వెన్నెల్లో హాయ్ హాయ్ (చిన్ని చిన్ని కథలు)...by mangosilpa

[Milf rider]

వెన్నెల్లో హాయ్ హాయ్ (చిన్ని చిన్ని కథలు)

                         ...by mangosilpa

[Milf rider]

ప్రియమైన మిత్రులకు, మనసుని గిలిగింతలు పెట్టే చిన్నిచిన్ని భావాలతో కూడిన కథలను ఈ థ్రెడ్ లో పోస్ట్ చేస్తాను. అయితే ప్రతీ కథా భాగాలుగా కాకుండా ఒకేసారి పోస్ట్ చేస్తాను. సో, డైలీ అప్డేట్స్ ఉండవు. సుమారు వారానికి ఒక కథ అందిస్తాను. అంటే ఒక రకంగా ఇది వీక్లీ థ్రెడ్. ఇది మిమ్మల్ని తప్పకుండా అలరిస్తుందని నమ్ముతూ...

మీ మేంగో శిల్ప...  

______________________________

[Milf rider]

బావా! రావా! ననుచేరుకోవా!


పద్దెనిమిదేళ్ళ పరువాల కొమ్మ రమణి. ఆకు చాటున మావిడిపిందెలా ముగ్ధంగా ఉంటుంది. ముట్టుకుంటే కందిపోయే ఈ అందాలబొమ్మకి అమాయకత్వం ఒక అదనపు అలంకారం. తాత, నానమ్మ, అమ్మ, నాన్న, బాబాయ్, పిన్ని, తమ్ముడు, ముగ్గురు పనివాళ్ళు....ఇంతమందితో నిత్యం కళకళలాడే ఇల్లు ఆమెది. ఆమె పొరపాటున తుమ్మితే ఇంటిల్లపాదీ ఉపవాసాలు చేసేటంత ఆప్యాయత, అనురాగం ఆమె సొంతం. ఇక ఊరిలో, ఆమె ఎదురొస్తే చాలు, తమకి ఆ రోజు బంగారు పంటే అని ఊరివాళ్ళంతా అనుకొనేంత మంచి పేరు. అలాంటి రమణికి ఒక కబురు గుబులు రేపింది. ఆ కబురు ఏమిటంటే, ఆమె బావ వస్తున్నాడని. అక్కడనుండి ఇక్కడనుండీ కాదు, ఏకంగా అమెరికా నుండి. ఆ వార్త కాదు ఆమె గుబులుకి కారణం. అతను వస్తే, అతనికి తను నచ్చితే, అతనికి ఇచ్చి పెళ్ళి చేసేస్తారంట. దాని గురించికూడా కాదు బెంగ. పెళ్ళయిన తరువాత తనని బావతో పాటూ పంపేస్తారట. తాత, నానమ్మ, అమ్మ, నాన్న, బాబాయ్, పిన్ని, తమ్ముడు...వీళ్ళెవ్వరూ రారంట. అదీ అసలు బాధ. దీనిగురించే రాత్రంతా నిద్రపోకుండా ఆలోచించింది. పరిష్కారం దొరకలేదు గానీ, కొత్త సమస్య ఎదురయ్యింది. నిద్రలేక ఎర్రబడ్డ కళ్ళని చూసి, పక్కంటి అత్తయ్య మేళమాడింది, " ఏంటి పిల్లా, బావ గురించి రాత్రంతా కలలు గన్నావా ఏమిటీ? కళ్ళన్నీ ఎర్రబడ్డాయ్." అని. ఊర్లో విషయం తెలిసిన అమ్మలక్కలందరూ ఎర్రబడ్డ కళ్ళు చూసి ముసిముసిగా నవ్వుకోవడమే. అది చూసి ఉక్రోషం పొంగుకొచ్చింది రమణికి. దీనికంతటికీ కారణమైన బావని ఎలాగైనా తరిమేయాలి అనుకుంది. అలా అనుకున్న తరువాత, ఆమె కాస్త చల్లబడింది. ఆ నిర్ణయంతో ఆ రాత్రి హాయిగా నిద్రపోయింది. మర్నాటికి కళ్ళు తేటనీటిలా తెల్లబడ్డయి. అద్దంలో చూసుకొని హమ్మయ్య అనుకుంది. చుట్టుపక్కల అమ్మలక్కలు ఆమె మొహం చూసి కిసుక్కున నవ్వారు. "ఎందుకే నవ్వుతున్నారూ?" అని ఉక్రోషంగా అడిగింది రమణి. "మీ బావ వస్తున్నడనా, నీ మొహంలో అంత కళ వచ్చేసిందీ?" అంది ఒకావిడ. "అది మామూలు కళ కాదే, పెళ్ళికళ." అంటూ మరొకావిడ వత్తాసు పలికింది. ఆ మాటలకు ఉడుక్కుంటూ ఇంట్లోకి పోయింది రమణి. ఇంతటికీ కారణం అయిన బావ అంటే మరింత కోపం వచ్చేసింది. ఆ కోపంతోనే అలిగి కూర్చుంది. బావ వస్తున్నాడని, ఏర్పాట్లలో మునిగిపోయిన ఇంట్లో వాళ్ళెవ్వరూ, ఆమె అలిగిన విషయం గుర్తించలేదు. బావపై కోపం ఇక అంతులేకుండా పెరిగిపోయింది. ఆ రావణాసురుడుని ఎలాగైనా తరిమేయాలనుకుంది. అవునుమరి, ఇంట్లో వాళ్ళ దగ్గరనుండి తనని ఎత్తుకుపోయేవాడు రాక్షసుడు గాక మరేం అవుతాడు.

ఆమె కోపానికి కారణమైన బావ రానే వచ్చాడు. పిన్ని వచ్చి చెప్పింది, "చిట్టితల్లీ, స్నానం చేసి తయారవ్వమ్మా...బావ వచ్చాడు." అని. "నేను చస్తే బావని చూడను. బావ నకు నచ్చలేదు. వెళ్ళిపొమ్మను." అని గట్టిగా అరిచి ముసుగు తన్నేసింది. ఏంచేయాలో అర్ధం కాక రమణి వాళ్ళ అమ్మకి కబురు చేరేసింది పిన్ని. అక్కడనుండి మగాళ్ళకి చేరిపోయింది కబురు. చివరగా బావకి చేరింది విషయం. అతను నవ్వేస్తూ "కొత్తగా చూసేదేముంది మావయ్యా! చిన్నప్పుడు చూసా కదా. పైగా ఇంకా రెండు రోజులుంటాగా, తనని కంగారు పెట్టకండి పాపం." అన్నాడు. ఆ విషయం రమణి నాన్న నుండి ఆమె తల్లికీ. ఆమె నుండి పిన్నికీ, అక్కడనుండి రమణికీ తెలిసింది. "బావ అనుకున్నంత చెడ్డేం కాదు." అనుకుంది. దానితో ఆమె కోపం కాస్త తగ్గింది. కొద్దిసేపటి తరువాత భోజనానికి రమ్మని పిన్ని పిలిస్తే తరవాత వస్తానని చెప్పింది. అలగడమైతే అలిగింది గానీ, పాపం ఆకలికి అలక ఎంతసేపు ఉంటుందీ!?

బయటకి వచ్చి వంటగది వైపు వస్తుంటే, అప్పటికే భోజనాలు చేసేసిన వాళ్ళు చేతులు కడుక్కుంటున్నారు. ఇంతలో ఎవరో అడిగారు రమణిని, "కాస్త నీళ్ళిస్తావా?" అని. రమణి ఆగిపోయింది. ఎప్పుడూ వినని గొంతు అది. చాలా మృదువుగా ఉంది. తిరిగి చూస్తే ఒక ఇరవై రెండేళ్ళ యువకుడు కనిపించాడు. సన్నగా, నాజూకుగా ఉన్నాడు. ఎర్రగా, బుర్రగా ఉన్నాడు. అన్నిటికీ మించి సుకుమారంగా ఉన్నాడు. ఎందుకో అతన్ని చూస్తే సిగ్గుగా అనిపించింది. ఇంకా ఏదో అనిపించింది కానీ, ఆ ఏదో అంటే ఏమిటో ఆమెకి అర్ధం కాలేదు. ఆ ఏదో ఇదిలోనే నీళ్ళు అందించింది. అతను అందుకుంటుంటే, అతని వేళ్ళు తగిలాయి. ఎందుకో జిమ్ అని లాగింది ఆమెకి. ఒక్క ఉదుటున పరుగెత్తుకి వెళ్ళి, అమ్మ వెనక్కి వెళ్ళి దాక్కొని "ఎవరమ్మా అతనూ?" అంది. "ఎవరే!?" అంటూ వెనక్కి తిరిగి చూసి, నవ్వుతూ "ఇంకెవరే, నీ బావ." అంది. "అవునా!" అనుకుకుంది మనసులో. "రావణుడిలా లేడు, రాముడిలాగే ఉన్నాడు. అయితే బావ విలన్ కాదా!" అని రకరకాలుగా ఆలోచిస్తూ, ఆ ఆలోచనలలోనే అమ్మ తినిపించిన బువ్వ తినేసి, డాబా పైకి పరుగెత్తింది. అక్కడి నుండి చూస్తే కింద అందరూ కనిపిస్తున్నారు. బావ కూడా. నవ్వుతూ ఏదో మాట్లాడుతున్నాడు. అతను అలా నవ్వుతుంటే, తనకు ఏదో అవుతుంది. ఏమవుతుందో అర్ధం కావడం లేదు. ఇంతలో నాన్న పిలిచాడు. పరుగెత్తుకు వెళ్ళింది. అక్కడే బావ ఉండడంతో, అతనికి కనిపించకుండా నాన్న వెనక చేరింది. ఆమెని గమనించిన నాన్న, చిన్నగా నవ్వుకుంటూ "తల్లీ! బావకి, కాలేజ్లో నీకొచ్చిన ప్రైజ్ లు చూపిస్తావా?" అన్నాడు. ఆమె తండ్రి మెడ వెనక నుండి బావని చూసింది. అతను తనని గమనించక పోవడంతో, ఇంకాస్త పరీక్షగా చూసింది. గుబులుగా అనిపించింది ఆమెకి. అయితే ఇంతకు ముందు వచ్చిన గుబులు కాదది. మళ్ళీ అర్ధంకాని ఏదో గుబులు. "ఏరా! చూపిస్తావా?" తిరిగి అన్నాడు నాన్న. "ఊఁ.." అని తుర్రున తన గదిలోకి పరుగెత్తింది. గదిలోకి వెళ్ళగానే తనను తాను అద్దంలో చూసుకుంది. "ఛీ..బావే బాగున్నాడు." అని చిన్నబుచ్చుకొని, వంటిపై ఓణీ తీసేసి. గబగబా బీరువా తెరిచి, మంచి ఓణీ కోసం గాలిస్తూ, నచ్చనివి బయటకు పారేస్తుంది. "ఎక్కువ వెతక్కు. ఇలాగే బావున్నావు." అన్న మాటలు విని గుండె ఝల్లుమంది. వెనక్కి తిరిగి చూస్తే, బావ నవ్వుతూ నిలబడ్డాడు. గబుక్కున గోడకు ఆనుకొని, సిగ్గుతో గట్టిగా కళ్ళు మూసేసుకుంది. దగ్గరకి వస్తున్నట్టు అతని అడుగుల చప్పుడు వినిపిస్తుంది. ఎందుకో ఆమె కాళ్ళు సన్నగా వణుకుతున్నాయి. అతను దగ్గరకి వచ్చేసాడు. అతని ఊపిరి తనకి తగిలేంత దగ్గరగా నిలుచున్నాడు. గట్టిగా పిడికిళ్ళు బిగించేసింది. "గుడ్. బావున్నాయి." అన్నాడు చెవిలో రహస్యంగా. ఏం బావున్నాయో అర్ధం కావడం లేదామెకి. ఆమెకి ఊపిరి అందడం లేదు. "మరి ఈ ప్రైజులు నాకిస్తావా?" అన్నాడు. నోటివెంట మాట రావడం లేదు ఆమెకి. ఆమె నడుము మీద వేలితో రాస్తూ "ఇస్తావో లేదో చెబితే వెళ్ళిపోతాను." అన్నాడు. ఆమెకి వళ్ళు వేడెక్కిపోతుంది. ఇప్పుడు జ్వరం ఎందుకొస్తుందో అర్ధం కావడం లేదు. అయినా ఇంటకు ముందు వచ్చిన జ్వరంలా లేదది. ఏదో హాయిగా ఉంది. "ఏం పాడు జ్వరమమ్మా ఇదీ!" అనుకుంది. అతను వేలిని ముందుకు జరిపి, నాభి దగ్గర రాస్తూ "సరే..నీకివ్వడం ఇష్టం లేదు కదా, వెళ్ళిపోతాలే." అన్నాడు. అతని అడుగుల చప్పుడు దూరం అవడం వినిపిస్తుంది. కళ్ళు తెరిచింది. అతను గదిలోంచి బయటకి వెళ్ళిపోయాడు. "మళ్ళీ వస్తాడా?" అనుకుంటూ గుమ్మంలోంచి తొంగిచూసింది. రాలేదు. ఎందుకో ఆమెకే తెలీకుండా వేడి నిట్టూర్పు వచ్చింది. తనకి ఏమవుతుందో అర్ధం కావడం లేదు. నడుము మీద బావ వేలి స్పర్శ ఇంకా గిలిగింతలు పెడుతుంది. నడుముకీ, బుగ్గలకీ ఉన్న సంబంధం ఏమిటో గానీ...అవి ఎర్రబడ్డాయి. "బావ మళ్ళీ రాడా?" అనుకుంది ఇంకోసారి. "అమ్మో! వస్తే ఇక్కడనుండి తీసుకుపోతాడు. వద్దులే." అనుకుంది. అంతలోనే నాభి దగ్గర బావ చేతి స్పర్శ "బావ మళ్ళీ వస్తాడో, రాడో." అని అనుకొనేలా చేస్తుంది. అంతలోనే తన మేనత్తని, మావయ్య పెళ్ళి చేసుకొని తీసుకుపోవడం గుర్తొచ్చింది. అత్త ఎంత ఏడ్చిందో...అదేంటో గానీ మళ్ళీ మావయ్య ఇక్కడ దింపినపుడు మావయ్య వెళ్ళిపోతుంటే ఏడ్చింది. తనకూ అలానే అవుతుందా!? "అబ్బా, పాడుబావ. వచ్చి ఒక్కరోజు కాలేదు గానీ, ఏదో చేసేసాడు." అని విసుక్కుంది. ఆ విసుగులోనే నవ్వువచ్చింది. ఇంతలో గుమ్మంలో అలికిడి వినిపించింది. "అమ్మో...బావ వస్తున్నాడు." అనుకుంటుంటేనే మళ్ళీ జ్వరం వచ్చేసినట్టు వళ్ళు వేడెక్కిపోయింది. కానీ వచ్చింది బావ కాదు, పిన్ని. లోపలకి రాగానే నవ్వుతూ "ఎంటే, మీ బావకి ఇలాగే కనిపించావా?" అంది. సిగ్గుల మొగ్గ అయింది రమణి. "సిగ్గు పడింది చాలులే, మీ బావ వెళ్ళిపోతున్నాడు. ఆ ఓణీ వేసుకొని రా." అని బుగ్గలు చిదిమి వెళ్ళిపోయింది. ఆ మాటలు వినగానే ఆమె గుండెలో రాయి పడినట్టు అయింది. "అయ్యో, వెళ్ళిపోతున్నాడా!" అనుకుంటూ అలాగే పరుగెత్తి, డాబా పైనుండి చూస్తుంది. బావ కారులో బేగ్ పెడుతున్నాడు. "అప్పుడే వెళ్ళిపోవడమేంటీ? అయ్యో, ఒక్కసారి చూడు బావా!" అనుకుంటుంది. అతను కార్ తలుపు తీసాడు. అందరూ చేతులు ఊపుతూ టాటా చెబుతున్నారు. ఒక్కసారిగా అందరిమీదా కోపం వచ్చేసింది. "ఎవరూ ఆగమని చేప్పరేం?" అని తిట్టుకుంటుంది. "అయ్యో, బావా! వెళితే వెళ్ళావ్ గానీ, మళ్ళీ రావా!" అనుకుంది మనసులో. అతను కారులోకి ఎక్కబోతూ, పైకి చూసాడు. తననే చూస్తున్న రమణిని చూస్తూ నవ్వుతూ టాటా చెప్పాడు. మళ్ళీ జ్వరమొచ్చింది ఆమెకి.

[Milf rider]

ఈ ఒక్కసారీ�




వళ్ళు మండిపోతుంది రజనీకి, అరగంట క్రితం భర్తతో గొడవ అయ్యినప్పట్నుండీ. ఆ విషయం తనకు నచ్చదని ఎన్నోసార్లు చెప్పింది. వింటేగా. పైగా సరిగ్గా అప్పుడే మొదలెడతాడు. వళ్ళు మండిపోదా మరీ. అందుకే అలిగి వచ్చేసింది. అమ్మా, నాన్నా ఆ ఊరిలోనే ఉన్నారు. అక్కడకి పోవడానికే బస్ స్టాప్ దగ్గర నిలబడింది. నూట పదహారో సారి తిట్టుకుంది మొగుడుని, �ఛీ�ఏం మగవాళ్ళో ఏమిటో.� అని. ఇంతలో పక్కనుండి ఎవరో అదే మాట అన్నారు. ఉలిక్కిపడి చూసింది. ఒక నలభై ఏళ్ళ స్త్రీ నిలబడి ఉంది. తారుడబ్బాకి చీర కట్టినట్టుగా ఉంది. ఆమె ఎవరినో చూస్తూ తిట్టుకుంటుంది. రజని తనని చూడగానే, �ఆడది కనిపిస్తే చాలు, ఈ మగ వెదవలు తినేసేటట్టు చూస్తారు. ఛీ.� అంది ఆమె. అంత కోపంలోనూ ఫక్కున నవ్వు వచ్చింది ఆమెకి. ఆమెని అంత తినేసే మగాడెవరా అని, ఆమె చూస్తున్న వైపు చూసింది.

బైక్ మీద కూర్చుని చూస్తున్నాడతను. అయితే ఆమెని కాదు తనని. టక్కున కళ్ళు తిప్పేసుకుని, �ఆ చూపులేంటో తినేసేటట్టు.� అనుకుంది. ఒక నిమిషం ఆగి ఓరగా చూసింది అతని వైపు. అది గమనించి చిన్నగా నవ్వాడతను. గుండె ఝల్లుమంది ఆమెకి. అటూ ఇటూ చూసింది, ఎవరైనా గమనిస్తున్నారేమోనని. తారుడబ్బా వెళ్ళిపోయింది. తాను తప్ప ఎవరూ లేరు అక్కడ. మళ్ళీ ఓరగా చూసింది అతనివైపు. చిన్నగా గాలిలోకి ముద్దు విసిరాడు. ఆమెకి గుండె గుబగుబ లాడింది. తలతిప్పేసుకుంది. ఏమిటీ అతని ధైర్యం? కొంపదీసి దగ్గరకి గానీ వస్తాడా? అసలే చుట్టుపక్కల ఎవరూ లేరు. వస్తే ఏం చేయాలీ? అని ఆలోచిస్తూ ఉండగానే, బైక్ వచ్చి ఆగిన శబ్ధం వినిపించింది. �అమ్మో, వచ్చేసాడు.� అనుకుంటూ, కనుకొలకులలోంచి చూసింది. సరిగ్గా తన ముందే ఆపాడు బైక్. నెమ్మదిగా ఊపిరి పీలుస్తూ �ఎందుకు వచ్చాడూ? ఏమడుగుతాడూ?� అనుకుంటూ ఉండగా, అతనే అడిగేసాడు �ఎక్కడి వరకూ?� అని. �నీకెందుకూ?� అంది రజని విసురుగా. �ఒంటరిగా ఉన్నావు కదా, కంపెనీ ఇద్దామని.� అన్నాడతను. �నాకేం అవసరం లేదు.� అని మొహం తిప్పేసుకుంది రజని. �పోనీ ఎక్కడకి వెళ్ళాలో చెబితే డ్రాప్ చేస్తాను. రావచ్చు కదా.� అన్నాడు. విసురుగా మళ్ళీ తిట్టబోయి అతని మొహం చూసి ఆగిపోయింది. అతను నవ్వుతున్నాడు. నవ్వుతుంటే చాలా బాగున్నాడు. ఆ నవ్వుతోనే అమ్మాయిలను పడగొట్టేయొచ్చు. �ఛీ, నేనేంటీ ఇలా ఆలోచిస్తున్నాను. తిట్టాలి కదా అతన్ని.� అనుకొని, మళ్ళీ అతని వైపు చూసింది. అతని మొహంలో అదే నవ్వు, మత్తుజల్లుతున్నట్టు. అదే నవ్వుతో �ప్లీజ్, వస్తే తీసుకెళతా.� అన్నాడు. లాభం లేదు, తను అతని నవ్వుకి పడిపోతున్నానన్న విషయం అర్ధం అయిపోతుంది ఆమెకి. ఎలాగైనా కంట్రోల్ చేసుకోవాలి, అనుకుంటూ పిడికిళ్ళను గట్టిగా మూసుకుంది. �ఈ టైమ్ లో ఇలా వంటరిగా ఉంటే నీకే ప్రమాదం. నేను మంచివాడినే. నన్ను నమ్మొచ్చు.� అన్నాడతను. మళ్ళీ అతని వైపు చూసింది. కాస్త జాలిగా చూస్తున్నాడు. ఆమె మనసు కరగడం మొదలయ్యింది. అది గమనించి �అమ్మో, అతని నవ్వుకంటే ఈ చూపు మరీ డేంజరస్.� అనుకుంది. ఇంతలో అతను ఆమె చేయి పట్టుకున్నాడు. ఒక్కసారి షాక్ కొట్టినట్టయింది. �ప్లీజ్.� అన్నాడతను. అయితే ఈ సారి అతని మాటలో ఏదో ఆజ్ఙాపన వుంది. లాభంలేదు, తను అతనికి లొంగిపోతుంది.

అతనికి అది అర్ధమయినట్టు ఉంది. చేయి పట్టుకొని ఆమెని బైక్ దగ్గరకి లాగాడు. చేష్టలుడిగినట్టు కూర్చుండిపోయింది ఆమె బైక్ పై. అతను బైక్ ని ముందుకి పోనిచ్చాడు. అప్రయత్నంగా అతని నడుము పట్టుకుందామె. అతను వెనక్కి తిరిగి చిన్నగా నవ్వి, మళ్ళీ ముందుకు చూస్తూ బైక్ నడపసాగాడు. ఆమె ఆలోచిస్తూనే ఉంది. ఎందుకిలా లొంగిపోతుంది ఇతనికి? ఆమెకే అర్ధం కావడం లేదు. ఇంతలో ఒక స్పీడ్ బ్రేకర్ అడ్డురావడంతో చిన్నగా బ్రేక్ వేసాడతను. తూలి అతనిపై పడింది. తన స్థనాలు అతని వీపుకి హత్తుకోగానే, వళ్ళంతా కంపించింది. మళ్ళీ బ్రేక్ వేస్తే బావుణ్ణు అనుకుంది. అంతలోనే, �ఛీ�ఇలా మగాళ్ళు కదా అలోచిస్తారు.� అనుకుంది. ఎందుకో తన మనసు, శరీరం వశం తప్పడం ఆమెకి తెలుస్తుంది. ఆమె ఆలోచనల్లో ఉండగానే, అతను ఒక ఇంటి ముందు బైక్ ఆపి, స్టేండ్ వేసి, వెళ్ళి తలుపు తాళం తీసి, ఆమెతో �రా..� అన్నాడు. మంత్ర ముగ్ధురాలిలా లోపలకి నడచింది. ఆమె లోపలకి రాగానే తలుపు గడియ పెట్టి, ఆమె చేయి పట్టుకొని నేరుగా పడకగదిలోకి తీసుకుపోయాడు. నాగస్వరం వింటున్న నాగుపాములా అతని వెనకే వెళ్ళిపోయింది. గదిలో ఆమెకి ఇష్టమైన లావెండర్ వాసన. ఆమె శరీరం ఇక పూర్తిగా అదుపుతప్పేసింది. అతను ఆమెని తన కౌగిలిలో బందించాడు. ఆమె చిన్నగా వణుకుతుంది. ఆమె వణుకు చూసి, ఆమెపై మత్తు జల్లేలా మళ్ళీ నవ్వుతూ, ఆమె పెదవులపై ముద్దుపెట్టాడు. జిమ్ అంది ఆమెకి. బదులుగా, గట్టిగా వాటేసుకుంది అతనిని. ఆవేశంగా అతనిని చుట్టుకుపోతూ, అతనికి ధీటుగా ముద్దులు పెడుతూ, అతనికి సహకరించ సాగింది. ఇద్దరూ క్షణాల్లో నగ్నంగా మారిపోయారు. మంచంపై పడి మిన్నాగుల్లా పెనవేసుకుంటున్నారు. ఒకరినొకరు గిచ్చుకుంటున్నారు, కొరుక్కుంటున్నారు. శరీరంలో ప్రతీ అణువునూ స్పర్శిస్తున్నారు. రుచి చూస్తున్నారు. చివరికి ఒకరిలో ఒకరు కలసి పోయి, ఓటమి ఎరుగని యుద్దం చేసాక, అలసిపోయి ఒకరిపక్కన ఒకరు పడుకొని సేదతీరుతున్నారు. ఐదు నిమిషాలు సేదతీరిన తరువాత, ఆ కలయికను గుర్తు తెచ్చుకొని, ఆమె కళ్ళు మూసుకొని తీయగా నవ్వుకుంటుంది. అంతలో, అతను నెమ్మదిగా పైకి లేచి, దిండు కిందనుండి ఒక సిగరెట్ పేకెట్, అందులోంచి ఒక సిగరెట్ తీసి, నోటిలో పెట్టుకొని, అంటించి, ఒకసారి పీల్చి గాలిలోకి పొగ వదిలాడు. ఆ వాసన ముక్కు పుటాలకి సోకగానే కళ్ళు తెరిచిందామె. సిగరెట్ తాగుతున్న అతన్ని చూడగానే సివంగిలా లేచి అతని మీద పడింది. �మై గాడ్, రజనీ�ప్లీజ్..ఈ ఒక్కసారే..� అంటున్నాడతను. �ఇందాక ఇందుకే కదా అలిగి మా పుట్టింటికి బయలుదేరానూ, ఏదో మాయజేసి మళ్ళీ తీసుకొచ్చేసావ్. మానతావా, మానవా?� అని, ఇక ఉక్రోషం పట్టలేక భోరున ఏడవసాగింది. అతను చేతిలో ఉన్న సిగరెట్ నూ, సిగరెట్ పెట్టెనూ నలిపేస్తూ��నువ్వు ఇందాక వెళ్ళినప్పుడే డిసైడ్ అయ్యా రజనీ మానేద్దామని. ఊరకే నిన్ను ఏడిపిద్దామని కాల్చా. కావాలంటే చూడు.� అన్నాడు. ఆమె చూసింది. అతని చేతిలో నలిగిపోయిఉన్న సిగరెట్ పేకెట్. అప్పుడు నవ్వింది చిన్నగా. ఆ నవ్వు చూసి, ముచ్చటగా ఆమె పెదవిపై ముద్దు పెట్టాడు.



(సిగరెట్ లేని ముద్దు హాయికరం.)

______________________________