Gay/Lesb - LGBT கொழுஞ்சிப்பூ - ஆண்களின் அந்தரங்க கதை

[sagotharan]

என் வாழ்வில் அறியாமல் நான் நிகழ்த்திய அற்புதம் என ஏதாவது ஒன்று இருக்குமானால் அது இக்கதை தான். எப்படி இது நிகழ்ந்தது என வியப்படைவதுண்டு. என் அறிதலும் புரிதலும் உணர்தலும் ஒருங்கிணைந்து..

புறத்தில்ல உவிக்கொண்டே அகத்திலும் பயணம் செய்ய முடியும் என்னும் நம்பிக்கையை இதன் மூலம் பெற்றேன். இது ஒரு பிரவாகம். பிரவாகத்தில் எதுவும் விடுபடுவதில்லை. மேலும் என் மொழியில் ஏற்பட்ட பெரும் உடைவு இதன் வழியே ஏற்பட்டது. 

சில நேரங்களில் இந்த கதைகளை எழுதாமலே இருந்திருக்கலாம் என்று தோன்றுவது கூட உண்டு..  ஏன் எழுதுகிறேன் அங்கு வெட்கப்பட வைத்த தருணங்களும் அனேகம். ஆம், மனிதன் எதற்கு அற்புதத்தை நிகழ்த்த வேண்டும்? இதெல்லாம் இறையின் கட்டளையா இயற்கையின் விதியா? என் சிறிய அறிவுக்கு இதெல்லாம் எட்டுவதில்லை. 

நான் ஓரினச்சேர்க்கை நிறைந்த இக்கதையை ஒரு பெரும் தொடராக எழுத நினைக்கின்றேன். மாரியப்பன் சவரக்கடை என்ற சிறுகதைக்கு இவ்வுலகம் தந்த வரவேற்பு நான் தருகின்ற சிறு முயற்சி இது. நன்றி.

[hornyfromchennai]

Waiting nanba

[sagotharan]

சிவ சோமன்
பெத்தவ இறந்தவுடன், சொந்தக்காரர்கள் சிவசோமனை கூட்டிக்கொண்டு போய் கொஞ்சகாலம் வைத்திருந்தார்கள். பிறகு, பையப் பைய ஊர்க்காரர்களிடம் அவனைப் பற்றிய குறைகளை எடுத்து விளக்கி ஊருக்குள்ளேயே விட்டுவிட்டார்கள். சிவசோமன் மற்ற பிள்ளைகளைப் போல இல்லை அவன் தனித்துவமானவன். அவனுக்கு என்ன தோன்றுகிறதோ அதையே செய்யக்கூடியவன். எது நல்லது எது கெட்டது என்று ஆராயத் தெரியாதவன்.

பெத்தவனும், பெத்தவளும் இல்லாத அனாதைக்கு போக்கிடம் இல்லாமல் அவ்வூரில் இருந்த தூரத்து சித்தி வீட்டுக்கு போனான். சிவசோமன் வந்ததும் அவனுடைய சித்திக்காரிக்கு இரண்டு கொம்பு முளைத்தது போல இருந்தது. ஊர்ல இருக்க அத்தனை சனத்தையும் விட்டுவிட்டு நாம் இருக்கிற இந்த ஊட்ட தேடி வந்திருக்கானே அப்படின்னு ரெண்டு மூணு நாளா அவனை கனிவா கவனிச்சுக்கிட்டா. ஆனால் நாள் போகப் போக தான் அவன் சாதாரண பையன மாதிரி இல்ல அப்படின்னு புரிஞ்சுகிட்டா.

"விடிஞ்சதும் பட்டுன்னு எந்திரிக்காமே, பெரிய்ய சீமா வீட்டுப்பிள்ளை கெணக்கா படுக்கையிலேயே.. புரண்டுகிட்டுக் கிடக்கான்!"னு அவன் சித்தப்பாவிடம் வைத்தி வைச்சா.. சித்தி. ஆனா அந்த மனுஷன் ரொம்ப நல்லவன். இவகிட்ட நாம குப்பை கொட்றதே பெருசு இதுல இந்த சின்னஞ்சிறுசெல்லாம் வந்து எப்படி ஈடு கொடுக்கப் போவது அப்படின்னு நினைச்சாரு.

சிவ சோமன ஒருநாள் வயக்காட்டுக்கு கூட்டிகிட்டு போனா அவனோட சித்தி. அவ பேரழகி இல்லேன்னாலும் கிராமத்து அழகி. அவ கட்டங்கறுப்பி. எவ்வளவு வெயில்ல நின்னாலும் இதுக்கு மேல அவ கறுக்க ஒன்னும் இல்ல அப்படின்னு அத்தனை வெயில நின்னு கல்லு பொறுக்கி போடுவான் வயல் எல்லாம் புல்லும் முளையும்னு பேரு அந்த ஊர்ல கல்லு தான் மொளைஞ்சிருக்கும். நேரம் கிடைக்கிற பொழுதெல்லாம் மேல கிடக்கிற கல்லை எடுத்து கரையோரம் கொட்டி வைத்து விடுவார்கள். அப்பதான் பட்டம் வரும் பொழுது மழையை கூட்டிக்கிட்டு வரும் அது அடிக்கிற அடியில கிடைக்கிற மழையில உழுது சோளம் வைச்சு மாட்டுக்கும் ஆட்டுக்கும் மனுசாலுக்கும் என எல்லாத்துக்கும் தீனியை எடுத்து வைக்க முடியும். பட்டம் தவறி போன பட்ட பாடெல்லாம் வீணாகும்.

கூட்டிகிட்டு வந்திருக்கிறது சின்ன பையன் தானே என்று மாறுல கிடக்குற மாரப்பை எடுத்து இடுப்போட சுத்திகிட்டா.. என்னதான் பையனாலும் கூட ஒரு ஆம்பள தானே அப்படின்னு ஏறெடுத்து பார்த்தா.. ஆனா அவன் கண்டுக்கிட்ட மாதிரி தெரியல நெஞ்சுக்குள்ள இருந்த குறுகுறுப்பு பட்டுனு அழிஞ்சு போச்சு அவளுக்கு. பெத்த பையனா இருந்தா கூட செத்த நேரம் உத்து பார்த்துவிட்டு அப்புறம் மேலே தான் கண்ணு அந்த பக்கம் திருப்பி இருப்பான் ஏன்னா ஆண் சென்மம் அப்படித்தான். ஆனா இந்த கிறுக்கு பையன் கவனம் எல்லாம் வெங்கச்சங் கல்லுலேயும், கருங்கல்லையும் அப்பப்ப எட்டி பார்க்க சிவப்பு கல்லுலேயும் தான் இருந்தா இருந்துச்சு. சிகப்பு கல்லெல்லாம் தனியா பொறுக்கி வைச்சுக்கிட்டான்.

"ஏன்டா வந்த வேலையை செய்யாம அது என்னடா கல்லெல்லாம் தூக்கி கண்ட இடத்துல வச்சிக்கிட்டு இருக்க" என கேட்டாள்.
"இந்த பச்ச கல்லு சிவப்பு கல்லு எல்லாம் வச்சு பசங்க கூட சேர்ந்து விளையாடலாம். அதுக்குத்தான் தனித்தனியே அதெல்லாம் பிரித்து வைக்கிறேன்" னு சொன்னான்.

ஒரு பெரிய கூடையை எடுத்து நடுவாண்ட வச்சுக்கிட்டு குனிஞ்சு குனிஞ்சு கல் எல்லாம் எடுத்து அந்த கூடைகளை போடணும்.. கல்லுல செஞ்ச மலை மாதிரி அவ மார் ரெண்டும் ரவுக்கைகு உள்ள பிதுங்கி நிற்கும். கீழ குனிஞ்சு மேல எழுந்தா சும்மா கின்னு வெடச்சு நிக்கும். ஆனா இத பத்தி எல்லாம் கண்டுக்காம கல்ல பொறுக்குறதும் கூடையில போடுறது மாதிரி இருந்தான் சோமன்.... சிவசோமன். அன்னைக்கு பாதி வேலை முடிந்துவிட்டது. ஆனா அதுக்கப்புறம் மேல் தான் வினையே.. மதிய சோத்துக்கு கம்மங்கூழ் ரெண்டு உருண்டை போட்டு சோத்து சட்டிய கையோட எடுத்து வந்து இருந்தா அவன் சித்தி. காட்டுக்கு வரும் பொழுது கவனமா வேப்பமரத்தடியில் வைத்து கல்லு ரெண்டு கொடுத்து அடையாளம் செஞ்சி வந்து இருந்தா..

நடுப்பொழுது ஆகிடுச்சுன்னு நின்னுகிட்டு இருந்த கரைகளை ஒதுங்கி அங்க இருக்கிற புளிய மரத்துக்கு பக்கத்துக்கு போனான். கரண்டு விழுந்த காயங்களை இரண்டை பொறுக்கியாந்து போட்டுக்கிட்டே "வயிறு கவா கவா இருக்குது நீ ..போயி காலையில வச்சிட்டு வந்தோம் இல்ல அந்த சோத்து சட்டியை எடுத்துக்கிட்டு வா இங்க நீ உட்கார்ந்து பசியாத்திக்குவோம்" என அந்த விளங்காதவனை அனுப்பிவிட்டு வேலையை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். போன ஆள் வரவே இல்லை. இதுவரைக்கும் இரண்டு சட்டி கல்லை எடுத்து இருந்தாள். என்னடா இன்னும் அவனை காணோம் எங்க போயிருப்பான் என்று வேலையை விட்டுவிட்டு காலையில் சட்டி வைத்த இடத்திற்கே வந்தாள் வைத்தது வைத்தது போல இருந்தது.
"எங்கடா போயிட்ட.. எலேய்.. " என குரலெழுப்பி பார்த்தாள். பதில் இல்லை.
"என்னயா பெரிய ரோதனையா போச்சேனு.." தலையில் அடித்துக்கொண்டு கம்புருண்டையை கவளம் கவளமாய் சாப்பிட்டுவிட்டு காட்டில் வேலை செய்தாள்.

[sagotharan]

சாயந்திரம் வீட்டுக்கு வந்தவளுக்கு சாவகாசமாய் அவன் வீட்டிற்குள் கால் மேல் கால் போட்டு கொண்டு படுத்திருந்ததை கண்டதும் பொச்சு எறிஞ்சுச்சு.. காட்டுக்குள்ள இருந்துகிட்டு கம்பு உருண்டை சோத்துசட்டியை எடுத்துவாடானா.. இப்படி வீட்டுக்குள்ள வந்து உயரமாக படுத்து இருக்கானே கழுத..‌" என கோபத்தின் உச்சத்திற்கு போனாள். விடு விடுவென வீட்டிற்குள் சென்று கையில் கிடைத்த இரண்டு விளார் சாட்டைகளை எடுத்து வந்தாள். மல்லாந்து படுத்து கிடந்தவனின் முதுகில் பத்து போடும் அளவிற்கு பிய்த்து போட்டாள். சாட்டையை வைத்து... சுளீர் சுளீரென அவனுக்கு அடிகள் விழ.. அவன் துடித்து கத்தியதை அருகில் உள்ள ஒரு அனைவருமே கேட்டனர். ஆனால் நடப்பது அவர்களுக்கு புரிந்தது. எல்லோரும் அமைதியாக இருந்தனர். அவன் சித்தப்பன் மட்டும் எங்கிருந்தோ ஓடி வந்தான்.

சித்திகிடமிருந்து தப்பிக்க சித்தப்பன் காலை கட்டிக் கொண்டான் சிவசோமன்..
"ஐயோ காப்பாத்துங்க சித்தப்பா ஐயோ .." என காலைப் பிடித்துக் கொண்டு கதறினான்.

"ஒரு ஏங்கள் தாங்கலுக்கு வந்து உதவலைன்னாலும் பச்சைப் புள்ளையா கொஞ்சம் பொறுப்போட பாத்துக்கிடலாமில்லையா?" என அவன் சித்தப்பன் கொஞ்சம் இறக்கம் காட்டினான்.
"இன்னைக்கு இவன் பண்ண வேலைக்கு இதெல்லாம் போதாது. காட்டுக்கு நடுவுல இருந்து காட்டு கத்தலா கத்திக்கிட்டு இருக்கேன். ஓயாம உழைச்சிட்டு வீட்டுக்கு நான் வந்தா எதுவும் ஒய்யாரமா தூங்கிக்கிட்டு கிடக்கான். இவனுக்கு வடிச்சு கட்டணும்னு என் வாழ்க்கையில விதி இருக்கா?" என அங்கலாய்தாள்.

சோமன் துடுக்குதனம் மாறாமல் இருந்தான். தன்னை நல்லவள் போல் காட்டிக் கொள்ள தன்னுடைய கோபத்தை குறைத்துக் கொண்டு.. "ஏங்க.. அவனை குளத்துக்குப் போகாதமேன்னா கேக்கமாட்டேங்கான். பொழுதுக்கும் எருமை கணக்கா.. குளத்துக்குள்ளவே கிடக்கான்‌. காட்டுல இருக்குற கல்லெல்லாம் பொறக்காவ குளத்துல குளிச்சிட்டு வந்தா இப்ப நடு வீட்டுல படுத்து கிடக்கான்"
"சரிடி.. நான் கண்டிச்சு வைக்கிறேன்." என சிவசோமன் தலையை வாஞ்சை ஓட தடவி விட்டான்.
"ம்கூம்.. பாத்துக்கிட்டேயிருங்க. ஒரு நாளைக்கி வலிப்பு வந்து தண்ணியிலே மிதக்கத்தான் போறான். பஞ்சாயத்துல நாம கையை கட்டிக்கிட்டு நிற்கப்போறோம்.."
"வாயை கழுவுடி.. வயசு பையனுக்கு சாவ சாபம் விடறவ.." என சித்தப்பன் கத்த.. சித்தி கோபித்துக்கொண்டு போய்விட்டாள்.
"இந்தக் கோவேறு கழுதையை எங்கேயாணும் கொண்டு போய் தொலைச்சிட்டு வாங்க இப்படி வீட்டுக்குள்ள வச்சிக்கிட்டு என்னால மாற முடியாது" என்றாள் வீட்டுக்குள் இருந்து.

சித்திக்காரி ஏசுவதால் சித்தப்பன் அவனை வீட்டுக்கு வர வேண்டாமென்றார். ஒரு ஆணுடைய கரிசனம் என்பது அவனுடைய மனைவி கொடுக்கக் கூடிய எல்லைக்குள் மட்டுமே அமைகிறது. சிவ சோமனை தன்னுடைய குழந்தை போல வைத்து பராமரிக்க சித்தப்பனுக்கு ஆசையாக இருந்தாலும் மனைவி மீது இருந்த ஒருவித பயம். அவன் அவர்களை விட்டு பிரிந்து வெகு தொலைவில் இருப்பதையே நலம் என்பது அவனுக்கு வெகு விரைவில் புரிந்து விட்டது. அவன் கால் வயிற்று கஞ்சிக்கு வாழ்க்கை இன்று சாணியை அள்ளியும் அவள் சொல்லும் வேலை எல்லாம் தலையால் செய்து முடித்து காத்திருந்தபோது கூட சரியான உணவு அவனுக்கு தராமல் ஏதோ பழங்கால பகையை தீர்க்கக் கூடியவள் போல அவள் நடந்து கொண்டாள். மீத சொந்தக்காரர்களும் அவனைக் கைகழுவிய பிறகு, ஊர்க்காரர்கள் கொஞ்சநாள் ஆதரித்தார்கள்.

ஊர் மந்தையில் படுக்கத் தொடங்கினான். அந்த கிராமத்தின் நெடும் குளிரில் அவனுக்கு ஒரு சீலை தந்து போர்த்தி விடக்கூட யாரும் இல்லை. உடலைக்குறுக்கி நெஞ்சோடு கால்களை மடக்கி அணைத்துக் கொண்டு கைகளில் இரண்டையும் கால் முட்டிகளோடு கட்டி அப்படியே கருவறையில் இருக்கும் குழந்தை போல சுருண்டு படுத்திருப்பான். மாட்டுத் துணையாக இரண்டு அரை டவுசர்களை வைத்திருந்தான் ஆனால் அதிகம் சரியானவளாக இல்லை. சொக்கம்பாறையில் இருந்து சறுக்கி கொண்டே ஒரு முறை அவன் வரும்பொழுது டவுசன் பின்பக்கத்தில் துணிகள் எல்லாம் நனைந்து சின்னதாக இரண்டு ஓட்டையை போட்டு வைத்திருந்தது.

இவனுடைய விளையாட்டுக் கூட்டாளிகள் அவன் அந்த டவுசர் அணிந்து வரும் பொழுது தபால் பெட்டி தபால் பொட்டி என்று கிண்டல் அடிப்பார்கள். கைகளில் கிடைக்க கூடிய இரண்டு சின்ன சின்ன கற்களை அந்த குண்டி ஓட்டைக்குள் போட்டு விடுவார்கள் அது சொத்தென கால் வழியாக கீழே விழும். சில காலம் வரை அவ்வாறு யாராவது தபால் பெட்டி என்று தொல்லை செய்தால் துரத்தி ஓடுவான். அவர்களை கண்டால் கோபமாக வரும் எல்லோரையும் துரத்தி விட்டுக் கொண்டே இருப்பான். பிறகு அது அவனுக்கு பழக்கம் ஆகிவிட்டது. இந்த விளையாட்டும் அவனுடைய தோழர்களுக்கு வெறுத்துப் போய்விட அவன் ஓட்டை டவுசரை போட்டு வந்தாலும் கூட எப்பொழுதும் போல அவனை பார்க்கத் தொடங்கினார்கள்.

பசி தாங்கமுடியாம, வயிறு நமட்டும்போது மட்டுமே சொந்தக்காரர்களின் வீடு தேடிவந்து குடிக்கத் தண்ணி கேட்பான். ஊரில் சில வீடுகளில் தண்ணீர் கிடைத்தாலும் கிடைக்கும்; வசவு கிடைத்தாலும்.. வாங்கிக் கொள்வான். வீடுகளில் ஏதேனும் வேலை சொல்லி அதை செய்து முடித்ததும் பழைய நீத்துப்பாகம் கிடைத்தாலும் கிடைக்கும். சில சமயம் தண்ணீர் மட்டுமே கிடைக்கும். ஊர்க்காரர்கள் நல்லது கெட்டதில் அவனுக்கு ஒரு இலை போட்டார்கள். அந்த இலைக்காக அவன் அங்குள்ளே எல்லா எச்சில் இலைகளையும் எடுக்க வேண்டியதாயிற்று.

பெரியோர்களை அழைத்து இந்த வேலையைச் சொன்னால் பன்மடங்கு காசு வாங்கி கொள்வர். ஆனால் இந்த ஏமாளியோ ஒரு ஜான் வயிற்றை காப்பாற்றிக் கொள்ள இரண்டு மடக்கு கஞ்சிக்காக அத்தனை வேலைகளையும் செய்து கொண்டிருந்தான் ‌. இந்த உலகத்தில் புரிந்து கொள்ளக்கூடிய அளவிற்கு அவனுக்கு அவ்வளவு அறிவு இல்லை. தான் செய்யக்கூடிய வேலைக்காக பணத்தைப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதோ அதை வைத்துக் கொண்டு வேண்டுவதை வாங்கி வைத்துக் கொள்ளலாம் என்பதோ பின்னாலில் அதனை சேமித்து வைக்கும் பொழுது பெரும் செல்வம் அவனுக்கு கிடைக்கும் என்பதோ அவன் அறியவே இல்லை.

சிவ சோமன் ஓர் அறியா பிள்ளையாய் வாழவே அவ்வூர் மக்கள் விரும்பினார்கள். அதுதான் அவர்களுக்கு மிகப் பிடித்தமான ஒன்றாக மாறியது. சிவசோமனின் கூட்டுக்கார பிள்ளைகளும் அவன் கஷ்டப்படுவதை குறித்தும் அவன் வாழ்க்கையின் ஈடுபாடுகள் குறித்தும் அக்கறைப்படாதவர்களாகவே இருந்தார்கள். இன்னும் சொல்ல போனால் சிவ சோமனை ஒரு ஒப்புக்கு சப்பானியாக தங்களுடைய விளையாட்டில் இணைத்துக் கொண்டு அவர்களும் வேலை வாங்கிக் கொண்டுதான் இருந்தார்கள். ஆனால் இதெல்லாம் அறியாதவன் தன்னுடைய வாழ்க்கையின் குழந்தை பருவங்களை தொலைத்து விட்டு விடலை பருவத்தில் நுழைந்து இருந்தான்.

இந்தச் சமயத்தில், அந்த ஊரில் நடந்த பூங்கொடியின் விசேஷத்துக்காக வந்த தூரத்து ஊர்க்காரரும். அவனுடைய தகப்பன் சுப்பன்னாவின் சொந்தக்காரருமான சின்ன செங்கண்ணன் கண்ணில் பட்டான்.

ரேசன் கடையின் இரும்பு சட்டத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டு, பிய்த்துபோன முட்டாகப் பெட்டியில் சிறிய குச்சியால் தாளம் போட்டுக்கொண்டு,
"அங்க முத்து மங்கமுத்து
தண்ணிக்குப் போனாளாம்
தவளையப் பாத்து
தவிச்சி நின்னாளாம் அவ
தவிச்சி நின்னாளாம்..." என பாடிக் கொண்டிருந்தான்.. சிவசோமன்.

"பலே.. பாட்டெல்லாம் பலமா இருக்குலே.. தம்பி" என பாராட்டினார் சின்ன செங்கண்ணன்.
"நன்றிங்க.." என உடலை வளைத்து நெளிந்துகொண்டே சொன்னான். சிவசோமனுக்கு வாலிப உடல் வர தொடங்கி இருந்தது. மாரில் முடிகள் குட்டியாக எட்டிப் பார்த்தன. ஆனால் அவன் சட்டையில்லாமல் பொத்தான்கள் பிய்ந்து போன ஒரு அரை கால் டவுசரை போட்டிருந்தான். அது அரைஞாண் கயிறின் உதவியோடு நின்று கொண்டிருந்தது.

அவனுடைய உடல் அசைவை பார்த்து செங்கண்ணனுக்கு சிரிப்பு வந்தது. விடலை பையன் தட்டிக்கிட்டு வாடானா கட்டிக்கிட்டு வர வயசு. இப்படி விவரம் புரியாம இருக்கானே.. புருவக்கட்டில் கையை வைத்து, வெளிச்சத்தை மறைத்துக்கொண்டு பார்த்து அவனை ரசித்தார். "இது யாரு மவன்டா?" என்று அருகில் விசாரித்தார்.
'"அவந்தான் புலிகுத்தி முருகேச பிள்ளையோட பேரன்" என்றார் ஒருவர்.
"அடடா.. எப்பேற்பட்ட குடும்ப பையன். இங்க வந்த தகரத்தை கொட்டிக்கிட்டு கிடக்கே" என விசணப்பட்டார்.
"அப்பன் ஆத்தா உசுரோட இல்லை. ஆதரிக்க ஒரவுகளும் இல்ல.. வேளைக்கு ஒரு வீடு விருந்து சாப்பிட்டுட்டு மந்தையில உறங்கி கிடக்கிறான்"
"அடடா.. கேட்கவே மனசு தாங்கள.." என பதறிப்போனார். ஆனால் அவனோ, அவரைப் பார்த்துச் சிரித்துக்கொண்டே, "தண்ணிக்குப் போனாளாம்" என்று ராகத்தை நீட்டி நீட்டிப் பாடிக்கொண்டிருந்தான்.

செங்கண்ணன் சிறுவனாக இந்த ஊருக்கு வரும் போது.. புலிகுத்தி குடும்பத்தில் வந்து மாசக்கணக்கில் தங்கி விருந்தாடியிருக்கிறார். ஊருக்குப் புறப்படும் போதெல்லாம் புத்தாடைகள் எடுத்துவைத்து வழியனுப்புவார்கள். அரண்மனை போல இருந்த வீடு எத்தனையோ பேருக்கு வாழ்க்கை அளித்த குடும்பம். அந்தக் குடும்பத்தில் இப்படி ஒரு பிறப்பா..

இந்த ஊருக்கு அகதி, பரதேசிகள் என்று யார் வந்தாலும், பசி அமர்த்தி நிழல் தரும் குடும்பம் அது. அட்டா! எப்பேர்ப்பட்ட கைகள் அவை?

"ஒரே சின்னய்யா.." என்ற அதூரத்துடன் அழைத்தார் அவனை, அந்தக் குரல் அவனை என்னவோ செய்தது. "ரொம்ப நாளைக்கப்புரம் இந்தக் குரலைக் கேட்கிறோம்" என்று பட்டது சிவசோமனுக்கு. அவர் உட்கார இருப்புச் சட்டத்தில் கொஞ்சம் இடம் ஒதுக்கித் தந்தான்.

"ஐயா சின்னையா.. உனக்கு நான், முறைக்கு மாமா வேனும்டா.. எங்க ஊருக்கு வாடா போயிருவோம்!" என்றார் திடீரென்று. ஆங்காங்காகே எட்டிப்பார்க்கும் நரை தலை படிய வாரியிருந்தது, கண்ணுக்கு கண்ணாடி, வலது கையில் தங்க காப்பு, வெள்ளி மோதிரம். வெள்ளை சட்டை, வேட்டியில் செங்கண்ணன் மிடுக்காக தெரிந்தார்‌.
"இதென்ன ..!" என்று சிவசோமனுக்கு புரியவில்லை. அவனது நிம்மதியான உலகத்துக்குள் புகுந்த சூறாவளி அங்கே நிம்மதியாய்க் கிடந்த தூசிகளை எல்லாம் வாரிச்சுழற்றியது.
"நான் வரல.. இது என் ஊரு"
"ஆமாய்யா.. இது உன் ஊருதான். உங்த முப்பாட்டன் கட்டி ஆண்ட பூமி. அதுல போய் நீ கையேந்தி வீடுவீடா நிற்கலாமா?"
"அது.."
"என் வீட்டுக்கு வாய்யா.. ராசாவாட்டம் இரு.. நல்லது கெட்டது தெரிஞ்சுக்கோ.. நிறைய சம்பாதிச்சு.. மறுபடியும் இந்த ஊருக்கு வா.. அதுதான் இந்த புலிகுத்தி வம்சத்துக்கு பேரும."
"அங்க வந்தா.. அரிசுசோறு போடுவிகளா"
"அதென்ன அரிசி சோறு.. அதைவிட பெரிய ருசியான உணவெல்லாம் ஆக்கிபோட சொல்லறேன். வாயா.."

அவர் அவனுக்குத் தரப்போகும் புது ஆடைகள், பலகார பண்டங்கள் எல்லாத்தையும் வர்ணித்தார். சோமனுக்கு அதையெல்லாம் கேட்கக் கேட்க ஏக்கம் வந்தது என்றாலும், அதெல்லாம் இங்கேயே கிடைத்தால் என்ன என்றிருந்தது. ஊரை விட்டு பிரிய மனமில்லை.

ஆனால் சின்ன செங்கண்ணன் விட்டபாடில்லை. பேசிபேசியே அவனை முழு மனதோடு அழைத்து செல்ல உடன்பட வைத்தார். கையோடு பஞ்சாயத்து பெரிய மனிதர்களை சந்தித்து உத்தரவு வாங்கிக்கொண்டார்.
"மாமா.. சோறுபோட்டவங்களுக்கு ஒரு கும்புடு போட்டுட்டு வந்திடட்டுமா"
"அடடா.. புலிகுத்தி வம்சம் தப்பு ஏதாவது செய்யுமா.. போடாதம்பி.. போய் சொல்லிட்டுவா. நான் ஊர் முடிவுல இருக்கேன்.."
"பட்டுனு போயிட்டு சட்டுனு வந்திடறேன்.."

சிவசோமன் இதுநாள் வரை உணவு தந்த வீடுகளுக்கெல்லாம் வழிநெடுக நன்றி சொல்லிக்கொண்டே ஊர் எல்லைக்கு வந்தான். "ஐயா ராசா நீ போல் வாயா நல்லா பிழைச்சுக்கோ நல்லபடியாக ஆளு நல்ல வேலை செய்ய போகுற போக்குல இங்க இருக்குற மாதிரி கடக்காதீங்க."
"கூட்டிகிட்டு போற ஆளு நல்லவரோ கொள்ளவரோ நீதான் சூதா இருந்துக்கணும் சொன்ன வேலையெல்லாம் கேட்டினா.. அவரு வேலைக்கு சோறு போடுவாரு.. நல்ல துணி வாங்கி தருவாரு இல்லேன்னா அடிச்சு பத்தி விட்டுடுவாங்க. நம்ம ஊருக்கு வர வழி எப்படி என்று கேட்டு தெரிந்து வைத்துக்கோ.." என மங்கம்மா பாட்டி எடுத்துச் சொன்னாள். ஆனால் இதெல்லாம் விளங்குகிற வரையிலா அவனுடைய மூளை இருக்கிறது. இன்னும் விளையாட்டு போக்கிலேயே திரிந்து கொண்டிருந்தான். அவள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே விடை பெற்றுக் கொண்டு அடுத்த வீட்டிற்கு ஓடிவிட்டான்.
"எலேய்..கோட்டிக்கார பயலே.. நீ எல்லாம் அசலூர்ல போய் பொழைக்கிறதா?" என்றாள் ஒருத்தி.

"நீயே சோம்பேறி தழுதை. வெளியூர்ல போய் என்ன பண்ண போற செவனேனு இங்கேயே கட.. இன்னைக்கு என்ன பார்த்து நான் கருவாட்டு குழம்பு வச்சிருக்கேன். கழுவி ஊத்தி கொஞ்சம் கருவாடு சாப்பிட்டு பாரேன்.." என்றெல்லாம் கூட சில அவனுக்கு சாப்பாட்டு ஆசை காட்டி அந்த ஊரிலேயே வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தார்கள். வெறும் கால் வெயிட்டச் சாப்பாட்டுக்காக ஓடி ஓடி உழைக்கக்கூடிய ஒரு உழைப்பாளியை தவற விடப் போகிறோம் என்பது அவர்களுக்கு இப்பொழுது புரியத் தொடங்கியிருந்தது. அவன் நல்ல வாழ்வை தேடிச் செல்கிறான் என்று மனதிற்குள் தெரிந்தாலும் அது எப்படியாவது கெடுத்து அங்கே அவனைத் தங்க வைத்து விட முடியுமா என சிலர் தங்களுக்குள்ளாக திட்டம் தீட்டிக் கொண்டனர். ஆனால் சிவ சோமன் அங்கு நிற்கவே இல்லை அவர்களின் தங்களுக்குள் திட்டத்தை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளும் முன்பே அவன் அவ்விடத்தை விட்டு காலி செய்து விட்டிருந்தான் அவனுடைய நல்ல காலம் அது.

[Senharry]

சூப்பர் நல்ல ஆரம்பம் எதிர்பார்ப்பை அதிகரிகிறது
வாழ்த்துக்கள் நண்பா
தொடர்ந்து எழுதவும்

[sagotharan]

வேப்பமரத்தின் அடியில் நின்றிருந்த இரட்டை மாட்டு வண்டியில் சின்ன செங்கண்ணன் உட்காந்து இருந்தார். அவரைப் பார்த்து கையை அசைத்துக்கொண்டே ஓடிவந்தான். கையில் ஒரு துணி மூட்டையும் சிறு பையும் இருந்தது. ஆனால் அதே அரைடவுசரில்தான் வந்தான். மாட்டுவண்டியின் பின்பக்கத்தில் ஏறி.. செங்கண்ணன் அருகே உட்கார்ந்து..
"எல்லார்கிட்டயும் சொல்லிட்டேன் மாமா.. பூவாயி சித்தி பொறிகடலை தந்துவிட்டுச்சு. மங்கம்மா பாட்டி எள்ளு உருண்டை கொடுத்துசுச்சு..இந்தாங்க நீங்க சாப்பிடுங்க" என பையிலிருந்ததை அவர் கையில் திணித்தான்.

"அதான் சின்னைய்யா வந்தாச்சுல்ல.. அடிச்சு ஓட்டறா.. பொழுது சாயரத்துக்குள்ள கோட்டமேட தாண்டிபுடனும்.. "
"சரிங்க ஐயா"..
இத்தனை வெகுளியான பையனை அழைத்துப் போகிறமே.. என அவர் ஊரைப்பார்த்தபடி பொறியை வாய்க்குள் போட்டுக்கொண்டார்.
"மாட்டுவண்டிகாரரே.. இந்தாங்க" என சிவசோமன் அவரிடம் திண்பண்டம் தரப்போக.. அவர் வாங்க மறுத்து "அதெல்லாம் வேணாம் தம்பி.." என வண்டியை ஓட்டினார் வேகமாக.. மாட்டுவண்டி ஓட்டுபவர் ஏன் அதனை வாங்க மறுக்கிறார் என்பதெல்லாம் அவனுக்கு தோன்றவே இல்லை. அதுதான் வேணாம்னு சொல்லிட்டாரே என்று அவர் பங்கையும் சேர்த்து தானே தின்றான்.

தின்பண்டங்களை எல்லாம் தின்றுவிட்டு இரண்டு மூன்று மடக்கு தண்ணீரை குடித்துவிட்டு ஓடுகின்ற மாட்டுவண்டியின் குழுக்களில் அவனுக்கு லேசாக கண் அசைந்தது. வண்டிக்குள்ளையே சாய்ந்து தூங்க தொடங்கினான். செங்கண்ணன் வண்டி காரனை பார்த்து "அடேய்.. இவனுக்கு தூக்கம் வந்துடுச்சு. முன் வண்டி திரையை இழுத்து விடு.. பொழுது சாயரதுக்குள்ள சுக்காம்பட்டி மண்டபத்துக்கு போயாகணும் வெரசா.. அடிச்சு ஓட்டு" வண்டி ஓட்டுபவனுக்கும் இவனுக்கும் இடையே ஒரு திரையை போட்டுக் கொண்டார்கள்.

சிவ சோமன் செங்கண்ணன் மடியில் தலையை வைத்து நன்றாக அசைந்து இருந்தான். அவனை ஒரு கையால் தட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டேன் செங்கண்ணன் அவனை நன்றாக உறங்க வைத்தார். சிவ சோமனும் உறக்கத்தில் கட்டைவிரலை வாய்க்குள் வைத்து சப்பிக்கொண்டு சிறுவனை போல தூங்கினான். செங்கண்ணனுக்கு அந்த காட்சியை பார்த்ததும் காம இட்சை வந்தது. அவருடைய வேட்டியை அவிழ்த்து வைத்து விட்டு கோமணத்தை இலகுவாக்கி சுன்னியை வெளியே எடுத்தார். மேலிருந்து கீழாக இரண்டு மூன்று முறை அதனை வருடினார். நன்றாக சுன்னி விடைத்தது. சிவசோமனின் சூத்து பகுதியில் கையை வைத்து தடவிக்கொண்டே.. சுண்ணியை உருவினார்.

அவருடைய கைகள் மெதுவாக அந்த அரைஞாண் கயிறு கட்டியிருந்த டவுசருக்குள் பாம்பு போல செல்ல தொடங்கியது. சிவசோமனுக்கு உறங்கும் அசதியில் அதைப் பற்றிய பிரஞ்சை இல்லை. செங்கண்ணன் கைகள் அவனுடைய குண்டி கோலங்களை தடவி அழுத்தி மாவு பிசைவது போல பிசிந்து கொண்டே மெதுவாக இரண்டு கோலங்களுக்கு நடுவில் ஆள்காட்டி விரலையே வைத்து மெதுவாக தடவினார். கட்டைவிரலை சப்பி கொண்டிருந்த சிவசோமனின் கையை மெதுவாக இழுத்தார். அவனுடைய கட்டை விரலுக்கு பதிலாக தடித்த சுண்ணி மொட்டை உதடுகளில் வைத்து தேய்த்தார். அவனும் அது கட்டைவிரல் தான் என கவ்வி கொண்டான். அவ்வளவுதான் செங்கனுடைய திட்டம் ஈடேறிவிட்டது.

அவன் தூக்கம் கலைந்து முழிக்கின்றான் என்பதை உணர்ந்து செங்கண்ணன் அவன் எங்கே கத்தி விடுவானோ என்று பயந்தார். அந்த ஒரு கணத்தில் அவருக்கு வியர்த்து. திரைக்கு அந்த பக்கம் மாடு ஓட்டிக் கொண்டிருப்பவன் ஒருவேளை சிவசோமனின் சத்தத்தைக் கேட்டு திரையை விலக்கினால் ஊருக்குள்ளே இத்தனை காலமாக தான் சேர்த்து வைத்திருந்த நட்பெயரெல்லாம் காற்றோடு காற்றாய் கலந்து போய்விடுமே என்று லேசான ஒரு பயம் தட்டியது என்னவோ உண்மைதான். அவனுக்கு லேசாக தூக்கம் கலையும் பொழுது அவனுடைய சுன்னி செங்கண்ணன் கைகளில் வழித்துக் கொண்டிருப்பதும் செங்கண்ணுடைய கனத்த சுண்ணியை தண்டிய வாயில் வைத்துக் கொண்டிருப்பதும் தெரிந்தது. ஆனால் அந்த சுன்னியை நீவி வரும்பொழுது ஏற்படக்கூடிய ஒரு வித சுகத்தில் சிவ சோமன் தன்னை மறந்து அதில் லயித்தான்.

அவனுடைய மௌனத்தை புரிந்து கொண்ட செங்கண்ணன். சிவசோமன் தலையை கையால் வருடிக் கொண்டே.. இடுப்பை ஆட்டி ஆட்டி வாயில் இருந்த சுண்ணியை சுண்ணியை ஊம்பக் கொடுத்து நன்றாக ஊம்ப வைத்தான். சுன்னி வாசனையும், அதனீ சுவையும் அவனுக்கே புதியதாக இருந்தது. விரைவில் சிவசோமன் ஊம்புவதில் கெட்டிக்காரனாக மாறினான். செங்கண்ணனின் முழுச் சுண்ணியையும் வாய்க்குள் வாங்கிக்கொண்டான். ஐயோ அவருக்கு வலிக்குமே என பல்லு படாமல் ஊம்பினான்.

சிவசோமனின் தலையை செங்கண்ணன் கை இறுக்கிப் பிடிக்க ஆரம்பித்தது. அவர் சுண்ணி கஞ்சி விடும் நிலைக்கு தயாரானது. ஆனது ஆகட்டும் என அவன் வாயிலேயே கஞ்சி தண்ணியை பீச்சினார். ஆச்சோ என்ன இது கருமம்.. என் வாயிலேயே ஒன்னுக்கு அடிச்சுட்டாரா.. என்று சிவசேனன் குழம்ப..
"டேய் தம்பி இதுவும் மருந்து மாதிரி தான்டா நீ ஒன்னுக்குனு நெனச்சுக்காதே.. "என சிவ சோமனுக்கு ஆறுதல் கூறிவிட்டு அவன் சுண்ணி மீது கை வைத்து அழுத்தினார். சிவசோமனுக்கு வாயில் இருக்கக்கூடிய விந்து என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை அப்படியே முழுங்கி விட்டான்.

செங்கண்ணன் கூஜாவிலிருந்து சிறிதாக தண்ணீர் தந்தார். சிவ சோமன் வாயை கழுவிக் கொண்டான். செங்கண்ணன் சுண்ணியை சுத்தம் செய்துவிட்டார். பிறகு நிர்வாணமாநக இருந்ல சிவசோமன் சுன்னியூல் தன் எச்சிலை வைத்து கையால் உறுவிவிட்டார். அவன் உதட்டில் முத்தம் தந்தார். சிவசோமனுக்கு லேசாத வெட்கம் வந்தது. தன் சுன்னியை பெரிய மனிதர் இப்படி பிடித்து உறுவி விடுகிறாறே.. என வியப்பாக பார்த்தான். செங்கண்ணனின் மென்மையான அசைவுகளால் சிவசோமன் சுண்ணி கஞ்சியை பீச்சி அடித்தது. அதனை கையில் வழித்து கீழே உதறினார். அவன் சுன்னியையும் துடைத்துவிட்டார்.
"இப்ப வெள்ளையா வந்துச்சு அது ஒன்னுக்கா..? ரத்தமா? மாமா.."
"அது ரத்தமும் இல்லை ஒன்னுக்கும் இல்லை. அதுக்கு பேரு உயிர்தண்ணி. அது பொம்பளைங்க உடம்புக்குள்ள போச்சுனா தான் குழந்தை பிறக்கும்.."
"அச்சச்சோ அது தெரியாம நான் முழுங்கிட்டேனே.." என்றவன் பேய்யரைந்தது போல் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு..
"ஹா..ஹா.. ஆம்பளைகளுக்கெல்லாம் அது ஒன்னும் பண்ணாதடா மருமகனே" என்றார்.

[sagotharan]

உடம்புல ஒட்டு துணி இல்லாம ரெண்டு பேரும் கட்டிக்கிட்டு அந்த மாலை பொழுதை கட்டவண்டியில கழிச்சாங்க. ரெட்ட மாட்டு வண்டி கோட்டைமேடு தாண்டினதும்.. கொஞ்சம் அனத்தலா நின்னுச்சு. "ஏண்டா வண்டிய நிறுத்திட்ட" என செங்கண்ணன் சத்தமிட்டார்.

"கோட்ட மேட்ட தாண்டிட்டோம் சாமி. விரட்டிக்கிட்டே வந்துள்ள.. மாடெல்லாம் மூச்செடுக்குது. "
"அப்படியா செய்தி.. சரி செத்த இரு.. " செங்கண்ணன் கோவணத்தை சரி பண்ணிக்கொண்டு வேட்டியை கட்டினார்.
சிவ சோமனை எழுப்பி விட்டு டவுசரை போட்டுக்கொள்ள சொன்னார் பிறகு இருவரும் எழுந்து ஆளுக்கு ஒரு திசைகள் ஒன்னுக்கு போய்விட்டு.. சுற்று முற்றும் கண்களை செலுத்தினார்கள்.

மாட்டு வண்டி காரனிடம் செங்கண்ணன் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.
"இன்னும் எத்தனை தொலைவு போகனும் மண்டபத்துக்கு.."
"நாளு கல்லு இருக்கும் சாமி"
பொழுது சாயப்போகுதே.. போயிடலாமா..
"மாட்ட புடிச்சு கொஞ்சம் தண்ணி காட்டுறேன் சாமி எளப்பு நின்னு போயிடும். அப்புறம் ஒரு தட்டி உட்டமுன்னா மண்டபத்துக்கு போயிடலாம் சாமி"
"சரி அப்படியே செய்வோம் இங்க தங்கறதெல்லாம் உத்தம் இல்ல. சுத்திலும் புளிய மரம் எப்ப காத்துல உடம்பு வெந்து போயிடும்."
சரிங்க சாமி என மாட்டினை வண்டியில் இருந்து அவிழ்த்து தண்ணி காட்டுவதற்கான ஏற்பாடுகளை செய்ய அவன் சென்று விட்டான்.

சிவசேனன் அருகில் இருந்த புளிய மரத்தில் ஏறி சில புளியம்பிஞ்சுகளை பறித்துக்கொண்டு வந்தான்.
"இதெல்லாம் சின்ன பிள்ளைகளை சாப்பிட்டது எனக்கும் கொஞ்சம் கொடுடா மாப்பிள்ளை.. " என உரிமையாய் சிவசேனனிடம் இருந்து வாங்கி செங்கண்ணன் சாப்பிட்டார்.
அரைபொழுது தாண்டி வண்டியில் மாட்டை பூட்டி கொண்டு அங்கிருந்து கிளம்பினர். ரெட்டை மாட்டு வண்டி சிட்டாய் பறந்தது சீக்கிரமாகவே சுக்காம்பட்டி மண்டபத்திற்கு வந்து விட்டனர்.

[sagotharan]

அது வருகின்ற வழிப்போக்கர்களை வரவேற்பதற்காகவே கட்டப்பட்ட மண்டபம். பதினாறு தூண்கள் அந்த மண்டபத்தில் இருந்தன எண்ணற்ற பொடைப்புச் சிற்பங்கள் அவற்றில் செதுக்கப்பட்டிருந்தன. பெரும்பாலும் திருமாலின் உடைய பத்து அவதாரங்களும், கிருஷ்ணனுடைய லீலைகளும் படைப்புச் சிற்பமாக இருந்தன. அரிதாக குரங்குகள் கணி திண்பதும், ஒன்றோடு ஒன்று உடலுறவு கொள்வதுமான சிற்பம் இருந்தது. தூரத்தில் ஒன்று இரண்டு மாட்டு வண்டிகள் ஏற கட்டப்பட்டு இருந்ததை செங்கண்ணன் கவனித்தார். பழக்கப்பட்ட மாட்டுவண்டிகள் அங்கு எதுவுமில்லை.

"எல்லாம் புது சோக்காளிகள் தான் போலிருக்கே‌. இதுல எவன் எவன் கள்ளன், எவன் வியாபாரினு அடையாளம் கண்டு வேற நம்ம பழகணும். ஏலே நீ மாட்டு வண்டியிலேயே படுத்துக்கோ பக்கத்திலேயே மாட்டை கட்டிக்கோ சின்ன சத்தம் வந்தாலும் சத்தம் போடு. வாய பொளந்து கிட்டு தூங்காதே.. அரை தூக்கம், அரை கவனமாவது இருக்கட்டும். இல்லைனா ஆபத்துதான்." என மாட்டு காரணை எச்சரித்து விட்டு மண்டபத்திற்குள் மாப்பிள்ளையும் மாமனும் சென்றார்கள்.

மொத்தமாகவே ஒரு எட்டு பேர் தான் அங்கு படுத்திருந்தனர். சாமப்பொழுது என்பதால் அனைவரும் உறக்கத்தில் இருந்தார்கள். செங்கண்ணன் கையில் வைத்திருந்த துணி கீழே விரித்து அதில் படுத்து கொண்டார். அருகிலேயே சிவ சோமனை படுக்க வைத்தார்.
"மாமா ஏதாச்சும் கதை சொல்லேன்.. புது இடம் புது மண்டபம்.. படுத்த உடனே உறக்கம் வரல.."
"ஆமாண்டே.. மாட்டு வண்டியில பாதி தூக்கும் கழிஞ்சு போச்சு. எண்ணே.. உடம்பு தான் வலிக்குது. வயசாகுது இல்லையா அப்படித்தான் பழகிக்கணும்.. சின்ன புள்ளையா இருந்தா காக்கா நரி கதை சொல்லலாம். வாலிபனுக்கு சொல்றதுக்கு என்ன கதை.." செங்கண்ணன் கொஞ்சம் யோசித்தார்.

"ஏதாச்சும் கதை சொல்லுங்க மாமா கேட்க காதுகள் ரெண்டும் தயாராக இருக்கிறது.' என்றால் விடலை பையன்.
"சரி.. சொக்கம்பட்டி நாட்டுல ஒரு பெரிய ராசா இருந்தாரு.. அவருக்கு ரொம்ப வயசு ஆச்சு அதனால இளவரசர் ராசாவா மாத்திட்டு பெரிய ராசா காட்டுக்கு வேட்டையாட போனாரு. அப்ப எல்லாம் தற்கொலை பண்ற மாதிரி வயசான ராஜா காட்டுக்குள்ள போயி நரி புளிய வா வேட்டையாடப் போறாரு. அதெல்லாம் இல்ல கடைசி காலத்துல பதவி போன துக்கத்துல.. படுக்கையில படுத்து இருக்க முடியாது. அதனால சிங்கம் புலி இருக்குற காட்டுக்கு வேட்டையாட போற சாக்குல போயி ஏதேனும் மிருகங்கள் கிட்ட அடி வாங்கி உதை வாங்கி கடிபட்டு செத்துப் போயிருவாங்க. "
"ம்.."
"சின்னவரு.. ராசாவானதும் நல்லா தான் ஆட்சி பண்ணுனாரு. ஆனா கல்யாணம்னு பேச்சு எடுத்தா.. நான் ஒரு சொப்பனம் ஒன்னு கண்டேன் அதுல நாலு முலைக்காரி ஒருத்தி இருக்கா.‌ அவளதான் நான் கட்டிக்குவேனாரு.. "

"சின்ன ராசாவுக்கு கோட்டி கீட்டி பிடிச்சுகிச்சா. ஊரு உலகத்துல மூணு முலைகாரியே இல்லை. இதுல நாலு முலை உள்ள பொண்ண எங்க தேடி கண்டுபிடிக்க? " என அமைச்சர்கள் புலம்பிக்கொண்டே.. எல்லா ஊர்களுக்கும் தண்டோரா போட்டார்கள்.
"நம்ம அரசு சின்ன ராசா சொப்பனத்திலுல நாலு முலை உள்ள பொண்ண கண்டு இருக்காரு. உங்களுக்கு அறிஞ்சவங்க தெரிஞ்சவங்கன்னு யாருக்காவது நாலு முலை இருந்தா.. அமைச்சர்கள் கிட்ட தெரியப்படுத்துங்க சின்ன ராசாவே கல்யாணம் பண்ணி வைப்பாங்க. ராணியா அரண்மனையில வாழலாம்"
ஊரெல்லாம் தண்டோரா போட்டும் ஒரு நல்ல செய்தியும் காதுக்கு வரல.

"நான் சொப்பனம் கண்டது அதிகாலையில அதனால நிச்சயம் அது பலிக்கும். நானே போறேன் ஊருக்கு.. காடு கம்மானு தெரிஞ்சு நான் சொப்பனத்தில் கண்ட பொண்ண கூட்டிகிட்டு வரேன் அப்படின்னு சின்ன ராசா அரண்மனையில் இருந்து கிளம்பிட்டாரு"
"ம்.." இப்பொழுது இரண்டு மூன்று "ம்.." சத்தம் கேட்டது. மண்டபத்தில் அரை தூக்கத்தில் இருந்தவர்கள் எல்லாம் சின்ன ராசாவின் கதையை கேட்டு ஆர்வத்தில் அடுத்து என்ன நடக்கும் என அறிய "ம்.." தொடங்கி இருந்தார்கள்.செங்கண்ணனுக்கு அது புரிந்து.. சிரித்துக்கொண்டார்.
"நாலு நாள் நாடெல்லாம் எல்லாம் அலைஞ்சதுக்கு அப்புறம் சின்ன ராசா ஒரு அருவி பக்கம் வந்தாரு. புன்ன மரத்தடியிலே படுத்துகிட்டு கொட்டற அருவிய கண்ணு கொட்டாமல் பார்த்தாரு.. சட்டுனு அவருக்கு ஞாபகம் வந்துச்சு அவரு சொப்பனத்தில் கண்ட அதே காட்சி செத்த நேரத்துல அங்கு ஒரு பொண்ணு வந்தாள். ஆடையெல்லாம் அவுத்துபுட்டு உடம்புல பொட்டு துணி இல்லாம அருவியில குளிச்சா. வழக்கமா குளிக்கிற இடத்துல ஆள் அரவம் இருக்காதுன்னு அவன் நிர்வாணமா நின்னுகிட்டு இருந்தா.. ஆனா அக்கரையில சின்ன ராசா பட்டு நீ எந்திரிச்சு கண்ணு நல்லா தேச்சு விட்டு அவளை குறுகுறுன்னு பார்த்தாரு.
சொப்பனத்தில் கண்டது கணக்கா அவன் முதுகுல ரெண்டு மாறு. ஆஹா ஆஹா இது தான்யா நான் சொப்பனத்தில் கண்ட பொண்ணு.. அவ அருவியில குளிக்கையிலே முதுகு பக்கம் மாரு ரெண்டு இருக்கிறத பார்த்து இருக்கேனு துள்ளி குதிச்சாரு.. "
"ம்.. அப்புறம்.."
"சத்தம் கேட்ட திசையை அருவியில இருந்து பார்த்தாள். ஐயோ அம்மணமா கிடைக்கும் போது.. இப்படி சின்ன ராசா வச்சக்கண்ணு வாங்காமல் வெறிச்சு பார்க்கிறாரேனு வெட்கப்பட்டு துணிமணியை அள்ளிக்கிட்டு வீட்டுக்கு ஓடிட்டா..
மறுநாள் ராசாவுகாக தூது விட்ட மந்திரி எல்லாம் அவ வூட்டும் முன்னாடி கடந்தாங்க. பொண்ணும் பொருளும் அள்ளித்தந்து அவளை பரிசம் போட்டாங்க. ராசா பார்த்த மூனே நாளுல கல்யாணம் எல்லாம் கட்டி புட்டு அரவணைக்க அவ வந்து விட்டா அரண்மனைக்கு.

நாலுமாரு இருக்கிற பொண்ணு கிடைச்சுவிட்டான்னு நாடே அந்த கல்யாணத்துக்கு வந்து பார்த்துச்சு. சுத்தி சுத்தி பார்த்தாலும் யாருக்கும் ஒன்னும் புடிபடல... அவுத்து பார்த்தால் தான் இனி ராணியோட நாலுமாற பார்க்க முடியும் என்று ஏக்க மூச்சுவிட்டு எல்லோரும் கலைந்து போனாங்க"
முதல் ராத்திரி வந்துச்சு ராசா முதுகு பக்கம் இருக்குற ரெண்டு மாற எப்படியெல்லாம் வாரி அனைச்சுக்கலாம்னு திட்டமெல்லாம் போட்டுக்கிட்டு இருந்தாரு. அவ வந்தா... இறுக்கி அணைச்சு முத்தம் எல்லாம் கொடுத்து முடிச்சு. அவளை அம்மணமாக்கி.. முதுகு பக்கம் முலையை பார்க்க அவளை திருப்பினாறு.. முலைய காணல."
"ம்..ம்.."
"எங்கடி சிறுக்கி உன் முதுகு பக்கம் இருந்த ரெண்டு முலை என்று கேட்டாரு.. கண்ண மூடு ராசா நான் காட்டுறேன்னு சொன்னா.. அவரும் நம்பி கண்ண மூடுனாரு..
அவ கட கடன்னு சிரிச்சா.. யோவ் அறிவு கெட்ட ஆளு.. எந்த ஊர்லயாவது எந்த உலகத்துலயாவது பொண்ணுக்கு மூணு நாலு முலை இருக்கா அப்படின்னு கேட்டா.."
"இந்தா ஏமாத்தாத அருவியிலா நீ குளிக்கும் பொழுது நான் கண்ணால கண்டேன் முதுகு பக்கம் ரெண்டு முலை இருந்ததால தான் உன்ன கல்யாணம் புடிச்சு கூட்டி வந்தேன். அப்படினாரு.."
அடடே சின்ன ராசா.. முன்பக்கம் தொங்கிக்கிட்டு இருக்கிற முலையால வயித்தை தேச்சி விட சங்கடமா இருக்குதுன்னு.. முலையை தூக்கி பின்பக்கமாக போட்டு இருந்தேன் கருமம் அதை பார்த்துகிட்டு.. நீ நாலு போல இருக்குதுன்னு நம்பிட்டேன் போலேனு.. "
ராசாவுக்கு பேய் அறைஞ்ச மாதிரி ஆகிடுச்சு. தலையெல்லாம் சுத்துச்சு. கிளவிகளுக்கு இருக்கிற மாதிரி அவளுக்கு முலை தொங்கி போய் கிடந்துச்சு. நாளுக்கு ஆசைப்பட்டேன். இப்ப ஒரு நல்ல முலை கூட கிடைக்கலேயேனு ராசா ஒப்பாரி வைச்சாரு.."
"ஹா..ஹா.. பல பக்கங்களில் இருந்தும் சிரிப்பு அலை பரவியது. ஏறக்குறைய அத்தனை ஆண்களும் முழித்து இருந்தார்கள்.
சின்ன ராசாவோட கதையை கேட்டுக்கிட்டே சிவசோமன் உறங்கிப்போனான். ஆனா மண்டபத்துல இருக்கிற ஆண்கள் கூட்டம் முழிச்சுக்கிடுச்சு.

[Nairobi]

என் வாழ்வில் அறியாமல் நான் நிகழ்த்திய அற்புதம் என ஏதாவது ஒன்று இருக்குமானால் அது இக்கதை தான். எப்படி இது நிகழ்ந்தது என வியப்படைவதுண்டு. என் அறிதலும் புரிதலும் உணர்தலும் ஒருங்கிணைந்து..

புறத்தில்ல உவிக்கொண்டே அகத்திலும் பயணம் செய்ய முடியும் என்னும் நம்பிக்கையை இதன் மூலம் பெற்றேன். இது ஒரு பிரவாகம். பிரவாகத்தில் எதுவும் விடுபடுவதில்லை. மேலும் என் மொழியில் ஏற்பட்ட பெரும் உடைவு இதன் வழியே ஏற்பட்டது. 

சில நேரங்களில் இந்த கதைகளை எழுதாமலே இருந்திருக்கலாம் என்று தோன்றுவது கூட உண்டு..  ஏன் எழுதுகிறேன் அங்கு வெட்கப்பட வைத்த தருணங்களும் அனேகம். ஆம், மனிதன் எதற்கு அற்புதத்தை நிகழ்த்த வேண்டும்? இதெல்லாம் இறையின் கட்டளையா இயற்கையின் விதியா? என் சிறிய அறிவுக்கு இதெல்லாம் எட்டுவதில்லை. 

நான் ஓரினச்சேர்க்கை நிறைந்த இக்கதையை ஒரு பெரும் தொடராக எழுத நினைக்கின்றேன். மாரியப்பன் சவரக்கடை என்ற சிறுகதைக்கு இவ்வுலகம் தந்த வரவேற்பு நான் தருகின்ற சிறு முயற்சி இது. நன்றி.

கலக்குங்க சகோ...

[Nairobi]

அது வருகின்ற வழிப்போக்கர்களை வரவேற்பதற்காகவே கட்டப்பட்ட மண்டபம். பதினாறு தூண்கள் அந்த மண்டபத்தில் இருந்தன எண்ணற்ற பொடைப்புச் சிற்பங்கள் அவற்றில் செதுக்கப்பட்டிருந்தன. பெரும்பாலும் திருமாலின் உடைய பத்து அவதாரங்களும், கிருஷ்ணனுடைய லீலைகளும் படைப்புச் சிற்பமாக இருந்தன. அரிதாக குரங்குகள் கணி திண்பதும், ஒன்றோடு ஒன்று உடலுறவு கொள்வதுமான சிற்பம் இருந்தது.  தூரத்தில் ஒன்று இரண்டு மாட்டு வண்டிகள் ஏற கட்டப்பட்டு இருந்ததை செங்கண்ணன் கவனித்தார். பழக்கப்பட்ட மாட்டுவண்டிகள் அங்கு எதுவுமில்லை.

"எல்லாம் புது சோக்காளிகள் தான் போலிருக்கே‌. இதுல எவன் எவன் கள்ளன், எவன் வியாபாரினு அடையாளம் கண்டு வேற நம்ம பழகணும். ஏலே நீ மாட்டு வண்டியிலேயே படுத்துக்கோ பக்கத்திலேயே மாட்டை கட்டிக்கோ சின்ன சத்தம் வந்தாலும் சத்தம் போடு. வாய பொளந்து கிட்டு தூங்காதே.. அரை தூக்கம், அரை கவனமாவது இருக்கட்டும். இல்லைனா ஆபத்துதான்." என மாட்டு காரணை எச்சரித்து விட்டு மண்டபத்திற்குள் மாப்பிள்ளையும் மாமனும் சென்றார்கள்.

மொத்தமாகவே ஒரு எட்டு பேர் தான் அங்கு படுத்திருந்தனர். சாமப்பொழுது என்பதால் அனைவரும் உறக்கத்தில் இருந்தார்கள். செங்கண்ணன் கையில் வைத்திருந்த துணி கீழே விரித்து அதில் படுத்து கொண்டார். அருகிலேயே சிவ சோமனை படுக்க வைத்தார்.
"மாமா ஏதாச்சும் கதை சொல்லேன்.. புது இடம் புது மண்டபம்.. படுத்த உடனே உறக்கம் வரல.."
"ஆமாண்டே.. மாட்டு வண்டியில பாதி தூக்கும் கழிஞ்சு போச்சு. எண்ணே.. உடம்பு தான் வலிக்குது. வயசாகுது இல்லையா அப்படித்தான் பழகிக்கணும்.. சின்ன புள்ளையா இருந்தா காக்கா நரி கதை சொல்லலாம். வாலிபனுக்கு சொல்றதுக்கு என்ன கதை.." செங்கண்ணன் கொஞ்சம் யோசித்தார்.

"ஏதாச்சும் கதை சொல்லுங்க மாமா கேட்க காதுகள் ரெண்டும் தயாராக இருக்கிறது.' என்றால் விடலை பையன்.  
"சரி.. சொக்கம்பட்டி நாட்டுல ஒரு பெரிய ராசா இருந்தாரு.. அவருக்கு ரொம்ப வயசு ஆச்சு அதனால இளவரசர் ராசாவா மாத்திட்டு பெரிய ராசா காட்டுக்கு வேட்டையாட போனாரு. அப்ப எல்லாம் தற்கொலை பண்ற மாதிரி வயசான  ராஜா காட்டுக்குள்ள போயி நரி புளிய வா வேட்டையாடப் போறாரு. அதெல்லாம் இல்ல கடைசி காலத்துல பதவி போன துக்கத்துல.. படுக்கையில படுத்து இருக்க முடியாது. அதனால சிங்கம் புலி இருக்குற காட்டுக்கு வேட்டையாட போற சாக்குல போயி ஏதேனும் மிருகங்கள் கிட்ட அடி வாங்கி உதை வாங்கி கடிபட்டு செத்துப் போயிருவாங்க. "
"ம்.."
"சின்னவரு.. ராசாவானதும் நல்லா தான் ஆட்சி பண்ணுனாரு. ஆனா கல்யாணம்னு பேச்சு எடுத்தா.. நான் ஒரு சொப்பனம் ஒன்னு கண்டேன் அதுல நாலு முலைக்காரி ஒருத்தி இருக்கா.‌ அவளதான் நான் கட்டிக்குவேனாரு.. "

"சின்ன ராசாவுக்கு கோட்டி கீட்டி பிடிச்சுகிச்சா. ஊரு உலகத்துல மூணு முலைகாரியே இல்லை. இதுல நாலு முலை உள்ள பொண்ண எங்க தேடி கண்டுபிடிக்க? " என அமைச்சர்கள் புலம்பிக்கொண்டே.. எல்லா ஊர்களுக்கும் தண்டோரா போட்டார்கள்.
"நம்ம அரசு சின்ன ராசா சொப்பனத்திலுல நாலு முலை உள்ள பொண்ண கண்டு இருக்காரு. உங்களுக்கு அறிஞ்சவங்க தெரிஞ்சவங்கன்னு யாருக்காவது நாலு முலை இருந்தா.. அமைச்சர்கள் கிட்ட தெரியப்படுத்துங்க சின்ன ராசாவே கல்யாணம் பண்ணி வைப்பாங்க. ராணியா அரண்மனையில வாழலாம்"
ஊரெல்லாம் தண்டோரா போட்டும் ஒரு நல்ல செய்தியும் காதுக்கு வரல.

"நான் சொப்பனம் கண்டது அதிகாலையில அதனால நிச்சயம் அது பலிக்கும். நானே போறேன் ஊருக்கு.. காடு கம்மானு தெரிஞ்சு நான் சொப்பனத்தில் கண்ட பொண்ண கூட்டிகிட்டு வரேன் அப்படின்னு சின்ன ராசா அரண்மனையில் இருந்து கிளம்பிட்டாரு"
"ம்.." இப்பொழுது இரண்டு மூன்று "ம்.." சத்தம் கேட்டது. மண்டபத்தில் அரை தூக்கத்தில் இருந்தவர்கள் எல்லாம் சின்ன ராசாவின் கதையை கேட்டு ஆர்வத்தில் அடுத்து என்ன நடக்கும் என அறிய "ம்.." தொடங்கி இருந்தார்கள்.செங்கண்ணனுக்கு அது புரிந்து.. சிரித்துக்கொண்டார்.
"நாலு நாள் நாடெல்லாம் எல்லாம் அலைஞ்சதுக்கு அப்புறம் சின்ன ராசா ஒரு அருவி பக்கம் வந்தாரு. புன்ன மரத்தடியிலே படுத்துகிட்டு கொட்டற அருவிய கண்ணு கொட்டாமல் பார்த்தாரு.. சட்டுனு அவருக்கு ஞாபகம் வந்துச்சு அவரு சொப்பனத்தில் கண்ட அதே காட்சி செத்த நேரத்துல அங்கு ஒரு பொண்ணு வந்தாள். ஆடையெல்லாம் அவுத்துபுட்டு உடம்புல பொட்டு துணி இல்லாம அருவியில குளிச்சா. வழக்கமா குளிக்கிற இடத்துல ஆள் அரவம் இருக்காதுன்னு அவன் நிர்வாணமா நின்னுகிட்டு இருந்தா.. ஆனா அக்கரையில சின்ன ராசா பட்டு நீ எந்திரிச்சு கண்ணு நல்லா தேச்சு விட்டு அவளை குறுகுறுன்னு பார்த்தாரு.
சொப்பனத்தில் கண்டது கணக்கா அவன் முதுகுல ரெண்டு மாறு. ஆஹா ஆஹா இது தான்யா நான் சொப்பனத்தில் கண்ட பொண்ணு.. அவ அருவியில குளிக்கையிலே முதுகு பக்கம் மாரு ரெண்டு இருக்கிறத பார்த்து இருக்கேனு துள்ளி குதிச்சாரு.. "
"ம்.. அப்புறம்.."
"சத்தம் கேட்ட திசையை அருவியில இருந்து பார்த்தாள். ஐயோ அம்மணமா கிடைக்கும் போது.. இப்படி சின்ன ராசா வச்சக்கண்ணு வாங்காமல் வெறிச்சு பார்க்கிறாரேனு  வெட்கப்பட்டு துணிமணியை அள்ளிக்கிட்டு வீட்டுக்கு ஓடிட்டா..
மறுநாள் ராசாவுகாக தூது விட்ட மந்திரி எல்லாம் அவ வூட்டும் முன்னாடி கடந்தாங்க.  பொண்ணும் பொருளும் அள்ளித்தந்து அவளை பரிசம் போட்டாங்க. ராசா பார்த்த மூனே நாளுல கல்யாணம் எல்லாம் கட்டி புட்டு  அரவணைக்க அவ வந்து விட்டா அரண்மனைக்கு.

நாலுமாரு இருக்கிற பொண்ணு கிடைச்சுவிட்டான்னு நாடே அந்த கல்யாணத்துக்கு வந்து பார்த்துச்சு. சுத்தி சுத்தி பார்த்தாலும் யாருக்கும் ஒன்னும் புடிபடல... அவுத்து பார்த்தால் தான் இனி ராணியோட நாலுமாற பார்க்க முடியும் என்று ஏக்க மூச்சுவிட்டு எல்லோரும் கலைந்து போனாங்க"
முதல் ராத்திரி வந்துச்சு ராசா முதுகு பக்கம் இருக்குற ரெண்டு மாற எப்படியெல்லாம் வாரி அனைச்சுக்கலாம்னு திட்டமெல்லாம் போட்டுக்கிட்டு இருந்தாரு. அவ வந்தா...  இறுக்கி அணைச்சு முத்தம் எல்லாம் கொடுத்து முடிச்சு. அவளை அம்மணமாக்கி.. முதுகு பக்கம் முலையை பார்க்க அவளை திருப்பினாறு.. முலைய காணல."
"ம்..ம்.."
"எங்கடி சிறுக்கி உன் முதுகு பக்கம் இருந்த ரெண்டு முலை என்று கேட்டாரு.. கண்ண மூடு ராசா நான் காட்டுறேன்னு சொன்னா.. அவரும் நம்பி கண்ண மூடுனாரு..
அவ கட கடன்னு சிரிச்சா.. யோவ் அறிவு கெட்ட ஆளு.. எந்த ஊர்லயாவது எந்த உலகத்துலயாவது பொண்ணுக்கு மூணு நாலு முலை இருக்கா அப்படின்னு கேட்டா.."
"இந்தா ஏமாத்தாத அருவியிலா நீ குளிக்கும் பொழுது நான் கண்ணால கண்டேன் முதுகு பக்கம் ரெண்டு முலை இருந்ததால தான் உன்ன கல்யாணம் புடிச்சு கூட்டி வந்தேன். அப்படினாரு.."
அடடே சின்ன ராசா.. முன்பக்கம் தொங்கிக்கிட்டு இருக்கிற முலையால வயித்தை தேச்சி விட சங்கடமா இருக்குதுன்னு.. முலையை தூக்கி பின்பக்கமாக போட்டு இருந்தேன் கருமம் அதை பார்த்துகிட்டு.. நீ நாலு போல இருக்குதுன்னு நம்பிட்டேன் போலேனு.. "
ராசாவுக்கு பேய் அறைஞ்ச மாதிரி ஆகிடுச்சு. தலையெல்லாம் சுத்துச்சு. கிளவிகளுக்கு இருக்கிற மாதிரி அவளுக்கு முலை தொங்கி போய் கிடந்துச்சு. நாளுக்கு ஆசைப்பட்டேன். இப்ப ஒரு நல்ல முலை கூட கிடைக்கலேயேனு ராசா ஒப்பாரி வைச்சாரு.."
"ஹா..ஹா.. பல பக்கங்களில் இருந்தும் சிரிப்பு அலை பரவியது. ஏறக்குறைய அத்தனை ஆண்களும் முழித்து இருந்தார்கள்.
சின்ன ராசாவோட கதையை கேட்டுக்கிட்டே சிவசோமன் உறங்கிப்போனான். ஆனா மண்டபத்துல இருக்கிற ஆண்கள் கூட்டம் முழிச்சுக்கிடுச்சு.

அருமை....

 தொடர்ந்து எழுதுங்கள்

[vandhanavishnu007a]

இதெல்லாம் ஒரு கதையா நண்பா

[sagotharan]

இதெல்லாம் ஒரு கதையா நண்பா

ஆமாங்க.. இதுவும் ஒரு கதை தான் :-)

[sagotharan]

Vandanavishnu0007a

சக்க்க்க்க் சக்க்க்க்க்க் என்று வேகவேகமாக குத்திக்கொண்டு இருந்த நான் ஹாங்க்க்குப்ப்.. ஹாங்க்க்குப்ப்.. ஹாங்க்க்குப்ப்.. என்று திடீரென்று முனகினேன்

ஐயோ.. அதுக்குள்ள லீக் பண்ணிவிட்டேனா.. என்று அப்போதுதான் எனக்கே தெரிந்தது

ரொம்பவும் வருத்தப்பட்டேன்..

என்னுடைய சுன்னியில் இருந்து 2-3 சொட்டுக்கள் புளுக் புளுக் என்று வெளியேறி அவள் புண்டைக்குள் இறங்கியது

வாசகர்கள் எதிர்பார்த்த அளவுக்கு அவள் புண்டைக்குள் அவுன்ஸ் கணக்கில் என் சுன்னி தண்ணீரை அவளுக்குள் இறக்க முடியவில்லை

சாரி மன்னிக்கவும் நண்பர்களே

நான் அவள் புண்டைக்குள் விட்ட 2-3 சொட்டுகள் அவள் புண்டை இதழ்களின் மேலோட்டதுவரைதான் போய் இருக்கும்

அவ்வளவு அடியாளம் வரை எல்லாம் போய் அவளை கர்ப்பமாக்க சான்ஸ் இருக்காது என்று நினைக்கிறேன்

என்னை போன்ற பணம் படைத்தவர்களிடம் பணம் மட்டும்தான் அதிகமாக கொழுத்து இருக்குமே தவிர..

சுன்னி பாணம் கம்மியாகதான் இருக்கும்

எங்கள் வீரியமும் கம்மியாகத்தான் இருக்கும்

அதனால்தான் பணக்கார முதலாளிகளின் மனைவிகள் டிரைவருடன் ஓடி விடுவதும்..

தோட்டக்காரன்.. சமையல்காரன்.. என கள்ள தொடர்பு வைத்து கொள்ளும் செய்திகளும் நியூஸ் பேப்பரில் வெளியாகிறது

காரணம் நாங்கள் பணம் படைத்த பொட்டையர்கள்

வந்தனா விஷ்ணு என்ற பெயரில் எழுதக்கூடிய பேக் ஐடியா நீங்கள் அவர் எப்பொழுதுமே இவ்வாறு செய்ததே இல்லை. இதற்கு முன்பும் நான் எழுதிய கதைகளுக்கு அவர் பின்னோட்டிருக்கிறார். 

வெறும் கதைகளை படித்துவிட்டு எழுதக்கூடிய நபர் அல்ல அவர். இவ்வாறு எந்த இடையூறுகளையும் அவ்வாறு செய்ததே இல்லை அவர். அவருடைய நற்பெயருக்கு களங்கம் விளைவிக்கக் கூடிய வகையில் நீங்கள் ஒரு கதையில் இருந்து சில வரிகளை மட்டும் எடுத்து பிரதியெட்டு செய்வது வழமைக்கு மாறாக இருக்கிறது.

[Nairobi]

இதெல்லாம் ஒரு கதையா நண்பா

நீங்கள் எழுதும் அம்மா மகன் கதைக்கு இது எவ்வளவோ பரவாயில்லை....

[sagotharan]

"கிளி சாமியார் கதை சொல்லவா" என செங்ண்ணன் கேட்டார்.
"அண்ணே எந்த கதை வேணும்னா சொல்லுங்க.. கேட்பதற்கு தானே நாங்கள் இங்கே பக்கத்திலேயே படுத்திருக்கோம்" என்றார் வியாபாரிகளில் ஒருவர்.
"முன்னொரு காலத்துல சிவராசபுரம் ஊர்ல.. ஒரு கோயில் இருந்துச்சு. மூவேந்தர்ல யாரோ ஒரு மன்னன் எதுக்குகாகவோ கட்டண பெரிய கோயிலு. இப்ப பராமரிக்க ஆள் இல்லாம பாழடைந்து கிடந்துச்சு. அப்பதான் அங்கு ஒரு சாமியார் வந்தார். அவரோட கையில ஒரு கிளி இருந்துச்சு. "
"சாமியார் கிளி ஜோசியம் பார்ப்பவரா அண்ணே.." எனக்கேட்டார் கூட்டத்தில் ஒருவர்.

"ஊர்ல சாமியாரை பாக்குறவங்களும் இப்படித்தான் ஒரு கிளி ஜோசியம் பாக்குற சாமியார் என்ன நினைச்சுக்கிட்டாங்க. ஆனா அவரு அப்படி இல்ல அப்படின்னு கொஞ்சம் சீக்கிரமே எல்லாரும் தெரிஞ்சுக்கிட்டாங்க. சாமியார் வார்த்தையே பேச மாட்டாரு. எப்ப பார்த்தாலும் சிவசிவா.. சிவ சிவான்னு மட்டும் தான் சொல்லிக்கிட்டே இருப்பாரு. அத கேட்டுகிட்டே இருந்த இந்த கிளியும் சிவ சிவான்னு கூப்பிட ஆரம்பிச்சிருச்சு. அதனால கோயிலுக்கு வர ஒன்று இரண்டு பேரும் இந்த கிளியை பார்க்கிறதுக்காக அவங்க அவங்க குழந்தைகளை கூட்டிட்டு வர ஆரம்பிச்சாங்க.. சிவ சிவான்னு சொல்ற அந்த கிளியைப் பார்த்து குழந்தைகள் எல்லாம் குதுகெல்லாம் அடைஞ்சிடுச்சுங்க"
"சரிண்ணே.."

"இந்த கிளியோட சத்தத்தை கேட்டு வேற திசைல இருந்து ரெண்டு மூணு கிளிகளும் அங்க வர ஆரம்பிச்சுச்சு. சாமியாரை பார்க்க வரவங்க கொடுக்கிற பழங்களை அந்த கிளிகளுக்கும் வச்சாரு. இந்த சிவசிவா கிளியோட சேர்ந்து அந்த கிளிகளும் சீக்கிரமா சிவ சிவான்னு சொல்ல கத்துகிடுச்சுங்க.., அப்புறம் கொஞ்ச நாளைல இன்னும் நிறைய கிளிகள் வந்துச்சுங்க. எல்லாம் சிவ சிவ.. சிவ சிவான்னு சொல்ல ஆரம்பிச்சுடுங்க. ஊரெல்லாம் இந்த செய்தி பரவ ஆரம்பிச்சுச்சு. அந்த கோயிலையே சிவசிவான்னு சொல்ற கிளிங்க எல்லாம் இருக்கிறதுனால அந்த கோயிலையே கிளி கோயில் அப்படின்னு சொல்ல ஆரம்பிச்சிட்டாங்க மக்களே.. இந்த செய்தியை செவி வழிகாகவே பரவி ஏகப்பட்ட கூட்டம் அந்த கிளிகளைப் பாக்குறதுக்காகவே வர ஆரம்பிச்சுருச்சு."

"ம்..ம்.."
"அந்த கோயிலுக்கு நல்ல வருமான வரவும் வேற பக்கம் இருந்து வரும்படிக்காக இன்னும் நிறைய குருக்கள் அங்க வர ஆரம்பிச்சாங்க. நிறைய கடைகள் வர கூட்டம் வர இடத்துல தானே பிச்சைக்காரங்க இருப்பாங்க அங்கேயும் நாலு பிச்சைக்காரங்க வர ஆரம்பிச்சாங்க. கோயிலுக்கு வர அத்தனை பேருக்கும் சமைச்சு போடுறதுக்காக கோயிலுக்கு வர பக்தர்கள் நிறைய பணமும் பொருளும் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள். கோயிலுக்கு குருக்கலால.. சமையலையும் கவனிச்சுக்கிட்டு கோயிலையும் பார்த்துக்க முடியலைன்னு சில வேலைக்காரங்களை நியமிச்சாரு. அந்த ஊரிலேயே பொழைக்க தெரியாம இருக்கிற முனியப்பன் அப்படிங்கிற வரை காவலாளியா போட்டாங்க. சமையல் செய்யறதுக்கு சரோஜானு ஒரு பொண்ண கூட்டிட்டு வந்தாங்க. "

"சரோஜா நல்ல மூக்கு முழியுமா எடுப்பா இருக்கிறவ. அவ வேலை செய்யறப்ப கொஞ்சம் அப்படி இப்படின்னு சேலை விலகினாலும் கண்டுக்கிடாம வேலையிலேயே கவனம் செலுத்திக்கிட்டு இருந்தா. இதனால கிளி கோயிலுக்கு வர சில பேரு சரோஜாவுக்காகவும் வர ஆரம்பிச்சாங்க. அவள மாறியே அவளோட சமையலும் அருமையா இருந்துச்சு. அப்பதான் அந்த கோயிலுக்கு ஒரு கேடுகாலம் வந்துச்சு.."
"சரோசா பாத்திரம் கழுவுறதுக்காக சிலதை எடுத்துக் கொண்டு வந்து சாமியார் உக்காந்திருந்த திண்ணைக்கு பக்கத்துல போட்டுட்டு ஒவ்வொரு பாத்திரமா மண்ணு சாம்பலும் சேர்த்து தென்னை நாரா போட்டு விலகி கிட்டு இருந்தா. சேலையை தொடவரைக்கும் தூக்கி சொருகி இருந்தா..‌ சேலை அவ கொழுத்த மார்புகளுக்கு நடுவுல ஓடிக்கிட்டு இருந்துச்சு. நல்லா கொழுப்பு கொழுன்னு இருக்கும் ரெண்டு மார்பகமும் சேர்ந்து ஒரு மடிப்பு உருவாக்கி இருந்துச்சு. இப்படி அரையும் குறையுமா ஒரு அழகான பொண்ணு பாத்திரம் விளக்குவதை சாமியாரு பார்த்தாரு. அவருக்கு நல்ல மனசு தான். ஆனா என்ன பண்ண அவ கிட்ட பேசி கொடுக்கலாம்னு சாமி மொதோ தடவ ''அம்மாடி உன் பேர் என்ன'' அப்படின்னு கேட்டாரு பேசாத சாமி அவளோட அழகு பார்த்து அவகிட்ட மட்டும் பேசினாரு..

அவ "சரோசா..சாமி" அப்படின்னா.
"சரோசா" அப்படின்னு சாமியும் மெதுவா மொனகுனாறு.
"அடுத்த நாள் சாமி சாமியார் எந்திரிச்சு பல்லு விலைக்கு காலைக்கடன் எல்லாம் முழிச்சிட்டு வந்து தியானத்தில் உட்கார்ந்தார் சிவ சிவான்னு சொல்லிக்கிட்டே இருக்கிற கிளிங்களுக்கு நடுவுல ஒரு கிளி மட்டும் வேற ஏதோ முனகரத அவரு புரிஞ்சுகிட்டாரு அது என்ன அப்படின்னு அவருக்கு மண்டைக்குள்ள ஓடிக்கிட்டே இருந்துச்சு கொஞ்சமா காது கொடுத்து.. ஒவ்வொரு கிளி சொல்றதையும் கேட்டுக்கிட்டே வந்தாரு எல்லாம் சிவசிவா சிவ சிவான்னு கத்திகிட்டே இருந்துச்சுங்க. ஒரு கிளி மட்டும் சரோசா சரோசானு கத்தி சாமியாருக்கு தூக்கி வாரி போட்டுவிட்டது அபச்சாரம்.. அப்படின்னு அந்த கிளியே மட்டும் நல்லா கவனிச்சுக்கிட்டாரு மெதுவா பக்கத்துல போனாரு.. அதுவும் சாமி சோறு வைக்க தான் வந்திருக்காருனு கம்முனு உக்காந்து இருந்துச்சு. டக்குனு அந்த கிளிய புடிச்சாரு தலையை திருப்பி போட்டுட்டாரு.. இப்பதான் சாமியாருக்கு நிம்மதியாச்சு.. மதிய வேளையிலே மறுபடியும்.. அதே சரோசா குரல் கேட்டுச்சு சாமி அந்த கிளிக்கு பதிலா வேற ஏதோ ஒரு கிளியை கழுத்து திரும்பி போட்டுட்டாரு போல.. அந்த கிளி சொல்ல சொல்ல இன்னும் ரெண்டு கிளிகளும் சேர்த்து சரோசானு சொல்ல ஆரம்பிச்சுடுங்க."
"அவரும் அப்படி இப்படின்னு ரெண்டு மூணு கிளிகளை புடிச்சு கழுத்தைத் தூக்கி போட்டாரு ஆனா வேலைக்கு ஆகல இப்ப நிறைய கேளுங்க சிவா அப்படின்னு சொல்றதுக்கு பதிலா எல்லாம் சரோசா.. சரோசானு சொல்லிக்கிட்டு திரிய ஆரம்பிச்சுடுச்சுங்க.. அவ்வளவுதான் சாமியார் இனி இங்கிருந்தா.. டின்னு கட்டிடுவாங்கன்னு நைட்டோட நைட்டா அந்த கோயிலை விட்டு ஓடி போயிட்டாரு... " என கதையே முடித்தார் செங்கண்ணன். மண்டபத்தில் இருந்த பஞ்சு பேர் மட்டும் சிரிச்சாங்க.
"அண்ணே இது மாதிரி இல்ல அண்ணே முன்னாடி சொன்ன மாதிரி கொஞ்சம் ராமா சொல்லுங்கண்ணே.." என்றார் ஒருத்தர்.
"ஆமா நீ இந்த கதையை விட அந்த கதை தான் நல்ல சிரிப்பா இருந்துச்சு. " என்றார் இன்னொருவர்.
"சரிப்பா இந்த கதை உங்களுக்கு பிடிக்கலையாட்டக்கு.. எங்க ஊர்ல ஒரு நடந்த சம்பவம் சொல்லறேன். எங்க ஊரு கொத்து அதுதான் கொத்துக்காரர்.. ஒரு அப்பாவி மனுஷன். அந்த அப்பாவி மனுஷனை கட்டிக்கிட்டு அம்சமான ஒரு பொண்ணு நல்லா அவஸ்தை பட்டுக்கிட்டு கிடந்துச்சு. ஊருக்கு கொத்து தலைனு அலையுறவனுங்க பாதி பேத்தோட வீட்டுல பார்த்தீங்கன்னா வீட்டுக்காரர் அம்னியை கவனிச்சுக்க மாட்டாங்க அதனால அவுங்க பூரா வெளியிலேயே யாராவது விவகாரம் கிடைக்குமான்னு அலையுங்கள். அப்படிதான் அடிக்கடி அவ போய் வரக்கூடிய மளிகை கடைக்காரன் செல்வராசு கூட பழக்கம் ஆச்சு. இவ கால் கிலோ சீனி கேட்டா அவன் அரை கிலோ சீனி தந்தான். இது எதுக்கு ஏன் நான் கேட்டதை விட அதிகமா தாரேன்னா உங்களுக்கு தராமல் யாருக்கு தரப்போறேன் ஏன் ஞாபகமா வச்சுக்கோங்க ன்னு கொடுத்துட்டான். கொஞ்சம் கொஞ்சமா இந்த உறவு வளர்ந்து கொத்துக்காரன் இல்லாதப்ப அவன் வீட்டுக்கு போற அளவுக்கு வந்துருச்சு.

கொத்துக்காரன் ஊருக்கு போனதும் மளிகைக்காரன் வீட்டுக்கு வந்துருவான். ஒரு நாள் கொத்துக்காரன் இல்லாதப்ப அவ பொச்ச தின்னுகிட்டு இருக்கிறதை திரும்பி வந்த கொத்துக்காரன் பார்த்துட்டான். '' என்னடி நடக்குது இங்க'' அப்படின்னு கொத்து காரன் கேட்க அவன் பொண்டாட்டி..
''ஐயோ நல்லவேளை நீங்க இங்க வந்தீங்க கருந்தேழு ஒன்னு என் போச்சுலையே கடிச்சு புடிச்சு ‌. நம்ம ஊரிலேயே இவருக்குத்தான் கருந்தேழு வேஷத்தை எடுக்க தெரியும்னு இவரை கூட்டிக்கிட்டு வந்தேன் அவர் எடுத்துக்கிட்டு இருந்தாரு'' அப்படின்னு சொல்ல அதிகம் அந்த அப்பாவி கொத்து நம்பி புட்டான்.
''ஐயா மளிகை கடைக்காரரே நீங்க நல்லா இருக்கணும் உங்க பிள்ளை குட்டிகள் எல்லாம் நல்லா இருக்கணும். அவ இல்லாம நான் இருக்க மாட்டேன் நான் இல்லாம அவ இருக்க மாட்டா. வைத்தியம் பாத்து காப்பாத்திங்க ரொம்ப நல்லது இனி உங்க கடையிலேயே நான் எல்லா பொருளையும் வாங்க சொல்றேன் அப்படின்னு சொல்லி அனுப்பிவிட்டான்.
கொஞ்ச நாள் கழிச்சு நெசமாலுமே ஒரு கருந்தேளு கொத்துக்காரரை கடிச்சு புடிச்சு.. அவ்வளவுதான் கூப்பிடுற அந்த மளிகைக்காரனே அப்படின்னு சொல்லி அவன் பொண்டாட்டி அனுப்பி வச்சார்..

"யோவ் வாயா என் வீட்டுக்காரரை கருந்தேள் ஒன்று கடிச்சு புடிச்சு. அன்னைக்கு நாம ஓத்து மாட்டிக்கிட்டோம் இல்ல அன்னைக்கு உனக்கு தான் இந்த கருத்தை எடுக்கிற விஷயம் தெரியும்னு சொல்லி தப்பித்துக்கொண்டோம்..‌ இன்னைக்கு நீ வரலைன்னா பொத்துக்காரனுக்கு சந்தேகம் வந்துரும் அப்புறம் ஊருக்குள்ள நீ வாழ முடியாது அப்படின்னு சொல்லி கையோட மளிகை கடைக்காரனை கூட்டிகிட்டு கொத்துக்காரன் வீட்டுக்கு வந்துட்டா.
யோவ் கொத்துக்காரரே.. எங்கேயா கருந்தேளு கடிச்சுச்சு அப்படின்னு சொல்லி இவன் கேட்க இதுதான் பாரு இங்கதான் அவன் வேட்டி அவுத்து சுன்னியை காமிச்சான். நல்லா நீளமா புடலங்காய் கணக்கா தொங்குச்சி அது.
அய்யய்யோ இங்கேயா அப்படின்னு சொல்லி மளிகை கடைக்காரன் ஓட பாக்க. கொத்துக்காரன் பொண்டாட்டியும் வேற வழி இல்ல நீ வாய் வைத்தியம் பாருன்னு சொல்லிப்புட்டா..

"அப்புறம்.." என ஆர்வம் மிகுதியில் கேட்டார் ஒரு வியாபாரி..
"அப்புறம் என்ன இதுவரைக்கும் ஊர்ல இருக்குற எல்லா பொம்பளைகளோட பொச்சையும் தின்னுக்கிட்டு இருந்த கடைக்கார பையனுக்கு கொத்துக்காரனோட சுன்னிய வாயில விட்டு அன்னைக்கு சப்பி சப்பி எடுக்க வேண்டியது தான் போயிடுச்சு"
"ஹா..ஹா.. அந்த மளிகை கடைக்காரனுக்கு நிறைய நல்ல வேணும்னே.. சும்மா ஒரு கொத்துக்காரன் பொண்டாட்டி கிடைச்சதுனு அவளை போட்டுக்கிட்டு திரிஞ்சானுல.. நல்லா வேணும் நல்லா வேணும்.." என்றார் ஒரு நல்ல மனிதர் அவை போலவே நிறைய நபர்களும் சிரித்து விட்டு.. மகிழ்வோடு அன்றைய ராப்பொழுதை கழித்தனர்.

[Nairobi]

மிக அருமை....
தொடர்ந்து எழுதுங்கள் நண்பரே...

[sagotharan]

செங்கண்ணன் பண்ணையபுரம் வந்து சேர மறுநாள் மதிய வேளை ஆகிவிட்டது. வழியில் தேவேறுபாளையத்தில் அவர்கள் கம்மங்கூழை குடித்துவிட்டு திருப்தியாக வந்திருந்தார்கள். சிவசோமணும் செங்கண்ணனும் கீழக்கரை வீதியில் இறங்கிக் கொண்டார்கள். மாட்டு வண்டி ஒட்டி வந்தவன் பொருள்களை எல்லாம் செங்கண்ணன் குடிசையில் வைத்துவிட்டு வண்டியை ஓட்டிச் சென்றான்.
செங்கண்ணன் ஒரு இளைஞனுடன் வந்து இறங்கியதே கண்ட அருகில் உள்ள வீட்டில் எல்லோரும் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். செங்கண்ணிடம விசாரித்தார்கள். அதில் பக்கத்து வீட்டுக்கார சின்ன ஒருத்தி ரெட்டை சடையை போட்டுக் கொண்டு விடுப்பில் வெறும் பாவாடையோடு புதிதாக வந்த சிவசுமணியின் ஆசிரியத்தோடு பார்த்தாள். சிவசாமி அரைடவுசரைப் போட்டுக்கொண்டு அவளைப் போலவே மேலாடை இல்லாமல் இருப்பதை கண்டதும்.. இவன் நம்ம இனம் என்று அவளுக்கு தோன்றியிருக்கும்.

ஒரு வயதான கிழவியிடம் "ஆத்தா போய் வந்து அலுப்பு இன்னும் தீரல நம்ம வீட்டுல ஒரு தூக்கத்தை போட்டுட்டு பிறகு வாரேன்" என்று செங்கண்ணன் அவர்களை விட்டு விலகி வந்தார்.
சிவசோமனுக்கு அந்த குடிசை பார்த்ததும் ஆச்சரியமாக இருந்தது. ஆடை வாங்கி தருவதாகவும், விதவிதமாய் தின்பண்டங்கள் வாங்கி தருவதாகவும் அல்லவா இவர் சொல்லி நம்மை கூட்டி வந்தால் அத்தனையும் பொய்யான பேச்சுகளா?. அத்தனை வசனங்களை பேசிய செங்கண்ணன் ஒரு சாதாரண குடிசையில் வசிக்கக்கூடிய நபரா என்று வியந்தான். அதனை எவ்வாறு செங்கண்ணிடம் கேட்பது என சிவசோமனுக்கு புரியவில்லை.

"என்னங்க சின்னையா ஏழை குடிசையை பார்த்ததும்.. என்னங்கன கூட்டிட்டு வந்து இருக்கிறேன் என்று பார்க்கிறீர்களா?"
"ஆமாங்க மாமா நீங்க நிறைய தின்பண்ட எல்லாம் தரீங்கன்னு சொன்னீங்க.. நாம் பெரிய பங்களா வீடாட்டும் இருக்கணும்னு நினைச்சேன்"
"எனக்கும் ஆசைதான் சின்னையா பெரிய பங்களாவுல இருக்கனுமுனு. அதெல்லாம் நடக்குமா.. இப்பவே உங்கள கொண்டு போய் பங்களாவுல விடனும்னு எனக்கு ஆசைதான். ஆனா உடனே பங்களாவுக்கு போக முடியாதில்ல பண்ணையாடியைப் பாத்து பேசிட்டு வரேன். அவர் எப்ப வர சொல்றாரோ அப்போ உங்களை கூட்டிட்டு போறேன். உங்களுக்கு இங்க வேலை இல்ல.. இந்த ஊர்ல இருக்கிற பெரிய பண்ணையாடி பங்களாவுல.. எப்படியும் சீக்கிரம் பாக்க போறீங்க."
"அப்ப நீங்க பண்ணையாடி இல்லையா" என்ற வெகுளியாக.. செங்கண்ணனுக்கு சிரிப்பாக வந்தது
"அடடா நீங்க அப்படி புரிஞ்சிக்கிட்டீங்களா.. நான் இந்த கிராமத்தில் இருக்கக்கூடிய சாதாரண ஆளுங்க தம்பி. ஆனா எங்க பண்ணையாரு அப்படி இல்லை. ஏகப்பட்ட நிலப்புலம் அவருக்கு.. தொழுவத்திலேயே 25 எருமை மாடு இருக்குதுன்னா பாத்துக்கோங்களேன். இப்ப இங்கன கடந்து உறங்குங்கள். நான் சாயந்திரம் போய் பண்ணையறிய பார்த்துட்டு.. உங்களை எப்ப கூட்டிட்டு போறதுன்னு சொல்றேன். மனச போட்டு குழப்பிக்கிட்டு கிடக்காதீங்க எல்லாம் நல்லது தான் நடக்கும். நீங்க மறுபடி அந்த ஊருக்கு போகும் போது பெரிய பண்ணையாடியா தான் போக போறீங்க" இன்று அவருடைய ஆறுதல் மொழிகளை கூற.. சிவசாமனுக்கு இதுவரை இழந்த குழப்பங்கள் எல்லாம் பட்டென பறந்தது போல இருந்தது.‌
***
செங்கதிர்களை வீசிக்கொண்டு சூரியன் மேற்கு பக்கமாக மறைய தொடங்கும் வேளையில்.. இரட்டை ஏரியின் வடபுறம் உள்ள தென்னந்தோப்புக்கு செங்கண்ணன் மிதிவண்டியை மிதித்துக் கொண்டு சென்றார். இன்னும் சற்று நேரத்தில் இருள் சூழ்ந்து விடும் என்பதனால் கண்டிப்பாக பண்ணையாடி அங்கு தான் இருப்பார் என்பது செங்கண்ணனுக்கு நன்றாக தெரியும்.

மிதிவண்டியை தென்னந்தோப்பு தொடங்கும் இடத்திலேயே நிறுத்திவிட்டு ஓட்ட முன்னாடி தென்னந்தோப்பில் இருந்த குடிசைக்கு அருகே சென்றார்.
“வணக்கங்க” என சத்தமாக சொன்னார் சின்ன செங்கண்ணன். குரல் வந்த திசையில் அந்த ஊரின் பெரும் பண்ணைகாரர்களில் ஒருவரான மேத்யூ. ஜோசப் மேத்யூ அவரைப் பார்த்து திரும்பினார். தீவிரமான சமயப்பற்று உள்ளவர். நெடுநெடுவென உயர்ந்த உருவம். தும்பைப் பூ போல துவைத்த வெள்ளை அங்கி. பரிசுத்தமான ஜபமாலை, கழுத்தில் நீண்டு தொங்கிக் கொண்டிருந்த மாலையில் ஏசு சிலுவையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தார். எப்படியும் மேத்யூ வித் 45க்கு மேல் வயதிருக்கும். அவர் ஏறக்குறைய சாமியார் போல அங்கு திரிந்து கொண்டிருந்தார். இன்னும் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை. எண்ணற்ற பெண்கள் அவருடைய தோட்டங்களிலும் பண்ணைகளிலும் வேலை செய்தாலும் ஒருவரை கூட மேத்யூ ஏரெடுத்து பார்த்ததில்லை.

இத்தனை பெரும் செல்வமும் பெரும்புகலும் உள்ள குடும்பத்தில் பிறந்துவிட்டு இன்னும் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை என்பது அவருடைய வீட்டில் பெரிய விஷயமாகவே இருந்து வந்தது. ஆனால் இதைப் பற்றி எல்லாம் கவலை இல்லாத ஒருவராக மேத்தியு வளம் வந்து கொண்டிருந்தார்.

“கர்த்தருக்கு தோத்திரம். உன்கிட்ட எத்தனை முறை சொல்லியிருக்கேன்.. தோத்திரமுனு சொல்லிப் பழகுனு. எப்ப பாரு வணக்கம் வணக்கமுனு” என கடிந்து கொண்டார் ஜோசப் மேத்யூ.
தலையை சொறிந்து கொண்டு.. “டக்குனு வணக்கம் தான் பண்ணையாடி வருது...” என வழிந்தார் சின்ன செங்கண்ணன்.
“சரிசரி… உன்னையெல்லாம் திருத்த முடியாது. யாருக்கோ சடங்குன்னு போனீங்க போன வேலை எல்லாம் நல்லா முடிஞ்சுதா?"
"சடங்கு நல்லபடியா முடிஞ்சிடுச்சு பண்ணையாடி... எல்லாம் உங்க தயவு. வேலைக்கு ஆள் கேட்டிருந்தீங்கள்ள.. புதுப் பையனை கூட்டி வந்திருக்கேன். நம்ம ஊரு பையன். நல்ல பையன். நல்ல பாரம்பரியமான குடும்பத்தில் இருந்து வந்தவன்.“
"அப்படியா.. போன தடவை ஒரு பையனை கூட்டிகிட்டு வந்து இருந்தியே.. ஒரு வாரம் தாங்கல.."
"இப்ப அப்படி அப்படி இல்ல பண்ணையாடி. இவங்க பரம்பரையா புலிகுத்தி பரம்பரை என்று தான் சொல்லுவாங்க அவ்ளோ வீரம் நிறைந்த பாரம்பரியத்தில் இருந்து வந்தவன். எதுக்கு அஞ்ச மாட்டான். பையனுக்கு சூதுவாது தெரியாது மத்தபடி சொல்லிக் கொடுத்தோமுன்ன சாமி.. சட்டுனு புரிஞ்சுக்குவான். நல்ல கற்பூர புத்தி பையனுக்கு.."
"அது என்னய்யா புலிகுத்தி பரம்பரை"
"பண்ணையாடி... புலி குத்தினா.. காட்டுல இருந்து புலி ஊருக்குள் வரும் போதை அதை எதிர்த்து சண்டை போட்டு வீரமரணம் அடைஞ்சவங்க. அந்த ஊர்ல அவங்க தாத்தாவுக்கு நடுகல் கூட இருக்குதுங்க"
“அடடா.. கேட்கவே நல்லா இருக்குயா.. செங்கண்ணா.. இந்த தடவை சோடை போகலன்னு நினைக்கிறேன்.‌ பையனைப் பார்க்கனுமே. எங்க இருக்கான்?. கூட்டி வந்திருக்கியா”
“நம்ம குடிசையில இருக்கான் பண்ணையாடி. கூட்டிக்கிட்டு வரட்டுமா.”
“இப்ப வேண்டாம். நீ காலையில நம்ம கத்திரிக்காய் தோட்டத்துக்கு தண்ணி எடுத்து வருவேயில்ல.. அப்ப அங்க கூட்டிக்கிட்டு வந்திடு” என்றார்.

ஆனால் செங்கண்ணன் அந்தப் பதிலைக் கேட்டும் அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தார்.
"என்ன செங்கண்ணா.. அதான் சொல்லிட்டேன்ல.."
"வந்து.. வந்து.. "
"எப்பயுமே காரியத்திலேயே கண்ணா இருக்கிறது. அதனாலதான் உனக்கு செங்கண்ணன் என்று பெயர் வைத்துவிட்டார்கள் போல.. என்ன வேணும் பணம் தானே? உன் பையன பார்த்துட்டு அதுக்கு தகுந்த போல தான் பணம் தருவேன் ஆளு ஆளுக்கு பணம் தர வழக்கம் என்னிடம் இல்லை. பையனோட பழக்கவழக்கம் எப்படி நடவடை எப்படி எல்லா விஷயத்தையும் நான் கண்ணால பாக்கணும்."
“சரிங்க ஐயா. முன்பணம் ஏதாவது கொடுத்தீங்கன்னா பசனுக்கு ஏதாவது ஒன்னு ரெண்டு சட்டை எடுத்து கொடுத்து புள்ளைய கொஞ்சம் ரெடி பண்ணி எடுத்துட்டு வருவேன். ” வெள்ளைச்ச ஜிப்பாவிற்குள் கையை விட்டு துலாவி இரண்டு பச்சை நிற 100 ரூபாய் தாள்களை செங்கண்ணனிடம் நீட்டினார் மேத்யூ..
"பண்ணையக்காருனா.. பண்ணையக்காரக தான்" என பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு செங்கண்ணன் விடைபெற்றார்.

***

[sagotharan]

பறவைகளுக்கு விடிகிற பொழுதிலேயே பையனைக் கூட்டிக்கொண்டு தோட்டத்திற்கு வந்துவிட்டார் செங்கண்ணன். அந்த நேரத்தில் எழுபவன் அல்ல சிவசோமன். தூக்கச் சடவு அப்பிய முகத்தோடு முனகிக்கொண்டே அவர் பின்னால் வந்தான். வந்த இடம் சேர்ந்ததும் அவன் போன இடம் தெரியவில்லை ஏதோ மறைவான இடத்திற்கு சென்று பாதியில் விட்டுவிட்ட தூக்கத்தை தொடர சென்று விட்டான். செங்கண்ணன் வேப்பங்குச்சியை ஒடித்து மென்று கொண்டே வேகமாக நடந்தார்.

வாரத்திற்கு இரு முறை தண்ணீர் எடுத்துவிடும் முறை. அந்த நேரத்தில் எடுத்துவிடவில்லை என்றால் பயிர் சொடுங்கிவிடும். அதனால் செங்கண்ணனுக்கு நிறைய வேலை இருந்தது. அவர் கிணற்று மோட்டாரைப் போட்டுத் தண்ணீர் கொட்டுவதைக் கண்டதும் உடம்பு நசநசப்பது போலிருந்தது. காட்டுக்கு பாய்கின்ற நீரில் கோவணத்தை அசைத்து சுண்ணியை வெளியே விட்டார். காலை வேளையில் கோமணத்துக்குள் சிறைப்பட்டது கசகசாவென இருந்த அவருடைய சுன்னி இப்பொழுது காத்து வாங்கிக் கொண்டு அப்பாடா என மூச்சு விட்டது. சுருங்கிய தோள்கள் எல்லாம் சற்று விரித்து இப்பொழுது வயிற்றுக்குள் இருந்து வரக்கூடிய பிரவாகத்தை தாங்கிக்கொள்ள காத்திருந்தன. பிஸ்.. என்ற சத்தத்துடன் அவருடைய சிறுநீர் வயலுக்கு பாயக்கூடிய பெருநீரில் கலந்து சென்று கொண்டிருந்தது. என்னதான் செயற்கை உரங்கள் போட்டாலும் இப்படி மனிதர்களின் இயற்கை உரங்கள் தான் அந்த மரங்கள் எல்லாம் செழித்து வளருகின்றன என்பது ஒரு நம்பிக்கை செங்கண்ணனுக்கு. கடைசி சொட்டு சிறுநீர் வரை வயலுக்கு வார்த்த பின்னர்.. சுன்னியை சுண்டி விட்டு கோவணத்திற்குள் நுழைத்துக் கொண்டார். சல்லென நீருக்குத் தலையைக் கொடுத்துக் கொஞ்சநேரம் நின்றபின்தான் மேலெல்லாம் குளிர்ச்சி தழுவியது. இரவின் படுக்கை சூடு விலகி இப்பொழுது இதமான உலகை அவர் கண்டு கொண்டிருந்தார்.

கோவணத்தை மாற்றிக்கொண்டு வாய்க்கால் தண்ணீர் கத்தரிக்காட்டை எட்டியிருக்குமோ என்னும் அவசரத்தோடு வேகமாக ஓடிய போது சின்ன கட்டுத்தரை ஓரமாய் வைக்கோலைப் பரப்பி அதன்மேல் சுருண்டு தூங்கும் சிவசேனனை கண்டார். கொடுத்து வைத்தவன் கவலைகளையே எதுவும் இன்றி கனவுகளே துணையாக வாழ்க்கையை வாழக்கூடியவன் எத்தனை பேருக்கு வாய்க்கும் இந்த வாழ்க்கை. அவர் பெருமூச்சு வாங்கிக் கொண்டு அந்த இடத்தில் காலி செய்தார்.

"இப்பவே நல்லா தூங்கிக தம்பி பண்ணையார் கையில ஒப்படைச்சதுக்கு அப்புறம் உன்னை எல்லாம் என்ன பண்ணுவாரோ?. இரவு பகலெல்லாம் வேலை வாங்கி உடம்பில் இருக்கிற ரத்தத்தை உறிஞ்சும் பணக்கார கூட்டம். அது உண்டு கொழுத்து குனிய கூட வக்கில்லாமல் மே வாய பார்த்துகிட்டு பண்ணையும் பண்ணிக்கிட்டு திரியுதுங்க.

வீட்டுக்கு கடைக்குட்டி இருந்தாலும் ஒத்த பிள்ளையா இருந்தாலும் இந்த பெத்தவங்க எல்லாம் மொத்த அன்பையும் காட்டி காட்டி அந்த பிள்ளைகளை இப்படி ஒன்னுக்கும் லாயக்கில்லாத கழுதைங்களா வளர்த்து விட்டார்கள். அவங்க இருக்கிற வரைக்கும் ராசா விட்டு கண்ணுகுட்டி ஆட்டம் கவலையில்லாமல் துள்ளி திரியுதுங்க. பெத்தவங்க போனதுக்கு அப்புறம் ஒரு வாய் சோத்துக்கும் அரைக்கஞ்சி வைத்துக்கும்.. நாயா பேயா அலைஞ்சு நாசமா தான் போகுதுங்க. பண்ணையக்காரரை நினைத்து புலம்பினார்.

சின்ன செங்கண்ணன் நினைத்தால் இந்தப் பண்ணையத்தை விட்டு விட்டு வேறு ஏதாவது தொழில் செய்து பிழைத்துக் கொள்ள முடியும். ஆனால் செங்கண்ணன் கொஞ்சம் செலவுக்காக வாங்கிய தொகை பண்ணயிடம் விசுவாசமாக இருக்க வைத்து விட்டது. மாட்டு வண்டி பிடித்து ஊர் ஊராய் சென்று ஆள் பிடித்து வரக்கூடிய வேலை செங்கண்ணனுக்கு ஒரு கைவந்த கலை. அதற்காக நல்ல சன்மானம் கிடைக்கும். அதனை மொத்தமாக எடுத்துக்கொண்டு சேமிப்பு பணத்தில் போட்டுவிடுவார்.

ஊரில் இருக்கும் பொழுது செங்கண்ணனின் மிதிவண்டியை எடுத்துக்கொண்டு அருகில் இருக்கும் ஊருக்கெல்லாம் போவார். நடுநிசிக்கு மேல் தான் வருவார். காட்டில் வேலையில்லாத நாட்களில் பகலெல்லாம் தூங்குவார். பண்ணையிடம் காசு வாங்கிக்கொண்டு கள்ளை குடித்துவிட்டு இரவிலும் தூங்குவார். காடுகரையில் அலைந்துவிட்டு வீட்டுக்குப் போகும்போது வேட்டி அவிழ்ந்தது கூடத் தெரியாமல் தூங்கும் செங்கண்ணனை பார்த்தால் குடும்பப் பெண்களுக்கு குதூகலமாய் இருக்கும்.

தக்கனூண்டு துக்குணூண்டு சாமான வச்சுக்கிட்டு நானும் ஆம்பள தான் ஊருக்குள்ள சொல்லி திரியுற அவ புருஷனை நினைச்சுக்குவாளுக.. அப்பா இந்த செங்கண்ணனுக்கு இருக்கிற மாதிரி அரை முழத்துக்கு செங்கோல் இருந்தா என் புருஷன நான் வேற சோளிக்க அனுப்புவேன். கட்டிலேயே கதின்னு வச்சு அவன் கடப்பாரையா பொச்சுல திணிச்சு கொடுடா சுகத்தை அப்படின்னு கொண்டாட்டமா வாழ்ந்திருப்பேன். ஒரு வீடில்லாத இந்த முண்டைக்கு ஆண்டவன் எழுதி வச்சிருக்கான். நாம கட்டிக்கிட்டவனோ கட்டையில போறவன் இப்படி சுண்டு விரல் அளவுக்கு சொகத்தை கொடுக்காமல் நம்மை பெருமூச்சு விடவிடறானே.. என செங்கண்ணன் சுன்னியை ஓரக் கண்ணால் பார்த்துவிட்டு ஏகத்தோடு செல்வார்கள் பலர்.

நாமதான் ஒண்டிக்கட்டை இனி யாருகிட்ட நாம காமிக்கேணு கூட கள்ளு குடிச்ச சாக்குல ஊருக்கெல்லாம் வெளிச்சம் போட்டு சுன்னிய தொறந்து காட்றாரோ என்னமோ? யாருக்கு தெரியும். கத்தரிக்காட்டுக்கு மடையை மாறிக்கொண்டே பண்ணையாடி வீட்டுப்பக்கம் கண்ணோட்டினார். லேசாகப் படர்ந்திருந்த இருளில் மிதப்பதுபோல் வீடு தெரிந்தது. அங்கிருந்து தோட்டத்துக்கு வரும் கொடித்தடம் இன்னும் துலக்கம் பெறவில்லை.

விடிகாலையிலிருந்து அதிகாலைக்குள் தோட்டத்துக்கு பண்ணையாடி வந்துவிடுவார். அவர் வரும்நேரம் அன்றாட வேலையைப் பொருத்தது. அதனால்தான் பையனைக் கூட்டிவந்தார். இந்நேரத்தில் தோட்டத்திற்கு வரும்போதுதான் அவரிடம் எந்தக் கோரிக்கையும் வைக்க முடியும். தனியாக இருப்பார். காலைக் குளிர்ச்சியில் மனம் பூத்திருக்கும். வாய்க்காலில் ஓடும் நீரைப் பார்த்ததும் அவர் முகத்தில் திருப்தியும் மலர்ச்சியும் பரவும். மற்ற சமயங்களில் பண்ணையாடியுடன் யாராவது உடனிருந்து கொண்டேயிருப்பார்கள்.

***