Incest தூய உள்ளம்

[sagotharan]

அழுது அழுது கண்கள் சிவந்து, உடல் சோர்ந்து உட்கார்ந்திருந்தாள் சுகன் என்கிற சுகுணா. உடல் வலி அவளுக்கு அதைவிட மன வலி அதிகமாக இருந்தது. ஏன் தான் இந்த உலகத்தில் சந்தோஷமாக இருக்கும் மனிதர்களை கண்டால் எவருக்குமே பிடிப்பதில்லை என தெரியவில்லை. அருகில் இருக்கும் வீட்டுக்காரன் ஏதாவது ஒரு புது பொருளை வாங்கினால் அவனை ஒருவர் கூட பாராட்டி மகிழ்ச்சியோடு வாழ்த்துவதில்லை. 

அவனுக்கு வந்த வாழ்வு எப்படி இருக்கிறான் பார் புதிதாக இத்தனை வாங்கி வைக்கின்றான் என்று புகார்கள் அவன் மீது வம்படியாக சில பொய் பேச்சுக்கள் என்றே மக்கள் இருக்கின்றார்கள். ஒரு ஆண் என்றால் அவனுடைய வேலையை எள்ளி நகையாடுவது, அவனுடைய இயலாமையை சொல்லி காண்பிப்பது.. அதுவே ஒரு பெண் என்றால் அவ்வளவுதான். அவனுடைய அத்தியாவசியமான ஒழுக்க நெறிகளை பற்றிய புகார்களையும் பொய்களையும் அவிழ்த்து விடக் கூடிய தந்திரமிக்க நரிகளை போல அருகில் உள்ளோர் செயல்படுவர்.

"அம்மா..அம்மா... அப்பா காணாம்?” மழலையில் கேட்கும் மகனின் வார்த்தைகள், அவள் சோகத்தைக் கிளற, மகனை மார்போடு அணைத்து தேம்பினாள். அவள் எடுத்துக் கூறினாலும் புரிந்து கொள்ளக்கூடிய வயதில்லை அந்த குழந்தைக்கு. வீட்டில் உள்ள ஒவ்வொரு அறையாய் தேடித்தேடி தன்னுடைய தகப்பனைக் காணாமல் அன்னையிடம் புகார் சொல்ல வந்திருந்த குழந்தை அவளுடைய சோகத்தை மேலும் அதிகரிக்கின்றோம் என்பதே அறியாதது.

"சுகன்.. என்னம்மா இது? இப்படியே நொடி கூட விடாமல் அழுதுகிட்டே இருந்தா என்னம்மா ஆவரது?"
"..."
"மனசை தேத்திக்கம்மா. பாண்டியனோட காரியங்கள் முடிச்சாச்சு. வந்த ஜனமும் கிளம்பி போயிருச்சு. இனியும் இப்படியே இடிஞ்சு போய் உட்கார்ந்திருந்தா, உன் உடம்பு என்னத்துக்காகும். அண்ணன் அண்ணி.. என்னைக்குமே உனக்கு துணையாயிருப்போம்.”
சுகனின் சகோதரன் திவாகர் சொல்ல, அதை ஆமோதிப்பது போல் அண்ணியும் குழந்தைகளும் அவள் அருகில் உட்கார்ந்து அவளை ஆறுதல் படுத்தினர்.

"சுகுணா நாங்க இருப்போம் நீ எதுக்கும் கவலைப்படாதே. யாரும் இல்லைன்னு நினைக்காத.. இனி மிச்சம் இருக்குற வாழ்க்கையை எங்க வீட்டுல வந்து வாழு. உங்க அண்ணன பத்தி நான் சொல்லனுமா என்ன உனக்கு நல்லா தெரியும் உன்னை தங்க தட்டுல வச்சு தாங்க கூடியவரு.. அவர் இருக்கும் பொழுது நீ இப்படி கண்ணகசிக்கிட்டு இருக்கிறது நல்லாவா இருக்கு நீ அழுவ அவரு பாரு எவ்வளவு வருத்தத்தோடு இருக்காருன்னு.."
"..." 
"இப்படி எதுவும் சொல்லாமல் எதுவும் சாப்பிடாம இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு சுகுணா இப்படியே இருக்க முடியும்?. நீ நல்லா சாப்பிட்ட தானே பிள்ளைக்கு பால் கொடுக்க முடியும். அந்த குழந்தைக்கு குட்டி பால் கொடுத்து தூங்க வைக்க முடியுமா? அதுதான் ஆரோக்கியமா?. நிலைமையை புரிந்துகொள்வதற்கு இல்லை என்றாலும் உங்க அண்ணனுக்கு இல்லை என்றாலும் உன் குழந்தைக்காக நீ கொஞ்சமாவது சாப்பிடனும்.. வா.. வா.. எழுந்து வந்து கொஞ்சமாச்சு நீ சாப்பிடு."

வாசலில் தள்ளாமையால் உடல் மெலிந்து, வயசான காலத்தில், தனக்குக் கொள்ளி வைக்க வேண்டிய மகன், அல்பாயுசில் போய்ச் சேர்ந்ததை ஜீரணிக்க முடியாமல், நிலைகுத்திய பார்வையுடன், ஜடமாக நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்தார் சிவவாக்கியர்.
"மாமா, நீங்களும் இப்படி இடிஞ்சு போயி உட்கார்ந்திருந்தா, அப்புறம் உங்க மறுமகளை யார் தேத்தறது சொல்லுங்க"
".." 
ஆறுதல் சொல்வதற்காக சுகன்யாவின் அண்ணன் சிவவாக்கியரை துணைக்கு அழைத்துக் கொண்டிருந்தான்.

 "நீங்கதான் அவளுக்கு நல்ல வார்த்தை சொல்லணும். நாங்க எவ்வளவோ சொல்றோம். அவளால் இன்னும் மீள முடியலை. நீங்கதான் நல்ல வார்த்தை சொல்லி எங்க கூட அவளை அனுப்பி வைக்கும் இப்படியே ஒரு மூலையில அவளும் இன்னொரு மூலையில நீங்களும் அழுதுகிட்டே கடந்தீங்கன்னா.. அந்த பச்சைக் குழந்தையை யார் பார்த்துக்குறது?”
மெதுவாக கண் திறந்து, எதிரில் நிற்கும் சுகுணாவின் அண்ணன் திவாகரை பார்த்தார் சிவவாக்கியர்..

"எப்படிப்பா… நடந்திருக்கிறது எவ்வளவு பெரிய விஷயம்! அதிலிருந்து அவ மீளமுனா கொஞ்சம் காலம் ஆகும்ப்பா.."
"பெரியவங்களே இப்படி சொன்னா எப்படிங்க.."
"இது ஒன்னும் வினோதமான விஷயம் இல்லை தம்பி. என்னோட பையன் இப்படி அல்பாய்ஸ்ல போவான்னு எனக்கு தெரியாது. அவன தோழியும் மாருலேயும் போட்டு வளர்த்த எனக்கே அவனுடைய பிரிவு வேதனைனா.. சுகம் துக்கம் அப்படின்னு எல்லாத்தையும் ஒன்னாவே அனுபவிச்சு.. உடம்பு மனசுனு எல்லாமே ஒண்ணா இருந்தவ மீள்றது‌ ரொம்ப கஷ்டம்ப்பா.."

"அப்ப அவளை இங்கேயே விட்டு விட்டு போக முடியுங்களா?!"
"இங்கையே விட்டுட்டு போக சொல்வேனா.?. தங்கையின் நிலையை உணர்ந்து, அவளை ஆறுதல்படுத்த நினைக்கிறீங்களே… உங்க பாதுகாப்பில் அவள் இருந்தா தான் நல்லது. நல்லா அழைச்சுட்டுப் போங்க. ஆனா இப்பவே வேணாம். அவளா கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மனச தேத்திக்கிடட்டும். அவளா வாரேனு உங்க கூட வரப்ப கூட்டிக்கிட்டு போங்க. உங்களால தான், அவளை பழைய நிலைக்கு கொண்டு வர முடியும். "
"சரிங்க. அவளும் எவ்வளவு சொன்னாலும் அசைஞ்சு தர மாட்டேங்கிறா.. என் பொஞ்சாதி மயிலை இங்க அவளுக்கு ஒத்தாசைக்கு விட்டுட்டு போறேன். அப்பப்ப வந்து பார்த்துக்கிறோம். "

சிவவாக்கியர் எழுந்து.. அவளருகே போனார்.. தலையில் கையை வைத்து ஆசிர்வதிப்பது போல தடவினார். 
"அம்மாடி. என் ஒருத்தனுக்கு, இவ்வளவு பெரிய வீடு தேவையில்லைம்மா. இதை காலி செய்து, வாடகைக்கு விட ஏற்பாடு பண்ணணும். அந்த பணத்தை, என் பேரன் பேரில் வங்கியில் போட்டால், பிற்காலத்தில் அவனுக்கு அது உதவும். அப்படியே, என் கடைசிக் காலத்தைக் கழிக்க, ஏதாவது முதியோர் இல்லத்தில் சேர்ந்துவிட பார்க்கிறேன். அவனே போன பிறகு நான் எதுக்குமா உனக்கு சுமையா இருக்கனும்"

"ஐயோ.. மாமா உங்க பையன் அல்பாயுசில் போக வேண்டியவனா… ஆஜானுபாகுவாக எவ்வளவு களையாக இருப்பாரு. படிப்பும், அழகும் சேர்ந்து, ராஜகுமாரனாக இருந்தாரு… அந்த பாழாய்ப் போன எமன், லாரி ரூபத்தில் வந்து, உங்க மகன் உயிரை நிமிஷமாக குடிச்சுட்டு போயிடுச்சே… என் பையனை நான் எப்படித் தேற்றுவேன்…" அவள் அழுது கொண்டே மாமனார் சிவவாக்கியரை அணைத்தாள். 

"ஐயோ.. அழாதே தாயி. நீங்க வாழ்ந்த சந்தோஷ வாழ்க்கையை பார்த்து, பாவி நானே கண் வச்சுட்டேனே… சின்னப்பிள்ளைக போல துள்ளி குதித்து நீயும் அவனும் இந்த ஹால்ல விளையாடதைப் பார்த்து பாவி நானே கண் வச்சுட்டேனே… அவனே போன பிறகு எனக்குனு யார் இருக்கா?.. இனி எனக்குனு யார் இருக்கா?”

"அழுவாதிங்க மாமா.. அவரோட இடத்துல இருந்து நான் பார்த்துக்குவேன் உங்களை.. தாயில்லாத மகனை வளர்க்க நீங்க மறுபடியும் கல்யாணம் பண்ணிக்காம ஒத்தையாவே வளர்த்த கதையை என்கிட்ட அவர் சொல்லி இருக்கார் மாமா?!. நானும் உங்களைப் போல உங்க பேரனை வளர்ப்பேன் மாமா.."
"வேணாம் தாயி. இந்த சின்ன வயசுல தனியா இருந்து பையனை வளர்க்கிறது அவ்வளவு சுலபம் இல்லை. ஆம்பளை நானே படாத கஷ்டம் பட்டிருக்கேன். உனக்கும் அதெல்லாம் வேணாம். 

"அண்ணா.. அவரு நிறைய கனவுகளோட இருந்தாரு. அந்த கனவுகளை என்கிட்ட சொல்லிட்டு போயிருக்காரு. மகனை நல்லபடியா படிக்க வச்சு, ஒரு பொறுப்புள்ள மனிதனாக உருவாக்கணும். வயசான அவரோட அப்பாவை, கடைசி வரை நம் பொறுப்பில் நல்லபடியா கவனிச்சுக்கணும்ன்னு, அவர் அடிக்கடி சொல்வாருண்ணா. அதையெல்லாம் ஏன் அவர் அடிக்கடி சொன்னாருனு இப்பதான் புரியுது. இனி, அவர் ஸ்தானத்தில் இருந்து அவரோட கனவுகளை நான் நிறைவேத்த முடிவு பண்ணிட்டேன்." அவள் மூச்சு விட்டாள்.. 

“நீங்க தங்கச்சிக்கு ஏதும் செய்யணும்ன்னு நினைச்சா, என் படிப்புக்கு தகுந்த ஒரு வேலையை எனக்குத் தேடிக் கொடுங்க. இந்தக் குடும்பப் பொறுப்பை நான் ஏத்துக்கிட்டு, எந்தக் குறையுமில்லாமல், என் மாமனாரையும், மகனையும் பார்த்துப்பேன். வயசு காலத்தில், எனக்கு பாதுகாப்பாக, துணையாக என் மாமனார் இருப்பாரு. அவருக்குப் பின், என் வயசான காலத்தில், என் மகன் எனக்குத் துணையாக இருப்பான். நாங்க ஒருத்தருக்கொருத்தர் துணையாக வாழ்வோம். பிறந்த வீட்டு ஆதரவு, எனக்கு என்னைக்கும் இருக்குங்கிற தைரியத்தோடு, நான், என் வாழ்க்கையை தொடருவேன். தயவு செய்து என்னை புரிஞ்சுக்குங்க அண்ணா.”
கண்ணீர் மல்க, அதே நேரம், உறுதியுடன் பேசும் தங்கையை, பாசத்துடன் பார்த்தான் திவாகர். மருமகள் பேசுவதை, கேட்ட மாமனார் சிவவாக்கியர், மனம் நெகிழ்ந்து கண்ணீர் வடித்தார்.

[sagotharan]

upload image

[rkasso]

superr start

[Sparo]

Good start bro

[Kingofcbe007]

nice bro plz continue

[sagotharan]

"மாமா வீட்டை ஒரு தடவை வந்து நீங்களும் தங்கச்சியும் பாத்துட்டீங்களா அட்வான்ஸ் கொடுத்து பேசிட்ட வசதியா இருக்கும்.."
"அதுதான் நீங்க பாத்துட்டீங்க இல்ல.. நாங்களும் எதுக்கு பாக்கணும். இந்த வயசான காலத்துல எனக்கு ஒரு கட்டிலும் கழிவறை இருந்தா பத்தாதா..?"

"அட நீங்க என்ன மாமா.. அப்படி என்ன உங்களுக்கு வயசு ஆயிடுச்சு. உங்களுக்கு தெரியுமா அறுபது வயதுல முதல் கல்யாணம் பண்றவங்க உலகத்துல நிறைய பேர் இருக்காங்க.. நீங்க வேணா என்னோட தங்கச்சியை கேட்டு பாருங்க. நான் சொல்றது நிஜம்."

"ஐயையோ என்னப்பா விபரீதமா பேசுற.. 60 வயசுல அறுபதாம் கல்யாணம் தானே பண்ணனும். ம்ம்.. அத பண்றதுக்கு கூட எனக்கு கொடுத்து வைக்கல.. நானாவது வாழ்ந்து முடிச்சவன். என் மருமகளுக்கு.."
"சரி சரி மாமா இப்பதான் அவ கொஞ்சம் அழுது ஓஞ்சிருக்கா.. அவ காதுல இதெல்லாம் விழ வேணாம். நீங்க கிளம்பிருங்க நம்ம ஒரு எட்டு போயி வீட்ட பார்த்துட்டு வந்துடலாம்." என திவாகர் திண்ணையில் இருந்து குதித்து உள்ளே சென்றான். அங்கே அவனுடைய தங்கையை சுகுணா இறுகி முகத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள்..

"ஏய் இந்த புள்ள சுகுணா.. இப்படி மணிக்கணக்கா விட்டத்தை ரிச்சு பார்த்துகிட்டு இருந்தா எப்படி.."
"வா...ன்னா.."
"வரேன் வரேன் நான் வந்து பத்து நிமிஷம் ஆச்சு. நீ கொஞ்சம் டக்குனு கிளம்பி வா. வீடு உன்னை பார்த்து வச்சிருக்கேன் அதை நீயும் மாமாவும் பார்த்து ஓகே ன்னு சொல்லிட்டீங்கன்னா அடுத்த வேலையை பார்க்கணும்.."

"அண்ணா புது வீடு பார்க்க போறீங்க நான் எதுக்கு அண்ணா.. நல்ல காரியம் எல்லாம் இனிமேல் நான் வர மாதிரி இல்ல.."
"அடிச்சு பல்லெல்லாம் உடைச்சுவிடுவேன். என்ன நடந்து போச்சு.. அது என்ன இப்படி வீட்டுக்குள்ளே முடங்கிடலாம்னு பாக்குறியா.. பத்து நிமிஷம் தான் மாமா கிளம்புறதுக்கு முன்னாடி நீ கிளம்பி நிற்கிறாய் அவ்வளவுதான் சொல்லுவேன். இல்லைன்னு நீ முரட்டு பிடிச்சுக்கிட்டு இருந்தேனா நீ ஊருக்கே வந்துரு.. இங்க வேணாம். "
சுகுணா பெருமூச்சு விட்டுவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.

ஒரு வாடகை மகிழுந்தில் மூவரும் ஒன்னரை மணி நேரம் பயணம் செய்தார்கள்.
"என்னப்பா இது ஊருக்குள்ள இருந்து இவ்வளவு தொலைவில் வீடு இருக்கா..?" ஆச்சிரியத்துடன் கேட்டார் சிவ வாக்கியர்.

கொல்லிமலை எல்லை ஆரம்பம் என்றொரு பலகை இருந்தது. அதற்கு அடுத்து மாங்காடு கிராமம் உங்களை அன்புடன் வரவேற்கிறது.. தலைவர் முக்குருணி யாதவ் என்று ஒரு பழைய போர்டில் தேய்ந்து போன தமிழ் எழுத்து காட்டியது.

"இந்த கிராமத்தோட பேரு மாங்காடு" என்றார் திவாகர்.
"நல்ல பேரு.." என்றார் சிவவாக்கியர்.

மாலைநேரத்தில் குளிர்காற்று வீசியது.
"நல்லா இருக்கு கிளைமேட்.." என்றாள் சுகுணா.
"எப்பவும் இப்படிதான் இருக்கும். கொல்லிமலை அடிவாரம் இல்லையா.. " என்றார் திவாகர்.

சிவவாக்கியருக்கு அந்த குளிர் போக போக அதிகமாவது போல தோன்றியது. அவருக்கு பற்கள் கட கட என்று அடித்துக் கொள்ள ஆரம்பித்தது..

சுகுணா அவள் அணிந்திருந்த காட்டன் புடவையை நன்றாக இழுத்த போர்த்திக் கொண்டாள்... புடவைக்குள் குழந்தை கதகதப்பாக இருந்தான்.. அதனால் தொந்தரவில்லை. அந்த மகிழுந்து ஒரு தனி குட்டி பங்களா போன்ற மிக பிரம்மாண்டமான வீட்டுக்கு முன்பாக சென்று நின்றது..

காட்டு பங்களா போன்ற தோற்றம் பிரம்மிக்க வைத்தது. பெரிய மதில் சுவரை தாண்டி அந்த பங்களாவிற்கான இரும்பு கதவே அதன் பிரம்மாண்டத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது. திவாகர் இறங்கி அந்த கேட்டினை திறந்து வைத்த பிறகு.. அந்த வீட்டிற்குள் குட்டி பங்களாவிற்கு மகிழுந்து சென்றது.

அந்த குட்டி பங்களாவின் ஓனரும் அவருடைய மனைவியும் மகிழ்ந்து வருவது கண்டு வாசலில் வந்து வரவேற்க தயாராக இருந்தார்கள். அவர்கள் நின்றிருந்த இரண்டு பக்கமும் நல்ல வலுவான பர்மா தேக்கினால் ஆன தூண்கள் இருந்தன.

"வாங்க வாங்க திவாகர்.." என அந்த பெரியவர் திவாகரை வரவேற்றார்.
"இவருதாங்க எங்களோட மாமா சிவவாக்கியர்.. இது என்னோட தங்கச்சி சுகுணா. அவளோட குழந்தை."
"வாங்க எல்லோரும் வாங்க" அந்தப் பெண்மணி அனைவரையும் வரவேற்றார்.

பங்களா வீட்டின் பெரியவர் சிவவாக்கியரை பார்த்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்.
"எனக்கு உங்க பையன் பாண்டியன்... நல்ல பழக்கம் சார்.."
"அப்படிங்களா.."
"ஆமாம் சார். சேலத்துல பசுமை நடைக்கு அவர் வந்தாரு. நாங்க எல்லாரும் சேர்ந்து நிறைய பழமையான கோயில்கள் எல்லாம் பார்த்தோம்."
"ஆமாங்க.. அவனுக்கு இதெல்லாம் நல்ல ஈடுபாடு."

"நல்ல பையன் சார். உங்களுக்கு என் அழுதா உங்களுக்கு சார்.."
சிவவாக்கியருக்கு இதையெல்லாம் கேட்கும் பொழுது மிகவும் பெருமையாக இருந்தது. எத்தனை நல்ல மனிதர்களுடன் பழகி இருக்கிறான் எத்தனை நற்பெயரை சம்பாதித்து இருக்கிறான். ஆனால் இப்படி காலம் அல்பாயுசில் எடுத்துக் கொண்டதே.. என வருந்தினார்.

சிவவாக்கியிருக்கும் வரலாற்றின் மீதான பல்வேறு ஆர்வங்கள் இருந்தன. கல்கியின் பொன்னியின் செல்வன் சாண்டில்யனின் பல்வேறு நாவல்களும் அவருக்கு அத்துபடியாக இருந்தது. சோழர்கள் ஒரு காலத்தில் தெலுங்கராக மாறிவிட்டார்கள். சேரர்களைப் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம் அவர்கள் தனியாக கேரளம் என்ற பிரதேசத்திற்கு போய்விட்டார்கள். ஆனால் பாண்டியர்கள் அப்படியல்ல. சங்ககாலம் தொடங்கி தற்காலம் வரைக்கும் பாண்டியர்கள் தமிழர்களாகவே இருந்தார்கள்.

அதனால்தான் தமிழ்நாட்டில் இருந்து செல்வோரை வடநாட்டில் மதராசிகள் என்று அழைத்தார்கள். பக்கத்து நாடான கேரளத்தில் தமிழர்களை பாண்டியர்கள் என அழைப்பார்கள். மலையாளிகளுக்கு என்றுமே தமிழர்கள் பாண்டியர்கள் தான். அதனால் பாண்டியன் மீதான ஈர்ப்பு சிவவாக்கியருக்கு இருந்தது. தன்னுடைய மகனுக்கு பெயரை தேர்ந்தெடுக்கும் பொழுது விடாப்பிடியாக பாண்டியன் என்றே அவர் வைத்தார்.

பழைய நினைவுகள் எல்லாம் சிவவாக்கியருக்கு வந்து போயின..
"சார் வாசலில் நின்று இருந்தா எப்படி? வாங்க உள்ள வாங்க சுத்தி பாக்கலாம்.." என வீட்டின் பெரியவர் அழைத்தார்.

"வாழப் போற வீடு இல்லையா வலது காலை வைத்து வாம்மா.." என வீட்டுக்கார பெண்மணி அழைக்க.. சிவவாக்கியரும் சுகுணாவும் தங்களுடைய வலது காலை எடுத்து வைத்து புதுமண தம்பதிகளை போல வீட்டிற்குள் நுழைந்தார்கள். கையில் குழந்தையுடன் திவாகர் பின்னால் வந்தார்.

அந்த பங்களாவிற்குள் சென்றதும் குளிர் சற்று குறைந்தது போல உணர்ந்தார் சிவவாக்கியர். கருங்கலால் கட்டப்பட்ட வீடு. சுண்ணாம்பு, சுக்கான் கல், முட்டையும் கலந்து பளபளவென மேற் பூச்சு பூசப்பட்டிருந்தது. அந்த காட்டு பங்களாவில் என்ன தேக்கு மர வேலைப்பாடுகள் இருந்தன. ஒரு படகினை நிறுத்தி வைத்தது போல தேக்கு மரத்தாலான அலமாரி இருந்து. மிகப் பழமையான ஆள் உயர கடிகாரம் சிவவாக்கியரை ஈர்த்தது. அதனுடைய பெண்டுலங்கள் தற்பொழுதும் இயங்கிக் கொண்டிருந்தன.

சிவவாக்கியர் பெண்டுல கடிகாரத்தை காண்பதை கண்ட பெரியவர்..
"பையன் வேலை செய்யற ஹைதராபாத்தில் இருந்து ஆர்டர் பண்ணி வர வச்சதுங்க.. இந்த கடிகாரத்தோட விலை மட்டும் எவ்வளவு இருக்குன்னு சொல்லுங்க பார்ப்போம்?"
"ரொம்ப பொக்கிஷமா இருக்குதுன்னு தெரியுது. விலைய கணிக்க முடியலேங்களே‌." என்றார் சிவவாக்கியர்.
"ஒன்றரை லட்சம் ரூபாய்ங்க. நான் அதுக்கு மேல தெரியுது பாருங்க சின்னதா ஒரு கதவு. ஒவ்வொரு மணி நேரத்துக்கும் அதுல இருந்து ஒரு பறவை வந்து கத்துங்க.. ஒரு மணிக்கு ஒரு தடவை கத்தும்.. ரெண்டு மணிக்கு இரண்டு தடவை. இப்படி 12 மணிக்கு சரியா 12 தடவை கத்துங்க. அதை பெங்களூரில் இருக்கிற ஒரு நிமிஷத்துல நான் ஆச்சரியமா பாக்க போக என்னோட பையன் அவனோட சம்பளத்தையும் சேர்த்து வைத்து எனக்காக இதை வாங்கி அனுப்பியிருந்தான்."
"நீங்க ரொம்ப கொடுத்து வச்சவங்க.." நெகிழ்ந்தார் சிவவாக்கியர்.

"இது மாதிரி வீடு முழுக்க எண்ணற்ற கலைப் பொருள்கள் இருக்குங்க. எங்களால முடிஞ்ச அளவுக்கு நாங்க அதை எடுத்துக்குவோம். இந்த வீட்டுக்குன்னு பார்த்து பார்த்து வாங்கி வைத்தது. எங்க அதையெல்லாம் விசயம் தெரியாதவர்கள் கிட்ட விட்டுட்டு போயிடுவோமா அப்படின்னு நினைச்சுகிட்டு இருந்தேன். நீங்க பாண்டியனோட அப்பா என்கிற விஷயம் தெரிஞ்சதுல இருந்து எனக்கு கொஞ்சம் நிம்மதி. "
"அடடா.. இந்த பொக்கிஷத்துக்கு எல்லாம் ஒரு ஆபத்து வராதுங்க நான் பத்திரமா பார்த்துக்கிறேன். உங்களால எப்ப சவுரியப்படுது அப்ப எல்லாம் இங்க வாங்க ரெண்டு மூணு நாலு தங்கி நிம்மதியா இருந்துட்டு அப்புறம் போகலாம். அடடா வாடகைக்கு விட்டுட்டோமே.. அவங்க ஏதாவது தப்பா நெனச்சிக்குவாங்களா அப்படின்னு நினைக்காதீங்க. என்னைக்கா இருந்தாலும் இது உங்க வீடு நாங்க விருந்தாளி மாதிரி தான். உங்க மனசுல இருக்குற கவலை எல்லாம் விட்டுடுங்க.." என சிவவாக்கியர் அந்த பெரியவருக்கு தெம்புட்டினார்.

சிவவாக்கியருக்கு அந்த பங்களாவை பார்க்க பார்க்க ஆச்சரியமாக இருந்தது. சுகுணாவோ பிரமிப்பாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். சிவவாக்கியருக்கு பழைய பொருள்கள் தான் அதிகமாக கண்களில் பட்டுக் கொண்டிருந்தன. ஆனால் சுகுணா அப்படியல்லவே.. அவளுக்கு அந்த மிகப்பெரிய ஹாலில் இருந்த ஹோம் தியேட்டர் உடன் கூடிய சுவரில் மாட்டிய தொலைக்காட்சி பெட்டி கவர்ந்து இழுத்தது.

60 இன்சுக்கும் குறைவில்லாத தொலைக்காட்சி பெட்டி. இதில் திரைப்படம் பார்த்தால் திரையரங்கிற்கே போகத் தேவையில்லை என எண்ணிக்கொண்டாள். அவரது ஐதராபாத்திற்கு எடுத்துச் செல்லும் முன்பு இங்குள்ள பொருள்களில் உயர்ந்த ரகங்களை எல்லாம் அனுபவித்து விட வேண்டும் என எண்ணினாள்.

பிரம்மாண்டமான ஹாலில் இரண்டு மின்விசிறிகள் இருந்தன. ஹாலின் நடுவே வண்ண பூந்தொட்டி போல விளக்குகள் அமைக்கப்பட்டிருந்தன. ஹாலிவுட் ஓரத்தில் குஷன் சோபாவும் அதன் மெட்டீரியலிலேயே செய்யப்பட்ட நாற்காலிகளும் இருந்தன. சமையலறை விசாலமாக இருந்தது. அனைத்து இடங்களிலும் கபோர்டுகள் அமைக்கப்பட்டிருந்தன. படுக்கையறையும் அப்படித்தான் மிகவும் விசாலமான படுக்கை அறையில். அந்த பங்களாவிற்குள் மூன்று படுகை அறைகள் இருந்தன.

பெரிய‌படுக்கை அறைகள் இரண்டு கீழ்தளத்தில் இருந்தது. இரண்டு அறைகளிலும் ஏசி போடப்பட்டிருந்தது. கிங் சைஸ் தேக்கு கட்டிலும் அதற்கான மெத்தையும் போட்டு ஒரு 3 ஸ்டார் ஹோட்டலில் உள்ள படுக்கை அறையில் இருந்தது.

"இந்த ஏசியில ஹீட்டரும் இருக்குமா.. நீங்க வேணும்னா குளிர்காலத்தில் ஹீட்டரா மாத்திக்கலாம். கொல்லிமலையோட அடிவாரங்க அதனால சாயந்திரம் எல்லாம் உங்களுக்கு குளிர் எடுக்க தொடங்கிடும். வயசான நாங்க கஷ்டப்படக்கூடாதுன்னு தம்பி இதெல்லாம் பார்த்து பார்த்து செஞ்சான்.." என வீட்டுக்கார மூதாட்டி எடுத்துரைத்தாள். பெட்ரூமிலேயே அட்டாச்டு பாத்ரூம் இருந்தது.

சுகுணாவின் அண்ணன் திவாகர் மாமா சிவவாக்கியர் கூறியது போல.. ஊருக்கு வெளியே ஒரு சிறிய வீட்டினை தான் அவர்களுக்காக வாடகைக்கு பார்த்தார். ஆனால் சில புரோக்கர்கள் வேறு வேறு வீட்டினை காண்பித்துக் கொண்டே இருந்தார்கள். திவாகருக்கு எதிலும் திருப்தியே இல்லை. அப்போது தான் அந்த ப்ரோக்கருக்கு வந்த தகவலின் அடிப்படையில் இந்த பங்களாவிற்கு அழைத்து வந்திருந்தார்கள்.

திவாகருக்கு அந்த சூழ்நிலை பார்த்த உடனே பிடித்து போய்விட்டது. நகரத்தில் சின்னஞ்சிறிய அறைகளுக்குள்ளே முடங்கி விட்ட அவனுடைய வாழ்க்கையில் இருந்து ஏதோ அவனுக்கே அந்த வீடு கிடைப்பது போல மகிழ்ச்சியாக இருந்தான். இந்த வீட்டை தங்கைக்கு சொந்தமாக்கி விட்டால்.. விடுமுறை நாட்களில் ஊட்டி கொடைக்கானலுக்கு செல்வது போல இங்கு வந்து குடும்பத்தோடு தங்கிக் கொள்ளலாம்..

நீண்ட நாட்களாக பராமரிப்பு இல்லாமல் ஒதுக்குப்புறமாக இருந்த அந்த வீட்டிற்கு மிகவும் குறைவான தொகையே வாடகையாக கேட்பார்கள் என புரோக்கர்கள் கூறினார்கள். அதுவும் கூட அவனுடைய தயக்கத்தினை உடைத்து விட்டது.

"வாடகைக்கு பணம் கிடைக்குமேன்னு விடல திவாகர் சார். ஊருக்கு ஒதுக்கப்புறமா இருக்கு அங்க இருந்து ஊருக்குள்ள வந்துட்டு பாக்குறதுக்கு எங்களுக்கு சரியான வசதியா இல்ல. எங்களுக்கு ஒரே ஒரு பையன் மட்டும் தான் ஹைதராபாத்தில் செட்டில் ஆயிட்டான். அதனால எங்களையும் அவன் கூடவே கூட்டிகிட்டு போயிட்டான். இந்த வீட்டை இப்படி தனியா வச்சிருந்தா நாளைடைவுல பராமரிப்பு இல்லாம போயிடும் அப்படிங்கற ஒரே ஒரு காரணத்துக்காக தான் வாடகைக்கு விடுவதற்கு சம்மதிச்சு இருக்கோம். எங்களுக்கு வாடகைக்கு பதிலா இந்த வீட்டை சரிவர பராமரிச்சு நாங்க கேட்கும் பொழுது கொடுத்தா அதுவே எங்களுக்கு பெரிய உபகாரமாக இருக்கும்." என்றார் அந்த பெரியவர்.

"ரொம்ப நன்றிங்க சார் ரொம்ப நன்றி. என் தங்கச்சி கூட மாமனாருக்கு இங்க பெரிய வீடே இருக்கு ஆனா அவ்வளவு பெரிய வீட்டில அவரோட மகனோட நினைவுகள் அவரை தொல்லை பண்ணதுனு நினைக்கிறேன். அதனால அந்த வீட்ட வாடகைக்கு விட்டுட்டு இங்க வரலாம் அப்படின்னு அவங்க நினைக்கிறாங்க. அவரோட மகன் கவர்மெண்ட் உத்தியோகத்தில் இருந்த ஒரு அதனால அவரோட பென்ஷன் மாசம் வந்துடும் உங்களுக்கு தான் பத்து தேதிகுள்ள வாடகை கொடுத்து விடுவார்கள்." என திவாகர் எடுத்துரைத்தார்.

"நீங்க அவங்க கூட இருக்கிறது.. எங்களுக்கு மன நிம்மதியா இருக்கு. சுகுணாவுக்கும் அவனுடைய குழந்தைக்கும் நீங்க பேருதவியா இருப்பீங்க. " என திவாகர் கூறினார்
"தம்பி.. ரொம்ப நன்றிப்பா. வீடு ரொம்ப ரம்யம்யம்மா இருக்கு. இப்படி வெப்பமரத்து முன்னாடி இருக்கிற மாதிரி இன்னைக்கு எல்லாம் வீடு கிடைக்குமா என்ன?. உன்னோட தங்கச்சிக்காக தேடித்தேடி நீ பார்த்து தேர்ந்தெடுத்து இருக்க போல.."
"அதெல்லாம் இல்லை மாமா உங்கள மாதிரி நல்ல மனசு இருக்கறவங்களுக்கு நல்லது மட்டும்தான் நடக்கும். "

"ம்ம்.." பெருமூச்சுவிட்டு சிவவாக்கியர் தொடர்ந்தார்.. "என்னோட மருமக.. என்னோட பேரன்.. இனி இவங்க தான் என்னோட வாழ்க்கை. நான் என்னோட மகன் வளர்க்கறதுக்கு ரொம்ப பாடு பட்டேன். அவனோட ஒவ்வொரு நிறை குறையும் சீர்தூக்கி அவனை ஒரு நல்ல வேலைக்கு அனுப்புற வரைக்கும் எனக்கு நிம்மதியே இல்லை."
"அதெல்லாம் தெரிஞ்சதுதானே.."
"இப்ப நான் மறுபடியும் என்னோட பேரனுக்காக அதையெல்லாம் செய்யனும்னு நினைக்கிறேன். என்னோட காலம் இருக்கிற வரைக்கும் என்னோட பேரனுக்கு ஒவ்வொன்னும் தரமானதா உயர்ந்ததாக கிடைக்கணும்.. அதுதான் என்னோட ஆசை.."
"எல்லாம் நடக்குங்க.. உங்கள மாதிரி நல்ல மனசு உள்ளவர்களுக்கு எல்லாம் நல்லதே நடக்கும்.."

"என்னங்க மாமா வீடு புடிச்சிருக்கீங்களா?. "
"அற்புதமான வீடு அம்மா. இந்த வீட்டை பிடிக்காமல்லா போகும்.. உனக்கு எப்படிம்மா இருக்கு நீ என்ன நினைக்கிற?. நான் எல்லாம் வாழ்ந்தவன்ம்மா. நீயும் என் பேரனும் தான் இனி வாழ போறவங்க.."
"நானும் சுத்தி பாத்துட்டேன் மாமா எல்லாமே நல்லா இருக்கு கிச்சன் ரொம்ப பெருசா இருக்கு. பின்னாடி பக்கம் கதவை திறந்தா மலை பாதை.. நிறைய பூக்கள் செடி வச்சிருக்காங்க.."
"ஆமாமா வீட்ட பராமரிப்பதற்கு ஒரு ஆள் தேவைப்படும். சமையலுக்கு கூட ஒரு ஆள் பார்த்து போட்டுடலாம். இந்த கூட்டிப் இருக்கிறது வீட்டை சுத்தமா வச்சிக்கிறது எல்லாம் அவங்க பாத்துக்குவாங்க நீ என்னோட பேரனை மட்டும் பார்த்துக்கிட்டீங்கன்னா போதுமா.."
"அட ஆள் எல்லாம் எதுக்கு மாமா நான் பாத்துக்க மாட்டேன்னா.. " அவரோட கைகளை மருமகள் பிடித்தாள்.
"நான் இருக்கேன் மாமா.. நீங்க எதுக்கும் கவலைப் படாதீங்க நான் பாத்துக்குவேன். உங்க பையன் இருந்தா உங்களை எப்படி பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் அதைவிட அதிகமான பாப்பேன்.. சரியா"
சிவவாக்கியர் நெகிழ்ந்து போனார். இப்படி தங்கமான மருமகள் எத்தனை பேருக்கு கிடைக்கும்.

அனைவரும் மகிழ்ச்சியோடு அந்த பங்களாவில் இருந்து விடைபெற்று வீட்டிற்கு சென்றார்கள்.

[Sparo]

Fentastic update bro

[சிற்பி*]

பால் சுரக்குற மருமக முலை.. வயதான மாமனார் தொடக்கமே சூப்பர்.. பெரிய பங்களா வீடு அதுல தனியா இருக்க போறாங்கா.. அடுத்து என்ன நடக்க போகுதோ.. கதை ஆரம்பமே சூப்பர் நண்பா..

[rkasso]

மிக நல்ல துவக்கம்

[mahesht75]

good start

[Dick123]

Continue பண்ணுங்க bro.

[sagotharan]

சிவவாக்கியர் எப்பவும் சுறுசுறுப்பாக இயங்கும் மனிதர். மகன் மறைவிற்குப் பிறகு சோர்ந்திருந்த அவர்.. இப்போது மீண்டு வந்திருந்தார். மருமகள் சுகுணாவிற்கு இன்னும் ஒரு படி இறங்கி வேலை செய்துதந்தார். கணவனை இழந்தவள், கைக்குழந்தை வேறு.. அதனால் கௌரவம் பார்க்காமல் அவளுக்கு வேண்டியதை செய்தார்.

சமையலுக்கு காய்கறிகள் வாங்க சந்தைக்கு செல்வதிலிருந்து, சமையல் செய்வது, துணி துவைப்பது, உலர விடுவது, மடித்து வைப்பது என எல்லா பணிகளையும் இழுத்துப் போட்டு செய்தார். சுகுணாவின் வலதுகையை போல அவளுடைய மாமனார் சிவவாக்கியர் மாறியிருந்தார். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சுகுணாவும் இயல்புக்கு வந்தாள்.
"மாமா இன்னைக்கு சந்தைக்கு போகும் போது என்னையும் கூட்டிக்கிட்டு போங்க. வீட்டுலயே தனியா கிடந்து ஒருமாதிரி இருக்கு.."
"அதுக்கென்னமா போகலாம்" சுகுணா குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டு பின்னால் உட்கார்ந்து கொள்ள இருவரும் சந்தைக்கு சென்றார்கள்.

சந்தை, கோயில், ஊர் பூங்கா என அவர்கள் இணைந்து சென்றார்கள். சுகுணாவின் மனதில் நம்ம கணவன் கூட சென்றதை விட இப்போது மாமனாருடன் அதிக இடங்களுக்கு செல்கிறோம், அவர் கவனித்துக் கொண்டதை விட இவர் அதிகம் நம்மை உரிமையோடு கவனித்துக் கொள்கிறார் என தோன்றியது.

அந்த எண்ணத்திற்கு வலு சேர்ப்பது போல கையில் ஒரு கிண்ணத்தில் பழதுண்டுகளுடன் வந்து நின்றார் மாமனார் சிவாக்கியர்.
"இந்தாம்மா.. பழதுண்டுகள். தாய்ப்பால் கொடுக்கிறவங்க இதுபோல சத்தா சாப்பிடனும். "
"என்னாங்க மாமா ஒரு பவுல்தான் எடுத்துட்டு வந்திருக்கீங்க. உங்களுக்கு.."
"எனக்கென்னமா.. காலம்போன கடைசில.."
"மாமா.. இதென்ன பேச்சு. வாங்க உட்காருங்க. இரண்டு பேருமே சாப்பிடலாம். நீங்க தெம்பா இருந்தா தான் நானும் என் பிள்ளையும் கவலப்படாமல் இருப்போம். எங்களுக்கு நீங்க ஆரோக்கியமா நீண்ட நாள் கூடவே இருக்கனும்.." என கோப்பையில் இருந்த பழத்துண்டுகளை கையால் எடுத்து அவருக்கு ஊட்டிவிட்டாள்.

தானும் பழத்துண்டுகளை சாப்பிட்டாள். அடுத்து மாமானாருக்கு ஊட்டிவிடும் போது அவருடைய எச்சல் கைகளில் பட்டிருந்ததை கவனித்தாள். அதெல்லாம் ஒரு விசயமா என்பதை போல கணடு கொள்ளாமல் பழத்துண்டுகளை எடுத்து சாப்பிட்டாள். அப்போது அவருடைய எச்சில் தன் வாய்க்குள் படுவதை உணர்ந்ததும் அவளுக்கு மார்புகள் குறுகுறுத்தன.

சட்டென பழத்துண்டை அவள் வாயிலிருந்து சிவவாக்கியர் கவ்விக்கொள்வது போல எண்ணம் உண்டாகி களைந்தது. சுகுணாவிற்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. திகைத்தாள்.
"எனக்கு போதும்மாமா.. நீங்க சாப்பிடுங்க" என பழத்துண்டு கிண்ணத்தை அவரிடம் தந்துவிட்டு படுக்கை அறைக்கு சென்றாள்.

****
சுகுணாவின் மனதிற்குள் அவருடைய கணவனின் நினைவுகள் மெல்ல மறைந்தன. ஒரு கணவன் இருந்தால் என்னவெல்லாம் பணி செய்வானோ அது அத்தனையும் சுகுணாவின் மாமனார் எடுத்து போட்டு செய்தார். அதனால் மெல்ல மெல்ல சுகுணாவின் மனதிற்குள் மாமனார் சிவவாக்கியர் நுழைந்தார். உண்மையில் சிவவாக்கியருக்கு சுகுணாவின் மீது இது போன்ற காம ஈடுபாடு எதுவும் இல்லை. அவர் தன்னுடைய மகனை இழந்த ஒரே உறவான மருமகளுக்கு வேண்டிய பணிகளை செய்து அவளை மகிழ்ச்சியாக வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணமே மேலோங்கி இருந்தது.

அந்த எண்ணத்தால் அவர் செய்யக்கூடிய செயல்களில் சுகுணாவிற்கு அவர் மேல் ஒருவித ஈர்ப்பை அளித்தன. உண்மையான அன்பை சுகுணா இப்பொழுது பெற்றுக் கொண்டிருந்தாள். அந்த ஈர்ப்பு நல்ல ஒரு ரகசிய காதலாக மாறியது. பள்ளியிலும் கல்லூரிகளும் படிக்கும் பொழுது ஆசிரியர்களின் பால் வரக்கூடிய ஒரு வித காதல். அதனை வெளிப்படுத்தவும் இயலாது. வெளிப்படுத்தினாலும் உரிய பலன் கிடைக்காது.

இதுபோல ஏற்படும் ஈர்ப்புகளை பெண்கள் எப்பொழுதும் வெளிப்படுத்த மாட்டார்கள். அதனால் தங்களுக்கு பெயர்தான் வீணாகிவிடும் என அவர்களுக்கு தெரியும். அதனால் சாலையில் போகும் வரும் ஆண்கள் மீது வரக்கூடிய காதல்களை தனிமையில் மனதிற்குள் ஒரு திரைப்படம் போல ஓட்டிக்கொண்டு பிறகு மறந்து விடுவார்கள்.

பருவ வயதை நெருங்கிய பெண்கள் தாங்கள் பார்க்கக்கூடிய கட்டுக்கோப்பான ஆண்களின் மீது மையல் கொள்வார்கள். தானி ஓட்டுனர், பேருந்து நடத்துனர், அக்கம் பக்கம் வீட்டில் இருக்கும் ஆண்கள், சித்தப்பா மாமா போன்ற உறவுகள் என இந்த பட்டியல் பெரும் தொடர்கதை தான்.

சுகுணாவும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. பழைய ரகசிய காதல்களை நினைத்துக் கொள்வதைப் போல தற்பொழுது சுகுணா தன்னுடைய மாமனாரையும் தன்னுடைய ரகசிய காதலர்களில் ஒருவனாக நினைத்துக் கொண்டாள். அன்றையிலிருந்து மாமனாரிடம் பழகும் பொழுது சற்று நெருக்கமாக பழகினாள்.

கூட்டம் அதிகமாக இருந்த கோயிலில் தன்னுடைய கைக்குழந்தையை காட்டி அதிக நேரம் நிற்க முடியாது எனக் கூறி விரைவு தரிசனத்திற்கு அவள் காவலர்களின் முன்னே நின்றாள். ஒரு பெண் அவளுடைய கைக்குழந்தையோடு இருப்பதையும் அருகில் ஒரு பெரிய மனிதர் இருப்பதையும் கண்ட காவலாளி..
"இவர் யாருமா உன் கூட வந்தவரா?" என தயக்கத்தோடு கேட்டார்.
"ஆமாங்க. என் கூட வந்தவர் தான்" என அவள் கூற..

"யப்பா.. கை குழந்தையோடு ஒரு குடும்பம் வந்து இருக்கியா.. இந்த கேட்ட திறந்து விடு" எனக்கு காவலாளி மற்றொரு காவலாளி இடம் கூறினார்.
"ரொம்ப நேரம் நிக்க முடியாது கைக்குழந்தை பாலுக்கு அழ ஆரமிச்சிடும்.." என அந்தக் காவலாளியிடம் தன்னுடைய நிலையை விளக்கிக் கொண்டு.. அருகில் நின்றிருந்த மாமனாரின் கையை பிடித்து இழுத்தபடி விரைவு பாதையில் நுழைந்தாள்.
"வாங்க மாமா.. சீக்கிரம் வாங்க.." என மாமனாருடன் கோயில் தரிசனத்திற்கு சென்றாள்.

அவளுக்கு இப்பொழுது அந்த தருணம் ஒரு பூரணமான குடும்பம் போல இருந்தது. நம்முடைய மாமனாரை நம்முடைய கணவராக இருந்திருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருந்திருக்கும். திடகாத்திரமான நம்முடைய மாமனார் இப்போது கூட நம்முடைய கணவர் போல அல்லவா தெரிந்திருப்பார். எல்லோரும் நம்மை ஒரு குடும்பம் என்று தானே எண்ணி இருப்பார்கள். அப்படி எத்தனை பேரை நினைத்து இருப்பார்களோ அத்தனை பேருக்கும் நீதான் அருள் செய்ய வேண்டும் என கடவுளிடம் வேண்டிக் கொண்டாள்.

விரைவு தரிசன பாதையும், இலவச தரிசன பாதையும் சங்கமிக்கின்ற இடத்தில் முன்னாள் கைக்குழந்தையுடன் சுகுணா நிற்க. பின்னால் அவருடைய மாமனார் நின்றிருந்தார். கூட்ட நெரிசலில் மக்கள் முந்தியடிக்க.. மாமனாரின் செங்கோல் மருமகளின் பிட்டத்தில் மோதியது. அது வெறும் தொடக்கமாகத்தான் இருந்தது. மருமகளின் பெண்ணுடலில் மாமனாரின் 300 மோதத்தொடங்க.. அவளுடைய கூந்தலில் மாமனாரின் முகம் தேய்ந்தது.
"புள்ளைய நல்லா புடிச்சுக்கோ அம்மா கூட்டம் நெரிசுக்குது.." இன்றைய பிள்ளைக்காக அவர் கவலைப்பட.
"மாமா கூட்டத்துல எங்களை தனியா விட்டுறாதீங்க மாமா என்னையை பிடிச்சுக்கோங்க.." என மருமகள் பரிதவிக்க.

இதுவரை சிவவாக்கியர் மனதிற்குள் எழாமல் இருந்து மோகம் மெதுவாக எட்டிப் பார்த்தது. கொழு கொழுவென இருந்த மருமகளின் பிட்டமும் அவருடைய செங்கொடி மீது மெதுவாக மோதி மோதி.. உறுதி தன்மையடைய செய்தது. சிவவாக்கியர் ஒன்றும் அறியாதவர் போல.. அந்தக் கூட்டம் நெரிசலையில் தனக்கு சாதகமாகி கொண்டு மருமகளின் இடுப்பை தொட்டார். தன்னுடைய மாதிரி அவளுடைய முதுகில் வைத்து தேய்த்தார்.

அவளும் ஒன்றும் அறியாதவள் போல தன்னுடைய திட்டத்தை லேசாக ஆசை செங்கோலை தன்னுடைய இரண்டு திட்டத்திற்கு நடுவில் உள்ள பகுதியில் படுமாறு வைத்துக் கொண்டாள். சில நிமிடங்களில் இருந்தாலும் அந்த கூட்ட நெரிசல் அவர்களுக்குள் ஒரு புது அத்தியாயத்தை உண்டு செய்திருந்தது.
அதைத்தான் சுகுணாவும் இறைவனிடம் வேண்டிக் கொண்டாள். "இன்னும் எத்தனை காலம் தான் இறைவா இப்படியே.. என்னுடைய இளமையை தொலைத்து இருப்பது.. போதும்.. இப்பொழுதாவது நீ வழி காட்டு. என்னுடைய மாமனாருக்கு என்னுடைய அழகின் மீது மோகம் வரவை. இறைவா என் மேல் அவர் பாகம் கொண்டு என்னுடனே அவர் காலம் முழுக்க உறவு கொள்ள வேண்டும். எங்களுடைய உறவு இன்னும் வலுவானதாக மாறி.. என்னுடைய குழந்தைக்கும் யாருக்கும் அவரே பாதுகாவலனாக இருக்க வேண்டும்."

"இறைவா நான் கட்டி சுகம் மறந்து எத்தனையோ காலம் ஆகிறது. இப்பொழுது உன்னுடைய சந்நிதியில் என் மருமகளின் மூலமாக மீண்டும் அந்த ஆசை துளிர்க்கிறது. நீ தான் உன்னுடைய எண்ணமா?. என்னுடைய மகனின் மனைவியவே நானும் மனைவியாக கருதி கொள்ள வேண்டுமா?. அவளும் என்னுடைய காமத்தை ஏற்றுக் கொண்டு எனக்கு அடி பணிந்து சேவை செய்ய நீ தான் வழி செய்ய வேண்டும். இந்த காலம் போன கடைசியில் இந்த கிழவனுக்கு மீண்டும் கல்யாணம் வாய்ப்பேயில்லை. வேறு உறவு பெண்களுடன் தொடர்பு கொள்ளவும் வழியில்லை. இருப்பது மருமகளுடன் ரகசியமாக வைத்துக் கொள்ள வேண்டிய உறவு ஒன்றுதான். அதற்கு ஏற்ற சொன்னேனே நீ தான் உருவாக்கித் தர வேண்டும்" என மாமனாரும் தன் பங்குக்கு வேண்டிக் கொண்டார்.

[sagotharan]

[avathar]

மிக அழகான, இயல்பான எழுத்து நடை.

நல்வாழ்த்துக்கள்.