறும்பு கிள்ளலுடன் தொட்டான்.

“அய்யோ... காலங்காத்தால இப்படியா?” என்று நிஷா சிணுங்கிக் கொண்டே, அவனது நெஞ்சில் கை வைத்து தள்ளினாள். அவளது கண்களில் ஒரு குறும்பு மின்ன, “போய் கிளம்புங்க, லேட்டாச்சு!” என்று பொய்க்கோபத்துடன் முறைத்தாள்.
அவன் சிரித்துக் கொண்டே, “லோ ஹிப் புடவையில உனக்கு ஒரு தனி அழகு இருக்குடி!” என்று சொல்லி, நிஷாவுக்கு ஒரு பறக்கும் முத்தம் கொடுத்துவிட்டு, காபியை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே சென்றான். அவள் அவனைப் பார்த்து மெல்ல சிரித்தாள். நிஷாவின் மனதில், அவனது இந்த சிறு குறும்புகள் இன்னும் அவளை உயிர்ப்புடன் வைத்திருந்தன.
ஆனால், அவளது மனதில், அவ்வப்போது கண்ணனின் நினைவுகளும், சீனுவின் குறுகுறு பார்வைகளும் எட்டிப் பார்த்தன. அவள் அவற்றை மனதில் ஒதுக்கி, “என் அழகு, என் வாழ்க்கை எல்லாம் அவனுக்கு மட்டுமே” என்று தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டாள்.
நிஷா தனது ஸ்கூட்டியை எடுத்து, பள்ளிக்கு கிளம்பினாள். அவளது வீடு, பள்ளியிலிருந்து 10 கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருந்ததால், அவள் தினமும் ஸ்கூட்டியில் பயணித்தாள். அவளது புடவை, காற்றில் பறந்து, நிஷாவின் இடுப்பையும் சதைப்பற்றான தொப்புளையும்  அவ்வப்போது வெளிப்படுத்தியது. அவள் செல்லும் வழியில், கிராமத்து இளைஞர்கள் அவளை ரகசியமாக ரசித்தனர். “நிஷா மேடம்” என்று அழைக்கப்படும் அவள், அந்தப் பகுதியில் ஒரு கனவு தேவதையாக மாறியிருந்தாள்.
பள்ளியில், நிஷா துணை தலைமை ஆசிரியையாக கம்பீரமாக நடந்து சென்றாள். அவளது நடையில் ஒரு ஆசிரியையின் அழுத்தமும், ஒரு பெண்ணின் மென்மையும் இணைந்திருந்தன. மாணவர்கள், “குட்மார்னிங் மேடம்!” என்று கூவ, அவளது முகத்தில் ஒரு புன்னகை மலர்ந்தது. நிஷாவைப் பார்க்கும் ஆசிரியர்களில் சிலர், அவளது அழகில் மயங்கி, ரகசியமாக பாராட்டினர். ஆனால், அவள் தனது கடமைகளில் மூழ்கி, அவர்களின் பார்வைகளை புறக்கணித்தாள்.
நிஷாவின் நடை, ஒரு ஆசிரியையின் கம்பீரத்துடன், ஒரு கவர்ச்சிகரமான பெண்ணின் மென்மையையும் இணைத்து, எவரையும் திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது.

பள்ளி முடிந்து, நிஷா ஸ்கூட்டியில் வீடு திரும்பினாள். வீட்டில், அவளது மாமியார் அவளை வரவேற்று, “வாம்மா, பசங்க உனக்காக வெயிட் பண்ணிட்டிருக்காங்க!” என்று சிரித்தார். அவளுக்கு பிறந்த மூன்று  பிள்ளைகள் (இரண்டு பெண்களும் ஒரு ஆணும்)  நிஷாவை கட்டிப்பிடித்து, “அம்மா!” என்று கூவினர். அவள் அவர்களை முத்தமிட்டு, மகிழ்ச்சியில் திளைத்தாள்.
கதிர், மாலை 7 மணிக்கு வீடு திரும்பினான். டயட் ஆக இருந்தான்
அனைவரும் சாப்பிட்ட பின்.இரவு உணவு முடிந்து, குழந்தைகளை படுக்க வைத்துவிட்டு,
சிறிது நேரத்தில்
நிஷா, ஒரு மெல்லிய சிவப்பு நிற நைட்டியில், அவனுக்கு பால் தயாரித்து எடுத்து வந்தாள். அவளது நைட்டி, நிஷாவின் உடல் வளைவுகளை மென்மையாக வெளிப்படுத்த, அவனது கண்கள் அவளை ஆசையுடன் ரசித்தன.
“என்னங்க, இப்படி பாக்குறீங்க?  பால் குடிக்க வேண்டாமா?” என்று அவள் குறும்பாக கேட்டாள்.
“உன்கிட்டதான்   குடிக்க   போறேன்!” என்று அவன் சிரித்துக் கொண்டே நிஷாவை இழுத்து, அவளது கன்னத்தில் ஒரு முத்தம் கொடுத்தான். அவள் சிணுங்கிக் கொண்டே, “விடுங்க!” என்று தள்ளினாள். ஆனால், நிஷாவின் உடல், அவனது தொடுதலில் ஒரு மெல்லிய சூடு ஏறியது.
 அவன், அவளை கட்டிலில் இழுத்து, “இன்னைக்கு உன்னை விட மாட்டேன்!” என்று குறும்பாக சொன்னான். அவள், “ச்சீ, எப்போ பாரு இப்படித்தான்!” என்று சிணுங்கினாலும், நிஷாவின் உதடுகளில் ஒரு புன்னகை மலர்ந்தது. அவன், அவளது இடுப்பை மெல்ல தடவி, நிஷாவின் தொப்புளில் விரலை வைத்து வருட, அவள் “ஸ்ஸ்ஸ்...” என்று முனகினாள்.
“என்னடி, இன்னும் இப்படி கூசுதா?” என்று அவன் கேட்டான்.
“நீங்க தொடும்போது எப்படி கூசாம இருக்கும்?” என்று நிஷா மெல்லிய குரலில் சொல்லி, அவனை கட்டிப்பிடித்தாள். அந்த இரவு, அவளுக்கு அவனது அன்பில் திளைக்கும் ஒரு இனிய தருணமாக அமைந்தது.
தூங்கும் முன் இந்த வாழ்வு இப்படியே இனிமையாக செல்ல வேண்டும் என்று எண்ணம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. தெளிந்த நீரோடையாக இருக்கும் தன் வாழ்வு இப்படியே நீடிக்க வேண்டும் என்று நினைத்தாள்.

அவளின் எண்ணம் நிறைவேறுமா?

[Lust king 66]

ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை - கதிரின் வீடு
காலை 8 மணி. அமைதியான சூழல், மல்லிகைப் பூக்களின் மணத்துடன், பச்சைப் பசேலென வீட்டின் முன் தோட்டத்தில், பனித்துளிகள் புல்வெளியை முத்து முத்தாக அலங்கரித்தன. தூரத்தில், வயல்களில் விவசாயிகள் காலை வேலைகளைத் தொடங்கியிருந்தனர், அவர்களின் மாட்டு வண்டிகளின் மணி ஒலி மெல்லிய இசையாக காற்றில் கலந்தது. வீட்டின் மரத்தாலான வாசலில், குருவிகள் கூடு கட்டி, கீச்சிடும் ஒலியுடன் பறந்து கொண்டிருந்தன.  
 வீடு ஒரு பழமையான அழகுடன் அமைந்திருந்தது. முன் தோட்டத்தில், மல்லிகை, ரோஜா, மற்றும் செவ்வந்தி செடிகள் செழித்து, காலை வெயிலில் மலர்ந்து மணம் பரப்பின.
 வீட்டின் உள்ளே, சமையலறையில் அவளின் மாமியார், மெல்லிய பாடல் முணுமுணுத்தபடி, இட்லி மாவு தயாரித்து கொண்டிருக்கும் போது அவளின் மாமனார், தோட்டத்தில் செடிகளுக்கு தண்ணீர் ஊற்றி, மூத்த மகளுடன் கதை பேசிக்கொண்டிருந்தார். 
“அப்பா இந்த ரோஜா செடி எப்படி இவ்வளவு பெருசா வளர்ந்துச்சு?” என்று நந்தினி கேட்க, மாமனார் சிரித்துக்கொண்டே, “கொஞ்சம் தண்ணி, கொஞ்சம் அன்பு, எல்லாமே செழிக்கும், கண்ணு,” என்று பதிலளித்தார்.  
அவளின் மூன்று குழந்தைகள் வீட்டு முற்றத்தில் குதித்து விளையாடினர். நந்தினி, தன் தம்பி தங்கையை ஒரு ஆசிரியை போல ஒழுங்குபடுத்தி, “அர்ஜுன், அனன்யா, இங்க வந்து உட்காருங்க! நம்ம விளையாட்டு ஆரம்பிக்கலாம்!” என்று கூவினாள். 
அவர்களின் சிரிப்பொலி, வீட்டை மகிழ்ச்சியால் நிரப்பியது.  


நிஷாவுக்கு அன்று முழு ஓய்வு. பள்ளி வேலைகள் இல்லாததால், அவள் தன் படுக்கையறையில், நிம்மதியாகத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
 அவளின் படுக்கையறை, மெல்லிய பட்டுத் திரைகளால் மூடப்பட்டு, மங்கலான ஒளியில் மூழ்கியிருந்தது. அறையின் கூரையில், மின்விசிறி மெதுவாகச் சுழன்று, காற்றை அசைத்தது. 

படுக்கையில், அவள் ஒரு வெள்ளை நிற மெல்லிய நைட்டியில், அழகு ஓவியமாகத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.  
இந்த நைட்டி, அவளின் உடல் வளைவுகளை மென்மையாக அணைத்து, அவளின் மார்பழகை வெளிப்படுத்தியது. மெல்லிய துணி, அவளின் மார்பகங்களின் உயரத்தையும், அவளின் இடுப்பின் மென்மையான வளைவையும், அவளின் ஆழமான “அல்வா தொப்புள்” குழியையும் இலைமறை காயாகக் காட்டியது. 

அவளின் மார்பகங்கள், நைட்டியின் இறுக்கத்தில் மெதுவாக உயர்ந்து இறங்கின, அவளின் மூச்சுக்கு ஏற்ப அசைந்தன. அவளின் இடுப்பு, பெண்மையின் கவர்ச்சியுடன், ஒரு மென்மையான சதைப்பற்றுடன் வளைந்து, படுக்கையில் அவள் திரும்பும் போது மேலும் வெளிப்பட்டது.

 அவளின் தொப்புள் ஆழமாகவும், கவர்ச்சியாகவும், அவளின் அடிவயிற்றில் குழிந்து, ஒரு ரகசிய வசீகரத்தை மறைத்து வைத்திருந்தது. 
 
அவளின் கூந்தல், கருமையாகவும், அடர்த்தியாகவும், தலையணையில் பரவி, ஒரு கருங்கடல் அலையைப் போல பரவியிருந்தது. அவளின் முகம், தூக்கத்தில் ஒரு தேவதை போல் மின்னியது. 
அவளின் கன்னங்கள், மென்மையான பனித்துளிகளைப் போல, காலை வெயிலில் மெதுவாக ஒளிர்ந்தன. அவளின் உதடுகள், “ரோஜா இதழ்கள்” போல அவை மெதுவாக அவளின் தூக்கத்தில் அசைந்து, ஒரு மெல்லிய முணுமுணுப்பை வெளிப்படுத்தின.  

அவளின் பக்கத்தில், கதிர் ஒரு மர மேஜையில் அமர்ந்து, தன் லேப்டாப்பில் ஒரு புதிய காவல் வழக்கை (கேஸ்) ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தான்
அவனது கைகள், திரையில் உள்ள ஆவணங்களை ஆராய்ந்தாலும், அவனது கண்கள் அவ்வப்போது இவளை நோக்கித் திரும்பின. அவளின் தூக்கத்தில் உள்ள அழகு, அவனை மீண்டும் மீண்டும் கவர்ந்தது. “என் தேவதை எவ்வளவு அழகு,” வார்த்தைகள், இப்போது கதிரின் மனதில் எதிரொலித்தன. அவன் மெதுவாக எழுந்து, இவளை நெருங்கி, அவளின் கூந்தலை ஒரு விரலால் மென்மையாக வருடினான். 

ஆனால், அவளின் தூக்கத்தை கலைக்க விரும்பாமல், மீண்டும் தன் வேலையில் மூழ்கினான்.  


அவள் தூக்கத்தில் ஒரு கனவில் மூழ்கியிருந்தாள். அந்தக் கனவில், அவள் ஒரு பெரிய, மென்மையான படுக்கையில் படுத்திருந்தாள். அறை மங்கலான ஒளியில் மூழ்கியிருந்தது, பட்டுத்திரைகள் காற்றில் மெதுவாக அசைந்து, ஒரு மெல்லிய நிழலை உருவாக்கின. அறையில் ஒரு மென்மையான மலர் மணம் கலந்திருந்தது, அவளின் மனதை ஒரு அமைதியான மயக்கத்தில் ஆழ்த்தியது. அவள் ஒரு மெல்லிய பச்சை நிற புடவையில் இருந்தாள், புடவையின் முந்தானை நெகிழ்ந்து, அவளின் முலைமேடுகளையும், ஆழமான “அல்வா தொப்புள்” குழியையும் இலைமறை காயாக வெளிப்படுத்தியது.  

அவளின் மார்பகங்கள், புடவையின் மெல்லிய துணியில் மெதுவாக உயர்ந்து, அவளின் மூச்சுக்கு ஏற்ப ஒரு மென்மையான அசைவை உருவாக்கின. ஆழமாகவும், கவர்ச்சியாகவும், அவளின் அடிவயிற்றில் குழிந்து, ஒரு ஆணின் கண்களை சுண்டி இழுக்கும் வசீகரத்துடன் மின்னியது. அவளின் கூந்தல், படுக்கையில் பரவி, ஒரு கருங்கடல் அலையைப் போல, அவளின் உடலை மென்மையாக மூடியது.  


திடீரென, ஒரு ஆண் அறைக்குள் நுழைந்தான். அவனது முகம், ஒரு மர்மமான மூடுபனிக்குள் மறைந்திருந்தது, ஆனால் அவனது உருவம் உயரமாகவும், வலிமையான உடலமைப்புடனும் இருந்தது. அவனது நடை கம்பீரத்துடன். அவன் மெதுவாக படுக்கையை நெருங்கி, முட்டி போட்டு இவளை உற்றுப் பார்த்தான். 
அவனது பார்வை, அவளின் முகத்திலிருந்து தொடங்கி, அவளின் கழுத்து, மார்பகங்கள், இடுப்பு, மற்றும் தொப்புள் வரை பயணித்தது. அந்தப் பார்வை, ஒரு மெல்லிய நடுக்கத்தை உருவாக்கியது.  
அவள், கனவில் உறைந்து போயிருந்தாள், ஆனால் அவளின் உடல், அவனது பார்வையில் ஒரு மெல்லிய உணர்வை உணர்ந்தது. 
அவன் மெதுவாக அவளின் நெற்றியில் ஒரு முத்தமிட்டான். அந்த முத்தம், ஒரு பட்டாம்பூச்சியின் தொடலைப் போல மென்மையாக இருந்தது, ஆனால் அவளின் உடலில் ஒரு தீப்பொறியை உருவாக்கியது. பின்னர், அவன் அவளின் மூக்கில், கன்னத்தில், மற்றும் இறுதியாக அவளின் உதடுகளில் முத்தமிட்டான். அவளின் “ரோஜா இதழ்கள்” அவனது முத்தத்தில் துடித்தன, அவளின் மனம் ஒரு “காம உணர்வில்” தத்தளித்தது. அவளின் உதடுகள், அவனது முத்தத்தில் மெதுவாக பதிலளித்தன, ஆனால் அவளின் மனதில் ஒரு குரல் எச்சரித்தது, “இது தவறு, இது தவறு.”  
அவன் கைகள், மெதுவாக அவளின் புடவையை விலக்கின. 


அவளின் இடுப்பு, மென்மையான சதைப்பற்றுடன், அவனது விரல்களுக்கு அடியில் துடித்தது. அவன் விரல்கள், அவளின் ஆழமான அல்வா தொப்புளில் மெதுவாக வருடின, அந்தத் தொடுதல் அவளின் உடலில் ஒரு மின்சாரத்தைப் பாய்ச்சியது. அவளின் மனம், காமத்திற்கும் குற்றவுணர்ச்சிக்கும் இடையே போராடியது. திடீரென, அவன் அந்தத் தொப்புளில் முத்தமிட்டான். அந்த முத்தம், அவளின் உடலை ஒரு தீயாக எரித்தது, அவளின் உடலில் சுக அலையாக உணர்வுகள் பரவின.  



“இல்லை! இல்லை!” என்று கத்திக்கொண்டே, அவள் கனவிலிருந்து விழித்தாள்.  
அவளின் மனப் போராட்டம்
அவளின் இதயம் படபடவென அடித்துக் கொண்டது, வியர்வை அவளின் நெற்றியில் முத்து முத்தாகத் துளிர்த்தது. அவளின் உடல் நடுங்கியது, அவள் கண்களைத் திறந்து, படுக்கையில் உட்கார்ந்தாள். அவளின் நைட்டி, அவளின் மார்பகங்களை இறுக்கமாக அணைத்து, அவளின் உடல் நடுக்கத்தை மேலும் வெளிப்படுத்தியது. அவளின் கண்கள், குற்றவுணர்ச்சியால் நிரம்பியிருந்தன, அவளின் மனம், “நான் கதிருக்கு துரோகம் செய்யவில்லை, இது கனவுதான்,” என்று தன்னைத் தானே சமாதானப்படுத்த முயன்றது. 

ஆனால், அவளின் உடல், அந்தக் கனவின் தொடுதலின் நினைவில் இன்னும் நடுங்கியது.  
“என்ன ஆச்சு, நிஷா?” என்று கதிர், லேப்டாப்பை மூடிவிட்டு, இவளை அணைத்து ஆறுதலாகக் கேட்டான். அவனது கைகள், அவளின் தோள்களை மென்மையாகப் பற்றின, அவனது குரலில் அன்பும் கவலையும் கலந்திருந்தது. 

அவளின் நடுக்கம், அவனது கைகளில் மெதுவாகக் குறைந்தது, ஆனால் அவளின் மனம் இன்னும் அமைதியடையவில்லை.  
“ஒ… ஒன்னும் இல்ல, கதிர். கெட்ட கனவு,” என்று அவள் மழுப்பினாள். அவளின் குரல் நடுங்கியது, அவளின் கண்கள் கதிரை நேரடியாகப் பார்க்கத் தயங்கின. அவள், அவனுக்கு உண்மையைச் சொல்ல முடியாமல், தன் உதடுகளைக் கடித்து, கண்களைத் தாழ்த்தினாள்.  


கதிர், அவளின் முகத்தை மெதுவாக தன் கைகளால் தாங்கி, “நிஷா, நீ இப்படி பயப்படுறது எனக்கு பிடிக்கல. கனவுதானே, இவ்வளவு ஏன் பதறுற? என்கிட்ட சொல்லு, என்ன கனவு? உன்னோட மனசு இப்படி குழம்பி இருக்குறது எனக்கு தாங்க முடியல,” என்று மென்மையாக கேட்டான். 

அவனது கண்களில், அவளின் மீதான அன்பு மட்டுமே தெரிந்தது, ஆனால் அவளின் மனம், கனவில் வந்த அந்த ஆணின் தொடுதலை மறக்க முடியாமல் தவித்தது.  
“ஒன்னும் இல்ல, கதிர். உண்மையாவே ஒன்னும் இல்ல. கொஞ்சம்… கொஞ்சம் பயமா இருந்துச்சு, அவ்வளவுதான்,” என்று அவள் ஒரு புன்னகையை வரவழைத்து, அவனை சமாதானப்படுத்த முயன்றாள். 


ஆனால், அவளின் மனதில், அந்தக் கனவு ஒரு கறையாகப் பதிந்திருந்தது. அவளின் கைகள், தானாக அவளின் தொப்புளைத் தொட்டன, அந்தக் கனவில் அவன் முத்தமிட்ட இடத்தை மெதுவாக வருடின. அவளின் உடல், அந்த நினைவில் ஒரு மெல்லிய உணர்வை உணர்ந்தது, ஆனால் அவளின் மனம், “இது தவறு,” என்று கத்தியது. 
 
“சரி, வா, குளிச்சிட்டு வா. நம்ம குழந்தைகளோட கொஞ்சம் நேரம் இருக்கலாம். எல்லாம் சரியாயிடும்,” என்று கதிர், அவளின் தலையை மென்மையாகத் தடவி, ஒரு குறும்பு புன்னகையுடன் சொன்னான். “இல்லன்னா, நானே உன்னை குளிக்க வைக்க வேண்டியிருக்கும், என்ன சொல்ற?”  
அவள், அவனை ஒரு “குறுகுறு பார்வையுடன்” முறைத்து பார்த்தாள்.

முதல்ல நீ போய் குளி, அப்புறம் பார்க்கலாம்!” என்று குறும்பாகப் சிரித்தான். அவனின் சிரிப்பு, அறையை ஒரு கணம் ஒளிர வைத்தது, ஆனால் அவளின் மனதில், அந்தக் கனவின் நிழல் இன்னும் மறையவில்லை.  


அவள் எழுந்து, குளியலறைக்குச் சென்றாள். அவளின் கால்கள் தளர்ந்து, மனம் குழம்பியிருந்தது. ஒரு பழைய கண்ணாடி, சுவரில் மாட்டப்பட்டு, அவளின் பிரதிபலிப்பை மங்கலாகக் காட்டியது. அவள் கண்ணாடி முன் நின்று, தன்னைப் பார்த்தாள். அவளின் முகம், இன்னும் அந்தக் கனவின் தாக்கத்தில் இருந்தது. அவளின் கண்கள், குற்றவுணர்ச்சியாலும், பயத்தாலும், மறைமுகமான உணர்வாலும் நிரம்பியிருந்தன.  

அவள் நைட்டியை மெதுவாக அவிழ்த்தாள். நைட்டி, அவளின் உடலிலிருந்து நழுவி, தரையில் மென்மையாக விழுந்தது. அவள், கண்ணாடியில் தன் பிரதிபலிப்பைப் பார்த்தாள். 

அவளின் உடல், 36 வயது மேனி, ஒரு இளமையான கவர்ச்சியுடன் மின்னியது. அவளின் மார்பகங்கள், அவளின் இடுப்பு, அவளின் தொப்புள், “ஆழமான அல்வா தொப்புள்,” அவளின் அடிவயிற்றில் குழிந்து, ஒரு ரகசிய மன்மத வாசல் மறைத்து வைத்திருந்தது.
  
அவள் குளிக்கத் தொடங்கினாள். குளிர்ந்த நீர், அவளின் மார்பகங்களையும், அவளின் இடுப்பையும் குளிரவைத்தது. அவளின் கைகள், தானாக அவளின் தொப்புளைத் தொட்டன, அந்தக் கனவில் அவன் முத்தமிட்ட இடத்தை மெதுவாக வருடின. அவளின் உடல், அந்த நினைவில் ஒரு மெல்லிய உணர்வை உணர்ந்தது, ஆனால் அவளின் மனம், “இது தவறு,” என்று கத்தியது. அவள் கண்களை மூடி, “இது கனவுதான். நான் கதிருக்கு துரோகம் செய்ய மாட்டேன். மறுபடியும் தப்பான வழிக்கு போக மாட்டேன்,” என்று முணுமுணுத்தாள்.  
ஆனால், அவளின் மனதில் ஒரு சந்தேகம் எழுந்தது. “அந்த ஆண் யார்? சீனு இல்லை, கண்ணன் இல்லை, கதிரும் இல்லை. யாரோ ஒரு புதியவன். ஆனால், இது கனவுதானே?” அவள், தன் மனதை சமாதானப்படுத்த முயன்றாள், 

ஆனால் அந்தக் கனவின் தாக்கம், அவளின் உடலிலும் மனதிலும் ஒரு நிழலை விட்டுச் சென்றிருந்தது. 
 
அவள் குளித்து முடித்து, ஒரு மெல்லிய மஞ்சள் நிற புடவையை அணிந்தாள். புடவையின் மென்மையான துணி, அவளின் இடுப்பை மெதுவாக அணைத்து, அவளின் தொப்புள் குழியை அவ்வப்போது வெளிப்படுத்தி மறைத்தது. அவள் முடியை உலர்த்தி, மல்லிகைப் பூவைச் சூடினாள். அவளின் உடல் கவர்ச்சியுடன், மாலை வெயிலில் மின்னியது. 


மதிய உணவின் போது, அவள் குழந்தைகளுடன் மகிழ்ச்சியாகப் பேசினாள். அவளின் மூத்த மகள், நந்தினி, “அம்மா, இன்னைக்கு நீ ரொம்ப அழகா இருக்க! இந்த புடவை உனக்கு ரொம்ப பொருத்தமா இருக்கு!” என்று குறும்பாகச் சொன்னாள்.  
அவள், சிரித்து, “ஓ, என் கண்ணு இப்போதான் அம்மாவோட அழக பார்த்தியா? இந்த புடவைய நீதான் எடுத்து கொடுத்த, மறந்துட்டியா?” என்று நந்தினியின் கன்னத்தை மெதுவாக கிள்ளினாள்.  
கதிர், மேஜையில் அமர்ந்து, இவளை ஒரு “குறுகுறு பார்வையுடன்” பார்த்து, “நந்தினி சொல்றது உண்மைதான், நிஷா. இன்னைக்கு உன்ன பார்த்தா, நம்ம முதல் சந்திப்பு நினைவுக்கு வருது. அன்னைக்கு நீ இப்படித்தான் ஒரு புடவையில, இடுப்பு தெரியுற மாதிரி, என்னை மயக்கின!”  

அவள், அவனை முறைத்து, “ஓஹோ, இப்போ முதல் சந்திப்பு எல்லாம் ஞாபகம் வருதா? அப்போ இவ்வளவு நாள் என்னை பார்க்கவே இல்லையா? என்று குறும்பாகப் பதிலளித்து, சிரித்தாள்.  
அவளின் மாமியார், சிரித்துக்கொண்டே, “நிஷா, கதிர் சொல்றது உண்மைதான் ஒரு புது பொண்ணு மாதிரியே இருக்க!” என்று கிண்டலாகச் சொன்னார்.

  
அவள், வெட்கப்பட்டு, “அம்மா, நீங்களும் இப்போ கிண்டல் பண்ண ஆரம்பிச்சுட்டீங்களா? இப்படியே போனா, நான் இனி புடவையே கட்ட மாட்டேன்!” என்று சொல்லி, தலையை குனிந்து சிரித்தாள். 

ஆனால், “இடுப்பழகி, மார்பழகி” என்ற வார்த்தைகள், அவளின் கனவில் அந்த ஆணின் பார்வையை நினைவூட்டின. அவளின் மனம், ஒரு கணம் தடுமாறியது, ஆனால் அவள் அதை மறைத்து, குழந்தைகளுடன் மீண்டும் பேசத் தொடங்கினாள்.  
கதிர், அவளின் மனநிலையைக் கவனித்து, உணவு முடிந்த பிறகு, இவளை தோட்டத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான். தோட்டத்தில், மல்லிகை செடிகளின் மணம் காற்றில் கலந்து, ஒரு அமைதியான சூழலை உருவாக்கியது. 

கதிர், அவளின் கையை மெதுவாகப் பிடித்து, “நிஷா, உனக்கு ஏதோ பிரச்சனை மாதிரி தெரியுது. நீ என்கிட்ட எப்பவுமே எல்லாத்தையும் சொல்வ, இன்னைக்கு ஏன் இப்படி மறைக்குற? அந்த கனவு உன்ன இவ்வளவு பாதிச்சிருக்கா?” என்று மென்மையாகக் கேட்டான்.  
அவள், அவனைப் பார்த்து, ஒரு புன்னகையை வரவழைத்து, 
“ஒன்னும் இல்ல, கதிர். கொஞ்சம் டயர்டா இருக்கு, அவ்வளவுதான். நீ இப்படி கவலைப்படுறது எனக்கு பிடிக்கல. நம்ம குழந்தைகளோட இன்னைக்கு சந்தோஷமா இருக்கலாம், சரியா?” என்று பதிலளித்தாள். 

ஆனால், அவளின் மனதில், அந்தக் கனவு ஒரு எச்சரிக்கையாகத் தோன்றியது. அவளின் கைகள், கதிரின் கைகளை இறுக்கமாகப் பற்றின, அவனது அன்பில் தன்னைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள முயன்றாள்.  

மாலையில், அவள் தோட்டத்தில் நின்று, மல்லிகைப் பூக்களைப் பறித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் ஒரு மஞ்சள் நிற புடவையில், மாலை வெயிலில் மின்னினாள். புடவையின் மென்மையான துணி, அவளின் இடுப்பை மெதுவாக அணைத்து, அவளின் தொப்புள் குழியை வெளிப்படுத்தியது. 

அவளின் இடுப்பு, ஒரு மென்மையான சதைப்பற்றுடன், புடவையின் லோ ஹிப்பில் மேலும் கவர்ச்சியாகத் தெரிந்தது. அவளின் கூந்தல், மல்லிகைப் பூவுடன், மாலை காற்றில் மெதுவாக அசைந்தது. 

 
கதிர், வீட்டு வாசலில் நின்று, இவளை ரசித்தான்.  
கதிர், இவளை நெருங்கி, “எப்பவுமே நீ அழகுதான், ஆனா இன்னைக்கு உன்னோட இந்த இடுப்பு… இந்த தொப்புள்… என்னை என்னவோ பண்ணுது,” என்று மெதுவாக, குறும்பாகச் சொன்னான். அவன் கைகள், அவளின் இடுப்பை மெதுவாக வருடின, ஆனால் அவள், வெட்கப்பட்டு, அவனை மெதுவாக தள்ளினாள்.  

“கதிர், குழந்தைகள் இங்கதான் இருக்காங்க. கொஞ்சம் அமைதியா இரு! என்று சொல்லி, அவள் சிரித்தாள்.

 ஆனால், அவளின் மனதில், அந்தக் கனவு மீண்டும் தோன்றியது. கதிரின் வார்த்தைகள், அவளின் உடலில் ஒரு மெல்லிய உணர்வை எழுப்பின, ஆனால் அதே நேரத்தில், அந்த மர்மமான ஆணின் தொடுதல் இவளை விடவில்லை.  
அவள், கதிரைப் பார்த்து, “கதிர், நீ என்னை எப்பவுமே இப்படி அன்பா பார்த்துக்குவியா?” என்று மெதுவாக, ஒரு குழந்தையின் அப்பாவித்தனத்துடன் கேட்டாள்.  


கதிர், இவளை அணைத்து, “நிஷா, நீ என் உயிர். உன்னை விட்டு நான் எங்க போவேன்? நீயும் எனக்கு இப்படியே என் மேல அன்புடன் இரு அதுபோதும்,” என்று சொன்னான். அவனது குரல் அன்பு இருந்தது.  
அவளின் மனம், அவனது வார்த்தைகளில் சற்று ஆறுதல் அடைந்தது. ஆனால், அவளின் உள்ளத்தில், அந்தக் கனவு ஒரு எச்சரிக்கையாக, ஒரு மர்மமாக, இவளைத் தொடர்ந்து வந்தது.  
அவளின் மனதில் ஒரு எச்சரிக்கை
அன்று முழுவதும், அவளின் மனம் அந்தக் கனவைச் சுற்றியே சுழன்றது. குழந்தைகளுடன் விளையாடினாலும், மாமியாருடன் பேசினாலும், அவளின் மனதில் அந்த மர்மமான ஆணின் முத்தங்கள், அவனது விரல்களின் தொடுதல், மற்றும் அவளின் உடலில் எழுந்த “காம உணர்வு” திரும்பத் திரும்ப வந்தன. அவள், தன் மனதை மாற்ற முயன்றாள், ஆனால் அந்தக் கனவு ஒரு நிழலைப் போல இவளைப் பின்தொடர்ந்தது. 


காயத்ரி அவளின் அப்பா அம்மாவுடன் அவர்களின் வீட்டில் இருந்தால் காரணம் சீனு ஒரு வேளை விஷயமாக வெளிநாடு சென்று இருந்தான்.

இந்த விஷயம் இப்பொழுது இவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது.

சீனு, ஒரு பெரிய ஆர்டருக்காக வெளிநாட்டில் இருப்பதால், குறைந்தது ஒரு வருடத்திற்கு அவளின் வாழ்க்கையில் தலையிட முடியாது என்று அவள் உறுதியாக நம்பினாள். காயத்ரி, தன் குழந்தையுடன் பெற்றோர் வீட்டில் இருந்தாள், அவளுடன் அவள் அவ்வப்போது தொலைபேசியில் பேசினாலும், இந்தக் கனவைப் பகிர்ந்து கொள்ள இவளுக்கு தைரியம் இல்லை. அவளின் அண்ணன் ராஜ், காமிணி மற்றும் மலருடன் தன் நிறுவனத்தை வெற்றிகரமாக நடத்தி வந்தான்.


 கண்ணன், அவளின் முன்னாள் கணவன், தன் புதிய மனைவியுடன் ஒரு புதிய வாழ்க்கையை வாழ்ந்து வந்தான். மற்றவர்கள், பார்வதி, ஸ்வேதா, மற்றும் அவளின் தந்தை, அவரவர் வாழ்க்கையில் மூழ்கியிருந்தனர். 

 
ஆனால், இவளுக்கு தெரியவில்லை, அவளின் கற்புக்கு ஒரு புதிய சோதனை, ஒரு புதிய வடிவில், மெதுவாக நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவளின் மனம், அந்தக் கனவை ஒரு எச்சரிக்கையாக உணர்ந்தது, ஆனால் அவள் அதை மறுக்க முயன்றாள். என் கற்புக்கு இனி எந்த ஆபத்தும் வராது என்று தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக் கொண்டாள்…

அடுத்த ஒரு மாதத்தில் அவளின் கற்புக்கு சோதனை வரப்போகிறது அதுவும் அவள் கணவனின் மூலமாக….

[Lust king 66]

ஒரு மாதம் கழித்து 

 
நிஷாவின் வாழ்க்கை
ஒரு மாதம் கண்ணிமைக்குற நேரத்துல ஓடி முடிஞ்சிருந்துச்சு. பரபரப்பு, கிராமத்து அமைதி, மல்லிகைப் பூ மணம், பச்சை வயல்களோட பின்னணி அவ்ளோவுக்கும் நடுவுல, நிஷாவோட வாழ்க்கை ஒரு சீரான ரிதம்ல ஓடிக்கிட்டு இருந்துச்சு. காலைல 6 மணிக்கு எந்திரிச்சு, பசங்களுக்கு டிபன் ரெடி பண்ணி, அவங்கள ஸ்கூலுக்கு அனுப்பி, அவளும் தன் ஆசிரியர் வேலைக்கு கிளம்புவா. மாலை வீட்டுக்கு வந்து, சமையல், வீட்டு வேலை, பசங்களோட ஹோம்வொர்க்னு எல்லாத்தையும் செம ஸ்மார்ட்டா மேனேஜ் பண்ணுவா.  


கதிர், போலிஸ் ஸ்டேஷனுக்கு காலைல கிளம்பி, தன் வேலையில முழு கவனமா இருந்தான். அவனோட சீருடை, பளபளப்பான பூட்ஸ், கம்பீரமான நடை எல்லாமே அவன ஒரு உறுதியான காவல் அதிகாரியா காட்டுச்சு.

 மாலை வீட்டுக்கு வந்ததும், பசங்களோட குதிச்சு விளையாடி, நிஷாவோட சிரிச்சு பேசி, அவனோட நிம்மதியான வாழ்க்கைய வாழ்ந்துக்கிட்டு இருந்தான். 

“நிஷா, இன்னைக்கு ஸ்டேஷன்ல ஒரு கேஸ் செம ட்ரிக் பண்ணுச்சு, ஆனா முடிச்சுட்டேன்,”னு சொல்லி, அவ கைய புடிச்சு, ஒரு குறும்பு புன்னகையோட பேசுவான்.  

நிஷா, ஒரு தனியார் பள்ளியான சிவம் இன்டர்நேஷனல் ஸ்கூல்ல அசிஸ்டன்ட் எச் எம்ஆ வேலை பார்த்தா. இந்த வருஷம், பள்ளியோட பாஸ் பர்சன்டேஜ அதிகமாக்கணும்னு ஹெட்மாஸ்டர் (எச்.எம்) கண்டிப்பா சொல்லியிருந்தாரு. “நிஷா, நீ இந்த வருஷம் மெயின் ரெஸ்பான்சிபிலிட்டி எடுத்துக்கோ. பசங்களுக்கு எக்ஸ்ட்ரா கோச்சிங், டியூஷன் எல்லாம் நீ பாரு. உன்மேல நம்பிக்கை இருக்கு,”னு எச்.எம் சொன்னதும், நிஷா ஒரு சவாலா எடுத்துக்கிட்டு, மாணவங்களுக்கு முழு டெடிகேஷனோட கிளாஸ் எடுத்தாள்.  

காலைல 8 மணிக்கு ஸ்கூலுக்கு போய், 10வது, 12வது பசங்களுக்கு மேத்ஸ், சயின்ஸ் கிளாஸ் எடுப்பாள். 

மதியம், ஸ்டாஃப் ரூம்ல மத்த டீச்சர்ஸோட காபி குடிச்சுட்டு, பசங்களோட ப்ராஜெக்ட் வேலைகள பார்ப்பா. 

மாலை 4 மணிக்கு எக்ஸ்ட்ரா கோச்சிங் கிளாஸ் எடுத்து, 6 மணிக்கு வீட்டுக்கு கிளம்புவா. 

வீட்டுக்கு வந்ததும், மாமியார் கூட சமையல், பசங்களுக்கு படிப்பு சொல்லி குடுக்கறது, வீட்ட துடைச்சு சுத்தம் பண்ணுறதுனு எல்லாத்தையும் செம பேலன்ஸா பண்ணுவாள்.  

அவ மூணு பசங்களும் அவளுக்கு ஒரு பெரிய சப்போர்ட். நந்தினி, ஒரு பொறுப்பான அக்காவா, தம்பி தங்கச்சிய கவனிச்சு, அவளுக்கு வேலைய குறைப்பா. “அம்மா, நீ ரொம்ப வேலை பண்ணாத. நான் அனன்யாவ பார்த்துக்கறேன்,”னு சொல்லி, அவள சிரிக்க வைப்பா.

 அவ மாமியாரும், மாமனாரும், 
சமையல், தோட்ட வேலை, பசங்கள கவனிக்கறதுனு உதவி, அவளுக்கு ஒரு அமைதியான சூழலை குடுத்தாங்க.  

ஆனா, அவ மனசுல, ஒரு மாதத்துக்கு முன்னாடி வந்த அந்த கனவு இன்னும் ஒரு மெல்லிய நிழலா இருந்துச்சு. அந்த மர்மமான ஆணோட முத்தங்கள், அவன் விரல்களோட தொடுதல், அவ உடம்புல எழுந்த “காம உணர்வு”னு எல்லாமே, அவ மனசுல அவ்வப்போ தோணும். “இது கனவுதான்டி, நிஷா. இத பத்தி யோசிக்காத. நீ கதிருக்கு உண்மையானவ. இந்த மாதிரி எண்ணங்கள் வரவே கூடாது,”னு தன்னைத் தான சமாதானப்படுத்திக்கிட்டு, அவ தன் வாழ்க்கைய தொடர்ந்தாள். 

ஆனா, அந்த கனவோட நினைவு, அவ மனசுல ஒரு சின்ன குறுகுறுப்பா, ஒரு மறைமுகமான பயமா இருந்துச்சு.  


ஒரு நாள் மதியம் 2 மணி. நிஷா, ஸ்கூல் ஸ்டாஃப் ரூம்ல, மாணவங்களோட மார்க் ஷீட் செக் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தா.

 அப்போ, கதிரோட போன் வந்துச்சு. “நிஷா, இன்னைக்கு மாலை என் பிரண்டு ஒருத்தன் நம்ம வீட்டுக்கு வரான். நல்லா பலகாரம், சாப்பாடு எல்லாம் ரெடி பண்ணி வை. 

அவனுக்கு செம விருந்து வைக்கணும்,”னு சொன்னான்.  
நிஷா, கொஞ்சம் ஆச்சரியமா, “யாருடா அது? உன் பிரண்டு இவ்வளவு நாள் எங்க காணாம போயிருந்தான்?”னு கேட்டா.  

கதிர், சிரிச்சுக்கிட்டே, “அவன் பெயர் ஜெய். என் காலேஜ் பிரண்டு. வெளிநாட்டுல, சிங்கப்பூர்ல ஒரு பெரிய பிஸ்னஸ் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தான். போன மாசம்தான் சென்னைக்கு வந்தான். 

அப்போதான் அவன சந்திச்சேன். நம்ம வீட்ட பத்தி விசாரிச்சான், அதான் இன்னைக்கு வரேன்,”னு சொன்னான்.

 “அவன் ஒரு பெரிய பணக்காரன் கொஞ்சம் ஸ்பெஷலா கவனிச்சு ரெடி பண்ணு, சரியா?”  

நிஷா, ஒரு குறும்பு கலந்த குரல்ல, “ஓஹோ, இப்போ பணக்கார பிரண்ட்ஸ் எல்லாம் வந்துட்டாங்களா? 

சரி, சரி, நான் பார்த்துக்கறேன். ஆனா, அவ்வளவு ஷார்ட் நோட்டீஸ்ல எப்படி எல்லாம் ரெடி பண்ணுறது?”னு சொல்லி, சிரிச்சா. 

 “யாரு இந்த ஜெய்? அவ்வளவு நாள் எங்க இருந்தான்? கதிரோட பிரண்டுதான், ஆனாலும் ஒரு புது ஆளு வீட்டுக்கு வர்றது...”னு யோசிச்சா. ஆனாலும், கதிரோட வார்த்தைய நம்பி, அவ ஸ்கூலுக்கு லீவு சொல்லி, வீட்டுக்கு கிளம்பினாள். 

 
வீட்டுக்கு வந்ததும், நிஷா சமையலறையில புகுந்து, செம பிஸியா ஆயிட்டா. அவ மாமியார், “நிஷா, என்னடி அவ்வளவு பரபரப்பு? யாரு வர்றாங்க?”னு கேட்டதுக்கு, அவ, “கதிரோட பிரண்டு, ஜெய்யாம். 

 நல்லா விருந்து வைக்கணும்னு கதிர் சொல்லிட்டான்,”னு சொல்லி, சமையல் ஆரம்பிச்சா.  
மெனுவுல, இட்லி, மசாலா வடை, கேசரி, முறுக்கு, பாயாசம், சாம்பார், ரசம், பொரியல், அப்பளம்னு ஒரு முழு விருந்து ரெடி பண்ணா. 

மாமியார் மாவு ஆட்ட உதவி, முறுக்கு பண்ணதுக்கு மாவு தயாரிச்சு குடுத்தாங்க. “நிஷா, உன் கை மணம் எல்லாரையும் மயக்கும்டி,”னு மாமியார் சொல்ல, அவ சிரிச்சுக்கிட்டே வேலைய தொடர்ந்தா.

  
சமையல் முடிஞ்சதும், அவ முகம் கழுவி, ஒரு சாதாரண மஞ்ச கலர் புடவைய கட்டினாள். அந்த புடவை, மெல்லிய துணியில இருந்ததால, அவ உடம்போட வளைவுகள இலைமறை காயா காட்டுச்சு. 

அவ இடுப்பு, மென்மையான சதைப்பற்றோட, புடவையோட கவர்ச்சியா தெரிஞ்சுது. அவ தொப்புள் புடவையோட மெல்லிய மடிப்புக்கு நடுவுல மின்னுச்சு. அவ மார்பகங்கள், புடவையோட இறுக்கத்துல, மெதுவா உயர்ந்து இறங்கிச்சு 
  
அவ கூந்தல், நீளமா, கருப்பா, மல்லிகைப் பூவோட, தோளுக்கு கீழ வரைக்கும் பரவி, மாலை வெயில்ல மின்னுச்சு. அவ முகம், பவுடர், கண்ணுல மை, உதட்டுல மெல்லிய லிப்ஸ்டிக் அவ்வளவு சாதாரண மேக்கப்புலயே ஒரு பேரழகியா தெரிஞ்சா.


மாலை 5 மணி. மாலை வெயில், வீட்டு தோட்டத்துல மெல்லிய ஒளியா பரவி, மல்லிகை செடிகள மின்ன வச்சிருந்துச்சு. திடீர்னு, ஒரு பளபளப்பான கருப்பு பென்ஸ் கார், வீட்டு வாசல்ல வந்து நின்னுச்சு. கார் கதவு திறந்து, கதிரும், அவன் பிரண்டு ஜெய்யும் இறங்குனாங்க.  
ஜெய், ஒரு பணக்காரனுக்க ஏத்த மாதிரி, காஸ்ட்லி கருப்பு சூட்டு, வெள்ளை சர்ட், கையில ஒரு ரோலக்ஸ் வாட்ச், கால்ல பளபளப்பான லெதர் ஹு எல்லாமே ஒரு அழகனோட தோரணைய காட்டுச்சு. 

அவனோட உயரமான உருவம், நல்லா ஜிம்முக்கு போய் வொர்க்அவுட் பண்ணி வச்ச உடம்பு, அழகான முகம், ஒரு மெல்லிய தாடி எல்லாமே அவன ஒரு கவர்ச்சிகரமான ஆளா காட்டுச்சு. 
 
வீட்டு வாசல்ல, கதிரோட அப்பா, ஒரு வெள்ளை வேட்டி, சட்டையில, “வாங்க, வாங்க, ஜெய்! உள்ள வாங்க!”னு சிரிச்சு உபசரிச்சு, உள்ள கூட்டிட்டு போனாரு. ஜெய், வீட்ட சுத்தி பார்த்துக்கிட்டே உள்ள வந்தான். 

வீட்டோட பழைய கிராமத்து அழகு தோட்டத்து மல்லிகை மணம்னு எல்லாமே அவனுக்கு ஒரு புது அனுபவமா இருந்துச்சு. “கதிர், உன் வீடு செம அமைதியா, அழகா இருக்குடா. இந்த மல்லிகை மணம் செம மூடு குடுக்குது,”னு சொல்லி, சோஃபால உக்காந்தான்

.  
கதிரோட அப்பா, “ஜெய், நீ வெளிநாட்டுல இருந்து வந்திருக்க. இந்த கிராமத்து வாழ்க்கை எப்படி இருக்கு?”னு கேட்டு, பேச்ச ஆரம்பிச்சாரு. 

ஜெய், “அங்க சிங்கப்பூர்ல எல்லாமே ஃபாஸ்ட், சார். ஆனா, இங்க இந்த அமைதி, இந்த மணம், இது ஒரு ஸ்பெஷல் ஃபீல்,”னு சொல்லி, சிரிச்சான்.  

கதிர், நிஷாவ நோக்கி, “நிஷா, ஜெய்க்கு காபி எடுத்துட்டு வா. 
மத்தவங்களுக்கும் குடு,”னு சொன்னான்.

 நிஷா, சமையலறையில இருந்து, ஒரு வெள்ளி ட்ரேல அஞ்சு காபி டம்ளர் எடுத்து, மெதுவா வாசல் ரூமுக்கு வந்தாள்.

 அப்போதான் ஜெய், மொத முறையா நிஷாவ பார்த்தான்.  

நிஷா, மஞ்ச கலர் புடவையில, ஒரு தேவதை மாதிரி, மெதுவா நடந்து வந்து, காபி ட்ரேய மர மேஜையில வச்சா. அவளோட மென்மையான நடை, புடவையோட மெல்லிய மடிப்பு அவ இடுப்ப தொட்டு தொடாம தழுவுற மாதிரி இருந்ததுல, அவ ஒரு பேரழகியா தெரிஞ்சா. 

அவ கூந்தல், மல்லிகைப் பூவோட, தோளுக்கு கீழ வரைக்கும் பரவி, மாலை வெயில்ல ஒரு கருங்கடல் அலை மாதிரி அசைஞ்சுது. அவ முகம், ஒரு மென்மையான புன்னகையோட, ஒரு தேவதையோட அமைதிய காட்டுச்சு. அவ கண்ணு, கருப்பு மைல மின்னி, ஒரு ஆழமான கவர்ச்சிய குடுத்துச்சு.  

ஜெய்யோட கண்ணு, அவள பார்த்த உடனே ஒரு நொடி உறைஞ்சு போச்சு. அவளோட அழகு, அவன முழுசா மயக்குச்சு. அவன் கண்ணு, அவ முகத்துலருந்து ஆரம்பிச்சு, அவ கழுத்து, மார்பகங்கள், இடுப்பு, தொப்புள் பாதம் வரைக்கும் மறைமுகமா பயணிச்சுது.

 அவன் மூஞ்சில ஒரு மென்மையான புன்னகைய வச்சு, தன் உணர்வ மறைச்சு, “ஹாய், நிஷா. மீட் பண்ணதுக்கு சந்தோஷம்,”னு சொன்னான்.  

கதிர், அவளுக்கு ஜெய்ய அறிமுகப்படுத்தி

, “நிஷா, இது ஜெய், என் காலேஜ் பிரண்டு. சிங்கப்பூர்ல பெரிய பிஸ்னஸ்மேன்.

 ஜெய், இது நிஷா, என் பொண்டாட்டி,”னு சொன்னான்.  

நிஷா, ஒரு மென்மையான புன்னகையோட, “வாங்க, ஜெய். வீட்டுக்கு வந்ததுக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். உக்காருங்க,”னு சொல்லி, காபி டம்ளர குடுத்தா. 

ஜெய், காபிய வாங்கும்போது, அவ கைய பார்த்து, அவளோட மெல்லிய விரல்கள், மணிக்கட்டுல இருந்த வெள்ளி வளையல், அவளோட மென்மையான தோல்எல்லாமே அவன கண்ணுக்கு தெரிஞ்சுது. 

அவன், ஒரு நொடி அவ கைய ரசிச்சு, “தேங்க்ஸ், நிஷா,”னு சொன்னான். 
 
காபி குடிச்சு முடிச்சதும், ஜெய் காபி டம்ளர திருப்பி குடுக்க கைய நீட்டினான்.

 நிஷா, டம்ளர வாங்க திரும்பும்போது, அவ புடவை கொஞ்சம் விலகி , அவளோட சைடு மார்பகமும், “ஆழமான அல்வா தொப்புள்” குழியும் ஒரு நொடி ஜெய்யோட கண்ணுக்கு தெரிஞ்சுது.

 அவளோட மார்பகத்தோட மென்மையான வளைவு, அந்த சதைப்பற்றான இடுப்பு, ஆழமான தொப்புள் இந்த ஒரு செகண்ட் காட்சி, ஜெய்யோட மனசுல ஒரு ஆழமான பதிவா மாறுச்சு. 

அவனோட கண்ணு, அந்த காட்சிய விட்டு நகர மறுத்துச்சு. ஆனா, அவன் உடனே தன் பார்வைய மாத்தி, “காபி செம டேஸ்ட்டா இருக்கு, நிஷா. உன் கை மணம் செமையா இருக்கு,”னு சொன்னான்.  

இந்த மொமண்ட ஆரும் கவனிக்கல. கதிர், தன் அப்பாவோட ஒரு பழைய காலேஜ் ஞாபகத்த பத்தி சிரிச்சு பேசிக்கிட்டு இருந்தான்.

 நிஷாவும், அந்த ஒரு நொடி நடந்தத பத்தி உணரல. அவ, டம்ளர வாங்கி, மறுபடி மேஜையில வச்சு, “நல்லா இருந்தா சந்தோஷம், ஜெய்,”னு சொல்லி, ஒரு மெல்லிய புன்னகையோட உக்காந்தாள். ஆனா, ஜெய்யோட மனசு, அவளோட அழகுல மூழ்கி தவித்தான்.
 
அனைவரும் விருந்துக்கு தயாராகினர் நிஷா மற்றும் கதிர் ஜெய்க்கு பார்த்து பார்த்து பரிமாறினார்கள்.
பின் அனைவரும் விருந்தை முடித்துக் கொண்டு அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.
 
ஜெய், நிஷாவ பத்தி தெரிஞ்சுக்க ஆர்வமா கேள்வி கேக்க ஆரம்பிச்சான். “நிஷா, நீ என்ன பண்ற? வேலை எதுவும் பார்க்குறியா?”னு கேட்டான். அவன் குரல்ல, ஒரு மென்மையான ஆர்வம் இருந்தாலும், அவன் கண்ணு, அவ புடவையோட மடிப்பு, அவ இடுப்பு, தொப்புள் வரைக்கும் அவ்வப்போ பயணிச்சுது. 

 
நிஷா, ஒரு பெருமையோட, “நான் சென்னையில இருக்குற சிவம் இன்டர்நேஷனல் ஸ்கூல்ல அசிஸ்டன்ட் எச் எம்ஆ இருக்கேன். 
இந்த வருஷம், பசங்கள பாஸ் பண்ண வைக்கறதுக்கு எக்ஸ்ட்ரா கோச்சிங், டியூஷன் எல்லாம் எடுத்துக்கிட்டு இருக்கேன். எங்க எச்.எம், பாஸ் பர்சன்டேஜ அதிகமாக்கணும்னு சொல்லியிருக்காரு. அதான் செம பிஸியா இருக்கேன்,”னு சொன்னா. அவ குரல்ல, தன் வேலை மேல இருக்குற பாஷனும், பொறுப்பும் தெரிஞ்சுது.  

ஜெய், அவ பேச்ச கவனமா கேட்டுக்கிட்டு, “ஓ, செம ! சிவம் இன்டர்நேஷனல் ஸ்கூல் பத்தி கேள்விப்பட்டிருக்கேன். செம பேர் வாங்குன ஸ்கூல். நீ எப்படி அவ்வளவு பிஸியான வேலையையும், வீட்டையும் மேனேஜ் பண்ற?”னு கேட்டான்.

 அவன் கேள்வி, ஒரு ஜென்டில்மேன் மாதிரி இருந்தாலும், அவன் கண்ணு, அவ மார்பகங்களோட மென்மையான அசைவு, அவ இடுப்போட வளைவு வரைக்கும் மறைமுகமா பயணிச்சுது.  

நிஷா, சிரிச்சுக்கிட்டே, “அதெல்லாம் கொஞ்சம் பிஸியாதான் இருக்கு, ஆனா என் மாமியாரும், பசங்களும் செம உதவி பண்ணுவாங்க. கதிரும் என்ன ரொம்ப சப்போர்ட் பண்ணுவார்.

 அதான் எல்லாம் சரியா போயிக்கிட்டு இருக்கு,”னு சொன்னா. அவ பேசும்போது, அவ கண்ணு கதிர நோக்கி ஒரு மெல்லிய அன்போட பயணிச்சுது.  

கதிர், அவங்க பேச்சுல கலந்துக்கிட்டு, “ஜெய், நிஷா செம டெடிகேட்டட் பசங்க எல்லாம் அவள ரொம்ப ரெஸ்பெக்ட் பண்ணுவாங்க. வீட்டையும், ஸ்கூலையும் அவ எப்படி பேலன்ஸ் பண்றானு எனக்கே ஆச்சரியமா இருக்கு,”னு பெருமையா சொன்னான். 

 
நிஷா, வெக்கப்பட்டு, “ஓ, இப்போ. தான் என்னைய புகழணும்னு தோணுது! எப்பவும் இப்படி சொல்ல மாட்டார், ஜெய். இன்னைக்கு உங்க முன்னாடி ஷோ ஆஃப் பண்ணுறார்,”னு குறும்பா சொல்லி, சிரிச்சா. 


ஜெய், அவ சிரிப்ப பார்த்து, “கதிர் நீ செம லக்கி. இப்படி ஒரு அழகான, டேலன்டட் பொண்டாட்டி கெடைச்சிருக்கு,”னு சொல்லி, ஒரு “குறுகுறு பார்வையோட” அவள பார்த்தான். 

அவளுக்கு அந்த பார்வை ஒரு நொடி அசௌகரியமா இருந்தாலும், அவ அத கண்டுக்காம, “தேங்க்ஸ், ஜெய். நீங்க அவ்வளவு தூரம் வந்து வீட்டுக்கு வந்ததுக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்,”னு சொல்லி, பேச்ச மாத்துனா
  
ஜெய், அவளோட ஸ்கூல் பத்தி இன்னும் கொஞ்சம் விவரமா கேட்டான். “நிஷா, உன் ஸ்கூல்ல என்ன மாதிரி விழாக்கள் நடத்துவாங்க? எதாவது ஸ்பான்ஸர்ஷிப் தேவைப்பட்டா, நான் உதவி பண்ண முடியும்,”னு சொன்னான். 

ஆனா அவன் கண்ணு, அவ புடவையோட மடிப்பு, அவ தொப்புள் வரைக்கும் அவ்வப்போ நழுவுச்சு.  
நிஷா, “அடுத்த மாசம் எங்க ஸ்கூல்ல culturals day விழா இருக்கு. அதுக்கு ஸ்பான்ஸர்ஷிப் தேவைப்படலாம். ஆனா, அத பத்தி எங்க எச்.எம்-கிட்ட பேசணும்,”னு சொன்னா.  

ஜெய், ஒரு மெல்லிய புன்னகையோட, “சரி, நிஷா. நீ எப்போ வேணும்னாலும் என்ன காண்டாக்ட் பண்ணு. உன் ஸ்கூல்ல விழாவுக்கு நான் ஹெல்ப் பண்ண ரெடி,”னு சொல்லி, தன் விசிட்டிங் கார்ட ஒன்ன அவளுக்கு குடுத்தான். 

அவ, அந்த கார்ட வாங்கி, “தேங்க்ஸ், ஜெய். பார்க்கலாம்,”னு சொல்லி, மேஜையில வச்சா.  


கொஞ்ச நேரம் பேசுனதுக்கு அப்புறம், ஜெய், “சரி, கதிர், நிஷா, நான் கிளம்பறேன். செம டயர்டா இருக்கு. பிறகு பார்க்கலாம்,”னு சொல்லி, எந்திரிச்சு கிளம்புனான்

. கதிர், அவன கார் வரைக்கும் கூட்டிட்டு போய், “ஜெய், அடிக்கடி வாடா. வீடு உனக்கு எப்பவும் ஓபன்தான்,”னு சொன்னான்.  


ஜெய், ஒரு புன்னகையோட, “நிச்சயமா, கதிர். உங்க வீட்டு மணம், உபசரிப்பு, நிஷாவோட காபி‌ எல்லாமே செம. மறுபடி வந்துடுவேன்,”னு சொல்லி, கார்ல ஏறி கிளம்ப. 

ஆனா, அவன் மனசுல, நிஷாவோட அந்த ஒரு நொடி தொப்புள் காட்சி அவளோட சைடு மார்பகம், ஆழமான தொப்புள் ஒரு ஆழமான பதிவா மாறியிருந்துச்சு.
  
நிஷா, வீட்டுக்குள்ள வந்து, மேஜையில இருந்த காபி டம்ளர எடுத்து, சமையலறையில வச்சு, தன் வேலைய தொடர்ந்தாள். 


அவளுக்கு, ஜெய்யோட பார்வைல இருந்த மறைமுக ஆர்வம் தெரியல. அவ, கதிரோட பிரண்டுக்கு விருந்து வச்சு, நல்லா உபசரிச்சதுல சந்தோஷமா இருந்தா.

 ஆனா, அவளுக்கு தெரியல, இந்த சந்திப்பு, அவ கற்புக்கு வரப்போற ஒரு புது சோதனையோட மொத படியா இருக்கும்னு.  


மாலை வேலைகள முடிச்சு, நிஷா, பசங்களோட உக்காந்து, அவங்களுக்கு கதை சொல்லிக்கிட்டு இருந்தா. கதிர் மாலை பசங்களோட விளையாடிட்டு, நிஷாவ நெருங்கி, “நிஷா, இன்னைக்கு ஜெய் வந்ததுக்கு நல்லா உபசரிச்சுட்ட.

உன் காபி, பலகாரம் எல்லாம் செம ,”னு சொல்லி, அவ தோள தடவுசனான்.  

நிஷா, ஒரு குறும்பு புன்னகையோட, “ஓ, இப்போ மட்டும் என் கை மணம் பிடிச்சிருக்கா? எப்பவும் இப்படி சொல்ல மாட்டியே!”னு சொல்லி, சிரிச்சா. 

அடுத்து அவள் வாழ்வில் வரப்போகும் மாற்றங்களை நினைத்து எதிர்காலம் அவளைப் பார்த்து சிரித்தது.

[Punidhan]

Great spin off. Nisha is one of the beloved heroines here. A lot of fans including me. From what I have read it seems to be an interesting beginning. Hoping for the plot to unravel more.

[rojaraja]

கதை தொடக்கம், முன்னுரை நன்றாக இருக்கின்றது, நிஷா பலரது மனதில் ஆழமாக பதிந்து இருக்கின்றாள் என்பதை புரிந்துகொண்ட எழுதுங்கள்.

நிஷா அழகு பலராது மனதில் நீங்க இடம் ஏற்படுத்தியது அவள் அழகு மட்டும் இல்லை துபாய் சீனு அவர்களின் எழுத்தும் முக்கிய காரணம். காட்சியை சுருக்கமாக அழகா எழுதுவது அவரின் தனித்துவம் நிஷாவை அவர் எழுதும் ஒவ்வொரு வரிகளும் படிக்கும் போது நிஷா அழகு கூடிக்கொண்டே போகும் என் மனக்கண்ணில் என்னை அறியாமலே அவளை ரசிக்க தொடங்கிவிடுவேன்

[Bijay55]

ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை - கதிரின் வீடு
காலை 8 மணி. அமைதியான சூழல், மல்லிகைப் பூக்களின் மணத்துடன், பச்சைப் பசேலென வீட்டின் முன் தோட்டத்தில், பனித்துளிகள் புல்வெளியை முத்து முத்தாக அலங்கரித்தன. தூரத்தில், வயல்களில் விவசாயிகள் காலை வேலைகளைத் தொடங்கியிருந்தனர், அவர்களின் மாட்டு வண்டிகளின் மணி ஒலி மெல்லிய இசையாக காற்றில் கலந்தது. வீட்டின் மரத்தாலான வாசலில், குருவிகள் கூடு கட்டி, கீச்சிடும் ஒலியுடன் பறந்து கொண்டிருந்தன.  
 வீடு ஒரு பழமையான அழகுடன் அமைந்திருந்தது. முன் தோட்டத்தில், மல்லிகை, ரோஜா, மற்றும் செவ்வந்தி செடிகள் செழித்து, காலை வெயிலில் மலர்ந்து மணம் பரப்பின.
 வீட்டின் உள்ளே, சமையலறையில் அவளின் மாமியார், மெல்லிய பாடல் முணுமுணுத்தபடி, இட்லி மாவு தயாரித்து கொண்டிருக்கும் போது அவளின் மாமனார், தோட்டத்தில் செடிகளுக்கு தண்ணீர் ஊற்றி, மூத்த மகளுடன் கதை பேசிக்கொண்டிருந்தார். 
“அப்பா இந்த ரோஜா செடி எப்படி இவ்வளவு பெருசா வளர்ந்துச்சு?” என்று நந்தினி கேட்க, மாமனார் சிரித்துக்கொண்டே, “கொஞ்சம் தண்ணி, கொஞ்சம் அன்பு, எல்லாமே செழிக்கும், கண்ணு,” என்று பதிலளித்தார்.  
அவளின் மூன்று குழந்தைகள் வீட்டு முற்றத்தில் குதித்து விளையாடினர். நந்தினி, தன் தம்பி தங்கையை ஒரு ஆசிரியை போல ஒழுங்குபடுத்தி, “அர்ஜுன், அனன்யா, இங்க வந்து உட்காருங்க! நம்ம விளையாட்டு ஆரம்பிக்கலாம்!” என்று கூவினாள். 
அவர்களின் சிரிப்பொலி, வீட்டை மகிழ்ச்சியால் நிரப்பியது.  


நிஷாவுக்கு அன்று முழு ஓய்வு. பள்ளி வேலைகள் இல்லாததால், அவள் தன் படுக்கையறையில், நிம்மதியாகத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
 அவளின் படுக்கையறை, மெல்லிய பட்டுத் திரைகளால் மூடப்பட்டு, மங்கலான ஒளியில் மூழ்கியிருந்தது. அறையின் கூரையில், மின்விசிறி மெதுவாகச் சுழன்று, காற்றை அசைத்தது. 

படுக்கையில், அவள் ஒரு வெள்ளை நிற மெல்லிய நைட்டியில், அழகு ஓவியமாகத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.  
இந்த நைட்டி, அவளின் உடல் வளைவுகளை மென்மையாக அணைத்து, அவளின் மார்பழகை வெளிப்படுத்தியது. மெல்லிய துணி, அவளின் மார்பகங்களின் உயரத்தையும், அவளின் இடுப்பின் மென்மையான வளைவையும், அவளின் ஆழமான “அல்வா தொப்புள்” குழியையும் இலைமறை காயாகக் காட்டியது. 

அவளின் மார்பகங்கள், நைட்டியின் இறுக்கத்தில் மெதுவாக உயர்ந்து இறங்கின, அவளின் மூச்சுக்கு ஏற்ப அசைந்தன. அவளின் இடுப்பு, பெண்மையின் கவர்ச்சியுடன், ஒரு மென்மையான சதைப்பற்றுடன் வளைந்து, படுக்கையில் அவள் திரும்பும் போது மேலும் வெளிப்பட்டது.

 அவளின் தொப்புள் ஆழமாகவும், கவர்ச்சியாகவும், அவளின் அடிவயிற்றில் குழிந்து, ஒரு ரகசிய வசீகரத்தை மறைத்து வைத்திருந்தது. 
 
அவளின் கூந்தல், கருமையாகவும், அடர்த்தியாகவும், தலையணையில் பரவி, ஒரு கருங்கடல் அலையைப் போல பரவியிருந்தது. அவளின் முகம், தூக்கத்தில் ஒரு தேவதை போல் மின்னியது. 
அவளின் கன்னங்கள், மென்மையான பனித்துளிகளைப் போல, காலை வெயிலில் மெதுவாக ஒளிர்ந்தன. அவளின் உதடுகள், “ரோஜா இதழ்கள்” போல அவை மெதுவாக அவளின் தூக்கத்தில் அசைந்து, ஒரு மெல்லிய முணுமுணுப்பை வெளிப்படுத்தின.  

அவளின் பக்கத்தில், கதிர் ஒரு மர மேஜையில் அமர்ந்து, தன் லேப்டாப்பில் ஒரு புதிய காவல் வழக்கை (கேஸ்) ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தான்
அவனது கைகள், திரையில் உள்ள ஆவணங்களை ஆராய்ந்தாலும், அவனது கண்கள் அவ்வப்போது இவளை நோக்கித் திரும்பின. அவளின் தூக்கத்தில் உள்ள அழகு, அவனை மீண்டும் மீண்டும் கவர்ந்தது. “என் தேவதை எவ்வளவு அழகு,” வார்த்தைகள், இப்போது கதிரின் மனதில் எதிரொலித்தன. அவன் மெதுவாக எழுந்து, இவளை நெருங்கி, அவளின் கூந்தலை ஒரு விரலால் மென்மையாக வருடினான். 

ஆனால், அவளின் தூக்கத்தை கலைக்க விரும்பாமல், மீண்டும் தன் வேலையில் மூழ்கினான்.  


அவள் தூக்கத்தில் ஒரு கனவில் மூழ்கியிருந்தாள். அந்தக் கனவில், அவள் ஒரு பெரிய, மென்மையான படுக்கையில் படுத்திருந்தாள். அறை மங்கலான ஒளியில் மூழ்கியிருந்தது, பட்டுத்திரைகள் காற்றில் மெதுவாக அசைந்து, ஒரு மெல்லிய நிழலை உருவாக்கின. அறையில் ஒரு மென்மையான மலர் மணம் கலந்திருந்தது, அவளின் மனதை ஒரு அமைதியான மயக்கத்தில் ஆழ்த்தியது. அவள் ஒரு மெல்லிய பச்சை நிற புடவையில் இருந்தாள், புடவையின் முந்தானை நெகிழ்ந்து, அவளின் முலைமேடுகளையும், ஆழமான “அல்வா தொப்புள்” குழியையும் இலைமறை காயாக வெளிப்படுத்தியது.  

அவளின் மார்பகங்கள், புடவையின் மெல்லிய துணியில் மெதுவாக உயர்ந்து, அவளின் மூச்சுக்கு ஏற்ப ஒரு மென்மையான அசைவை உருவாக்கின. ஆழமாகவும், கவர்ச்சியாகவும், அவளின் அடிவயிற்றில் குழிந்து, ஒரு ஆணின் கண்களை சுண்டி இழுக்கும் வசீகரத்துடன் மின்னியது. அவளின் கூந்தல், படுக்கையில் பரவி, ஒரு கருங்கடல் அலையைப் போல, அவளின் உடலை மென்மையாக மூடியது.  


திடீரென, ஒரு ஆண் அறைக்குள் நுழைந்தான். அவனது முகம், ஒரு மர்மமான மூடுபனிக்குள் மறைந்திருந்தது, ஆனால் அவனது உருவம் உயரமாகவும், வலிமையான உடலமைப்புடனும் இருந்தது. அவனது நடை கம்பீரத்துடன். அவன் மெதுவாக படுக்கையை நெருங்கி, முட்டி போட்டு இவளை உற்றுப் பார்த்தான். 
அவனது பார்வை, அவளின் முகத்திலிருந்து தொடங்கி, அவளின் கழுத்து, மார்பகங்கள், இடுப்பு, மற்றும் தொப்புள் வரை பயணித்தது. அந்தப் பார்வை, ஒரு மெல்லிய நடுக்கத்தை உருவாக்கியது.  
அவள், கனவில் உறைந்து போயிருந்தாள், ஆனால் அவளின் உடல், அவனது பார்வையில் ஒரு மெல்லிய உணர்வை உணர்ந்தது. 
அவன் மெதுவாக அவளின் நெற்றியில் ஒரு முத்தமிட்டான். அந்த முத்தம், ஒரு பட்டாம்பூச்சியின் தொடலைப் போல மென்மையாக இருந்தது, ஆனால் அவளின் உடலில் ஒரு தீப்பொறியை உருவாக்கியது. பின்னர், அவன் அவளின் மூக்கில், கன்னத்தில், மற்றும் இறுதியாக அவளின் உதடுகளில் முத்தமிட்டான். அவளின் “ரோஜா இதழ்கள்” அவனது முத்தத்தில் துடித்தன, அவளின் மனம் ஒரு “காம உணர்வில்” தத்தளித்தது. அவளின் உதடுகள், அவனது முத்தத்தில் மெதுவாக பதிலளித்தன, ஆனால் அவளின் மனதில் ஒரு குரல் எச்சரித்தது, “இது தவறு, இது தவறு.”  
அவன் கைகள், மெதுவாக அவளின் புடவையை விலக்கின. 


அவளின் இடுப்பு, மென்மையான சதைப்பற்றுடன், அவனது விரல்களுக்கு அடியில் துடித்தது. அவன் விரல்கள், அவளின் ஆழமான அல்வா தொப்புளில் மெதுவாக வருடின, அந்தத் தொடுதல் அவளின் உடலில் ஒரு மின்சாரத்தைப் பாய்ச்சியது. அவளின் மனம், காமத்திற்கும் குற்றவுணர்ச்சிக்கும் இடையே போராடியது. திடீரென, அவன் அந்தத் தொப்புளில் முத்தமிட்டான். அந்த முத்தம், அவளின் உடலை ஒரு தீயாக எரித்தது, அவளின் உடலில் சுக அலையாக உணர்வுகள் பரவின.  



“இல்லை! இல்லை!” என்று கத்திக்கொண்டே, அவள் கனவிலிருந்து விழித்தாள்.  
அவளின் மனப் போராட்டம்
அவளின் இதயம் படபடவென அடித்துக் கொண்டது, வியர்வை அவளின் நெற்றியில் முத்து முத்தாகத் துளிர்த்தது. அவளின் உடல் நடுங்கியது, அவள் கண்களைத் திறந்து, படுக்கையில் உட்கார்ந்தாள். அவளின் நைட்டி, அவளின் மார்பகங்களை இறுக்கமாக அணைத்து, அவளின் உடல் நடுக்கத்தை மேலும் வெளிப்படுத்தியது. அவளின் கண்கள், குற்றவுணர்ச்சியால் நிரம்பியிருந்தன, அவளின் மனம், “நான் கதிருக்கு துரோகம் செய்யவில்லை, இது கனவுதான்,” என்று தன்னைத் தானே சமாதானப்படுத்த முயன்றது. 

ஆனால், அவளின் உடல், அந்தக் கனவின் தொடுதலின் நினைவில் இன்னும் நடுங்கியது.  
“என்ன ஆச்சு, நிஷா?” என்று கதிர், லேப்டாப்பை மூடிவிட்டு, இவளை அணைத்து ஆறுதலாகக் கேட்டான். அவனது கைகள், அவளின் தோள்களை மென்மையாகப் பற்றின, அவனது குரலில் அன்பும் கவலையும் கலந்திருந்தது. 

அவளின் நடுக்கம், அவனது கைகளில் மெதுவாகக் குறைந்தது, ஆனால் அவளின் மனம் இன்னும் அமைதியடையவில்லை.  
“ஒ… ஒன்னும் இல்ல, கதிர். கெட்ட கனவு,” என்று அவள் மழுப்பினாள். அவளின் குரல் நடுங்கியது, அவளின் கண்கள் கதிரை நேரடியாகப் பார்க்கத் தயங்கின. அவள், அவனுக்கு உண்மையைச் சொல்ல முடியாமல், தன் உதடுகளைக் கடித்து, கண்களைத் தாழ்த்தினாள்.  


கதிர், அவளின் முகத்தை மெதுவாக தன் கைகளால் தாங்கி, “நிஷா, நீ இப்படி பயப்படுறது எனக்கு பிடிக்கல. கனவுதானே, இவ்வளவு ஏன் பதறுற? என்கிட்ட சொல்லு, என்ன கனவு? உன்னோட மனசு இப்படி குழம்பி இருக்குறது எனக்கு தாங்க முடியல,” என்று மென்மையாக கேட்டான். 

அவனது கண்களில், அவளின் மீதான அன்பு மட்டுமே தெரிந்தது, ஆனால் அவளின் மனம், கனவில் வந்த அந்த ஆணின் தொடுதலை மறக்க முடியாமல் தவித்தது.  
“ஒன்னும் இல்ல, கதிர். உண்மையாவே ஒன்னும் இல்ல. கொஞ்சம்… கொஞ்சம் பயமா இருந்துச்சு, அவ்வளவுதான்,” என்று அவள் ஒரு புன்னகையை வரவழைத்து, அவனை சமாதானப்படுத்த முயன்றாள். 


ஆனால், அவளின் மனதில், அந்தக் கனவு ஒரு கறையாகப் பதிந்திருந்தது. அவளின் கைகள், தானாக அவளின் தொப்புளைத் தொட்டன, அந்தக் கனவில் அவன் முத்தமிட்ட இடத்தை மெதுவாக வருடின. அவளின் உடல், அந்த நினைவில் ஒரு மெல்லிய உணர்வை உணர்ந்தது, ஆனால் அவளின் மனம், “இது தவறு,” என்று கத்தியது. 
 
“சரி, வா, குளிச்சிட்டு வா. நம்ம குழந்தைகளோட கொஞ்சம் நேரம் இருக்கலாம். எல்லாம் சரியாயிடும்,” என்று கதிர், அவளின் தலையை மென்மையாகத் தடவி, ஒரு குறும்பு புன்னகையுடன் சொன்னான். “இல்லன்னா, நானே உன்னை குளிக்க வைக்க வேண்டியிருக்கும், என்ன சொல்ற?”  
அவள், அவனை ஒரு “குறுகுறு பார்வையுடன்” முறைத்து பார்த்தாள்.

முதல்ல நீ போய் குளி, அப்புறம் பார்க்கலாம்!” என்று குறும்பாகப் சிரித்தான். அவனின் சிரிப்பு, அறையை ஒரு கணம் ஒளிர வைத்தது, ஆனால் அவளின் மனதில், அந்தக் கனவின் நிழல் இன்னும் மறையவில்லை.  


அவள் எழுந்து, குளியலறைக்குச் சென்றாள். அவளின் கால்கள் தளர்ந்து, மனம் குழம்பியிருந்தது. ஒரு பழைய கண்ணாடி, சுவரில் மாட்டப்பட்டு, அவளின் பிரதிபலிப்பை மங்கலாகக் காட்டியது. அவள் கண்ணாடி முன் நின்று, தன்னைப் பார்த்தாள். அவளின் முகம், இன்னும் அந்தக் கனவின் தாக்கத்தில் இருந்தது. அவளின் கண்கள், குற்றவுணர்ச்சியாலும், பயத்தாலும், மறைமுகமான உணர்வாலும் நிரம்பியிருந்தன.  

அவள் நைட்டியை மெதுவாக அவிழ்த்தாள். நைட்டி, அவளின் உடலிலிருந்து நழுவி, தரையில் மென்மையாக விழுந்தது. அவள், கண்ணாடியில் தன் பிரதிபலிப்பைப் பார்த்தாள். 

அவளின் உடல், 36 வயது மேனி, ஒரு இளமையான கவர்ச்சியுடன் மின்னியது. அவளின் மார்பகங்கள், அவளின் இடுப்பு, அவளின் தொப்புள், “ஆழமான அல்வா தொப்புள்,” அவளின் அடிவயிற்றில் குழிந்து, ஒரு ரகசிய மன்மத வாசல் மறைத்து வைத்திருந்தது.
  
அவள் குளிக்கத் தொடங்கினாள். குளிர்ந்த நீர், அவளின் மார்பகங்களையும், அவளின் இடுப்பையும் குளிரவைத்தது. அவளின் கைகள், தானாக அவளின் தொப்புளைத் தொட்டன, அந்தக் கனவில் அவன் முத்தமிட்ட இடத்தை மெதுவாக வருடின. அவளின் உடல், அந்த நினைவில் ஒரு மெல்லிய உணர்வை உணர்ந்தது, ஆனால் அவளின் மனம், “இது தவறு,” என்று கத்தியது. அவள் கண்களை மூடி, “இது கனவுதான். நான் கதிருக்கு துரோகம் செய்ய மாட்டேன். மறுபடியும் தப்பான வழிக்கு போக மாட்டேன்,” என்று முணுமுணுத்தாள்.  
ஆனால், அவளின் மனதில் ஒரு சந்தேகம் எழுந்தது. “அந்த ஆண் யார்? சீனு இல்லை, கண்ணன் இல்லை, கதிரும் இல்லை. யாரோ ஒரு புதியவன். ஆனால், இது கனவுதானே?” அவள், தன் மனதை சமாதானப்படுத்த முயன்றாள், 

ஆனால் அந்தக் கனவின் தாக்கம், அவளின் உடலிலும் மனதிலும் ஒரு நிழலை விட்டுச் சென்றிருந்தது. 
 
அவள் குளித்து முடித்து, ஒரு மெல்லிய மஞ்சள் நிற புடவையை அணிந்தாள். புடவையின் மென்மையான துணி, அவளின் இடுப்பை மெதுவாக அணைத்து, அவளின் தொப்புள் குழியை அவ்வப்போது வெளிப்படுத்தி மறைத்தது. அவள் முடியை உலர்த்தி, மல்லிகைப் பூவைச் சூடினாள். அவளின் உடல் கவர்ச்சியுடன், மாலை வெயிலில் மின்னியது. 


மதிய உணவின் போது, அவள் குழந்தைகளுடன் மகிழ்ச்சியாகப் பேசினாள். அவளின் மூத்த மகள், நந்தினி, “அம்மா, இன்னைக்கு நீ ரொம்ப அழகா இருக்க! இந்த புடவை உனக்கு ரொம்ப பொருத்தமா இருக்கு!” என்று குறும்பாகச் சொன்னாள்.  
அவள், சிரித்து, “ஓ, என் கண்ணு இப்போதான் அம்மாவோட அழக பார்த்தியா? இந்த புடவைய நீதான் எடுத்து கொடுத்த, மறந்துட்டியா?” என்று நந்தினியின் கன்னத்தை மெதுவாக கிள்ளினாள்.  
கதிர், மேஜையில் அமர்ந்து, இவளை ஒரு “குறுகுறு பார்வையுடன்” பார்த்து, “நந்தினி சொல்றது உண்மைதான், நிஷா. இன்னைக்கு உன்ன பார்த்தா, நம்ம முதல் சந்திப்பு நினைவுக்கு வருது. அன்னைக்கு நீ இப்படித்தான் ஒரு புடவையில, இடுப்பு தெரியுற மாதிரி, என்னை மயக்கின!”  

அவள், அவனை முறைத்து, “ஓஹோ, இப்போ முதல் சந்திப்பு எல்லாம் ஞாபகம் வருதா? அப்போ இவ்வளவு நாள் என்னை பார்க்கவே இல்லையா? என்று குறும்பாகப் பதிலளித்து, சிரித்தாள்.  
அவளின் மாமியார், சிரித்துக்கொண்டே, “நிஷா, கதிர் சொல்றது உண்மைதான் ஒரு புது பொண்ணு மாதிரியே இருக்க!” என்று கிண்டலாகச் சொன்னார்.

  
அவள், வெட்கப்பட்டு, “அம்மா, நீங்களும் இப்போ கிண்டல் பண்ண ஆரம்பிச்சுட்டீங்களா? இப்படியே போனா, நான் இனி புடவையே கட்ட மாட்டேன்!” என்று சொல்லி, தலையை குனிந்து சிரித்தாள். 

ஆனால், “இடுப்பழகி, மார்பழகி” என்ற வார்த்தைகள், அவளின் கனவில் அந்த ஆணின் பார்வையை நினைவூட்டின. அவளின் மனம், ஒரு கணம் தடுமாறியது, ஆனால் அவள் அதை மறைத்து, குழந்தைகளுடன் மீண்டும் பேசத் தொடங்கினாள்.  
கதிர், அவளின் மனநிலையைக் கவனித்து, உணவு முடிந்த பிறகு, இவளை தோட்டத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான். தோட்டத்தில், மல்லிகை செடிகளின் மணம் காற்றில் கலந்து, ஒரு அமைதியான சூழலை உருவாக்கியது. 

கதிர், அவளின் கையை மெதுவாகப் பிடித்து, “நிஷா, உனக்கு ஏதோ பிரச்சனை மாதிரி தெரியுது. நீ என்கிட்ட எப்பவுமே எல்லாத்தையும் சொல்வ, இன்னைக்கு ஏன் இப்படி மறைக்குற? அந்த கனவு உன்ன இவ்வளவு பாதிச்சிருக்கா?” என்று மென்மையாகக் கேட்டான்.  
அவள், அவனைப் பார்த்து, ஒரு புன்னகையை வரவழைத்து, 
“ஒன்னும் இல்ல, கதிர். கொஞ்சம் டயர்டா இருக்கு, அவ்வளவுதான். நீ இப்படி கவலைப்படுறது எனக்கு பிடிக்கல. நம்ம குழந்தைகளோட இன்னைக்கு சந்தோஷமா இருக்கலாம், சரியா?” என்று பதிலளித்தாள். 

ஆனால், அவளின் மனதில், அந்தக் கனவு ஒரு எச்சரிக்கையாகத் தோன்றியது. அவளின் கைகள், கதிரின் கைகளை இறுக்கமாகப் பற்றின, அவனது அன்பில் தன்னைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள முயன்றாள்.  

மாலையில், அவள் தோட்டத்தில் நின்று, மல்லிகைப் பூக்களைப் பறித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் ஒரு மஞ்சள் நிற புடவையில், மாலை வெயிலில் மின்னினாள். புடவையின் மென்மையான துணி, அவளின் இடுப்பை மெதுவாக அணைத்து, அவளின் தொப்புள் குழியை வெளிப்படுத்தியது. 

அவளின் இடுப்பு, ஒரு மென்மையான சதைப்பற்றுடன், புடவையின் லோ ஹிப்பில் மேலும் கவர்ச்சியாகத் தெரிந்தது. அவளின் கூந்தல், மல்லிகைப் பூவுடன், மாலை காற்றில் மெதுவாக அசைந்தது. 

 
கதிர், வீட்டு வாசலில் நின்று, இவளை ரசித்தான்.  
கதிர், இவளை நெருங்கி, “எப்பவுமே நீ அழகுதான், ஆனா இன்னைக்கு உன்னோட இந்த இடுப்பு… இந்த தொப்புள்… என்னை என்னவோ பண்ணுது,” என்று மெதுவாக, குறும்பாகச் சொன்னான். அவன் கைகள், அவளின் இடுப்பை மெதுவாக வருடின, ஆனால் அவள், வெட்கப்பட்டு, அவனை மெதுவாக தள்ளினாள்.  

“கதிர், குழந்தைகள் இங்கதான் இருக்காங்க. கொஞ்சம் அமைதியா இரு! என்று சொல்லி, அவள் சிரித்தாள்.

 ஆனால், அவளின் மனதில், அந்தக் கனவு மீண்டும் தோன்றியது. கதிரின் வார்த்தைகள், அவளின் உடலில் ஒரு மெல்லிய உணர்வை எழுப்பின, ஆனால் அதே நேரத்தில், அந்த மர்மமான ஆணின் தொடுதல் இவளை விடவில்லை.  
அவள், கதிரைப் பார்த்து, “கதிர், நீ என்னை எப்பவுமே இப்படி அன்பா பார்த்துக்குவியா?” என்று மெதுவாக, ஒரு குழந்தையின் அப்பாவித்தனத்துடன் கேட்டாள்.  


கதிர், இவளை அணைத்து, “நிஷா, நீ என் உயிர். உன்னை விட்டு நான் எங்க போவேன்? நீயும் எனக்கு இப்படியே என் மேல அன்புடன் இரு அதுபோதும்,” என்று சொன்னான். அவனது குரல் அன்பு இருந்தது.  
அவளின் மனம், அவனது வார்த்தைகளில் சற்று ஆறுதல் அடைந்தது. ஆனால், அவளின் உள்ளத்தில், அந்தக் கனவு ஒரு எச்சரிக்கையாக, ஒரு மர்மமாக, இவளைத் தொடர்ந்து வந்தது.  
அவளின் மனதில் ஒரு எச்சரிக்கை
அன்று முழுவதும், அவளின் மனம் அந்தக் கனவைச் சுற்றியே சுழன்றது. குழந்தைகளுடன் விளையாடினாலும், மாமியாருடன் பேசினாலும், அவளின் மனதில் அந்த மர்மமான ஆணின் முத்தங்கள், அவனது விரல்களின் தொடுதல், மற்றும் அவளின் உடலில் எழுந்த “காம உணர்வு” திரும்பத் திரும்ப வந்தன. அவள், தன் மனதை மாற்ற முயன்றாள், ஆனால் அந்தக் கனவு ஒரு நிழலைப் போல இவளைப் பின்தொடர்ந்தது. 


காயத்ரி அவளின் அப்பா அம்மாவுடன் அவர்களின் வீட்டில் இருந்தால் காரணம் சீனு ஒரு வேளை விஷயமாக வெளிநாடு சென்று இருந்தான்.

இந்த விஷயம் இப்பொழுது இவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது.

சீனு, ஒரு பெரிய ஆர்டருக்காக வெளிநாட்டில் இருப்பதால், குறைந்தது ஒரு வருடத்திற்கு அவளின் வாழ்க்கையில் தலையிட முடியாது என்று அவள் உறுதியாக நம்பினாள். காயத்ரி, தன் குழந்தையுடன் பெற்றோர் வீட்டில் இருந்தாள், அவளுடன் அவள் அவ்வப்போது தொலைபேசியில் பேசினாலும், இந்தக் கனவைப் பகிர்ந்து கொள்ள இவளுக்கு தைரியம் இல்லை. அவளின் அண்ணன் ராஜ், காமிணி மற்றும் மலருடன் தன் நிறுவனத்தை வெற்றிகரமாக நடத்தி வந்தான்.


 கண்ணன், அவளின் முன்னாள் கணவன், தன் புதிய மனைவியுடன் ஒரு புதிய வாழ்க்கையை வாழ்ந்து வந்தான். மற்றவர்கள், பார்வதி, ஸ்வேதா, மற்றும் அவளின் தந்தை, அவரவர் வாழ்க்கையில் மூழ்கியிருந்தனர். 

 
ஆனால், இவளுக்கு தெரியவில்லை, அவளின் கற்புக்கு ஒரு புதிய சோதனை, ஒரு புதிய வடிவில், மெதுவாக நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவளின் மனம், அந்தக் கனவை ஒரு எச்சரிக்கையாக உணர்ந்தது, ஆனால் அவள் அதை மறுக்க முயன்றாள். என் கற்புக்கு இனி எந்த ஆபத்தும் வராது என்று தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக் கொண்டாள்…

அடுத்த ஒரு மாதத்தில் அவளின் கற்புக்கு சோதனை வரப்போகிறது அதுவும் அவள் கணவனின் மூலமாக….

கதை மேலும் தொடர்ந்து எழுதுங்கள்

[Muthiah Sivaraman]

Super restart

[Manikandarajesh]

Amazing please continue

[xbiilove]

Lovely dude

[NovelNavel]

Please continue

[subbulakshumi]

Hot starting

[Renjith]

Waiting bro

[Adam.1984]

நிஷாவை படித்த அனைவருக்கும் அவள் மீது அதிக காதல் உள்ளது அதை சேதப்படுத்தாலாம் உங்கள் தொடர் இருக்க வேண்டும்.

[Krish World]

Very hot narration

[raj.pal8735]

welcome back with our favorite thoppul alaki nisha

avala wait panren bro thopul virunthuku

unka update kaka wait panran

thank you take care