இந்த கதை ஒரு தகாத உறவு கதை பிடிக்காதவர்கள் தவிர்க்கவும்..
கல்லூரியில் இருந்து வேக வேகமாக வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு வாசு மருத்துவமனை நோக்கி சென்றான் . மருத்துவமனை வெளியில் வாசுவின் அப்பாவும், அவனது அம்மாவுடன் வேலை செய்யும் லதா டீச்சரும் நின்றுகொண்டிருந்தனர். வாசு அப்பாவிடம் சென்று நடந்ததை விசாரித்தான். "பாடம் நடத்திக் கொண்டிருந்தப் போது ரத்த அழுத்தம் அதிகமாகி மயக்கம் போட்டு விழுத்துள்ளாள் அம்மா. வாசு நார்மல் வார்டில் சேர்க்க பட்டிருக்கும் தன் அம்மாவை போய் பார்த்தான் இன்னும் மயக்கம் தெளியவில்லை. அப்பாவை அம்மாவுடன் உட்கார வைத்துவிட்டு லதா டீச்சரை வழி அனுப்ப சென்றான். லதா டீச்சர் அவனிடம் தனியாக பேச வேண்டும் என்றாள்.
" வாசு அம்மா அடிக்கடி டென்ஷன் ஆகுறாங்க. சரியா யார்கிட்டயும் பேசமாற்றாங்க. ஆறு மாசமா இப்படி தான் இருகாங்க என்னனு பேசி அம்மாவை புரிஞ்சிக்க பாரு ".
"சரிங்க டீச்சர் என்றான்".
லதா டீச்சரை வழி அனுப்பிவிட்டு மறுபடியும் அம்மாவிடம் வந்தான். அப்பா சோகமாக இருந்ததை பார்த்து அப்பாவிடம் பால் வாங்கி வர சொல்லி வெளியில் அனுப்பினான். வாசு அம்மாவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவள் கைகளை பிடித்து அவள் விரல்களுடன் இவன் விரல்களை சேர்த்து பிடித்துக்கொண்டான். அம்மாவின் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். காற்றில் அவளின் சேலை விலகி அவளின் வழுவழுப்பான இடுப்பு தெரிந்தது. வாசு அம்மாவை தப்பான எண்ணத்தில் பார்க்காததால் சேலையை இழுத்து இடுப்பை மறைத்தான். அம்மா லேசாக கண்ணை திறந்தாள். வாசுவை பார்த்துக்கொண்டே அவன் கையை இன்னும் இருக்கீ பிடித்துக்கொண்டாள்.அம்மாவின் கண்ணில் வடிந்த கண்ணீரை வாசு துடைத்தான்.வாசுவிடம் ஒரு நர்ஸ் அவனது அம்மாவின் டெஸ்ட் ரிப்போர்ட்டய் கொடுத்து டாக்டரை பார்க்க சொன்னாள். அப்பாவை அம்மாவிடம் உட்கார வைத்துவிட்டு. டாக்டரை பார்க்க சென்றான்.
வாசு கல்லூரியில் இரண்டாம் ஆண்டு படிக்கிறான். பார்க்க பிட்டாக இருப்பான். வாசுவின் அப்பா ராஜா. ரயில்வே கேரிஜில் பெயிண்டிங் காண்ட்ராக்ட் எடுத்துள்ளார்.
வாசுவின் அம்மா அனுராதா.வீட்டில் அனு என்று தான் அழைப்பார்கள்.வயது 38. பார்க்க அனுபாமா குமார் போல இருப்பாள். அரசு பள்ளியில் தலைமை ஆசிரியராக இருக்கிறாள்.
சரி கதைக்கு செல்வோம்.
டாக்டரிடம் ரிப்போர்ட்டய் கொடுத்தான். " பயப்படும்படி எதும் இல்லை. கொஞ்ச நாளா மன அழுத்தத்துல இருந்திருக்காங்க அதான் இப்போ ரத்த அழுத்தமா மாரி இருக்கு. வீட்ல எதாவது பிரச்சனையா"
"அப்படிலாம் எதும் இல்ல டாக்டர்".
"அவங்க கிட்ட பேசி என்னனு தெரிஞ்சிக்க பாருங்க"
வெளியில் போய் ஆட்டோவை அழைத்து வந்தான். ராஜாவை வண்டி எடுத்துக்கொண்டு வரச்சொல்லிவிட்டு. வாசுவும் அணுவும் ஆட்டோவில் வந்தனர். அனு வாசுவின் முகத்தை பார்க்கவில்லை பேசவுமில்லை. வீடு வந்து சேர்ந்தனர். அனு கதவை திறந்துகொண்டு உள்ளே போய் சோபாவில் உட்கார்ந்தாள்.வாசு அனுவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவளின் கையை பிடித்து அவள் விரல்களோடு கோர்தான்.
"மயக்கம் போட்டு விழுற அளவுக்கு அப்படி என்னமா டென்ஷன். எதுவா இருந்தாலும் என்கிட்ட சொல்லுமா. என்னதான் பிரச்சனை". அனு வாசுவின் கையை தட்டிவிட்டு அவளது அறை கதவின் பக்கத்தில் நின்று " "சொன்னாமட்டும் புரிஞ்சிடுமா" என சொல்லிவிட்டு கதவை மூடிக் கொண்டாள். தனது அம்மாவை நினைத்து வாசு கஷ்டப்பட்டான். ராஜா வீட்டிற்குள் வந்தார். வாசு வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு மூன்றுபேருக்கும் சாப்பாடு வாங்கி வந்தான்.அம்மாவின் அறைக்கு சென்று சாப்பாடும் மாத்திரையும் கொடுத்துவிட்டு எதும் பேசாமல் அவனுடைய அறைக்கு திரும்பினான். மறு நாள் காலையில் அப்பா வேலைக்கு கெளம்பிகொண்டிருந்தார். " வாசு அம்மா ரெண்டு நாள் லீவு நீ தான் கூட இருந்து பாத்துக்கணும் சரியா" சரி என்றான் வாசு.
அம்மாவிற்கு பால் சுட வைத்து எடுத்துக்கொண்டு அம்மாவின் அறைக்கு சென்றான். வாசு உள்ளே வந்ததும் அனு எழுந்து வெளியில் போக முயன்றாள். சட்டென வாசு அனுவின் கையை பிடித்து நிறுத்தினான் " என்ன பிரச்சனைன்னு சொன்னா தான தெரியும். என் மேல கோவமா இல்லை அப்பா மேல கோவமா சொல்லுங்கமா". அனு கையை உதறிவிட்டு வெளியில் நடந்தாள். வாசு அனுவிற்கு முன் சென்று அவளது இரு தோள்களிலும் கை வைத்து சுவரோடு ஒட்டி நிறுத்தினான். " சொல்லுங்கமா ப்ளீஸ்". அனு வாசுவின் மார்பில் கைவைத்து தள்ள முயன்றாள் ஆனால் முடியவில்லை. சட்டென ஓங்கி வாசுவின் கன்னத்தில் அறைந்தாள். வாசு விலகி நின்று அழுதுக்கொண்டே சோபாவில் உட்கார்ந்தான்.அனு முகம் கழுவிக்கொண்டு வாசுவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அழுதுகொண்டிருந்த வாசுவின் முகத்தை பிடித்து தன் மார்போடு அனைத்துக்கொண்டு அவளும் அழ தொடங்கினாள். "உங்க அப்பா வேல வேலனு போய்டுறாரு. நீயும் காலேஜ் சேர்ந்ததுலிருந்து வீட்டுக்கு வந்ததும் மொபைலு கேம்னு உன் ரூம்குள்ளயே இருக்குற. அப்பா இன்னும் மோசம். அங்க ஸ்கூல்ல பசங்க கூட போராட்டம் சரி வீட்டுக்காவது வந்து சந்தோஷமா பேசலானா நீங்க இப்டி இருக்கீங்க. எனக்கு உங்க ரெண்டு பேர் தவிர வேற யார் இருக்கா சொல்லு". அம்மாவின் அணைப்பில் இருந்து வாசு விலகி அம்மாவின் இரு கன்னத்தையும் பிடித்து அவளின் நெற்றியில் முத்தம் கொடுத்து தன் மார்போடு அனைத்துக்கொண்டான்."
இதுபோன்று பக்கத்தில் உட்கார்ந்து பேசவும் சின்ன சின்ன அரவணைப்பு இல்லாமல் தான் அனு ஒருவருடமாக இருந்தாள். இதற்காக தான் ஏங்கி இருந்தாள். இதுவே அவளின் மன உளைச்சளுக்கு காரணம்.வாசுவும் தான் செய்த தவறை நினைத்து வருந்தினான்.
அனு எழுந்து சமையலறைக்கு சமையல் செய்ய கிளம்பினாள். வாசு அனுவை தடுத்து நிறுத்தி " நீங்க எதும் செய்ய வேணாம். இந்த ரெண்டு நாள் நானே எல்லாத்தையும் பாத்துக்குறேன்.
அனு வாசுவை பார்த்து சிரித்து " திடீர் பாசம் வேணாம் நானே சமையல் பன்றேன். என் கூட உட்காந்து சாப்பிடு போதும். சரி என்றான் வாசு.
அனு சமைத்து முடித்து வாசுவிற்கு பரிமாறினால். அணுவும் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டாள் . வாசு அனு சாப்பிடுவதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அணுவை கூப்பிட்டு" மா நா வேணும்னா உங்களுக்கு ஊட்டிவிடட்டுமா"
"என்ன டா ஒரே நாள்ல இப்படி மாறிட்ட"வாசு பாவமாக முகத்தை வைத்துக்கொண்டு "சாரி மா இப்போதான் எல்லாம் புரியுது"
இட்லியை புட்டு அனு வாய் அருகில் நீட்டினான். அனு அன்போடு வாசுவை பார்த்து வாய் திறந்து இட்லியை வாங்கிக்கொண்டாள்.அணுவும் பதிலுக்கு வாசுவிற்கு ஊட்டினாள்.
வாசு இன்னொரு வாய் அனுவிற்கு ஊட்டியதும் அவளின் உதடுகளில் லேசாக இட்லி ஒட்டிக்கொண்டிருந்தது அதை வாசு தன் விரலால் அனுவின் உதட்டோடு துடைத்து தன் நாக்கில் வைத்து நக்கினான். வாசுவின் இந்த செயல் அனுவிற்கு வேறமாறியான உணர்ச்சியை கொடுத்தது. "இந்த இட்லி மட்டும் ரொம்ப டேஸ்டா இருக்கு மா "
"இருக்கும் டா இருக்கும்"என வாசு தலையில் லேசாக கொட்டினாள்.
சாப்பிட்டு முடித்து அனு சோபாவில் வந்து உட்கார்ந்தாள் வாசு அனு சாப்பிட வேண்டிய மாத்திரைகளை எடுத்து கொடுத்தான். அனு மாத்திரைகளை பார்த்து " என்ன மாத்திரை சாப்புட்ற அளவுக்கு மாத்திட்டீங்க "என கஷ்டப்பட்டாள்.
வாசு அனுவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து "மா கவலைப்படாதீங்க இன்னிக்கு ஒரு நாள் மட்டும் சாப்பிடுங்க நாளைக்கு உங்க டென்ஷன், மன உளைச்சல், பீபி குறைக்க வேற வழி சொல்லுறேன்"
மறுநாள் காலையில் வாசு எழுந்து பால் சுட வைத்து அனுவின் அறைக்கு எடுத்து சென்றான். அனு பால் வாங்கி குடித்துவிட்டு சமையலறைக்கு சென்று சாப்பாடு செய்ய ஆரம்பித்தாள். இருவரும் ஒன்றாக உட்கார்ந்து சாப்பிட்டனர். நேற்று போல் ஒருவருக்கொருவர் மாரி மாரி ஊட்டிக்கொண்டனர்.
அனு சோபாவில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு வாசுவை மாத்திரைகள் கொண்டுவர சொன்னால். வாசு வெறும் கையுடன் வந்து நின்றான். அனு வாசுவை பார்த்து "மாத்திர எங்க டா "மாத்திரைலாம் வேணாம் மா நா சொல்றத மட்டும் கேளுங்க".
வாசு அணுவை எழுப்பி நிற்க வைத்தான். அனுவிற்கு முன் நின்று வாசு அணுவை கட்டிப்பிடிப்பதற்காக கையை உயர்த்தி நின்றான். அனுவிற்கு ஒன்றும் புரியாமல் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை போல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தால்." மா வாங்க வந்து என்ன கட்டி பிடிங்க மா " அனு மகன் சொல்வதால் வேற எதும் கேட்காமல் வாசுவை கட்டிப்பிடித்தால்.வாசு இப்போது அணுவை லேசா இறுக்கி அணைத்துக்கொண்டான். அனுவின் பின் தலையில் கை வைத்து தடவி கொண்டு தன் தோளில் சாய்த்துக்கொண்டான்.
அனு தன் மகன் தோளில் சாய்ந்துக்கொண்டே "என்ன வாசு இதெல்லாம் "
"மா எதும் பேசாதீங்க அப்படியே கண்ண மூடி சாஞ்சிக்கோங்க எதை பத்தியும் யோசிக்காதிங்க" என்றான் வாசு.
வாசுவின் ஒரு கை அனுவின் தலையை தடவிக்கொண்டும் இன்னொரு கை அனுவின் முதுகை தடவிகொண்டிருந்தது. இப்படியே ஐந்து நிமிடம் இருவரும் கட்டி பிடித்திருந்தனர். அனு கண் மூடி தன் மகனின் இந்த அரவணப்பை ரசித்துகொண்டிருந்தால்.வாசு அணுவை விட்டு லேசாக விலகி " இப்போ எப்படி மா இருக்கு" என்றான்.
அனுவிற்கு இந்த ஐந்து நிமிட அரவணைப்பு மனதை லேசாக்கியதுபோல் இருந்தது. மகன் தனக்காக இதெல்லாம் செய்கிறான் என யோசிக்கும்போது அனு கண்ணில் லேசான கண்ணீர். இந்த கட்டிப்பிடி வைத்தியம் பின்னால் என்ன ஆக போகிறது என எனக்கு மட்டுமே தெரியும்.
கல்லூரியில் இருந்து வேக வேகமாக வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு வாசு மருத்துவமனை நோக்கி சென்றான் . மருத்துவமனை வெளியில் வாசுவின் அப்பாவும், அவனது அம்மாவுடன் வேலை செய்யும் லதா டீச்சரும் நின்றுகொண்டிருந்தனர். வாசு அப்பாவிடம் சென்று நடந்ததை விசாரித்தான். "பாடம் நடத்திக் கொண்டிருந்தப் போது ரத்த அழுத்தம் அதிகமாகி மயக்கம் போட்டு விழுத்துள்ளாள் அம்மா. வாசு நார்மல் வார்டில் சேர்க்க பட்டிருக்கும் தன் அம்மாவை போய் பார்த்தான் இன்னும் மயக்கம் தெளியவில்லை. அப்பாவை அம்மாவுடன் உட்கார வைத்துவிட்டு லதா டீச்சரை வழி அனுப்ப சென்றான். லதா டீச்சர் அவனிடம் தனியாக பேச வேண்டும் என்றாள்.
" வாசு அம்மா அடிக்கடி டென்ஷன் ஆகுறாங்க. சரியா யார்கிட்டயும் பேசமாற்றாங்க. ஆறு மாசமா இப்படி தான் இருகாங்க என்னனு பேசி அம்மாவை புரிஞ்சிக்க பாரு ".
"சரிங்க டீச்சர் என்றான்".
லதா டீச்சரை வழி அனுப்பிவிட்டு மறுபடியும் அம்மாவிடம் வந்தான். அப்பா சோகமாக இருந்ததை பார்த்து அப்பாவிடம் பால் வாங்கி வர சொல்லி வெளியில் அனுப்பினான். வாசு அம்மாவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவள் கைகளை பிடித்து அவள் விரல்களுடன் இவன் விரல்களை சேர்த்து பிடித்துக்கொண்டான். அம்மாவின் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். காற்றில் அவளின் சேலை விலகி அவளின் வழுவழுப்பான இடுப்பு தெரிந்தது. வாசு அம்மாவை தப்பான எண்ணத்தில் பார்க்காததால் சேலையை இழுத்து இடுப்பை மறைத்தான். அம்மா லேசாக கண்ணை திறந்தாள். வாசுவை பார்த்துக்கொண்டே அவன் கையை இன்னும் இருக்கீ பிடித்துக்கொண்டாள்.அம்மாவின் கண்ணில் வடிந்த கண்ணீரை வாசு துடைத்தான்.வாசுவிடம் ஒரு நர்ஸ் அவனது அம்மாவின் டெஸ்ட் ரிப்போர்ட்டய் கொடுத்து டாக்டரை பார்க்க சொன்னாள். அப்பாவை அம்மாவிடம் உட்கார வைத்துவிட்டு. டாக்டரை பார்க்க சென்றான்.
வாசு கல்லூரியில் இரண்டாம் ஆண்டு படிக்கிறான். பார்க்க பிட்டாக இருப்பான். வாசுவின் அப்பா ராஜா. ரயில்வே கேரிஜில் பெயிண்டிங் காண்ட்ராக்ட் எடுத்துள்ளார்.
வாசுவின் அம்மா அனுராதா.வீட்டில் அனு என்று தான் அழைப்பார்கள்.வயது 38. பார்க்க அனுபாமா குமார் போல இருப்பாள். அரசு பள்ளியில் தலைமை ஆசிரியராக இருக்கிறாள்.
சரி கதைக்கு செல்வோம்.
டாக்டரிடம் ரிப்போர்ட்டய் கொடுத்தான். " பயப்படும்படி எதும் இல்லை. கொஞ்ச நாளா மன அழுத்தத்துல இருந்திருக்காங்க அதான் இப்போ ரத்த அழுத்தமா மாரி இருக்கு. வீட்ல எதாவது பிரச்சனையா"
"அப்படிலாம் எதும் இல்ல டாக்டர்".
"அவங்க கிட்ட பேசி என்னனு தெரிஞ்சிக்க பாருங்க"
வெளியில் போய் ஆட்டோவை அழைத்து வந்தான். ராஜாவை வண்டி எடுத்துக்கொண்டு வரச்சொல்லிவிட்டு. வாசுவும் அணுவும் ஆட்டோவில் வந்தனர். அனு வாசுவின் முகத்தை பார்க்கவில்லை பேசவுமில்லை. வீடு வந்து சேர்ந்தனர். அனு கதவை திறந்துகொண்டு உள்ளே போய் சோபாவில் உட்கார்ந்தாள்.வாசு அனுவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவளின் கையை பிடித்து அவள் விரல்களோடு கோர்தான்.
"மயக்கம் போட்டு விழுற அளவுக்கு அப்படி என்னமா டென்ஷன். எதுவா இருந்தாலும் என்கிட்ட சொல்லுமா. என்னதான் பிரச்சனை". அனு வாசுவின் கையை தட்டிவிட்டு அவளது அறை கதவின் பக்கத்தில் நின்று " "சொன்னாமட்டும் புரிஞ்சிடுமா" என சொல்லிவிட்டு கதவை மூடிக் கொண்டாள். தனது அம்மாவை நினைத்து வாசு கஷ்டப்பட்டான். ராஜா வீட்டிற்குள் வந்தார். வாசு வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு மூன்றுபேருக்கும் சாப்பாடு வாங்கி வந்தான்.அம்மாவின் அறைக்கு சென்று சாப்பாடும் மாத்திரையும் கொடுத்துவிட்டு எதும் பேசாமல் அவனுடைய அறைக்கு திரும்பினான். மறு நாள் காலையில் அப்பா வேலைக்கு கெளம்பிகொண்டிருந்தார். " வாசு அம்மா ரெண்டு நாள் லீவு நீ தான் கூட இருந்து பாத்துக்கணும் சரியா" சரி என்றான் வாசு.
அம்மாவிற்கு பால் சுட வைத்து எடுத்துக்கொண்டு அம்மாவின் அறைக்கு சென்றான். வாசு உள்ளே வந்ததும் அனு எழுந்து வெளியில் போக முயன்றாள். சட்டென வாசு அனுவின் கையை பிடித்து நிறுத்தினான் " என்ன பிரச்சனைன்னு சொன்னா தான தெரியும். என் மேல கோவமா இல்லை அப்பா மேல கோவமா சொல்லுங்கமா". அனு கையை உதறிவிட்டு வெளியில் நடந்தாள். வாசு அனுவிற்கு முன் சென்று அவளது இரு தோள்களிலும் கை வைத்து சுவரோடு ஒட்டி நிறுத்தினான். " சொல்லுங்கமா ப்ளீஸ்". அனு வாசுவின் மார்பில் கைவைத்து தள்ள முயன்றாள் ஆனால் முடியவில்லை. சட்டென ஓங்கி வாசுவின் கன்னத்தில் அறைந்தாள். வாசு விலகி நின்று அழுதுக்கொண்டே சோபாவில் உட்கார்ந்தான்.அனு முகம் கழுவிக்கொண்டு வாசுவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அழுதுகொண்டிருந்த வாசுவின் முகத்தை பிடித்து தன் மார்போடு அனைத்துக்கொண்டு அவளும் அழ தொடங்கினாள். "உங்க அப்பா வேல வேலனு போய்டுறாரு. நீயும் காலேஜ் சேர்ந்ததுலிருந்து வீட்டுக்கு வந்ததும் மொபைலு கேம்னு உன் ரூம்குள்ளயே இருக்குற. அப்பா இன்னும் மோசம். அங்க ஸ்கூல்ல பசங்க கூட போராட்டம் சரி வீட்டுக்காவது வந்து சந்தோஷமா பேசலானா நீங்க இப்டி இருக்கீங்க. எனக்கு உங்க ரெண்டு பேர் தவிர வேற யார் இருக்கா சொல்லு". அம்மாவின் அணைப்பில் இருந்து வாசு விலகி அம்மாவின் இரு கன்னத்தையும் பிடித்து அவளின் நெற்றியில் முத்தம் கொடுத்து தன் மார்போடு அனைத்துக்கொண்டான்."
இதுபோன்று பக்கத்தில் உட்கார்ந்து பேசவும் சின்ன சின்ன அரவணைப்பு இல்லாமல் தான் அனு ஒருவருடமாக இருந்தாள். இதற்காக தான் ஏங்கி இருந்தாள். இதுவே அவளின் மன உளைச்சளுக்கு காரணம்.வாசுவும் தான் செய்த தவறை நினைத்து வருந்தினான்.
அனு எழுந்து சமையலறைக்கு சமையல் செய்ய கிளம்பினாள். வாசு அனுவை தடுத்து நிறுத்தி " நீங்க எதும் செய்ய வேணாம். இந்த ரெண்டு நாள் நானே எல்லாத்தையும் பாத்துக்குறேன்.
அனு வாசுவை பார்த்து சிரித்து " திடீர் பாசம் வேணாம் நானே சமையல் பன்றேன். என் கூட உட்காந்து சாப்பிடு போதும். சரி என்றான் வாசு.
அனு சமைத்து முடித்து வாசுவிற்கு பரிமாறினால். அணுவும் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டாள் . வாசு அனு சாப்பிடுவதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அணுவை கூப்பிட்டு" மா நா வேணும்னா உங்களுக்கு ஊட்டிவிடட்டுமா"
"என்ன டா ஒரே நாள்ல இப்படி மாறிட்ட"வாசு பாவமாக முகத்தை வைத்துக்கொண்டு "சாரி மா இப்போதான் எல்லாம் புரியுது"
இட்லியை புட்டு அனு வாய் அருகில் நீட்டினான். அனு அன்போடு வாசுவை பார்த்து வாய் திறந்து இட்லியை வாங்கிக்கொண்டாள்.அணுவும் பதிலுக்கு வாசுவிற்கு ஊட்டினாள்.
வாசு இன்னொரு வாய் அனுவிற்கு ஊட்டியதும் அவளின் உதடுகளில் லேசாக இட்லி ஒட்டிக்கொண்டிருந்தது அதை வாசு தன் விரலால் அனுவின் உதட்டோடு துடைத்து தன் நாக்கில் வைத்து நக்கினான். வாசுவின் இந்த செயல் அனுவிற்கு வேறமாறியான உணர்ச்சியை கொடுத்தது. "இந்த இட்லி மட்டும் ரொம்ப டேஸ்டா இருக்கு மா "
"இருக்கும் டா இருக்கும்"என வாசு தலையில் லேசாக கொட்டினாள்.
சாப்பிட்டு முடித்து அனு சோபாவில் வந்து உட்கார்ந்தாள் வாசு அனு சாப்பிட வேண்டிய மாத்திரைகளை எடுத்து கொடுத்தான். அனு மாத்திரைகளை பார்த்து " என்ன மாத்திரை சாப்புட்ற அளவுக்கு மாத்திட்டீங்க "என கஷ்டப்பட்டாள்.
வாசு அனுவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து "மா கவலைப்படாதீங்க இன்னிக்கு ஒரு நாள் மட்டும் சாப்பிடுங்க நாளைக்கு உங்க டென்ஷன், மன உளைச்சல், பீபி குறைக்க வேற வழி சொல்லுறேன்"
மறுநாள் காலையில் வாசு எழுந்து பால் சுட வைத்து அனுவின் அறைக்கு எடுத்து சென்றான். அனு பால் வாங்கி குடித்துவிட்டு சமையலறைக்கு சென்று சாப்பாடு செய்ய ஆரம்பித்தாள். இருவரும் ஒன்றாக உட்கார்ந்து சாப்பிட்டனர். நேற்று போல் ஒருவருக்கொருவர் மாரி மாரி ஊட்டிக்கொண்டனர்.
அனு சோபாவில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு வாசுவை மாத்திரைகள் கொண்டுவர சொன்னால். வாசு வெறும் கையுடன் வந்து நின்றான். அனு வாசுவை பார்த்து "மாத்திர எங்க டா "மாத்திரைலாம் வேணாம் மா நா சொல்றத மட்டும் கேளுங்க".
வாசு அணுவை எழுப்பி நிற்க வைத்தான். அனுவிற்கு முன் நின்று வாசு அணுவை கட்டிப்பிடிப்பதற்காக கையை உயர்த்தி நின்றான். அனுவிற்கு ஒன்றும் புரியாமல் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை போல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தால்." மா வாங்க வந்து என்ன கட்டி பிடிங்க மா " அனு மகன் சொல்வதால் வேற எதும் கேட்காமல் வாசுவை கட்டிப்பிடித்தால்.வாசு இப்போது அணுவை லேசா இறுக்கி அணைத்துக்கொண்டான். அனுவின் பின் தலையில் கை வைத்து தடவி கொண்டு தன் தோளில் சாய்த்துக்கொண்டான்.
அனு தன் மகன் தோளில் சாய்ந்துக்கொண்டே "என்ன வாசு இதெல்லாம் "
"மா எதும் பேசாதீங்க அப்படியே கண்ண மூடி சாஞ்சிக்கோங்க எதை பத்தியும் யோசிக்காதிங்க" என்றான் வாசு.
வாசுவின் ஒரு கை அனுவின் தலையை தடவிக்கொண்டும் இன்னொரு கை அனுவின் முதுகை தடவிகொண்டிருந்தது. இப்படியே ஐந்து நிமிடம் இருவரும் கட்டி பிடித்திருந்தனர். அனு கண் மூடி தன் மகனின் இந்த அரவணப்பை ரசித்துகொண்டிருந்தால்.வாசு அணுவை விட்டு லேசாக விலகி " இப்போ எப்படி மா இருக்கு" என்றான்.
அனுவிற்கு இந்த ஐந்து நிமிட அரவணைப்பு மனதை லேசாக்கியதுபோல் இருந்தது. மகன் தனக்காக இதெல்லாம் செய்கிறான் என யோசிக்கும்போது அனு கண்ணில் லேசான கண்ணீர். இந்த கட்டிப்பிடி வைத்தியம் பின்னால் என்ன ஆக போகிறது என எனக்கு மட்டுமே தெரியும்.
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)
