தொடர்ச்சி...
எனக்கு அடையாளமே தெரியாத அந்தக் குரல் அதுவும் இந்தியா நம்பர். "எப்படி சுகமாக இருக்கிறீர்களா?" என்று தமிழில் கேட்டதும் யாரேனும் ஏதும் உதவி கேட்டு அழைத்துள்ளார்கள் போல என்று எண்ணியவாறு " நான் நலமாக உள்ளேன். நீங்கள் யாரென்று தெரிந்து கொள்ளலாமா" என்று ஆவலுடன் கேட்டேன்.
"நான் ஆரணி" என்றவுடன் அந்தப் பக்கம் சிறிது மௌனம். ஆரணி என்ற பெயர் எப்போதோ கேள்விப்பட்ட பெயர் இருந்தும் அது யார் என்று எனக்கு தெரியவில்லை. என் நினைவின் ஆழத்தில் இருந்து சிந்தித்தும் அந்தப் பெயரின் சொந்தக்காரி யார் என்று தான் தெரியவில்லை. "மன்னிக்கவும், உங்களை எனக்கு முன்னரே தெரியுமா?" என்று குழப்பத்துடன் கேட்டேன். "எனக்கு தெரியும் உங்களுக்கு நான் நினைவில் இல்லை என்பது" கொஞ்சம் கவலையுடனான பதில். ஐயோ! என் மூளை எதையுமே, யாரையுமே நினைவில் வைத்துக் கொள்ளுதில்லையே என என்னை நானே நொந்து கொண்டேன். "இல்லை, நீங்க திடீர் என்று ஃபோன் பண்ணியதும் எனக்கு யார் என்று அடையாளம் காண முடியுவில்லை" என்று சமாளித்தேன். மறு முனையில் " பரவாயில்லை, பெத்த பொண்ணை இத்தனை வருசம் பிரிஞ்சிருந்தா கண்டிப்பா நினைவிருக்காது தான்" என்ற வார்த்தைகளை கேட்டதும் எனக்கு ஒரு நிமிடம் தலையே சுற்றியது. நான் இத்தனை வருடங்களாக பார்க்கனும், கதைக்கனும் என்று ஏங்கிய என் மகளான இப்போது என்னோடு கதைக்கிறாள் என்று என்னை நானே கிள்ளிப் பார்த்தேன். அவளோடு கதைக்க கதையே எனக்கு வரவில்லை. வார்த்தைகள் வர தடுமாறுகிறது. கண்கள் முழுதும் கண்ணீர்.
வாய் தடுமாற்றத்துடன் " ஆரணி, எப்படியம்மா இருக்கிறாய்? இத்தனை காலம் என் வாழ்க்கையில் உன் கூட கதைக்க மாட்டேனா என் ஏங்கிக் கொண்டிருந்தேன் ஆனால் இப்படி திடீர் என்று எனக்கே ஒரு அதிர்ச்சி கிடைக்கும் என்று நினைக்கவில்லை" என தடுமாறியவாறு சொன்னேன். "நான் நல்லா இருக்கிறேன். நான் உங்க கூட கதைக்கனும் என்று அடிக்கடி நினைச்சிட்டிருந்தன் ஆனால் அம்மா தான் உங்க கூட கதைக்கவே கூடாது என்று பிடிவாதமாக இருந்தாங்க. அதுதான் என்னால இவ்வளவு நாளா கதைக்க முடியல" என்றாள்.
"இப்ப மட்டும் உங்க அம்மா கதைக்க விடுவாளா என்ன, ஏன் நான் பெத்த பொண்ணை இத்தனை வருசம் என் கிட்ட இருந்து மறைச்சு வளர்த்தா என்று தான் தெரியல" என்றேன் கண் கலங்கியவாறே. "உங்களுக்கு செய்த எல்லாத்துக்காகவும் தான் கடவுள் அவங்களை நேரத்தோட அழைச்சிட்டார் போல" என்று என் மகள் அழுதாள். "என்ன!" எனக்கு அடுத்த அதிர்ச்சி. "என்னம்மா சொல்லுற, அம்மா இறந்திட்டாங்களா" என்ற எனக்கு கதைக்க வார்த்தையே வரவில்லை. அமெரிக்கா வந்த காலம் தொடக்கம் என் அப்பா, அம்மா இறந்த பின்னர் இந்தியாவில் யாருடனும் தொடர்பில் இல்லாமல் போனது எவ்வளவு பிழையான செயல் என்பதை அப்போது தான் உணர்ந்தேன்.
"இருக்கிறீங்களா" என்று அழுதவாறே என் மகள். "என்னை மன்னிச்சிடுமா, இத்தனை வருசம் யாரோடயும் தொடர்பில இல்லாம போனதால எனக்கு எதுவுமே தெரியாம போயிட்டு" என்று கலங்கினேன். "பரவாயில்லை, அம்மா இறந்ததை விட எனக்கு அப்பா இருந்தும் யாரும் இல்லாத அநாதை மாதிரி இருக்கேன் என்று தான் அதிக கவலை" என்று அவள் குலுங்கி குலுங்கி அழுததும் என்னால் தாங்க முடியவில்லை. "அழாதம்மா, உனக்கு அப்பா நான் இருக்கேன்மா. இனி உனக்கு எல்லாமா நான் இருக்கேன்மா" என்று அவளை சமாதானம் செய்ய முயன்றேன். "நான் உங்களிடம் எந்த உதவியையும் எதிர் பார்த்து கதைக்கல. அம்மா எனக்கு 10 வயசா இருக்கும் போதே அவங்க வீட்டோட சண்டை போட்டு பெங்களூர் கூட்டி வந்திட்டாங்க. இப்ப எனக்கு சொந்தம் என்று சொல்ல இங்க யாருமே இல்லை. நீஙக மட்டும் தான் எனக்கு இப்ப இருக்கிற ஒரே சொந்தம். அதனால் தான் உங்க அன்பாவது கிடைக்குமா என்று ஏக்கமா இருக்கு" என்று அழுகையோட என் மகள் சொல்லி முடித்தாள்.
நான் என் மகளை பிரிந்து எவ்வளவு பெரிய தவறு செய்து விட்டேன். இப்போது என் மகள் யாருமில்லாமல் அன்புக்காக எவ்வளவு ஏங்குகிறாள் என்பதை புரிந்து கொண்டேன். " ஆரணியம்மா, உன் அம்மாவால் தான் இத்தனை காலம் என்னால் உன்னுடன் கதைக்க முடியவில்லை. அவள் இல்லை என்று நினைக்கும் போது எனக்கும் கண்ணீர் மட்டும் தான் வருகிறது. நீ எதற்கும் இனி கவலை பட கூடாது. உனக்கு இனி நான் இருக்கிறேன். இனி எது என்றாலும் நீ என்னிடம் சொல் அதை நான் பார்த்து கொள்கிறேன்" என்று அவளுக்கு தெம்பூட்டினேன்.
"இத்தனை வருடம் தந்தையின் அன்புக்காக ஏங்கினேன் இனியாவது அந்த அன்பு முழுமையாக கிடைக்கும் என்று நம்புகிறேன்" என்று என் மகள் சொல்லி முடிக்கும் முன்னரே தொடர்பு துண்டானது. "அடக் கடவுளே! நானே இத்தனை வருடம் கழித்து என் மகளுடன் கதைக்கிறேன் அதற்குள் ஏன் இப்படி" என்று கூரையை பார்த்து புலம்பிவிட்டு மீண்டும் அந்த இலக்கத்திற்கு அழைப்பை எடுத்தேன். ஒரு ஆணின் குரல் அதுவும் எனக்கு புரியாத பாஷை. என்ன இப்படி ஆகிவிட்டது. நான் ஆங்கிலத்தில் கதைத்தும் அவருக்கு அது புரியவில்லை. "ஒரு வேளை என் மகள் யாருடைய தொலைபேசியையும் வாங்கி கதைத்திருப்பாளோ" என்று எனக்குள்ளே குழப்பம். யோசித்து யோசித்து பார்த்தும் எனக்கு எதுவுமே விளங்கவில்லை. என் மகளை எவ்வாறு தொடர்பு கொள்வது என்று வழியும் தெரியவில்லை. ஆரணி எப்படி இருப்பாள் என்று கூட எனக்கு தெரியவில்லை. அவள் கறுப்பா, சிவப்பா, முகம் எப்படி இருக்கும் என்றெல்லாம் அவளின் குரலை மனதில் நிறுத்தி கற்பனை செய்தபடியே தூங்கிவிட்டேன்.
இனிதான் மிகவும் சுவாரசியமான தந்தை மகளின் பாசக் காமம் ஆரம்பமாகப் போகிறது. அடுத்த பதிவில் மீண்டும் சந்திப்போம்.