ఈ కథ మీరే టైటిల్ పెట్టండి...by paul

[Milf rider]

    ఈ కథ మీరే టైటిల్ పెట్టండి

                                      ...by paul

[Milf rider]

దీనిలొ 50% కథ నేను ఒక నవల ఆదారముగా రాసుతున్నా.............
ఈ కథ ముగ్గురు జీవిత సమహారం ఈ కథ అనెక మలుపులు తిరిగి చుట్టు తిరిగి ముగ్గురు ఒక చొట కలుస్తారు.........

మొదటి వ్యక్తి.........
నా పేరు అర్జున్...అసలు పెరు వేరె ఉంది అది చెబితె మీరు నవ్వుతారు అందుకె నేను పెౠ మార్చుకున్నాను, మేము ఉండెది తమిళ్ నాడు లోని ఒక గ్రామం , మాది ఒక చక్కని కుటుంబం. కాని నా జీవితం లాగా ఇంకెవ్వరికి ఉండకూడదు ..... ఎమని చెప్పను నా భాద, మా అమ్మ నాన్న పెళ్ళి ఐన పదహైదు సంవత్సరాలకు మా గ్రామ దెవతకు ముక్కుకుంటె పుట్టాను నేను ,దానితొ నాకు ఆ అమ్మవారి పేరు పెట్టి నా అమె అంశగా పూజించెవారు,దానితొ నా బాల్యం మటాష్ ఐపొయింది,నాకు జీవితాని మొత్తం గుడికి అంకితం ఇచ్చెసారు, అందరు బడికి పొయి చదువుకుంటుంటె నేను మాత్రం గుడిలొ పూజ చెసుకుంటు ఉండెవాడిని,అందరు ఆడుకుంటూంటె నేను మాత్రం వాళ్ళ వంక దీనముగా చుస్తు గుడిలొ కొబ్బరి చిప్పలు,ప్రసదాలు తింటు కుర్చునెవాడిని,ఇంక జాథర వచ్చిదంటె చాలు ఇంకా నా పని హుష్ కాకి........ఇలా ఉండగా నాకు ముగ్గురు ఆ ఊరిలొ పరిచయం ఎర్పడింది ,వాళ్ళతొ అప్పుడప్పుడు బయటికి వెళ్ళి ఆడుకునెవాడిని, ఎప్పుడైన ఇంట్లొ తెలిసితె అందరు మాకు క్లాసులు పీకెవారు......ఇల ఉండగా అందరం పెరిగి పెద్ద అయ్యాము, నేను గుడిలొ పూజ ,ఎవ్వతికి ఐన గాలి,ధూలి విడీపించెవాడిని....దానితొ నేను మా ఊరె కాదు పాక ఊరిలొ కూడ ఫేమస్ అని నేను అనుకునెవాడిని,బాగా జుట్టు పెంచి కపాలి మాంత్రికుడు ఉనట్లు ఉండెవాడిని................ఇంక నా ఫ్రెండ్స్ ఒక్కడు కొతల రాయుడూ అయ్యాడు,ఇంకొక్కడు మన్మధరాజు వాడికి ఎప్పుడూ అమ్మయిల పిచ్చి మా ఊరిలొ ఉన్న అందరిని వీడుకెలికాడు వీడికి ఇంకొ ప్లెస్ పాయింట్ వాళ్ళ నాన్న ఆ ఊరి జమిందార్...............దానితొ వీడు పడని అమ్మయి లేదు ...దీనితొ రొజు మా జరిగిన సంఘటనలు రాత్రి చెప్పుకొని బాధపడెవాళ్ళం,ఒక రాజు గాడె వాడి శృంగార విషయాలు చెబుతుంటె మాకు కోరికలు కలిగెవి,ఇలా జరుగుతుండగా మా జీవితాలు మాకు బోర్ కొట్టాయి ,ఎక్కడికి ఐన పొయి సుఖముగా ఊండాలి అనుకున్నాము,కాని రెండు సార్లు మా ప్రయత్నాలు విపలం అయ్యయి ,దానితొ విసిగిపొయాము,మా కోసం ఊరి నిండ కావలి పెట్టాడు మనుషులను...........ఎమి చెయ్యలనొ అర్థం కాలెదు మా అమ్మ,నాన్న ఒక ఆక్సిడెంట్ చనిపొయారు.....ఇంకా నాకు ఆ ఊరిలొ ఉండబుద్ది కాలెదు,దానితొ మేము పారిపొయి చెన్నై వచ్చాము,అక్కడ ముగ్గురం మా దగ్గర ఉన్న డబ్బులతొ హ్యాపిగా ఉందాము అనుకుంటు ఉన్నాము.............

భయంకరమైన ఈదురు గాలులు...
కుండపోతగా కురుస్తున్న వర్షం... చీకటి దుప్పటి విశ్వమంతా కప్పుకున్న వేళ...
ఎక్కడో రాక్షస వృక్షాలు భూమిలోంచి వేళ్ళతో సహా, పైకిలేచి కూలుతున్న చప్పుడు....
మేఘాలు చేస్తున్న ఉరుముల హుంకారాలు, వుండుండి మెరుస్తున్న మెరుపుల భీభత్సం!
నాయుడు పేటకు, నెల్లూరుకు మధ్యనున్న ఓ చిన్న రైల్వేస్టేషనులోని స్టేషన్ మాస్టర్ రూమ్ లో-
చలికి వణికిపోతూ కూర్చున్నాడు యాభయ్ యేళ్ళ స్టేషన్ మాస్టర్ ఆయనకు దూరంగా గుమ్మం దగ్గర అటెండర్ కూర్చుని వున్నాడు.
స్టేషన్ మాస్టర్ చెయిర్ లోంచి లేచి టేబుల్ మీదున్న గ్రీన్ లైటు అందుకుని గదిలోంచి బయటకు రాబోయాడు.వర్షం జల్లు విసురుగా మొహంమీద కొట్టింది. "ఒరేయ్... ఆ గొడుగు అందుకో" అటెండర్ లేచి గొడుగు తీసి, స్టేషన్ మాస్టర్ చేతి కందించాడు.
"ఇవాళ చార్మినార్ ఎక్స్ ప్రెస్ వస్తుందంటారా బాబూ-ఇప్పటికే రెండు గంటలు లేటు..." తనలో తను అనుకున్నట్టుగా అడిగాడు అటెండర్."ఎందుకు రాదు? వెళ్ళి ఆ జెండా తీసుకురా..." అని చెప్పి ముందుకు నడిచాడాయన. "ఎక్స్ ప్రెస్ బళ్ళు ఇక్కడ ఎలాగూ ఆగవు. అసలే తుఫాను....గాలి చూసారా ఎలాగుందో? ఫ్లాట్ ఫారం మీద కెళ్ళొద్దు బాబూ" సలహా ఇచ్చాడు అటెండర్.
"స్టేషనులో బండి ఆగకపోయినా గ్రీన్ సిగ్నల్ ఇవ్వకపోతే ఎలాగరా? అసలే వర్షం ఇలాంటప్పుడే మనం జాగ్రత్తగా వుండాలి" అనుకుంటూ ముందుకు నడిచాడాయన. అదే సమయంలో స్టేషన్ మాస్టర్ రూంలో ఫోన్ మోగింది. అటెండర్ పరుగు, పరుగున వెళ్ళి రిసీవరు అందుకుని, మెసేజ్ రిసీవ్ చేసుకుని ఫోన్ పెట్టేసి-
"మాస్టర్ బాబూ! చార్మినార్ ఎక్స్ ప్రెస్ నాయుడుపేటలో బయల్దేరిందట." అరుస్తూ చెప్పాడు అటెండర్ ఫ్లాట్ ఫారం మీదకొస్తూ.
రివ్వు, రివ్వుమని శబ్దం చేసుకుంటూ వచ్చిన నీటి తుంపర స్టేషన్ మాస్టర్ ముఖానికి విసురుగా తగిలింది.మసక మసక వెలుతురులో కనిపిస్తున్న పట్టాలవైపు చూస్తూ నిలుచున్నాడు స్టేషన్ మాస్టర్.

* * * * *
నాయుడుపేట స్టేషన్ ని వదిలిన చార్మినార్ ఎక్స్ ప్రెస్ ఒక్కసారి వేగం అందుకుంది.
చీకట్లో కొండచిలువలా పట్టాలమీద పరిగెడుతోంది ట్రైన్.
ఆ ట్రైన్ లో-
జనరల్ కంపార్టుమెంట్ లో కిక్కిరిసిన జనం మధ్య వళ్ళంతా పూర్తిగా తడిసిపోయి నంచునున్నాడు అర్జున్.నాయుడు పేటలో సరిగ్గా సమయానికి ఈ ట్రైన్ తను అందుకో లేకపోతే...? అందుకోలేకపోతే... తను వాళ్ళకి దొరికిపోయి వుండేవాడు....తనని వాళ్ళు భయంకరంగా చంపేసి వుండేవాళ్ళు.చీకట్లో, వరదహోరులో, గాలిలో, ప్రాణాలు అరచేతిలో పెట్టుకుని...
శత్రువుల నుంచి తప్పించుకుని రావడం... అది కలో, నిజమో నమ్మలేని పరిస్థితిలో వున్నాడు అర్జున్.
అతని శరీరం వణుకుతోంది. అందుక్కారణం చలి, వర్షం కాదు భయం.అతని గుండె కొట్టుకుంటున్న వేగం అతనికి తెలుస్తూనే వుంది.
తనని తాను భయాన్నుంచి, ఆందోళన నుంచి, ఉద్వేగం నుంచి కంట్రోల్ చేసుకోడానికి శతవిధాలా ప్రయత్నిస్తున్నాడు అర్జున్.
కుడిజేబులోంచి సిగరెట్ ప్యాకెట్, అగ్గిపెట్టె తీసాడు.రెండూ బాగా తడిసిపోయాయి. సిగరెట్ ను నోట్లో పెట్టుకొని అగ్గిపుల్లతో వెలిగించడానికి ప్రయత్నించాడు.అతని చేతులెందుకో వణుకుతున్నాయి.చుట్టూ చూశాడు కొంతమంది నిద్రలో, కొంతమంది నిద్ర మత్తులో వున్నారు.
పట్టాలమీద ట్రైన్ చేస్తున్న చప్పుడు...అంతటి హోరుగాలిలో కూడా స్పష్టంగా వినిపిస్తుంది. ట్రైను నెల్లూరులో ఆగుతుంది. వెంటనే ట్రైన్లోంచి తను బయట పడతాడు.ఏ టాక్సీనో పట్టుకుంటాడు. తన మిత్రుల వెళ్ళిపోతాడు. టెన్షన్ వెలిగించిన సిగరెట్ ఊపిరి నరాల్లోకి వెచ్చగా పరుగెడుతోంది.అర్జున్ మెదడులో ఆలోచనలు కూడా అంతకంటే వేగంగా పరుగెడుతున్నాయి.ఎక్కడో ఉరుము ఉరిమింది. మెరుపు మెరిసింది. ఆ మెరుపు వెలుగులో పట్టాల దిగువనున్న చెరువు అద్దంలా మెరిసింది.

స్టేషను ముందు కీచుమంటూ సడన్ బ్రేకుతో ఆగింది జీపు.
స్టీరింగ్ ముందు కూర్చున్న శ్రీరాములు నాయుడు జీపు హెడ్ లైట్ల వెలుగులో స్టేషనువైపు చూసాడు.

ఆరడుగుల భారీ ఆకారం తెల్లటి కుర్తా పైజామా...బురద నీటిమీద పడుతున్న అతని అడుగుల శబ్దం వింతగా వుంది.
శ్రీరాములు నాయుడు ఆ స్టేషన్ లోకి ఎందుకు వెళుతున్నాడో, అతని వ్యూహం ఏంటో అర్ధంకాక...
జీపు వెనక సీట్లో కూర్చున్న ఆ వ్యక్తి, ఆ పక్కనున్న మిగతా ముగ్గురు...జీపులోంచి దిగిపోయి-నాయుడిని అనుసరించారు.
జీపు హెడ్ లైట్ల వెలుగులో, రైల్వేస్టేషన్ ముందు భాగం... సినిమా సెట్టింగ్ లా మెరుస్తోంది.
* * * * *

"ట్రైన్ మధ్యలో ఆగుతుందా...నెల్లూరులోనే ఆగుతుందా..." ప్రక్కనే తన వేపు చూస్తున్న ఓ నడివయసు వ్యక్తిని అడిగాడు అర్జున్.
అసలే వర్షం...పట్టాలు బాగుంటే నెల్లూరులో ఆగుతుంది. లేకపోతే ఇక్కడే ఆగిపోతుంది...అసలు ....వర్షంలో ప్రయాణాలు చెయ్యకూడదు." స్టేట్ మెంట్ ఇచ్చి-
"సాయంత్రం రేడియోలో వార్తలు విన్నారా మీరు..." అడిగాడా వ్యక్తి.
"ఏం?"
"ఆకాశం పొడి, పొడిగా ఉంటుందని, మనకసలు వర్షాలు పడవని చెప్పారు. చెప్పిన పావుగంతకే ఉరుముల్తో వర్షం ప్రారంభమైంది...." నవ్వాడా వ్యక్తి.
మరో సమయంలో అయితే అర్జున్ కూడా ఆ నవ్వుతో శృతి కలిపేవాడు. ప్రస్తుతం అర్జున్ ఆ మూడ్ లో లేడు.
నెల్లూరు స్టేషన్ నుంచి ఎలా తప్పించుకోవాలో ఆలోచిస్తున్నాడతను...
వాళ్ళు తనను వెంటాడుతుంటారా? అంకుంటు తన పాత గుర్థులు నెమెరెసుకుంటూ , ఒక్కొక్క సంఘటన గుర్తుకొస్తుంటే అతనికి చాలా థ్రిల్లింగ్ గా ఉంది ఒకప్రక్క.ఎక్సయిటింగ్ గా వుంది మరోప్రక్క. సిక్త్ సెన్స్ చేస్తున్న మృత్యు హెచ్చరిక-కళ్ళు తుడుచుకుంటూ విండోలోంచి బయటకు చూసాడు.చిక్కటి మృత్యువు లాంటి చీకటి...

[Milf rider]

* * * * *
తనవైపు వస్తున్న భారీ ఆకారంవైపు ఆశ్చర్యంగా చూసాడు స్టేషన్ మాస్టర్. ఠీవిగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళి అతని ఎదురుగా నిలబడ్డాడు శ్రీరాములు నాయుడు.
"నువ్వేనా స్టేషన్ మాస్టర్ వి?"
ఆ ఏకవచన ప్రయోగానికి కోపం వచ్చింది స్టేషన్ మాస్టర్ కి.
"నేనే...." అయిష్టంగా జవాబిచ్చాడాయన.
"చార్మినార్ ఎక్స్ ప్రెస్ ఇక్కడ ఆగుతుందా..."
"ఆగదు..." టక్కున జవాబిచ్చాడు అతను.
నాలుగువైపులా చూసాడు శ్రీరాములునాయుడు. త్రిబుల్ ఫైవ్ సిగరెట్ ప్యాకెట్ లోంచి సిగరెట్ తీసి గోల్డెన్ లైటర్ తో వెలిగించుకుంటూ-
"ఇక్కడ చార్మినార్ ఎక్స్ ప్రెస్ ఆగాలంటే..." కరుగ్గా, పొగరుగా ఉందా గొంతు.
"గవర్నమెంట్ పర్మిషన్ ఉండాలి" కోపంగా అన్నాడు స్టేషన్ మాస్టర్.
"అయితే... నేను.... పర్మిషన్ ఇస్తున్నాను....చార్మినార్ ఎక్స్ ప్రెస్ ను ఇక్కడ ఆపు చెయ్యి."
పరుగు, పరుగున వచ్చి శ్రీరాములునాయుడు వెనక నుంచున్న నలుగురు వ్యక్తులవైపు చూసాడు స్టేషన్ మాస్టర్.
"ఎవర్నువవు" మరింత కోపంగా అడిగాడు స్టేషన్ మాస్టర్.
"చెప్తే జడుసుకుని జ్వరం తెచ్చుకుమ్తావ్.... చార్మినార్ ఎక్స్ ప్రెస్ ను ఇక్కడ ఆపు౮....ఓన్ లీ టెన్ మినిట్స్... మా పని మేం చేసుకుని వెళ్ళిపోతాం నీకెంత కావాలో చెప్పు...."
స్థంభం దగ్గర కూర్చున్న అటెండర్ దగ్గరకు రాబోయి శ్రీరాములు నాయుడ్ని చూసి దడుసుకుని వెనకడుగు వేసాడు.
"ఎవరు మీరు? మీకేం కావాలి?" మళ్ళీ అయోమయంగా అడిగాడు స్టేషన్ మాస్టర్.దూరంగా రైలు కూసిన కూత విన్పించింది.
"క్విక్- టైమ్ లేదు.... ట్రైనొచ్చేస్తోంది. లోపల రెడ్ లైటు, ఫ్లాగూ ఉంటాయ్ అందుకోండి" కంగారుగా అరిచాడు శ్రీరాములు నాయుడు.
వెంటనే ఇద్దరు స్టేషన్ మాస్టర్ రూమ్ లోకి పరుగెత్తారు."ఒరేయ్ వాడిచేతిలో గ్రీన్ లైట్ ని లాక్కోండిరా" అటెండర్ వైపు చూస్తూ అరిచాడు శ్రీరాములు నాయుడు.శ్రీరాములు నాయుడు ఎవరో, ఆ గ్రూపులో ఎలాంటి నరరూప రాక్షసులుంటారో అటెండర్ కు బాగా తెలుసు.
అందుకే వాళ్ళు తన దగ్గరకు రాకమునుపే చేతిలోని లాంతరును క్రిందకు వదిలేశాడు అటెండర్.పరుగు, పరుగున లోనికెళ్ళిన ఇద్దరు వ్యక్తులు రెడ్ లైట్ తోనూ, రెడ్ ఫ్లాగ్ తోనూ బయటికొచ్చారు."వెళ్ళండి.....ముందుకెళ్ళండి....ట్రైన్ స్లో కాగానే.... ముందు జనరల్ కంపార్ట్ మెంట్స్ వెతకండి" అరుస్తూ స్టేషన్ మాస్టర్ చేతిలోని గ్రీన్ ఫ్లాగ్ ని లాగడానికి ప్రయత్నించాడు శ్రీరాములు నాయుడు.స్టేషన్ మాస్టర్ ఆ పచ్చ జండాని గట్టిగా పట్టుకున్నాడు."ఆ రెడ్ లైట్ వెలిగించినంత మాత్రాన, రెడ్ ఫ్లాగ్ ఊపినంత మాత్రాన నువ్వు ట్రైన్ ని ఆపలేవ్" తను ముందుకెళుతూ అన్నాడు స్టేషన్ మాస్టర్."సార్... వచ్చేయండి సార్ వెళ్ళొద్దు- వాళ్ళతో గొడవ పడొద్దు" స్టేషన్ మాస్టర్ వైపు వస్తూ అరిచాడు అటెండర్."వాడికున్న బుద్ది నీకు లేదు- ట్రైయిన్ ని ఆపు" స్టేషన్ మాస్టర్ భుజాన్ని పట్టుకుని వెనక్కి లాగుతూ అరిచాడు శ్రేరాములు నాయుడు.ఆ విసురుకి నేలమీద పడిపోయాడు స్టేషన్ మాస్టర్."ఇప్పుడే సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లకి కంప్లయింట్ చేస్తాను" కిందపడిన స్టేషన్ మాస్టర్ లేచి, తన రూమ్ వైపు పరిగెడుతూ అన్నాడు.శ్రీరాములు నాయుడు ఒక్క అంగలో ముందుకురికి ఎడంచేత్తో స్టేషన్ మాస్టర్ జుత్తుని పట్టుకున్నాడు. "ట్రైన్ ని ఆపకపోతే ఛస్తావ్... దిసీజ్ మై లాస్ట్ వార్నింగ్ నేనెవరో తెలుసా- పిచ్చి, పిచ్చి వేషాలెయ్యకు... కమాన్."అతని మాటలకు స్టేషన్ మాస్టర్ ఏ మాత్రం చలించలేదు.దూరంగా, పట్టాలమీద పరుచుకొన్న ట్రైన్ కాంతిలో పెనువేగంతో దూసుకొస్తోంది చార్మినార్ ఎక్స్ ప్రెస్. ప్లాట్ ఫారం మొదట్లో కెళ్ళి నిలబడిన శ్రీరాములునాయుడు అనుచరులు కేకలేస్తూ రెడ్ లైట్ ఊపుతున్నారు.
అదే వర్షం ఏ మాత్రం తగ్గకుండా!
అదే గాలి ఏ మాత్రం తగ్గకుండా!
"ఈ ట్రైన్ ఆగదు నువ్వేం చేసుకుంటావో చేసుకో" ట్రైన్ వస్తున్న స్పీడ్ ని అంచనా వేస్తూ చెప్పాడు స్టేషన్ మాస్టర్ కోపంగా.
"ఆగదూ... ఆగదా?"
ఒకే ఒక క్షణం తను తీసుకునే నిర్ణయం గురించి ఆలోచించాడు.
అంతే-
తన చేతుల్లోంచి విడిపించుకోడానికి ప్రయత్నిస్తున్న స్టేషన్ మాస్టర్ని అమాంతంగా-
రెండు చేతుల్తో పైకెత్తి...ఫ్లాట్ ఫారమ్మీద నుంచి, పట్టాలమీద బస్తాను పడేసినట్టు పడేసాడు.ఊహించని ఆ చర్యకు స్టేషన్ మాస్టర్ కేక వేసాడు బాధతో!నడుం దగ్గర మేలికలో ఏదో ఎముక విరిగిన చప్పుడు. కిందపడిన స్టేషన్ మాస్టర్ పైకి లేవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు.
అటెండర్ భయంతో కేకలు వేస్తున్నాడు.ట్రైన్ కీ, స్టేషన్ కీ మధ్య ఒక కిలోమీటరు దూరం మాత్రమే ఉంది.
"ఒరేయ్....ముసిలాడా! నువ్వు పట్టాలమీంచి పైకొచ్చావా....ఛస్తావ్" అరుస్తూ జేబులోని పిస్టల్ ని తీసి పట్టుకున్నాడు శ్రీరాములు నాయుడు.లేచి, పైకి రాబోతున్న వాడల్లా, నిస్సహాయంగా చూస్తూ నిల్చుండి పోయాడు. ట్రైన్ ఆపడానికి ప్రయత్నం చెయ్యక తప్పదు.
చేతుల్ని పైకెత్తి, అడ్డంగా ఊపుతూ.....కేకలేసుకుంటూ ముందుకు వెళుతున్నాడు స్టేషన్ మాస్టర్.తనలో తను నవ్వుకుని.... ముందుకడుగు వేసాడు శ్రీరాములు నాయుడు.
అదే సమయంలో-
హోరు గాలిలో ట్రెయిన్ కూత భయంకరంగా విన్పించింది.
* * * * *
"ఏమిటీ....ట్రెయిన్ వేగం....సడన్ గా తగ్గిపోయిందీ" పక్కనున్న వ్యక్తి ఆశ్చర్యం వ్యక్తం చేసాడు.ఉలిక్కిపడ్డాడు అర్జున్, గబుక్కున లేచాడు....అతని కళ్ళు, బయట చీకటిని భయంగా చూసాయి. ట్రెయిన్ స్లో అవుతోంది నెమ్మదిగా. గబుక్కున డోర్ దగ్గరకొచ్చారు....బయటకు చూసాడు... దూరంగా కన్పిస్తున్న స్టేషన్ వేపు చూసాడు. ఫ్లాట్ ఫారం అంచున నిలబడ్డ ఇద్దరు వ్యక్తులు....రెడ్ లైట్.... సిగ్నల్....మసక, మసక వెల్తురులో కన్పించిన భారీ ఆకారం.అవును... వాళ్ళే వాళ్ళు...
భయం అతన్ని ఒక్కసారి కొండ చిలువలా చుట్టేసింది.ట్రైన్ ఇంజన్ అప్పటికే ఫ్లాట్ ఫారమ్మీదకు అడుగుపెట్టింది.
లాభం లేదు.... తను తప్పించుకోవాలి.... మనుషుల మధ్య నుంచి కంపార్ట్ మెంట్ డోర్ వేపు పరుగుతీసాడు.ట్రైన్ వేగం బాగా తగ్గిపోయింది. కంపార్టుమెంట్లో కలకలం మొదలైంది.వెనక డోర్ దగ్గరకొచ్చి అర్జున్...బయటకు చూసాడు. ఫ్లాట్ ఫారమ్మీద-
దూరంగా ఒకే ఒక వ్యక్తి నుంచున్నాడు. అంతే.... నెమ్మదిగా ఐరన్ రాడ్ పట్టుకుని కిందకు దిగాడు.పట్టాలు దాటుకుని అంచు పట్టుకొని, ఫ్లాట్ ఫారమ్మీదకెక్కి, చీకట్లో ముందుకు పరుగెత్తడం ప్రారంభించాడు.
అదే సమయంలో-
జనరల్ కంపార్టుమెంటులోకి దూసుకొచ్చిన శ్రీరాములు నాయుడు అనుచరుల్లో ఒకడికి-ఫ్లాట్ ఫారమ్మీదకు ఎక్కుతున్న అర్జున్ కన్పించాడు."వాడే.... వాడే పరిపోతున్నాడు.... పట్టుకొ....పట్టుకొ" లెఫ్ట్ డోర్ లోంచి పట్టాల మీదకు దూకి, ఫ్లాట్ ఫారమ్మీదకెక్కాడు అరుచుకుంటూ.బలాన్నంతా కూడదీసుకుని పరుగెడుతున్నాడు అర్జున్ అటూ, ఇటూ చూసాడు.... ఎక్కడా బయటికెళ్ళడానికి దారిలేదు. ఆ చివర నుంచి ఈ చివరవరకూ సిమెంటు స్తంభాలు....ఐరన్ ఫెన్సింగ్ ఇంజన్ వేపు పరుగు, పరుగున వస్తున్న స్టేషన్ మాస్టర్ని చూసాడు అర్జున్ .తను వాళ్ళ చేతులకి దొరికిపోవడం ఖాయం.తనని వాళ్ళు చంపడం ఖాయం.
పైన వర్షం... కింద బురద.... .. స్టేషన్ మాస్టర్ కి ఎదురుగా వెళ్ళాడు.
"ఆ అబ్బయ్యనాయుడు గూండాలేనా ట్రైన్ ని ఆపింది" భయంగా అడిగాడు - స్టేషన్ మాస్టర్ని భుజం దగ్గరున్న నేమ్ ప్లేట్ ని చూస్తూ.
అప్పుడు తెల్సింది స్టేషన్ మాస్టర్ కి. తానెవరితో తలపడ్డాడో!
అబ్బయ్య నాయుడు!! ది అరక్ కింగ్ ఆఫ్ ఆంద్రప్రదేశ్.
ఆ పేరు వినగానే వెన్నులో చలి మొదలైంది. భయం నిండిన కళ్ళతో చూసాడు అర్జున్ ని."మీ... మీ... మీరెవరు"

"సార్! న నేనెవరొ తరువాత ముందు నన్ను కాపడండి - నన్ను వాళ్ళు చంపేస్తారు- ప్లీజ్- ప్లీజ్ సేవ్ మీ సర్ ప్లీజ్." ఎందుకో ఆ సమయంలో అర్జున్ గొంతులో ప్రాణభయం. స్టేషన్ లో ఒక్కసారి హడావుడి. ట్రైన్ అక్కడ ఎందుకాగిందో తెలీని ప్రయాణీకులు కంపార్టుమెంట్లలోంచి దిగుతున్నారు. అర్జున్ వేపు ఎగాదిగా చూసాడు స్టేషన్ మాస్టర్!
"బ్రిడ్జి ఎక్కి స్టేషన్ బయటకు వెళ్ళండి. అక్కడ రెండు క్వార్టర్సు కన్పిస్తాయి. మొదటి క్వార్టర్ నాది. ఇదిగో తాళాలు తీసుకోండి నేను వస్తాను మీరెళ్ళండి" ఫాంటు జేబులోంచి తాళాల గుత్తి తీసిచ్చి ఎవరికీ అనుమానం రాకుండా ముందుకెళ్ళిపోయాడు స్టేషన్ మాస్టర్.
కుడిచేతిలో తాళాలు పట్టుకొని దూరంగా కన్పిస్తున్న వంతెనవేపు పరుగెడుతున్నాడు అర్జున్.
రెండు.... మూడు... అయిదు క్షణాలు.శక్తినంతా కూడదీసుకుని పరుగెడుతున్నాడు.బ్రిడ్జి పైకెళ్ళి కిందకు చూసాడు.
శ్రీరాములునాయుడు అటూ, ఇటూ పరుగెడుతున్నాడు. అంతలోనే అతనికి, అతని అనుచరులు పరుగు పరుగున వచ్చి ఏదో చెపుతున్నారు.ఆగిన ట్రైన్... ప్రయాణీకుల హడావుడి.... శ్రీరాములునాయుడు మనుషుల హడావుడి.... వర్షం హోరు....అప్పుడప్పుడు మెరిసే మెరుపులు.
కాలం కేన్వాస్ మీద కరెన్సీ గీసిన ఒక బీభత్స దృశ్యం.
వంతెన రెండోవేపుకి దిగి గోడదాటి ముందుకు పరుగెత్తాడు.దూరంగా రెండు పసుపు పచ్చని ఇళ్ళు.ఏమాత్రం ఆలస్యం చెయ్యలేదు అర్జున్.
తలుపు తెరుచుకొని, ఇంటి లోపలి గదిలోకెళ్ళి కూలబడిపోయాడు అర్జున్ తను ఇటువేపు రావడం ఎవరూ చూడలేదు!
గుడ్ గాడ్!అంతటి ప్రమాద పరిస్థితుల్లో కూడా స్టేషన్ మాస్టర్ చేసిన సహాయం గుర్తుకొచ్చిన అర్జున్ కళ్ళల్లో కన్నీళ్ళు చిప్పిల్లాయి.
గుండె ఎండిపోతోంది గొంతు పిడచకట్టుకుపోతోంది.దాహం- దాహం- బయట వర్షం.బాగా అలసిపోయాడు అర్జున్. కాళ్ళూ, చేతులూ కదలడంలేదు.స్టేషన్లో, ట్రైన్ కూతవేసి, బయలుదేరుతున్న చప్పుడు.ధడేల్మని తలుపు చప్పుడుకి, తలెత్తి ద్వారబంధం వైపు చూసాడు అర్జున్...
మసకచీకట్లో లోనికొస్తున్న స్టేషన్ మాస్టర్.అలా వచ్చిన స్టేషన్ మాస్టర్ మన వాడికి నిళ్ళు ,తరువాత బోజనం పెట్టి నువ్వు ఇక్కడె ఉండు నీ దగ్గరికి ఎవ్వరు రారు అని చెప్పి వెళ్ళిపొయాడు, ఆ భయ్ముతొనె ఎప్పుడు నిద్ర పట్టెసిందొ తెలియదు అర్జున్ మరుసటి రొజు పెంకుల నుండి సుర్యకాంతి తన మీద పడెసరికి మెలుకువ వచ్చింది,కొద్ది సెపటీకి స్టేషన్ మాస్టర్ వచ్చి లెచావ బాబు! నీకొసం ఆ రౌడీలు రాత్రి అంతా వెతికి వెళ్ళీపొయారు,ముందు వెళ్ళి ఫ్రెష్ అయ్యి వచ్చి ఈ టిఫిన్ మాత్లాడుకుందాము,అని నా గురించి అడుగుతాడు తరువాత నువ్వు ఎవ్వరు? ఆ గూండాలు నీ వెంట ఎందుకు పడుతున్నారు....దానికి మన అర్జున్ జరిగింది మొత్తం ఆయంతొ చెపుతున్నాడు....................

[Milf rider]

అలా తన గతం గురించి స్టేషన్ మాస్టర్ కి చెప్పడం ప్రారంబించాడు అర్జున్....

అది 1989 తన పుట్టీనప్పటి నుంది చెప్పుతున్నాడు ......చెన్నై వచ్చెంతవరుకు మన తెలిసిందె చెప్పాడు, తరువాత అందరు మన కొథల రాయుడు జై వాళ్ళ ఫ్రెండ్ రాహుల్ రూములొ ఉండి సిటి అందాలని ఎంజాయ్ చెస్తు ఉన్నారు కాని నేను పెరిగిన వాతవరుణం వేరు కదా అందుకె అంతా ఈజిగా అలవాటు పడలేదు కాని మేము నలుగురం అతి కొద్ది కాలం లొనె విదిరాయ బంధం ఎర్పడింది ,అన్ని విషాయాలు షేర్ చెసుకునెవాళ్ళం , అందరు గర్ల్ ఫ్రెండ్ సెట్ చెసుకున్నారు.......కాని మన వాడికి ఎవ్వరు దొరకడం లేదు.....ఎందుకంటె మన వాడు గడ్డం పెట్టుకొని అచ్చం తమిళ్ హీరో లా ఉంటాడు..... మన రాహుల్ కి పెళ్ళి కుదిరింది, ఆ పెళ్ళి కూడ గోవా లొ జరుగుతుంది ఇకా మా ఆనందానికి అవదులు లేవు...అతి కస్టం మీద వాళ్ళ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ ఒప్పించుకొని వాళ్ళు మాతో పాటు కారులొ తీసుకొని వచ్చారు......నేనేమో కాఋ డ్రైవర్ లాగా ముందు కుర్చున్నా ,వాళ్ళెమొ దర్జాగా వెంకల లవర్సుతొ ఎంజాయ్ చెస్తున్నారు.....కాని నా పరిస్థితి ఎంటి......ఊహించుకొండి...........ఇలా పెళ్ళికి చేరుకున్నము నాకు ఆకలి ఎక్కువా ,మిగత ఇద్దరికి కొకలు ఎక్కువ.... నేను రాహుల్ వెంటె ఉండి అన్ని చుసుంటు ఉన్నాను....నేను బంతి పూలు చేత పట్టుకొని కిందికి అల్లడానికి తీసుకెల్తున్నాను...........నా గురించి తెలుసు కదా మనం సుపర్ ఫాస్ట్ ఎక్స్ ప్రెస్స్ లాగా ద్దొసుకుపొతున్నా ఇంతలొ నాలాగె ఇంకొ వొల్వొ బస్ తన స్నెహితురాలు వెంట పడుతుంటె నా ఎదురుగా వచ్చింది, ఇద్దరం ఆ హడావిడీలొ ఒక్కరిని డాష్ ఇచ్చుకున్నము,నా సక్తితొ నిలబడా కాని అమె కింద పడబొతుంటె చుసాను తనను.....
నా చేతిలొని బంతి పూల బుట్ట మా గుద్దుడికి పైకి ఎగిరి మా పై పూల వర్షం కురిసింది ,ఇద్దరి చుపులు మొదటి సారి కలిసింది.....ఇద్దరం పక్కన అందరిని మర్చిపొయి అలా ఎంత సేపు ఉన్నమొ మాకె తెలియదు......తన ఫ్రెండ్స్ వచ్చి అమెను లెపె వాళ్ళతొ తీసుకువెల్లె వరకు ఇద్దరు ఈ లొకములొకి రాలెదు........అప్పుడు ఇద్దరు తలలు అడ్డముగా తిప్పుతుంటె వచ్చింది బాక్ గ్రౌండ్ మ్యుజిక్ ................అనంతపురం 1980 సినిమాలొని కొంటె చుపుతొ సాంగ్...............

కొంటె చూపుతొ నీ కొంటె చూపుతొ నా మనసు మెల్లగా చల్లగా దొచావె..
చిన్ని నవ్వుతొ ఒక్క చిలిపి నవ్వుతొ యెదొ మాయజెసి అంతలొనె మౌనమెలనె..

కొంటె చూపుతొ నీ కొంటె చూపుతొ నా మనసు మెల్లగా చల్లగా దొచావె..
చిన్ని నవ్వుతొ ఒక్క చిలిపి నవ్వుతొ యెదొ మాయజెసి అంతలొనె మౌనమెలనె..
మాటరాని మౌనం మనసె తెలిపె.. యెద చాటుమాటు గానం కనులె కలిపె ఈవెళ..
కల్లొ రాసె నీ కల్లొ రాసె ఒక్క చిన్ని కవిత ప్రెమెనెమొ..
అది చదివినప్పుడు నా పెదవి చప్పుడు తొలిపాటె నాలొ పలికినది..

మొదటి సారి ఒక్క అమ్మయికి నేను నచ్చాను, అది కూడ మాములు అమ్మయి కాదు....అపురూప లావన్యవతి...మా దేవతకు పూజలు చెసినందుకు నాకు ఒక్క మంచి అమ్మయిని పరిచయం చెసింది అందుకు అమెకు నా మనుస్సులొనె శతకొటి నమస్కారాలు పెట్టుకున్నాను ........... ఇక అమె కొసం ఎదురుచుస్తున్నా..

నీ వాలు కళ్ల కొంటె చూపులు నా మనసును తాకిన ఆ క్షణం...
నా మనసు లోని తొలిప్రేమ మేల్కోన్న ఆ నిమిషం.......
మరువలేని మరుపురాని ఓ తీపి జ్ఞాపకం.........

---------------------------------------------------------

నీ కనుచూపుల తో వెయ్యకు ప్రేమా అనే వల....
నీ కనుపాపల చాటున నను బందించకు ప్రతిమ లా.....
ఆ ప్రతిమనే నీ కన్నిటి లో కరిగించి నీ చెక్కిళ్ళ పై జారనియ్యకలా...... అమెను చుసినప్పటి నుండి అతనిలొని కవి మేల్కొన్నాడు ,దానితొ అమె ఎక్కడికి వెళ్ళితె అక్కడికి వెళ్ళి అమెను మన వాడు ఫాలో అవుతున్నాడు,ఇలా మన వాడు అమె వెంట పడడములొ కొన్ని ఫన్ని ఇన్సిడెంట్స్ జరిగాయి, ఇలా ఇద్దరికి పరిచయం ఎర్పడినిది,ఒక్కరి గురించి ఒక్కరికి తెలియకుండా ,ఒక్కరి పెర్లు ఒక్కరు తెలుసుకొకుండా కేవలం మనస్సుతొనె మాట్లాడుకుంటున్నారు ,ఇలా ఇద్దరు కలిసిపొతున్నారు అని అనుకునెలొపు......మన వాడు ఎవొ సరుకులు తీసుకువరాడానికి వెల్తాడు,అమె ఇంటి నుండి ఎదొ అర్జెంట్ రావాలి అంటె వెల్లింది............దీనితొ ఇద్దరు కలుసుకొకుండానె మొదటి కలియకతొనె విడిపొతారు....... అలా మెమిద్దరం కలుసుకొలెదు కాని మా మనుసులు కలుసుకున్నయి....తను కూడ చెన్నై లొ ఉంటుంది అని తెలిసింది అది ఒక్కటె నా దొరికిన క్లూ .....అలా ఫ్రెండ్స్ తొ గోవాలొ ఎంజాయ్ చేసి.....చెన్నై చెరుకొని అమె కొసం వెతకడం మొదలెట్ట...........అమె కూడ నాకు తెలియకుండా వెతకడం మొదలెట్టింది ............అమె కొసం నేను నా జీవితములొ మొదటి ప్రెమలెఖ రాశాను...........



నువ్వు వెన్నెలవైతే... నేను చందమామను నౌతా...
నువ్వు వసంతం అయితే... నేను కొకిల నౌతా...
నువ్వు నవ్వితే ... నేను నీ చిరునవ్వు నౌతా...
నువ్వు బాధ పడినప్పుడు... నేను నీ కన్నీటి బొట్టు నౌతా..
నువ్వు నింగివైతే... నేను నేల నౌతా...
నువ్వు నక్షత్రానివి అయితే..నేను మెరుపు నౌతా...
నువ్వు నేనైతే.... నేను నువ్వవుతా...
మనప్రేమకు పూల బాట వేస్తా.................

అది చుసి నన్ను ఏడిపించెవాళ్ళు............ఇల నా ప్రెమ వేట కొనసాగెది...............నా అదృష్టమొ తెలియదు నా దురదృష్టమొ తెలియదు వెతకపొయిన తీగ కాలికి తగిలినట్లు నా ఎదుర అపార్ట్ మెంట్ లొనె తను కూడ ఉండేది................

ఇలా కొన్ని రొజుల సంఘర్షణ తరువాత ఇద్దరం ఒక్కరిని విడిచి ఒక్కరమ విడవలెని దగ్గర అయ్యాము....శారీరకుముగా కాదు మానసికముగా

ఒక రొజు నా మనుసులొని మాట చెప్పాను తన కూడ నాకు సిగ్నల్ ఇచ్చెసింది ఇక నా ఆనందానికి అవధులు లేవు ఐ లవ్ యూ అని గట్టిగా చెన్నై అంత వినపడేలా అరిచా అందరు చుస్తుంటె తను సిగ్గుగా బయటకు వెళ్ళిపాయింది....!!!
అంతే ఆ రొజు నుండి

నా లైఫ్ చేంజ్
రోజు పిక్ అప్ డ్రాపింగ్
సినిమాలు షికారులు ,చాటింగులు ,హోటల్లో లంచ్ లు అంత వింత ఎవరిని పట్టించుకోవటం లేదు....!!!
సింపుల్ గా లైఫ్ ఇస్ బ్యూటిఫుల్....!!
తన ప్రేమలో ఈ లోకాన్నే మరచిపోయ...!! ఇలా ఉండగా మా లవ్ విషయం తెలుసుకొని వాళ్ళ ఇంట్లొ వాళ్ళు తనను హాస్టల్ నుండి తీసుకొని ఆంధ్రాకు వెళ్ళిపొయారు,.........తనను వెతుకుంటు నేను వెళ్ళదాము అనుకుంటె అనుకొకుండా మా ఊరి వాళ్ళకు మేము ఇక్కడ ఉండె విషయం తెలిసింది...........ఇల వాళ్ళ నుండి తాపించుకొని అందరిని ఒక చొట సెటిల్ అయ్యారు , నా ప్రెయసి కొసం.....నేను బయలదెరాను.............అక్కడ అనుకొకుండా ఆంధ్ర బార్డర్ లొ ఆంధ్ర బాగ ఫేమస్ ఐన నాయుడు మనషులంటా బాగా తాగి (మా లవర్ వాళ్ళ నాన్న అమ్మ,పిన్ని గుడికి ముక్కు వెళ్ళి నెల్లూర్ వెల్తుంటె మధ్యలొ బోజనం కోసం ఆగితె) మా లవర్ వాళ్ళ ఫామిలి పై గొడవ పడి దొంగతనం, అత్యాచారం చెయబొతుంటె అందరిని చిత్తకొట్టి నా లవర్ ఫామిలిని కపాడి వాళ్ళ దౄస్టిలొ హీరొ అయ్యను,నన్ను వాళ్ళతొ పాటి వాళ్ళ ఇంటికి తీసుకొని పొయారు అక్కడ తీర్స్ చుస్తె నా గర్ల్ ఫ్రెండ్ పెళ్ళి అయెది....నేను హీరొ కదా ఎలా ఆపుచెయాలి అని అలోచిస్తున్నా...............నేను ఇలా ఉండగా నా జీవితములొకి మరొ ట్విస్ట్ వచ్చింది,అది ఎంటి అంటె,................................

[Milf rider]

అలా గడిచిపొతునా మన అర్జున్ జీవితములో అనుకొని ట్విస్ట్ వచ్చి పడింది, అదెనండి మన వాడు ఎలాగొలా అందరిని తన తెలివితేటలతో ఒప్పించాడు, కాని పెళ్ళి కొడుకు చైతన్య (అదె మన వాడు ప్రెమించిన అమ్మయితొ పెళ్ళి చెసుకొబొయెవాడు) వాడు ఆ ఊరి నాయుడి గారి అమ్మయిని ప్రెమించాడు... కాని పెద్దల ఇష్టం మేరకు ఈ పెళ్ళికి ఒప్పుకున్నాడు, మా ఇద్దరికి పెళ్ళి ఫిక్స్ అయ్యింది, దానితొ చైతన్య ఇక నాయుడి కూతురితో పెళ్ళి కాదు అని సూసైడ్ చెసుకొబొతుంటె నేను చైతు బాధ చుడలెక ,నా పెళ్ళితో పాటు నీ పెళ్ళి చెస్తాను అని మంగమ్మ శబదం చేసి నాయుడి కూతురిని కిడ్నాప్ చెయడానికి ప్లాన్ వెస్తున్నా, ఇంతలొ నా కథ ఇంకొ మలుపు తిరిగింది, మా ఫ్రెండ్ నాయుడు కొడుకు పెళ్ళి చెసుకొబొయె అమ్మయిని ప్రెమించాడు, వాడి బాద చుడలెక ఆ అమ్మయిని కూడ తెస్తాను అని బయలదెరాను..... నా మనుసులొ నేనే తిట్టుకుంటున్నా..చీ! దీనమ్మ జీవితం నా మానాన నా పెళ్ళి చేసుకొకుండా నాకేందుకు ఈ అతిక పెత్తనాలు ,నువ్వు బతుకుతున్నావ్ బురుదలొ పంది బతుకు తుంది ఎందుకురా ఈ జీవితం అనుకుంటు బయలదెరాను..... ఎలాగొలా ఇద్దరి అమ్మయిలని ఎవ్వరికి తెలియకుండా తీసుకువదాము అని అనుకునె లోపు వాళ్ళకి పట్టుబడ్డాను.....కొంత మంది ఉంటె నా బలముతొనె వాళ్ళను కొట్టి అమ్మయిలద్దరిని మా ఫ్రెండ్స్ దగ్గరికి చెర్చాను ....ఇంతకి కిడ్నాప్ ప్లాన్ ఏంటి అనుకుంటునారా సినిమాలు చుట్లెదేంటి(చుడడం లేదు ఎంటీ)మనం అన్ని సినిమాలు రీమిక్స్ చెసి ఒక ప్లాన్ డిసైడ్ అయ్యాను, మొత్తనికి వర్క్ ఔట్ అయ్యింది,మొత్తానికి వాళ్ళ నలుగురిని కలిపాను కాని నా గర్ల్ ఫ్రెండ్ దగ్గరికి చేరుకొలెకపొయాను,నాయుడు మనుషుకను నా వైపు డైవర్త్ చేసి ,మా వాళ్ళందరిని మా ఊరికి పంపించాను,ఇక ఎలాగొలా రైల్వె స్టెషన్ చెరుకొని ఆ తరువాత జరిగింది మీకు తెలుసు ............

ఇక ఆ స్టెషన్ మాష్టరని మా ఊరికి ట్రైన్ ఎప్పుడు ఉండి అని అడిగాను ఇక్కడ నుండి చెన్నై వెళితె అక్కడ నుండి నీకు చాల దొరుకుతాయి అని చెప్పాడు, అక్కడ ఒక వారం అంతా సర్దుమణిగిన తరువాత బయలదేరాను,ఇక నేను వారం తరువాత బయట సుర్యొదయం చుసాను.....ఇక ఆలస్యం చెయకుండా అక్కడ నుండీ బయలదేరి చెన్నై వెళ్ళాను నా గర్ల్ ఫ్రెండ్ కలుదాము అని వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళాను, నేను అక్కడికి చేరుకునెసరికి నాకు ఒక భయంకరమైన నీజం తెలిసింది, ఆ నాయుడు మనుషులు నా గర్ల్ ఫ్రెండ్ ఎత్తుకొని వెళ్ళి తన కొడుక్కి పెళ్ళి చేసి అమేకు నరకం చుపిస్తున్నారు......... అది విన్న వెంటనె కొపముతో ఊగిపొయిన నేను నాయుడు ఇంటి వెళ్ళి గొడవకు దిగాను, ముందు నుంచి ఎంత అమంది వచ్చినా ఎదిరించి పొరాడసాగాను ,కాని ఎవడొ నా వెనక నుండి తలపై గట్టిగా కొట్టాడు,దానితొ నేను స్పృహ కొల్పొయాను, నన్ను కొట్టి ఎదొ బస్సులొ వేశారు,నన్ను ఒక అర్.ఎం.పి డాక్టర్ కాపాడి నా వైద్యం చెపించాడు,కొన్ని రొజులకు కొలుకున్నాను, అప్పుడు తెలిసింది నాకు గతం పొయింది అని ,దానితో నా పాత గుర్తులు కూడ తుడుచుపెట్టుకు పొయాయి.......ఇల అక్కడ అక్కడ పని చెసుకుంటు ఒక ఊరికి చికటి పడె సమయానికి వెళ్ళాను ,ఇంతకి ఆ ఊరి పేరు చెప్పలేదు కదా ..............

నా ఎంట్రి శృంగారపురంలో

అది కార్తీకమాసం అనుకుంటా-

ఆకాశంలో చందమామ దొర్లుతున్న మల్లెచెండులా వుంది. సన్నటి చలి ఒంటికి మంచుతెరను కప్పుతోంది. గాలి ఎక్కడో ముసుగుతన్ని పడుకున్నట్లు ఆకులు కూడా రెపరెపలాడటం లేదు.శృంగారపురం నిద్ర కుపక్రమిస్తోంది. ఊరికి తూర్పున వున్న కొండ వెన్నెల్లో వెండి కొండలా మెరిసి పోతోంది. దాని పైభాగాన వున్నా పెద్ద భవనం శిథిలమై కాలం కొమ్మకు వేలాడుతున్న ఎండుటాకులా వుంది. దాని పక్కనే వున్న దేవాలయం రాగిచెంబు మీదున్న కలశంలా వుంది.

శృంగారపురంలో మొత్తం వేయికి పైగా ఇళ్ళున్నాయి. వాటిలో ఎక్కువ భాగం పెంకుటిళ్ళే. అక్కడక్కడా పావురాళ్ళు వాలినట్లు మట్టి మిద్దెలున్నాయి.
ఆ వెన్నెల్లో పెంకుటిళ్ళు దేవుడి వూరేగింపు కోసం వేసిన ఎర్రమట్టి గీతాల్లా వున్నాయి. ఇళ్ళ మధ్య నున్న చెట్లు ముగ్గుల కోసం పెట్టిన చుక్కలా వున్నాయి.

రాత్రి తొమ్మిది కావడంతో అందరూ పడుకోవడానికి పడకలు సర్దుకుంటున్నారు. కిరోసిన్ దీపాలు చీకటిని నాకుతున్న వింత పురుగుల్లా కనిపిస్తున్నాయి.

అలాంటి సమయంలో ఓ వ్యక్తి పెద్ద స్టీలు క్యారియర్ లో విందు భోజనం తీసుకుని నడుస్తున్నాడు.
ఆ వ్యక్తి పేరు అర్జున్. అతనికి పాతికేళ్ళ వయసుంటుంది. అతని తల్లిదండ్రులెవరో తెలియదు. ఎప్పుడో ఏ చీకట్లో తయారై, ఓ రాత్రి ముళ్ళపొదల వెనక భూమ్మీదపడి, ఫ్లాట్ ఫారమ్ ఊయలలో ఊగి, టీ అంగళ్ళల్లో అన్నప్రాసన చేసి, వీధుల్లో పెరిగి అంతటి వాడయ్యాడు. ఈ మధ్యే శృంగారపురం వచ్చాడు.


దానికి ముందు ఎమి జరిగింది అంటె

టౌన్ అంటే అసహ్యమేసి, పని వెదుక్కుంటూ ఇలా గ్రామాల మీద పడ్డాడు. ఎక్కడా పని దొరకలేదు. చివరికి శృంగారపురం చేరుకునే సరికి కాళ్ళు ఇక కదలనని మొరాయించాయి. అప్పటికి తిండి తిని మూడురోజులైంది. ప్రతి ఇల్లూ తిరిగి పని అడుక్కునే శక్తి చాలక పెద్ద భవంతిలాగా కనపడే కొండమీదున్న ఇల్లుకు చేరుకున్నాడు.


"అయ్యా అమ్మా!" అని అరుస్తూ ద్వారం దగ్గర పడిపోయాడు.



లోపలినుంచి జవాబు రాలేదు.



మరోసారి కేకపెట్టాడు, కాసింత అన్నంపెట్టిన వాళ్ళకి తన పేగులు తీసి దండలా వేస్తాడేమోనన్నంత దీనంగా అడిగాడు.



కానీ ఎవరూ రాలేదు. ఇక లాభం లేదనుకుని ఒంట్లోని శక్తినంతా కాళ్ళల్లోకి తీసుకుని పైకి లేచాడు. ఇక వెళ్ళిపోదామని ఒకడుగు వేశాడో లేదో "ఎవరూ?" అంటూ లోపల్నుంచి కంఠం వినిపించింది.



వెళ్ళబోతున్న వాడల్లా ఆగాడు.



కొన్ని క్షణాల తరువాత లోపల్నుంచి ఓ యువకుడు వచ్చాడు. అతనిదీ అర్జున్ వయస్సు. అయితే తిండి పుష్టివల్ల అతనికంటే బలంగా, పొడవుగా వున్నాడు.



"ఏం కావాలి?" ఆ యువకుడు అడిగాడు కళ్లల్లోకి చూస్తూ.



"అనాధను.... ఆకలి" అంతకుమించి మాట్లాడలేకపోయాడు.



ఆ యువకుడు మరో మాట మాట్లాడకుండా లోపలికి పరుగెత్తాడు. తినడానికి ఏమైనా వున్నాయేమోనని గదులంతా గాలించాడు. ఊహూ ఏమీ దొరకలేదు. ఉట్టి చేతులతో అతని దగ్గరికి వెళ్లడానికి మనసొప్పలడు. కానీ తప్పదు.



తన ఎదురుగ్గా సిగ్గుతో నిలబడ్డ అతన్ని చూసి ఏం జరిగిందో అర్థమైంది అర్జున్ కి.



"ఏమీలేదా?" ప్రాణాలను కళ్ళల్లోకి తెచ్చుకుని అడిగాడు.



"ఇంత ఇంట్లో...." అర్జున్ ఆగిపోయాడు.



"ఇంత ఇంట్లో నేనూ ఒక్కడ్నే. నేనూ అనాదనే. కానీ...." ఎలా చెప్పాలో అర్థంకాక అంతటితో ఆపేశాడు. తన చరిత్రంతా చెప్పడానికి అది సమయం కూడా కాదని అతనికి తెలుసు.



మరిక వెళతానన్నట్లు చేతులు రెండూ జోడించాడు అర్జున్.



అప్పుడు కనిపించాడు అతనికి బసవరాజు. ఆయన ఓ పెద్ద క్యారియర్ ను తీసుకు వస్తున్నాడు.



"అర్జున్" అంటు ఆనందం పట్టలేక అరిచాడతను.



అర్జున్ మరోసారి ఆగాడు.



"భోజనం వస్తోంది. అదుగో బసవరాజు తెస్తున్నాడు."



అర్జున్ కూడా అటువేపు చూశాడు. ఓ ముదుసలి అక్కడికి వచ్చి క్యారియర్ పెట్టాడు.



"నే వెళ్ళనా బాబుగారూ?"



వెళ్ళమన్నట్లు తల ఊపడంతో బసవరాజు వెళ్ళిపోయాడు.



"రా! లోపలికి" అంటూ అర్జున్ని ఆ యువకుడు చేయిపట్టుకుని లోనికి తీసుకెళ్లాడు.



హాలు మధ్యలో కూర్చోబెట్టి విస్తరి వేశాడు. క్యారియర్ విప్పి అందులోని పదార్థాలను వడ్డించాడు.



విస్తరిలోకి వస్తున్న ఒక్కొక్క పదార్థాన్ని చూస్తుంటే అర్జున్ కి లాలాజలం నోట్లోంచి కిందకు దూకుతోంది. పెరుగు పచ్చడి, కోడివేపుడు, దోసకాయ సాంబారు, బంగాళాదుంప కర్రీ ఈ వాసనలకు అతని ముక్కు కాసేపటి వరకు మొద్దుబారిపోయింది.



ఒక్కక్షణం క్రితం తినడానికి ఏమీలేదన్న ఇంట్లో, ఇప్పుడు అన్ని కూరలు విస్తర్లో పడుతుంటే అతనికి ఠక్కున మాయాబజార్ సినిమా గుర్తుకొచ్చింది.



ఇక మరో ఆలోచనకు తావివ్వకుండా వాటిమీద పడ్డాడు.



క్షుద్భాధ అణిగాక తల పైకెత్తి అతనివైపు కృతజ్ఞతతో చూశాడు.



"మరి మీకు భోజనం.....?"



"నేను తరువాత తింటానులే. నువ్వు ముందు కానీ."



అర్జున్ భోజనం పూర్తి చేశాడు. చేతులు కడుక్కుని వచ్చాక అతని ముందు కూర్చున్నాడు.



"బయటికి ఈ భవనం రాజుగారి కోటలా వుంది. లోపలేమో దుమ్మూ, బూజుతో నిండిపోయి మురికివాళ్ళ పేటలా వుంది. ఎవరూ లేరా?" అని అడిగాడు.

"ఎవరూ లేరు. ఇంటికి నేనొక్కడ్నే వారసుడ్ని."



" అయితే నీకు తోడుగా ఇక్కడే వుండిపోతా" క్షణంలో స్నేహం చేయడం, ఎదుటివాడ్ని ప్రేమించటం అతని సహజలక్షణం. అందుకే ఆ పాటి పరిచయంలోనే అడిగాడు.



"అలానే"



అర్జున్ ఖుషీ అయిపోయాడు.



"పట్టణాలు బోరు కొట్టాయి గురుడా..... ఆఁ మన స్నేహం మొదలైంది కనుక నేను నిన్ను 'గురుడా' అని పిలుస్తాను. సరేనా? ఆఁ ఏమిటి చెబుతున్నాను. పట్టణాలు బోరుకొట్టాయని గదూ. అక్కడంతా మోసం. పైసాయే పరమాత్మ. అందుకే విసుగుపుట్టి ఇలా పల్లెటూర్ల మీద పడ్డాను. నా అదృష్టం కొద్దీ నీలాంటి గొప్ప మిత్రుడు తగిలాడు, నేను ఇక్కడే వుంటూ నీ పనుల్లో నీకు సహాయకారిగా వుంటాను. వ్యవసాయపు పనులు తెలియవనుకో కానీ నేర్చుకుంటాను."



"కానీ నాకు వ్యవసాయం లేదే."



"మరి నీ భుక్తి?"



"ఇప్పుడు చూశావు కదా. అలాగే రోజూ క్యారియర్ వస్తుంది."



"రోజూ ఎవరు పంపిస్తారు క్యారియర్ ని?"



"గ్రామస్థులు."



"గ్రామస్థులా? ఎందుకు?"



"అదో పెద్ద కథలే!"



"చెప్పు గురుడా. ఇక్కడే వుండిపోతానన్నాను గదా! మరి నీ గురించి నాకు తెలియద్దూ. వ్యవసాయం లేకపోతే ఇంకేమైనా ఆదాయం వుందా?"



"లేదు. ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే నేనూ నీలాగా అనాధనే అర్జున్ . కాకపొతే ఈ ఊర్లో వున్నా ఓ ఆచారం వల్ల రాజభోగాలు అనుభవిస్తున్నాను. అంతే మనిద్దరికీ తేడా."



"ఏమిటా ఆచారం?"



"మొత్తం చెబుతాలే. మాడి మదనకామరాజు వంశం. ఈ ఊరికి మేము జమీందారులం. ఒకప్పుడు చుట్టుపక్కల గ్రామాల్లోని పొలాలన్నీ మావే. అంటే ఈ ఊరికి మేం రాజులం అన్నమాట. మామాటే వేదం ఇక్కడ. అయితే భూములన్నీ అన్యాక్రాంతమైపోయాయి మా నాన్న చనిపోయాక."



"మీ నాన్న చనిపోయాడా?" నరుడు బాధతో ప్రశ్నించాడు.



"ఆఁ! నేను సిటీలోని ఓ హాస్పిటల్ లో పుట్టాను ప్రసవం అయ్యాక అమ్మను, నన్నూ కార్లో ఇంటికి తీసుకొస్తున్నారు నాన్నగారు. అప్పుడు ఎదురుగ్గా వస్తున్న ఓ లారీ మా కారును గుద్దేసింది. ఆ యాక్సిడెంట్ లో అమ్మా, నాన్న చనిపోయారు. నేను కొన్ని రోజుల పసిగుడ్డుని. నాకు ఎలాంటి దెబ్బలు తగల్లేదు. వెనుకనే మా దివాను, మరికొంతమంది పనిమనుషులూ మరోకారులో వస్తున్నారు. యాక్సిడెంట్ లో బతికున్న నన్ను ఎత్తుకున్నారు. అలా నేను అనాధనైపోయాను."



"తరువాత?"

[Milf rider]

వర్షకి మెలకువ వచ్చింది.

పడక మీదనుంచి లేచి కూర్చుని చుట్టూ చూసింది. చీకటి గోడకి దిగ్గొట్టిన మేకులా యెర్రటి బెడ్ లైట్ వెలుగుతోంది.
రెండు చేతుల్నీ బాగా రాపాడించి కళ్ళను తుడుచుకుంది. ఆ కాస్త వేడిమికే నిద్ర కరిగిపోయినట్లు ఫ్రెష్ గా ఫీలయింది.
పక్కకు తిరిగి చూస్తే టైమ్ పీస్ అయిదు గంటలను చూపిస్తోంది. కిటికీలోంచి కనిపిస్తున్న బోగన్ విల్లా, పచ్చల రాయికి పగడాలను పొదిగినట్లుంది. దూరంగా వున్నా తురాయి చెట్టు పండక్కి పుట్టింటికి వచ్చిన పదిమంది ఆడపిల్లల కుటుంబంలా ఆకులన్నీ రాల్చేసి పూలనే మిగల్చుకుని కనిపిస్తోంది. గాలి అప్పుడే నదీస్నానం చేసివచ్చినట్లు చల్లగా తగులుతోంది.



"అబ్బ! ఎంత బావుందో వాతావరణం" తనలో తనే అనుకుంటూ పడకమీద నుంచి కిందకి దిగింది వర్ష.

బాత్రూమ్ లో ముఖం కడుక్కుని అద్దంలో చూసుకుంది. పాతికేళ్ళ పరువాన్ని ఆరోగ్యంతో రంగరించినట్లు మెరిసిపోతోంది శరీరం.

ఆమె పెద్ద అందగత్తేమీ కాదు. కానీ ఏదో తెలియని ఆకర్షణ చూపరులను ఇట్టే లాగేస్తుంది. వ్యక్తిత్వపు గుభాళింపువల్ల ఎక్స్ట్రా ఆకర్షణ అది.

సాధారణంగా చాలామంది ఆడపిల్లలకు దేనిమీదా ఒక దృక్పథం వుండదు. వాళ్ళు తల్లిదండ్రులకు కార్బన్ కాపీల్లా వుంటారు. అందుకే పోతపోసిన విగ్రహాల్లా కనిపిస్తారే తప్ప ప్రాణం వున్న మనుషుల్లా అనిపించరు. ఏ చిన్న సమస్య ఎదురైనా తల్లివైపో, తండ్రివైపో చూస్తుంటారు.

పెళ్ళి అయ్యాక కూడా అంతే. మొగుడు ప్రతిరాత్రీ పడకటింట్లో వదలకుంటే, పుట్టింటికి పరుగెత్తి తనకేదో పెద్ద కష్టం వచ్చినట్లు నానా హైరానా చేస్తారు. 'కొత్తలో అంతేననీ, ఆ వేడి కాస్త తగ్గాక నువ్వు రమ్మన్నా అతడు రాడ'న్న సత్యాన్ని తల్లో, యింకో ముసలావిడో చెప్పాల్సి వస్తుంది.

కానీ వర్ష అలా కాదు. ఆమెకు ప్రతి చిన్న విషయంపై కూడా ఒక అవగాహన వుంది. అదంతా ప్రపంచ పరిశీలనవల్ల, అధ్యయనం వల్ల వచ్చింది. తనకేదయినా సందేహంవస్తే ఎంతో కష్టపడి సమాధానం తెలుసుకునేది. అంతే తప్ప ముసుగుదన్ని పడుకునేది కాదు.


ఇంటర్ ఫస్ట్ ఇయర్ లో వున్నప్పుడు ఓరోజు సాయంకాలం త్వరగా ఇంటికొచ్చింది. వంటింటిలో తండ్రి తల్లితో సరసాలాడుతున్నాడు. ఈ విషయం తెలియక వంటింటిలోకి అడుగుపెట్టిన ఆమెకు వాళ్ళ రొమాన్స్ కళ్ళపడింది. తండ్రి తప్పు చేసినవాడిలాగా కంగారుపడ్డాడు. తల్లి దోషిలాగా తలదించుకుంది. ఆమెకు పాపం ఏడుపు ఒకటే తక్కువ.


అప్పుడు వర్ష చాలా క్యాజువల్ గా తండ్రి దగ్గరికి వెళ్ళి "ఎందుకు నాన్నా! అలా తప్పు చేసిన వాడిలాగా నిలబడిపోయావ్? ఇదంతా క్వయిట్ నేచురల్. మీ శృంగారాన్ని చూసి నేనేదో అనుకుంటానని ఫీల్ కాకు- ఏమిటే అమ్మా! ఎందుకా ఏడుపూ.....? ఇప్పుడేమైందనీ? ఇలాంటి సీన్స్ చూసి నేనేదో వికారానికి లోనవుతానని నీ బెంగ కాబోలు. అంతటి బలహీనురాలిని కానులే" అని అక్కడి నుంచి వచ్చేసింది.

కూతుర్ని అలా గుడ్లప్పగించి చూస్తూండిపోయారు వాళ్ళిద్దరూ నిర్మొహమాటంగా వున్నది వున్నట్లు నిర్భయంగా చెప్పిన ఆమె తమ కూతురేనా అన్న సందేహం వాళ్ళిద్దర్నీ కాసేపటివరకూ బొమ్మల్లా నిలబెట్టేసింది. తమ కంటి ముందు పెరిగిన అమ్మాయి నిస్సంకోచంగా ఎలాంటి ;ఇన్హిబిషన్స్' లేకుండా మాట్లాడడం అబ్బురంగా అనిపించింది.


తన కూతురు వయసుతోపాటు అభిప్రాయాలనూ మార్చుకుంటూ తనకంటే ఎత్తు ఎదగడం ఆమె తండ్రికి ఆశ్చరాన్ని కలుగజేసింది. ఎప్పుడో హనకు ఊహ తెలిసినప్పుడు ఏర్పరచుకున్న అభిప్రాయాలను ఆయన ఎప్పుడూ మార్చుకోలేదు. కానీ తన కూతురు ఎప్పటికప్పుడు కొత్త దృక్పథాన్ని అలవరచుకోవడం ఆయనకు మింగుడుపడలేదు.


వయసొచ్చే కొద్దీ ఆమె వ్యక్తిత్వం కూడా పరిపూర్ణత సాధించుకుంది.

ఎం.ఏ. అయిపోయాక బి.ఇడి. చదవాలన్న కోరికను తండ్రితో చెప్పింది. "నాకోసం ఫిలాసఫీ చదువుకున్నాను నాన్నా! ఆ సబ్జెక్టులో మాస్టర్ డిగ్రీ నాకున్నా ఉద్యోగం రాదు. ఈ దేశంలో చదువు పరమార్థం రాజకీయనాయకులకి తెలియక పోవడం వల్ల ఆ సబ్జెక్టుకి ఎలాంటి విలువా లేదు. లేకుంటే ప్రతి ఒక్కరూ కంపల్సరీగా చదవాల్సిన సబ్జెక్టు అది. కానీ ప్రస్తుతం ఏ సబ్జెక్టులోనూ సీటు పంచలో తలదాచుకునే కాందిశీకుల గుడారంలాంటిదన్న మాట. దానివల్ల లెక్చరర్ పోస్టు కాదుకదా అటెండర్ ఉద్యోగం కూడా రాదు. అందుకే ఉద్యోగం కోసం బి.ఇడి. చదవాలనుకుంటున్నాను."

ఇదంతా వంటింటిలో వుండి విన్న తల్లి పరుగులాంటి నడకతో అక్కడికి వచ్చి "మేం చెప్పినా వినకుండా ఇంతకాలం చదివావు. ఇక చదివింది చాలు. ఆ మూడుముళ్లూ వేసుకుని కాపురానికి వెళ్లు. అది నీకూ మంచిది మాకూ మంచిది" అంది.


"చూడే అమ్మా! నేను మీ మాటలు వినని తెలిసి ఎందుకు ప్రయాస పడతావ్? 'ఈ లోకంలో పశుపక్ష్యాదులు సైతం తమ తిండి తామే సంపాదించుకుంటున్నాయి. ఒక్క స్త్రీ తప్ప' అని ఎక్కడో చదివాను. అదిగో! ఆ క్షణమే నిర్ణయించుకున్నాను ఉద్యోగం చేయాలని."


"మరి పెళ్ళి?"

"పెళ్ళి చేసుకోనని అనడం లేదు. అయితే పెళ్ళిచూపుల పేరిట మూడు నిముషాల తంతు ముగించి, ముహూర్తం నిర్ణయించేసి సిగ్గూ ఎగ్గూ లేకుండా ఫస్ట్ నైట్ కోసం ఎగబడటం నాకిష్టం లేదు. అలాంటి వ్యక్తి తారసపడప్పుడు పెళ్ళి చేసుకుంటాను."

ఇదేమీ చోద్యమే. మా కాలంలో ఇలా ఏ ఆడపిల్లా బరితెగించి పెళ్ళి చేసుకోనని చెప్పేది కాదు" రాగాలు తీసింది తల్లి.


"మీ కాలంలో ఏ ఆడపిల్లా ఇలా మాట్లాడివుండదు. నిజమే. మీ కాలంలో టీ.వీ. వుందా? లేదు. మరి ఇప్పుడొచ్చింది. మీ కాలంలో లేదని నువ్వు టీ.వీ. కొనకుండా ఆపేశావా? లేదు. పైపెచ్చు కలర్ టీ.వీ. తెచ్చుకున్నావ్. అలానే అభిప్రాయాల్లోనూ మార్పులొస్తున్నాయి.


మీ అమ్మ పెళ్ళి అయిన ఆర్నెల్ల తరువాత బరువుగా కళ్ళమీద వాలిపోతున్న సిగ్గు తెరలను ఎత్తుకుని మొగుడ్ని మొదటిసారి బెడ్ రూమ్ లొ చూసింది. నువ్వేమో నెలకంతా భర్త కమనీయ రూపాన్ని కళ్ళారా తిలకించావ్. మరి మార్పు రాలేదూ? అలానే నేనూ. ఇక ఇందులో ఆర్గ్యుమెంట్స్ అనవసరం" చాలా స్పష్టంగా చెప్పింది ఆమె.


"అలా మాట్లాడకే- తప్పే" ఈసారి తల్లి అనునయంగా చెప్పింది.


"తప్పొప్పుల పట్టిక నా దగ్గర చదవకు. తప్పు ఒప్పు రెండూ కాలం మీద ఆధారపడి వుంటాయి. ఒక కాలంలో తప్పు మరో కాలంలో రైటు. మనిషికి సుఖం ఇచ్చేదంతా ఒప్పేనంటాడు రూసో అనే ఆయన. 'నీ కర్తవ్యం నువ్వు నిర్వర్తించు, ఫలితం కోసం ఆశించకుండా' అని అంటాడు శ్రీకృష్ణుడు భగవద్గీతలో. కాబట్టి నైతిక విలువలు కానీ మరే విలువలు కానీ కాల పరిస్థితులమీద ఆధారపడి ఉంటాయి. నా మటుకు నాకు సహజ వికాసానికి తోడ్పడేదంతా మంచే."


ఇక కూతురితో ఎలా వాదించాలో తెలియక ఆమె తిరిగి వంటింట్లోకి వెళ్ళిపోయింది.


అంత గొడవయ్యాక, వర్ష బి.ఇడి. చదివి ఇటీవలే కాలేజ్ టీచర్ గా చేరింది. లక్కిగా, ఉన్న వూరులోనే పోస్టింగ్ వచ్చింది.

ఇక ప్రస్తుతం


త్వరగా బయల్దేరి కాలేజీకు వెళ్ళాలన్న ఆలోచన రాగానే ఆమె ముఖంపై కాసిన్ని నీళ్ళు చల్లుకొని బ్రష్ చేసుకుని వంట గదిలోకి వచ్చింది.

కాఫీ తాగాక స్నానం చేసి తయారవటం మొదలుపెట్టింది.


'యు' షేప్ లో కత్తిరించుకున్న జుట్టును అలా వీపుమీద వదిలేసి మొదట్లో క్లిప్ పెట్టుకుంది. ముఖానికి ఆయిల్ ఆఫ్ ఒలేని కొద్దిగా పట్టించి లైట్ గా పౌడర్ అద్దుకుంది. నుదుటున పెద్దగా తిలకం బొట్టు పెట్టుకుంది.


ఆమె చీర కట్టుకోవడం పెద్దగా ఇష్టపడదు. చాలా ఇంపార్టెంట్ అయిన నడుమును అలా బహిర్గతం చేసే చీరకట్టుకు ఆమె వ్యతిరేకి. అందుకే మోడరన్ డ్రస్సులంటే ఇష్టం.


ఆరోజు తెల్లని కాటన్ చుడీదార్ వేసుకుంది.

చివరిసారి అద్దంలో చూసుకుని బయల్దేరింది.


కాలేజీకు వెళ్ళేసరికి తొమ్మిదిన్నర దాటింది.

కారిడార్ లో నడుస్తుంటే వెంకటాచలం అనే టీచర్ ఎదురుపడ్డాడు.


అతనికి నోటి దురద ఎక్కువ. తోటి లేడీ టీచర్లతో వెకిలిగా మాట్లాడు తుంటాడు.


అయితే వర్ష దగ్గర మాత్రం అతను మంత్రగత్తె దగ్గర పడుకున్న కుక్కపిల్లలాగా నడుచుకుంటాడు. దానికి కారణం ఆమె గురించి విని వుండటమే.


ఆమె యూనివర్శిటీలో చదువుకునేటప్పుడు ఓరోజు క్లాసుకు వెళుతోంది. ఆర్ట్స్ బ్లాక్ ఆడిటోరియం వద్ద గుమిగూడిన విద్యార్థి బృందం ఆమెను చూడగానే కసెక్కింది.

ఓ విద్యార్థి ఆమెకు వినబడేటట్లు "చీర కుచ్చెళ్ళను తాకుతూ చేతిని పోనిస్తే ఏం తగులుతుంది?" అని ప్రక్కనున్న మిత్రుల్ని అడిగాడు.


ఈ ప్రశ్న వేసింది ఆమెకే కాబట్టి ఏం సమాధానం చెబుతుందా అని అందరూ అటువేపు చూస్తున్నారు.

సాధారణంగా అలాంటప్పుడు అమ్మాయిలు మరింత తల వంచుకుని నడక వేగం హెచ్చిస్తారు.


కానీ ఆమె ఠక్కున ఆగింది. మెల్లగా వాళ్ళ దగ్గరికి వచ్చి ఆ ప్రశ్న వేసిన విద్యార్థితో "ఇంటికెళ్ళి మీ చెల్లెలు చీరలోనో, మీ అక్క చీరలోనో చేయిపెట్టి చూడు. అక్కడ ఏం తగులుతుందో నాకూ అదే తగులుతుంది. ఎందుకంటే అనాటమీ ఎవరికైనా ఒక్కటే కదా" అంది.


పాపం కుర్రాళ్ళు బిక్కచచ్చిపోయారు. వంచిన తల ఎత్తలేదు. కళ్ళుమూసి తెరిచేంతలో తలో దిక్కు మాయమయ్యారు.

ఈ సంఘటన గురించి వినడంవల్ల వెంకటాచలం ఆమె ముందు బలవంతంగా నోరు కట్టేసుకున్నాడు.


అలాంటి వెంకటాచలం తనను చూసి అదోరకంగా నవ్వడం ఆమెకు ఆశ్చర్యాన్ని కలగజేసింది.


"ఏమిటీ విషయం?" అని అడిగింది అతను దగ్గరకు రాగానే.


"మిమ్మల్ని హెడ్ మాస్టర్ రమ్మంటున్నారు" అని చెప్పి ఆమెను దాటి వెళ్ళిపోయాడు.


వెర్రిమొర్రి ఆలోచనలు ఏమీ చేయకుండా హెడ్ మాస్టర్ గదిలోకి వెళ్ళింది.


ఏదో సీరియస్ గా రాసుకుంటున్న హెడ్ మాస్టర్ నారాయణరావు తల పైకెత్తి ఆమెను హూడగానే పలకరింపుగా నవ్వాడు.


"గుడ్ మార్నింగ్ సర్" ఎదురుగా కుర్చీలో కూర్చుంటూ విష్ చేసింది.

"నీకేమోగానీ నాకు మాత్రం బేడ్ మార్నింగమ్మా" అన్నాడాయన కళ్ళజోడును చేతుల్లోకి తీసుకుంటూ.


"అదేంటి సార్! ఏమైంది?"

"నీకు ట్రాన్స్ ఫర్ అయిందమ్మా. నీలాంటి సిన్సియర్ అండ్ బ్రిలియంట్ టీచర్ ను పోగొట్టుకుంటున్నందుకు చాలా బాధగా వుందమ్మా."


ఆమెలో చిన్న కదలిక.


"ట్రాన్స్ ఫరా?"


"అవునమ్మా."

అప్పటికి సర్దుకుంది ఆమె. ఉద్యోగం అన్న తర్వాత బదిలీలు తప్పవు కదా సార్! ఇంతకీ ఏ ఊరుకి ట్రాన్స్ ఫర్ చేశారు?"


"శృంగారపురం" అంతవరకూ బాధతో వున్న హెడ్ మాస్టర్ ఆ ఊరు పేరు చెబుతూ అదో విధంగా కళ్ళు ఆడించాడు.


ఆమె ఆశ్చర్యంతో "అలాంటి పేరుతో ఊరు వుందా?" అని అడిగింది.


"యస్- ఇటీజ్ దేర్. మల్లాంకు దగ్గరే. బాగా ఇంటీరియర్ విలేజ్. ఆ ఊరి గురించి తెలియదా? భలే తమాషా ఊరు."


"తమాషా ఊరా?"

"అవును. స్వయంగా నువ్వే వెళుతున్నావు గనుక అంతా పూర్తిగా తెలుస్తుందిలేమ్మా."


ఇక ఆమె ఏమీ ప్రశ్నించలేదు. అనవసరపు విషయాల్లో క్యూరియాసిటీ ప్రదర్శించకపోవటం ఆమెకున్న మంచిలక్షణాల్లో ఒకటి.


ట్రాన్స్ ఫర్ మీద ఆ వూరు కెళ్ళడానికి ఆమె మానసికంగా ప్రిపేర్ అవుతోంది.

"ఇక్కడికి పెద్ద దూరమేమీ కాదమ్మా. నాయుడుపేట వెళ్ళి అక్కడి నుంచి మల్లం బస్ ఎక్కాలి. పాటిమిట్ట దాటిన తరువాత స్టేజీ శృంగారపురమే. బస్సు దిగగానే నేమ్ బోర్డు వుంటుంది. దానిమీద "శృంగారపురం ఒక కిలోమీటరు" అని రాసి. ఊరు ఉన్న దిశను చూపిస్తూ యారో మార్కు వుంటుంది. ఆవైపు నడుచుకుంటూ వెళితే ఊరొస్తుంది."


"ఎప్పుడు జాయిన్ కావాలి సార్?"


"వారం రోజులు టైమిచ్చారమ్మా."


"థాంక్యూ సార్" అని ఆమె లేచింది.

"బెస్టాఫ్ లక్! వెరీ ఇంట్రెస్టింగ్ విలేజ్ శృంగారపురం. బస్సు దిగి ఒక కిలోమీటరు నడిచి ఊర్లోకి వెళితే అన్నీ విచిత్రాలే. నిజానికి ఆ ఊరే ఒక వింత. ఆ ఊరిలో వుండే ఓ ఆచారం వింతల్లోకి వింత. మహా వింత...." చెప్పడం మధ్యలో ఆపి నవ్వుతున్నాడు హెడ్ మాస్టర్.

ఇంక ఇక్కడ అర్జున్ అడిగిన ప్రశ్నకు గోపాలకృష్ణ సమాధానం చెబుతున్నాడు....."చెప్పాను కదా. ఈ ఊరిలో ఓ ఆచారం వుందని. అదేమిటంటే, మా వంశానికి చెందిన పురుషుడితో ఏ స్త్రీ అయినా ఓ రాత్రి గడిపితే ఆమెకూ, ఆమె కుటుంబానికి ఆయురారోగ్య అష్ట ఐశ్వర్యాలూ కలుగుతాయని గ్రామస్థుల నమ్మకం. నాన్న యాక్సిడెంట్ లో చనిపోయాక ఆ వంశంలో మిగిలింది నేనొక్కడ్నే. దాంతో తల్లిదండ్రులను పోగొట్టుకున్న నన్ను గ్రామస్థులే పెంచి పెద్ద చేశారు. నాకు ఏ లోటూ రాకుండా చూశారు. చదువు చెప్పించారు. విద్యాబుద్ధులు నేర్పించారు. నేను నవ్వితే గ్రామమంతా నవ్వింది. నేను ఏడిస్తే గ్రామమూ ఏడ్చింది. అలానే పెరుగుతుండగా మా దివాను పనిమానేశారు. మా పొలాలన్నింటినీ ఎవరెవరో ఆక్రమించుకున్నారు."



"నువ్వు ఇప్పుడు మళ్ళీ ఆ ఆచారాన్ని కొనసాగిస్తున్నావా?" అర్జున్ కి ఆ పాయింట్ చాలా కొత్తగా వింతగా వుంది. అందుకే ఆ ప్రశ్న వేశాడు.



"అక్షరాలా. అది ఆచారం కదా. కేవలం దానివల్లే జనం నన్ను పెంచి పెద్ద చేశారు. మా వంశంలో మిగిలిన పురుషుడ్ని నేనొక్కడ్నే కదా. అందుకే దాన్ని పాటిస్తున్నాను, పధ్నాలుగవ ఏటనుంచే ఆ ఆచారం ప్రారంభమైంది."



"ఆహాఁ ఆహాఁ ఏమి వంశం గురుడా మీది! వంశపారంపర్యంగా భూములు రావడం చూశాను. పేరు ప్రతిష్టలు రావడం చూశాను. పదవులు రావడం చూశాను. ఇలా ఇంత అద్భుతమైన రొమాంటిక్ సెటప్ రావడాన్ని చూడడం, వినడం ఇదే మొదటిసారి గురుడా! అదృష్టం అంటే నీదే. ఎంచక్కా కొత్త కొత్త ఆడపిల్లలతో రాత్రులను గడిపేస్తున్నావు. నిన్ను చూస్తే నాకు ఈర్ష్యగా వుంది గురుడా."



"అది మా వంశ మహత్యం. వచ్చే జన్మంటూ వుంటే మా వంశంలో పడుదువులే."



"తప్పకుండా గురుడా! ఆ దేవుడ్ని బెదిరించో, బతిమిలాడో మీ వంశంలో పుడతాను."



"రోజూ ఓ అమ్మాయితో గడపాలా?" కొంతసేపయ్యాక ప్రశ్నించాడు అర్జున్. అతనికి ఏవేవో సందేహాలు కలుగుతున్నాయి.



"రోజూ కాదు పౌర్ణమి రోజున. గ్రామంలోని స్త్రీలలో ఎవరినైనా ఒకరిని నేను ఎంపిక చేసుకుని పౌర్ణమి రోజున ఆమెకు కబురంపాలి. కబురందుకున్న ఆ స్త్రీ పౌర్ణమిరోజు రాత్రి నా దగ్గరకు వచ్చి గడుపుతుంది. ఓ అమ్మాయితో ఓ రాత్రే గడపాలి. అందరికీ ఛాన్స్ రావడానికే ఈ ఏర్పాటు.


ఇక భోజనాలుకూడా అంతే. గ్రామస్థులే వంతులు వేసుకుంటారు. రోజుకొకరు చొప్పున మూడుపూటలా క్యారియర్ పంపుతారు. రొటేషన్. పద్ధతన్నమాట. మొత్తం వేయికుటుంబాలూ రోజుకొకరు చొప్పున భోజనాలు పంపడం పూర్తయ్యాక తిరిగి తొలుత భోజనం పెట్టిన కుటుంబానికి వంతు వస్తుందన్న మాట.


అయితే పౌర్ణమిరోజున నేను ఎన్నుకున్న అమ్మాయి కుటుంబం తమ కుటుంబంలోని స్త్రీని ఎంచుకున్నందుకుగాను కృతజ్ఞతతో విందు భోజనం పంపిస్తుందన్న మాట."


"గురుడా! నీది జన్మంటే. నీది వంశమంటే" అర్జున్ రెండు చేతులూ ఎత్తి నాటకీయంగా అన్నాడు.


మళ్ళీ అతనే "అవును గురుడా! పధ్నాలుగవ ఏటనుంచీ ఈ ఆచారాన్ని కొనసాగిస్తున్నావుగదా. మరి ఈ వెయ్యి ఇళ్ళూ అయిపోయాక ఏమిటి పరిస్థితి? ఇక అమ్మాయిలు లేకపోతే ఏమిటి గతి?" అని తన సందేహం వెలిబుచ్చాడు.


"అదీ రొటేషన్ పద్ధతే. ఇది ఎప్పటికీ పూర్తికాని సైకిల్ అన్న మాట."


"మొదట ఏ స్త్రీతో గడిపావు గురుడా? మొత్తానికి నీ చరిత్రంతా వెరీ ఇంట్రస్టింగ్."



* * *



"అదీ..... అదీ కస్తూరితో" కాసేపు గుర్తు చేసుకున్నాక చెప్పాడు.


"ఎవరామె?"

"ఆమె నా ఆలనా పాలనా చూసేది. మా వంశాచారం కూడా ఆమెతో చాలా తమాషాగా మొదలయింది. నా బట్టలు ఉతకడం, నాకు స్నానాలు చేయించడం, నాకు బట్టలు వేయడం అన్నీ ఆమే చూసేది. నాకు పధ్నాలుగు ఏళ్ళు వచ్చేటప్పటికి ఆమె వయసు ముప్ఫై ఏళ్ళు. ఆ వయసులో కూడా ఆమె బాగా ఉతికి ఇస్త్రీ చేసిన బట్టలా ఫెళ ఫెళలాడుతుండేది.


నాలో శృంగారపరమైన స్పందనలు తెలిసే ఆ యుక్తవయస్సులో ఆ పాత ఆచారం తిరిగి నాతో ప్రారంభమైంది. నాతో ఎక్కువ సన్నిహితంగా గడిపిన కస్తూరికే మొదటి ఛాన్స్ ఇచ్చారు వూరి ప్రజలు. ఆ తరువాత నుండీ ప్రతి పున్నమికీ నేనే నా భాగస్వామిని ఎంచుకునేవాడ్ని."



అర్జున్ తను వింటున్నది నిజమో కాదో తేల్చుకోలేనంత ఆశ్చర్యంలో పడిపోయాడు.



"ఇలాంటి ఆచారం ఒకటుంటుందని ఎవరయినా చెబితే నమ్మి ఉండేవాడ్ని కాదు. కానీ నిజంగా నిన్ను చూస్తున్నాను గనుక తప్పడం లేదు. గురుడా! అసలు విషయం మరిచిపోయాను. నీ పేరేమిటి?"



"గోపాలకృష్ణ"



"ఆహాఁ ఏం పేరు పెట్టుకున్నావు. ఆ కృష్ణుడే నీ అవతారం ఎత్తినట్లుంది. నరనారాయణుల్లా మనమిద్దరం ఇకనుంచి కలిసి వుంటామన్న మాట."



"అవును బసవరాజు కూడా ముసలివాడయిపోయాడు. క్యారియర్ తీసుకుని కొండ ఎక్కలేకపోతున్నాడు. ఇక ఆ పనులన్నీ నువ్వే చూసుకోవాలి."



"సరే గురుడా!"



"అలానే బావా. మన పిలుపులు ప్రాసయుక్తంగా కుదిరాయి" అంటూ గోపాలకృష్ణ నవ్వాడు.



"మీ భవనం చూడచ్చా?" అర్జున్ లోపలికి చూస్తూ అడిగాడు.



"నిరభ్యంతరంగా."



అతను చుట్టుపక్కల పరికిస్తూ లోపలికి అడుగువేశాడు.



ఎప్పుడో చాలా సంవత్సరాల క్రితం కట్టిన భవనం అది. అక్కడక్కడా పెళ్ళలు ఊడిపోయి వార్థక్యం ప్రారంభమయినట్టుంది. అందులో దాదాపు పదిహేను గదులదాకా వున్నాయి. పైన మరో అయిదు గదులున్నాయి. మధ్యలో విశాలం హాలు వుంది. ఏవో రెండు మూడు గదులు తప్ప మిగిలినవన్నీ నివాసయోగ్యంగా లేవు. గచ్చు బాగా లేచిపోవడం వల్ల కిందనున్న రాళ్ళు పైకి లేచి వికారంగా కనిపిస్తున్నాయి. ఓ గదిలో గోపాలకృష్ణ సామాను, మరోగదిలో ఓ పెద్ద మంచమూ వున్నాయి. ఇంగో గదిలో పుస్తకాలు చాలానే వున్నాయి.



"ఏం పని లేదు కదా. అందుకే పుస్తకాలు చాలానే వున్నాయి. నిల్చుని చెప్పాడు గోపాలకృష్ణ.



"గురుడా! పెళ్ళి చేసుకోలేకపోయావా? ఇంత పెద్ద ఇంట్లో ఒక్కడివే వుండడం భరించలేని నరకం."



"పెళ్ళి ఆలోచన యిప్పటికి రాలేదు. ఇక నాకు ఎక్కడి వంటరితనం! నువ్వు తోడున్నావుగా" అంటూ అర్జున్ మీద అతను ఆప్యాయంగా చేయి వేశాడు.


* * *



ఇద్దరూ ఇంటిబయటకి వచ్చి కొండమీద కూర్చున్నారు. ఊరు వెన్నెల్లో గ్లాసు బిగించిన చిత్రపటంలా వుంది. పక్కనున్న దేవాలయం ఇసుకలో పెట్టిన గూడులా వుంది.



"ఏం దేవాలయం అది?"



"మన్మథ దేవాలయం"



"మన్మథ దేవాలయమా?" బిగుసుపోయాడు నరుడు.



కాసేపటికి తేరుకున్నాక అన్నాడు "అదేమిటి గురుడా! ఎక్కడయినా రామాలయం, కృష్ణాలయం వుంటాయిగానీ, ఇదెక్కడి చోద్యం? శృంగార దేవుడికి దేవాలయం వుండడం నేను ఇంతవరకు వినలేదు."



"అదే మరి మా ఊరి స్పెషాలిటీ. ముక్తికి మార్గం భక్తీ, రక్తీ అన్నారు పెద్దలు. మేం రెండవది ఎంచుకున్నాం. అంతే తేడా. ఇంకో విచిత్రం చెప్పనా? ఆ దేవాలయంలోకి వెళ్ళి దేవుడ్ని దర్శించుకోవాలంటే స్త్రీలు పైట తీసి బొడ్లో దోపుకుని వెళ్ళాలి. పురుషులు తమ కండువాలనూ. తువ్వాళ్ళనూ మొలలకు చుట్టుకోవాలి. అంటే టాప్ లెస్ అన్నమాట. ఇది దేవాలయంలో ఆచరణలో వున్న పద్ధతి."



అర్జున్ అలా నోరు తెరిచి వింటూ వుండిపోయాడు.



"ఎందుకంత ఆశ్చర్యపోతావ్? ఆ వెంకటేశ్వరస్వామి దగ్గిరికి వెళ్ళినవాళ్ళు గుండు గీయించుకుంటున్నారు గదా. ఎందుకనుకుంటున్నావ్? తన అహం తగ్గాలని. అలానే, ఇక్కడ పైన అచ్ఛాదానా లేకుండా వెళ్ళి దేవుడ్ని దర్శించు కుంటారు మోహం తగ్గాలని. అఫ్ కోర్స్ స్త్రీలు రావికెలు వుంచుకోవచ్చు. కేవలం పైట తీసేయ్యాలి."



"ఆహా! మీ ఊరు బ్రహ్మాండం గురుడా. ఇలాంటి ఊరును నేను ఇంతవరకు కనలేదు, వినలేదు."



"ఇప్పుడు కన్నావు గదా" అని నవ్వాడు గోపాలకృష్ణ.



"రేపటినుంచీ నేనూ మన్మథదేవుడ్ని కొలుస్తాను. ఛాన్స్ దొరికితే రక్తి, లేదంటే ముక్తి."



"జాగ్రత్త. పరువాలవైపు చూశావంటే జనం వళ్ళు చీరేస్తారు" అని నవ్వుతూ హెచ్చరించాడు అతను.


అర్జున్ అటూ ఇటూ చూస్తూ "అబ్బ వెన్నెల భలే వుంది గురుడా. ఇలా వెన్నెలను చూసి ఎంత కాలమైందో. ఆ టౌన్ లో ట్యూబ్ లైట్ల కాంతి తప్ప వెన్నెల కనిపించదు."



"వెన్నెల ఈరోజు అద్భుతంగా వుంటుంది- పౌర్ణమి కదా."



ఒక్కక్షణం చిన్న జర్క్ యిచ్చాడు నరుడు. గోపాలకృష్ణవైపు తిరిగి "అంటే ఈరోజు....." ఆపై మాట్లాడలేకపోయాడు.



అతని కళ్ళముందు ఓ అమ్మాయి సిగ్గుబరువుతో, రేపటినుంచి తనకూ, తన కుటుంబానికి పట్టబోయే అదృష్టాన్ని తలుచుకుంటూ కొండ ఎక్కి రావడం సాక్షాత్కరించింది.

ఎదురుగా ఒక పాతికేళ్ళ యువతి. సన్నని నడుమూ, తీరైన కొలతలూ, దానికి తోడు అందమైన చీరకట్టూ...అందాలని అనవసరమైన చోట్ల దాస్తూ, ఆవసరమైన చోట్ల చూపిస్తూ అప్పుడే పైనుండి దిగివచ్చిన రతీదేవిలా ఉంది. అలాగే చూస్తూ ఉండిపోయిన అర్జున్

అమె అలా వయ్యారంగా నడుచుకుంటు వచ్చి తలుపు కొట్టింది, అర్జున్ పక్క రూములొకి వెళ్ళాడు, మన గోపాలకృష్ణ వెళ్ళి అమెను లోనికి ఆహ్వానించాడు,......అతనిని చూడగానే నవ్వుతూ లోపలికి వచ్చి, వయ్యారంగా వళ్ళు విరుచుకుంది. ఆమె వంటిపై ఉన్న పలుచని చీర ఆమె వంపుల్ని దాచలేక అవస్థ పడుతుంది. చీరకట్టు బొడ్డుకిందకి దిగడంతో, లోతైన బొడ్డు ఆమె అసలు లోతుకి టీజర్ ని చూపిస్తుంది. ఆమె అతన్ని తగులుకుంటూ తలుపు దగ్గరకి నడిచింది. నడుస్తున్నప్పుడు వయ్యారంగా ఊగుతున్న పిరుదులు ఆమె ఎంతటి జాణో చెప్పకనే చెబుతున్నాయి. తలుపులు మూసి, బోల్ట్ వేయడానికి చేయిపైకెత్తగానే... ముందు, వెనక ఎత్తుల మధ్య వారధిగా ఉన్న నడుము సన్నగా తళుక్కుమంది. బోల్ట్ వేసి వెనక్కి తిరిగింది. అలా తిరగడంలో నాగుపాము లాంటి జడ విసురుగా ముందుకు వచ్చి, ఆమె స్థనాల మధ్య ఇరుక్కోడానికి ప్రయత్నించి, అక్కడ ఖాళీలేక చిన్నబుచ్చుకొని మళ్ళీ వెనక్కి వెళ్ళిపోయింది. ఇన్ని అందాలను ఒక్క నిమిషంలో చూపించిన ఆమెని మోహంగా చూస్తూ అందుకోబోతే, కిలకిలా నవ్వుతూ, అతనికి దొరకకుండా తప్పించుకొని, మంచంపై వెల్లకిలా పడి, కొంటెగా నవ్వి, జడలోని దండలో మల్లెపూవు తీసి, అతన్ని గురిచూసి కొట్టింది. అతను దాన్ని లాఘవంగా గాలిలోనే అందుకొని, ఆమె పక్కకి చేరాడు. అప్పటికే తప్పుకొన్న ఆమె పైట, వక్షోజాలని దాచలేక అవస్త పడుతున్న జాకెట్ బాధని ఎత్తి చూపించింది. దాని బాధని చూడలేక, హుక్స్ ని తీసేసి, కాస్త ఊరట కలిగించాడు గోపాలకృష్ణ.

బంధనాల నుండి విముక్తి కలిగించినందుకు కృతజ్ఞతగా లేచి నిలబడి సెల్యూట్ చేస్తున్నాయి ఆమె స్థనాగ్రాలు. చేతిలో ఉన్న మల్లెపూవుతో ఆమె స్థనాగ్రాన్ని మీటాడు అతను. "స్.." అని చిన్నగా శబ్ధం చేసిందామె. ఆ మల్లెపూవుతో అలాగే స్థనాల మధ్య నుండి రాస్తూ, కిందకి దిగి, లోతైన ఆమె బొడ్డులో వదిలిపెట్టాడు. తరువాత తన పెదవులతో దానిని అందుకున్నాడు. అతను పెదవులు తన బొడ్డుపై తాకగానే ఆమె తమకంగా నడుముని పైకెత్తి "మ్.." అని చిన్నగా మూలిగింది. అతని ముద్దు వలన కలిగిన వేడికి, వంటి మీద ఉన్న చీర ఆమెకి చిరాకును కలిగించిందేమో, కోపంగా దానినీ, దానికి వత్తాసు పలుకుతున్న లోలంగానీ తీసి విసిరి కొట్టింది. ఆమె అన్నీ తీసేసాక, తను బట్టలతో ఉండడం న్యాయం కాదనుకొని, తను కూడా ఆమెకి వత్తాసుగా నగ్నంగా మారాడు గోపాలకృష్ణ. ఇదంతా పక్క రూం నుండి చూస్తునా అర్జున్ కి పిచ్చెకి పొతుంది.........

మదనసీమలో కదనానికి యోధులు ఇద్దరూ సిద్దమయ్యాకా, ఇక ఆలస్యం ఎందుకుంటుందీ? ఒకరినొకరు పరిశీలనగా చూసుకున్నారు. ఆమె ఎత్తులు రేపిన అలజడి ఫలితం అతని కాళ్ళమధ్య ఎత్తుగా కనిపిస్తుంది. అతని పొడుగు చూసాకా, ఆమెకి లోపల గుబులుతో చెమటలు పట్టాయి. ప్రత్యర్ధి ఆయుధం పదును చూడడానికన్నట్టు, అతని ఆయుధాన్ని చేతిలోకి తీసుకుంది. కాస్త వేడిగా, వాడిగా ఉంది అది. చల్లారిస్తే తనకే మంచిదన్నట్టు, నాలుకతో దానిని పైనుండి తడి చేస్తూ, మొదలు వరకూ వెళ్ళింది. అక్కడ నుండి, కింద ఉన్న వృషణాలను సున్నితంగా పెదవులతో మర్ధించ సాగింది. దానితో అతని వళ్ళు గాలిలో తేలిపోతున్నట్టు అనిపించి, ఊతం కోసం ఆమె భుజాలను గట్టిగా పట్టుకొని, నొక్కసాగాడు. తన పెదాలకి లొంగని అతని ఆయుదాన్ని, ఎలాగైనా లొంగదీయాలన్న తపనతో, నోటిలోకి తీసుకుందామె. "మ్.." అంటూ ఆమె తలను గట్టిగా తన కేసి నొక్కుకున్నాడు అతను. ఆమె నోటి తాకిడికి మెత్తబడక పోగా, అంతకంతకీ వేడిక్కి పోతున్న అతని ఆయుదాన్ని చూసి, అహం దెబ్బతిన్నట్టు, మరింత కసిగా, వేగంగా నోటిని ఆడించసాగింది. అలా పదినిమిషాలు పోరాడినా, ఫలితం దక్కక పోగా, దవడలు నెప్పి రావడంతో, మంచంపై వెల్లకిలా పడిపోయి...తన సంపత్తుని పరిశీలించమన్నట్టు, అతన్ని తన పైకి లాగి, అతని తలను తన వక్షోజాలకు అదుముకుంది. వాటి మధ్య ఉక్కిరిబిక్కిరి అయిపోయాడతను. వాటి అంతు తేల్చడానికన్నట్టు, ఒక దానిని చేతితో బలంగా పిసుకుతూ, మరోదాన్ని తన నోటిలోకి తీసుకున్నాడు. బలమైన చేతిలో నలుగుతున్నది ఎక్కువ సుఖాన్ని ఇస్తుందా...లేక, నోటి తాకిడికి సతమతమౌతున్నది ఎక్కువ సుఖాన్ని ఇస్తుందా...అన్నది తేల్చుకోలేక భారంగా నిట్టూరుస్తూ "మ్..మ్.." అని మూలుగుతుందామె. నోటి తాకిడే నచ్చిందేమో, అతని తలని తన స్థనానికి గట్టిగా అదుముకుంటూ సతమతమై పోతుంది ఆమె. ఎంత నొక్కితే అంతగా చేతికి ఎదురు తిరుగుతున్న స్థనాన్ని ఇక సవరించలేక ఒదిలిపెట్టి, ఆచేతిని ఆమె తొడల మధ్యకి చేర్చాడు. యుద్దక్షేత్రం వెచ్చగా ఉంది. తన ఆయుధం ఎంతవరకూ పోవాలో తెలుసుకోవడానికన్నట్టు, అక్కడ చిన్నగా తడిమి, తన వేలుని లోపలికి పంపాడు. బయట ఉన్న వేడికి లోపల తడి పుట్టిందేమో చిత్తడిగా తగిలింది వేలికి. ఇంకాస్త లోపలకి పంపాడు తన వేలిని. "స్..మ్మ్.." అంటూ మెలికలు తిరగసాగింది ఆమె. క్షేత్ర పరీక్ష చాలు, యుద్దానికి రా...అన్నట్టు అతని ఆయుదాన్ని వడిసి పట్టుకుంది. ఇక అతను
తడిచి ఉన్న ఆమె పుష్పం, వేడిగా ఉన్న అతని మగసిరికి స్వాగతం పలుకుతుంది. ఆ వేడికి తన పువ్వు కమిలిపోతుంటే, తమకంతో ఊగిపోతూ “రా .” అంటూ తన తోడలను ఎడంచేస్తూ తన కామ ద్వారాన్ని తెరిచింది. అతను తనని ఆ ద్వారం దగ్గర నిలిపి, మదన గృహప్రవేశం చెస్తున్నాడు......ఒక్కసారిగా సలా సల మండుతునా నిప్పుల కొలిమిలో నుండి తీసిన కడ్డీలాగా ఉండి అతని ఆయుదం అమె రతికేంద్రంలొకి ఒక ఉదుటునా వెళ్ళిపొయింది.....ఇలా ఇద్దరి మధ్య రెండు గంటలు ఎడతెరిపి లేకుండా రతి పోరు జరిగింది........ఇదంతా మొదటి సారి చుస్తున్నా మన అర్జున్ కి కామం నషాలానికి ఎక్కింది.........అప్రయత్నముగా తన చెయ్యి తన పాంట్ లొ నుండి ఉబికి బయట వచ్చి హస్త కళా ప్రదర్శన చెస్తున్నాడు...........


అలా గోపాలకృష్ణ దగ్గర సెటిల్ అయిపోయిన అర్జున్

తూర్పు ఆకాశం మీద చంద్రవంక మసగ్గా వేలాడుతోంది. పౌర్ణమి ఎప్పుడో అనుకుంటూ ఆ గుర్తులు నెమరెసుకుంటునాడు మన అర్జున్ .

సరిగ్గా అదే సమయంలో ఆ ఊరులోని మాజీ దివాను వెంకట్రామయ్య గోపాలకృష్ణ పీడ వదిలించుకోవడానికి ఏం చేయాలా అని అలవాటు ప్రకారం ఆలోచిస్తున్నాడు.

ఎలాగొలా ఇంట్లొ ఒప్పించి శృంగారపురం బయలదేరింది ,మల్లం వరకు బాగనె జరిగింది ప్రయాణం ,ఆ తరువాత బస్సులొ తనకు తెలియకుండానె నిద్రకు ఉపక్రమించింది ,ఉనట్లు ఉంది లెచి చుస్తె తన పక్కన ఒక ముసలామె కుర్చొని ఉంది, అమె అడిగింది అవ్వా ,శృంగారపురం స్టాప్ వచ్చిందా అని....దానికి అమె

"ఇదిగోనమ్మా! ఆ వచ్చేదే శృంగారపురం. కండక్టర్ తో చెప్పు. స్టేజీ రాగానే విజిల్ ఊదుతాడు" వెనకనున్న ముసలామె భుజాల్ని ఊపుతూ చెబుతూంటే హడావుడిగా పైకి లేచింది వర్ష.



విండోలోంచి బయటికి చూసింది.



రోడ్డుకి అటూ ఇటూ పచ్చటి పొదలు భూమికి తాపడం చేసిన పచ్చల్లా వున్నాయి. ఎర్రటి చిన్న చిన్న గులకరాళ్ళు పచ్చల మధ్య చెల్లాచెదురుగా పడిన పగడాల్లా వున్నాయి. నీలపు ఆకాశంలో కదులుతున్న తెల్లటి మబ్బులు పరుపు చిల్లునుంచి రేగుతున్న దూదిపింజల్లా వున్నాయి.



"శృంగారపురం...... శృంగారపురం....." కండక్టర్ బిగ్గరగా అరుస్తున్నాడు.



వర్ష తన లగేజీని తీసుకుని డోర్ దగ్గరికి వచ్చి నిలబడింది.



బస్సు మరో రెండు నిమిషాలు దొర్లి ఆగింది.



ఆమె త్వర త్వరగా దిగింది. ఆమె తరువాత ఓ పదిమంది దాకా దిగారు.

బస్సు వెళ్ళిపోయింది.



వర్ష అటూ ఇటూ చూసింది.



రోడ్డుకి పక్కగా నేమ్ బోర్డు కనిపించింది. ఎల్లో పెయింట్ వేసిన బండరాయి మీద "శృంగారపురం- ఒక కిలోమీటరు' అన్న నల్లటి అక్షరాలు ఉదయపు టెండలో మెరుస్తున్నాయి. అక్షరాల కింద యారో మార్కు ఊరు ఉత్తరదిశగా వున్నట్లు చూపిస్తోంది.



ఆమెతోపాటు బస్సు దిగిన వాళ్ళంతా కూడా అటే నడుస్తున్నారు. మెల్లగా ఆమె వాళ్ళను వెంబడించింది.



వాళ్ళు ఓ రెండు జట్లుగా విడిపోయి నడుస్తున్నారు. ముందు ఆరుగురు వ్యక్తులు వడివడిగా నడుస్తుంటే వెనక నలుగురు కబుర్లాడుకుంటూ తాపీగా నడుస్తున్నారు.



ఆమె వాళ్ళ మాటలను వింటూ నడుస్తోంది.



నలుగురిలో కాస్తంత నాగరికంగా వున్న వ్యక్తి చెబుతున్నాడు.



"మొన్న అంటే ఈ మధ్య నాటకం నేర్పించడానికి ఒప్పుకున్నాను. నాటకం గయోపాఖ్యానం. మొదటి కృష్ణుడు ఆ ఊరి సర్పంచ్ వేస్తున్నాడు.



నాటకం ఖర్చూ, నా ఖర్చూ భరిస్తోంది ఆయనే. ఇంతవరకు బాగానే వుందిగానీ అక్కడ వచ్చింది పేచీ. కథరీత్యా గయుడు ఉమ్మిన ఉమ్ము కృష్ణుడి చేతుల్లో పడాలిగదా. కానీ దీనికి రవీంద్రరెడ్డి ఒప్పుకోవడం లేదు. ఎవడిదో ఉమ్మును నా దోసిళ్ళతో పట్టుకోవాలా? నా సర్పంచ్ గిరికే ఇది ఇన్సల్ట్. అంతగా కావాలంటే వాడి కిరీటం ఊడి నా చేతుల్లో పడేటట్టు కథ మార్చమని సర్పంచ్ పట్టుబట్టాడు. అయ్యా! మహానుభావా! అది నాటకం. మనం ఇష్టం వచ్చినట్లు మారిస్తే జనం చప్పట్లు కొట్టరు. చెప్పులతో కొడతారు అంటే వింటేనా? ఆయన్ను నాటకం నుంచి తప్పిద్దామంటే ఖర్చు పెట్టుకోగల మరో మనిషి లేడాయె. ఉంచుకుందామంటే లడాయి. చస్తున్నాననుకో ఎటూ తేల్చుకోలేక."



వింటున్న వాళ్ళంతా నవ్వుతున్నారు.



ఆ వ్యక్తి డ్రామాలు నేర్పించే మాస్టారని అర్థమైంది ఆమెకు. పల్లెటూళ్ళలో ఇఅలామ్తి భేషజాలు, పట్టింపులు మామూలే. ఇన్ని వున్నా పట్టణాలకంటే పల్లెటూళ్ళే చాలా మెరుగని ఆమె నమ్మకం.



తమ వెనుక ఎవరో వస్తున్నట్లు కనిపించడంతో డ్రామా మాస్టారు వెనక్కి తిరిగాడు. చక్కగా, నాగరికంగా కనిపిస్తున్న వర్షను చూసి ఆగాడు.



"ఎవరమ్మా?" అంటూ పలకరించాడు.



"నా పేరు వర్ష. ఈ ఊరికి కొత్త టీచర్ని. ట్రాన్స్ ఫర్ మీద ఈ ఊరికి వచ్చాను."



"అలానా" అని మరొకడివైపు తిరిగి "రేయ్ గంగయ్యా! ఆ సూట్కేసు అందుకోరా. పాపం ఆడకూతురు అంతంత బరువులు మోస్తోంది" అన్నాడు.



ఓ వ్యక్తి ఆమె చేతిలో వున్న సూట్కేసు అందుకున్నాడు.



తిరిగి అందరూ కదిలారు. ఆమె వాళ్ళ వెనకే మెల్లగా అడుగులేస్తోంది.



డ్రామా మాస్టారు మళ్ళీ తన నాటకాల ప్రపంచంలోకి వెళ్ళిపోయాడు.

"

[Milf rider]

మొన్న దసరా ఉత్సవాలకు నెరబైలులో నాటకం వేశాము. సుభద్రా పరిణయం, నాటకం ఇంకొద్ది క్షణాల్లో ప్రారంభం అవుతుందనగా కృష్ణుడు, సుభద్ర పరార్. నాకు బీపీ రైజ్ అయిపోయింది. హార్మోనియం పెట్టెను అలా వదిలేసి లాంతర్లు తీసుకుని బయల్దేరాం వాళ్ళను వెదకటానికి. గుట్టలూ, పుట్టలూ అన్నీ తిరిగాం. ఎక్కడా కనిపించలేదు. ఆరుబయలు తిరుగుతున్నా చెమట్లతో తడిసి ముద్దయిపోయింది నా శరీరం. మరో అరగంటపాటు రాళ్ళల్లో, ముళ్ళల్లో తిరిగితే చివరికి ఓ బ్రిడ్జికింద దొరికారు. వాళ్ళను చూడగానే నిర్వాహకుడు కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుని ఎక్కిళ్ళ మధ్య అడిగాడు ఎందుకిలా పారిపోయి వచ్చారని? వాళ్ళిద్దరూ భార్యాభర్తలు. దాంతో రాత్రయ్యేటప్పటికి బ్రిడ్జి కింద చేరిపోయారు.



"కృష్ణుడు వేషం వేసింది నెరబైలు వ్యక్తికాదా?" గుంపులోంచి ఓ వ్యక్తి అడిగాడు.



"కాదు. చివరి నిమిషంలో ఆయనకు టైఫాయిడ్ పట్టుకునేసరికి హీరోయిన్ గా చేసే అపర్ణకే మొదటి కృష్ణుడ్ని తెమ్మని టెలిగ్రామ్ ఇచ్చాను. ఇంకొకరు ఎందుకులెమ్మని ఆమె తన భర్తనే తెచ్చింది."



"వాళ్ళిద్దర్నీ బ్రీడ్జి నుంచి పట్టుకొచ్చి నాటకం మొదలెట్టారా?"



"ఆఁ మేం వచ్చేటప్పటికే చుట్టూ వున్న డేరాలో సగాన్ని చించేశారు ఆడియన్స్. వాళ్ళ కోపాన్ని తగ్గించి నాటకం మొదలు పెట్టేసరికి తెల్లవారుఝామున మూడయింది."



వింటున్న వారందరూ నవ్వారు. వర్ష కూడా పెదవి విడీవిడకుండా నవ్వింది.



నాగరికతకు దూరంగా విసిరేసినట్టుండే ఇలాంటి పల్లెట్టూళ్ళలో సెక్స్ ఒక్కటే రిక్రియేషన్. ఆ కబుర్లతోనే కాలక్షేపమని బోధపడింది ఆమెకు.



వాళ్ళు మాటల్లో వుండగానే ఊరొచ్చింది.



ఊరి పొలిమేరల్లో ప్రవేశిస్తుంటే అదో విధమైన ఉద్వేగం మొదలయింది ఆమెలో. ఆ క్షణం వరకు ఎలాంటి సంబంధంలేని ఆ గ్రామంలో సుమారు మూడేళ్ళపాటు పనిచేయ్యాల్సి రావడం విచిత్రంగానే అనిపించింది. జీవితమంటేనే మనం ఊహించని సంఘటనల సమ్మేళనం. ఎప్పుడు ఏం జరుగుతుందో తెలియకపోవడం జీవితంలో అత్యంత విషాదం. అదే సమయంలో వినోదం కూడా, జరిగే పరిణామాలను బట్టి అది ఆధారపడి వుంటుంది.



వీధి మొదట్లోకి రాగానే "అదిగోనమ్మా! సర్పంచ్ ఇల్లు. అక్కడికెళ్ళి ఆయనను కలుసుకోండి. మీకు అన్ని సదుపాయాలూ అమరుస్తాడు" అని చెప్పి డ్రామా మాష్టారు మరో వీధిలోకి దారి తీశాడు.



అలాగేనన్నట్టు తలవూపి ముందుకు సాగింది.


సర్పంచ్ ఇల్లు పెద్దదే. ఇంటిముందున్న వరండాయే టౌన్లో ఆమె ఇల్లంత వుంది. ఉదయపుటెండలో ఆ ఇల్లు దేవతల రాజు తలమీది కిరీటంలా వుంది.


ద్వారం దగ్గర నిలబడి "ఏమండీ!" అంటూ పిలిచింది.


కొంతసేపటికి ఓ అమ్మాయి ద్వారం దగ్గరికి వచ్చి "ఎవరూ!" అంటూ ప్రశ్నార్థకంగా చూసింది.



ఆమెకూ వర్ష వయసే వుంటుంది. ఇంకా పెళ్ళికాలేదు. అందంగా, అంతకంటే నాజూగ్గా వుంది. ఒంటిమీద కనిపించీ కనిపించకుండా వున్న పసుపుఛాయ. దేవతల వెనక కనిపించే వెలుగులా వుంది.



"నేను ఈ వూరికి కొత్తగా వచ్చిన టీచర్ని. పేరు వర్ష. సర్పంచ్ గారున్నారా?" అంటూ తనను తాను పరిచయం చేసుకుంది.



"టీచరా! లోపలికి రండి. నాన్నగారు వస్తారు" అని లోపలికి ఆహ్వానించింది ఆమె.



వర్ష లోనికి అడుగులు వేసింది.



ఇంటి దొడ్లో వున్న పొయ్యి దగ్గరకు తీసుకెళ్ళి అక్కడ ఓ స్టూలు వేసి కూర్చోమంది. వర్ష కూర్చున్నాక ఆమె వివరాలు అడిగి తెలుసుకుంది.



తన గురించి అంతా చెప్పాక "నా గురించి అన్నీ అడిగావు. మరి నీ గురించి చెప్పవేమిటి?" అని అడిగింది వర్ష. వాళ్ళిద్దరూ ఆ కొద్ది సమయంలోనే మంచి ఫ్రెండ్స్ అయిపోయి ఏకవచనంలోకి దిగారు.

"నా గురించి చెప్పుకోవడానికేముంది? నాపేరు ధాన్య. మాకు సిరి సంపదలన్నీ ధాన్యమే కాబట్టి నాన్న నాకా పేరు పెట్టారు. ఇంటర్ వరకు సిటీలో వుండే చదువుకున్నాను. ఆపైన చదివించడం నాన్నకు ఇష్టం లేకపోవడంతో ఇక్కడకు వచ్చేశాను. మా అమ్మ నా చిన్నప్పుడే పోయింది. ఇంత పెద్ద ఇంట్లో నేనూ నాన్న తప్ప ఎవరూ లేరు. ఆయనకు నేను తోడు, నాకు ఆయన తోడు."



"నీ పేరు చాలా బావుంది."



"థాంక్స్" ఆ పదాన్ని చాలారోజుల తరువాత ఉచ్ఛరించింది ధాన్య.



అంతలో సర్పంచ్ శివరామయ్య అక్కడికి వచ్చి కూతురితోపాటు మరో అమ్మాయిని చూసి, ఎవరన్నట్టు కళ్ళతో అడిగాడు.



ధాన్య వర్ష వివరాలు చెప్పి "ఈయనే మా నాన్న" అంటూ పరిచయం చేసింది.



వర్ష రెండు చేతులూ ఎత్తి నమస్కరించింది.



"నువ్వు కొత్త టీచర్ వన్న మాట. ఇంతకు ముందున్న టీచర్ నెలరోజులు పనిచేసి ఈ మారుమూల గ్రామంలో వుండలేక ఉడాయించాడు. నువ్వు అలా చెయ్యవని నాకనిపిస్తోంది" అంటూ ఆయన అక్కడున్న సిమెంట్ చప్టా మీద కూర్చున్నాడు.



ఆయనకు ఏభై ఏళ్ళుంటాయి. ఎప్పుడూ తెల్లటి బట్టల్లో హుందాగా వుంటాడు. ఇరవై ఏళ్ళుగా ఆయనే ఆ వూరికి ఏకగ్రీవంగా సర్పంచ్.



"నాకు పల్లెటూర్లంటే ఇష్టం. కాబట్టి ప్రభుత్వం వాళ్ళు తిరిగి ట్రాన్స్ ఫర్ చేస్తే తప్ప వెళ్ళను."



"అయితే ఇకనయినా మా ఊరి పిల్లలు నాలుగక్షరాలు నేర్చుకుంటారు. ఆడకూతురివి గనుక ప్రత్యేకంగా ఎక్కడుంటావ్? మా ఇంట్లోనే వుండు. మనుషుల్లేక ఈ ఇల్లు బోసిపోయి వుండడం గమనించావ్ కదా. కాబట్టి నువ్వు ఓగదిని వాడుకోవచ్చు. అంతే కాదు. భోజనం కూడా ఇక్కడే చేసెయ్. నువ్వుంటే మా అమ్మాయికీ కాలక్షేపం అవుతుంది."



ఆమె మొహమాటపడతూ ఏదో చెప్పబోయింది. దీన్ని గమనించిన ధాన్య "ఇక నువ్వేమీ చెప్పకు. మా నాన్న మాట జవదాటినవారు ఇంతవరకూ ఈ గ్రామంలో లేరు. కొత్తగా ఆయనకు అప్రతిష్ట తేవద్దు" అంది నవ్వుతూ.



ఎక్కడో ఒంటరిగా వుండటం కన్నా అక్కడే వుండడం మంచిదనిపించింది వర్షకు. నెలకు ఎంతో కొంత ఇచ్చి పెయింగ్ గెస్ట్ లా వుందామని నిర్ణయించుకుంది.



"అలానే" అంది ధాన్యవైపు చూస్తూ.



ఆమె ముఖంలో ఆనందం చిమ్మింది, తనకు చక్కటి తోడు దొరికి నందుకు.



శివరామయ్య పైకి లేచి "నేనలా పొలాలవైపు వెళ్ళొస్తానమ్మా" అని ఒకడుగు ముందుకేసి ఏదో గుర్తొచ్చినట్టు ఆగి కూతురివైపు తిరిగి "ఏమంటున్నాడమ్మా గోపాలకృష్ణ? త్వరగా కరుణించమణి చెప్పు. ఎలానో ఓలా అతని దృష్టిని ఆకర్షించు. మూడేళ్ళయింది పొలాలు పండి. ఏం శని చుట్టుకుందో ఏమో? పుట్లు పుట్లు ధాన్యం పండాల్సింది పోయి గింజ రాలడం లేదు. మీరిద్దరూ ఒకటైతే తప్ప మనకు మంచికాలం రాదు" అని నిస్పృహతో వెళ్ళిపోయాడు ఆయన.



"వారు గోపాలకృష్ణ? మీకు కాబోయే భర్తా" అంటూ చిలిపిగా చూస్తూ అడిగింది వర్ష శివరామయ్య కనుమరుగు కాగానే.



ధాన్య పడీ పడీ నవ్వింది. కొంతసేపటికి బలవంతంగా నవ్వాపూకుని గోపాలకృష్ణ నాక్కాబోయే భర్త కాదు. ఈ గ్రామంలో మదనకామరాజు వంశానికి చెందిన పురుషుడు, ఆయనతో పౌర్ణమి రోజు గడిపితే" అంటూ ప్రారంభించి మొత్తం ఆచారం గురించి చెప్పింది.



వింటున్న వర్షకు మతిపోయింది. హెడ్ మాస్టర్ తన చేతికి ట్రాన్స్ పర్ ఆర్డర్స్ ఇస్తూ ఈ గ్రామం గురించి చెప్పిన మాటలు గుర్తొచ్చాయి.



ఆమె చాలాసేపటివరకూ ఆ షాక్ నుంచి తేరుకోలేకపోయింది

ఆ పౌర్ణమి రోజు పరమానందం ఇంట్లో ఉత్సాహం ఉరకలేస్తోంది. కారణం ఆయన పెద్దకోడలైన లహరికి గోపాలకృష్ణ దగ్గర్నుంచి పిలుపొచ్చింది.
రేపటినుంచి తమ ఇంటి రూపురేఖలే మారిపోతాయని అనుకుంటూ తనకు రానున్న సిరిసంపదల గురించి కలలు కనడంతోనే ఆ ఇంటిల్లిపాదికీ సరిపోతోంది. అందరూ ఏదో ట్రాన్స్ లో వున్నట్లు కనిపిస్తున్నారు.

"మన్మధ దేవుడా! మా మొర ఇంత కాలానికి ఆలకించి గోపాలకృష్ణ నుంచి కబురొచ్చేట్టు చేశావయ్యా" అని పరమానందం ప్రతి అయిదు నిముషాలకో మారు తూర్పుకొండకేసి చూస్తూ నమస్కారాలు పెడుతున్నాడు.

లహరిని గోపాలకృష్ణ ఆ రాత్రికి రమ్మన్నాడని వినగానే పరమానందం రెండో కోడలు పద్మ తన భర్తను గదిలోకి లాక్కెళ్ళి "ఆ వగలాడికి పిలుపొచ్చింది. మనం ఒకే ఇంట్లో వున్నా వేరు వేరుగా వుంటున్నాం కదా. కొంపదీసి సిరి సంపదలన్నీ మీ అన్నకే వస్తాయేమో. అవునూ గోపాలకృష్ణ ఈ పిల్లను ఎన్నుకున్నాడేమిటి? ఏదో చూడటానికి కనుముక్కు తీరుబాగానే వుంటుందిగానీ ఒంటిమీద కండ ఎక్కడిదీ? అదే నన్ను చూడండీ.... వన్నె కాస్త తక్కువయినా వయసు బరువులకేం తక్కువలేవు. అప్పటికీ గోపాలకృష్ణ ఎదురుపడ్డప్పుడంతా బరువులన్నీ కనపడేటట్లు చూసుకున్నాను. కానీ ఛాన్స్ నాకు రాలేదు. ఏమిటో అతగాడి టేస్ట్" అని మూతిని మూడు వంకరలు తిప్పింది.

అదే సమయంలో పరమానందం చిన్నకోడలు చిత్ర తన భర్తతో చెబుతోంది. "ముప్ఫై ఏళ్ళదాన్ని సెలక్ట్ చేసుకున్నాడేమిటి గోపాలకృష్ణ? అయినా ఆ కులుకులాడి అంత వయసున్నదానిలా కనిపించదనుకో. ముసలాడికి దసరా పండగన్నట్టు మీ పెద్దన్నయ్యకు కలిసొచ్చింది అదృష్టం. తనకంటే సగం వయసున్న దానిని కట్టుకుని వేగలేక ఛస్తున్న ఆయనకు రేపటి నుంచి ఆయురారోగ్య అష్ట ఐశ్వర్యాలు కలుగుతాయేమో! నిండా ఇరవై రెండేళ్ళు కూడా లేని నన్ను పిలవలేదేమిటి చెప్మా."

"ఇంకానయం. నీ వయసు పదహారేళ్ళే అనలేదు" చిత్ర భర్త వ్యంగ్యంగా అన్నాడు.

"నేను అబద్ధం చెబుతున్నానంటారా? నా డేట్ ఆఫ్ బర్త్ ఎంతనుకున్నారు?"

"ఎంతయినా వుండనీ. నువ్వు చూడడానికి మాత్రం మా వదినకంటే పెద్దదానిలా కనిపిస్తావ్."

దాంతో కోపం వచ్చింది చిత్రకు. భర్తను చూపులతోనే ఈడ్చికొట్టి అక్కడి నుంచి లేచి బిరబిరా వెళ్ళింది.

ఇక లహరి, ఆమె భర్త చలపతి తమ గదిలో ఏకాంతంగా మాట్లాడు కుంటున్నారు.

"ఏది ఏమైనా రేపటి నుంచీ మన జాతకం మారబోతోంది. భూటాన్ లక్ష్మి లాటరీ ఒక్కటి తగిలితే చాలు. నా సామిరంగా ఈ ఊర్లో గొప్ప ధనవంతుడైన వెంకట్రామయ్యను మించిపోవచ్చు" అన్నాడు అతను భార్యవైపు ఆడ్మయిరింగ్ గా చూస్తూ.

ఆమె ఏమీ మాట్లాడలేదు. దాదాపు మూడు సంవత్సరాలుగా ఎలాంటి గుర్తింపూ లేకుండా వున్న ఆమెను ఒక్కసారిగా కుటుంబమంతా ఆకాశానికి ఎత్తేస్తుంటే ఉక్కిరిబిక్కిరైపోతోంది. తనను అందరూ గుర్తించడం, మెచ్చుకోలుగా చూడడం గొప్ప ఆనందాన్ని కలిగిస్తోంది. ఏదో తెలియని ఎగ్జయిట్ మెంట్ తో తుళ్ళిపడుతున్న ఆమెకు నోటమాట రావడం లేదు

అత్తగారింటికి కాపురాన్ని మార్చిన ఈ మూడేళ్ళూ రొటీన్ గా సాగిపోతున్న జీవితంలో ఒక్క కుదుపు సంభవించినట్లుంది ఆమెకు. ఇంత కాలం ముళ్ళబాటలో సాగుతున్న బతుకు ఒక్కసారిగా పూలతోటలోకి మలుపు తిరిగినట్లుంది. ఆ తోటలో ఏవేవో సువాసనలతో తనను అభిషేకిస్తున్న గాలి తనకోసమే వికసించినట్లు తలలూపుతున్న పూలూ, శృంగార గీతాలను ఒప్పజెబుతున్నట్లు అటూ ఇటూ తిరుగుతున్న తుమ్మెదలూ ఇలాంటి చిత్ర విచిత్రాలన్నీ కనుపాపలను సాగదీస్తున్నాయి.
"మాట్లాడవేం?" మామూలుగానే అయితే విసుక్కునే వాడుగానీ, ఇప్పుడు మాత్రం చాలా అనునయంగా అడిగాడు చలపతి. తనకు అదృష్టం తెచ్చే దేవతలా కనిపిస్తోంది భార్య. అంతేగాక గోపాలకృష్ణ కోరుకోవడంతో లహరి నిజంగా అందగత్తేమోనన్న అనుమానం మొదటిసారి కలిగింది అతనికి.

ఆమె ఇప్పుడూ ఏమీ మాట్లాడలేకపోయింది. ఏవేవో మధుర ప్రకంపనలు శరీరాన్ని వీణలా మీటుతున్నాయి.

వక్షస్థలానికి కప్పుకున్న అరవై ఐదు సెంటీమీటర్ల పాలిస్టర్ జాకెట్టే బరువుగా తోస్తోంది. విశాలమైన కళ్ళకు పెట్టుకున్న కాతుకే చక్కలిగింతలు పెడుతున్నట్లుంది. కనురెప్పలు శృంగార కావ్యాలు రాయడానికి వంపులు తిరిగిన పాళీల్లా వున్నాయి. నుదుటున వున్న తిలకంబొట్టు తనలోని కోరిక జ్వలిస్తున్నట్లుంది. నడుము వయ్యారాల నది అమ్చులా అనిపిస్తోంది. దాని మధ్య వున్న బొడ్డు ముందు ముందు సుడిగుండాలున్నాయని హెచ్చరిస్తున్న సంకేతంలా వుంది.

ఆమెకు కళ్ళు మూతలు పడటంలేదు. పక్కన భర్త వున్నాడన్న ధ్యాసైనా కలగడం లేదు.

తాను జీవితంలో ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన గురించి ఆమె ఆలోచిస్తోంది.

మదనకామరాజు వంశానికి చెందిన పురుషుడితో సంభోగించే ముందు ఆడపిల్ల తను ఇంతవరకు ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన గురించి చెప్పాలి. ఆచారంలో ఇదీ ఒక భాగమే.

దీన్ని తలచుకోవడంతోనే ఆమెకు మహాభారతంలోని ఓ చిన్న బిట్ గుర్తొచ్చింది.

పాండవులు. శ్రీకృష్ణుడు ఓసారి అడవిలో పోతుంటే ఓ మామిడిచెట్టు నుంచి కాయ రాలి కిందపడుతుంది. దాన్ని తిరిగి కొమ్మకు అతికించాలంటే అందరూ తమ మనసులోని మాటను చెప్పమంటాడు శ్రీకృష్ణుడు. ఒక్కొక్కరు తమ మనసులోని మాటను చెబుతుంటే మామిడికాయ కొద్ది కొద్దిగా పైకి లేచి కొమ్మకు అతుక్కుంటుంది.

ఇదంతా ఆమె కళ్ళముందు మెదిలింది. తనూ ఇంతవరకూ ఎవరికీ చెప్పని స్మఘటన గురించి చెప్పాలి.

మనసులో ఎలాంటి కల్మషం లేకుండా చేయడానికి, అంతే కాకుండా తమ మధ్య సాన్నిహిత్యం పెరగడానికి ఈ పద్ధతి పెట్టి వుంటారనిపించింది. సంభోగంలా నిజమైన ఆనందం కలగాలంటే ఎలాంటి ఇన్హేబిషన్స్ వుండకూడదని ఆలోచించి ఈ నియమం పెట్టి వుంటారని కూడా తోచింది.

అంతలో చలపతి ఆమెను మోచేతితో సుతారంగా పొడిచాడు.

ఆమె ఉలిక్కిపడి అంతలోనే సర్దుకుంది.

"ఏమిటి ఆలోచిస్తున్నావ్?"

"ఏమీలేదు. ఊరకనే కళ్ళు మూతలు పడుతున్నాయి."

"బాగా నిద్రపో. ఇక ఈ రాత్రికి పూర్తిగా నిద్ర వుండదు కదా."

చలపతి బయటికి వెళ్ళిపోయాడు.

తను ఇంతవరకూ ఎవరికీ చెప్పుకోని సంఘటన గురించి తలచు కుంటూంటే నవ్వు ఆగడం లేదామెకు. ఇది విని గోపాలకృష్ణ ఎలా ఫీలవుతాడో ఊహిస్తుంటే చాలా సరదాగా ఉంది.

సాయంకాలం నాలుగుగంటల ప్రాంతాన అత్త అనసూయమ్మ వచ్చేవరకూ ఆమె అలా పడుకునే వుంది.

"ఇక రామ్మా! స్నానం చేసి తయారవుదువు" అని ఆమె ఎంతో గౌరవంతో పిలిచింది.

లహరి పడకమీద నుంచి లేచి ఆమె వెనకే నడిచింది.

గది బయటే ఇద్దరు తోడికోడళ్ళూ వున్నారు.

ముగ్గురూ కలిసి ఆమెను స్నానాలగదిలోకి తీసుకెళ్ళారు.

తలస్నానం చేయించారు. అనసూయమ్మ పట్టుచీర తెచ్చి ఇస్తే వద్దని బాగా గంజిపెట్టిన గ్రీన్ కలర్ సౌత్ కాటన్ చీర కట్టుకుంది. పూలజడ వేసుకొమ్మని పద్మ, చిత్ర బలవంతం చేసినా సుతారంగా వారించి అలానే వెంట్రుకలను వదిలేసి మొదట్లో రబ్బర్ బ్యాండ్ వేసుకుంది. లైట్ గా శరీరమంతా పౌడర్ అద్దుకుని, నుదుటున కాస్తంత పెద్దదిగా తిలకం బొట్టు పెట్టుకుంది.

ఆమెకు ముప్ఫై ఏళ్ళయినా ఇంకా పిల్లలు లేకపోవడంతో బింకంగా వుంటోంది. శరీరంమీద చాలా ధ్యాస వుండడంతో స్లిమ్ గా వుండడానికి అన్ని జాగ్రత్తలూ తీసుకుంటుంది. అందుకే ఆమెకు పాతికేళ్ళంటే కూడా ఎవరూ నమ్మరు.

అలంకరణ పూర్తయ్యేసరికి ఆరయింది.

రాత్రి భోజనాలకోసం గారెలు, పాయసం చేశారు.

ఎనిమిదిగంటల ప్రాంతాన నరుడు క్యారియర్ కోసం వచ్చాడు. అతనికి క్యారియర్ ఇచ్చి మాటల్లో పడ్డారు స్త్రీలు. మగవాళ్ళు అరుగుమీద కూర్చుని కబుర్లాడుకుంటున్నారు.

అందరికంటే ఎక్కువగా చలపతి మాట్లాడుతున్నాడు. మామూలుగా అయితే అతను చాలా నెమ్మదస్తుడు. ప్రశాంతంగా వుంటాడు. అయితే అతనికి రెండు బలహీనతలున్నాయి. ఒకటి లాటరీల పిచ్చి అయితే అతనికి రెండు బలహీనతలున్నాయి. ఒకటి లాటరీలు పిచ్చి అయితే, రెండోది పండరి భజన పిచ్చి. ఈ రెండు విషయాల్లో మాత్రం అతను చాలా యాక్టివ్ గా వుంటాడు. తమ వదినకు వచ్చిన అవకాశం తమ భార్యలకు రాలేదని మధనపడి పోతుండటంతో అతని తుమ్ముళ్ళు మౌనంగా వుంటున్నారే తప్ప మాట్లాడడం లేదు. పరమానందం మాత్రం అప్పుడప్పుడూ తన పెద్ద కొడుకువేపు గర్వంగా చూస్తున్నాడు.

వీధినవెళ్ళే స్త్రీలూ, పురుషులూ తమ ఇంటివైపు ఈర్ష్యగా చూడడం గమనిస్తూనే వున్నారు వాళ్ళు.

ఒంటరిగా కూర్హున్న లహరికి మాత్రం ఎందుకనో తత్తరపాటుగా వుంది. మొదటిసారి కన్నెరికం జరుపుకోబోతున్నట్లు కొంత ఆనందం, మరికొంత బెరుకు కలగాపులగంగా కలిసిపోతున్నాయి. ఉండుండి కిటికీలోంచి బయటికి చూస్తోంది.

వెన్నెల తెల్లతెల్లగా చిక్కబడుతోంది.

తొమ్మిదిగంటలప్పుడు అనసూయమ్మ వచ్చి కోడల్ని బయటికి తీసుకొచ్చింది.

సిగ్గు ప్రతి అవయవంలోనూ కూరుకుపోయినట్లు బరువుగా తోస్తోంది లహరికి. మనసు మాత్రం అతి చలాకీగా ఏవో సుందర లోకాల్లో తిరుగుతోంది.

ఆమె వీధిలోకి వచ్చింది. మగవాళ్ళు అరుగు దిగి వెళ్ళి రమ్మన్నట్లు సన్నగా నవ్వుతూ చేతులు వూపారు.

వెళ్ళొస్తానన్నట్లు ఆమె అత్తకూ, తోటికోడళ్ళకూ చెప్పి నడక సాగించింది.

ఊరు దాటింది.

ఆకాశంలోని చందమామ తనకు దారి చూపించడానికి వెలుగుతున్న టార్చిలైటులా వుంది. నక్షత్రాల చాక్ పీసులతో ఆకాశం కాన్వాసు మీద మన్మధుడు రతిభంగిమలను గీసినట్లు తెల్లటి మబ్బులు కనిపిస్తున్నాయి.
అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ కొండ దగ్గరికి చేరుకుంది.

ఇక ముందు సాగలేకపోయింది. సిగ్గు కాళ్ళకు అడ్డుపడుతోంది.

కళ్ళెత్తి పైకి చూసింది.

వెన్నెల్లో గోపాలకృష్ణ భవంతి వెన్నెల వత్తిడికి విచ్చుకున్న తెల్లపద్మంలా వుంది. ఇక పైకెక్కడానికి చీర కుచ్చెళ్ళు సుతారంగా పైకి లేపి పట్టుకుని అడుగు ముందుకేయబోయింది.


* * *

"స్వాగతం - సుస్వాగతం."

ఆమె ఠక్కున ఆగింది. కుచ్చిళ్ళను కంగారుగా కిందికి వదిలి పెట్టింది. గగుర్పాటుతో అటూ ఇటూ చూసింది. వెన్నెల్లోంచి నడిచి వచ్చినట్టు ఎదురుగా గోపాలకృష్ణ తెల్లటి బట్టల్లో మెరిసిపోతున్నాడు.

ఒక్కసారిగా ఆమెకు ఒళ్ళు జలదరించింది. తనలోని ఏవో కొన్ని అవయవాలు పోంగుతున్నట్లు అనిపించింది. వాటిని వెంటనే దాచుకోవాలనిపించి రెండు చేతులనూ ఎదపై పెట్టుకుంది.

ఆమె చేష్టకు అతను నవ్వాడు. ఆమె మరింత సిగ్గుపడి చేతులను అదుముకుంది.

అనుకోకుండా అలా అతను కనబడడంతో ఏం మాట్లాడాలో తోచలేదు ఆమెకు.

"నిన్ను చూస్తుంటే ఏమనిపిస్తుందో తెలుసా?" అతను అడుగుతున్నా తల పైకెత్తలేకపోయింది. ఏదో సంచలనం శరీరం మీద పాకుతున్నట్లుంది.

అతను తరువాత మాట్లాడకపోవడంతో కళ్ళు మాత్రం పైకెత్తింది. అందుకే అంతవరకు మౌనంగా వున్నట్లు అతనన్నాడు "పఠాభి అన్నట్లు నా చేతిలో స్విచ్ వుంటే ఆ చందమామను ఆర్పేసి వుండేవాడ్ని. ఎందుకంటే యిక్కడే నా యెదురుగా ఓ చందమామ వుంది కాబట్టి."

ఆమె అచ్చు వెన్నెలంత హాయిగా నవ్వింది.

ఎందుకనో అతను పరాయి పురుషుడిలా అనిపించడంలేదు. పూర్వ జన్మలో విధివశాత్తూ విడిపోయి ఇప్పుడు కలుసుకున్నట్లుంది.

ఆమె కళ్ళు మరింత విశాలం చేసి అతని కనుపాపల్లో తన రూపం వుందేమోనని వెదుకుతున్నట్లు అలానే వుండిపోయింది.

అతను ఎంతో చనువుగా చేయి పట్టుకుని "మన విడిదికి వెళదామా?" అన్నాడు.

ఆమె ఆ స్పర్శకు చిన్న జర్క్ ఇచ్చినట్టు కదిలింది. మాధుర్యపు వత్తిడికి శరీరం విచ్చుకుంటున్న అనుభూతి. దీనిని దాచుకోవడానికన్నట్టు అతని చేతిని వేళ్ళతో బిగించి ముందుకు కదిలింది.

* * *

ఎందుకనో ఆమెకు తన ఫస్ట్ నైట్ గుర్తుకొచ్చింది. ముత్తైదువలు తనను తన భర్త గదిలోకి తోస్తున్నప్పుడు మంటలను చూసి గుర్రం గింజుకున్నట్టు అయిపోయింది. మనసు వికసించకపోగా బాధతో మరింత ముడుచుకు పోయింది.

ఆరోజు పరిస్థితులవల్లే ఆమె అలా కుంచించుకుపోయింది.

రాహుకాలం, యమగండం, వర్జ్యంలాంటి నాన్సెన్సులన్నీచూసి మంచి ముహూర్తం రావడానికి పదకొండు గంటలు పట్టింది అప్పటికే పెళ్ళిపందిట్లో చాలామంది అడ్డదిడ్డంగా పడుకుని యుద్ధభూమిని గుర్తుకు తెస్తున్నారు.

పెళ్ళికయిన ఖర్చునంత లెక్కకట్టి ఓ మూల బంధువు దగ్గర తన బాధనంతా వెళ్ళగాక్కుతున్న తండ్రి, లడ్లు మిగలలేదని ఇప్పుడు వియ్యంకుల ఇంటికి ఏం పంపాలోనని దిగులుపడుతున్న తల్లీ, పెళ్ళి మర్యాదలు సరిగా జరగలేదని పెళ్ళికొడుకు తరపువారు చేస్తున్న యాగీ ఇవి చాలా వరకు ఆమె మూడ్ ని ఖరాబు చేశాయి.

తన వెనకే మూసుకుపోయిన తలుపును నిస్సహాయంగా చూస్తూ వుండిపోయింది.

ఆమె లోపలికి అడుగుపెట్టగానే చలపతి పరుగునవచ్చి "మన ఊరికి పేపరు వస్తుందా?" అని గుక్క తిప్పుకోకుండా అడిగాడు.

"వస్తుంది."

"హమ్మయ్య" అతను గుండెల్నిండా గాలి పీల్చుకుని "రాదేమోనని కంగారుపడ్డాను. రేపు తమిళనాడు లాటరీ డ్రా. నిన్ననే పెళ్ళికి వస్తూ టౌన్ లో టిక్కెట్లు కొన్నాను. ఈ టిక్కెట్లకు ప్రైజ్ గ్యారెంటీ" అన్నాడు.

ఆమె రియాక్షన్ ను పట్టించుకోకుండా అతను పడక దగ్గరికి కదిలి దిండు కింద దాచిన లాటరీ టిక్కెట్లను తీసుకొచ్చి చూపించాడు. ఈసారి తను ఎందుకు ఒకే సిరీస్ టిక్కెట్లు కొన్నాడో ఓ అరగంట చెప్పాడు.

ఆమె స్పృహ తప్పుతున్నట్టనిపించింది. బలవంతంగా నిగ్రహించుకుని జీవంలేని నవ్వు నవ్వింది.

ఇక నిలబడడానికి ఓపిక లేక మంచంమీద కూర్చుంది.

అప్పుడు గుర్తొచ్చింది శోభనం గురించి. లాటరీ టిక్కెట్లను జేబులో కుక్కుకుని ఆమె మీదకు ఒరిగాడు.

ఈ హఠాత్ పరిణామానికి ఆమె ఖంగుతిన్నా, మరుక్షణంలో సర్దుకుంది. అన్నిరోజులూ హృదయం గదిలో బంధించిన కోర్కెలన్నీ బిలబిలా పావురాళ్లా పైకెగిరాయి. ఇక నిగ్రహించుకోలేక అతని వీపు చుట్టూ చేతులు బిగించి గట్టిగా అదుముకుంది. ఆ వత్తిడికి స్తనాలు మధురంగా మూలిగాయి.

"అంత గట్టిగా అదమకు. లాటరీ టిక్కెట్లు నలిగిపోతాయి" ఆమె మీదున్న అతను ఇబ్బందిగా కదిలాడు.

అంతే- ఆమె షాక్ తిన్నట్లు చేతులు తీసేసింది. కోర్కెతో మండి అనుభవంతో చల్లబడాలనుకున్న శరీరం తిరగబడి గట్టిగా బిగుసుకుపోయింది.

ఇదేమీ గమనించని అతను హడావుడిగా పేపరులో నెంబర్లు వెదికినట్లు ఆ కార్యక్రమాన్ని ముగించి కిందకు దిగాడు. జేబులో వున్న సిగరెట్ ను కుతికుతిగా లాగి పక్కకు వచ్చి పడుకున్నాడు.

ఇకనయినా హాయిగా మాట్లాడుదామని పక్కకు తిరిగి చూసిన ఆమెకు అతను నిద్రపోతూ కనిపించాడు.

ఇకనయినా హాయిగా మాట్లాడుదామని పక్కకు తిరిగి చూసిన ఆమెకు అతను నిద్రపోతూ కనిపించాడు.

తొలిరేయి అనుభవాన్ని గురించి సినిమాల్లోనూ, పుస్తకాల్లోనూ వర్ణించేదంతా అబద్ధమని తేల్చుకుంది.

అదంతా కళ్ళముందు కదిలి అప్పటికి ఇప్పటికీ వున్న తేడాను తలచుకుంటూ వుంటే నవ్వొచ్చింది ఆమెకు.


* * *

గోపాలకృష్ణ ఆమె కళ్ళల్లోకి చూస్తూ "ఏమిటి నవ్వుతున్నావ్?" అని అడిగాడు.

"ఏంలేదు" అంది ఆమె అదంతా చెప్పడానికి ఇష్టం లేనట్లు.

"నువ్వేదో దాస్తున్నావ్. ఈ కొండ ఎక్కినప్పట్నుంచీ దిగేవరకు ఏదీ దాచకూడదు. పైపెచ్చు ఇంతకాలం ఎవరికీ చెప్పని సంగతులన్నీ చెప్పాలి. లేకుండా అదిగో ఆ శృంగార దేవుడికి కోపం వస్తుంది."

ఇక చెప్పక తప్పదని తన తొలిరేయి అనుభవాన్ని గురించి చెప్పింది.

అంతా విన్నాక అతను "నీ భర్తేకాదు- చాలామందికి పడకటింట్లో ఎలాంటి విషయాలు మాట్లాడాలో తెలియదు. భర్త భార్య జాకెట్ హుక్ లు తప్పిస్తూ ఉదయం బజార్లో తను ఎంత తెలివిగా కేజీమీద పావలా తగ్గిస్తూ వంకాయలు బేరమాడిందీ చెబుతాడు.



ఆమెకూడా అతనికంటే ఏమీ తీసిపోదు. అతని ఛాతీమీద వెంట్రుకలను స్పృశిస్తూ తను మధ్యాహ్నం చేసిన వేరుశనగపప్పుల పచ్చడిని అమ్మలక్కలు ఎంతగా మెచ్చుకున్నారో చెబుతుంది. ఇలా నడుస్తాయి మన బెడ్ రూమ్ ల సంభాషణలు. అందుకే భార్యాభర్తలకు తక్కువకాలంలో సెక్స్ రొటీన్ అయిపోతుంది. బెడ్ టైమ్ టాక్ అంటే మనసుని కదిలించేటట్లు, శరీరాన్ని రగిలించేటట్లు వుండాలి. రతికళలో బెడ్ టైమ్ టాక్ కూడా ఒక భాగం" అన్నాడు.



"చాలా ఇళ్ళల్లో బెడ్ రూమే వుండదు. ఇది బెడ్ టైమ్ టాక్ ఎక్కడిది? పల్లెటూళ్ళల్లో అయితే మరీ ఘోరం. ఒకే ఇంట్లో మొత్తం సంసారం అంతా వుంటుంది. అందరూ ఒకే దగ్గర పడుకుంటారు.



ఏ అపరాత్రో మూడ్ వచ్చినప్పుడు భర్త అందర్నీ తప్పించుకుని భార్య పక్కన చేరి, పిల్లిపాలు తాగినట్లు నిశ్శబ్దంగా తన ఆరాటాన్ని తీర్చుకుంటాడు. ఇక మాట్లాడటానికి వీలు ఎక్కడిది? మాటలు వినిపిస్తే ఎవరైనా లేస్తారేమోనన్న భయం. అందుకే ముందు నమస్కారాల బాణాలు లేకుండానే యుద్ధం మొదలవుతుంది. ఇందుకు ఉదాహరణగా ఈ మధ్య మా ఇంట్లో జరిగిన ఓ సంఘటన చెబుతాను" అంటూ ప్రారంభించింది.


* * *

"మా ఇంట్లో పేరుకు మూడు గదులున్నా అవెప్పుడూ ఖాళీగా వుండగా. ధాన్యమో, నువ్వులో ఏదో ఒకటి వుంటుంది. అందువల్ల మేమంతా హాల్లోనే పడుకునేవాళ్ళం.

ఈ మధ్య మా మరిది ఊరెళ్ళి వచ్చాడు. రాత్రి ఎనిమిది గంటలకు రాగానే బాత్రూమ్ లో దూరి చకచకా స్నానం ముగించి భోజనం ముందు కూర్చున్నాడు. అతని హడావుడి అంతా ఎందుకో మాకు తెలుస్తూనే వుంది.

భోజనాలు ముగించాక హాల్లో అందరం పడుకున్నాం.

'ఈరోజు కూడా హాల్లోనేనా పడక?' చిన్నగా తన భార్య చిత్రను అతను అడిగినా మాకు వినిపించింది.

"ఆఁ అన్ని గదులూ ఫిలావ్ అయిపోయాయి. అందరం హాల్లోనే పడుకోవాలి" చిత్ర తన నిస్సహాయతను వెలిబుచ్చింది.


మా అత్తా మావయ్యలు, తోటికోడళ్ళం, మగవాళ్ళూ- అందరం హాల్లో పడుకున్నాం.

ఒకవేళకు మా మరిది తన భార్య దగ్గిరికి జరిగాడు. చాలారోజుల తరువాత ఇంటికొచ్చాడు. కాబట్టి మంచి ఆకాలిమీదున్నాడు కాబోలు పడుకున్న అరగంటకే మీద పడిపోయాడు.


చిత్ర చాలా తెలివిగా తన భర్త కనపడకుండా దుప్పటిని కప్పింది. నిశ్శబ్దంగా అతను తన దాహం తీర్చుకుంటున్నాడు. కానీ కొంతసేపటికి నిశ్శబ్దం పాటించటం అతనివల్ల కాలేదు. ఉచ్చ్వాస నిశ్వాసాలు ఎక్కువయ్యాయి. రొప్పడం కూడా ఎక్కువైంది. ఇలాంటివి ఇళ్ళల్లో మామూలే గనుక మేము పక్కకు తిరిగి పడుకుని నిద్రపోతున్నట్లు నటిస్తున్నాం.


"ఈ శబ్దాలకు మా అత్తమ్మ లేచింది. "ఛీఛీ! వెధవ ఎలుకలు. కన్నారా నిద్రపోనివ్వవు కదా" అని తిట్ల దండకం ఎత్తుకుంది.


చప్పుళ్ళు ఆగిపోయాయి. చిత్ర తన భర్తను విసుక్కోవడం వినిపిస్తూనే వుంది.


మా అత్త మొత్తం ఎలుకల వంశం అంతా నాశనం కావాలని శపిస్తూ నిద్రకు పక్రమించింది.


మరో అయిదు నిముషాలకు చప్పుళ్ళు తిరిగి ప్రారంభమయ్యాయి.


ఈసారి లేచింది మా అత్తకాదు. మా మావయ్య.


"ఈ పందికొక్కులతో పడలేక ఛస్తున్నాం. ఎండ్రిస్ పెట్టి చంపేసినా పాపం రాదు" అని తన కోపాన్నంతా ప్రకటించాడు.


ఈ మాటలకు మా అత్తమ్మ లేచి అవి పందికొక్కులు కాదనీ, ఎలుకలనీ అంటుంది. మా మామయ్యా అవి పందికొక్కులేనంటూ ఘర్షణకు దిగారు.


ఎంతసేపటికీ వాళ్ళ వాగ్వివాదం ఆగలేదు. దాంతో మా మరో తోటికోడలు పద్మకు చిర్రెత్తుకొచ్చింది. సర్రున లేచి "అవి ఎలుకలు కావు, పందికొక్కులు అసలే కావు. మీ చిన్నకొడుకు చేస్తున్న శబ్దాలు. ఇక డీటైల్స్ అడక్కుండా పడుకోండి" అని చిరాకుపడిపోయింది.


పాపం! మా మరిది పెళ్ళాం మీద నుంచి దిగి మోకాళ్ళమీద పాక్కుంటూ వెళ్ళడం కనిపించింది."



గోపాలకృష్ణ ఒకటే నవ్వుతున్నాడు. ఆమె కూడా అతనితో శ్రుతి కలిపింది.


* * *


"నిజమే! ఇలాంటి ఇబ్బందులున్నాయి. బెడ్ రూమ్ వుండీ బెడ్ టైమ్ టాక్ గురించి తెలియని వాళ్ళ గురించి నేను చెప్పేది" కొంతసేపయ్యాక అన్నాడు అతను.



"అలాంటివాళ్ళూ చాలామందే వున్నారు. దీనికి బెస్ట్ ఎగ్జాంపుల్ మా కజిన్ సుధాకర్" అని చెబుతోంది ఆమె.



"మా పుట్టిల్లు మాధవీమాల. మా ఇంటి పక్కనే మా చిన్నాన్న కొడుకు సుధాకర్ వుంటున్నాడు. అప్పు చేయడం అంటే మహాభయం వాడికి. అప్పుల వాడు ఇంటికి రాకూడదన్నది వాడి ప్రిన్సిపుల్. అలాంటివాడు పక్కనున్న చిన్న టౌన్ లో వుంటున్న శెట్టి దగ్గర పెళ్ళికి ఇరవైవేల రూపాయలు అప్పు చేయాల్సి వచ్చింది. కట్నం డబ్బుల్లో దాన్ని తీర్చుదామనుకున్నాడు గానీ వీలైంది కాదు.



వాడి పెళ్ళాం కళావతి కాపురానికి వచ్చింది. కొత్త పెళ్ళాం, కొత్త సంసారం కన్నా వాడికి అప్పే మరీ మరీ గుర్తుకొచ్చేది. అందుకే బెడ్ రూమ్ లో కూడా పెళ్ళాంతో ముచ్చట్లు ఆడడానికి బదులు అప్పు గురించీ, దాన్ని తీర్చడానికి తను ఎలా ప్లాన్ చేస్తుందీ చెప్పేవాడు.



ఇది ఏ ఒకరోజు అయితే ఫరవాలేదు. రోజూ ఇదే తంతు కావడంతో కళావతి బెడ్ రూమ్ అంటేనే హడలిపోయేది.



ఓరోజు ఆమె నా దగ్గరికి వచ్చి 'వేలు, లక్షలు అప్పులున్న వాళ్ళని చూశానుగానీ, మీ తమ్ముడులాంటి వాడ్ని ప్రపంచంలో చూళ్ళేదు. జడలో పూలు పెడుతున్నా, చివరికి లంగా బొందు లాగుతున్నా అప్పు గొడవే ఛీ ఛీ! పుట్టింటికి వెళ్ళి ఆ ఇరవై వేలూ తీసుకొచ్చి ముఖాన కొడదామంటే అక్కడి పరిస్థితి బాగోలేదు' అని తన బాధనంతా వెళ్ళగక్కుకుంది.



"మరి ఏమిటి మార్గం?"



"అదే ఆలోచిస్తున్నాను" అని సీరియస్ గా వెళ్ళిపోయింది.



రెండో రోజే తను పుట్టింటికి వెళుతున్నానని, వారంరోజుల్లో తిరిగి వస్తానని భర్తతో చెప్పి బయల్దేరింది. అప్పు తీర్చే నిర్ణయంతోటే ఆమె వెళుతుందని నాకు అర్థమైంది.



ఖచ్చితంగా వారం రోజుల తర్వాత మధ్యాహ్నంపూట నేను సుధాకర్ ఇంట్లో వుండగా ఓ వ్యక్తి వచ్చాడు. అప్పుడు నేను మావాడి కోసం వంట చేస్తున్నాను.



ఆయన్ను చూడగానే సుధాకర్ వణికిపోయి తెగ మర్యాద చేశాడు. వరండా తిన్నెమీద తువ్వాలుతో తుడిచి కూర్చోమన్నాడు

నేను తలుపు దగ్గర చూస్తూ వుంటే వాడు నా దగ్గరికి వచ్చి "ఆయనే శెట్టి. నేను బాకీ వుంది ఆయనకే" అని చెప్పాడు.



అంతలో శెట్టి పిలిచాడు. మావాడు వెళ్ళి ఆయనకెదురుగ్గా వినయంగా నిలుచున్నాడు.



శెట్టి మావాడ్ని అప్పు తీర్చనందుకు దులిపేస్తాడనుకున్నాను, కానీ అలాంటిది ఏమీ లేదు. పైపెచ్చు ప్రసన్నంగా వున్నాడు.

[Milf rider]

మావాడు నీళ్ళు నములుతూ "మీ అప్పు తొందర్లోనే....." అని ఏదో అంటూ వుండగా శెట్టి అడ్డు తగిలాడు.



"అప్పు గురించి మరిచిపో. నువ్వు నాకు అప్పు తిరిగి కట్టక్కర్లేదు. అవునయ్యా సుధాకర్ ! నీలాంటి మంచి మనిషి పెళ్ళికి యిచ్చిన సొమ్ము తీసుకోవడానికి మనసు రావడం లేదు. నేనా ఏకాకిని. పెళ్ళాం, పిల్లలూ లేని ఒంటరివాడ్ని ఉన్న డబ్బునే ఏం చేయాలో తెలియడం లేదు."



మావాడు తబ్బిబ్బపోయాడు. "మీరు చెబుతున్నది..."



"వద్దు ఇక ఏమీ మాట్లాడ్క. ఇదిగో నువ్వు రాసిచ్చిన ప్రామిసరీ నోటును చించివేస్తున్నాను" అని జేబులోంచి కాగితాన్ని తీసి ముక్కలుగా చేసి కిందపడేశాడు.



మావాడి ఆనందాన్ని వర్ణించలేం.



"శెట్టిగారూ! లేవండి. ఎప్పుడు బయల్దేరారో ఏమో భోజనం చేద్దురు" అని పిలిచాడు మావాడు మెలికలు తిరిగిపోతూ.



"భోజనం ఏమీ వద్దుగానీ ఓ చాపా దిండు ఇప్పించు. నీకు పుణ్యం వుంటుంది. వారం రోజులుగా కంటిమీద కునుకులేదు" అని శెట్టి ఆవులించాడు.



ఎంత నిద్రమీదున్నాడో ఏమో తెలియదుగాని నడుం వాల్చగానే గురక పెడుతున్నాడు శెట్టి.



నెక్ట్సు ట్రిప్ బస్సులో కళావతి వచ్చింది.



"వదినా! నేను పడుకుంటాను. వారంరోజులుగా నిద్రలేదు. మా ఆయనకి నీ చేతులతో వడ్డించేసెయ్" అంటూ ఆమె పడకమీద వాలిపోయింది.



మావాడి అప్పు ఎలా తీరిందో నాకప్పుడు అర్థమైంది.



అంతా విని గోపాలకృష్ణ వెన్నెల్లో వెన్నెలంత హాయిగా నవ్వడం చాలా బావుంది లహరికి.



అతను ఆమె భుజం మీద చేయివేసి "అలా తీరిందన్నమాట మా కజిన్ అప్పు" అని అదంతా గుర్తొచ్చి మళ్ళీ నవ్వాడు.



ఇద్దరూ కొండ ఎక్కుతున్నారు.



"ఈ వెన్నెల్లో నీలాంటి అందమైన ఆడపిల్లతో నడవడం గొప్ప అనుభవం" అన్నాడు.



ఆమెలో గర్వంలాంటి ఫీలింగ్.



"నిన్ను నీ పేరుతోగాక ముద్దు పేరుతో పిలవాలని వుంది. అమెరికాలో అబ్బాయిలు తమ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ ని ముద్దుగా 'హనీ' అని పిలుస్తారట."



"నన్ను ఏ పేరుతో పిలుస్తారు?"


"వెన్నెల"


ఎక్కడో ఆమె గుండెల్లో ప్రారంభమైన చిన్న కదలిక ప్రతి అవయవానికి పాకి ఉత్తుంగతరంగమై ఊపేసింది.


తన ప్రేమనంతా తెలియచేయడానికి భుజం మీదున్న అతని చేతిపై చేయివేసి బలంగా నొక్కింది.


అతను ఆమె మీదకి వంగి ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.


ఆమె అనాలోచితంగా కళ్ళు మూసుకుంది. ముద్దు పూర్తయ్యాక కూడా కళ్ళు తెరవలేకపోయింది. పెదవులమీద అతని పెదవులు రేపిన సంచలనం రక్తంలో సాగిపోతూ వుంది. కళ్ళు తెరిస్తే ఆ భావన పోతుందేమోనన్న సందేహంతో అలానే వుండిపోయింది.


అది గత మూడేళ్ళలో మొదటిసారి పెట్టించుకున్న ముద్దులా అనిపించడం ఆమె భర్త చేసుకున్న దురదృష్టం.


తిరిగి ఇద్దరూ నడక సాగించారు. కొండపైకి చేరుకున్నాక, భవనానికీ, దేవాలయానికీ మధ్యలో పడక ఆరెంజ్ చేశాడు నరుడు. అతను భవనం లోపల నిద్రపోతున్నాడు.


"ఇదే మన పడక"


అతను పరుపు మీద కూర్చుని ఆమె చేయి పట్టుకొని కిందకు గుంజాడు.


ఆమె తూలి అతడి మీద పడింది. అతను ఎంత లాఘవంతో లాగాడంటే ఆమె స్థనాలు ఖచ్చితంగా అతని ఛాతీకి హత్తుకున్నాయి. వెన్నెల్లోని లాలిత్యాన్ని చంద్రశిలల్లోని కాఠిన్యాన్ని రంగరించినట్లు అతనికి రెండు రకాల భావనలు ఏకకాలంలో కలగడం ఆమె ఎద చేసిన ఇంద్రజాలం.


అతను ఆమెను మరింత దగ్గరగా లాక్కుని ముక్కుమీద వేలితో రాస్తూ "రోమాన్ శిల్పకళను గుర్తుకు తెస్తోంది" అని పెదవులపై పెదవులు ఆన్చి "ఫ్రాస్ ద్రాక్షతోటలు" అని ప్రశంసించి, కంఠం పొడవునా నాలుకతో రాస్తూ "ఇండియన్ టెంపుల్ గోపురం" అని పొగిడి ఆ కాస్తంత అలానే కిందకు దిగి వక్షస్థలంలో తలను గుచ్చి "ఈజిప్ట్స్ పిరమిడ్స్" అన్నాడు.


తన అందంలో ప్రపంచాన్ని చూస్తున్న అతనికి మరింతగా తన అందాలను చూపించాలన్న ఆకాంక్షతో అనాలోచితంగా చేసినట్లు నడుముకు అతుక్కుపోయిన చీరపొరను తొలగించింది.


"అమెరికన్ అమ్మాయిలు తమ శరీరాన్ని అబ్బాయిలు జాగ్రఫీతో పోల్చడం ఇష్టపడతారట. 'నీ నడుము థేమ్స్ నదిలా వుంది', 'నీ నవ్వు నయాగారా జలపాతంళా వుంది' ఇలా అన్నమాట. అదే ఫ్రెంచ్ అమ్మాయిలకయితే తమ అవయవాలను తినుబండారాలతో పోలిస్తే సంతోషిస్తారట. ఇక ఇండియన్ గాళ్స్ తమను పువ్వుల పోలికలతో వర్ణిస్తే ఆనందిస్తారట" అన్నాడు గోపాల కృష్ణ.


"అందుకే కాబోలు ప్రబంధాల్లో అలాంటి వర్ణనలు దంచేశారు"


"మరి నీకెలాంటి వర్ణనలంటే ఇష్టం?"


"నాకు నువ్వు ఏం చెప్పినా బావుంటుంది" అంది అతని ఒళ్ళో చేతులు వేసి. ఆమె పొడవాటి వేళ్ళు అతన్ని ఆకర్షించాయి. వాటిని నిమిరాడు

[Milf rider]

గోళ్ళను చూసి స్త్రీ మనస్తత్వం ఏమిటో చెప్పవచ్చునంటాడు గోణికా పుత్రుడు అనే మన పూర్వికుడు."


ఆమెలో ఇంట్రస్టింగ్ పెరిగింది. "నా గోళ్ళు చూసి నేను ఎలాంటిదాన్నో చెప్పండి" అని చేతులు ముందుకు చాచింది.


"నీవి పొడుగాటి గోళ్ళు. ఇలాంటి గోళ్ళున్నవారు కళాపిపాసులై వుంటారు. లలితకళల పట్ల ఆసక్తి. కవిత్వం పట్ల అనురక్తి కలిగి వుంటారట."


ఆమె పొంగిపోయింది.


"మరి వెడల్పాటి గోళ్ళుంటే?"


"అలాంటివారికి స్వార్థం ఎక్కువ వుంటుందని గోణికాపుత్రుడు సెలవిచ్చాడు. పురుషుడ్ని ప్రేమించలేరు. అతనివల్ల కలిగే లాభాలమీదే ధ్యాస వుంటుంది, ప్రతిదాన్నీ అనుమానంగా చూస్తారు."


"మీరు చెప్పింది కరెక్టే. మా తోటికోడలు పద్మకు వెడల్పాటి గోళ్ళు. ఎప్పుడూ మొగుడ్ని అనుమానిస్తుంటుంది."


"ఇక వలయాకారపు గోళ్ళు వుండే స్త్రీలు చెడ్డవారై వుంటారు. ఎప్పుడూ అసంతృప్తితో వేగిపోతుంటారు. వంకర గోళ్ళున్న స్త్రీలు దేనినీ ఆసక్తితో చేయరు. భర్త మురిపెంగా పక్కకు చేరినా ముఖాన్ని అష్టవంకర్లు తిప్పి ఇదేదో తప్పని తంతులా ప్రవర్తిస్తారు."

కొందరికి విశాలమైన గోళ్ళు వుంటాయి."


"ఇలాంటి గోళ్ళున్న స్త్రీలు చాలా నెమ్మదస్తులుగా వుంటారు. పడకలో కూడా భర్త సౌఖ్యమే తన సౌఖ్యం అనుకుంటారు."


"మీ గోళ్ళ థీరీ బావుంది" మెచ్చుకుంది.

అతను పడుకున్నాడు. కళ్ళల్లో వెన్నెలను కలిపేసుకుంటూ ఆమెవేపు చూశాడు.
"పడుకో" అన్నాడు.

ఆమె ఓ క్షణం తటపటాయించి అటూ ఇటూ చూసి పక్కపై వాలింది. ఆమె వక్షస్థలం వైపు చూస్తూ అన్నాడు "తాజ్ మహల్ పక్కన నీడలో పడుకుణి కళ్ళు పైకెత్తి చూస్తే మహల్ పైనున్న డూమ్స్ కనిపించినట్లుంది."

ఆమె సిగ్గుపడింది.


* * *

ఆరుబయట వెన్నెల్లో అలా పడుకోవడం ఆమెకు మత్తునిస్తోంది.

"ఆ ఇళ్ళల్లో కిటికీలు, తలుపులు మూసేసి ఉక్కలో పడుకోవడం నరకం" అంది.

"ప్రతి అనుభవానికీ ముందు వెనకా వున్నట్లే సెక్స్ కూ వుంటుంది. దీన్ని గుర్తించి, అన్నీ అమర్చుకుంటేనే రసానుభూతి మిగులుతుంది. ఇది చాలామంది దంపతులకు తెలియదు. అందుకే ఏ అర్థరాత్రో ఆ మూడ్ వచ్చినప్పుడు తలుపులు బిడాయించేస్తారు."

"మా వారులాంటి వాళ్ళయితే మరీ స్పీడ్. ముద్దు పెట్టుకునే కార్యక్రమం నుంచి ముచ్చట తీరేవరకూ మూడు నిమిషాల్లో లాగించేస్తాడు."

అతను నవ్వుతూ అడిగాడు "మనిషి మరీ స్పీడా?"

"చాలామంది అంతే. ఇదో గేమ్ లా ఫీలవరు. ఆట అనేటప్పటికి ఇద్దరూ సమఉజ్జీలై వుండాలి. అప్పుడే ఆట మజా. ఏ ఆట అయినా ఏకపక్షంగా సాగితే చప్పగా వుంటుంది. సెక్స్ అంటేనే బూతు అన్న అభిప్రాయం వుంటుంది. దీంతో కొన్ని అపోహలు ఏర్పరచుకుంటారు. స్త్రీ నగ్న శరీరాన్ని చూస్తే దరిద్రం చుట్టుకుంటుందని అని భావించే పురుష పుంగవులు వున్నారు కానీ నగ్నత్వాన్ని చూస్తే మరింత ఎగ్జయిట్ మెంట్ కలుగుతుందని మాస్టర్స్ అండ్ జాన్సన్స్ చెప్పారు."

"మా వారిలాంటి వాళ్ళకి అంత తీరిక ఎక్కడిది? డీలక్స్ బస్ లో ప్రయాణిస్తుంటే అర్థరాత్రి సడన్ గా దోపిడీ దొంగలు అటకాయించి, వేసుకున్నవన్నీ ఒలుచుకుపోయినట్లు వుంటుంది మా వారి ప్రవర్తన. అంత కంగారు పెట్టేస్తేడన్న మాట ఏ అపరాత్రో పక్కనజేరి. ఇప్పుడయితే అదీ లేదనుకో."

"కరెక్టే సెక్స్ ను భార్యాభర్తలు ఓ గొప్ప సరదాకింద ట్రీట్ చేయాలి. ఎప్పుడంటే అప్పుడు, నువ్వు చెప్పినట్లు దోపిడీ దొంగల్లా అదరగొట్టేయ కూడదు. దీనికి ప్రత్యేకించి నైట్ డైరీ లాంటిది భార్యాభర్తలు ఇద్దరూ కలిసి రాసుకోవాలి. ఈ డైరీలో ఎప్పుడు సెక్స్ లో పాల్గొనాలో, ఆరోజు ఎలాంటి డ్రస్ వేసుకోవాలో ఏ రీతిలో, ఎంతసేపు పాల్గొనాలో చిన్న చిన్న విషయాలు కూడా రాసుకోవాలి. ఇలా నైట్ డైరీ మెయిన్ టైన్ చేయడంవల్ల తాము నిర్ణయించుకున్న రాత్రి కోసం ఎదురుచూడడం, ఆరోజు వేసుకోవాలనుకున్న డ్రస్ లను భద్రపరచుకోవడం ఇలాంటివన్నీ బావుంటాయి."

"ఈ నైట్ డైరీ ఐడియా బావుంది. ఆ రోజు అలంకరణ గురించి ఈరోజునుంచే ఊహించుకోవడం, ఆ రాత్రి కోసం కలలు కనడం, ఆ రాత్రి భంగిమ పదే పదే కళ్ళలో మెదలడం, తీరా ఆ రోజు వచ్చాక తొట్రుపడడం థ్రిల్లింగ్ గా వుంటుంది."

వెన్నెల వాళ్ళిద్దరి మీద కురిసి నిశ్శబ్దంగా కిందకు జారుతోంది.

"నువ్వు ఇంతవరకూ ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన ఏమైనా వుందా?" కాసేపు మౌనంగా తరువాత అడిగాడు.

"ఇదీ ఆచారంలో ఒక భాగమే. ఇది చెప్పేస్తే ఆ తరువాత మనం....." ఆపై వివరించలేదు అతను.


* * *

గుండెల్లో విరబోసినట్లు నిశ్శబ్దంగా కోరికను రెచ్చగొడుతున్న వెన్నెల.

పక్కపక్కనే రహస్యాలు మాట్లాడుకుంటున్నట్లు రాసుకుంటున్న శరీరాలు..... ఇవన్నీ అతన్ని తొందర చేస్తున్నాయణి గ్రహించింది. ఆమెకూ అలానే వుంది.

"ఊఁ!"

ఆమె చెప్పడానికి ప్రిపేర్ అవుతున్నట్లు గొంతు సవరించుకుంది.

అతను ఆమెవైపు తిరిగి కళ్ళలోకి చూస్తూ వింటున్నాడు.

"నాకు అప్పుడు ఇరవయ్యేళ్ళు. పెద్దదానయ్యి అప్పటికి ఏడేళ్ళు అవుతోంది. యవ్వనం ప్రతి అవయవంలోనూ చేరి అల్లరి పెడుతోంది.

పగలు ఏదో పనులతో గడిచిపోయేదిగానీ రాత్రే ఇబ్బందిగా తయారైంది. ఒంటరితనంతో సతమతయ్యే నేనంటే పరిహాసం పడుతున్నట్లు. పట్టిమంచం తన కాఠిన్యాన్నంతా ప్రదర్శించేది. కాలేజీ ఆకతాయి కుర్రాడిలా గాలి నన్ను సైతం స్పృశించి వెకిలిగా నవ్వేది. అప్పుడప్పుడూ కిటికీ పక్కన చేరిన చంద్రుడు కుర్రాడిలా గిలిగింతలు పెడుతున్నట్లు చూసేవాడు. గూర్ఖావాడి నల్లటి టోపీలా వుండే చీకటి నామీద పడి నన్ను మరింత తాపానికి గురిచేసేది.

ఇలా అవస్థపడుతుండగా ఓరోజు మా అమ్మ నన్ను డాబామీదకి పిలిచింది.

"ఏమిటే అమ్మా? అలా హడావిడిగా పిలిచావ్?"

"ఇక అంతా హడావుడే! నువ్వు ఊఁ అంటే, నీకు పెళ్ళి చేయాలని అనుకుంటున్నాం. పదో తరగతి చదువుకున్నావ్. ఏదో దేవుడి దయవల్ల దేనికీ లోటులేదు. మగపిల్లాడైనా, ఆడపిల్లయినా నువ్వు ఒక్కదానివే మాకు. అందుకే నీ ముద్దూ ముచ్చటా చూడాలని ఉబలాటపడుతున్నాం. అందునా నీకు ఇరవై ఏళ్ళు వచ్చేశాయి కూడా. ఇంతకీ నీ మావయ్య చలపతి మీద నీ అభిప్రాయం ఏమిటో చెప్పు.

ఇదంతా దేనికి ఉపోద్ఘామో చివరి వాక్యంవల్ల అర్థమైంది నాకు. చలపతి మా అమ్మ తమ్ముడు. ఊర్లో మాకు పదెకరాల పొలమూ, రెండు మోటార్లూ వుండేవి. అమ్మావాళ్ళకు నేనొక్కదాన్నే సంతానం. అందుకే వ్యవసాయంలో తోడు వుంటాడని మా మావయ్యని ఇంటికి పిలిపించుకున్నారు. అతను వచ్చి రెండేళ్ళయింది. అప్పట్నుంచీ మా ఇంట్లోనే వుండి అన్నీ చూసుకునేవాడు.

అప్పటికి అతనికి నలభై ఏళ్లుండేవి. నాకంటే దాదాపు రెట్టింపు వయసు. అందుకే కాబోలు నేనెప్పుడూ అతని గురించి ఆలోచించలేదు. అమ్మ తమ్ముడు అన్న భావన తప్ప మరో అభిప్రాయం లేదు. ఇప్పుడిలా సడన్ గా అడిగేసరికి నాకు ఏం జవాబు చెప్పాలో తెలియలేదు.

దీన్ని గమనించే అమ్మ అంది. 'వాడికి కాస్త వయసు ఎక్కువ అన్న మాట తప్ప మరేం లేదు. కళ్ళు వంకరా, కాళ్ళు వంకరా? రాయిలా వుంటాడు. అయినా వాడికి ఏం వయసుందని? మహావుంటే ముప్ఫై ఐదుఏళ్ళు వుంటాయేమో. ఈ కాలంలో అదేమంత ఎక్కువ వయసుకాదు. నీకూ వాడికి ఈడూజోడూ బాగా వుంటుంది. చిలకా గోరింకల్లా వుంటారు. ఎవరైనా ఎప్పటికయినా ముసలివాళ్ళు అయిపోవలసిందే కదా. బాగా ఆలోచించు

ఎవరయినా ముసలివాళ్ళు అయిపోతారని ఇప్పుడు నలభై ఏళ్ళు నిండినవాడ్ని కట్టుకోమంటున్న అమ్మ లాజిక్ నాకు అర్థం కాలేదు.
"కానీ-"

"అలా నసగొద్దు. నువ్వు నాకు ఒక్కదానివే. నీ ముందూ వెనకా ఎవరూ లేరు మాకు. నువ్వు ఎవర్నో చేసుకుని ఎక్కడో కాపురం చేసే దానికన్నా ఇక్కడే మనింట్లోనే వుండిపోవాలని మా కోరిక. నీకు పెళ్ళి అయి నీ కడుపునా ఓ కాయ కాస్తే వాడితో ఆడుకుంటూ ఈ శేష జీవితాన్ని హాయిగా గడిపేయవచ్చు. నిన్ను చేసుకొని ఇక్కడే ఇల్లరికం వుండిపోయే వాడు మనకు దొరకద్దూ. చలపతి అయితే ఆల్ రెడీ ఇక్కడే వున్నాడు. నిన్ను చేసుకున్న తరువాత కూడా ఇక్కడే వుండిపోతాడు."

"అదిగాదే"

"ఇంక నీ సందేహాలూ, అపనమ్మకాలూ నేను వినను. ఇంకో రహస్యం చెప్పనా? ఈ ఆస్థి అంతా ఎవరో తినిపోవడం కన్నా మన ఆస్థి మనమే తింటే పోలా. వాడు ఎవరో పరాయివాడు కాడు. నాకు తమ్ముడు. మీ నాన్నకు పెదబామర్ది. నీకు మావయ్య. మన ఆస్థి మన దగ్గరే వుండాలంటే వాడయితేనే బెస్టు. పెళ్ళి అంటే ఏదో సంవత్సరం, రెండు సంవత్సరాల ముచ్చట కాడు నూరేళ్ళ పంట."

అదే నా బాధ అంతా. నూరేళ్ళలో అప్పటికే నలభై ఏళ్ళు అయి పోయినవాడ్ని చేసుకోమనడం దారుణం. అందుకే నిక్కచ్చిగా చెప్పాను. "ఒద్దే అమ్మా! నువ్వు నూరు చెప్పు, లక్ష చెప్పు, నలభై ఏళ్ళవాడిని నేను చచ్చినా చేసుకోను."

అమ్మ ఈసారి మరింత అనునయిస్తూ "అలా అనకు. ఇంత చిన్న కారణం వలల్ నీ జీవితాన్ని మరొకరితో ముడిపెట్టుకుని బాధలు పడవద్దు. మేము నీ తల్లిదండ్రులం గానీ శత్రువులం కాము. వాడికి ఏమైనా దురలవాట్లు వున్నాయా అంటే అదీ లేదు. సిగరెట్ తాగడు. మందు పుచ్చుకోడు. ఆడవాళ్ళ వెంట పడడు. అడపా దడపా ఆ లాటరీ టికెట్లు కొనడం తప్ప మరో యావలేదు" అని మావయ్య సుగుణాలను ఏకరుపు పెట్టింది.

అమ్మ చెప్పిన సుగుణాలన్నీ ఏమోగానీ నాకు మాత్రం చలపతిలో కనిపించిన సుగుణం ఒక్కటే. ప్రశాంతతను కోరుకునే మనస్తత్వం. చాలా నెమ్మదస్తుడు. ఎప్పుడూ బిగ్గరగా మాట్లాడి కూడా ఎరుగడు. కామ్ గా వుండేవాడు. ఇంట్లో కూడా ప్రశాంతత కొరుకునేవాడు. ఇల్లు ఎప్పుడూ మౌనంగా ఋషిలా వుండాలనేవాడు. మా అమ్మ ఎప్పుడైనా ఎవరిమీదైనా కేకలేస్తుంటే వెంటనే అడ్డుకునేవాడు. మనం నష్టపోయినా సరే ప్రశాంతంగా వుండే పరిస్థితిని ఏర్పాటు చేసుకోవాలనేవాడు.

ఈ ఒక్క సుగుణానికి కట్టుబడి అతన్ని పెళ్ళి చేసుకోవడం అసంభవం. అదే మాట చెప్పి కిందకి వచ్చేశాను.

మరుసటిరోజు నాన్న నాకు క్లాసు తీసుకున్నాడు. మావయ్యను చేసుకొమ్మని బ్రతిమిలాడాడు. బుజ్జగించాడు. చివరి అస్త్రం అన్నట్లు ఈ పెళ్ళికి ఒప్పుకోకపోతే ఏ నుయ్యో గొయ్యో చూసుకుంటానని బెదిరించాడు.

ఇంట్లో అమ్మా నాన్నే ఇలా శత్రువులుగా మారిపోతే ఆడపిల్లను నేనేం చెయ్యగలను? చివరికి విధిలేని పరిస్థితుల్లో తల వూపాను.

పెళ్ళి అంటే కలగాల్సిన థ్రిల్ లేదు. నా ఊహలకు, నా రంగుల కలలకు అంత్యక్రియల్లా అనిపించింది. మావయ్యతో నా పెళ్ళి నిశ్చయమయ్యాక ఊర్లోణి నాతోటి ఆడపిల్లలు నా వైపు జాలిగా చూస్తున్నట్లు అనిపించి, బాధ పొంగి పోర్లేది.

పెళ్ళి పనులు మొదలయ్యాయి మా ఇంట్లో.

కాంచీపురం వెళ్ళి చీరలు తెచ్చారు. తిరుపతికి వెళ్ళి బంగారు నగలు తెచ్చారు. పెళ్ళికూతురి అలంకరణకోసం అన్ని కాస్మిటిక్స్ మద్రాసు నుంచి తెప్పించారు.

ఇవి ఏవీ నాకు ఆనందాన్ని కలిగించలేదు. నా యవ్వన సామ్రాజ్యానికి కాపలకాసే ఇంద్రచాపంలా వుండాల్సిన పట్టుచీర ఉత్తిబట్టలా అనిపించింది. నా శరీరపు రంగును చూసి తలలు వేలాడదీసినట్లు అనిపించాల్సిన బంగారు ఆభరణాలు ఉత్తిలోహపు పిచ్చి డిజైన్లలా కనిపించాయి. నా ఆనందానికి మెరుగులు దిద్దడానికి పుట్టినట్లు అనిపించాల్సిన కాస్మిటిక్స్ ఉత్తి రసాయన జిగురుల్లా తోచాయి.

నాకేమీ థ్రిల్స్ అనిపించకనే నా పెళ్ళి అయిపోయింది.

నా ఫస్ట్ నైట్ ఎలా రసహీనంగా తెల్లవారిందో మిగిలిన రోజులూ అలానే అనిపించాయి. మధ్య వయసులో ఎలాంటి స్పందన వుంటుందో అంతే ప్రదర్శించేవాడు నా భర్త. నా అభిరుచులకు, ఆయన మనస్తత్వానికీ ఎక్కడా పొంతనలేదు.

ఒ రెండేళ్ళు గడిచిపోయాయి అమ్మ టైఫాయిడ్ తోనూ, నాన్న క్షయతోనూ చనిపోయారు. నాకు పిల్లలు కూడా కలగాలేదు. దీంతో మళ్ళీ నేను ఒంటరిదాన్నయి పోయాను. నాకు పెళ్ళి అయిందన్న విషయం కూడా అప్పుడప్పుడూ గుర్తుండేది కాదు.

నా ప్రవర్తనలో చాలా మార్పులు చోటు చేసుకున్నాయి. బాగా గయ్యాళితనం వచ్చింది. కానిదానికీ, అయినదానికీ పనివాళ్ళమీద విరుచుకుపడే దాన్ని. బయట మనుష్యులతో కూడా అలానే ప్రవర్తించేదాన్ని. చిన్న విషయానికి కూడా కటువుగా రియాక్టయ్యేదాన్ని. నానా తిట్లూ అబ్బాయి. బూతులు కూడా అలవాటయ్యాయి. జనాన్ని చూస్తేనే శివాలెత్తి పోయేదాన్ని. మనుష్యులంతా అసహ్యంగా కనిపించేవాళ్ళు. ఇరుగు పోరుగంటే నన్ను పీక్కుతినడానికి తిష్టవేసిన వాళ్ళలా అనిపించేవాళ్ళు.

కొన్నిరోజులకి ఊరు ఊరంతా నేనంటే హడలిపోయే స్థితికి వచ్చింది. నాలాంటి గయ్యాళి, కచ్చబోతు మనిషి, వ్యవహారాల పుండాకోరు. చాడీల మనిషి మరొకరు ప్రపంచంలో వుండదన్న పేరొచ్చింది.

బయటే కాదు. ఇంట్లోనూ అంతే. పనిమనుషులమీద ఎగిరేదాన్ని. ఎంత చిన్న విషయానికయినా నా భర్త మీద విసుక్కునేదాన్ని, కోపగించుకునేదాన్ని, ప్రతిదానికీ పేచీకి దిగేదాన్ని.

నా భర్త నరకం ఎలా వుంటుందో నా ప్రవర్తనలో రుచి చూపించాను. ఆయన కొరుకునే ప్రశాంతత పూర్తిగా కరువైంది. రోజులో ఒక నిముషం కూడా ఆయనకు ప్రశాంతత చిక్కుకుండా చేసేదాన్ని.

ఈ గుణాలన్నీ ఎలా అబ్బాయో నాకు తెలియదు. నాభర్త ప్రశాంతతను ఇష్టపడుతున్నాడు కాబట్టి, ఆయనమీద పగ సాధించాలన్న కోరికతో నేనలా అయిపోయానో ఏమో తెలియదు.

అందర్లాగే నేనెప్పుడూ నన్ను నేను విశ్లేషించుకోలేదు. నాకు ఏం కావాలో, ఏం తక్కువైందో నా అంతరంగాన్ని వెదికి తెలుసుకోలేదు. గయ్యాళిగా వుండడంతో ఇతరులమీద చాడీలు చెప్పడంలో, అసహ్యంగా మాట్లాడడంలో, ఎదుటివాళ్ళు నైతికంగా ఎలా పతనమైపోతున్నారో చెప్పుకోవడంలో వుండే ఆనందాన్ని అనుభవిస్తున్నాను.

ఇల్లు ఇలా అయిపోవడాన్ని భరించలేకపోయాడు నా భర్త. అందుకే రాత్రయితే పండరి భజనకు వెళ్ళిపోయేవాడు. త్వరలోనే ఆయన పండరి భజనలు నేర్పించే గురువు స్థాయికి ఎదిగిపోయాడు. రోజు రాత్రికాగానే దేవాలయం దగ్గరికి వెళ్ళేవాడు. కుర్రుకారుకి పండరి భజనలు నేర్పించి ఏ అర్థరాత్రో ఇంటికి చేరుకునేవాడు.

ఇదిగో ఇలాంటి సమయంలో మా వూరికి వంశీ వచ్చాడు

అతనిది మావారే. చిన్నప్పుడే వాళ్ళ అమ్మమ్మ ఊరెళ్ళిపోయాడు. అక్కడే డిగ్రీ వరకు చదువుకున్నాడు. అప్పుడప్పుడూ వచ్చి వెళ్ళేవాడు. ఊరికి వచ్చినప్పుడు ఏ రెండు మూడు రోజులో వండడం వల్ల నేనెప్పుడూ అతన్ని పరిశీలించలేదు.ఈమధ్య అతని తాతయ్య పోయాడు. దాంతో అక్కడున్న పొలమూ, పుట్రా అమ్ముకుని అతని అమ్మమ్మ కూతురి దగ్గరికి వచ్చేసింది. అమ్మమ్మతోపాటు అతనూ పర్మినెంట్ గా ఊరికి వచ్చేశాడు.
అతను వచ్చిన రెండోరోజో, మూడోరోజో వీధిలో వెళుతుంటే చూశాను. బంధువుల అబ్బాయి కనుక పలకరించాను.

"ఏం వంశీ! ఎప్పుడు రాక?"

"మొన్న వచ్చాను. అంతా బావున్నారా?" అంటూ నేనున్న వరండాలోకి వచ్చాడు.

"ఆఁ"

"మామయ్య ఎక్కడ?"

"పండరి భజనలు కదా. ఆ ఏర్పాట్లు చూడడానికి వెళ్ళాడు."

వంశీ వెళ్ళిపోయాడు.

రెండోరోజు ఇంకాస్త పొద్దుపోయాక వచ్చాడు. వరండాలో వున్న మంచంమీద కూర్చుని అవీ ఇవీ కబుర్లు ప్రారంభించాడు.

నా నేచర్ తెలిసి ఎవరూ మా ఇంటికి వచ్చేవాళ్ళు కారు. ఇప్పుడు ఇలా మాట్లాడడానికి మనిషి దొరకడం చాలా రిలీఫ్ గా వుంది. అందుకే అతను చిన్న ప్రశ్న వేసినా సుదీర్ఘమైన జవాబులు చెబుతున్నాను.

ఆ తర్వాత రోజూ రాత్రి ఏడుగంటల ప్రాంతాన మా ఇంటికి వచ్చేవాడు. ఆ టైమ్ కి నా భర్త పండరి భజన నేర్పించడానికి దేవాలయం దగ్గరికి వెళ్ళేవాడు. నేనూ, వంశీ ఆరుబయట కుర్చీలో కూర్చుని కబుర్లు వేసుకునేవాళ్ళం. ఏ తొమ్మిందింటికో అతను ఇంటికి వెళ్ళేవాడు.

క్రమంగా నాలో మార్పు రావడం ప్రారంభించింది. మనుషుల మీద ఇంతకు ముందున్న ద్వేషం లేదు. గయ్యాళితనం కాస్తంత తగ్గింది. పనివాళ్ళ మీద కేకలు వేయడం ఎప్పుడో తప్ప చేయడం లేదు. చాడీలు కూడా తగ్గాయి.

మనసులో అంతకు ముందున్నంత గందరగోళం లేదు. ఫ్రస్ట్రేషన్ తో పిచ్చిపట్టినదానిలా ప్రవర్తించే నేను మామూలు మనిషి అయ్యాను. ఇంతకు ముందులా వెర్రిమొర్రి కలలు కూడా రావటం లేదు.

అయితే ఎందుకు నాలో ఇలా మార్పు వచ్చిందో మాత్రం గుర్తించలేదు. నాలోకి నేను తొంగిచూసుకోవడమంటే నాకెప్పుడూ భయమే.

వంశీ చాలా మంచి మనిషి. ఇరవై ఏళ్ళకే అంత బాగా మాట్లాడటం చాలా అరుదు. అతనిలో ముఖ్యంగా నచ్చింది అతని సమయస్పూర్తి. స్పాంటేనియాస్ గా జోక్ లు వేసేవాడు. జీవితంలో అంత చక్కటి హాస్యం వుంటుందని అతని ద్వారానే తెలుసుకున్నాను.

నాతో మాట్లాడే ఆ రెండు గంటల్లో నన్ను ఎన్నోసార్లు నవ్వించేవాడు. అతని కంపెనికన్నా అతని హాస్యానికే ఎక్కువ అడిక్ట్ అయిపోయాను.

ఆరోజు శివరాత్రి, ఉదయమే నిద్రలేస్తూనే తలస్నానం చేశాను, ఆరోజు ఒక్కపొద్దు గనుక టిఫిన్ ఏమీ చేయకుండా ఏకంగా భోజనం చేయాలి కాబట్టి ఆ పనిలో పడ్డాను. వడలూ, పాయసం, అవినాకూ తాళింపూ, సాంబారూ, కొబ్బరిచట్నీ ఇలా రకరకాల వంటలు చేయడంతో మధ్యాహ్నం రెండయ్యింది. నేనూ, నా భర్తా భోజనాలు ముగించాం. అలా నడుము వాల్చి లేచేసరికి నాలగయ్యింది.

మధ్యాహ్నం వంటకాలే చాలా మిగిలాయి గనుక రాత్రి వాటితోనే అడ్జస్టయిపోదామనుకున్నాను. అంతలో సుగుణా, మమతా వచ్చి గుడికి వెళదామని పిలిచారు. నాలో మార్పు వచ్చినప్పట్నుంచీ మా ఇంటికి ఒక్కొక్కరే రావడం ప్రారంభిస్తున్నారు.

మా వూరికి రెండు ఫర్లాంగుల దూరంలో శివాలయం వుంది. సుగుణా వాళ్ళతో కలిసి గుడికి వెళ్ళాను. తిరిగి వచ్చేటప్పటికి ఆరయింది. అప్పటికే రాత్రంతా మేల్కొని వుండటం ఎవరికి వారు తమకు ఇష్టమైన కాలక్షేపాన్ని వెదుక్కుంటున్నారు.

నా భర్త అప్పటికే రెడీ అయిపోయి నాకోసం చూస్తున్నారు. మొలకు కాషాయవస్త్రం, చేతుల్లో చిటికెలు చూడటంతోనే ఆయన పండరి భజనకి వెళ్ళడానికి తయారైనట్లు అర్థమైంది.

"నేను భజనకి వెళుతున్నాను. ఈరోజు తెల్లారేవరకు భజన వుంటుంది. వడ్డించు తిని వెళతాను" అని చిటికెలు టేబుల్ మీద పెట్టారు.

ఆయనకి భోజనం పెట్టాను.

మరో పదినిముషాలకు బయల్దేరాడు.

"మరి నీ కాలక్షేపం ఏమిటి? కబుర్లాడుకునేందుకు వంశీ కూడా వచ్చినట్లు లేడే?" అన్నాడు.

"ఉదయం నుంచీ కనబడలేదు. బహుశా సినిమాకేమైనా చెక్కేశాడేమో. ఈరోజు ఒక టిక్కెట్టుకు రెండు షోలు కదా."

"బోర్ కొడితే అలా దేవాలయం దగ్గరికి రా. ఈరోజు భజన బ్రహ్మాండంగా వుంటుంది. తబలా మాస్టార్ ని తిరుపతి నుంచి పిలిపించాం.

"అలానే!"

ఆయన అత్యుత్సాహంతో వెళ్ళిపోయాడు.

మళ్ళీ మళ్ళీ వంటగిన్నెలన్నీ సర్దడం ఎందుకని నేనూ భోజనం ముగించి వీధిలోకి వచ్చి నిలబడ్డాను.

ఆ కోలాహలం చెప్పడానికి మాటలు చాలవు.

వీధి దీపాలకింద గుంపులు గుంపులుగా జనం. వయసులో వున్న ఆడపిల్లలు జట్లు జట్లుగా విడిపోయి నాలుగురాళ్ళ ఆట ఆడుతున్నారు. మరికొందరు తొక్కుడు బిళ్ళకు ఉపక్రమించారు. మరికొందరు వెన్నెల కుప్పలు ప్రారంభించారు. ఇంకొందరు కుంటాట అందుకున్నారు. కాస్త వయసు ముదిరిన స్త్రీ పురుషులు వరండాల్లో జేరి దాయాలాట ఆడుతున్నారు. వృద్ధులు పులీమేక ఆటలో లీనమైపోయారు. మరికొందరు భజన దగ్గరికి బయల్దేరారు.

నేనూ ఏదో గ్రూప్ లో చేరిపోదామని అనుకుంటూ వుండగా సుగుణ, మమతా వచ్చారు.

"ఏం చేద్దాం?"

"అదే ఆలోచిస్తున్నాను."

"మా ఆయన అందరం కలిసి దాక్కునే ఆట ఆడదామంటున్నాడు" సుగుణ చెప్పింది.

"అందరం కలిస్తే ఏదో ఒకటీ ఆడవచ్చులే. ఒకే ఆట ఆడినా బోర్ కొడుతుంది. కొంతసేపు దొంగాట, కోంతసేపు తొక్కుడు బిళ్ళ ఆట, మరికొంతసేపూ దాయాలాటా ఆడదాం. సినిమా రష్ గా వుంటుందని మా ఆయన ఇంటి దగ్గరున్నాడు. అందరం కలిస్తే కాలక్షేపం అవుతుంది. ఇంతకీ చలపతీ అన్నయ్య ఎక్కడ? భజనకి వెళ్ళాడా?"

"ఆఁ! గురువు వెళ్ళకపోతే. ఎలా? అదిగో అప్పుడే తబలాను శృతి చేస్తున్నట్టున్నారు. అందరం ఒక దగ్గర చేరదాం. ఇల్లు తాళం వేసి వస్తాను" అని లోపలికెళ్ళాను.

వంశీ ఎక్కడికెళ్ళాడా అని ఆలోచిస్తూ వంటిల్లంతా సర్ది ఇంటికి తాళం వేశాను

బయటికి వచ్చానో లేదో వంశీ ఎదురుపడ్డాడు.
"ఎక్కడికెళ్ళావు? ఇంతసేపూ నీ కోసమే చూస్తున్నాను."

"ఎక్కడికి వెళ్ళలేదు. ఏవో చిన్న చిన్న పనులు చూసుకొని వచ్చేటప్పటికి ఈ వేళయింది."

"శివరాత్రి కదా. సినిమాకి చెక్కేశావనుకున్నాను."

"మిత్రులు రమ్మన్నారుగానీ వెళ్ళలేదు."

"రాత్రి జాగరణ వుంటున్నావా?"


"ఆఁ"

"మరి కాలక్షేపం ఏమిటి? సుగుణావాళ్ళు ఆటలు ఆడటానికి రమ్మంటే బయల్దేరాను. నువ్వూ మాతో జాయినవ్వు. సరదాగా వుంటుంది."

"అలానే"

ఇద్దరం సుగుణ ఇంటికి వెళ్ళేసరికి అందరూ నాకోసమే వెయిట్ చేస్తున్నారు. వంశీ కూడా రావడంతో వాళ్ళు చాలా ఆనందించారు.

దాక్కునే ఆట మొదలైంది. అందరూ రౌండుగా జేరి తప్పట్లు వేశాము. మొదట సుగుణ భర్త దొంగయ్యాడు. దొంగ అయిన వ్యక్తికి కళ్ళు మూసి అందరూ దాక్కొన్నాక కళ్ళు తెరిచే బాధ్యతను సుగుణ అత్తయ్యకు ఇచ్చాం. ఆమెకు దాదాపు డభ్బై ఏళ్ళుంటాయి.

తన అల్లుడ్ని కూర్చోబెట్టుకుని కళ్ళు మూసింది.

మేమంతా తలో దిక్కుకు పరుగెత్తాం. నేను వాళ్ళింటి వెనుక నున్న గడ్డివాములో దాక్కున్నాను.

కాసేపటికి దొంగ మమతను కనిపెట్టాడని. అందరూ వచ్చేయమణి సుగుణ కేకపెట్టింది. నన్ను ఎవరూ కనిపెట్టలేదన్న ఆనందంతో వచ్చాను. వంశీని చూసి గర్వంగా నవ్వాను.

ఈసారి మమతకు కళ్ళు మూశారు.

నేను తెలివిగా ముసలమ్మ వెనకే నక్కాను. ముసలమ్మ కళ్ళకు కట్టిన చేతుల్ని తీసేశాక మమత వెదకడానికి బయల్దేరింది.

ఈసారి వంశీ దొంగయ్యాడు.

"భలే భలే..... నువ్వు దొంగవన్న మాట" చిన్నపిల్లలూ చప్పట్లు చరిచాను. ఆ ఆట ఆడుతూ నేను చిన్నపిల్లనే అయిపోయాను.

అమ్మావాళ్ళు నాకిష్టం లేకపోయినా మామయ్యకిచ్చి పెళ్ళి చేయడం గానీ, మా ఇద్దరిమధ్యా పేరుకుపోయిన అసంతృప్తిగానీ, నాకింకా పిల్లలు కలగలేదన్న బాధగానీ ఏమీ గుర్తుకు రావడం లేదు. చాలా కాలానికి నన్ను నేను మరిచిపోయాను. నాకింకా పెళ్ళి కానట్లు, సరదాగా మసక వెన్నెల్లో, స్నేహితులతో కలిసి ఆడుకుంటున్నట్లుంది.

వంశీ కళ్ళు మూసింది ముసలమ్మ. ఎట్టి పరిస్థితిలోనూ వంశీకి కనబడ కూడదని ఎక్కడ దాక్కోవాలో ఆలోచించాను. మా డాబా సరైన స్థలమనిపించింది.

సుగుణ ఇంటినుంచి నేరుగా వెళ్ళి మా ఇంటి దొడ్లోకి చేరి అక్కడ నుంచి వెనక దారిగుండా ముందుకు వచ్చి మెట్లెక్కాను. ఓ మూల ఒదిగి కూర్చున్నాను.

పండరి భజన మెల్లగా విన్పిస్తోంది. వీధుల్లో లైట్లు వుండడంతో పలుచటి వెలుగు చీకటి దేహం మీది పొలుసులా వుంది. ఒక్క పొద్దు నీరసంతో గాలి మెల్లగా వీస్తోంది. ఆకాశంలో అక్కడక్కడా వున్న నక్షత్రాలు శివుని పూజించడానికి దేవతలు ఏరుకొచ్చిన తుమ్మపూల్లా వున్నాయి.

వంశీ వచ్చినా కనబడకుండా వుండడానికి తల వంచుకుని పిట్టగోడ నీడలో కూర్చున్నాను.

అయిదు నిముషాలు గడిచాయి.

ఇక వంశీ ఇక్కడికి రాడని అనుకుంటూ వుండగా ఎవరో నా గడ్డం పట్టుకుని పైకి లేపుతున్నట్లు అనిపించింది.

చివాలున తలెత్తాను.

నా ఎదురుగ్గా మోకాళ్ళమీద కూర్చున్న వంశీ తదేకంగా చూస్తున్నాడు. ఏదో మాట్లాడబోయి అతన్ని చూసి మానుకున్నాను.

అతను నా ప్రమేయం ఏమీ లేకుండానే నా మీదకు వంగి గాఢంగా ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.

ఒక్కసారిగా చలించిపోయాను.

విచిత్రమేమిటంటే, నాకా క్షణంలో నా భర్త గుర్తురాలేదు. నేను వివాహితను అన్న విషయమే మరచిపోయాను. అంతకు ముందు ఆట మొదలు పెట్టినప్పుడు కలిగిన భావనే కొనసాగింది. నాకింకా పెళ్ళికానట్లు సరదాగా మసకవెన్నెల్లో స్నేహితులతో కలిసి ఆడుకుంటున్నట్లు ఇప్పుడు వంశీ నన్ను ముద్దు పెట్టుకున్నట్లూ తోచింది.

"వంశీ" అన్నాను.

అతను ఏమీ మాట్లాడలేదు. నన్ను గట్టిగా హత్తుకున్నాడు. ఆ పట్టులోనే నా మీద అతనికున్న మోహం తెలుస్తోంది. అతను వదులుతున్న ఉచ్చ్వాస నిశ్వాసాల్లోనే నామీదున్న కోరిక తెలుస్తోంది. అతని గుండె శబ్దంలోనే ఆవేశ తీవ్రత ఎంతో తెలుస్తోంది.

పిచ్చిపట్టినట్లు నన్ను నలిపేస్తూ ముద్దుల్లో ముంచేస్తున్నాడు.

"ఆ మాధుర్యానికి నా పెదువులు పగడాలై, నా కళ్ళు నీలాలై, నా బుగ్గలు రత్నాలై, నా పాలిండ్లు వజ్రాలై నేనే నవరత్న ఖచిత కిరీటమై అతని తలమీద అలంకారమైనట్లు తోచింది.

ఠక్కున నన్ను వదిలి ఒక్కతోపు తోశాడు. ఎంత లాఘవంగా తోశాడంటే నా జుట్టు ముడి ఊడింది.

వెంట్రుకలన్నీ రెండు చేతుల్లోకి తీసుకుని ముఖంమీద రుద్దుకున్నాడు. ఎంత లాలిత్యంగా రుద్దుకున్నాడంటే ప్రాణంలేని వెంట్రుకలు సైతం పులకరించినట్లు అనిపించింది.

నాముఖం మీద అలానే తలపెట్టి అదిమాడు. ఎంత బలంగా అదిమాడంటే కళ్ళలోని రంగుల కలలన్నీ ఒక్కసారిగా విచ్చుకున్నాయి.

పెదవులపై పెదవులు ఆన్చి వత్తాడు. ఎంత మాధుర్యంగా వత్తాడంటే అమృతాన్ని నింపిన చషకాలు పగిలినట్లు ఎంగిలిమయమై పోయింది అక్కడంతా.

అలానే కిందకు దిగి నా వక్షస్థలం మీద ముఖాన్ని రాశాడు. ఎంత ఆవేశంతో రాశాడంటే యవ్వనాలు పొంగి పరవశించాయి. 'వి' షేప్ లో తెరుచుకున్న అక్కడ పళ్ళతో నొక్కాడు. ఎంత హాయిగా నొక్కాడంటే ఏదో కావాలన్న ఆరాటం పొగలై సెగలై లేచింది.

అక్కడి నుంచి దిగి నా నడుం మడతలను చేతులతో వత్తాడు. ఎంత అద్భుతంగా వట్టాడంటే అక్కడ ప్రారంభమైన ప్రకంపనలు శరీరాన్ని ఊపేశాయి. బొడ్డును వెదుక్కుని ముద్దాడాడు. ఎంత థ్రిల్లింగ్ గా వుందంటే సుఖానిచ్చే నాడులన్నీ అక్కడే కేంద్రీకృతమైనట్లు అన్పించింది.

మొదటిసారి పురుషుడ్ని పంచుకుంటున్న అనుభూతి. వంశీ నాకంటే చిన్నవాడనీ, నేను అతనికి అత్తమ్మనవుతాననిగానీ, దాక్కొనే ఆట ఆడుతూ మేమలా చిక్కుకుపోయామనిగానీ అనిపించలేదు. సృష్టి మాధుర్యాన్ని చవిచూడడానికి ఆయత్తమవుతున్న రెండు జీవులమైపోయాం.

దూరంగా పండరి భజన పాట విన్పిస్తోంది.

సుఖం బరువుకి నా కళ్ళు మూతలు పడ్డాయి.

నన్ను వంశీ పూర్తిగా ఆక్రమించుకున్నాడు.

ఓ పదిహేను నిముషాలపాటు యిద్దరం సుఖాన్వేషణలో పెనుగులాడాం. కోరికతో వేడెక్కిన శరీరాలు రసానుభూతిలో తడిసి చల్లబడ్డాయి.
వంశీ మెల్లగా పైకిలేచి, నన్ను లేపడానికి చేయి అందించాడు.

ఇద్దరం డాబా మెట్లు దిగుతుండగా గేటు దగ్గర శబ్దమైంది. ఎవరో వస్తున్నట్లనిపించి నేను స్పీడుగా రెండు అడుగులు వేశాను.

గేటు లోపలికి వచ్చి అలానే నిలబడిపోయాడు నా భర్త.

అతనికేసి చూడడానికి ధైర్యం చాలక తలదించుకున్నాను. ఏదో తెలియని భయం శరీరాన్ని లొంగదీసుకుంటున్నాట్లు తూలిపడబోయి బలవంతంగా నిగ్రహించుకున్నాను.

పాపం! ఏమీ దిక్కుతోచని వంశీ అలానే నా వెనక నిలబడి పోయాడు.

మొదట తేరుకున్నది ఆయనే. మెల్లగా నడిచి వరండాలోకి వచ్చి నిలబడ్డాడు.

నేను కొంత ధైర్యం చిక్కబట్టుకున్నాను. మరీ రెడ్ హ్యాండెడ్ గా పట్టుబడలేదు గనుక ఏదో అబద్ధం చెబుదామనుకున్నాను.

వెళ్ళిపొమ్మన్నట్లు వంశీవైపు తిరిగి చేతితో సైగ చేశాను.

క్షణంసేపు అలానే నా కళ్ళల్లోకి చూసి, ఆ తరువాత నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోయాడు.

నేను వరండాలోకి వచ్చి తాళం తీశాను.

ఆయన ఇంట్లోకి నడిచి, హాల్లో నిలబడిపోయాడు. లైట్ వేయలేదు. మసక వెలుతురు చీకట్లో ఈదులాడుతున్న చేపపిల్ల చర్మంలా వుంది.

"లహరీ" అని పిలిచాడు ఆయన.

ఏమిటన్నట్లు ఎదురుగ్గా వెళ్ళి నిలుచున్నాను.

"నువ్వు నాకో ప్రామిస్ చేయాలి" అంటూ చేయి చాచాటు.

ఆ ప్రామిస్ ఏమై వుంటుందోనని ఆ క్షణంలో వున్న విధాలుగా వూహించాను.

కానీ నాఊహలన్నీ తప్పు.

"ఆ ప్రామిస్ ఏమిటో తెలుసా? నువ్వు ఎప్పటికీ వంశీని వదలకూడదు."

నా భర్త ఎదురుపడ్డప్పుడు కూడా నేనంత షాక్ ను గురికాలేదు. ఆశ్చర్యంతో నా ఒళ్ళు ఉబ్బింది.

నేను వింటున్నది నిజమేనని నమ్మకం కలిగించడానికి కాబోలు రెండవసారి చెప్పాడు. "మీ ఇద్దరి సంబంధం జీవితాంతం కొనసాగాలి."

నాకు నోటమాట రాలేదు. తడిలేక పెదవులన్నీ బిగుసుపోయాయి. ఒంట్లోని శక్తంతా ఆవిరైపోయినట్లునిపించింది.

"ఏమిటి మీరనేది?" ఎలాగో నోరు పెగుల్చుకుని అడిగాను.


"నేను ఇలా అడగడానికి కారణం వుంది. నీకు గయ్యాళితనం జబ్బు ఎలా వచ్చిందా అని మన పెళ్ళి అయినప్పట్నుంచీ ఆలోచిస్తున్నాను. ఆ జబ్బుకు విరుగుడు ఏమిటా అని ఇంతకాలం తలబద్దలు కొట్టుకున్నాను తమాషా ఏమిటో తెలుసా? ఆ జబ్బు నయమవడం ప్రాంభించాక, ఆ జబ్బుకు కారణం ఏమిటో, దానికి ఔషధం ఏమిటో నాకు తెలిసింది. అందుకే వంశీని ఎప్పటికీ వదిలిపెట్టద్దు"

నేను ఏమీ మాట్లాడలేదు.

"వంశీని ఎప్పటికీ వదలనని నువ్వు నాకు మాటివ్వకపోతే నేను ఇప్పుడే ఉరేసుకుని చచ్చిపోతాను. అతను మనింటికి ఎప్పుడూ వస్తూ పోతుండాలి."

నాకు ఒళ్లంతా చెమటలు పడుతున్నాయి.

నేను ఏమీ మాట్లాడకపోయేసరికి ఆయన సీరియస్ గా దేవుడి రూమ్ లోకి నడిచి, అంతే వేగంతో తలుపు గడియ పెట్టుకున్నాడు.

భార్య ప్రియుడు ఎప్పుడూ ఇంటికొచ్చి వెళుతుండాలన్న హామీ కోసం ఉరేసుకుంటున్న భర్తకు ఏం జవాబు చెప్పాలో ఎవరికి మాత్రం ఏం తెలుసు?

అలా ఉపేక్షిస్తూ వుంటే ఆయన చచ్చిపోతాడనిపించి "అలాగేనండీ మీరు చెప్పినట్లే మా సంబంధం కొనసాగుతుంది. తలుపు తీయండి" అంటూ నేను బలాన్నంతా చేతుల్లోకి తీసుకుని తలుపులు బాదడం ప్రారంభించాను.

మరో క్షణానికి తలుపు తెరుచుకుంది.

లహరి చెప్పడం పూర్తిచేసి గోపాలకృష్ణ రియాక్షన్ చూడటానికి కళ్ళను మరింత సాగదీసింది.

"మరి ఆ ఊరేందుకు వదిలిపెట్టి ఇక్కడకు వచ్చారు?" గోపాలకృష్ణ అడిగాడు.

"మా ఊర్లో ఎందుకనో భూగర్భ జలాలు అడుగంటిపోయాయి. నీరు వసతి పూర్తిగా కరువైపోయింది. దాంతో ఊర్లోని జనం తమకు అనువైన చోట్లకు వెళ్ళిపోయారు. మేం ఇక్కడికి వచ్చేశాం."

"వంశీ?"

"మిలటరీలో చేరిపోయాడు. నాలుగేళ్ళయింది. అతన్ని చూసి."

ఆ తరువాత వాళ్లిద్దరూ చాలాసేపటివరకు ఏమీ మాట్లాడుకోలేక పోయారు. ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుండిపోయారు.

చివరికి గోపాలకృష్ణే ఆలోచలనుంచి బయటపడి లహరిని తనవైపు తిప్పుకున్నాడు.

ఆమెని గతం నుంచి బయటపడవేయడానికి "వెన్నెల చాలా బావుంది కదా" అని అడిగాడు.

"ఊఁ" అంది.

"ఈ వెన్నల్లో నువ్వెలా వున్నవో తెలుసా? ఎవరో గంధర్వకన్య శాపవశాత్తూ భూమి మీదికి దిగివచ్చి నా పక్కకు చేరినట్టుంది."

ఆమె పెదవి విడీ విడవకుండా నవ్వింది.

అతను తన మీదకు వంగుతుండగా ఆ అనుభూతినంతా అనుభవించడానికి కళ్ళు మూసుకుంది.

ఎంతసేపటికీ అతని పెదవులు తనను స్పృశించకపోయేసరికి కళ్ళు విప్పింది. ఎందుకు ఆగిపోయావన్నట్లు చూసింది.

"నేను ఎక్కడ ముద్దు పెట్టుకోవాలో నువ్వు చెప్పాలి. ఆ పదంలో ఎన్ని అక్షరాలు వుంటాయో అన్నిసార్లు అక్కడ ముద్దుపెట్టుకుంటాను" అన్నాడు.

[Milf rider]

అయితే పైనుంచి మొదలుపెట్టాలని నిర్ణయించుకుంది. అక్షరానికి ఓ ముద్దు అన్నాడు గనుక ఎక్కువ అక్షరాలున్న పదాలు చెప్పాలి. మొదట నుదురు మీద ముద్దు పెట్టుకొమ్మని అడగాలనుకుంది. నుదురు అనే పదంలో మూడు అక్షరాలే వున్నాయి గనుక ఆ భాగానికి ప్రత్యామ్నాయ పదాల గురించి ఆలోచించింది 'ఫాలభాగం' అన్న పదం తట్టింది. ఇందులో సున్నాతో కలిసి మొత్తం అయిదు అక్షరాలు వున్నాయి గనుక ఫాలభాగం అంది.

అంత పొడుగు పదం ఎందుకు చెప్పిందో బోధపడి అతను నవ్వుతూ అక్కడ పెదవులు ఆన్చాడు. మొత్తం అయిదు ముద్దులు పెట్టాడు.

"నయనాలు"

కళ్ళమీద పెదవులతో అద్దాడు.

"నాసిక"

ఇంకో మూడు ముద్దులు.

"పెదవులు" ఆమె కంఠంలో మార్పు వచ్చింది. ఏదో తీయని మత్తు గొంతుని పట్టేస్తోంది.

ఆమె చెబుతుంటే అతను కిందకు దిగుతున్నాడు.

బొడ్డు దగ్గరికి వచ్చేటప్పటికి ఆమెకు ప్రత్నామ్నాయ పదం దొరకలేదు. అలా ఆలోచిస్తుంటే నాభి అన్న పదం గుర్తుకొచ్చింది. కొత్తపదం తట్టిందన్న ఆనందంతో చెప్పబోయి అందులోనూ రెండు అక్షరాలే వున్నాయన్న విషయం స్ఫురించి ఆగిపోయింది.
ఇక లాభం లేదని మెల్లగా "బొడ్డు" అని, "వత్తులుంటే కన్సొలేషన్ ముద్దులు పెట్టుకోవచ్చు కదా" అంది.

అతను నవ్వుతూ "అలా కుదరదు" అని రెండుసార్లే పెదవులతో అద్దాదు.

"నెక్ట్సు" అన్నాడు తల పైకెత్తి ఆమె కళ్ళల్లోకి చూస్తూ.

"నెక్ట్సు ఏమీలేదు" సిగ్గువల్ల ఆమె కంఠం సన్నగా పలికింది.

అతను దానికి ఒప్పుకోనట్లు తల అడ్డంగా తిప్పాడు.

ఆపై కొనసాగించడానికి ఇష్టంలేదు. కానీ అతను మరీ బలవంతం చేయడంతో ఆ ప్రమాదం నుంచి ఎలా బయటపడాలో తెలియక స్వగతంగా అనుకుంటున్నట్లు "అయ్యో! భగవంతుడా" అంది.

"అంటే మూడు అక్షరాలన్నమాట" అని కిందికి వంగాడు.

తను చెప్పిన భగవంతుడికీ, అతను అన్న మూడు అక్షరాలకి సంబంధం ఏమిటో ఆమెకు అర్థం కాలేదు. అర్థమయ్యేలోపు మూడు ముద్దులూ పెట్టి లేచాడు.

అతను ఆమెను గాఢంగా హత్తుకుని, శరీరంమీద పెదవులతో ముద్రలు వేస్తున్నాడు.

నుదుటున పెట్టుకున్న ముద్దు పచ్చ గన్నేరై, కళ్ళమీద పెట్టుకున్న ముద్దు కనకాంబరమై, పెదవుల మీద పెట్టుకున్న ముద్దు ముద్దమందారమై, వక్షం మీద పెట్టుకున్న ముద్దు బొండుమల్లెలై మొత్తం తన శరీరమే కదంబ పూలదండైనట్లు ఆమె పులకించిపోయింది.

అతనిలో కలిసిపోవాలన్న కోరికతో అంగుళం మేర మొత్తం శరీరాన్నంతా పైకి లేపి తనలోకి అదుముకుంది అతన్ని.

వాళ్ళిద్దరి సమాగమానికి కాలం కాపలాగా నిలిచింది.

మరో గంటకు ఆమె ఇంటికి బయల్దేరింది.

ఆ పౌర్ణమి వెళ్ళిన సరిగ్గా పదిహేను రోజులకి ఆమె భర్తకి లాటరీలో పాతికవేల రూపాయలు వచ్చాయి. పరంధామయ్య నడుం నొప్పి తగ్గింది. అనసూయమ్మ పంటినొప్పి పటాపంచలైంది!

ఇలా ఇంట్లోని వాళ్ళందరికీ ఏదో ఒక లాభం చేకూరింది.

ఆ రాత్రి చలపతి లహరి పక్కన చేరాడు. గోడవైపు తిరిగి పడుకున్న ఆమెను తనవైపు తిప్పుకుని "నువ్వు గోపాలకృష్ణతో గడిపాక ఇంట్లోని అందరికీ మేలు జరిగింది. మరి అసలు కథానాయిక అయిన నీకు ఏమొచ్చింది?" అని అడిగాడు.

ఆమె మళ్ళీ యథాప్రకారం గోడవైపు తిరుగుతూ చెప్పింది-

"కడుపు.

ఇలా ఉండగా....

ఉదయం అయిదు గంటలైంది. ఇంకా తూర్పు తలుపు తెరుచుకోనట్లు చీకట్లు అంతర్థానం కాలేదు. పక్షులు అప్పుడే నిద్రలేచి ఒకదాని కొకటి శుభోదయం చెప్పుకుంటున్నట్లు మెల్లగా అరుస్తున్నాయి. గాలి మార్నింగ్ వాక్ కి బయల్దేరినట్లు చిన్నగా వీస్తోంది.


పంతులు దేవాలయం ఆవరణలో వున్న బావి దగ్గిరికి చేరుకున్నాడు.


అతను మన్మథ దేవాలయం అర్చకుడు. వయసు ముప్ఫై అయిదు దాకా వుంటుంది. తన ఇరవై ఎనిమిదవ ఏట అర్చకత్వాన్ని స్వీకరించాడు. ఆలయంలోని అర్చకుడు విధిగా బ్రహ్మచర్యం పాటించాలి.

అట్లా మెరిసి మాయమయ్యే ఈ శరీరం మీద ఎందుకంత మమకారం అనిపిస్తుంది. తుచ్చమైన కోర్కెలను తీర్చుకోవడానికి మనిషిపడే తపనంతా అజ్ఞానమన్న వేదాంతం పట్టుకొస్తుంది. స్త్రీ పురుషుల మధ్య నున్న ఆకర్షణ, సంబంధాలు- ఇవన్నీ నీచమైనవిగా తోస్తాయి. ఎప్పుడో ఒకప్పుడు గాలిలో కలిసిపోయే ప్రాణం మీద తీపి, శుద్ధదండగన్న ఫిలాసఫీ మనసుకి వార్థక్యాన్ని ప్రసాదిస్తుంది. ఇలాంటి భావనలతో కుదేలైపోయాడతను.


దేవుడికి హారతి ఇచ్చి దానిని ఆమె ముందు వుంచాడు. ఆమె కళ్ళతో హారతిని అద్దుకుంది. తీర్థప్రసాదాలు ఇవ్వగానే వెళ్ళిపోయింది.


మరో అరగంటకు ఓ అవివాహిత యువతి వచ్చింది. ఆమె దేవాలయంలో లోపలికి రాగానే పైట తీసే సన్నివేశాన్ని పంతులు కళ్ళు పెద్దవి చేసి చూశాడు. అంతకు ముందు వృద్ధురాలు వచ్చినప్పుడు కలిగిన వేదాంతం అంతా ఆమె పైట అందాల ముందు వృద్ధురాలు వచ్చినప్పుడు ఎగిరిపోయింది.


ప్రపంచాన్ని ధిక్కరించి ముందుకు దూసుకువచ్చినట్టున్న ఆమె యవ్వన సిరులు అతని మనసులో తుఫానులు రేపుతున్నాయి. ఆ గుండ్రనితనం మనసుని ముద్దలా చేసి ఎక్కడో కోర్కెల సుడిగుండంలో గిరవాటేస్తోంది. ఆ ఎత్తులు శరీరాన్ని సుతిమెత్తగా కోస్తున్నాయి.


'రా దమ్ముంటే అనుభవించు! అర్థం లేని సంశయాలు వద్దు' అని అవి పిలుస్తున్నట్టు వున్నాయి. 'రేపు స్వర్గ నరకాలు వున్నాయో లేవో ఎవరికి తెలుసు. వయసున్నప్పుడే అందాలను నీ స్వంతం చేసుకో" అని అవి బోధిస్తున్నట్లే అనిపిస్తోంది.


ఇలా రెండు రకాలయిన వేదాంతాల మధ్య పాపం అతను ఎప్పుడూ నలిగిపోతుంటాడు. అందుకే ఏనుగులా వుండేవాడు పీనుగులా అయిపోయాడు.


ఆ అమ్మాయికి తీర్థప్రసాదాలిచ్చి పంపించి వేశాడు. మోహన పనులన్నిటినీ ముగించుకుని వెళ్ళిపోయింది.


భక్తులు వస్తే వాళ్ళకి తీర్థప్రసాదాలు ఇవ్వడం, భక్తులు లేని సమయంలో అక్కడే ఓ స్తంభానికి జారిగిలబడి కూర్చోవడం నిత్యకృత్యం.


స్త్రీలు టాప్ లెస్ గా దేవుడ్ని దర్శించుకోవాలన్న నియమం వున్న దేవాలయంలో అర్చకుడు ఘోటక బ్రహ్మచారిగా వుండాల్సి రావడం నరకం. ఆ విషయం అతను అర్చకత్వంలోకి ప్రవేశించిన మొదటిరోజే అర్థమైంది. అంతకు ముందున్న అర్చకుడు ఎందుకు నలభై ఏళ్ళకల్లా పిచ్చివాడైపోయి దేశాలు పట్టి పోయాడో కూడా బోధపడింది. అర్చకత్వం తప్ప మరో జీవనాధారం లేదని తెలియడం వల్ల విధిలేని పరిస్థితుల్లో అక్కడ చేరాడు.


గబాగబా నాలుగు బిందెల నీళ్ళను ఒంటిమీద కుమ్మరించుకుని తువ్వాలుతో తుడుచుకున్నాడతను. అంతక్రితం రోజు ఉతికి పెట్టుకున్న పంచెను బిగించి కట్టుకుని గర్భగుడిలోకి వెళ్లాడు.


దేవుడికి అభిషేకం చేసి అలంకరించాడు.


పూలమాల కోసం ఎదురుచూస్తూ బయటికొచ్చి కూర్చున్నాడు.


మరో అయిదు నిముషాలకు మోహన అక్కడికి వచ్చింది. ఆమెకు ముప్ఫై ఏళ్ళుంటాయి. పెళ్ళయింది. దేవాలయపు పరిచారిక.


ఉదయం వచ్చి దేవాలయాన్ని శుభ్రపరచడం, పంతులుకి చేదోడు వాదోడుగా వుండటం ఆమె విధులు. ఇందుకోసం ఆమెకు రెండెకరాల మాగాణిని ఇచ్చారు. అందులో వచ్చే ఫలసాయాన్ని ఆమె పరిచారికగా వున్నంత కాలం అనుభవించవచ్చు.


దేవాలయంలోకి అడుగుపెట్టగానే ఆచారం ప్రకారం ఆమె పైటను తీసి బొడ్లో దోపుకుంది.


అటువైపు చూడకూడదని పంతులు మనసును ఎంత డైవర్ట్ చేసుకున్నా వీలుకాలేదు. చూపులు ఆమె ఎదపై పడ్డాయి. నిజానికి ఆమె ఎద వుండాల్సిన దానికన్నా ఎత్తుగా వుంటుంది. ఆమె యవ్వనమంతా ఆ రెండు అవయవాల్లోనే కూరుకుపోయినట్లు వుంటుంది. తన మనసును ముక్కలు ముక్కలుగా చేయడానికి ఫిరంగుల్లా వాటిని సంధించినట్టనిపించి గింజుకు పోయాడు అతను.


ఇంకాసేపు అలా చూస్తే తన కళ్ళు పెళ్ళిపోతాయేమోననిపించి చూపులను కిందకు వాల్చాడు.


"ఇదిగోండి పూలమాల దేవుడికి. పూలకోసం విడిపూలు కూడా వున్నాయి చూసుకోండి" అంటూ పూలబుట్టను చేతికందించింది.

అలవాటైన చూపులు పైకి ఓ మారు ఎగబాకి తుంటరి కోతి ఈ కొమ్మనుంచి ఆ కొమ్మకు దూకినట్లు అటూ ఇటూ పాకాయి.


స్త్రీలు పైట తీసి దేవుడ్ని దర్శించుకోవాలన్న నియమం వున్న ఇలాంటి దేవాలయంలో పూజారి బ్రహ్మచారిగా వుండాలన్న నిబంధన పెట్టినవాడ్ని పిలకపట్టుకు లాగి తన్నాలన్న కోపం వచ్చిందతనికి. తన కోపాన్ని దిగమింగు కుంటూ పూజలో నిమగ్నమయ్యాడు. మంత్రాలు చదువుతూ దేవుడ్ని పుష్పమాలా లంకృతుడ్ని చేశాడు.


మోహన దేవాలయాన్నంతా చీపురుతో చిమ్మి వాకిట దేవాలయ ప్రాంగణంలో ముగ్గులు పెడుతోంది.


అంతలో తొలిభక్తురాలిగా ఓ ముదుసలి వచ్చింది. ఆమెకి డెభ్బై ఏళ్ళ పైమాటే. వస్త్తోనే పైటను బొడ్లో దోపుకుని గర్భగుడి ముందు నిలబడి రెండు చేతులూ జోడించింది. పంతులు ఆమెను చూశాడు.


ఆమె ఎద అంతా ఎండిపోయి, ఒకప్పుడు వయసుతో మిడిసిపడ్డ ఆ చోటు ఇప్పుడు కాలం మీద పోరాడి అలిసిపోయి డస్సిపోయినట్లు కనిపించాయి.


యవ్వనవంతులైన స్త్రీలు వస్తే ఒక బాధ. వయసుపైబద్ద వాళ్ళు వస్తే మరో బాధ. ఆమె ఎదను చూడగానే పంతులుకి జీవితం మీద మమకారం సగం చచ్చిపోయింది.

అట్లా మెరిసి మాయమయ్యే ఈ శరీరం మీద ఎందుకంత మమకారం అనిపిస్తుంది. తుచ్చమైన కోర్కెలను తీర్చుకోవడానికి మనిషిపడే తపనంతా అజ్ఞానమన్న వేదాంతం పట్టుకొస్తుంది. స్త్రీ పురుషుల మధ్య నున్న ఆకర్షణ, సంబంధాలు- ఇవన్నీ నీచమైనవిగా తోస్తాయి. ఎప్పుడో ఒకప్పుడు గాలిలో కలిసిపోయే ప్రాణం మీద తీపి, శుద్ధదండగన్న ఫిలాసఫీ మనసుకి వార్థక్యాన్ని ప్రసాదిస్తుంది. ఇలాంటి భావనలతో కుదేలైపోయాడతను.

దేవుడికి హారతి ఇచ్చి దానిని ఆమె ముందు వుంచాడు. ఆమె కళ్ళతో హారతిని అద్దుకుంది. తీర్థప్రసాదాలు ఇవ్వగానే వెళ్ళిపోయింది.

మరో అరగంటకు ఓ అవివాహిత యువతి వచ్చింది. ఆమె దేవాలయంలో లోపలికి రాగానే పైట తీసే సన్నివేశాన్ని పంతులు కళ్ళు పెద్దవి చేసి చూశాడు. అంతకు ముందు వృద్ధురాలు వచ్చినప్పుడు కలిగిన వేదాంతం అంతా ఆమె పైట అందాల ముందు వృద్ధురాలు వచ్చినప్పుడు ఎగిరిపోయింది.

ప్రపంచాన్ని ధిక్కరించి ముందుకు దూసుకువచ్చినట్టున్న ఆమె యవ్వన సిరులు అతని మనసులో తుఫానులు రేపుతున్నాయి. ఆ గుండ్రనితనం మనసుని ముద్దలా చేసి ఎక్కడో కోర్కెల సుడిగుండంలో గిరవాటేస్తోంది. ఆ ఎత్తులు శరీరాన్ని సుతిమెత్తగా కోస్తున్నాయి.

'రా దమ్ముంటే అనుభవించు! అర్థం లేని సంశయాలు వద్దు' అని అవి పిలుస్తున్నట్టు వున్నాయి. 'రేపు స్వర్గ నరకాలు వున్నాయో లేవో ఎవరికి తెలుసు. వయసున్నప్పుడే అందాలను నీ స్వంతం చేసుకో" అని అవి బోధిస్తున్నట్లే అనిపిస్తోంది.

ఇలా రెండు రకాలయిన వేదాంతాల మధ్య పాపం అతను ఎప్పుడూ నలిగిపోతుంటాడు. అందుకే ఏనుగులా వుండేవాడు పీనుగులా అయిపోయాడు.

ఆ అమ్మాయికి తీర్థప్రసాదాలిచ్చి పంపించి వేశాడు. మోహన పనులన్నిటినీ ముగించుకుని వెళ్ళిపోయింది.

భక్తులు వస్తే వాళ్ళకి తీర్థప్రసాదాలు ఇవ్వడం, భక్తులు లేని సమయంలో అక్కడే ఓ స్తంభానికి జారిగిలబడి కూర్చోవడం నిత్యకృత్యం.

అలా మధ్యాహ్నం అయింది.

బావి దగ్గరికి వెళ్ళి అన్నం ఉడకబెట్టుకున్నాడు. సాంబారు తయారయ్యాక భోజనం చేశాడు.

బాగా అలిసిపోవడం వల్ల శరీరం విశ్రాంతి కోరుకుంటోంది. దేవాలయంలోకి వచ్చి తలకింద ఉత్తరీయాన్ని వుంచుకుని పడుకున్నాడు. నిద్ర కనురెప్పల్ని మూస్తూ వుండగా ద్వారం దగ్గర అలికిడైంది. కళ్ళు విప్పి చూశాడు.

మోహన అతన్ని చూస్తూ "ఏమిటి పంతులు! నిద్రా? భోజనం అయిందా?" అంటూ లోపలికి వచ్చింది. పైట తీసిబొడ్లో దోపుకుని అతని దగ్గరగా నిలబడింది. ఎవరో తన నరాలను కసికొద్దీ లాగి వదిలనట్టు అతను ఓసారి కుదుపిచ్చాడు. ఆమె ఎద కాంక్షలను రేపుతున్న తేనెతుట్టెలా వుంది.

అతనికి నిద్ర రావటం లేదు. కోరిక శరీరాన్ని మండిస్తోంది. కానీ ఆచార వ్యవహారాలు అంతకంటే అతన్ని ముందుకు సాగనివ్వవు. "ఈ సమయంలో ఎందుకు వచ్చావిక్కడికి?" తడబడుతూ ప్రశ్నించాడతను.

ఆమె మరో స్తంభం దగ్గరికి వెళ్ళి శుభ్రం చేసుకుని పడుకుంది. తలకింద పైటను వుండలా పెట్టుకుంది.

"ఏం చేయను పంతులూ! ఆ ఇంట్లో వేడి, ఉక్క, హాయిగా బట్టలిప్పేసి నీళ్ళల్లో తొంగోవాలనిపిస్తూ వుందనుకో. కానీ గాలి అయినా ఆడుతుందని పైటతీస్తే చచ్చినోడు- అదే నా మొగుడు పైనబడి పోతాడు.

ఈ ఎండలో అలాంటివి భరించగలమా? అందుకే ఇక్కడికి వచ్చేశాను. హాయిగా పైట తీసేసి ఎంచక్కా నిద్రపోవచ్చుగదా" ఇలా చెప్పి ఆమె కళ్ళు మూసుకుంది.

క్షణంలో ఆమెకు నిద్రపట్టేసిందని అర్థమైంది అతనికి.

ఆమె పైటను చూస్తున్న అతనికి నిద్ర రావడం లేదు.


చుట్టూ పిండివంటలు పెట్టి మూతిని కట్టేసినట్టు అతను గింజుకు పోతున్నాడు.

[Milf rider]

అతనికి పాతికేళ్ళుంటాయి. సన్నగా, పొడవుగా. మంత్రగాడి ముఖాన దిద్దుకున్న ఎర్రటి నామంలా వుంటాడు. ఆ చుట్టుపక్కల గ్రామాలంతటికీ ఏకైక భూతవైద్యుడు అతనే. ప్రతి ఆదివారం దెయ్యాలు పట్టిన వాళ్ళంతా వైద్యం కోసం అతనింటికి వస్తారు. ఆరోజంతా హడావుడిగా వుంటాడు. దెయ్యాలన్నిటినీతరిమికొట్టి వాళ్ళిచ్చిన తృణమో, పణమో స్వీకరిస్తాడు. ఇక వారంలో మిగిలిన రోజుల్లో ఏ పనీ వుండదు. మరీ ఎమర్జెన్సీ అయితే తప్ప మిగిలిన రోజుల్లో భూతవైద్యం చెయ్యడు. దెయ్యం మరీ ఉద్ధండపిండమైతే అమావాస్యరోజు దాని పని పడతాడు.
అతనికి అమ్మ నాన్న లేరు. శ్మశానంలో మంత్రం తప్పుగా చదవడంవల్ల అతని తండ్రిని పీక్కు తిన్నదని చెప్పుకుంటారు. ఇందులో నిజమెంతో తెలియదుగాని అతని తండ్రి స్మశానంలోనే చనిపోయాడు. చిన్నప్పట్నుంచీ తండ్రి నేర్పిన మంత్రాలే ఇప్పుడతనికి తిండి పెడుతున్నాయి.
సరిగ్గా ఎప్పుడో తెలియదుగానీ అతను ఇటీవల పునర్వసు ప్రేమలో పడ్డాడు. ఆమెకు ఇరవై ఏళ్ళుంటాయి. దేవుడు ముందు పెట్టిన నిమ్మకాయలా పచ్చగా మెరిసిపోతుంటుంది ఆమె. శరీరంలో ప్రతి అవయవమూ పెద్దదే. కళ్ళ నుంచి కాళ్ళ వరకూ వుండాల్సిన సైజుకంటే కాస్త ఎక్కువగా వుంటాయి. సన్నగా, పీలగా వున్న తను ఆమె ప్రేమలో ఎలా పడ్డానా అని పులిరాజు అప్పుడప్పుడూ ఆశ్చర్యపోతుంటాడు.
అతని ప్రేమ గొడవంతా పునర్వసుకు తెలియదు. ఇప్పటివరకు ఒన్ సైడ్ లవ్ గానే వున్న తన ప్రేమను డబుల్ సైడ్ లవ్ గా చెయ్యాలని అతను తెగ ఆరాటపడి పోతున్నాడు.
ఈరోజు ఎలాగయినా తన ప్రేమను ఆమె ముందు ఏకరువు పెట్టాలని నిర్ణయించుకునే అతను బయలుదేరాడు. కానీ ఎక్కడో ఏదో జంకు వెనక్కి లాగుతోంది.

[Milf rider]

ఆ వీధి మలుపు తిరగగానే పులిరాజు గుండె వేగం హెచ్చింది. వెంట్రుకలన్నీ నిక్కబొడుచుకున్నాయి. మరో నిముషంలో పునర్వసు కనిపిస్తుందన్న ఆలోచనలతో శరీరం చిన్న జర్క్ ఇచ్చింది.
దెయ్యాలను తరిమే తనలాంటివాడు కూడా ప్రేమ విషయం వచ్చేసరికి భయపడడం వింతగా అనిపిస్తోంది అతనికి. ఎలాగైనా ఆమె ప్రేమను పొందాలన్న తపన ఎక్కువైంది. ఆమె ఒంటరిగా ఎప్పుడు కనబడుతుందా అని ఎదురు చూస్తున్నాడు. తను కనపడగానే ఏమేం చెప్పాలో చాలాసార్లు రిహార్సల్స్ వేసుకున్నాడు. తన తండ్రి వశీకరణమంత్రం నేర్పించనందుకు తిట్టుకున్నాడు కూడా.
అప్పటికే చీకట్లు ముసురుకుంటున్నాయి. తూర్పు ఆకాశంలో చంద్రుడు అప్పటికే తెల్లగా నవ్వుతున్నాడు. గాలి పూలలోని పుప్పొడిని ఒంటికంతా స్ప్రే చేసుకున్నట్లు సువాసనలను విరజిమ్ముతోంది.

పునర్వసు ఇల్లు దగ్గరపడింది.

అతని అడుగులు తడబడ్డాయి. ఒళ్ళంతా కళ్ళు చేసుకొని చూశాడు. పునర్వసు ఎక్కడా కనపడలేదు. ఆ ఇంటిని దాటి వెడుతూ లోపలికి చూశాడు.
పెరట్లో పాలు పితుకుతోంది ఆమె. చిత్రపటంలో లాగా ఆమె మొదటిసారి చిన్నగా కనిపించింది. ఓ సెకనుపాటు నిలబడ్డట్టు ఆగి, ఆపై ముందుకు సాగిపోయాడు.

గుండె వేగం అప్పటికి తగ్గింది. ఆమెను మరోసారి చూడాలన్న ఆరాటం శరీరాన్ని ముందుకు తోస్తోంది. వీధి చివరికంటా వెళ్ళి వెనక్కి తిరిగాడు.

అప్పటికి పాలు పితకటం పూర్తిచేసి ఆమె ద్వారం దగ్గర నిలబడి వీధిలోకి చూస్తోంది.

ఆమె అక్కడ వుండడం దూరం నుంచే కనిపెట్టాడు పులిరాజు. తిరిగి గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటోంది. శరీరంలో ఇలా అసంకల్పిత మార్పులు గోచరించడమేనా ప్రేమంటే అనుకున్నాడు.

ఖచ్చితంగా ఇంటిముందు ఆగి ఆమెవైపు చూశాడు. నిజానికి ఆ సమయంలో తన ముఖంలో ప్రస్పుటమవుతున్న ఫీలింగ్స్ ఏమిటో తెలియడం లేదు. అయితే తను ఆమెను చూసి నవ్వుతున్నట్టు మాత్రం తెలిసింది.

ఆమెలో ఏదో అర్థంకాని కన్ ప్యూజన్. రోజులాగే అర్థం కానట్లు మొహం పెట్టి ఏమైనా చెబుతాడేమోనన్నట్టు చూసింది.

అతను అక్కడ నుంచి కదలలేదు.

"మీ నాన్న వున్నాడా?" అని అడిగాడు. ఎప్పుడూ లేనిది తన గొంతు వణకడం తెలుస్తూనే వుంది/

అన్ని రోజులూ తను కనిపిస్తూనే గుడ్లప్పగించి చూస్తూండే అతను అప్పుడు మాట్లాడటంతో ఆమె తడబడింది. ఆమె అవస్థ అంతా గుర్తించిన అతను మరోసారి అడిగాడు.

"లేడు. పొలం వైపు వెళ్లాడు."

"మీ అమ్మ?"

"అమ్మ కూడా పొలం వెళ్ళింది"

ఇక ప్రశ్నించాల్సిందీ ఏమీ లేనట్లు అతను ఇంట్లోకి నడిచాడు. బసపుటెద్దు ఆవులున్న దొడ్లోకి వచ్చేస్తుంటే తరమడానికి ధైర్యం చాలని చిన్నపిల్లలా చూస్తుండిపోయింది.

"ఏం కావాలి?" తన దగ్గరికి దూసుకొచ్చిన అతనివైపు భయంగా చూస్తూ అడిగింది.

అతని రిహార్సల్స్ లో అటువంటి ప్రశ్న లేదు. అందుకే సమాధానం తట్టలేదు.

"అదీ... అదీ" అంటూ అక్షరాలు చూస్తూ నమిలాడు.

ఆమె ఏమీ మాట్లాడకుండా చూస్తూ నిలబడింది.

అతని కళ్ళలో ఏదో అభ్యర్థన లీలగా కదుల్తోంది. పెదవులు ఏదో జపింఛడానికన్నట్లు గుటకలు వేస్తోంది. ఇన్నిరోజులూ తనలో దాచుకున్న భావనలను బయటకు వెల్లడించేందుకు గుండె పిచ్చిదానిలా కొట్టుకొంటోంది.

"నువ్వు కావాలి" కళ్ళు కూడా ఆర్పకుండా చెప్పాడు. ఒక్కసారి ప్రకృతి అంతా ఫిట్స్ వచ్చి పడిపోయినట్టు స్తంభించిపోయింది ఇద్దరికీ.

అతను ఏం అడిగాడో చప్పున అర్థంకాలేదామెకు. అర్థమయ్యాక తన మనసేమిటో అర్థం కాలేదు. లోపలంతా తనను తరచి చూసినట్టు ఆమె కళ్ళను వాల్చింది. తిరిగి తల పైకెత్తింది. ఇక తప్పదన్నట్టు అతను కళ్ళు ఆర్చుతున్నాడు గానీ లేకపోతే చూపును అలా నిలబెట్టేవాడు.

"నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను."

మొదట చెప్పింది ఆమెకు బోధపడిందో లేదో నన్న అనుమానంతో మళ్ళీ మాటలను మార్చి చెప్పాడు.

ఒక ప్రేమికుడు లోనయ్యే భ్రమలకు అతను లోనవుతున్నాడు. అందువల్ల తిరిగి మాటలను మార్చి చెప్పాడు.

ఒక ప్రేమికుడు లోనయ్యే భ్రమలకు అతను లోనవుతున్నాడు. అందువల్ల తిరిగి మాటలను మార్చి చెప్పాడు.

ఒక ప్రేమికుడు లోనయ్యే భ్రమలకు అతను లోనవుతున్నాడు. అందువల్ల తిరిగి మాటలను మార్చి చెప్పాడు.

ఆమె అప్పటికే సర్దుకుంది.

అతను భూతవైద్యుడు గనుక స్త్రీలకి ఓ విధమైన భయం వుంది. అతను మామూలు మనిషి కాదన్న భావన వుంటుంది. అతని వృత్తి అలాంటిది. అది దెయ్యాలను దూరంగా తరుముతుంది. గానీ, మనుష్యులను దగ్గరకు చేరనివ్వదు. అంతేగాక ఆమె తన అంతరంగం ఏమిటో తెలుసుకో గలిగింది. ఈ మేరకు ఆమె తెలివైనదే. అందుకే ఏం జవాబు చెప్పాలోనని ఆమె గింజుకోలేదు. అయితే దాన్ని ఎలా చెప్పాలో అని మాత్రమే ఇబ్బంది పడుతోంది.

"ఎన్నో రోజులుగా చెప్పాలని...... కానీ"

"పిల్లి అడ్డొచ్చిందా" అని నవ్వింది ఆమె. ఆ నవ్వు వెనకనున్న అర్థం ఏమిటో తెలియక అతను తల్లడిల్లిపోయాడు.

స్త్రీలు అంతే! అంతవరకూ సీరియస్ గా వున్న ఆమె తన మనసేమిటో తెలుసుకున్నాక ఈజ్ అయిపోయింది. తనకు కావల్సిందానిని వాళ్ళు ఎంత గాఢంగా కోరుకుంటారప్ తనకు అక్కర్లేని దానిని అంతే తృణీకారంతో చూస్తారు.

ఇప్పుడు పులిరాజు కూడా ఆమెకు అలానే కనిపిస్తున్నాడు. తనకు అవసరం లేదనుకోగానే అతను చులకనైపోయాడు.
"మరెందుకు చెప్పలేదు?"

"అదీ..... అదీ"

"మంత్రాలను పొల్లుపోకుండా చెబుతావు కదా. ఇంత చిన్న వాక్యాన్ని చెప్పడానికి ఇంత టైమ్ తీసుకోవాలా?" ఆమె నవ్వును ఆపటం లేదు.

"చెప్పాలనే.... ఏదో జంకు, తెలియని బెదురు."

"పోనీలే ఇప్పటికైనా చెప్పావు. కానీ....." అతని రియాక్షన్ కోసం ఆగింది. అప్పటికే అతని గుండెలో విస్పోటనం జరిగిపోయింది.

"ఏమీ అనుకోవద్దు పులిరాజూ! నువ్వంటే నాకలాంటి ఉద్దేశం లేదు. ఎందుకు లేదు అని అడగొద్దు. నీమీద ఎందుకు ఇష్టం లేదో చెప్పలేనట్లే గోపాలకృష్ణ మీద ఎందుకు నాకంత ఇష్టమో కూడా చెప్పలేను."

ఆ తరువాత ఆమె చెప్పిన ఒక వాక్యమో, రెండు వాక్యాలో వినిపించలేదు అతనికి.

నిమ్మకాయను కొస్తే ఎర్రటిరక్తం ఎగజిమ్మినట్టు, బుట్టలో పెట్టిన తాడు తాచుపామై కాటేసినట్లు, తోక ముడిచి పారిపోవాల్సిన దెయ్యం తిరగబడి తనను తినేస్తున్నట్టు అతను. వణికిపోయాడు.

రక్తంలో విషంలా ఏదో తెలియని బాధ ఒళ్ళంతా చరచరా పాకడం తెలుస్తూనే వుంది నరాలు చిట్లి దారాలుగా సాగడం బోధపడుతూ వుంది. కళ్ళల్లో నీళ్ళు ఊరి, దృశ్యాలన్నీ మసకయిపోవడం గమనిస్తూనే వున్నాడతను.

"పులిరాజా! ఇక వెళ్ళిరా" అని అతను ఏమైపోతున్నాడని గమనించ కుండానే లోపలికి వెళ్ళిపోయింది

ఎలా నడిచాడో ఏమో తెలియదు. మరో పదినిముషాలకు ఊరి పొలిమేరలు దాటాడు. పొలాల వెంబడి నడుస్తున్నాడు. అప్పుడప్పుడూ తల పైకెత్తి చూస్తున్నాడు. చిన్నపిల్లాడు పౌడర్ నంతా చేతుల్లో ఒంపుకుని ముఖానికి పూసుకున్నట్టు చంద్రుడు ప్రకాశిస్తున్నాడు. అలా ఎంతసేపు తిరిగాడో అతనికే తెలీదు. చందమామ ఆకాశం మధ్యలోకి వచ్చి నిలబడి లోకంవైపు సంభ్రమాశ్చర్యాలతో చూస్తోంది.
అతను నడుస్తున్నవాడల్లా ఠక్కున ఆగాడు. ఎవరో మాట్లాడుతున్నట్లు మాటలు విన్పిస్తున్నాయి. అప్పుడు చుట్టూ పరికించి చూశాడు. తను ఎక్కడ వున్నాడో తెలుసుకోవడానికి అయిదు నిముషాలు పట్టింది. తను గోపాలకృష్ణ బంగళా దగ్గరకు వచ్చాననీ, కొండశిఖారాగ్రాన వున్నానని తెలిసింది. మాట్లాడుతున్నాది గోపాలకృష్ణ, మరో స్త్రీ అని కూడా బోధ పడింది. ఆరోజు పౌర్ణమి అవునో కాదో తెలుసుకోవడానికి పైకి చూశాడు. కొరవలు లేని చందమామ నిండుగా వుంది. అతని వృత్తికి పౌర్ణమి పడదు. గోపాలకృష్ణ ప్రవృత్తికి అమావాస్య పడదు. ఇలా రెండు విభిన్న ధృవాలయిన వారిద్దరూ శత్రువులై భయంకరమైన యుద్దానికి తలపడడానికి బీజాన్ని పునర్వసు వేసింది. ఆమె అతడిని ప్రేమించకపోగా, తను ఎవరిని ఇష్టపడుతూ వుందో చెప్పింది. దాంతో గోపాల కృష్ణ మీద ద్వేషం బయల్దేరింది అతనిలో. ఆ ద్వేషమే అతనికి తెలియకుండానే అతన్ని అక్కడికి లాక్కొచ్చింది. గోపాలకృష్ణ పక్కన మరో స్త్రీ వుందంటే ఆరోజు ఖచ్చితంగా పౌర్ణమి అయి వుంటుందని పులిరాజుకి తెలుసు. తను కనబడకుండా మెల్లగా అడుగులో అడుగేసుకుంటూ అక్కడున్న పెద్దరాయి వెనకకు వెళ్ళి నిలబడ్డాడు. అక్కడ్నించి చూస్తే గోపాలకృష్ణ ఓ అమ్మాయి స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నారు. వాళ్ళిద్దరూ పడుకుని కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. పులిరాజు మోకాళ్ళు కింద ఆనించి వాళ్ళేం మాట్లాడుకుంటున్నారో వినడం ప్రారంభించాడు.

"విశాఖా! మరి నీ జీవితంలో ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన గురించి చెప్పు....." మురిపెంగా ఆమె చుబుకాన్ని పైకెత్తి అడిగాడు గోపాలకృష్ణ.
అంటే ఆరోజు విశాఖ వంతు వచ్చిందన్నమాట అనుకున్నాడు పులిరాజు. ఆమె రఘుపతి భార్య ఇరవై ఎనిమిదేళ్ళు వుంటాయి. లావుగా బొద్దుగా, అందంగా వుంటుంది.

"ఊఁ!" అంటూ ప్రారంభించింది ఆమె.

"ఎప్పుడో ఆరేళ్ళక్రితం సంగతి. అయినా ఇది నిన్నో, మొన్నో జరిగినట్టు అనిపిస్తుంటుంది. ఈ సంఘటన తాలూకు మధురస్మృతే లేకుంటే నేను బహుశా ఇంకా మొగుడికి సేవ చేసుకుంటూ ఇక్కడ వుండేదాన్ని కాదేమో.

నాకు అప్పుడు పద్దెనిమిదేళ్ళు. అప్పటికి నాలోని స్త్రీ హార్మోన్లన్నీ పూర్తి స్థాయిలో స్రవించడం ప్రారంభమైందనుకుంటా. వెన్నెల వేడిగా అనిపిస్తున్న వయసు. ఏ పురుషుడితోనో గాఢమైన స్నేహం చేయాలని వుబలాడపడుతున్న మనసు.

ఈనాడు పిల్లలంతా ప్రేమ విషయంలో ఏదో ఒక స్థాయిలో వున్నారు. ఓ అమ్మాయి చూపులు కలిపే స్టేజిలో వుంటే, మరో అమ్మాయి మాట్లాడే దశలో, ఇంకో అమ్మాయి లవ్ లెటర్లు రాసే స్థాయిలో వున్నారు. నాకు అప్పటికి ఇంకా ఏ కుర్రాడిమీదా మనసు పడలేదు. ఏదో క్యాజువల్ గా వీధిలో అబ్బాయిలు పోతుంటే చూసేదాన్ని.

అలా చూస్తున్నప్పుడు అందరికంటే సుధీర్ కొంత డిఫరెంట్ గా కనిపించాడు. అతను అప్పుడు యూనివర్శిటీలో ఎం.ఏ. చదువుతుంటేవాడు. మా వీధిలోనే ఇల్లు. ఓ నాలుగిళ్ళ అవతల ఇల్లన్న మాట. అతను యూనివర్శిటీ నుంచి ప్రతి శని, ఆదివారాలు ఊరొచ్చేవాడు.

మనిషి మరీ ఫాస్ట్ కాదు. అల్లరి చిల్లరి వేషాలు వేసేవాడు కాదు. ఈస్థటిక్స్ వుండే మనిషని అతని చూపులనుబట్టి, అతని ప్రవర్తనబట్టి అనుకున్నాను.

అయితే అతడిమీద అప్పటికి పెద్ద ఇష్టం ఏమీలేదు. గేటు దగ్గర నిలుచున్నప్పుడు అతను వీధిలో వెళుతుంటే చూసేదాన్ని. అంతే తప్ప మరో అడుగువేసే స్థితిలో లేను.

అదిగో అప్పుడే మా ఊరిలో శ్రీరామనవమి ఉత్సవాలు ప్రారంభమయ్యాయి.

శ్రీరామనవమి ఉత్సవాలు మా వూరిలో చాలా బ్రహ్మాండంగా జరిగేవి. సాయంకాలం నుంచి రాత్రి పడీ పదకొండు గంటల వరకు ఊరంతా హడావుడిగా వుండేది.

మా వీధిలోనే దేవాలయం వుండేది. ఉత్సవాలు జరిగే రోజుల్లో రోజుకొకరు ఉభయం చేసేవారు. అంటే ఆరోజు పూజ, ప్రసాదాలు పెట్టే బాధ్యత ఒక్క కుటుంబమే నిర్వహించేది.

సాయంకాలం నుంచి భజన జరిగినా దేవుడి అలంకరణ, ఉభయం అన్నీ ఎనిమిదిగంటలకు మొదలై పదీ పదకొండుకి ముగిసేవి.

మేము- అంటే మా ఈడు ఆడపిల్లలందరూ ఎనిమిది గంటల ప్రాంతాన గుడివెనక చేరేవాళ్లం. ముందంతా అబ్బాయిలుంటారు గనుక దేవాలయం వెనక అ మసకచీకట్లో నిల్చుని చూసేవాళ్ళం. టైమయి ప్రసాదం వచ్చే సమయానికి వీధిలో వుండే మిగిలిన స్త్రీలంతా వచ్చి మాతో చేరేవాళ్ళు. ప్రసాదం పెట్టే వ్యక్తి ముందున్న మగాళ్ళకూ, పిల్లలకూ పెట్టాక మా దగ్గరికి వచ్చి ప్రసాదం పంచేవాడు.

ఇందులో అతి ముఖ్యమైన ఘట్టం- సరదా అంశం ఏమిటంటే గంధం పూయటం.

దేవుడికి ఉభయదార్లు గంధం ఓ పెద్దగిన్నెలో తెచ్చేవాళ్ళు. పూజారి దాన్ని తీసుకుని అక్కడున్న వాళ్ళకు ఇచ్చేవాడు దాన్ని. మనం మనకు ఇష్టమైన వ్యక్తికి పూయచ్చు. దీన్ని కొందరు తీసుకుంటారు. మరికొందరు తీసుకోరు.

అయితే అబ్బాయిలు, అమ్మాయిలు మాత్రం తప్పక గంధాన్ని చేతుల్లోకి తీసుకుని సమయం చూసుకుని ఎవరూ చూడకుండా ఒకరికొకరు పూసుకునేవాళ్ళు.


చాలా ప్రేమలు గంధం పూయడంతోనే పుట్టేవి, మిగిలిన వాళ్ళకూ తెలిసేవి.

ఆ సంవత్సరం ఉత్సవాలు ప్రారంభమయిన మొదటిరోజు మొదటి సారిగా నేను గంధం తీసుకున్నాను. గంధం చేతిలో రాసుకున్నాక అమ్మాయిలతో పాటు నేనూ దేవాలయం వెనుకకు వచ్చేశాను. మిగిలిన స్నేహితురాళ్ళు తమకు ఇష్టమయిన అబ్బాయిల కోసం వెయిట్ చేస్తున్నారు.

మొదటిగా దేవాలయం ముందు భాగం నుంచి శీను వీధుల్లోకి రావడం మొదలుపెట్టాడు. అతను ఖచ్చితంగా గంధం రాయడానికే వస్తున్నాడని తెలుసు. ఆలస్యమైతే అమ్మలూ, అమ్మమ్మలూ ప్రసాదానికి అక్కడికి చేరుకుంటారు గనుక ఈ గంధం. కార్యక్రమాన్ని పెద్దవాళ్ళు చూడకుండా ముగించాలని అటు ఆడపిల్లలూ, ఇటు అబ్బాయిలూ తొందరపడుతుంటారు.

శీను మా దగ్గరికి వచ్చి ఓ క్షణం నిలబడ్డాడు. అతను తన కోసమే వచ్చాడని తెలిసిన సునంద ఠక్కున మా వెనుక దాక్కుంది.

కాసేపు అలానే వుంటే అతను వెళ్ళిపోతాడన్న అనుమానంతో కాబోలు ఆమె కొంటెగా నవ్వుతూ తల పక్కకు పెట్టి చూసింది అంత చాలు ఆమె ఉనికిని అతను గుర్తుపట్టడానికి. అతను రెండు అంగల్లో ఆమెను చేరుకొని ఎడమచేత్తో ఆమె చేయి పట్టుకుని లాగి, కుడిచేతిలో వున్న గంధాన్ని అంతే స్పీడుతో ఆమె చుబుకం కింద పూశాడు.

ఆ స్పీడ్ లో అతని చేయి ఎక్కడెక్కడ తగలాలో అక్కడంతా తగిలింది. క్షణం ఆలస్యం చేస్తే ఎవరైనా వస్తారుమోనని అతను మరో రెండు అంగల్లో వీధిలోకి రాబోయాడు. అప్పుడు సునంద పరుగెత్తి అతని వెనక నుంచి ముందు చేయి పోనిచ్చి బుగ్గలకు గంధం రాసింది.
ఇలా అక్కడున్నవాళ్ళు తమ హీరోలకు గంధం రాసి, గంధం రాయించుకున్నారు.

చివరికి నేను మిగిలిపోయాను. నా చేతిలోని గంధం అప్పటికే గట్టిపడుతోంది. అప్పటివరకు నాకంటూ ఒక వ్యక్తి లేడు. అలా ఆలోచిస్తుంటే ఠక్కున నాకు సుధీర్ గుర్తొచ్చాడు. అతను సాయంకాలం అలా వీధిలో వెళుతుంటే చూశాను. ఆరోజే యూనివర్శిటీ నుంచి వచ్చాడన్న మాట.

కానీ అతను దేవాలయం వెనక్కి వచ్చే అవకాశం లేదు. నేను ముందుకు వెళ్ళలేను. ఎం చేయాలో అని ఆలోచిస్తూ వుండిపోయాను. చివరికి పక్కనున్న మీనాకి పూద్దామని అనుకున్నానుగానీ- చెప్పాను గదా, హార్మోన్లు డానికి అనుమతించలేదు.

మరికొంతసేపు నిరీక్షించాలని నిర్ణయించుకున్నాను.

మరి నా మొర ఆ శ్రీరామచంద్రుడు ఆలకించాడేమో తెలియదుగానీ ఇంటి నుంచి దేవాలయానికి వస్తున్న సుధీర్ కనిపించాడు. ఏదో థ్రిల్ మనసును ఊపేసింది. శరీరమంతా మధురమైన కంపనాలు. అంతవరకు అనుభవించిన ఫీలింగ్ అది. మత్తుగా, గమ్మత్తుగా వుంది.

అతను దగ్గర పడుతున్నాడు.

ఆగలేకపోయాను. వీధి అని కూడా ఆలోచించకుండా మసకచీకట్లోంచి ముందుకు కదిలి అతని బుగ్గలమీద సుతారంగా గంధం పూశాను. నా చేయి వణకడం, నాలుక తడారిపోవడం తెలుస్తూనే వుంది.

అతను మొదట ఆశ్చర్యపోయి, ఆ పిమ్మట నన్ను గుర్తించి చిన్నగా నవ్వాడు.

అంత జరిగాక ఆ రాత్రి నిద్ర పడుతుందని నాకు అనిపించలేదు. తెల్లవారేవరకు అలా నవమి మహోత్సవాలు జరుగుతూనే వుంటే బావుంటుందని అనిపించింది. కానీ వెంటనే ప్రసాదం పెట్టడం ప్రారంభించారు.

ప్రసారం తీసుకున్నాక ఇంటికొచ్చానుగానీ ఏమీ చేయలేక పోయాను. అతని బుగ్గల గరుకుదనం నా గుండెల్లో గుబులు పుట్టిస్తోంది. పడకమీద పడుకున్నానుగానీ కళ్ళమీద నిద్ర వాలడం లేదు. అలా ఆలోచిస్తూ ఎప్పుడో తెల్లవారుజామున నిద్రపోయాను. ఏవేవో రంగురంగుల కలలు కన్నాను.

వారానికి ఓసారి వచ్చే అతనికోసం ఎదురుచూపులు ప్రారంభమయ్యాయి. అతను వచ్చాడంటే నా ఒక్కదానికే పండగా వచ్చినట్లుండేది. ఆ రెండు రోజులూ ఏ పని చేయకుండా వీధి గేటుకి నా చూపుల్ని వేలాడదీసేదాన్ని. అతనూ అంతే. ఊరకనే అలా వీధిలో తిరుగుతూ నాకోసం చూపుల వలను విసిరేవాడు.

ఎప్పుడయినా చీకట్లో తారసపడ్డప్పుడు గట్టిగా కౌగిలించుకుని ముద్దు పెట్టుకునేవాడు. ఆ క్షణంలో నా రక్తప్రసరణ ఆగిపోయేది.

అప్పుడప్పుడూ లవ్ లెటర్లు ఇటునుంచి అటుకి, అటునుంచి ఇటుకి నడిచేవి. అందరూ పడుకున్నాక రూమ్ లో ఒంటరిగా కొవ్వొత్తి వెలుగులో అతని లవ్ లేటరు చదువుకోవడం గొప్ప థ్రిల్లింగ్ గా వుండేది.

మేమెప్పుడూ నిముషంకన్నా ఎక్కువసేపు కలిసే వీలు కలగడం లేదు. అతను ఫస్ట్ ఇయర్ ఎగ్జామ్స్ రాసి ఇంటికొచ్చాడు. మరో రెండు మూడు నెలలు ఊర్లోనే వుంటాడు.

ఓ రోజు మేమిద్దరం గంటకు పైగా ఏకాంతంగా గడిపే ఛాన్స్ దానంతట అది రాలేదు. మేమిద్దరం అలా ప్లాన్ చేసి కలుసుకున్నాం.

ఆరోజు మధ్యాహ్నం మూడు గంటల నుంచి నాలుగు గంటలవరకు సూర్యగ్రహణం. ఆ సమయంలో సూర్యుడు పూర్తిగా కనబడడనీ, ఆ గంటసేపు చీకటిగా అయిపోతుందనీ, అప్పుడు ఎవరూ బయట తిరగకూడదనీ, సూర్యగ్రహణం తరువాత బయటికి రావాలనీ ఊరులో పెద్ద ప్రచారం జరిగింది.

పట్ట పగలు చీకట్లు ముసురుకోవడం ఊహించలేని విషయం. ఈ అద్భుతాన్ని సుధీర్ తో కలిసి చూడాలని ఆరాటపడింది మనసు.

మా ఇంటి వెనక, విసిరేసినట్టు వీధికి దూరంగా సరస్వతి అవ్వ ఇల్లుంది. ఆ ఇంట్లో ఆమె తప్ప మరెవ్వరూ వుండరు. అక్కడికి వెళ్ళిపోతే సూర్యగ్రహణం సమయంలో ఎవరూ అక్కడికి రారు గనుక మేమిద్దరం హ్యాపీగా గడపవచ్చన్న ఐడియా వచ్చింది. మూడుగంటలకు అయిదు నిముషాల ముందు అక్కడికి రమ్మని కబురంపాను.

రెండున్నర గంటల ప్రాంతంలో అమ్మతో "నేను అవ్వ ఇంట్లో వుంటాను. ఇక్కడ బోర గా వుందని" చెప్పాను.

[Milf rider]

ఇక్కడో, అక్కడో ఓ చోట కుదురుగా వుండు. గ్రహణం అప్పుడు బయటికి రాకూడదు."

"అలానే."

నేను సరస్వతి అవ్వ ఇల్లు చేరుకున్నాను. ఆమెకు ఎనభై ఏళ్ళు పైగానే వుంటాయి. నడుం పూర్తిగా వంగిపోయింది. కళ్ళు మసగ్గా కనిపిస్తాయి. అప్పుడప్పుడు అక్కడికి వెళ్ళి పడుకుంటూ వుంటాను గనుక అమ్మ కూడా ఎలాంటి సందేహం లేకుండా పంపింది.

నేను వెళ్ళేసరికి ఓమూల పడుకుని వుంది ఆమె.

లికిడి కాగానే "ఎవరూ?" అంది.

"నేనే"

గొంతుపట్టి కనిపెట్టింది. మళ్ళీ ముసుగుదన్ని పడుకుంది.

అది పెద్ద అడ్డాపిల్లు. ఓవార తడిక కట్టి వుంటుంది. దాంట్లో అవ్వ బట్టలు, ఓ పెద్ద చెక్కపెట్టె వుంటాయి. ఇవతల ఓ పెద్ద నులకమంచం వుంటుంది. దానిమీద పరుపు, రెండు దిండ్లూ వుంటాయి.

పరుపుమీద పడుకుని కాలక్షేపం కోసం తెచ్చుకున్న వీక్లీ తెరిచాను.

మరో పదినిముషాలకు సుధీర్ వచ్చాడు.

యధాప్రకారం అవ్వ "ఎవరూ?" అంది.

"సుధీర్ ని"

అవ్వ తిరిగి కళ్ళు మూసుకుంది.

ఆమెకు సరిగా కనిపించదని, సక్రమంగా వినిపించదనీ తెలుసు కాబట్టి సుధీర్ రాగానే నా పక్కన మంచంమీద కూర్చున్నాడు.

ఇంకా గ్రహణం ప్రారంభం కాలేదు కాబట్టి అటు ఎవరయినా వచ్చే ప్రమాదం వుందని ఠక్కున లేచి మంచానికి దగ్గరగా వున్న స్టూలుమీద కూర్చున్నాను.

ఇద్దరం ఏవేవో స్వీట్ నాన్సెన్స్ అంతా మాట్లాడుకుంటున్నాం.

మూడయ్యింది.

గ్రహణం ప్రారంభమైంది. అయితే అందరూ చెప్పింట్లు చీకట్లు కమ్ము కోలేదు. ఎండ తీక్షణత బాగా తగ్గింది. అంతేగాక ఎండలో ఏదో మార్పు వచ్చింది. కొలిమిలో బంగారును కరగబెడుతున్నట్లు ఎండ బంగారు రంగులోకి మారిపోయింది.

ద్వారం దగ్గరికి వచ్చి చూశాను.
వీధిలోగానీ, ఇళ్ళ బయటగానీ ఒక్కరూ కనిపించలేదు. అందరూ తలుపులు బిడాయించుకుని లోపల వుండిపోయారు.

నేనూ లోపలికి వచ్చి తలుపు కొద్దిగా మూసాను.

ఇక భయంలేదని సుధీర్ పక్కన కూర్చున్నాను.

అవ్వ తలుపువైపు తిరిగి పడుకోవడం వల్ల ఆమె వీపు మాకు కనిపిస్తోంది.

నేను తగులుతుండడంతో సుధీర్ ఏమీ మాట్లాడలేకపోతున్నాడు. మనసు మరేదో కోరుకుంటున్నట్లు ఏదో సంబంధం లేని విషయాలు మాట్లాడుతున్నాయి.

"ఏమిటీ పిచ్చి పిచ్చిగా మాట్లాడుతున్నావ్?" అని అతని అవస్థ చూసి కిలకిలా నవ్వాను.

"నీలాంటి అందమైన అమ్మాయిని పక్కన వుంచుకుని ఊరకనే వుంటే పిచ్చి పట్టకుండా వుంటుందా?"

"ఏం కావాలి?"

అతను నావైపు తిరిగాడు. కళ్ళు కోరికతో ఎర్రగా చెర్రీస్ పళ్ళలా తయారయ్యాయి. శ్వాస బరువుగా వదలడంవల్ల ఛాతీ ఎగిరెగిరి పడుతోంది.

"ప్లీజ్! ఒకసారి ముద్దు పెట్టుకుంటాను" అభ్యర్థిస్తున్నట్లు అడిగాడు.

సుధీర్ చాలా సెన్సిటివ్ గనుక అలా ప్రతిదానికీ పర్మిషన్ అడుగుతాడు. నిజానికి అలాంటప్పుడు ఆడపిల్లను పర్మిషన్ అడగకూడదు. మరీ అబ్జెక్షన్ చెప్పేవరకు తనపని తాను చేసుకుపోవడం ఉత్తమం.

నేను మౌనంగానే వుండిపోయాను.

నా ముఖం ప్రసన్నంగా వుండటంతో మౌనం అంగీకారమణి గ్రహించి నా తలను పూర్తిగా రెండుచేతుల్లోకి తీసుకుని ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.

మొత్తం నా శరీరం మధురంగా కంపించింది.

గ్రహణం కనుక ఎవరూ అటు రారన్న ధైర్యంతో తలను వదిలి గట్టిగా కౌగిలించుకున్నాడు. నాలో ఎత్తయిన భాగం అతని ఛాతీలోకి చొచ్చుకు పోతోంది.

ఇంకాస్త...... ఇంకాస్త..... నాలోకి కలిసిపోవాలన్న ఆరాటంతో నన్ను హత్తుకుంటున్నాడు. ఎముకలు విరిగిపోతాయేమోననిపించింది నాకు. ఊపిరి అందడం లేదు. అంతవరకు అలాంటి సుఖమెరుగని శరీరం మత్తులో మూర్ఛనలు పోతోంది.

అతని బరువుకి మెల్లగా అలా దిండుమీద వాలిపోయాను. అతను నడుం వరకు నా మీదకు ఒరిగి పెదవుల్ని నోటిలోకి తోశాడు. చిన్నప్పుడు ఎంగిలి అని మనం ఇతరులు ఇచ్చింది తినం. కానీ ఇప్పుడు అతని ఎంగిలి అమృతప్రాయంగా తోచింది. అతని వేళ్ళు ఎక్కడెక్కడో కదులుతున్నాయి. అంతవరకు ఆ అవయవాలు అంత సుఖాన్ని ఇస్తాయని తెలియదు. ఈ సుఖం నాకు ఇవ్వడానికే అవి పెరిగాయేమోననిపించింది.

అతను మరింత ముందుకు ప్రొసీడ్ కావడానికి సర్దుకుంటున్నాడు.

అప్పుడు తట్టింది నాకు రానున్న ప్రమాదం. ఇక ఉపేక్షిస్తే లాభం లేదని గ్రహించాను. చిన్నప్పట్నుంచీ అమ్మ, అమ్మమ్మా, సినిమాలు, టీ.వీ. పుస్తకాలూ బోధించిన పాతివ్రత్యం నన్ను వెనక్కి లాగింది.

సుతారంగా అతనిని తప్పించడానికి ప్రయత్నించాను.

అంతవరకు వచ్చి అర్థాంతరంగా వెనక్కి మళ్లడం కష్టంగా వుంది అతనికి. అందుకే నాకళ్ళలోకి ప్రార్థనా పూర్వకంగా చూస్తూ ప్లీజ్! కరుణించవా?' అని అడిగాడు.

కరుణించడం దేనికో తెలుసు కానీ వంద భయాలు నన్ను అతని నుంచి దూరంగా లాగుతున్నాయి.

"ఇప్పుడు కాదు - ఇంకెప్పుడైనా."


ఆ మాటతో అతను మంత్రించినట్టు ఆగిపోయాడు. నా అనుమతి లేకుండా ముద్దు పెట్టుకోవడానికి కూడా సాహసించడని తెలుసు.

నేను అతని పట్టును విడిపించుకుని లేచి స్టూలు మీద కూర్చున్నాను.

అతనిని డైవర్ట్ చేయడానికి ఏవేవో ప్రశ్నలు అడిగాను. అతను అన్యమనస్కంగానే సమాధానాలు చెప్పాడు. చివరికి సురక్షితంగా బయటపడ్డాను.

ఇక అప్పట్నుంచి ఎప్పుడయినా మేం కలుసుకున్నప్పుడు ముద్దులు పెట్టుకున్నాక 'ఇప్పుడైనా కరుణింఛవా?' అని అడిగాడు.

'ఇప్పుడు కాదు ఇంకెప్పుడైనా' అని స్టాక్ సమాధానమే చెబుతుండేదాన్ని.

అతను ఫైనల్ ఇయర్ లో వుండగా నాకు పెళ్ళిసంబంధం వచ్చింది.

నా ప్రేమేకాదు, చాలామంది ప్రేమలు యిలా అర్థాంతరంగా ఆగిపోయేవి. ఏదీ పెళ్ళి వరకు వచ్చేదికాదు. దీనికి చాలా కారణాలు.

మా ఊర్లో అమ్మాయిల్లో తొంభైశాతం మంది ప్రేమలోపడేవాళ్ళే, కొందరు చూపులతో పుల్ స్టాప్ పెట్టేస్తే, మరికొందరు ఉత్తరాల వరకు వచ్చి ఆగిపోయేవాళ్ళు. ఇంకొందరు సినిమాలకు పోవడం వరకు వస్తే, ఎవరో ఒకరు మంచం వరకు వెళ్ళేవాళ్ళు. ఇక పెళ్ళివరకు వెళ్ళడమనేది చాలా రేర్. కులాలు, ఆస్తీ - అంతస్తులు యిలా ఎన్నో అడ్డుగోడలు వుండడంతో పాటు ప్రేమించినవాడ్నే పెళ్ళి చేసుకోవాలన్న పరిణితి రాకపోవడం కూడా ఓ కారణం. ఏదైనా ఫ్రీగా చర్చించే స్వేచ్ఛనివ్వని తల్లి తండ్రులకు భయపడే చాలామంది అమ్మాయిలు మధ్యలోనే టాటా చెప్పేసేవాళ్ళు.

నేనూ అంతే. మానాన్న మంచివాడే కానీ ఈ విషయంలో మాత్రం చండశాసనుడు. నేను సుధీర్ ను చేసుకుంటానంటే ఇంట్లో ఎంత రభస జరుగుతుందో తెలుసు కాబట్టి అమ్మా వాళ్ళు తెచ్చిన సంబంధమే చేసుకోవటానికి నిర్ణయించుకున్నాను.

పెళ్ళి చూపులయ్యాయి. అందరికీ అన్నీ నచ్చాయి. గనుక ఆ రాత్రి ఇరువైపులా పెద్దలంతా కట్న కానుకల గురించి చర్చించుకోవడం మొదలు పెట్టారు.

పెళ్ళి చేసుకునే వాళ్ళ ముందు ఏ మాత్రం ఇబ్బంది పడకుండా చర్చల్లో మునిగిపోయారు.

పెళ్ళికొడుకు, అతని తల్లిదండ్రులూ కట్నకానుకల దగ్గర కనబరిచిన లేకిబుద్ధిని చూస్తుంటే పెళ్ళి కుదిరిందన్న సంతోషం స్థానే దిగులు ప్రారంభమైంది. నేనేదో మొసళ్ళ మడుగులోకి అడుగుపెడుతున్నట్లనిపించింది.

"విస్తర్లుగా అరిటాకులే వేయాలి......" అని కండిషన్ పెట్టాడు కాబోయే మామయ్య.

"పాయసం దొన్నెలు బాగా పెద్దవి కుట్టించండి. మా బంధువులంతా పెద్ద మహారాజులు. చిన్న దొన్నెలు పెడితే నామోషీగా వుంటుంది" అంది మా అత్తమ్మ.

"పెళ్ళి అట్టహాసంగా జరిపించాలి. నా ఫ్రెండ్స్ చాలామందే వస్తారు పెళ్ళికి" అని ప్రగల్భాలు పలికాడు పెళ్ళికొడుకు.

ఇలాంటి కండిషన్ లతో బాటు ముప్ఫైవేల రొక్కం, పాతికసవర్ల బంగారానికీ బేరం సెటిలైంది.

ఇక లేస్తారేమో అనుకుంటూ వుండగా పెళ్ళికొడుకు మరోమారు తన టేస్టును తెలియజేస్తూ కోర్కెల చిట్టా విప్పాడు.

"సీకో వాచీ, వైట్ డయల్, డే, డేటూ వుండాలి" అన్నాడు.

"కాశీ ప్రయాణం అప్పుడు గొడుగు పెడతారు కదా. లేటెస్ మోడల్ కొరియా గొడుగైతే బావుంటుంది" అని సూచించాడు.

"ఈ తంతు జరిగేటప్పుడు చెప్పులు పెడతారుగదా చెప్పులు నాకొద్దు బూట్లు కావాలి. అవీ యాక్షన్ కంపెనీవి... లేసులుండాలి" అని కోరాడు.
నాకైతే అతని చెంపలు వాయించాలనిపించింది. కానీ నిగ్రహించుకున్నాను. ఇలాంటివాణ్ని ప్రేమించడం సాధ్యం కాని పని అందుకే చాలా జంటల్లో పెళ్ళి సంబంధమే కానీ ప్రేమబంధం వుండదు.

అన్నిటికీ నాన్న ఒప్పుకున్నాక నిశ్చయ తాంబూలాలు పుచ్చుకున్నారు. మరో ఇరవై రోజుల్లో వుండే ముహూర్తాన్ని ఫిక్స్ చేశారు.

పెళ్ళికొడుకు వాళ్ళు ఉదయం వెళ్లగానే మా ఇంట్లో పెళ్ళి పనులు ప్రారంభమయ్యాయి.

పెళ్ళంటే వుండాల్సిన థ్రిల్ గానీ, పట్టలేని ఆనందంగానీ, లేవు. పైపెచ్చు ఏదో చెప్పలేని దిగులు నాలో పేరుకుపోయింది.

డబ్బు కోసం గడ్డి తినే ఆ మనుషుల మధ్య జీవితం మీద మమకారాన్ని పోగొట్టుకోకుండా ఎలా బతకాలాన్న ఆలోచనే నాకు. అందుకే పుట్టింటినుంచి ఆ అపురూపమైన కానుక నొకదానిని తీసుకువెళ్ళాలన్న కోరిక పుట్టింది. అయితే అదేమిటో నాకు బోధపడడం లేదు.

పెళ్ళి దగ్గర పడింది. పనులు చకచకా జరుగుతున్నాయి.

పెళ్ళి మరో వారం రోజులు వుండగా శుభలేఖలు వచ్చాయి. మొదటి శుభలేఖను తీసుకుని దానిమీద "ఫలానా రోజున నా పెళ్ళి అనీ, ఈలోగా ఓసారి వచ్చి కలవమనీ' రాసి సుధీర్ కు పోస్టు చేశాను.

గోళ్ళకు గోరింటాకు పెట్టుకోవడం, మ్యాచింగ్ బ్లౌజులు కుట్టుకోవడం, స్నేహితురాళ్ళకు శుభలేఖలు పంచడం, వస్తున్నా బంధువులను రిసీవ్ చేసుకోవడంతోనే సరిపోయింది కాలం.

మరుసటి రోజు తెల్లవారుజామున మా ఊరికి దగ్గరలోని వెంటకగిరిలోని ఓ సత్రంలో పెళ్ళి. అందువల్ల ఆరోజు సాయంకాలం నేను పెళ్ళికూతురై తరలి వెళ్ళాను.

సత్రం చేరుకునే సరికి సాయంకాలం ఏడయ్యింది. ఆడపెళ్ళి వారంతా అక్కడ సర్దుకున్నారు. మగపెళ్ళి వాళ్ళకోసం హోటల్లో గదులు బుక్ చేశారు. పెళ్ళికొడుకు తెల్లవారుజామున మూడుగంటలకు విడిది నుంచి బయల్దేరి వస్తారు. మధ్యలో దేవుడి పూజ తదితర ఘట్టాలున్నాయి.

రాత్రి పదిగంటల ప్రాంతాన భోజనం చేశాను. ఓ గదిలో పడుకున్నాను. రెండు గంటల ప్రాంతాన అమ్మలక్కలు వచ్చి లేపారు. ఇక స్నానం చేశాక నన్ను సింగారించడం ప్రారంభించారు. అలంకరణ పూర్తయ్యేసరికి తెల్లవారు జాము మూడయ్యింది. తామూ స్నానాలు చేసి తయారవుతామని చెప్పి అమ్మలక్కలంతా వెళ్ళిపోయారు.

అలా ఒంటరిగా గదిలో మిగలిపోయాను. మ్యారేజ్ హాల్లో వున్న కొంతమంది బంధుజనం మాటలు తప్ప ప్రశాంతంగా వుంది సత్రమంతా.

అక్కడే వున్న సూట్కేసు మీద నడుం ఆనించి కళ్ళు మూసుకున్నాను. మరో రెండు గంటలకి పెళ్ళి.

అంతలో ద్వారం దగ్గర అలికిడి అయ్యింది. కళ్ళు విప్పి చూస్తే ద్వారం దగ్గర నిలబడి వున్న సుధీర్ కనిపించాడు.

ఒక్క ఉదుటున పైకి లేచి కెరటంలా అతని దగ్గరకి వచ్చి నిలబడ్డాను.

"సారీ! ముందు రాలేకపోయాను. బ్యాంక్ రిక్రూట్ మెంట్ ఎగ్జామ్ వుంటే హైదరాబాద్ వెళ్ళాను. రాత్రే గదికి వచ్చాను. తలుపు తెరవగానే నీ శుభలేఖ. బట్టలైనా మార్చుకోకుండా ఇలా వచ్చేశాను" చాలా బాధపడుతూ చెప్పాడు.

నోట మాట రావడం లేదు. ఏదో తెలియని భావోద్వేగం నన్ను ఊపేస్తుంది. కాని టైమ్ లేదు. నా నిర్ణయాన్ని వెంటనే అమలు చేయాలి.

"సుధీర్! నీకోసం ఎంతగా ఎదురుచూశానో తెలుసా! ఇక నాపెళ్ళిలో నువ్వు రావేమోనన్న దిగులు, ఇదిగో ఈ పట్టుచీరకంటే బరువుగా నా గుండెల్లో పేరుకుపోయింది. ఇంకో రెండు గంటల్లో పెళ్ళి, నువ్వు నాకో అపురూపమైన బహుమతి ఇవ్వాలి. ఇస్తావా?"

"తప్పకుండా! ఏం కావాలి?" తన ఒంట్లోని రక్తాన్నంతా తోడివ్వమని అడిగినా జంకని ఈ దీరుడి ముందు సీకో వాచ్ కోసం, లేసులున్న బూట్లకోసం యాగీ చేసిన పెళ్ళికొడుకును పోల్చుకోకుండా వుండలేక పోయాను. నా నిర్ణయం సరైనదేనని కళ్ళముందు రుజువు కనబడింది.

"నువ్విచ్చే బహుమతి నన్ను అత్తింటి ఆరళ్ళ నుంచి కాపాడుతుంది. అన్నం వార్చేటప్పుడు చేయి వణికి గంజి నాపై పడి చర్మం కాలిపోయినప్పుడు నా కన్నీళ్ళను తుడుస్తుంది. ఇంట్లోని దరిద్రానికంతా నేనే కారణమని మా అత్తా నన్ను గదమాయించినప్పుడు తిరగబడే శక్తినిస్తుంది. కూరలు బాగాలేవని మా మామగారు విసుక్కునప్పుడు నన్ను ఊరడిస్తుండి. నావల్ల తన సుఖాలన్నీ దూరమైనాయని నా భర్త నావైపు అసహ్యంగా చూసినప్పుడు భుజం తట్టి ధైర్యమిస్తుంది."

ఏడుపు తన్నుకుంటూ రావడంతో నా మాటలు తడబడుతున్నాయి. కానీ ఆపలేదు. చెప్పుకుపోయాను.

"అవును సుధీర్! నువ్విచ్చే బహుమతి నాకు ప్రతిక్షణం మన ఊరును గుర్తుకు తెస్తుంది. నా స్నేహితురాళ్ళను నా కళ్ళముందు నిలుపుతుంది. మా అమ్మా నాన్నల వెచ్చటి ఒడిని మరిపిస్తుంది. పెరట్లోంచి కాలు పెట్టగానే పచ్చ పచ్చని చేతులతో ఆహ్వానం పలికే పంటచెలు నా మనసులో మెదులుతుంది. ఇదంతా ఇవ్వగలిగే అద్భుతమైన బహుమతి ఏమిటో తెలుసా? ఓ అందమైన జ్ఞాపకం. అవును సుధీర్. జ్ఞాపకం అయితే అది ఎప్పటికీ ఎడబాటు లేకుండా నా గుండెల్లో ఉండిపోతుంది. నాలో రసస్పందన చచ్చిపోకుండా కాపాడుతుంది. అత్తింటి నరకాన్ని మరిచిపోవడానికి పుట్టింటి నుంచి నేను తీసుకుపోవాలను కుంటున్నది ఓ అందమైన జ్ఞాపకాన్ని. అది నువ్వొక్కడివే ఇవ్వగలవు. మరిస్తావా?" అని చేయి ముందుకు చాచాను.

అతని కళ్ళల్లో నీళ్ళు ఊరడం లైట్ వెలుగులో స్పష్టంగా తెలుస్తోంది.

నా చేతిలో చేయి వేసాడు.

"అయితే రా" అంటూ ముందుకు కదిలాను.

అలా నడుస్తున్న నాకు తాళం వేయకుండా కేవలం గొళ్ళెం పెట్టిన ఓ గది కనిపించింది. అదృష్టం నా పక్కనుంది. తలుపులు తెరిచి చూస్తే ఎవరూ లేరక్కడ. స్టోర్స్ గది కాబోలు ఓ మూల ఉల్లిపాయలు, వాటి ప్రక్కన బీన్స్, కాబేజీ, టమేటాలు రకరకాలు కూరగాయలున్నాయి.

సుధీర్ లోపలికి రాగానే తలుపులు మూసి బోల్టు వేశాను. మధ్యలోనున్న జీరో క్యాండిల్స్ బల్బు మసగ్గా వెలుగుతోంది. అలానే పెళ్ళికూతురి అలంకరణలో వున్న నేను ఇంకో గంటలో వేరోకడిచేత తాలి కట్టించుకోవాల్సిన నేను గోడకు జారగిలబడి కూర్చుని సుధీర్ చేయి పట్టుకుని లాగాను. అతను నాపైపడి సర్దుకున్నాడు.

అతన్నిగాఢంగా హత్తుకుంటూ "ప్లీజ్! కరుణించవా- అని ఎప్పుడూ అడిగేవాడివి. ఇదిగో ఇప్పుడు కరునిస్తున్నాను" అని అతని పెదవులను నా పెదవులతో అద్దాను.

అతను నను పూర్తిగా ఆక్రమించుకున్నాడు.

పదినిమిషాల తరువాత ఇద్దరం ఒకరి నుంచి ఒకరు విడివడ్డాం.

"వస్తాను సుధీర్. ఈ అద్భుతమైన జ్ఞాపకాన్ని నాకందించినందుకు నీకు ఎలా కృతజ్ఞతలు చెప్పుకోవాలో తెలియడంలేదు. నేను అత్తింటికి నాతో పాటు తీసుకువెళుతున్న ముప్ఫైవేల రూపాయలను వాళ్ళు భూముల్లోకి మార్చేయవచ్చు. నా ఒంటిమీదున్న పాతిక సవర్ల బంగారాన్ని బ్యాంకులో తాకట్టు పెట్టి వాళ్ళ అవసరాలు తీర్చుకోవచ్చు. సారెతో పాటు నేను తీసుకెళ్ళే వెండిబిందెను చెడగొట్టి తండ్రీ కొడుకులు మొలతాళ్ళు చేసుకోవచ్చు. కానీ ఈ మధురమైన జ్ఞాపకాన్ని వాళ్ళు నా నుంచి దొంగిలించలేరు కదా. అదే నాకు శ్రీరామరక్ష" చివరిగా అతని ముంజేతిమీద ముద్దు పెట్టుకుని తిరిగి నా గదికి వచ్చేశాను.

ముహూర్తం ప్రవేశించిందన్నట్లు పెళ్ళి పందిట్లో మంగళ వాయిద్యాలు మ్రోగడం ప్రారంభించాయి" అంటూ చెప్పడం ముగించింది ఆమె.

ఆమె చెప్పిన ఈ సంఘటనకు గోపాలకృష్ణ కదిలిపోయాడు. కళ్ళల్లో పలుచటి నీటిపొర.

చాలాసేపటివరకూ వాళ్ళిద్దరూ మాట్లాడుకోలేకపోయారు.

యిదంతా చాటు నుంచి గమనిస్తున్న పులిరాజు ఠక్కున పైకి లేచాడు.
అతడు గోపాలకృష్ణ మీద ద్వేషంతో రగిలిపోతున్నాడు. ఏదో నిర్ణయానికి వచ్చినట్టు అక్కడి నుండి కదిలాడు.

ఊరిలోకి వచ్చి దివాను వెంకట్రామయ్య ఇంటి తలుపు తట్టాడు. మరో ఐదు నిమిషాలకు తలుపులు తెరుచుకున్నాయి.

అంత రాత్రిపూట దెయ్యం జడలా పరమవికారంగా కనిపిస్తున్న పులిరాజును చూసి ఆయన ఓక్షణం పాటు జడుసుకున్నాడు. కాసేపట్లో సర్దుకుని అతన్ని లోపలికి పిలిచాడు.

"అయితే గోపాలకృష్ణను ఏం చేయబోతున్నావ్? చేతబడి చేసి చంపేస్తున్నావా? బాణామతితో వాడి బతుకును కాల్చేస్తున్నావా? ఇన్ని రోజుళు ఆలోచించి ఏం నిర్ణయించుకున్నావ్?" దివాన్ వెంకట్రామయ్య చాలా కూల్ గా కుర్చీలో జారగిలబడుతూ అడిగాడు పులిరాజును.
అప్పుడు రాత్రి తొమ్మిదయి వుంటుంది. చుట్టూ చీకటి భయంకరంగా వుంది. పౌర్ణమి వెళ్ళి వారమో, పదిరోజులో అయినట్టు గుర్తుగా చీకటి మందంగా పేరుకుని వుంది.

"వాడికి నేను చెయ్యబోయేది చేతబడి కాదు- వాతబడి" కళ్ళల్లోని క్రూరత్వం ఒలుకుతుంటే అన్నాడు పులిరాజు.

"వాతబడా- అంటే?" వెంకట్రామయ్య అడిగాడు.

"అంటే వాడ్ని చంపను. చంపడం ఇష్టం లేదు నాకు. వాడు ఎందుకూ పనికిరాకుండా, ముష్టెత్తుకుని బతికేటట్టు..... పువ్వులాగా గుభాళించే వాడి బతుకు వాడిపోయేటట్టు వాతలు పెట్టాలి. దానికి నేను పెట్టిన పేరు వాతబడి."

పునర్వసు తనను ప్రేమించకపోగా గోపాలకృష్ణను ఇష్టపడుతున్నానని చెప్పడాన్ని పులిరాజు జీర్ణించుకోలేక పోతున్నాడు. ఏదో బాధ గుండెను ముక్కల కింద పగలగొడుతోంది.

పునర్వసు మీద అతనికి కోపం కలగడం లేదు. గోపాలకృష్ణ లేకుంటే ఆమె తనను ప్రేమించి వుండేదని బలంగా నమ్ముతున్నాడు. ప్రేమలో వుండే శక్తి అది. మనం ప్రేమించిన వ్యక్తి ఎంత పెద్ద తప్పు చేసినా మనం ఆ వ్యక్తిని అసహ్యించుకోలేం. ఆ తప్పు ఇతర కారణాల వల్లే చేస్తూ వుందని నమ్మి , ఆ కారణాలకు కారణమైన వాళ్లను ద్వేషిస్తాం.

అయితే పులిరాజు మాత్రం అంతటితో ఆగక తమ ప్రేమ సఫలం కావడానికి గోపాలకృష్ణకు శత్రువైన వెంకట్రామయ్యతో చేతులు కలిపాడు.

వెంకట్రామయ్య గ్లాసులోని విస్కీనంతా ఒక్క గుటకలో తాగి మూతి తుడుచుకుంటూ "అయితే నీకూ ఒక బలమైన శత్రువు తయారయాడన్న మాట. అసలు శత్రువు అనేవాడు లేడంటే మనం ఎప్పటికీ ఇలాగే వుండిపోతాం. జీవితంలో రెట్టింపు కష్టం చెయ్యాలంటే శత్రువులుండాలి. మన లక్ష్యాన్ని, నిర్ణయించేది కూడా శత్రువులే. అంతే కాకుండా ఆ లక్ష్యాన్ని సాధించడానికి కావాల్సినంత ఇన్స్ పిరేషన్ కూడా శత్రువులే ఇస్తారు మనకు. నేను ఇంతగా సంపాదించడానికి నాకు ఏర్పడ్డ మొదటి శత్రువే కారణం. ఆ శత్రువు ఎవరో తెలుసా? నా భార్య."


* * *

కళ్ళు కూడా ఆర్పకుండా పులిరాజు శ్రద్ధగా వింటున్నాడు.

"అవును. నా మొదటి శత్రువు నా భార్యే. అప్పట్లో నేను గోపాలకృష్ణ తండ్రి భూపతిరాజు దగ్గర దివానుగా పనిచేసేవాడ్ని. ఏదో వాళ్ళిచ్చిన దానితో సుఖంగా కాపురం చేసేవాడ్ని. నా భార్య అసంతృప్తి ప్రకటించడం ప్రారంభించింది. నా ఆదాయాన్నీ, నా బతుకునీ పరిహసించడం ప్రారంభించింది. ప్రతి పనిలోనూ నా చేతకానితనాన్ని చూపించి పాశవికంగా ప్రవర్తించేది.

ఇలా కొంతకాలం జరిగాక నన్ను సాధించడం ప్రారంభించింది. కుత్తుకలు కత్తిరించో, కుతంత్రాలు చేసో డబ్బు సంపాదించమని పోరు పెట్టింది. ఒక్కమాటలో చెప్పాలంటే ఇంట్లో నాకు మనశ్శాంతి లేకుండా చేసింది.

అటో ఇటో తేల్చుకోవాల్సిన సమయం ఆసన్నమైందని నాకు తెలిసి పోయింది. నాలోని సైతానును నిద్ర లేపాను. సమయం కోసం చూస్తున్నాను.

అదిగో అప్పుడే భూపతిరాజు భార్య సుమతీదేవికి నెలలు నిండాయి. టౌన్ లోని ఓ నర్శింగ్ హోమ్ లో ఆమె గోపాలకృష్ణను కన్నది. తిరిగి వాళ్ళు ఊరికి వచ్చేటప్పుడు వాళ్ళు ప్రయాణిస్తున్న కారును లారీ గుద్దేసేటట్లు ఏర్పాటు చేశాను. నేను, మరికొంతమంది పనివాళ్ళు వెనుక మరో కారులో బయలుదేరాం.

అనుకున్నట్లే యాక్సిడెంట్ జరిగింది. అయితే అనుకోకుండా గోపాలకృష్ణ బతికి బయటపడ్డాడు. యాక్సిడెంట్ జరిగాక వచ్చి చూస్తే పెద్దవాళ్ళిద్దరూ చనిపోయారు. అయితే రోజుల బిడ్డ అయిన గోపాలకృష్ణ బతికాడు. చుట్టూ జనం వుండటంతో వాడ్ని చంపలేకపోయాను. ఇక గ్రామస్థులంతా వాడి బాధ్యత తీసుకోవడంతో నాకు వాడ్ని చంపే అవకాశం

[Milf rider]

భూపతిరాజు పోయాక నా తెలివితేటలన్నీ ప్రదర్శించి వాళ్ళ భూములు లాక్కున్నాను. వాళ్ళ బంగారం దోచుకున్నాను. కానీ గోపాలకృష్ణను మాత్రం ఏం చేయలేకపోయాను.

అప్పటికి "వాడికి చేతబడి చేసి చంపెయ్యవయ్యా" అని నీ చెవిలో ఇల్లు కట్టుకుని పోరాను. కానీ నువ్వు ఆ పని చేయలేకపోయావు. శత్రు శేషం వుంటే నాకు నిద్ర పట్టదు. శత్రువు అడ్డు తొలగించుకుంటే వుండే ఆనందం అంతా ఇంతా కాదని అనుభవపూర్వకంగా తెలుసుకున్నాను. నా మొదటి శత్రువు అదే నా భార్యను చంపినా రోజు నా ఆనందాన్ని మాటలలో వర్ణించలేను" అనిఒ ఎంతో సంతృప్తిగా కళ్ళు మూసుకుంటూ వెనక్కి వాలాడు.

"ఊరులో జనానికి- ఆ గోపాలకృష్ణకూ మీరు వాళ్ళ ఆస్తిని కాజేశారని తెలుసుగానీ మీరే భూపతిరాజు దంపతులను చంపినట్లు తెలియదు. ఇది తెలిసిన రోజున గోపాలకృష్ణ వూరుకుంటాడా? మీమీద పగ సాధించడా?" పులిరాజు తన అనుమానాన్ని వెలిబుచ్చాడు.

"అందుకే కదా శత్రుశేషం ఉంచుకోకూడదంట."

"మరి వాడ్ని మనం చంపకూడదు. ప్రతిక్షణం చచ్చేట్లు చేయాలి. అందుకు మంత్రం నాది తంత్రం మీది."

"అయితే దానికి ఒక్కటే మార్గం" అని కాసేపాగి ఏం చేయాలో చెప్పడం ప్రారంభించాడు.

వింటున్న పులిరాజు సైతం ఆ దుష్ట పథకానికి జడుసుకున్నాడు. వెంకట్రామయ్య ఒక్కోమాట చెబుతుంటే తన శరీరం మీద వాడి ముళ్ళు మొలుస్తున్నట్టు అనిపించింది. ఇక ఇప్పుడు గోపాలకృష్ణతో తలబడితే అతని జీవితం రక్తసిక్తం కావడం ఖాయమనిపించింది. అందుకే పులిరాజు పెదవులమీద ఓ విషపు నవ్వు మెరిసింది.

సాయంకాలమైంది. సూర్యుడు ఆకాశం కొంగు చివరను పట్టుకొని అవతలి ప్రపంచంలోకి జారిపోతున్నాడు. పక్షులు రెక్కల్లోంచి చివరి సారిగా శక్తినంతా తెచ్చుకుని ఇళ్లవైపు మళ్ళాయి.
లోకం తాంబూలం వేసుకున్న నోరును తెరిచినట్టు సంధ్య నింగికీ, నేలకూ మధ్య ఎర్రగా అలుముకుంది. పేషన్ పెరేడ్ లో పాల్గొంటున్న అమ్మాయిల్లా పల్చటి మబ్బులు రకరకాల ఆకారాల్లో ముందుకు సాగుతున్నాయి.

గోపాలకృష్ణ ఫ్రెష్ గా తయారై ఇంటి బయటికొచ్చి నిలబడ్డాడు. తెల్లటి లాల్చీ, జుబ్బా వేసుకున్న అతను మల్లెమొగ్గల మధ్య ఒంటరి మందారపు మొగ్గలా వున్నాడు.

అతను కదిలిపోతుంటే నరుడు వెనక నుంచి పిలిచాడు. "గురుడా! ఈరోజు నేను నీతోపాటు షికారుకొస్తున్నాను. ఒంటరిగా ఇక్కడ ఏం తోచటంలేదు."

"సరే. బోర్ కొడుతూ వుందనిపిస్తే ముసి ముసిగా నవ్వుతూ గురువుగార్ని వెంబడించాడు. చాలారోజుల తర్వాత సాయంకాలం పూట అలా బయటపడడం అతనికి చాలా ఆనందంగా వుంది. గోపాలకృష్ణ రోజూ తప్పనిసరిగా సాయంకాలంపూట అలా నడిచి వస్తూంటాడు. ఈ సమయంలో అతడు గురువుగారి బట్టలు ఉతుకుతూనో, ఇల్లంతా ఊడుస్తూనో వుండేవాడు. ఈరోజు అలా హాయిగా తిరిగి రావాలనిపించడంతో బయల్దేరాడు.

ఇద్దరూ కొండ దిగి పొలాలవెంట సాగిపోతున్నారు.

"గురుడా?"

"ఏమిటి నరుడా?" నాటక ఫక్కీలో అన్నాడు గోపాలకృష్ణ.

"గురుడా! రోజూ సాయంకాలాలు ఇటోస్తుంటావు. కదా. ఏం కనిపిస్తుందని?" అని అడిగాడు.

"ఏమైనా కనిపిస్తుందని ఇటొచ్చావా....?" ఎదురు ప్రశ్నించాడు గోపాలకృష్ణ.

"కాదనుకో. కానీ ఇలా పొలాల మీద తిరగడం కన్నా ఊరిలో తిరిగితే కాస్తంత కలర్ అయినా కనిపించేది కదా అని."

"కలరంటే?"

"ఇది రైల్వేస్టేషన్ భాష. కలరంటే ఆడపిల్లలు"

"అయితే నీకు ఆడగాలి సోకిందన్న మాట. ఈ ఊరిలో పులిరాజు అనే భూతవైద్యుడున్నాడు అతని దగ్గరకెళ్ళు, వదలగొట్టేస్తాడు" అని వెనక్కి తిరిగి చూసి నవ్వాడు.

"మరి సాక్షాత్తూ మదనకామరాజు వంశానికి చెందిన ఇంట్లో పనిచేస్తున్న వాడిని. పక్కనే శతసహస్ర వనితా మనోహర మదనాకరుడి దేవాలయంలోని దేవుడ్ని పూజిస్తున్న వాడిని. మరి ఆడగాలి సోకకుండా ఉంటుందా? ముఖ్యంగా ఆ దేవాలయంలోకి వెళ్ళే పైటల్లేని ఆ స్త్రీలను చూస్తుంటే నా సామిరంగా......"

"అక్కడ ఆ పద్ధతి పెట్టింది మోహం రగుల్కోవడానికి కాదు, మోహం తగ్గడానికి."

"ఆడపిల్ల టాప్ లెస్ గా కనిపిస్తే మోహం తగ్గుతుందా? మరికొంత పెచ్చరిల్లుతుందిగానీ."

"అందుకేనన్న మాట సమయం దొరికితే చాలు దేవాలయంలో దూరుతున్నావ్."

"శివశివా! అంత మాట అనకు. ఏదో కాలక్షేపానికి పంతులుతో మాట్లాడదామని వెళుతున్నాను. అయితే ఈరోజు అటు పోబుద్ధి కాలేదు. నీతో ఎంచక్కా ఊరిలో చక్కర్లు కొడదామనుకున్నాను. కానీ నువ్వేమో ఇలా పొలాల కల్లే తీసుకొచ్చావ్" అంటూ నసిగాడు.

"నేను మాత్రం ఇటే వస్తున్నాను. కాస్తంత చల్లగాలి పీల్చుకుందామని."

"నీకేం అవసరం లేదు గురుడా. కోరుకున్న పిల్లకు కబురంపితే వచ్చి ఒళ్ళో వాలుతుంది."

"మరి అదంతా మా వంశ మహత్యం"

"ఏం వంశం గురుడా మీది? గొప్ప సువిశాల సామ్రాజ్యం కన్నా వంశ పారంపర్యంగా ఓ అద్భుతమైన ఆచారం ఇచ్చారు. ఇలాంటి ఛాన్స్ వచ్చిన నీది గురుడా అదృష్టమంటే"

"నిజంగా అదృష్టమంటావా? కానీ నాకు మాత్రం....." అంటున్న అతనికి చాలా దూరంలో ఇద్దరమ్మాయిలు కనిపించారు. దాంతో వాక్యం పూర్తి చేయకుండా ఎవరి వుంటారా అన్న ఆలోచనలో పడ్డాడు.

కాసేపు ఇద్దరూ మౌనంగా నడిచారు.

"గురుడా! చాలా రోజుల్నుంచి నిన్నో ప్రశ్న అడగాలనుకుంటున్నాను. ఏమీ అనుకోవు కదా?" నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అడిగాడు నరుడు.

"ఏమీ అనుకోనులే అడుగు."

"ప్రేమంటే ఏమిటి గురుడా?"

"ప్రేమంటేనా? నాకూ తెలియదే. ఎందుకంటే ఇంతవరకు ఎవర్నీ నేను ప్రేమించలేదు గనుక"

"ప్రేమించలేదా? ఇంతమంది అమ్మాయిలతో పరిచయం వుంది. ఇంతవరకు ఎవర్నీ ప్రేమించకపోవడం విచిత్రమే" నరుడు ఆశ్చర్యం ప్రకటించాడు.

"దానికి నేనేం చేయను? ఎవర్నీ ప్రేమించాలనిపించలేదు. అసలు ప్రేమంటే ఏమిటన్న సందేహం అప్పుడప్పుడు నాకు వస్తుంటుంది. బహుశా భగవంతుడు ఒక్కో భక్తుడికి ఒక్కో రూపంలో కనిపించినట్టు ప్రేమ కూడా అంతేనేమో. భగవంతుని ఉనికి భక్తుడి మీద ఆధారపడ్డట్టు ప్రేమ ఉనికి ప్రేమికులనుబట్టి వుంటుందేమో.

ఇ"దేవుడులాగానే ఇదీ అర్థం కాలేదు గురుడా."
"కరెక్టే. దేవుడు అర్థం కావాలంటే వయసు ఉడిగిపోవాలి. ప్రేమ అర్థం కావాలంటే వయసు పరిపక్వం చెందాలి."

"ప్రేమే దేవుడు అంటారు గదా. అలా ఎందుకని అంటారు? రెంటికీ గల సామీప్యత ఏమిటి గురుడా?"

"ఏమో అర్జున్ ! నాకూ తెలియదు."

అప్పటికి అమ్మాయిలు మరింత దగ్గరయ్యారు. వాళ్ళిద్దరూ వీళ్ళను చూడటం లేదు. తలవొంచుకుని ఏదో మాట్లాడుకుంటూ నడుస్తున్నారు. ముందు నడుస్తున్నది ధాన్య అని గుర్తించాడు గోపాలకృష్ణ. వెనక వస్తున్నదెవరో తెలియడం లేదు.

"గురుడా! ఎవరో అమ్మాయిలు ఇటే వస్తున్నారు" నరుడు ఎగ్జయిట్ మెంట్ ను అణుచుకుంటూ అన్నాడు.

"చూశానులేరా" అని "తమాషా ఏమిటంటే వాళ్ళు మనల్ని చూడకుండా మనం నడుస్తున్న పొలం గట్టుమీదకే వచ్చారు. ఈ గట్టుమీద ఇద్దరు దాటు కోవడం కష్టం. ఎవరో ఒకరు పొలంలోకి దిగి ఎదుటివాళ్ళకు దారివ్వాలి. కానీ గట్టు దిగితే బురదలో కాళ్ళు పెట్టాలి. అందువల్ల మనం వెనక్కి మళ్ళి వారికి దారిద్దాం" అంటూ అతను వెనక్కి తిరిగాడు.

అర్జున్ వెనక్కు మళ్ళి ఒకడుగు ముందుకేశాడు.

సరిగ్గా అప్పుడే ధాన్య వాళ్ళను చూసింది. ఆమె గోపాలకృష్ణను ఉద్దేశించి "హలో" అంటూ గట్టిగా అరిచింది.

అతను ఆగి ఆమెవైపు తిరిగి పలకరింపుగా నవ్వి 'హలో' అంటూ కుడిచేయి పైకెత్తి విష్ చేసినట్టు ఊపాడు.

"మనిద్దరం ఒకే గట్టుమీద నడుస్తూ ఎదురుపడటం ఫెంటాస్టిక్ గా వుంది. నువ్వు చాలాదూరం వచ్చేశావు కాబట్టి నవ్వు వచ్చేయ్. మేం వెనక్కి వెళతాం" అంది ఆమె.

ఇక తప్పదని గోపాలకృష్ణ ముందుకి నడిచాడు. అర్జున్ కి అలా పొలాల గట్లమీద నడిచే అలవాటు లేదు. అందుకే కాలు స్లిప్ అవుతుందేమోనని జాగ్రత్తగా అడుగులేస్తున్నాడు.

గోపాలకృష్ణ వాళ్ళను సమీపించాడు.

ఆ సమయంలో వస్తున్నది ఎవరా అన్న క్యూరియాసిటీ కూడా లేకుండా ఆకాశాన్ని చూస్తోంది వర్ష. ఆమెకి అతను గోపాలకృష్ణ అని తెలియదు. వస్తున్నవాళ్ళు గట్టు దాటడానికి కొంత సమయం పడుతుంది గనుక వాళ్ళను చూస్తూ నిలబడడం కన్నా అలా ఆకాశంవైపు చూడడం బావుంటుందన్న ఉద్దేశంతో అలా తల పైకెత్తి వుండిపోయింది.

నీలం ఆకాశంమీద ఎర్రటి షేడ్ ను చూస్తూ ఆమె ముగ్ధురాలవుతోంది. ఆ రంగుల మిక్సింగ్ కు అబ్బురపడుతూ వుండగా గోపాలకృష్ణ పూర్తిగా గట్టుదాటి అక్కడికి వచ్చాడు.

వాళ్ళు వచ్చేసారనిపించి వర్ష తలదించింది.

ఆ క్షణంలో ఆమెను చూసిన అర్జున్ ఒక్కక్షణం అలా నిలుచుండి పోయాడు.

ఆమెలోని ఏదో తెలియని ఆకర్షణకు మంత్రముగ్ధుడై కళ్ళు ఆర్పాలన్న సంగతి కూడా మరిచిపోయాడు. ఏ స్త్రీని చూసినా కలగని అదో రకమైన రసస్పందన మొదటిసారిగా కలిగింది అతనిలో. కొత్త అలజడికి లోనయ్యాడు.

అంతవరకు ఏ స్త్రీతో పరిచయంలేని అబ్బాయి మనసుపడ్డ అమ్మాయిని తొలిసారిగా క్లోజప్ లో చూసినట్టు అతను చూస్తున్నాడు.

దీన్ని గమనించిన ధాన్య "గోపాలకృష్ణా! ఆమె వర్ష. మన కాలేజ్లో టీచర్" అని పరిచయం చేసింది.

అతను ఒక్కసారిగా ఈ లోకంలోకి వచ్చి పడ్డట్టు అటూ ఇటూ కదిలి నమస్కారం పెట్టాడు. ఆమె కూడా రెండు చేతులూ జోడించింది.

"ఇతను గోపాలకృష్ణ. మా ఊరి హీరో ఇతనే. మదనకామరాజు వంశానికి చెందిన ఏకైక పురుషుడు" ధాన్య వర్షవైపు తిరిగి చెప్పింది.

అతను ఎవరో తెలియడంతో కమ్మిటపురుగు మీదపడ్డట్టు ఆమెలో జుగుప్సలాంటి భావమేదో కలిగింది. అయితే దానిని ఎక్స్ ప్రెస్ చేయకుండా భావరహితంగా చూస్తున్నట్టు వుండిపోయింది.

ధాన్య గోపాలకృష్ణతో అవీ ఇవీ మాట్లాడి చివరగా "మరిక సెలవిప్పించండి మహాశయా! అవతల నా మిత్రురాలు వెళదామన్నట్లు కళ్ళలో అర్థిస్తోంది. ఇంతకీ కృష్ణుడి దయ ఈ గోపిక మీద ఎప్పుడో" అంటూ చిలిపిగా కన్ను గీటింది.

అతను నవ్వుతూ కనుమరుగయ్యే వరకు అతను అక్కడనించి కదలలేక పోయాడు.

అటు తరువాత ఇద్దరూ ముందుకు సాగారు.

తన గురువుగారు ఏదో ఆలోచనలో వున్నారని గ్రహించిన నరుడు మౌనంగా వెంట నడుస్తున్నాడు.

కొంతసేపటికి సడన్ గా గోపాలకృష్ణ "నరుడా! నువ్వు ఇంతకు ముందు ఓ ప్రశ్న వేశావ్ డానికి ఇప్పుడు సమాధానం చెబుతున్నాను. ప్రేమకీ, దేవుడికీ సామీప్యత ఏమిటని కదూ నువ్వు అడిగావ్."

"అవును గురుడా!"

ప్రేమ క్షణంలో కలుగుతుంది. దానిని సాక్షాత్కరించుకోవడానికి కొన్ని ఏళ్ళపాటు తపన పడాలి. అదే దేవుడి విషయలో అయితే కొన్ని సంవత్సరాల పాటు తప్పసు చేస్తే దేవుడు క్షణం కనిపించి మాయమై పోతాడు. ఇదే దేవుడికీ, ప్రేమకూ వున్న సామీప్యత తేడా కూడా."

అంతకు ముందు కొన్ని క్షణాల వరకు ప్రేమంటే ఏమిటో చెప్పలేని గురువుగారు అంత సడన్ గా సమాధానం ఎలా చెప్పగలిగారో అర్జున్ కి అంతు పట్టలేదు. అయితే తన అనుమానాన్ని అతను వ్యక్తపరచలేదు. ఆలోచిస్తూ వుండిపోయాడు.

ఆరోజు పౌర్ణమే అయినా ఆకాశమంతా దట్టంగా మబ్బు పట్టింది. అప్పుడప్పుడు చందమామ వాటి నుంచి బయటపడాలని ప్రయత్నిస్తూ విఫలమౌతోంది. ఈ సమయంలో లోకంమీది వెలుగు పాము కుబుసంలా మెరిసి మాయమౌతోంది. చల్లటి గాలి స్పర్శకు పులకరించిన మేఘం తన ఆనందాన్ని చినుకుల రూపంలో తెలియజేస్తున్నట్లు వర్షం మొదలయింది. ముక్కుమీద చినుకు పడడంతో నడుస్తున్న తిలోత్తమ ఓ క్షణం ఆగింది. తల పైకెత్తి చూసింది. ఆకాశంలో పొర్లుతున్నట్లు మేఘాలు మెలి తిరుగుతున్నాయి. మరి కాసేపట్లో వర్షం ఎక్కువవుతుందనిపించి ఆమె వడివడిగా నడవడం మొదలెట్టింది.
ఆమె ఆ ఊరి ఆడబడుచే. వయసు ముప్ఫై ఏళ్ళుంటాయి.

జర్మన్ల జాత్యహంకారమంతా ముక్కు రూపం దాల్చినట్లు ఆమె ముక్కు కొనదేలి ప్రపంచాన్ని ధిక్కరిస్తున్నట్లుంది. తాత్విక చింతనంతా కాళ్ళల్లో నిక్షిప్తమైనట్లు ఆమె కళ్ళు చూస్తున్నట్లు కాకుండా దర్శిస్తున్నట్లు వుంటాయి. మిసిసిపి నదిలా ఆమె కంఠం పొడవుగా సాగినట్లుంటుంది.
అక్కడినుంచి కిందకు దిగితే ఉత్తర అమెరికాలోని రెండు పెద్ద ద్వీపాల్లా ఆమె ఎద సంపద ఎత్తుగా వుంటుంది. ఆఫ్రికన్ ల నలుపంతా కేంద్రీకృతమైనట్లు మొనలు గరుగ్గా ఉంటాయి. అమెరికన్ ల సుప్రమసీలా నడుం విస్తరించి వుంటుంది. ఆ సుప్రమసీకి చిల్లుపెట్టిన వియత్నాంలా బొడ్డు కనిపిస్తుంటుంది. అంతుబట్టని జపనీయుల శ్రమలా ఆమె వెనక భాగం అనంతంగా వుంటుంది.
మొత్తానికి ఆమె అంతుబట్టని రహస్యాల ప్రపంచంలా వుంటుంది

కొండ దగ్గరికి చేరుకునేసరికి చినుకులు ఎక్కువయ్యాయి. ఏం చేయాలో తోచక అటూ- ఇటూ కంగారుగా చూసింది. వర్షం నుంచి తప్పించుకునే మార్గం కనిపించడం లేదు. ఎక్కడా చెట్టుకూడా లేదు.
తనకోసమే గొడుగు పట్టుకొస్తున్నట్టు అర్జున్ హడావుడిగా రావడం ఆమెకి కనిపించింది. హమ్మయ్య అనుకుని ఎవరొ వస్తున్నారు అని అతనికి ఎదురువెళ్లింది. వచ్చెది గోపాలకృష్ణ కాదు ఎవరొ అని తనకు అర్థం ఐంది కాని ఎమి చెస్తుంది......ఆ వర్షానికి ఎక్కడికి వెళ్ళడానికి లేదు........... వెంటనె ఆమె గొడుగు లోపలికి దూరింది. అర్జున్ మోచేయి ఖచ్చితంగా ఆమె నడుం మడతలకి తగులుతోంది. అక్కడినుంచి విద్యుత్ ఉత్పత్తి అయి శరీరమంతా సరఫరా అవుతున్నట్టనిపించింది. దాన్నుంచి డైవర్ట్ అవ్వాలని ఆమె మాట్లాడింది. "కొండ దగ్గరికి వచ్చేసరికి వర్షం స్టార్ట్ అయింది. ఎక్కడా తల దాచుకోవడానికి కూడా వీలులేదు. ఏం చేయాలా అని ఆలోచిస్తుంటే నువ్వు కనిపించావ్."
వర్షం ఎక్కువయింది.
వాన చెంపదెబ్బ కొడుతున్నట్టు అప్పుడప్పుడు రివ్వున శరీరాన్ని ముంచెత్తుతోంది.
ఇద్దరూ త్వరత్వరగా కొండ ఎక్కుతున్నారు.
"ఇలా రాత్రిపూట వర్షంలో ఒకే గొడుగుకింద నడవడం ఎప్పటికీ గుర్తుండి పోయే అనుభవం."
అవునన్నట్లు తల ఊపింది ఆమె. ఇంతకి గోపాలకృష్ణ ఎక్కడ అంది..... పైన ఉన్నాడు అంది............పైకి వెళ్ళింది...........వెల్తునా తన మనుస్సులొ
చాలారోజుల తరువాత మగవాడి సాన్నిహిత్యం ఫీలవుతున్న ఆమెకు మాటలు పెగలడం లేదు.
అలా వెళ్ళిన తనకు గోపాలకృష్ణ స్వాగత్మ్ పలికాడు......
అర్జున్ పక్కకు వెళ్ళీపొయాడు...............వచ్చిన అమెతో .గోపాలకృష్ణ మాట్లాడుతు వెళ్తున్నాడు .......................
"నీకు ఎప్పుడో పెళ్ళయిపోయింది కదా. మరి చాలా రోజులుగా పుట్టింట్లోనే వుంటున్నావ్. ఏం జరిగింది? నీ గురించి ఓరోజు మోహనను అడిగితే 'మొగుడు వదిలేశాడు' అని మాత్రం చెప్పింది."
"తమాషా ఏమిటో తెలుసా? ఆయన నన్ను వదిలేశాడో నేను ఆయనతో తెంపులు చేసుకున్నానో నాకు ఇప్పటివరకూ తెలీదు. ఇంత చిన్న విషయం కూడా నాకు బోధపడడం లేదంటే మా ఇద్దరి మధ్యా జరిగిన సంఘటనలు ఎంత సంక్లిష్టమైనవో తెలుస్తుందనుకుంటాను. మొత్తానికి మా ఇద్దరి దాంపత్య బంధం తెగిపోయింది. ఆరునెలలుగా నేను పుట్టింట్లోనే వుంటున్నాను" ఆమె కళ్ళలో ఏదో విరక్తిభావం మెరుపులా మెరిసి చీకటిలో అదృశ్యమైంది. "ఏం జరిగింది?"
"ఎలాగూ ఆచారం మేరకు నీకు నేను ఇంతవరకూ ఎవరికీ చెప్పుకోని సంఘటన గురించి చెప్పాలి కదా. అదే చెబుతాను. నేను పడ్డ టెన్షన్ నీ, దుఃఖాన్నీ ఆనందాన్ని ఎవరికో ఒకరికి చెప్పుకోవాలన్న కోరిక ఈ మధ్య ఎక్కువయింది. ఉదయం నీ దగ్గర్నుంచి పిలుపు రాగానే నీతో ఈ రాత్రి గడపబోతున్నానన్న ఆనందం కన్నా, నాలో ఇన్ని రోజులూ నిక్షిప్తమైన ఆ సంఘటనలను నీతో చెప్పుకోవచ్చన్న సంతోషం ఎక్కువగా నన్ను ఊపేసింది."
ఇద్దరూ భవనం దగ్గరికి చేరుకున్నారు.
ఇద్దరూ హాలు పక్కనున్న మరో గదిలోకి వెళ్ళారు. గది మధ్యలో ఓ పాత పందిరిమంచం అవసానదశలో వుంది. ఓ పక్క దండానికి గోపాలకృష్ణ బట్టలు వేలాడుతున్నాయి. "ఇదే ఈ రాత్రి మనస్వర్గం. కాకుంటే స్వర్గం కాస్త పాతబడింది. ఎప్పుడో కటిన బిల్డింగ్ కదా" అన్నాడు నవ్వుతూ.
వర్షానికి తడవడంవల్ల ఆమె బట్టలన్నీ శరీరానికి అతుక్కుపోయాయి. వంపు సొంపులన్నీ స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి. ముఖ్యంగా ఆమె నడుం మడతల్లో నీళ్ళు నిలబడడంవల్ల ఆ భాగమంతా నునుపుగా చూపులుపడ్డా జారి పోయేటట్లుంది.

ఓ మూలన వెలుగుతున్న దీపపుకాంతి ఆమె చుట్టూ వెలుగురేఖను గీస్తోంది.

"నాకు పొడి బట్టలున్నాయి. మరి నీకో" అనడిగాడు అతను బట్టలు మార్చుకుంటూ.

"జాకెట్ వరకు ఫరవాలేదు. మరో పదినిముషాలకు ఆరిపోతుంది. చీరతోనే ఇబ్బంది. నీ లుంగీ ఇవ్వు. దాన్ని కట్టుకుని చీరను ఆరేస్తాను."

"లుంగీ, జాకెట్ కాంబినేషన్ బావుండదు. లుంగీ, జుబ్బా తొడుక్కో. కాకపొతే ఒక్కటే చిక్కు" అని కొంటెగా చూస్తూ ఆగాడు.

"చిక్కేమిటి?"

"జుబ్బా వేసుకుంటే నీ నడుం మడతలు కనబడవు. గొప్ప చిక్కే గదా!"

"అల్లరి మాని లుంగీ జుబ్బా ఇవ్వు."

అతను నవ్వాపుకుంటూ తన లుంగీ, జుబ్బా ఇచ్చాడు. ఆమె అటు తిరిగి చీర, జాకెట్ విప్పి లుంగీ, జుబ్బా వేసుకుంది.

ఆ డ్రస్ లోనూ ఆమె అదిరిపోతోంది. నడుం మడతలు తరువాత ఆమెలో గొప్ప అందమైన భాగం ముక్కు. మన్మధదేవుని విల్లులా వుంటుంది.

బట్టలు మార్చుకోవడంతో శరీరం వేడెక్కింది. గోపాలకృష్ణ మంచంమీద కూర్చుని కిటికీ వంక చూశాడు. వర్షం చప్పుడు, చీకటిని భయపెట్టడానికి ఎవరో డప్పుల మీద కొడుతున్నట్టుంది.

తిలోత్తమ అతనికెదురుగా పద్మాసనం వేసుకుని కూర్చుంది.

"కొండమీద ఊరికి దూరంగా పద్మాసనం వేసుకుని కూర్చుంది.

"కొండమీద ఊరికి దూరంగా ఇలా ఇల్లు కట్టుకోవాలనుకున్న ఆలోచన వచ్చిన మీ తాత- ముత్తాతలను అభినందించాల్సిందే" అంది కిటికీకి తన చూపులను వేలాడదీస్తూ.

"నిజమే. మా ఇల్లు మరో ప్రపంచంలో వున్నట్లుంటుంది. రాత్రి పూట అలా వరండాలో కూర్చుంటే పైన అక్షత్రాలు, కింద వూర్లోని దీపాలు కనిపిస్తూ మనం రెండు చుక్కల ప్రపంచాల మధ్య వున్న అనుభూతి కలుగుతుంది."

"మీ శిష్యుడి గురక రాత్రిపూట పహారా కాస్తున్నట్లు వినిపిస్తూ వుందే" అంది నవ్వుతూ, అతనూ నవ్వాడు.

"ఎవరు కన్నబిడ్డో, ఇంతకాలం ఎక్కడెక్కడో తిరిగి ఇక్కడ సెటిల్ అయిపోయాడు" అన్నాడు వేదాంతంగా.

"జీవితం అంటే అదే. ఎప్పుడు ఏ విధంగా అది మలుపు తిరుగుతుందో చెప్పలేం. టౌనులో మా ఇంటి పక్కన ఓ అమ్మాయి వుండేది.

న్యూలీ మేరీడ్. తన స్నేహితురాల్ని మొగుడు వదిలేశాడని, మరో స్నేహితురాలు ప్రేమ ఫెయిల్ కావడంతో పెళ్లి మానేసిందని, తను ఒక్కతే అదృష్టవంతురాలనీ, చక్కటి భర్త దొరికాడని చెప్పింది. నాతో చెప్పిన మరుసటిరోజే ఆమె భర్త ఆఫీసు నుంచి వస్తూ స్కూటర్ యాక్సిడెంట్ లో చనిపోయాడు. ఇరవై నాలుగు గంటల్లో ఆమె 'ది మోస్ట్ ఎఫెక్ట్ డ్ విక్టిమ్' అయిపోయింది. తన స్నేహితురాళ్ళందరిలోకి దురదృష్టవంతురాలై పోయింది. జీవితం అంటేనే ఓ ముసుగు దొంగ. అది ఎప్పుడూ మనల్ని దెబ్బతీయాలనే పోంచుకుని వుంటుంది" ఆమె డీప్ గా కలిదిపోతూ చెప్పింది.

"అలా ఎప్పుడో ఏదో జరుగుతుందని మనల్ని ఇతరులతో కంపేర్ చేసుకోకుండా వుండలేం కదా."

"బహుశా నా అనుభవాలన్నీ నన్ను అలా భయపడేటట్లు చేశాయనుకుంటా. జీవితమంటే ముసుగుదొంగలా అనిపిస్తూ వుందంటే నేను ఎన్ని ఎదురుదెబ్బలు తిన్నానో ఊహించు. అసలు ఆనందానికీ, విషాదానికి, మంచికీ..... చెడుకీ డిఫరెన్స్ ఏమిటో కూడా ఖచ్చితంగా చెప్పలేని పరిస్థితి నాది."

* * *

[Milf rider]

అతను గారాబంగా అడిగాడు "ఏం జరిగిందో చెప్పవూ?" అని.

ఆమె చెప్పటం ప్రారంభించింది.

"నాకు ఇప్పుడు ముప్ఫై ఏళ్ళు. నాకు వయసొచ్చిన మూడు సంవత్సరాలకు నా పెళ్లి శ్రీనివాసరావుతో జరిగింది.

నా పెళ్ళి నాటికి ఆయన ఒంగోలులో ఉద్యోగం చేస్తున్నారు. కొత్త కాపురం, కొత్త ప్రదేశం, కొత్త మనుషులు. వీటినన్నిటినీ ఆకళింపు చేసుకుని తిరిగి చూసుకుంటే ఇద్దరు పిల్లలు, కాస్తంత లావెక్కిన శరీరమూ మిగిలాయి.

చాలారోజుల ప్రయత్నాల తరువాత మావారికి స్వంత ఊరైనా తిరుపతికి ట్రాన్స్ ఫర్ అయింది. మా ఆయన పుట్టి పెరిగిన ఊరు తిరుపతి దగ్గర్లోని ఓ పల్లెటూరు. మా అత్తామామలు, మా వారి బావమరిది మధుసూదన్ ఆ ఊర్లో వుండేవారు. మేము తిరుపతిలో అద్దె ఇల్లు తీసుకుని స్థిరపడ్డాం.

దగ్గరికి వచ్చేశాం కనుక మా వారు రోజూ ఊరెళ్ళి వ్యవసాయం చూసుకునేవాళ్ళు. కుటుంబాన్ని అభివృద్ధి చేయాలని ఎంతో కష్టపడేవారు. ఇందులో భాగంగానే బావమరిది మధుచేత చంద్రగిరిలో నర్సరీ పెట్టించాడు. పూలమొక్కల వ్యాపారం అన్న మాట.

నా జీవితం అంతవరకూ సాఫీగా జరిగిపోయింది. అదిగో అక్కడే ఓ పెద్ద కుదుపుకు లోనయ్యింది ఆ కుదుపు పేరు జయంత్.

అతను నాకంటే చాలా చిన్నవాడు. మధుకి మంచి ఫ్రెండ్. రోజూ సాయంకాలం తన మిత్రులతో వచ్చి నర్సరీలో బాతాఖానీ వేసేవాడు. అప్పుడప్పుడూ నేనూ, పిల్లలూ కలిసి నర్సరీకి వెళ్ళి, కాసేపు గడిపి తిరిగి అందరం రాత్రికి ఇంటికి వచ్చేవాళ్ళం.

మావారికి పూర్తి ఆపోజిట్ జయంత్. అప్పుడే ఎం.ఏ పూర్తి చేశాడు. పెళ్ళి ఆలోచన ఇంకా రాని వయసు. ఇరవై రెండేళ్ళు వుంటాయేమో, సన్నగా , పొడవుగా, రొమాంటిక్ గా వుండేవాడు.

సాయంకాలం అయ్యేసరికి నీట్ గా టక్ చేసుకుని కనిపించేవాడు జయంత్. ప్రతి అరగంటకీ టీ తాగి, సిగరెట్ అంటించేవాడు. గ్రూప్ లో అతనిదే డామినేషన్. అన్నిటికన్నా అతనిలో నన్ను ఆకర్షించింది అతని స్టేట్ మెంట్స్.

"అత్తకీ, కోడలకీ పడకపోవడం ఎందుకో తెలుసా? ఫ్రాయిడ్ మాటల్లో చెప్పాలంటే కాంప్లెక్స్- అంటే తల్లికి కొడుకు మీద వుండే ఓ విధమైన ప్రేమ. ఇప్పుడొచ్చిన కోడలు కొడుకుని మంచం మీద పంచుకుంటూ వుందన్న ఆలోచనను తల్లి భరించజాలదు. అందుకే ప్రతి అత్తా కోడలు నిద్ర ఆలస్యంగా లేస్తూ వుందన్న ఆరోపణతోనే యుద్ధం మొదలుపెడుతుంది."

"స్త్రీలకి ఆర్ధిక స్వాతంత్ర్యం లేకపోవడం వల్లే బానిసలుగా తయారయ్యారు. ఈ సృష్టిలో ప్రతి జీవీ తన ఆహారాన్ని తానే సంపాదించుకుంటుంది. ఒక్క స్త్రీ తప్ప. దీంతో మగవాడికి లోకువ అయిపోతుంది. స్త్రీ కష్టపడుతుంది కానీ అదంతా సంసారం కోసమే. కానీ ఆర్ధిక పుష్టి లేని ఆమెని కుటుంబమంతా చులకనగా చూస్తుంది."

"ఫ్రాయిడ్ నీ, కారల్ మార్క్స్ నీ సింథటైజ్ చేయాల్సిన అవసరం చాలావుంది. జర్మనీలో ఒక కార్మికుడు పని మానేసినా, జయింపులో సర్పంచ్ చిన్నకూతురు ఇంట్లోని వంటవాడితో లేచిపోయినా ఈ రెండు థీరీలతో వాటి వెనుకనున్న కారణాలను చెప్పేయవచ్చు."

ఇలా అతను అదరగొట్టేసేవాడు. భర్తా, పిల్లలు, సంసారమూ వీటి చట్రాల మధ్య అంతవరకు బిగుసుకుపోయిన నేను అలాంటి షాకింగ్ స్టేట్ మెంట్స్ విని బాగా కదిలిపోయేదాన్ని. అతను చెప్పిన వాటిల్లో నిజమెంతోనని ఆలోచనలో పడేదాన్ని.

ఇలా అతని గురించి ఆలోచించడం ఎక్కువైపోయింది

ఓరోజు మా వారు ఆఫీసుకు బయలుదేరుతున్నారు. స్నానం చేసి లుంగీ మొలక చుట్టుకుని తయారవడం మొదలుపెట్టారు.
కాఫీ తీసుకుని వెళ్ళి యిచ్చాను. ఆయన్ను చూస్తునే జయంత్ గుర్తుకు రావడంతో "పొట్ట చూడండీ ఎంత అసహ్యంగా వుందో! ఎప్పుడూ ఆ జయంత్ లా టక్ చేసుకోండి" అన్నాను.

ఆయన ఏమనుకున్నారో తెలీదు. ఎప్పుడూ ఆయన అతిగా మాట్లాడరు. ఏ ఫీలింగ్ నీ ఎప్పుడూ ఎక్స్ ప్రెస్ చేయరు. ఎప్పుడయినా పూలు ఇంటికి తెచ్చినా దాన్ని అలా సోఫా మీద పడవేస్తారే తప్ప "పూలు పెట్టుకో" అని అనరు. చివరికి రొమాన్స్ లో కూడా అంతే. నిశ్శబ్దంగా వుంటారే తప్ప. నోరువిప్పి మాట్లాడరు.


నిజానికి ఆయనను జయంత్ తో పోల్చిచూడడం తప్పు. నలభైఏళ్ళ వాడికి ఇరవై రెండేళ్ళ కుర్రాడితో పోల్చి అలా వుండమని అడగడం ఎబ్బెట్టుగా వుండే విషయం. జయంత్ ఎప్పుడూ టక్ చేసుకుని వుంటాడన్న భ్రమ నాకుంది. అతనూ ఇంట్లో మా ఆయనలానే పొట్ట కనబడటేట్టు లుంగీ లు వుంటాడన్న నిజం నాకు తట్టలేదు.

ఇలా విశ్లేషించుకుంటూ పోతే దేన్నీ సరిగా అనుభవించలేమనుకుంటా. అందుకే చాలామంది హృదయం ఎలా చెబితే అలా నడుచుకుంటారే తప్ప బుద్ధితో ఆలోచించరు. నేనూ అంతే.

సాయంకాలమైతే నేనూ, పిల్లలూ నర్సరీ దగ్గరికి వెళ్లడానికి తయారైపోయే వాళ్ళం. ఎప్పుడైనా జయంత్ కనిపించకపోతే ఏదో వెలితిగా వుండేది. అయితే ఆ వెలితి ఎందుకో, అతను నుంచి నేను ఏం కోరుకుంటున్నానో నాకే తెలీదు.


* * *

ఓరోజు సాయంకాలం యధాప్రకారం నర్సరీ దగ్గర వున్నాము. పిల్లలిద్దరూ దూరంగా ఆడుకుంటున్నారు. మా వారూ, మధూ ఏదో పని వుందని బజారుకి వెళ్ళారు.

అప్పుడొచ్చాడు జయంత్. నేను చిన్నగా నవ్వాను.

"మా మిత్రులెవరూ ఇంకా వచ్చినట్టు లేదు. వీడు- అదే మీ తమ్ముడు ఎక్కడికెళ్లాడు?" అని అడిగాడు.

"బజారెళ్ళాడు" అని ముక్తసరిగా చెప్పాను. అతనితో మామూలుగా మాట్లాడలేకపోతున్నాను. ఏదో డిఫరెన్స్ వుంది.

అతను కొంచెంసేపు ఆగి "మీరు అద్భుతంగా వీణ వాయిస్తారని విన్నాను. నాకు వినాలని వుంది. అయితే అందరూ వున్నప్పుడు మీరు వాయిస్తానంటే కుదరదు. నాకు అలా ఇష్టం వుండదు. మనం యిద్దరమే వుండాలి. మీరు అలా కూర్చుని వాయిస్తుంటే వినాలి. అప్పుడు విధిగా వెన్నెల వుండాలి. ఆ వెలుతురులో మీరు వీణ మీటుతుంటే నేను వినాలి" అన్నాడు. ఇదంతా చెబుతున్నప్పుడు ఏదో తెలియని ఫీలింగ్ తో అతని కంఠం బరువుగా వినబడింది.

నేను చిన్న జర్క్ ఇచ్చాను. ఎప్పుడో పెళ్ళికి ముందు వీణ నేర్చుకున్నాను. పెళ్ళయిన తరువాత ఎప్పుడైనా ఒంటరిగా వున్నప్పుడు అలా రెండు మూడు రాగాలు వాయించేదాన్ని. మావారు ఎప్పుడూ వీణ వాయించమని అడగలేదు. నేను ఆయన ముందు నా విద్య ప్రదర్శించలేదు. ఆ తరువాత అప్పుడప్పుడూ కూడా వీణ జోలికి పోలేదు.

ఇన్నేళ్ళ తరువాత ఇప్పుడు ఓ వ్యక్తి వీణ వాయించమని అడుగుతున్నాడు. అదీ వెన్నెల్లో ప్రత్యేకంగా అతని కోసమే వాయించాలాట. నా గుండె జల్లుమంది. నా చిన్నతనం, అప్పట్లో వీణ నేర్చుకోవడం కోసం మాస్టారు దగ్గరికి వెళ్లడం, నేర్చుకున్న విద్యను అమ్మమ్మ దగ్గర ప్రదర్శించడం గుర్తొచ్చాయి.

వెన్నెల్లో తనకోసమే వీణ వాయించాలన్న కోరిక కోరడం వెనుక అతని కళాతృష్ణ, సౌందర్య భావన ఏదయినా అనుభవాన్ని గాఢంగా అనుభవించాలన్న తపన నాక్కనిపించాయి.

నేను ఏమీ జవాబు చెప్పలేదు. అదో రకమైన మైల్టు షాక్ తో అలా మౌనంగా వుండిపోయాను.

అంతలో అతని మిత్రులు వచ్చారు. తిరిగి కాఫీలు, సిగరెట్లలో పడిపోయారు. ఏ దురలవాట్లూ లేకుండా, ఎప్పుడూ ఏదో మూడీగా, సౌమ్యంగా వున్న మా ఆయన్ను చూసీ చూసీ విసుగేయడంవల్ల అనుకుంటాను అతని విశృంఖలత అదో ఆకర్షణగా కనిపించింది.

ఇలా అతను అడిగిన వారం రోజులకనుకుంటాను. మావారు పనిమీద ఒంగోలు వెళ్ళారు. రెండు రోజులు రారు. ఆయన వెళ్ళిన సాయంకాలమే నేను పిల్లల్ని తీసుకుని చంద్రగిరి వెళ్ళాను.

మా తమ్ముడ్ని చూస్తూనే పిల్లలు చాక్ లెట్ల కోసం అల్లరిచేశారు. అతను వాళ్ళను తీసుకుని బజారు వెళ్లాడు. నేను ఏదో దొరికిన పుస్తకం తీసుకుని చదవడం మొదలుపెట్టాను.

"హలో" ఆ పిలుపు మరీ దగ్గరగా వినిపిస్తే గబుక్కున తలెత్తి చూశాను.

ఎదురుగ్గా జయంత్.

"ఎప్పుడొచ్చారు? ఇక్కడున్న పూలకుండీల్లో మీరూ ఓపూల మొక్కలా కలిసిపోయారు" అన్నాడు. అతను గాఢంగా చెబుతున్నట్టు అనిపించడంవల్ల అనుకుంటాను అతను చాలా అడ్వాన్స్ డ్ అయిపోతున్నాడని అనుకోకుండా గర్వంగా ఫీలయ్యాను. చప్పున సిగ్గు ముంచుకొచ్చింది.

నిజానికి అతను అలా కాంప్లిమెంట్ చేయడం హద్దుమీరడమే. కానీ కొన్ని ఏళ్లుగా ఓ రొటీన్ జీవితానికి అలవాటు పడడంవల్ల ఏదో మార్పును కోరుకుంటోంది మనసు. అందుకే అతనిమీద కోపం రాలేదు. పైపెచ్చు అదో విధమైన గర్వం నన్ను పోంగించింది.

మావారు ఎప్పుడూ ఇలా మాట్లాడి ఎరుగరు. నేనెప్పుడయినా కొత్తచీర కట్టుకున్నా ఆయన కామెంట్ చేయరు సరికదా పరిశీలించి కూడా చూడరు. మొదట్లో ఆయన ప్రవర్తనకి ఆశ్చర్యపోయినా ఆ తరువాత సర్దుకున్నాను. ఎప్పుడూ ఆయన నుంచి నేను ఎలాంటి కాంప్లిమెంట్లూ ఆశించలేదు.

"మీవారు ఒంగోలు వెళ్ళారు కదా. మరి నా కోరిక తీరుస్తారా?వస్తాను."

చప్పున తలెత్తాను. నా కళ్ళల్లో కోపం ప్రస్ఫుటం అయిందో లేదో నేను ఖచ్చితంగా చెప్పలేను. కానీ నా రక్తమంతా ఏదో హడావుడిగా పరుగులెత్తడం తెలుస్తూనే వుంది.

విచిత్రమేమంటే అతను తడబడలేదు. ఈసారి మరింత స్పష్టంగా అడిగాడు- "వీణారవళి వినే భాగ్యం కల్పిస్తారా?"

అదీ సంగతి. అంతకుమించి ఆలోచించనందుకు నాకు నాకే ఎబ్బెట్టుగా వుంది.

ఏమీ చెప్పకుండా తల వంచుకున్నాను.

"రేపు సాయంకాలం ఆరుగంటలకు వస్తాను" మెల్లగా చెప్పాడు. నేను నోరు తెరవబోయేంతలో మధుసూదన్, పిల్లలు వస్తూ కనిపించారు.

అతను వాళ్ళను చూసి 'హాయ్' అంటూ ఎదురెళ్లాడు. వాళ్ళు మాట్లాడుకుంటూ వుండగానే మిగలిన మిత్రులు వచ్చారు. అందరూ కబుర్లలో పడ్డారు.

నేను పిల్లల్ని తీరుకుని ఎనిమిది ప్రాంతాన తిరిగి ఇంటికొచ్చేశాను.

ఆ రాత్రంతా నాకు నిద్రలేదు. ఏవేవో ఆలోచనలు. ఇలాంటి అవస్థ అంతా పెళ్ళికి ముందు అనుభవించాల్సింది. కానీ నాకు వీలు కాలేదు. నాకు బాగా స్పృహ తెలిసేలోగా పెళ్ళి జరిగిపోయింది.

ఒక మగవాడి కోసం సాయంకాలమయ్యేసరికి అందంగా అలంకరించు కొని వెయిట్ చేయడం, అతను వీధిలో అటు వెళుతుంటే ఓరగా చూడడం, ఏ రాత్రో వీధిదీపాలు లేనిచోటు అతను గబుక్కున ముద్దు పెట్టుకుంటే తెల్లారేవరకు అక్కడ తీయతీయగా సలపడం, ఏ ఏడు గంటలప్పుడో ఎవరో చిన్నపిల్ల వచ్చి 'అక్కా! ఆ అన్న నీకు ఇది ఇమ్మన్నాడు' అని లవ్ లెటర్ ఇవ్వడం, దాన్ని ఏ అర్థరాత్రో అందరూ నిద్రపోయాక కిరోసిన్ దీపాన్ని బాగా తగ్గించుకుని దొంగతనంగా చదవడం ఇవన్నీ యవ్వనంలో జరగాలి. లేకపోతే యవ్వనానికి అర్థం లేదు. ఇలాంటి అనుభవాలు ఏమీ లేకుండా డైరెక్టుగా పెళ్ళి చేసుకోవడం ఎంత నిస్సారమో తెలుస్తోంది నాకు. మళ్ళీ నాకు యవ్వనం వచ్చిన ఫీలింగ్. ఇది చాలా గొప్ప అనుభూతి.
తెల్లవారుజామున ఎప్పుడో నిద్ర పట్టింది. పెళ్ళయ్యాక మొదటిసారిగా ఆలస్యంగా నిద్రలేచాను. మెలుకువ రాగానే ఆ రోజు సాయంకాలం జయంత్ వస్తాడన్న ఆలోచన వెచ్చవెచ్చగా నన్ను పెనవేసుకుంది. ఏదో తెలియని ఉత్సాహం, థ్రిల్లింగ్ నన్ను కుదిపేశాయి. నాకు ఒక్కదానికే పండగ వచ్చినట్లుంది.

చకచకా పనులు చేశాను. పిల్లలిద్దర్నీ కాలేజీకి పంపాను. ఏ పని చేస్తున్నా జయంత్ వస్తాడన్న ఆలోచన అంతర్లీనంగా కలకలం లేపుతోంది. పాతదనంతో మాసిపోయిన ప్రపంచానికి కొత్తగా వెల్లవేసినట్లుంది. ప్రపంచంలోని అందాలన్నీ నాకొక్కదానికే కనిపిస్తున్నాయి. ఇంత ఆనందాన్ని అనుభవిస్తున్న నేను అందరికంటే అధికురాలినన్న గర్వం సన్నగా పాకుతుంది. మిగిలిన అందరూ ఏదో రొటీన్ గా జీవచ్ఛవాలుగా దొర్లుకుంటూ పోతున్నట్టనిపించింది.

కాలం ఎలా గడిచిందో తెలియదు. పగలు వెళ్ళిపోయి సాయంకాలం రావడం ఏదో మహేంద్రజాలంలా అనిపించింది. రోజూ ఎంతో సాధారణంగా జరిగే కాలంలోని మార్పులు మహేంద్రజాలంలా అనిపిస్తున్నాయంటే ప్రేమ ఎంత గొప్పదో ఆలోచించమని జనాన్ని అడగాలనిపించింది.

అయిదు అయ్యేసరికల్లా తయారయ్యాను. చాలారోజుల తరువాత అత్యుత్సాహంతో అలంకరించుకున్నాను. లైట్ నీలం కోటా కాటన్ చీర బాగా నప్పింది. పిల్లలిద్దర్నీ మా ఎదురింటి ఫ్రెండ్ ఇంటిలో ఆడుకోమని చెప్పి ఇంటికి వచ్చాను. వరండాలో ఫ్రేము కుర్చీలో కూర్చుని వీక్లీని తిరగేస్తున్నాను.

మల్లెపూల వాసనను ఎక్కడికో ఎగరేసుకు వెళుతున్నట్టు గాలి సువాసనలను విరజిమ్ముతోంది. సంధ్యాకాంతి ప్రపంచానికి మేలి ముసుగును కప్పింది. చీకట్లు లోకంమీద వాలడానికి దారి వెతుక్కుంటున్నాయి.

అప్పుడొచ్చాడు జయంత్. గుండె ఒక్కసారి ఆగి తిరిగి కొట్టుకోవడం ప్రారంభించింది.

గేటు తీసుకుని వచ్చి "లోపలికి రావచ్చా?" అని అడుగుతూ అక్కడే నిలబడి పోయాడు.

నేను చిరునవ్వు నవ్వుతూ వుండిపోయాను.

అతను వరండాలోకి రాగానే "కూర్చో" అన్నాను కుర్చీ చూపిస్తూ.

"సాయంకాలాలు మిమ్మల్ని చూడడం ఎంతో బావుంటుంది" అన్నాడు.

నా శరీరంలోని జీవకణాలన్నీ ఒక్కసారిగా కదిలినట్లనిపించింది.

వయసు డిఫరెన్స్ వల్ల కాబోలు నేను అతన్ని బహువచనంతో పిలవలేక పోతున్నాను.

అతడి చొరవ చూసి ఆశ్చర్యం కలుగుతుంది. కానీ కోపం రావడం లేదు. ఇలా నాకు కోపం రాకుండా వుండటానికి నా భర్త ఎంతో కొంత బాధ్యుడని కూడా తోచింది.

లోపలికి వెళ్ళి కాఫీ తీసుకొచ్చాను. ఓ కప్పు అతనికిచ్చి, మరొకటి నేను వుంచుకున్నాను.

అతను కప్పు అందుకుంటూ "ఏమిటీ ఈ అకాల అమృతం" అన్నాడు కాఫీ సిప్ చేస్తూ.

అద్భుతంగా బిరియానీ చేసినప్పుడు కూడా నా భర్త నోరు తెరిచి ఓ మాట అని కూడా ఎరగడు.

అతను నాటకీయ ఉచ్ఛారణతో అలా అందం వింటుంటే కాఫీ మరోసారి పెట్టాలనిపించింది.

"మీ డాబా మీద వీణ వినే భాగ్యం కలిగిస్తారా?"

నేను మౌనంగా లేచి ఇంట్లోకి వెళ్ళాను. ఎప్పుడో మూల పెట్టేసిన వీణను దులిపి సిద్ధం చేసి వుంచాను. దానిని, ఓ బ్లాంకెట్ నూ తీసుకుని డాబా మీదకు చేరుకున్నాను.

నా వెనకే జయంత్ వచ్చాడు.

దుప్పటి పరిచి దానిమీద శ్రుతి చేసుకుంటున్నాను. జయంత్ నా ఎదురుగా పిట్టగోడమీద కూర్చుని నావైపే తదేకంగా చూస్తున్నాడు. అప్పటికే చీకట్లు ముసురుకున్నాయి. దూరంగా వున్న వీధి దీపం వెలుగు రేఖామాత్రంగా పడుతోంది.

వీణ శృతి అయ్యాక ఏవో రెండు మూడు బిట్లు వాయించాక 'పలుకే బంగారమాయెనా' వాయించాను.

మధ్యలో అతని ఏమీ మాట్లాడలేదు.

'అదిగో అల్లదిగో.....' వాయించాను. ఆ తరువాత మరో రెండు త్యాగరాజకృతులు వాయించి, ఇక చాలన్నట్లు వీణను పక్కకు పెట్టాను.

అతను ఒక్క గెంతులో నా దగ్గరకి వచ్చి కింద కూర్చుంటూ "అద్భుతంగా వాయించారు. మీకు అతివిలువైనదేదో ఇవ్వాలని వుంది. కానీ ఏమివ్వగలను?" అన్నాడు.

అతను చాలా కదిలిపోయినట్లు గొంతే చెబుతోంది.

"ఏమీ ఇవ్వక్కరలేదు. ఎప్పుడో నేర్చుకున్నది నువ్వడిగితే దాని మీదున్న బూజు దులిపి వాయించాను."

అతను ఏమీ మాట్లాడలేదు. ఇంకా ఆ రసానుభూతి నుంచి తేరుకున్నట్టు లేదు.

అలా మౌనంగా ఇద్దరం ఓ పదినిమిషాలపాటు కూర్చుండి పోయాం.

అప్పటికి తేరుకున్నట్టు అలా కదిలి నా చేతిని తీసుకొని ముంజేతి మీద సుతారంగా పెదవులు ఆన్చి వదిలాడు. మరేమీ మాట్లాడకుందా పైకి లేచి వెళ్ళిపోయాడు. గేటు తీయడం, తిరిగి మూయడం మాత్రం విని పించాయి.

అతను ముట్టుకుంటాడని ఊహించని నేను అలా కూర్చుండి పోయాను. ఇదీ అని చెప్పలేని భావనలు నాలో తుఫానులను రేపుతున్నాయి.

అందుకే ఇలాంటివి ప్రారంభించకూడదు. ఒక్కసారి ప్రారంభిస్తే అవి ఎక్కడ ఆగుతాయో ఏ మలుపులు తిరుగుతాయో చెప్పలేం.

మొదటిసారిగా నా భర్త కాక మరో మగవాడు నన్ను ముట్టుకున్నాడు. అది సంతోషమో, బాధో నాకు తెలియడం లేదు. ఆ రెండింటి మధ్య అంత తక్కువబేధం వుందని తెలియడం కూడా మొదటిసారే. అందుకే కాబోలు నవ్వినా, ఏడ్చినా కన్నీళ్ళే వస్తాయి.

చీకటి నన్ను చుట్టుకుంటున్నట్లే వుంది. అలా ఎంతసేపు కూర్చుండి పోయానో నాకే తెలియదు. పిల్లలిద్దరూ కింద నుంచి అరుస్తున్నారు. నిద్రలో నుంచి ఉలిక్కిపడి లేచినట్లు ఠక్కున లేచి కిందకు వచ్చాను.

పిల్లలిద్దరికి త్వరత్వరగా భోజనాలు పెట్టి నిద్ర పుచ్చాను. నాకు మాత్రం ఆకలి వేయలేదు.
అలా బెడ్ మీద వాలిపోయాను.

చాలా కాలం తరువాత నేను బతికున్నానన్న ఫీలింగ్ కలుగుతోంది. మొత్తానికి ఒకటి మాత్రం స్పష్టంగా చెప్పగలను. మన అస్తిత్వం మనకి తెలియాలంటే బాధో, ఆనందమో వుండాలి. కానీ మన జీవితాలు ఎక్కువ రొటీన్ గా సాగిపోతుంటాయి. మనం జీవించి వున్నామన్న ఫీలింగ్ కలగదు. అందుకే చాలామందిలో జీవకళ వుండదు.

మా ఇద్దరి మధ్యా ఓ రహస్యం ప్రారంభమైపోయింది. ఈ రహస్యంలో నా భర్తకు గానీ, నా తల్లిదండ్రులకు గానీ మ్ నా స్నేహితులకిగానీ ఎవరికీ ఎలాంటి భాగమూ లేదు. నాకొక్క దానికే ఇది పరిమితం. దీన్ని ఎవరికీ చెప్పుకోలేమన్న నిజం తెలిశాక, మనకు కలిగిన ఆనందం మనకే పరిమితం అనిపించాక ఏదో అలవిగాని అమృత భాండాగారాన్ని గుండెల్లో దాచుకున్నట్లు ప్రతిక్షణం ఉక్కిరిబిక్కిరి అవుతుంటాం. ప్రస్తుతం నేనూ అదే పరిస్థితిలో వున్నాను.

నాకు తెలియకుండానే నా ముంజేతిని పదే పదే చూసుకుంటున్నాను. అతను అలా ముద్దు పెట్టుకోవడాన్ని న్నెఉ ఇష్టపడుతున్నానో లేక అయిష్టపడుతున్నానో కూడా స్పష్టంగా తెలియడం లేదు.

ఇలాంటివి జరిగాక అతన్ని నేను ఏవిధంగా, ఎంత మేరకు కోరుకుంటున్నానో మనసుని డిటెక్షన్ చేసి తెలుసుకోవాలి. కాని చాలామందిలాగే నేనూ నాలోకి తొంగి చూసుకోవడానికి భయపడ్డాను.

మనిషి ఎంత దౌర్భాగ్యంలో బతుకుతున్నాడయ్యా అంటే తనంటే ఏమిటో కూడా తెలియని పరిస్థితులలో ఇలాంటి సందిగ్ధం ఆడపిల్లల్లో ఎక్కువ. వాళ్ళు మనసుతో ఆలోచిస్తారే తప్ప, మెదడుతో దేన్నీ విశ్లేషించుకోరు. అందుకే ఎవరిని ఏ పరిధి మేరకు వుంచాలో తెలియదు.

ఎదుటి వ్యక్తి ఎప్పుడైనా కాస్తంత ప్రొసీడ్ అయిపోతే మీరు షాక్ కు గురవుతారు. 'అతన్ని అలా ఎప్పుడూ చూడలేదు. కానీ ఈ రోజు మధ్యాహ్నం ఇంటిలో ఎవరూ లేనప్పుడు వచ్చి చేయి పట్టుకున్నాడు' అతని కళ్ళను విశాలం చేసి మగజాతి మీదే గౌరవం లేనట్లు మాట్లాడతారు.

నేనూ అంతే. అందుకే జయంత్ తో ఎలాంటి రిలేషన్ కోరుకుంటున్నానో విశ్లేషించుకోలేదు. సంసారం అనే రొటీన్ నుంచి నన్ను దూరంగా తీసుకుపోయే థ్రిల్ కలిగిస్తున్న మెజీషియన్ లా కనిపిస్తున్నాడతను. పెళ్ళికి ముందు ఇలాంటి థ్రిల్లింగ్ అనుభవంలోకి రాకపోవడమే దానికి కారణం అనుకుంటాను. అందుకే ప్రతి ఆడపిల్లా పెళ్ళికి ముందు ఇలాంటిదేదో కొంతమేరకు అనుభవించి వుండాలనిపించింది. నా భర్త ఎలాంటి ఉద్వేగాలూ నా దగ్గర ప్రదర్శించక పోవడంవల్ల ఈ థ్రిల్ మరింత బావున్నట్టనిపిస్తోంది.

ఎప్పుడో తూర్పు ఆకాశంలో శుక్రుడు ఒంటరిగా తోడుకోసం వెతుక్కుంటున్నప్పుడు నిద్ర పట్టింది.


* * *

ఉదయం తొమ్మిది గంటల ప్రాంతాన నా భర్త వచ్చాడు. రావడమే హడావుడిగా ఆఫీసుకెళ్ళాడు. లేకుంటే నా కంగారును దాచుకోవడం కష్టమయ్యేది.

ఆరోజు సాయంకాలం యథాప్రకారం మేమంతా చంద్రగిరికి వెళ్ళాము. నేను వెళ్ళేసరికి జయంత్ తన మిత్రులతో వున్నాడు. మేమిద్దరం చూసుకోవడమే కొత్తగా వుంది. అంతకు ముందు లేని రహస్యం మా ఇద్దరి మధ్యా ప్రారంభం కావడమే కారణం.

అప్పుడప్పుడు అతన్ని గమనించడం, అతని గొంతు వినిపిస్తుందే మోనని చెవులను రిక్కించడం, వీలైనప్పుడల్లా అంతకు ముందు రోజు సాయంకాలాన్ని కళ్ళ ముందు ఆవిష్కరించుకోవడంతోనే టైమ్ అయి పోయింది. అలా వారం రోజులు గడిచిపోయాయి. అప్పుడప్పుడూ అతని మాట్లాడాలని ప్రయత్నించడం, వీలుకాకపోవడం జరిగింది. ఇక తట్టుకోలేక కాబోలు ఆరోజు అందరం ఇంటికి బయలుదేరుతున్నప్పుడు ఎవరూ గమనించకుండా నా చేతిలో లెటర్ కుక్కాడు.

నేను తేరుకునే లోపలే అతను నన్ను దాటి వెళ్ళిపోయాడు. దాన్ని ఏం చేయాలో పాలుపోక స్త్రీకున్న ఏకైక రహస్య స్థావరంలో పెట్టుకున్నాను.

ఇంటికొచ్చి అందరూ పడుకున్నాక బాత్రూమ్ లో దూరాను. ఉత్తరం మడతలు విప్పాను. తెల్లటి పేపర్ మీద రంగు రంగుల స్కెచ్ పెన్నులతో రాసిన అక్షరాలు ఒకే పంజరంలో బంధించిన రకరకాల పక్షుల్లా అనిపించాయి. "రేపు ఉదయం పదకొండు గంటలకు వస్తాను' అన్న ఒకే లైన్ వుంది. ఎందుకో దాన్ని పారవేయబుద్ధి కాలేదు.

అది మొదటి ఉత్తరం జీవితంలో. నేను పురుళ్ళకు ఇంటికి పోయినప్పుడు కూడా నాభర్త ఒక్క ఉత్తరమూ రాయలేదు. అమ్మా, అమ్మమ్మా రాసిన ఉత్తరాలు తప్ప ఇలా పర్సనల్ గా ఉత్తరం అందుకోవడం ఇదే ప్రధమం. అందుకే దాన్ని తీసుకొచ్చి నా సూట్ కేసు అడుగున చీర మడతల్లో దాచిపెట్టాను.

పడుకున్నాను గానీ నిద్ర పట్టడంలేదు. ఏవేవో ఆలోచనలు ఇలా అతనితో కంటిన్యూ చేస్తే ఏమౌతుందో తెలుస్తూనే వుంది. ఈ కలుసు కోవడాలూ, మాట్లాడుకోవడాలూ, ఉత్తరాలు, ఫోన్ సంభాషణలూ ఇంత వరకే నాకు కావాలి. ఆ తరువాత ఇష్టంలేదు. కానీ ఇవన్నీ ఒక మగవాడి దగ్గర నుంచి రావాలంటే అతను కోరుకున్నది అతని ఇచ్చెయ్యాలి.

మరి రోజంతా థ్రిల్లింగ్ ఇచ్చే ఇత్తరాలు, ఫోన్ సంభాషణల కోసం నన్ను అతనికి అర్పించుకోవాలా? లేక అర్పించుకోవడం ఇష్టంలేక ఇవన్నీ వదులుకోవాలా? అన్న సంఘర్షణ ప్రారంభమైంది నాలో. నాలుగు గంటల తర్వాత కూడా ఏమీ నిర్ణయించుకోలేకపొయాను.

నెక్ట్సుడే కరెక్టుగా చెప్పిన టైమ్ కి వచ్చాడు. ఆయన ఆఫీసుకు వెళ్ళారు. పిల్లలు కాలేజీకి వెళ్ళిపోయారు. వరండాలో కాకుండా హాల్లో కూర్చున్నాం.

కాఫీలయ్యాక మా బెడ్ రూమ్ వైపు చూస్తూ 'మీ శృంగార సామ్రాజ్యం అదేనా?' అని అడిగాడు నావైపు నవ్వుతూ చూస్తూ.

చాలారోజులు అలా నన్ను చూస్తూ దూరంగా కూర్చోడని నాకు తెలిసిపోతోంది. ఏదో జంకు, భయం, కాస్తంత సంస్కారం- ఎగిసే అతని అవయవాలకు కళ్ళెం వేస్తోందే తప్ప మనసు మాత్రం వాంఛతో కాలిపోతున్న విషయం అర్థమౌతూ వుంది.

వరండాలోంచి హాల్లోకి వచ్చిన అతను బెడ్ రూమ్ లోకి దూకడానికి అట్టేకాలం పట్టాడని బోధపడింది.

అతని వయసు అలాంటిది. ఆకలితో వున్నవాడు అతను. ఆకలి తీరినదాన్ని నేను. ఆ డిఫరెన్స్ మా చేష్టల్లోనే బయటపడుతోంది. ఆ ఒక్క విషయాన్నీ అవాయిడ్ చేయాలనుకుంటున్నాను. అలా నేను ప్రవర్తిస్తే ఈ థ్రిల్ అంతా ఎక్కడ అదృశ్యమౌతుందో నన్న భయం నాలో.

'రోజూ దానిమీద మీరెన్ని సుఖాలు అనుభవిస్తున్నారో కదా' నా మీద పిచ్చి మొదలైందని అతని మాటలే చెబుతున్నాయి.

'అలాంటి మాటలు నిషిద్ధం. నేను పెళ్ళయినదాన్ని; అన్నాను ముక్తసరిగా.

వెన్నెల్లో నన్ను చూడాలని అంత రాత్రిపూట దాదాపు ఏడెనిమిది కిలోమీటర్లు నడిచి వచ్చిన అతని తో నిర్దయంగా ప్రవర్తించానేమోనన్న గిల్టీనెస్ నిద్రను దూరం చేసింది. ఇక ఎంతోకాలం ఈ టెన్షన్ ను భరించ లేననిపించింది. అతనితో సంబంధం కొనసాగించాలో, పుల్ స్టాప్ పెట్టెయ్యాలో నిర్ణయించుకోవాల్సిన సమయం వచ్చింది. కానీ ఎంత టైమ్ అయినా ఓ నిర్ణయానికి రాలేకపోయాను.

* * *

మరో రెండు రోజులు కూడా చంద్రగిరికి వెళ్ళలేదు. అతనూ రాలేదు. అతన్ని మరిచిపోవాలని వేరే పనుల్లో ఎంగేజ్ అయ్యాను.

మూడోరోజు పిల్లలు మామయ్యని చూడాలని పోరుపెట్టారు. సరేనని అన్నాను. నాకూ వెళ్లాలని వుందా?

మేం వెళ్ళేసరికి జయంత్ లేడు. మిగిలిన మిత్రులు మాత్రం వున్నారు. అతను లేకపోవడం వెలితిగా అనిపించింది. కానీ అదీ ఒకందుకు మంచిదేనని సర్దిచెప్పుకున్నాను.

కాసేపు అన్యమనస్కంగానే గడిపి ఏడున్నర ప్రాంతానికి బయల్దేరాము. పిల్లలు రైలుకి పోదామని మారాం పెట్టారు. వాళ్ళను తీసుకుని రైల్వేస్టేషన్ కి నడిచాను.

రైల్వేస్టేషన్ లో కరెంట్ లేదు. సిగ్నల్ లైట్లు కొరివిదెయ్యాల్లా కనిపిస్తున్నాయి. మసక వెలుతురులో స్టేషన్ గత శతాబ్దపు వాకిట వున్న ఇనుపగేటులా వుంది.

పిల్లల్ని చేతులతో పట్టుకుని వెయిట్ చేస్తున్నాను జయంత్ ఎందుకు రాలేదో తెలియడం లేదు. బహుశా ఫ్రెండ్స్ తో ముందులా కలవడం లేదేమో.

అంతలో ట్రైన్ వచ్చింది. జనం బాగానే వున్నారు. అంతగా రష్ లేని కంపార్ట్ మెంట్ వెదికాను.

అప్పుడు వినిపించింది జయంత్ కంఠం. "ఏమండీ..... ఏమండీ ఎక్కడున్నారు?" అని అరుస్తున్నాడు. స్టేషన్ అంతా చీకటిగా వుండడం వల్ల మమ్మల్ని ట్రేస్ చేయలేకపోయాడు. పేగులు బయటొచ్చి పడతాయేమో నన్నంత బిగ్గరగా అరుస్తున్నాడు. గొంతు వినిపిస్తూ వుందే తప్ప మనిషి కనబడడం లేదు.

ఎప్పుడో గత జన్మలో తప్పిపోయిన మనిషి కోసం ఈ జన్మలో వెదుకుతున్నట్లు అతను అరుస్తున్నాడు.

వెంటనే ట్రైన్ నుంచి కిందకు దిగి కనిపించాలన్న తాపత్రయాన్ని బలవంతంగా అణుచుకున్నాను.

విజిల్ ఊదారు.

అతను మరింతగా కంఠాన్ని పెంచాడు. ఆ చీకట్లో నేను ఎక్కనున్నాడో తెలియక గింజకుపోతూ అరుస్తున్న అతను ఎలా పిచ్చి పట్టినట్టు స్టేషన్ లో తిరుగుతున్నాడో ఊహించాను. మనసంతా ఏదోలా అయిపోయింది.

కిందకు దిగుదామని కాళ్ళను కదిలిస్తున్నాను. కానీ లేవలేకపోయాను.

ట్రైన్ పెద్దగా కూత పెడుతూ కదిలింది. జయంత్ గొంతు రైలు కూతను మింగేయాలని చేస్తున్న ప్రయత్నం తెలుస్తూనే వుంది.

రైలు వేగం పుంజుకుంది.

ఇంత జరిగాక అన్నం సహిస్తుందనిగానీ, నిద్ర ముంచుకువస్తుందనిగానీ అనుకోలేదు. అన్యమనస్కంగానే పిల్లలకు భోజనం పెట్టి పడుకోబెట్టాను. ఇక ఎప్పుడూ ఇలా ఒంటరిగా వుండకూడదని నిర్ణయించుకున్నాను.


* * *

మరుసటిరోజు జయంత్ నేను ఊహిస్తున్నట్టే ఇంటికొచ్చాడు. అప్పుడే పిల్లలు కాలేజీకి వెళ్ళారు. ఏం చేద్దామా అనుకుంటూ వుండగానే వచ్చాడతను. ముఖంలో కళ తప్పింది. జ్వరం వచ్చి ఇంకా కోలుకోనట్లు వున్నాడు.

తెల్లటి ప్యాంటుమీద తెల్లటి ఖద్దరు చొక్కా లూజుగా వేలాడుతోంది. వంకీలు తిరిగిన జుట్టును మాత్రం శుభ్రంగా దువ్వుకున్నాడు. తన జుట్టు మీద అతనికి చాలా మోజు. అంత అందంగా జుట్టు చాలాకొద్ది మందికి మాత్రమే వుంటుందని అతని నమ్మకం. అది నిజం కూడా. అంత తపన లోనూ అతని జుట్టు గురించి ప్రత్యేక శ్రద్ధ తీసుకున్నాడంటే తన జుట్టుమీద తనకెంత ఇష్టమో తెలుస్తూ ఉంది.

రాగానే నాకు మరింత దగ్గరగా నిలబడి "నిన్నరాత్రి మీకోసం రైల్వేస్టేషన్ లో ఎంతగానో వెదకాను. నా దురదృష్టం కొద్దీ స్టేషన్ లో కరంట్ లేదు. అప్పటికీ మీకోసం అరిచాను. కానీ మీకు వినిపించినట్టు లేదు ఎంతో నిరాశతో వెనక్కి వచ్చేశాను.

"ఎందుకు నన్ను వెదకడం?"

"మిమ్మల్ని చూడాలని."

"ఎందుకు చూడడం?"

అతను జవాబు చెప్పలేకపోయాడు. ఏమని చెబుతాడు! అంత డైరెక్టుగా అడగకూడని ప్రశ్నలు అవి. వాటికి జవాబు హృదయస్పందనే. అది వినాలంటే ఎదుటి వ్యక్తి మనసును పరవాలి. అతను జవాబు చెప్ప కూడదనే అడిగాను.

"నాకు బజారులో అర్జంట్ పనుంది వెళ్ళాలి" అంటూ అతనివైపు చూడకుండా తాళం కప్ప అందుకున్నాను. బయటకొచ్చి తాళం వేశాను. అతనూ నా వెనకే బయల్దేరాడు.

"ఎందుకు నన్నిలా వెంబడించడం? నన్ను వెళ్ళనీ" నడక స్పీడు పెంచాను. అతను ప్రార్థించే స్థితికి చేరుకున్నాడు.

"మీతో మాట్లాడాలి" నా వెనకే పరుగెత్తుతూ చెప్పాడు.

"ఏం మాట్లాడాలి?"

"చాలా"

"చాలా కుదరదు. ఎందుకు నన్నిలా విసిగిస్తావ్? ఎవరయినా చూశారంటే నా పరువు గోవిందా. నా భర్తకు తెలిస్తే నన్ను ఇంట్లోంచి తరిమేస్తాడు. ఆ తరువాత నా గతేం కాను?"

"ఈ జీవితానికి నేను బాధ్యత వహిస్తాను. అంత జరిగితే మిమ్మల్ని నేను పెళ్ళి చేసుకుంటాను" నిశ్చయంగా చెప్పాడు.

నేను ఠక్కున ఆగాను. ఇక దీనికి ఇంతటితో పుల్ స్టాప్ పెట్టకపోతే చాలా దూరం పోతుందని గ్రహించాను.

"ఇప్పుడు అలానే అంటావ్. కానీ రేపు మన సంబంధాలు బయట పడితే నువ్వు సులభంగా తప్పించుకుంటావ్. ఇదెక్కడి పీకులాట అని తేలుకుట్టిన దొంగలా నోరు మెదపవ్.

నువ్వు ఇంకా పెళ్ళికాని వాడివి. నాకు పెళ్ళయింది. ఇద్దరు పిల్లలు కూడా వున్నారు. నువ్వు సంఘానికి వెరవకుండా నన్ను పెళ్ళి చేసుకోగలవా? నీ జీవితాన్ని త్యాగం చేయగలవా? నీవల్లకాదు. పది రాత్రులయ్యాక నేనంటే నీకు మోహం మొత్తుతుంది. పశ్చాత్తాపం ప్రారంభమవుతుంది

[Milf rider]

పెళ్ళి అయిన తొలిరోజుల్లో నా భర్త చాలా అందగాడని అనుకునే దాన్ని. కొంచెం పాతపడ్డాక ఆ భ్రమలన్నీ తొలగిపోయాయి. నీకు నేనైనా అంతే. ఇప్పుడు రంభలా అనిపించినదాన్ని రేపు రంగమ్మలా అనిపిస్తాను"
అతను నా మాటలకు అడ్డు తగిలాడు. "ఇవన్నీ సహజమైన విషయాలు. వీటిని అసహజంగా అనుకొని నిట్టూర్చడమే మనమంతా కామన్ గా చేసే తప్పు."

"పోనీ అవన్నీ వదిలేద్దాం. రేపు నా భర్తకు ఇదంతా తెలిస్తే నువ్వు నన్ను ఏలుకుంటావా? నాకు నమ్మకంలేదు. అందుకు కారణం నువ్వు చెడ్డవాడివని కాదు, నీ పరిస్థితు.

బంగారంలాంటి భవిష్యత్తు వదులుకోలేవు. మాటలకేం వుంది? ఎన్నయినా చెప్పగలం. తీరా చేతలకొచ్చాక వెనకడుగు వేస్తాం. అంతెందుకు- నీకు చాలా ఇష్టమయిన జుట్టుని నాకోసం వదులుకుని బోడిగుండు చేసుకోగలవా? చేసుకోలేవు. ఎందుకంటే నీ జుట్టు నీకు చాలా అందం ఇస్తుంది కాబట్టి. అందువల్ల నన్ను ఇక మరచిపో, ఎప్పుడూ కలుసుకోవాలని ప్రయత్నించకు. నా మాట మన్నిస్తానని నమ్మకం" ఎంతో సీరియస్ గా చెప్పాను.

అతను ఏదో మాట్లాడాలన్న ప్రయత్నాన్ని అడ్డుకున్నాను. నా మాటల ఎఫెక్టు అలా కొనసాగాలంటే ఇక సంభాషణను పొడిగించకూడదు. అందుకే అక్కడ నిలబడి వున్న రిక్షాను రమ్మనమని సైగ చేశాను.

రిక్షావాడు పరుగు పరుగున వచ్చాడు.

అందులో ఎక్కి కూర్చుని 'గుడ్ బై' అని ముఖం తిప్పేసుకున్నాను. అతను బాగా షాక్ తినేశాడేమో శిలాప్రతిమలా చూస్తూ నిలబడిపోయాడు. నాకు కావాల్సింది కూడా అదే.

రిక్షా కదిలింది.

అతను ఇక రాడన్నది సుస్పష్టం. అంతగా నిలదీసి బెదిరిస్తే జంకని మగవాడు అరుదు. అందుకే భవిష్యత్తు గురించి భయంకరంగా చెప్పి హడల గొట్టేశాను. కానీ ఈ శూన్యాన్ని నేను భరించగలనా అన్న కొత్త అనుమానం కలిగింది. అయితే ఆ అనుమానం నిజం కాకుండా నేను చాలా జాగ్రత్తలు తీసుకోవాల్సి వుంది.

నేనూ వూహించినట్టుగానే జయంత్ రాలేదు. ఈపాటికి అతనూ నన్ను భయంకరంగా తిట్టుకుని మరిచిపోయి వుంటాడనుకున్నాను.

రెండు రోజులు గడిచిపోయాయి.

మూడోరోజు మధ్యాహ్నం తిరిగి పిల్లల్ని కాలేజీకి పంపాక రెస్టు తీసుకుందామని అనుకున్నాను. మగతగా నిద్ర పట్టేసింది.

ఎవరో తలుపు తడుతున్నారు. ఇది కలా, నిజమా అని తర్కించు కుంటూ చుట్టూ చూశాను.

మళ్ళీ చప్పుడు. ఈ వేళప్పుడు ఎవరా అనుకుంటూ లేచాను. ఒంగోలు నుంచి ఉదయమే ఆయన ఫోన్ లో మాట్లాడారు. రెండు రోజుల తరువాత వస్తానన్నారు కాబట్టి ఆయనకాదు. మరెవరా అనుకుంటూ తలుపు తీశాను.

ఎదురుగ్గా వున్నది ఎవరో ఒక్కక్షణం పోల్చుకోలేకపోయాను. నున్నటి గుండుతో చెమటలు కార్చుకుంటూ నావైపు తదేకంగా చూస్తున్న జయంత్ ను చూస్తుంటే ఏదోలా అయిపోయాను.

నా మాటల్ని సీరియస్ గా తీసుకొని నాకోసం గుండు గీయించుకుని ఎదురుగా నిలబడ్డ అతన్ని చూస్తుంటే నా గుండెను మడతపెట్టేసినట్లనిపించింది. రక్తనాళాలు శరీరంలో నుంచి చొచ్చుకొని రక్తం కారిపోతున్నట్లుంది. పెద్ద గాలి అల తలకు విసురుగా తగిలినట్లయింది. నా భ్రమలన్నీ పటాపంచలయ్యాయి.

ఏమీ మాట్లాడకుండా లోపలికి రమ్మన్నట్లు దారికి అడ్డం తోలిగాను.

లోపలికొచ్చాడు.

హాల్లో ఒకరికొకరు ప్లాట్ గా చూసుకుంటూ నిలబడ్డాం.

అప్పుడు చూశాను అతడి తలను, గుండుమీది ఎర్రటి గాట్లు. చేత కానివాడు గుండు గీసినట్లు తలంతా గాట్లు. రక్తం గడ్డకట్టడంవల్ల గీతలు ఎర్రగా కనిపిస్తున్నాయి.

"ఏమిటిదంతా?" అని అడిగాను. ఎవరో నొక్కేస్తున్నట్లు కీచుమంటూ మోగింది నా కంఠం,

"గుండు గీసుకున్నాను. మిమ్మల్ని మధ్యలో వదిలిపోననీ, మీరంటే నాకెంతో ఇష్టమని చెప్పడానికే ఇలా తయారయ్యాను. మీరు చెప్పింది. నేనే చెయ్యాలనే తపనతో నాకు నేనే గుండు గీసుకున్నాను. అందుకే గాట్లు కాస్త ఎక్కువయ్యాయి. మిమ్మల్ని నమ్మించబోతున్నానన్న ఆనందంలో నొప్పి తెలియలేదు."

అప్పుడు ఏడ్చాను నేను. జీవితంలో చాలా ఏళ్ళ తరువాత మనస్ఫూర్తిగా ఏడ్చాను. మనసులోని కుళ్ళంతా కరిగిపోయేటట్లు ఏడ్చాను. నా ఇష్టమంతా కన్నీళ్ళతో తెలియజేయడానికి ఏడ్చాను. ఆ అభిమానానికి, ఆ పిచ్చి ప్రేమకూ, అందాన్ని కూడా చాలా సులభంగా తృణీకరించగలిగిన ఆ మోహావేశానికి కదిలిపోయి ఏడ్చాను.

ఒకడుగు ముందుకువేసి జయంత్ చేయి పట్టుకుని సోఫాలో కూర్చుంటూ లాక్కున్నాను. ఊహించని ఈ సంఘటనకు అతను పూర్తిగా నామీద వాలిపోయాడు.

అది హాలనీ, తలుపు మూయలేదనీ, ఎవరైనా వస్తే రెడ్ హ్యండెడ్ గా పట్టుబడతామనీ ఏమీ తోచలేదు ఆ క్షణంలో భయమంటే ఏమిటో దగ్గరకు రానివ్వలేదు మనసు. ఏమిచ్చి అతన్ని సంతోషపరుద్దామనే ఆలోచనంతా.

అతని దిగులునీ, అతని బాధనీ, అతని కోరికనూ, అతని తపననూ, అతని ఉద్వేగాన్నీ, అతని ఉద్రేకాన్నీ క్షణంలో తీర్చేయాలన్నంత ఆత్రుతతో మరింత దగ్గరకు లాక్కున్నాను.

నన్ను నేను అర్పించుకున్నాను.


* * *

ఇలాంటివి చాలారోజులు దాగవు. మౌనంగా సంభాషించుకునే ఓ చూపు. ఆత్మీయనంతా రంగరించుకున్న చిన్న పలకరింపు. ఆ వ్యక్తి కనబడగానే ముఖంలో ఎగజిమ్మే వెలుగు, అతని సాన్నిహిత్యంలో శరీరం తిరిగే వంపూ, ఇవన్నీ ఎదుటివాళ్ళకు మన రహస్యాన్ని ఈజీగా పట్టిస్తా యనుకుంటా.

మా సంబంధం ప్రారంభమైన ఆరునెలలకి కాబోలు నా భర్తకి విషయం తెలిసిపోయింది.

"ఏమిటిదంతా?" అని అడిగాడు.

ఇలాంటి సందర్భానికి ఎప్పుడో ప్రిపేర్ అయిపోయాను.

"ఏం చేయను! తప్పలేదు"

నావల్లకాదు. మెత్తటి మనిషి. అందుకే దీన్ని ప్రపంచంపు సమస్య చేయలేదు.

"ఎప్పుడో నిర్ణయించుకున్నాను. ఇలాంటి సిట్యుయేషన్ ఎదురైతే ఏం చేయాలో మనం విడిపోదాం. మీకు తెలియకుండా రహస్యంగా జయంత్ తో గడపడం నాకు మొదటి నుంచీ ఇష్టంలేదు. కాని చెప్పానుగా. తప్పలేదనీ" ఎదురుగా వున్న గోడను చూస్తూ చెప్పాను.

ఆయనలో చిన్న కదలిక.
"అతనితో వుంటావా?" కాసేపు మౌనం తరువాత అడిగారు.

"బహుశా వీలు కాదనుకుంటాను. మా ఊరు వెళ్ళిపోతాను."

"పిల్లలు?"

"మీరు వాళ్ళను చూసుకోలేరు. డ్యూటీలో బిజీగా వుండే మీకు వాళ్ళ పోషణ చాలా కష్టం. అందుకే నేను తీసుకుపోతాను. వేసవికాలం సెలవులకో, పండగలకో మీ దగ్గరికి పంపిస్తాను."

"ఇక మాట్లాడవలసింది ఏమీలేనట్లు ఆయన బయటికి వెళ్ళిపోయారు. పిల్లలు కాలేజ్ నుంచి వచ్చాక బయల్దేరి ఈ ఊరు వచ్చేశాను. అమ్మా వాళ్ళకు నేనొక్కదాన్నే సంతానం. అందుకే మొదట్లో బాధపడ్డా తర్వాత సర్దుకున్నారు."


* * *

"జయంత్ కి మరుసటిరోజు తెలిసింది విషయమంతా. తెలిసిందే తడవుగా పరిగెత్తుకు వచ్చాడు నా దగ్గరికి.

ఊరికి వచ్చీ రాగానే "బయల్దేరు" అన్నాడు.

"ఎక్కడికీ?"

"ఎక్కడ కేమిటి? ఎక్కడికైనా. మనం కలిసి వుందాం. ఇలాంటి పరిస్థితి వస్తే నేరుగా మా ఇంటికి వచ్చెయ్యమని చెప్పాను గదా" నొచ్చుకుంటూ మాట్లాడాడు.

"ఎలా రాను జయంత్? ఆవేశం తగ్గించుకుని ఆలోచించు. నువ్వు ఇంకా కుర్రాడివి. ఎంతో భవిష్యత్తు వుంది నీకు. నీతో వచ్చేసి దాన్నంతా ధ్వంసం చేయనా? వద్దు. అలాంటి వెర్రిమొర్రి ఆలోచనలు మానుకో. హాయిగా యింటికి వెళ్ళిపో. చక్కగా పెళ్ళి చేసుకో. ఇంకా పై చదువులు చదువు. రీసెర్చ్ చేస్తానని చెప్పావుగా. ముందు ఆ పని చెయ్."

అతను ఒప్పుకోలేదు. నన్ను వదిలి వెళ్ళడానికి ఎంతో కన్విన్స్ చేయాల్సి వచ్చింది. దాదాపు నాలుగు గంటల సుదీర్ఘ వాదోపవాదాల అనంతరం నన్ను వదిలి వెళ్ళడానికి అతి కష్టం మీద ఒప్పుకున్నాడు.

అతన్ని సాగనంపడానికి బస్టాండ్ వరకూ వెళ్ళాను.

దూరంగా వస్తున్నా బస్సు కనిపించగానే ప్రయాణీకులమతా హడావుడిగా లేచారు.

"ఇప్పటికీ మించిపోయిందేమీ లేదు. పిల్లల్ని తీసుకొని ఎక్కడికైనా దూరంగా వెళ్ళిపోయి పెళ్ళి చేసుకుందాం" అర్థిస్తున్నట్లు చేయి పట్టుకున్నాడు.

"వద్దు జయంత్.... నువ్వు ఇక్కడికి వచ్చి గొప్ప సహాయం చేశావ్. మనుషుల మీద నమ్మకం పెంచావ్. అంతకంటే నాకేం కావాలో చెప్పు. ప్రేమ, అభిమానం, ఆత్మీయత- ఇవన్నీ ఒట్టి గాలి కబుర్లు కావని నిరూపించావ్. మనుషుల మీద గొప్ప నమ్మకాన్ని పెంచావు. మనుషుల మీద ప్రేం పోయాక ఎలా బ్రతకడం? ఇప్పుడు అలా కాదు. మిగిలిన జీవితాన్ని నా చుట్టూ వున్న మనుషుల మధ్య అద్భుతంగా గడిపే ఉత్సాహాన్ని ఇచ్చావ్. నువ్వు చేసిన ఈ సహాయానికి జీవితాంతం ఋణపడి వుంటాను" ఏదో తెలియని ఉద్వేగంతో నా కళ్ళు వర్షిస్తున్నాయి.

బస్సు వచ్చి ఆగింది.

జయంత్ ని చేయి పట్టుకుని బలవంతంగా ఎక్కించాను. బస్సు కదులుతూ వుంది.

"ఇక నిన్ను చూడడం నీ పెళ్ళిలోనే" గట్టిగా అరిచాను.

నా చెంపలమీద జారుతున్న కన్నీళ్ళను చూడలేక తల తిప్పుకున్నాడు జయంత్.

బస్సు రేపిన దుమ్ము నన్ను పూర్తిగా కప్పేసింది.

* * *

తిలోత్తమ చెప్పడం పూర్తి చేసింది. ఆనంద విశాదాల్ మిశ్రమంలా కళ్లల్లో నీళ్ళు ఊరాయి. పైటతో కళ్ళు అద్దుకుని బలవంతంగా నవ్వడానికి ప్రయత్నించింది.

గోపాలకృష్ణ పరిస్థితి కూడా అదే. అతను ఆమె చెప్పినదానికి బాగా కదిలిపోయాడు.

"తిలోత్తమా! మీ ముగ్గురికి చేతులెత్తి నమస్కరించాలనిపిస్తోంది. ఎంతో ఎత్తుకు ఎదిగిపోయిన మిమ్మల్ని తలుచుకుంటుంటే మానవజాతి మీదే గొప్ప ప్రేమ కలుగుతోంది. ఈ భావనల్ని ఇలాగే గుండెలో అణిచేసి, వాటి ఒత్తిడికి చిప్పిల్లే అనుభూతినంతా ఒంటరిగా అనుభవించాలనుంది" అన్నాడు.

"ఇక్కడికి వచ్చింది నాతో ఇంతకాలం నిక్షిప్తమైన ఆ అనుభవాన్ని చెప్పడానికే గోపాలకృష్ణా! నీతో గడిపి సిరిసంపదలను పొందాలన్న ఉద్దేశ్యం నాకు లేదు. మనుషుల మీద గొప్ప నమ్మకం, ప్రేమ వుండడంకంటే వేరే సిరిసంపదలున్నాయా! అవి పుష్కలంగా వున్న నాకు ఇక మీ అక్కరలేదు. నేను వస్తాను గోపాలకృష్ణా!"

ఇద్దరూ లేచి బయటికొచ్చారు.

వర్షం ఇంకా ఆగలేదు. చినుకులు జోరుగానే పడుతున్నాయి.

తెల్లవారుతోంది. నల్లటి ఆకాశం సిమెంట్ రంగులోకి మారుతోంది.

"వర్షం బాగానే పడుతోంది. నేను వచ్చి ఇంటి దగ్గర దిగబెట్టనా?"

"వద్దు"

"పోనీ గొడుగైనా తీసుకెళ్ళు"

"ఇంత తెల్లవారిపూట వర్షంలో తడిసి చాలా రోజులైంది" అని అడుగు ముందుకు వేసింది.

ఎంతో ఆరాధనతో ఆమెవైపు చూస్తూండిపోయాడు అతను.


'కళ్ళు మూసినా నీవాయె, కళ్ళు తెరిచినా నీవాయె' అన్నట్లుంది గోపాలకృష్ణ పరిస్థితి. ఒకప్పుడయితే అలాంటి పాటలను వింటూ నవ్వుకునే వాడు. సినిమా పాటల్లో ప్రేయసిని ప్రియుడు, ప్రియుడ్ని ప్రేయసి పొగుడుకోవడం తప్ప ఏమీ లేదనుకునేవాడు. అవి అసహజంగా కూడా వున్నాయని భావించేవాడు. కానీ ఇప్పుడు తన అభిప్రాయం తప్పు అని తెలుసుకున్నాడు.

ప్రేమించనంతవరకు మన పరిధి విశాలంగా వుంటుంది. ఎవరినైనా ప్రేమిస్తే మన పరిధి చాలా కుంచించుకుపోతుంది. ప్రేమించిన వ్యక్తే ప్రపంచమైపోతుంది. ప్రపంచమే ప్రేమించిన వ్యక్తిగా దర్శనమిస్తుంది. ఈ కారణంవల్లనే ప్రేమికులు మిగిలిన ప్రపంచానికి అంధులైపోతారు.

చిన్నగాలి తన శరీరానికి తాకినా అది ప్రియురాలి స్పర్శలా అనిపిస్తుంది. కనిపించే పచ్చటి కొండలే తన ప్రేయసి కట్టుకున్న చీర అంచు మీద డిజైన్ లా అనిపిస్తుంది. ఎక్కడో దూరంగా వినిపించే పాట తన అవస్థను చూసి గంధర్వుడు చేసే ఆలాపనలా అనిపిస్తుంది. ఒక్కో రకమైన పువ్వు అ ప్రేయసి ఒక్కో అవయవానికి ప్రతీకలా అనిపిస్తుంది.

ప్రేమికుడు అనుభవించే అద్వైత స్థితి ఇది.
గోపాలకృష్ణ వీటికి అతీతుడేం కాదు. పైపెచ్చు భావుకుడు కనుక ఈ స్థితిలో మరింత మమైక్యత పొందుతున్నాడు.

తన కనురెప్పల మీదే వర్ష కాపురం పెట్టేసినట్టుంది అతడికి. అందుకే కనురెప్ప మూస్తే ఆమె తన కళ్ళలోని రెటీనా మీద ప్రతిబింబిస్తున్నట్లు భ్రమపడుతున్నాడు. తను పీల్చే గాలిలో ఆమె అస్థిత్వపు పరిమళం కలిసిపోవడం వల్ల తన ఊపిరితిత్తుల్లో అంత అలజడి కలుగుతూ వుందని భావిస్తున్నాడు.

"వర్ష" అనే రెండు అక్షరాలు తప్ప మరో అక్షరాన్ని తనకు అయ్యవారు నేర్పించలేదేమోనని అనుమానం పడుతున్నాడు.

ఉదయం కలల దుప్పటిని తొలగించగానే అతనికి ఆమె వెచ్చ వెచ్చగా గుర్తుకొస్తుంది. పెరట్లో చెట్టుచేమల్ని నిద్రలేపుతున్న నీరెండలో ఆమె పచ్చపచ్చగా గుర్తుకొస్తుంది. ఇంటిముందు కొప్పంతా పూలు తురుముతున్న తురాయి చెట్టును చూస్తుంటే ఆమె ఎర్రెర్రగా గుర్తుకొస్తుంది. భగవంతుడు కాలు మోపడానికి అక్కడక్కడా తివాచీలను పరచినట్లుండే పంట చేలను చూస్తుంటే ఆమె వెర్రి వెర్రిగా గుర్తుకొస్తుంది. కన్ను చేస్తున్న ఇంద్రజాలంలా అనిపించే ఆకాశంవెపుఇ సారించినప్పుడు ఆమె పిచ్చిపిచ్చిగా గుర్తుకొస్తుంది.

ఏ అర్థరాత్రో ఒంటరిగా కూర్చుని వున్నప్పుడు సన్నజాజుల పరిమళాన్ని గాలి నెత్తిమీద కుమ్మరిస్తున్నా పట్టించుకోకుండా ఆమెకు తన రక్తంతో ఉత్తరం రాయాలనీ, ఆమె నడిచే దారివెంట పాదాలు కంది పోకుండా నందివర్ధనం పూలు పరవాలనీ, ఆమె కనుపాపల్లో దృశ్యంగా ఇమిడిపోవాలనీ, ఆమె పెదవులమీద ఎప్పటికి వాడిపోని చిరునవ్వుల దండలా వేలాడాలనీ ఇలా ఏవేవో ఆలోచిస్తున్నాడు అతను.

[Milf rider]

ఇక్కడ మనకు తెలియని విషయం ఎంటి అంటె వర్ష మన అర్జున్ ఇష్టపడుతుంది.....అర్జున్ మన చంటి సినిమాలొ వెంకి లా అందరికి సహాయపడుతు జీవితం గడిపెవాడు....ఆఖరికి మన వర్షకు కూడ టౌనులొ ఎమి కావలి అన్నా తెచ్చి ఇచ్చెవాడు...మన గొపాలక్రిష్నా కారియర్ కూడా తీసుకొని పొయెవాడు.......ఇలా అందరి ఆదరాభిమానాలు అతి తక్కువ కాలములొనె చురగొనాడు మన వర్ష తో కలిపి ,ఇప్పటి వరకు అమె వెంటె అందరు పడ్డారు కాని మొదటి సారి ఒక మగవాడు తనను ఇబ్బంది పెడుతున్నాడు........కాని అది ఎలా చెప్పాలొ తెలియని పరిస్థితి.......తన మనస్సులొ ఈ పాట మొదలైంది...............

ఎల ఎల ఎల ఎల
ఎలా తెలుపను యెదలొని ప్రెమను మ్రుదువైన మాతను
గాలిలొన వెలితొతి రాసి
చూపన నెల మీద సిగ్గుముగ్గు వెసి చూపన
వాలు జదల కాగితాన
విరజాజుల అక్షరాలు పెర్చి కూర్చి చూపనా

రామ చిలక గొరువనక బొమ్మ గీసి తెలుపనా
రాధ క్రిష్నుల వంక చెయ్యి చూపి తెలుపనా
చిరునవ్వుతొ తెలుపనా కొన చూపుతొ తెలుపనా
నీలునవిలి తెలుపన గొల్లు కొరికి తెలుపన తెలుపకనె తెలుపనా

కాలివెల్లు నెలమీద రాసి చూపన
నా చీర కొంగు తొతి వెలు చుత్తి చెప్పన
కూనలమ్మ పాతలొ రయబారమంపన
గాలికైన తెలియకుంద మాత చెవిని వెయన నాలొ ప్రానం నీవని..

ఇది తెలియని మన్ అర్జున్ ఎప్పటిలానె ఉన్నాడు..........
"ఏం గురుడా! ఎప్పుడూ ఏదో మూడ్ లో వుంటున్నావు? కొంపదీసి వర్షమ్మను ప్రేమిస్తున్నావా ఏమిటి? అనడిగాడు ఓ రోజు అర్జున్ .

దానికి అతని నవ్వే సమాధానమయింది. అతను చెప్పకపోయినా అర్జున్ కి తన గురుడి అవస్థంతా అర్థమయింది. గురువుగారి అవస్థను చూసి అతను ముసిముసిగా నవ్వుకుంటున్నాడు.

ప్రేమ అంతే "ఇదీ" అని చెప్పగలిగిన వాళ్ళెవరూ లేరు. ఎవరైనా వున్నారూ అంతే వాళ్ళు నిజమైన ప్రేమికులు కారు. నిర్వచనంలోకి ఇమడనిది ప్రేమ. ఇది ఏమిటో తెలియదు కాబట్టే ప్రేమికుల చేష్టలు పిచ్చివాళ్ళ పనుల్లా అనిపిస్తాయి. లేకుంటే వీధిలో నడవడానికే జంకుగా ఫీలయ్యే గోపాలకృష్ణ రోజూ సాయంకాలం వర్ష కనిపిస్తుందేమోనని వీధుల్లో పచార్లు ప్రారంభించాడు. ఎప్పుడయినా ఆమె కనిపించినప్పుడు రూపాన్ని కళ్ళల్లో ప్రతిష్టించుకునేవాడు.

ఆరోజు కూడా యధాప్రకారం నిద్రలేచి, ఓ స్థంభానికి జారిగిలబడి వర్ష రూపానికి అరమోడ్పు కన్నులతో ఫ్రేము కడుతున్నాడు. రక్తంలోని ఆమె అనుభూతులకు రంగులద్దుతున్నాడు. గుండెల్లోని ఆమెకు గుడి కడుతున్నాడు. మొత్తం శరీరమంతా పరుచుకున్న ఆమె ఊహలకు వూపిరి పోస్తున్నాడు.

ఊర్లోకి వెళ్ళిన నరుడు హడావుడిగా అక్కడికి వచ్చాడు.

"గురుడా! ఏమిటింకా స్నానం చెయ్యలేదా? అక్కడ ఊరి జనమంతా నీకోసం వెయిట్ చేస్తున్నారు. ఈరోజు దేవుడి ఊరేగింపు అన్నది గుర్తులేదా?" అని నాన్ స్టాప్ గా మాట్లాడాడు.

అప్పుడు గుర్తొచ్చింది గోపాలకృష్ణకు. ఆరోజు దేవుడి వూరేగింపు విషయం. తను వెళ్ళి మొదట దేవుడికి హారతి ఇవ్వందే వూరేగింపు పనులు ప్రారంభం కావు. అందుకే అక్కడినుంచి లేచి తయారవడం మొదలు పెట్టాడు.

మరో అరగంటకు ఇద్దరూ వూరిలోకి బయలుదేరారు.

వీళ్ళు వచ్చేసరికి రథం దగ్గర చాలామంది వున్నారు. గోపాలకృష్ణను చూడగానే జనంలో కలకలం మొదలయింది.

పంతులు ఎదురెళ్ళి ఆహ్వానించాడు.

"రండి, మీకోసమే చూస్తున్నాం. ఈరోజు సాయంకాలం వూరేగింపు. మదనకామరాజు వంశానికి చెందిన మీరు మొదట పూజాకార్యక్రమాలు నిర్వహిస్తే పనులు ప్రారంభమవుతాయి" అతి వినయంతో అంటూ అతన్ని రథం దగ్గిరికి తీసుకొచ్చాడు.

వీధి మొదట్లో వున్న రథం రకరకాల చిలుకలు వాలిన చెట్టులా వుంది. మొత్తం రథమంతా కడిగి శుభ్రం చేయడంవల్ల అది నీరెండలో ఇంద్రధనుస్సు చిట్లి ఆ రూపం ఎత్తినట్లుంది.

గోపాలకృష్ణను అక్కడ నిలబెట్టి పంతులు మంత్రాలు చదివి, ఓ పళ్ళెంలో కర్పూరం వెలిగించి, దాన్ని అతనికిచ్చాడు. హారతి అయిపోగానే తిరిగి పళ్ళాన్ని పంతులకిచ్చాడు. ఈ సమయం కోసం చూస్తున్న మంగళ వాయిద్యాలు ఒక్కసారిగా మోగాయి. పంతులు రథం ఎక్కాడు. దేవుడికి అలంకరణలు ప్రారంభించాడు.

ఊరేగింపు సాయంకాలం ప్రారంభమవుతుంది. అప్పటివరకు ఊరేగింపు ఏర్పాట్లు జరుగుతుంటాయి.

హారతి అయిపోగానే గోపాలకృష్ణ అక్కడినుంచి బయల్దేరాడు. వర్ష కనిపిస్తుందేమోనన్న ఆశ అతన్ని ముందుకు నడిపిస్తోంది ఆ వీధిలో పోకుండా మలుపు తిరిగితే తన ఇంటికి త్వరగా చేరుకోవచ్చు. కాస్త ఆలస్యమైన శివరామయ్య ఇంటిగుండా వెళదామని నిర్ణయించుకుని అటు అడుగులు వేశాడు.

ఇల్లు దగ్గరవుతుంటే రక్తప్రసరణ హెచ్చింది. గుండె వేగంగా కొట్టుకోవడం ప్రారంభించింది.

మెల్లగా అడుగులేస్తూ ఇంటివైపు చూశాడు.

కిటికీ పక్కన కూర్చున్న ఆమెను చూడగానే ఓ క్షణంలో వెయ్యోవంతు ఆగిపోయాడు.

ఎవరో గొప్ప చిత్రకారుడు ఆమె చిత్రం గీసి రంగులు ఆరడానికి కిటికీకి వేలాడదీసినట్లుంది.

నీలం ఆకాశం ముక్కను కత్తిరించి కిటికీగా చేసి. మధ్యలో చందమామ అతికించినట్లనిపించింది.

సముద్రపు నీళ్ళమీద పడ్డ సూర్యకాంతి అల్లా ఫ్రీజ్ అయినట్లని పించింది.

ఆమె రూపం కళ్ళల్లో రంగుల వలయాలను సృష్టిస్తుంటే మెల్లగా అక్కడి నుంచి కదిలాడు.

తను కనుపించగానే అతనిలో కలుగుతున్న మార్పులను ఆమె గమనించింది. అయితే అతని గురించి ఓ క్షణం సేపైనా ఆలోచించడం ఇష్టం లేని ఆమె తిరిగి పుస్తక పఠనంలో మునిగిపోయింది.

అతను ఇంటికి చేరుకున్నాడు.

నరుడు మాత్రం రథం దగ్గరే ఆగిపోయాడు. జనంలో కోలాహలాన్ని వదలి ఒంటరిగా అడవిలో తపస్సు చేసుకుంటున్న ఋషిలా వుండే తన గురువుగారి ఇంటికి వెళ్ళబుద్ధి కాలేదు.

పిల్లలంతా తలస్నానాలు చేసి, చక్కగా ముస్తాబై వీధుల్లో పడ్డారు. స్త్రీలు ఇళ్ళంతా అలికి, శుభ్రం చేస్తున్నారు. మగవాళ్ళు రథం దగ్గరికి, ఇంటి దగ్గరికి తిరుగుతూ హడావుడిగా వున్నారు.

ఊరిలోని యువకుల్లో కొందరు వీధికి ఇరువైపులా గుంజలు నాటుతున్నారు. మరికొందరు వాటికి రంగు కాగితాల తోరణాలు కడుతున్నారు. మల్లాం నుంచి వచ్చిన గ్రామ్ ఫోన్ గొంతు సవరించుకుంటూ వుంది.

పూజారి ఆదేశాలిస్తుంటే కొందరు రథాన్ని పూలమాలలతో అలంకరిస్తున్నారు.
ఇలా మన అర్జున్ కూడ పనులలొ బిజి ఐపొయాడు ఆకలి కూడ మరిచిపొయి,,,,,,,చెమట తడిచిపొయిన చొక్కా విప్పి అలా బనియన్ తొ పని చెస్తుంటె అక్కడ వాళ్ళు గుడ్లు అప్పగించి కండలు తిరిగినా మన అర్జున్ బాడీని చుస్తు చొంగా కార్స్తునారు ఇది గమనించినా వర్ష....తనకు ఒక టవల్ కప్పింది...ఎంటి ఇలా అందరి ముందరా షర్ట్ విప్పి ఎక్స్పొసింగ్ అంది,,,ఎవరైనా చుస్తె దిష్టి తగుల్తుంది అంటుంది వర్ష,,,,మన వొంటి దిష్టి గిష్టీ ఎమి తగలదు అంటాడు అర్జున్.........ఇలా మాటల్లొ అతని వంక చుస్తు ఈ లోకాని మర్చిపొయింది....మన అర్జున్ చిటికెసి పిలిచెంతవరకు ఈ లోకం లోకి రాలేదు .......ఇలా అతనిని ఇంటికి బలవంతముగా పిలుకొని వెళ్ళీ వొడ్డిచింది..........

సాయంకాలం నాలుగు గంటలకే వాతావరణం మారిపోయింది. ప్రతి ఇంటిముందూ నీళ్ళు చల్లి ముగ్గులు పెట్టారు. నీటి చెమ్మమీద తేలుతున్న ముగ్గులు ముత్యాలను ఆరబెట్టినట్లున్నాయి. ఎర్రమట్టి గీతలతో అలరారుతున్న ఇళ్ళు అందమైన పావురాళ్ళు పెట్టుకున్న గూళ్ళలా వున్నాయి.

వీధి మధ్యలో వేలాడుతున్న మామిడాకుల తోరణాలు ఆకాశం మెడలోని పచ్చల హరాల్లా మెరిసిపోతున్నాయి గ్రామ్ ఫోన్ రికార్డు లోంచి వినిపిస్తున్న భక్తకన్నప్పలోని సినిమా పాట గ్రామం చేత నృత్యం చేయిస్తున్నట్లుంది.

సాయంకాలం అయిదు గంటలకి ఊరేగింపులోని మొదటి భాగం వసంతోత్సవం ప్రారంభమవుతుంది. రథం ముందు అటూ ఇటూ రెండు పెద్ద బిందెల్లో వసంతం కలుపుతారు.

వసంతం అంతే నీళ్ళల్లో పసుపు, సున్నం కలిపితే వచ్చేదే. గ్రామస్తులు ఆ నీటిని చెంబుల్లోకి తీసుకుని తమకు ఇష్టమైన వాళ్ళమీద చల్లడమే వసంతాలు పోసుకోవడం. ఈ ఘట్టం ప్రారంభం అయిన తరువాత ఊరేగింపు జరుగుతుంది. ఎదుటి వ్యక్తి మీదున్న ఇష్టాన్ని ఇలా వసంతాలు పోయడం ద్వారా గ్రామస్తులు వ్యక్తపరుస్తారు. చాలా ఉత్సాహంగా, అంతకంటే ఉద్రేకంగా జరుగుతుంది ఇది. తమకు ఇష్టమైన వ్యక్తి ఎక్కడున్నా వెదికి పట్టుకుని వసంతం పోస్తారు. అప్పటికే చాలామంది యువకులు చెంబులు తీసుకుని రథం దగ్గర తయారైపోయారు.

ఊరేగింపులో వసంతోత్సవాల ఘట్టం అంతే నరుడికి చాలా ఇష్టం.

అబ్బాయిలు, అమ్మాయిలు చక్కగా ముస్తాబై వసంతాన్ని నింపుకుని తమను మనసుపడ్డవాళ్ళ కోసం హాడావుడిగా వెదకడం- వాళ్ళు కనిపించగానే తొందర తొందరగా వసంతాన్ని నెత్తిమీద కుమ్మరించడం వసంతం తనను పూర్తిగా తడిపేసినప్పుడు కళ్ళు తుడుచుకుంటూ తన మీద వసంతాన్ని పోసిన వ్యక్తికేసి కొంటెగా, అంతకంటే ఆత్మీయతతో చూడడం అబ్బాయిలయితే అమ్మాయిలవైపు 'తెలిసిందిలే- గుట్టు తెలిసిందిలే' అన్నట్లు చూడడం- అమ్మాయిలు సిగ్గు బరువుతో ఎదుటి వ్యక్తికేసి ఆరాధనతో పెదవులపై చిరునవ్వులను పూయించడం. ఇవన్నీ చూస్తూ చిన్నపిల్లాడే అయిపోతాడు అతను. అందుకే నాలుగు గంటల నుంచే రథం దగ్గరకు వెళదామని తన గురుడ్ని పోరుపెట్టాడు.

గోపాలకృష్ణకూ తొందరగా అక్కడికి వెళ్ళాలని వుంది. వర్ష తప్పక అక్కడికి వస్తుందని తెలుసు. గ్రామంలోని వాళ్ళంతా వసంతాల దగ్గర గుమికూడుతారు. అందులో చాలామందే పాల్గొంటారు. వసంతాల దగ్గర గుమికూడుతారు. అందులో చాలామందే పాల్గొంటారు. వరసయిన వాళ్ళ మీద వసంతాలు చల్లడం అక్కడి సాంప్రదాయం. కాస్త వయసైన వాళ్ళు మాత్రం అందులో పాల్గొనకుండా ప్రేక్షకులైపోయి, వసంతాలు పోసుకుంటున్న వాళ్ళను చూస్తూ ఎంజాయ్ చేస్తారు.

వసంతాలను చూడడం ఎవరూ మిస్ చేయారు. కాబట్టి వర్షను ధాన్య అక్కడికి తీసుకువస్తుందని అతని నమ్మకం. కాని మరీ నాలుగు గంటలకే అక్కడికి వెళ్ళడం ఇబ్బందిగా అనిపిస్తుందని వెళ్ళలేకపోయాడు.

చివరికి ఆరుగంటల ప్రాంతాన ఇద్దరూ అక్కడికి చేరుకున్నారు.

వీధుల్లో నీళ్ళు చల్లడంతో మట్టి వాసన గమ్మత్తుగా ఆ ప్రాంతమంతా ఆవరించింది. ముగ్గులు ఎవరో వనదేవత మెడలోని ముత్యాలదండల్లా వున్నాయి. కాలం చెక్కమీద సంధ్యకాంతిని అరగదీసి కలిపినట్టు వసంతం నీళ్ళు ఎర్రగా కనిపిస్తున్నాయి.

పంతులు రథం ఎక్కి అందులోని ఉత్సవ విగ్రహానికి పూజ చేస్తున్నాడు. గోపాలకృష్ణను చూడగానే అందరూ అడ్డు తొలిగారు. అతనూ, నరుడూ ముందుకు సాగి రథం ముందు నిలుచున్నారు.

గోపాలకృష్ణ కళ్ళు వర్ష కోసం వెదుకుతున్నాయి. ఆమె ఎక్కడా కనిపించడం లేదు. ఏదో తెలియని నిరాశ గుండెను మెలిపెడుతోంది.

ఇంకా పంతులు పూజ చేస్తున్నాడు.

అప్పటికే కుర్రకారంతా చేతుల్లో చెంబులు పుచ్చుకుని పూజ ఎప్పుడు ముగుస్తుందా, వసంతాలు చల్లుకుందామా అని ఆత్రుతతో ఎదురు చూస్తున్నారు. కొందరైతే ఎవరిమీద వసంతం పోయాలోనని ఆలోచిస్తున్నారు.

పంతులు చివరిసారిగా మంత్రాలు బిగ్గరగా చదివి, విగ్రహం మెడలోని పూలమాలను సరిచేసి కిందకు దిగాడు.

వృద్ధులు అలా చేతులు జోడించి ఉత్సవమూర్తిని భక్తి పారవశ్యంతో చూస్తున్నారు.

పులిరాజు, వెంకట్రామయ్య ఓ మూలచేరి గోపాలకృష్ణ వంక గుర్రుగా చూస్తున్నారు. ఇంకెంత కాలం ఈ భోగం అన్నట్లు వాళ్ళిద్దరూ అతనివైపు చులకనగా చూస్తూ ఏదో గొణుక్కుంటున్నారు. ఈ మసక వెలుతురులో వాళ్ళు వేటకు బయలుదేరిన నక్క, తోడేలు జంటలా వున్నారు.

అలా కళ్ళు తిప్పుతున్న గోపాలకృష్ణ ఓ దగ్గర ఆగిపోయాడు.

అక్కడ ధాన్య, ఆమె వెనక వర్ష నిలబడి చూస్తున్నారు.

ఆరోజు విచిత్రంగా చంద్రోదయం ఆకాశంలో కాకుండా జనంలో జరిగినట్టు మెరిసిపోతున్న వర్ష ముఖారవిందాన్ని చూసి అతను ఎగ్జయిట్ మెంట్ కు గురయ్యాడు.

అక్కడి నుంచి చూపులను మరల్చుకోవడం సాధ్యం కావడం లేదు. ఏదో ట్రాన్స్ లో వున్నట్లు అతను అటువైపే చూస్తున్నాడు.

"వసంతాలు ప్రారంభిద్దామా బాబుగారూ?" పంతులు మెల్లగా అడిగాడు అతడ్ని.

అలాగేనన్నట్లు తల వూపాడు.

వసంతోత్సవం ప్రారంభమైనట్లు పంతులు జనంవైపు చూసి సంజ్ఞ చేశాడు. దీనికోసమే ఎదురుచూస్తున్న యువకులు ఒక్కసారిగా ముందుకు దూకారు. తమమీద ఎవరైనా వసంతాలు పోస్తారేమోనని తమను తాము రక్షించుకోవడానికి కొందరు ఇళ్ళవైపు పరుగెత్తారు. వాళ్ళను వెంటాడుతూ చెంబులోని వసంతం చిందిపోకుండా పరుగెడుతున్నారు మరికొందరు.

క్షణంలో అక్కడి వాతావరణం కోలాహలంగా తయారయ్యింది.

అంతలో పునర్వాసు జనం మధ్యలోంచి దూరి వసంతాన్ని తీసుకుని, అంతే వేగంతో వచ్చి గోపాలకృష్ణ మీద దాన్ని కుమ్మరించింది. తెల్లటి బట్టలు ఎర్రగా, అక్కడక్కడా పసుపుపచ్చగా తయారై సాక్షాత్తూ ఆ మన్మథ దేవుడు అక్కడ ప్రత్యక్షమైనట్లు అతను మెరిసిపోయాడు.

పులిరాజు కళ్ళల్లో వసంతం పడి మండినట్లు గిజగిజలాడిపోయాడు. అతనికి తెలియకుండానే అతని పిడికిలి గోపాలకృష్ణ మీద కసితో బిగుసుకుంది.

తను గాఢంగా ప్రేమించిన అమ్మాయి అలా పరాయి మగాడిమీద వసంతం పోయడం అతను భరించలేకపోతున్నాడు. దీన్ని గమనించిన వెంకట్రామయ్య అతని భుజంపై బాధపడవద్దన్నట్లు చేత్తో చరిచాడు.

పునర్వసు అలా గోపాలకృష్ణమీద వసంతం పోయడాన్ని మిగిలిన జనం బాగా ఎంజాయ్ చేశారు. వాళ్ళు ఆమెను ప్రోత్సహిస్తున్నట్లు చప్పట్లు చరిచారు.

ఆమె అటు వెళ్ళగానే మరో అమ్మాయి వసంతాన్ని అతనిమీద పోసింది. మళ్ళీ జనం ఉత్సాహంగా చప్పట్లు చరిచారు. అతను అలా సెంటర్ ఆఫ్ అట్రాక్షన్ అయిపోవడాన్ని చూసి పులిరాజు ఈర్ష్యతో ఉడికిపోతున్నాడు. ఊర్లో అతని డామినేషన్ చూసి వెంకట్రామయ్య కోపంతో ఊగిపోతున్నాడు. కోపం కంటే ఈర్ష్య డేంజరస్. అందుకే పులిరాజు నిలువెల్లా దహించుకుపోతున్నాడు.

గోపాలకృష్ణకు నీళ్ళు పైన పడుతుండడం వల్ల ఊపిరి ఆడడం లేదు. కళ్ళల్లో సన్నటి మంట. అయితే దాన్ని లెక్క చేయకుండా మధ్య మధ్యలో కళ్ళు తెరిచి వర్షవైపు చూస్తున్నాడు.

అతను అలా తనవైపే చూస్తున్నాట్లు భ్రమిస్తోంది ధాన్య.

"నా హీరో నావైపే చూస్తున్నాడు. అలా వెళ్లి కాసింత వసంతం చిలకరించి వస్తాను" అంది వర్షతో.

"అలా చేశావంటే నేను వెళ్ళిపోతాను. ఆచారం పేరుతో ఆడపిల్లల్ని నాశనం చేసే అతను హీరోనా? తాతా ముత్తాతల పేరు చెప్పుకుని నయా పైసా పని చేయకుండా వేళకు షడ్రసోపేతమైన విందు భోజనం ఆరగించే ఆ సోమరిపోతు నీ హీరోనా? నాన్సెన్స్...... నువ్వు వసంతం పోయడానికి వెళితే నేను ఇంటికి వెళ్ళిపోతాను..... అంతే" చివరగా బెదిరించింది వర్ష.

"అయితే పోయానులే. నువ్వు వెళ్ళిపోయావంటే నాకు తోచదు" లోపల మనసు పడుతున్న కష్టాన్నంతా కళ్ళల్లో వ్యక్తపరుస్తూ చెప్పింది ధాన్య.

అమ్మాయిలు ఒక్కొక్కరే వచ్చి గోపాలకృష్ణ మీద వసంతాలు పోస్తున్నారు నరుడు ఉత్సాహంగా గురువుగారికి జరుగుతున్న వసంతా భిషేకాన్ని చూస్తున్నాడు.

అంతలో గోపాలకృష్ణకు ఓ కొంటె ఆలోచన వచ్చింది. దాన్ని తలుచుకుంటుంటే తెలియని ఉత్సాహం రక్తాన్ని ఊపేస్తోంది.

అనాది ప్రేమికులంతా అతన్ని ముందుకు నెడుతున్నారు. అజ్ఞాత శక్తులు అతన్ని ప్రేరేపిస్తున్నాయి. ధైర్యం, అంతకంటే మించిన తెగువ మున్ముందుకు తోస్తున్నాయి. ఏదో ఉద్రేకం విచక్షణాజ్ఞానాన్ని మింగేసింది.

అంతే..... తనమీద వసంతం పోసి ఎదురుగా నిల్చుని నవ్వుతున్న అమ్మాయి చేతిలోని వెండి చెంబును లాక్కున్నాడు.

అలా నిలబడి బుద్ధిగా వసంతాలు పోసుకోవడమే తప్ప, ఎన్నడూ వసంతాలు ఎవరిమీదా పోయాని గోపాలకృష్ణ మొదటిసారి చెంబు చేతుల్లోకి తీసుకోవడంలో జనం ఉత్కంఠతో నిలుచుండిపోయారు. ఆ తరువాత అతను ఏం చేయబోతాడోనని రెప్పలు వాల్చకుండా చూస్తున్నారు.

గోపాలకృష్ణ నెమ్మదిగా నడిచి చెంబు ముంచాడు. ఎర్రటి వసంతం చెంబు నుంచి జారుతుండగా పైకి లాగాడు.

తల పైకెత్తాడు తనమీద పోయడానికే వసంతం నింపుకున్నాడని అంతకు ముందు అతని మీద వసంతాలు పోసిన స్త్రీలంతా ఎవరికి వారే అనుకుంటూ టెన్షన్ గా నిలబడి చూస్తున్నారు.

అయితే గోపాలకృష్ణ చూపులు ధాన్యవైపు ప్రసరించగానే జనం కీ ఇచ్చిన బొమ్మల్లాగా అటువైపు తలలు తిప్పారు.

ధాన్య అయితే చిన్నపిల్లలా కేరింతలు కొడుతోంది.

అతను నెమ్మదిగా అడుగులేస్తున్నాడు. ధాన్య మరికొంత ముందుకు వచ్చి నిలబడాలని అనుకుంది గానీ కాళ్ళు కదలడం లేదు.

అతను మరింత దగ్గరయ్యాడు.

వసంతం పోసుకోవడానికి ప్రిపేర్ అయిపోయిన ఆమె కళ్ళు మూసుకుంది. జనం బిర్రబిగుసుపోయి చూస్తున్నారు.

గోపాలకృష్ణ దాన్యను సమీపించి, పక్కకు ఓ అడుగువేసి చెంబు ఎత్తి వర్శపై కుమ్మరించాడు.

ఈ హఠాత్ పరిణామాన్ని ఊహించని ఆమె కళ్ళు మూసుకోక పోవడం వల్ల వసంతం కళ్లల్లో పడి మండింది. అయితే మంట కళ్ళల్లోనో, గుండెల్లోనో ఆమె తెలుసుకోలేకపోయింది.

పంతులమ్మమీద గోపాలకృష్ణ అలా వసంతాలు పోయడంతో జనం మొదట నిశ్చేష్టులై, ఆ తరువాత తేరుకుని చప్పట్లు చరిచారు.

ఈ శబ్దాలకు ధాన్య కళ్ళు తెరిచింది. తనమీద వసంతం పోయాలేదని గ్రహింపుకొచ్చి చుట్టూ చూసింది.

పచ్చగా, పసుపు కొమ్ములా మెరిసిపోతున్న వర్షను చూడగానే జరిగింది ఆమెకు తెలిసిపోయింది.

చుట్టూ చేరి చప్పట్లు చరుస్తున్న జనాన్నంతా ఓసారి చూసి వర్ష పైటకొంగును నోటికి అడ్డం పెట్టుకుని అక్కడనుంచి పరుగెత్తింది.

జీవితంలో మొదటిసారి ఆమె తన ప్రవృత్తికి విరుద్ధంగా అక్కడి నుంచి పారిపోయింది.

తను వసంతం పోయడంతో సిగ్గు ముంచుకొచ్చి ఆమె వెళ్ళి పోయిందనుకుని జీవితంలో మొదటిసారిగా అతనూ తప్పు చేశాడు. మరి ఈ పరిణామాల పర్యవసానం ఏమిటో కాలమే నిర్ణయించాలి.

అమ్మాయిలు ఒక్కొక్కరే వచ్చి గోపాలకృష్ణ మీద వసంతాలు పోస్తున్నారు నరుడు ఉత్సాహంగా గురువుగారికి జరుగుతున్న వసంతా భిషేకాన్ని చూస్తున్నాడు.

అంతలో గోపాలకృష్ణకు ఓ కొంటె ఆలోచన వచ్చింది. దాన్ని తలుచుకుంటుంటే తెలియని ఉత్సాహం రక్తాన్ని ఊపేస్తోంది.

అనాది ప్రేమికులంతా అతన్ని ముందుకు నెడుతున్నారు. అజ్ఞాత శక్తులు అతన్ని ప్రేరేపిస్తున్నాయి. ధైర్యం, అంతకంటే మించిన తెగువ మున్ముందుకు తోస్తున్నాయి. ఏదో ఉద్రేకం విచక్షణాజ్ఞానాన్ని మింగేసింది.

అంతే..... తనమీద వసంతం పోసి ఎదురుగా నిల్చుని నవ్వుతున్న అమ్మాయి చేతిలోని వెండి చెంబును లాక్కున్నాడు.

అలా నిలబడి బుద్ధిగా వసంతాలు పోసుకోవడమే తప్ప, ఎన్నడూ వసంతాలు ఎవరిమీదా పోయాని గోపాలకృష్ణ మొదటిసారి చెంబు చేతుల్లోకి తీసుకోవడంలో జనం ఉత్కంఠతో నిలుచుండిపోయారు. ఆ తరువాత అతను ఏం చేయబోతాడోనని రెప్పలు వాల్చకుండా చూస్తున్నారు.

గోపాలకృష్ణ నెమ్మదిగా నడిచి చెంబు ముంచాడు. ఎర్రటి వసంతం చెంబు నుంచి జారుతుండగా పైకి లాగాడు.

తల పైకెత్తాడు తనమీద పోయడానికే వసంతం నింపుకున్నాడని అంతకు ముందు అతని మీద వసంతాలు పోసిన స్త్రీలంతా ఎవరికి వారే అనుకుంటూ టెన్షన్ గా నిలబడి చూస్తున్నారు.

అయితే గోపాలకృష్ణ చూపులు ధాన్యవైపు ప్రసరించగానే జనం కీ ఇచ్చిన బొమ్మల్లాగా అటువైపు తలలు తిప్పారు.

ధాన్య అయితే చిన్నపిల్లలా కేరింతలు కొడుతోంది.

అతను నెమ్మదిగా అడుగులేస్తున్నాడు. ధాన్య మరికొంత ముందుకు వచ్చి నిలబడాలని అనుకుంది గానీ కాళ్ళు కదలడం లేదు.

అతను మరింత దగ్గరయ్యాడు.

వసంతం పోసుకోవడానికి ప్రిపేర్ అయిపోయిన ఆమె కళ్ళు మూసుకుంది. జనం బిర్రబిగుసుపోయి చూస్తున్నారు.

గోపాలకృష్ణ దాన్యను సమీపించి, పక్కకు ఓ అడుగువేసి చెంబు ఎత్తి వర్శపై కుమ్మరించాడు.

ఈ హఠాత్ పరిణామాన్ని ఊహించని ఆమె కళ్ళు మూసుకోక పోవడం వల్ల వసంతం కళ్లల్లో పడి మండింది. అయితే మంట కళ్ళల్లోనో, గుండెల్లోనో ఆమె తెలుసుకోలేకపోయింది.

పంతులమ్మమీద గోపాలకృష్ణ అలా వసంతాలు పోయడంతో జనం మొదట నిశ్చేష్టులై, ఆ తరువాత తేరుకుని చప్పట్లు చరిచారు.

ఈ శబ్దాలకు ధాన్య కళ్ళు తెరిచింది. తనమీద వసంతం పోయాలేదని గ్రహింపుకొచ్చి చుట్టూ చూసింది.

పచ్చగా, పసుపు కొమ్ములా మెరిసిపోతున్న వర్షను చూడగానే జరిగింది ఆమెకు తెలిసిపోయింది.

చుట్టూ చేరి చప్పట్లు చరుస్తున్న జనాన్నంతా ఓసారి చూసి వర్ష పైటకొంగును నోటికి అడ్డం పెట్టుకుని అక్కడనుంచి పరుగెత్తింది.

జీవితంలో మొదటిసారి ఆమె తన ప్రవృత్తికి విరుద్ధంగా అక్కడి నుంచి పారిపోయింది.

తను వసంతం పోయడంతో సిగ్గు ముంచుకొచ్చి ఆమె వెళ్ళి పోయిందనుకుని జీవితంలో మొదటిసారిగా అతనూ తప్పు చేశాడు. మరి ఈ పరిణామాల పర్యవసానం ఏమిటో కాలమే నిర్ణయించాలి.

గోపాలకృష్ణ నుంచి పిలుపు రావడంతో ధాన్యకన్నా ఆమె తండ్రి సంబర పడిపోయాడు. ఇక తనింట్లో ధనధాన్యాలకు లోటుండదని ఉప్పొంగి పోయాడు. కాలంతోపాటు జారిపోయిన సిరిసంపదలను తిరిగి పొందుతామన్న ఆనందం ఆయన్ను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తోంది.

ఇక ధాన్య అయితే ఒక్క క్షణం నింపాదిగా వుండలేకపోయింది. ఏ పని ముందు చేయాలో, ఏది వెనక చేయాలో తెలియనంత కన్ ప్యూజన్ లో పడిపోయింది. ఎప్పుడు రాత్రవుతుందా, గోపాలకృష్ణ కౌగిలిలో తన ఇరవై రెండేళ్ళ యవ్వనాన్ని ఆరపెడదామా అన్న ఆతృత ఆమెలో.

ఆ పౌర్ణమిరోజున శివరామయ్య ఇంట్లో జరుగుతున్న హడావుడినంతా వర్ష ఆశ్చర్యంతో గమనిస్తోంది.

కేవలం ఓ మూఢనమ్మకంతో తమకు సిరిసంపదలు కలిసొస్తాయని పెళ్ళికాని తన కూతుర్ని పరపురుషుడితో రాత్రి గడపమని పంపిస్తున్న శివ రామయ్యను చూస్తుంటే ఆమెకు జాలి కలిగింది. ఈ దురాచారాన్ని ఎలా రూపుమాపాలో తెలియడంలేదు. ఏదో పెద్ద ఉద్యమమో, దీర్ఘకాలిక ప్రణాళికో, లేక ఏదో జరగరానిది జరిగితేనో తప్ప దీనికి పుల్ స్టాప్ పెట్టడం కుదరదని కూడా ఆమెకు అర్థమైంది.

[Milf rider]

అప్పటికీ ఉండబట్టలేక శివరామయ్యను పిలిచి ఇదంతా మూఢాచారం తప్ప మరేమీ కాడని చెప్పబోయింది. ఆమె నోరు తెరిచి చెప్ప బోయేంతలో ఆయన అడ్డు తగిలి- "నువ్వేమీ చెప్పకమ్మా! ఈరోజు వినే మూడ్ లేదు. రేపటినుంచి ఈ ఇంట్లో శ్రీలక్ష్మి కాలిగజ్జెల రవళి వినిపించబోతోంది. సిరిసంపదలు పొంది మమ్మల్ని ముంచెత్తబోతున్నాయి" అంటూ ట్రాన్స్ లో వున్నట్టు మాట్లాడాడు.

ఇక తనేమీ చేయలేననిపించి కాలేజీ కెళ్ళింది.

సాయంకాలం తిరిగొచ్చేసరికి ధాన్య పెళ్ళికూతురిలా ముస్తాబై వుంది.

ఆకుపచ్చ రంగు పట్టుపావడా, ఓణీలో ఆమె అచ్చు పంటచెలులూ పచ్చ పచ్చగా వుంది. తలమీద పెట్టుకున్న సూర్యవంక, చంద్రవంక ఆభరణాలు ఆ చేలమీద వాలిన బంగారు గువ్వల్లా వున్నాయి. జడ కుచ్చులున్న జడ నీటికాలువలా అద్భుతంగా వుంది. నడుముకున్న వడ్డాణం బంగారు తీగలతో పంటచేల చుట్టూ వేసిన కంచెలా వుంది. పాపిట మీద నుంచి సాగి ముఖంమీదకి జారిన పాపిటబిళ్ళ, బావినుంచి నీళ్ళు తోడడానికి వేసిన బంగారు ఏతాంలా వుంది. కాళ్ళకున్న వెండిగజ్జెలు చేస్తున్న శబ్దాలు, పొలాల్లో అలసటను మరిచిపోవడానికి కూలీలు పాడుతున్న జానపద గీతాల్లా విన్పిస్తున్నాయి.

వర్షను చూస్తూనే ఆమె "వర్షా! రా!" అంటూ ఆహ్వానించింది.

ఏమీ మాట్లాడకుండా తన గదిలోని వచ్చింది వర్ష. అచ్చు పెళ్ళి కూతురిలా తయారైన దాన్యను చోడగానే ఏదో బాధ మనసును పిండు తూంటే అలానే తన బెడ్ మీద వాలిపోయింది. అమ్మవారికి బలి ఇవ్వడానికి మేకను అలంకరించిన దృశ్యం కళ్ళముందు కదలాడింది. మేకకు, ధాన్యకు ఏమీ బేధం కనబడడం లేదు. ఒకటి ప్రాణం పోగొట్టుకుంటే, ఇంకొకటి మానం కోల్పోతుంది తేడా అంతే.

చీకట్లు చిక్కబ్దే కొద్దీ చంద్రుడు అదే నిష్పత్తిలో వెలుగులు విరజిమ్ము తున్నాడు. లోకమంతా మల్లెపూలను పరిచినట్టుంది వెన్నెల.

భోజనం చేశాక, కాసేపు రెస్ట్ తీసుకుని బయల్దేరింది ధాన్య.

కొండ దగ్గరికి వచ్చేసరికి కాళ్ళు తడబడ్డాయి. గుండె వేగంగా కొట్టుకోవడం ప్రారంభించింది.

కొండ ఎక్కడం ప్రారంభించింది. రెండు అడుగులు వేసిందో లేదో తన ఓణీ దేనికో తగిలి వెనక్కి లాగినట్లు అనిపించడంతో ఠక్కున ఆగింది.

వెనక్కి తిరిగి చూస్తే ఎదురుగ్గా గోపాలకృష్ణ.

చప్పున సిగ్గు ముంచుకొచ్చి తల వాల్చిందిగానీ, కళ్ళు మాత్రం కిందకు చూడడం లేదు. వెన్నెల్లో మెరిసిపోతున్న అతన్ని చూడాలన్న తహతహ కళ్ళను వాలనివ్వడంలేదు.

"దండకం గొప్పతనం ఏమిటో తెలుస్తోంది. దేవత ప్రత్యక్షమవగానే భక్తుడు దండకం ప్రారంభిస్తాడు. ఆ పదాలు చక్కటి సమాసాలు- అందులోని లయ- ఆ ఒడుపు చాలా వుంటాయి. భావోద్వేగాన్ని ప్రకటించేందుకు దండకం మంచి ప్రక్రియ. అందుకే నాకిప్పుడు దండకం చెప్పాలనిపిస్తుంది. ఎందుకంటే అచ్చు దేవతలా కనిపిస్తున్నావు కాబట్టి" అతను ఆమె చుబుకాన్ని పైకి లేపి చెప్పాడు.

ఆ చిన్న పొగడ్త ఆమెలో పెద్ద సంచలనాన్నే కలిగిస్తోంది. అంతే కాకుండా అతని స్పర్శ ఆమె యవ్వనాన్ని మొదటిసారిగా నిద్ర లేపింది. ఏవో ప్రకంపనలు అలల్లా రక్తంలో కదులుతున్న భావన.

ఆమె అలంకరణను కింద నుంచి పైవరకు ఓసారి పరిశీలించాక "ఈ అలంకరణలో నువ్వు దేవతలా వున్నా- ఇంత అలంకరణ ముందు ముందు ఇబ్బంది పెడుతుంది. శృంగారంలో మనమీద ఎంత తక్కువ బట్టలుంటే అంత ఎక్కువ సుఖం లభిస్తుంది" అని చిన్నగా నవ్వాడు.

ఆమె ఏమీ మాట్లాడలేదు.

"వస్తనంటే పడి ఛస్తాను కాళ్ళకాడ- అని ఆత్రేయ నీలాంటి పిల్లను చూసే రాసుంటాడని నాకనిపిస్తోంది"

ఆమె పెదవుల మధ్య చిర్నవ్వు పాల నురగలా పొంగింది.

"రా" అని చేయి పట్టుకున్నాడు.

ఇద్దరూ కొండ ఎక్కారు.

భవనానికి పక్కగా ఆరుబయల్లో వాళ్ళిద్దరికీ పడక ఏర్పాటు చేశాడు నరుడు. అతను అప్పటికే లోపల గుర్రుపెట్టి నిద్రపోతున్నాడు.

ఇద్దరూ వెళ్ళి పడకమీద కూర్చున్నారు.

"అవునూ! ఇంతకీ మీ టీచర్ ఏముంటుంది?" అని అడిగాడు.

అప్పుడు మరో స్త్రీ ప్రస్తావన రావడం ఇబ్బంది అనిపించలేదు ధాన్యకు. వర్ష గురించి డీటైల్స్ అనీ విన్నాక తను ఇంతవరకు ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన గురించి అడిగాడు.

ఇది కాస్త చెప్పేస్తే ఇక ఆలస్యం వుండదన్న ఆత్రుతతో ఆమె చెప్పడం ప్రారంభించింది.

"ఈ సంఘటన మరొకరికి చెప్పాల్సి వస్తుందని నేను అనుకోలేదు. అందుకే ఎక్కడ నుంచి ఎలా ప్రారంభించాలో తెలియడం లేదు" అని ఓ క్షణం ఆగి తిరిగి కొనసాగించింది.

"అప్పుడు నేను మద్రాసులో వుండేదాన్ని. డిగ్రీ చదవడానికి అక్కడికి వెళ్ళాను. కోడంబాకంలో మా మేనత్త వుండేది. ఆమెకు ఎవరూ లేరు. ఒక్కత్తే వుండేది. ఆమెతోపాటు వుండి చదువుకోవడనికి నిర్ణయం జరిగింది రోజూ కాలేజీకి వెళ్లడం, తిరిగి రావడం ఇలా జరుగుతున్నాయి. రోజులు.

ఓరోజు మా మేనత్త ఎవరో బంధువు చనిపోయాడంటే ఊరెళ్ళింది. నేనొక్కదాన్నే ఇంట్లో.

సాయంకాలం కాలేజీ నుంచి ఇంటికి వచ్చాక బోర్ గా అనిపించడంతో సాలెగ్రామ్ కు వెళ్ళాలనుకున్నాను. అక్కడ మా ఫ్రెండ్ వుంది. దాంతో పిచ్చాపాటీ వేసి ఏడుగంటలకల్లా తిరిగి ఇల్లు చేరుదామని నిర్ణయించుకుని బయల్దేరాను.

సిటీబస్సులు మారి దానిల్లు పట్టుకునేటప్పటికి వీధిదీపాలు వెలిగాయి. ఆకాశం బాగా మబ్బు పట్టడం వాళ్ల అప్పుడే చీకట్లు ముసురుకున్నాయి.

ఇంత కష్టపడి అక్కడికి వెళితే నా ఫ్రెండ్ లేదు. సినిమాకెళ్ళిందని చెప్పారు. ఉసూరుమంటూ తిరిగి బయల్దేరాను. వీధిలోకొచ్చేటప్పటికి ఓ వాన చుక్క నా ముక్కమీద పడి బ్రద్దలైంది.

నాలుగు అడుగులు వేశానో లేదో చినుకులు ప్రారంభమయ్యాయి. వడివడిగా నడుస్తూ బస్సు టెర్మినల్ దగ్గరకొచ్చాను. మా కాలనీ బస్సు కోసం వెయిట్ చేస్తూ నిలబడ్డాను.

నాకు అటుగా వున్న ఓ యువకుడు నన్ను అదేపనిగా చూస్తున్నాడు. నేను గమనించినా అతను చూపులను మరల్చుకోవడంలేదు. సిటీలో ఇలాంటివి మామూలే గనక నేను పట్టించుకోలేదు. కానీ అతను మాత్రం నన్ను తినేసేలా చూస్తుండటం క్రీగంట గమనిస్తూనే వున్నాను. అతని చూపులు ఎక్కడెక్కడ తగుల్తున్నాయో తలెత్తి చూడకపోయినా తెలుస్తూనే వుంది.

చినుకులు ఎక్కువయ్యాయి. జల్లు మీద పడుతుండడంతో నేను మరి కాస్త వెనక్కి జరిగాను.

వర్షానికి అక్కడ చాలామంది గుమికూడడం ప్రారంభించారు. బాగా రష్ గా వుంది.

"ఛీ..... ఛీ..... వెధవ వాన" అని నాలో నేనే విసుక్కున్నాను. నా పెదవుల కదలికలను కనిపెట్టి కాబోలు "మీరు తెలుగా?" అని అడిగాడు అతను.

దూరంగా నిలుచున్నా అతను నా పక్కకు ఎప్పుడు చేరాడో నేను గమనించలేదు. నా పక్కన నిలబడడమే గాకుండా ఎంతో చనువుగా మేనత్త కూతుర్ని పలకరించినంత సునాయాసంగా మాట్లాడుతున్న అతన్ని చూసి నిజంగానే ఒక్కక్షణం భయమేసింది. అదే క్షణంలో కోపం కూడా వచ్చింది.

నాలోని మార్పులను అతను గమనించినట్టు లేడు. "ఏ ఊరు?" అతనే మళ్ళీ అడిగాడు.

నేను అతనివైపు పరిశీలించి చూశాను. దాదాపు ఇరవై అయిదేళ్ళ వయసుంటుంది. తెల్లటి ఫ్యాంటుమీద గళ్ళ షర్టు టక్ చేసుకున్నాడు. లేత ముఖంలో ఏదో క్రూరత్వం తోడేలుపిల్ల పచ్చగడ్డిలో కదలాడుతున్నట్టు కనిపిస్తోంది.

నేను సమాధానం చెప్పలేదు.

నా చేతిలోని నవలను చూసి "అయ్యయ్యో! పుస్తకం తడిసిపోతోంది. ఇంతకీ ఏం నవల?" అంటూ నా ముఖం మీదకి వంగాడు.

వ్యవహారం శ్రుతిమించుతూ వుందని నాకు అర్థమైంది.

"నవల పేరు చెప్పకపోతే పోనీలెండి- ఇంతకీ రేటెంత?" అని ప్రశ్నించాడు.

"పాతిక" అన్నాను అతన్నుంచి ఎలా తప్పించుకోవాలా అని ఆలోచిస్తూ.

"పుస్తకం రేటు కాదు నీ రేటు?"

ఒక్కసారిగా అతనిమీద పడి గొంతు కొరికేద్దామన్న ఆవేశం వచ్చింది. ఎలానో తమాయించుకున్నాను.

"నువ్వు ఎంత పాతివ్రత్యం నటించినా అసలు విషయం నాకు తెలిసిపోయింది. నువ్వు రేతున్న మనిషివని నా సిక్తుసెన్స్ చెప్పింది."

కోపంతో నేనెక్కడ పగిలిపోతానేమో ననిపించింది. ఆ సిక్తుసెన్స్ అనేపదం అంతే నాకు ఎలర్జీ. ఈ మధ్య చాలా నవలల్లో ఈ పదం దొర్లుతుండడం దానికి కారణం. వాడు అలాంటి చీప్ నవలలు చదివే ఆ పదం నేర్చుకుని వుంటాడని నా నమ్మకం.

"ఎంతయినా ఫరవాలేదు. రాత్రికి అయిదు వందలయినా సిద్ధమే" అన్నాడు గొంతు తగ్గించి.

వాడు జీవితంలో స్త్రీవైపు చూడకుండా గట్టిగా బుద్ధి చెప్పాలనుకున్నాను.

"నేనలా అనిపిస్తున్నానా?" అని అడిగాను నవ్వును ముఖంలో పులుముకుంటూ.

"ఖచ్చితంగా అలా కాదుగానీ ఫ్యామిలీ టైప్ అనుకున్నాను."

"భలే కరెక్టుగా చెప్పారే."

"అదే మరి ఈ చిట్టిబాబు స్పెషాలిటీ. అర కిలోమీటరు దూరం నుంచి చూసైనా ఏ పిల్ల ఎలాంటిదో చెప్పగలను" కాలర్ ఎగరేశాడు.

"మీ రేటుకు ఓ.కే. కానీ చిన్న రిక్వెస్టు. హోటల్ కు గానీ, మరెక్కడికిగానీ వద్దు. మా ప్లాట్ సేఫెస్ట్ ఫ్లేస్ ఓకేగదా" అన్నాడు.

"అలానే"

"అయితే అదిగోండి బస్సు" అంటూ కిందకు ఉరికాను.

నా వెనకే వాడు చొంగకార్చుకుంటూ కుక్కలా వెనకపడ్డాడు.

బస్సులో నాపక్కనే కూర్చోబోతే "వద్దు ఎవరైనా చూస్తే బాగోదు. అటెళ్ళి కూర్చో" అన్నాను.

వాడు ఇబ్బందిగానే పక్క సీటు దగ్గరికి కదిలాడు.

మా కాలనీ రాగానే ఇద్దరం దిగాం.

వాడి వివరాలడుగుతూ మా వీధిలోకి వచ్చాం. మరో పదడుగుల దూరంలో మా ఇల్లు వుందనగా వాడిని ఆపి "అదిగో ఆ ఎల్లో పెయింట్ వేసిన అపార్టుమెంటులోనే మా ఇల్లు నెంబర్ ఫైవ్. ఫస్ట్ ఫ్లోర్ రైట్ లో వేసిన అపార్టుమెంటులోనే మా ఇల్లు నెంబర్ ఫైవ్. ఫస్ట్ ఫ్లోర్ రైట్ లో ఉంటుంది. నేను వెళ్ళిన పావుగంటకు వచ్చేయి. నీకోసం తలుపులు తెరిచే వుంచుతాను" అని చెప్పాను.

నా ప్లాట్ ను చేరుకొని వాడు వచ్చేలోపు చేయాల్సిన కొన్ని పనులు పూర్తి చేశాను. స్నానం చేసి బట్టలు మార్చుకుని హాల్లోని సోఫాలో కూర్చున్నాను.

ఖచ్చితంగా పావుగంట తరువాత వచ్చాడు.

లోపలంతా చీకటిగా వుండడంతో వాడు తాత్కాలికంగా అంధుడై పోయాడు.

"బాబూ" స్వీట్ గా పిలిచాను.

"ఇదేమిటి ఏమీ కనిపించడం లేదు. కరెంట్ లేదా?"

"ఆఁ మా ప్లాట్ లోనే కరెంట్ పోయినట్లుంది. మరేం ఫర్వాలేదు గానీ నేను చెప్పినట్లు అడుగులు వెయ్ నేరుగా హాల్లోకి వచ్చేస్తావు."

వాడు ద్వారం దగ్గరే కదులుతున్నట్లు మసగ్గా కనిపిస్తున్నాడు.

"అలానే ఒకడుగు ముందుకు వెయ్- ద్వారం దాటేస్తావు. ఆఁ అట్లాగే ముందుకు వెరీ నైస్ బాయ్. ఆఁ ఆగు- పక్కకి తిరిగి జస్ట్ టూ స్టెప్స్."

వాడు నేను చెప్పినట్లే అడుగులు వేశాడు.

"అక్కడ చేత్తో తడుము కుర్చీ తగుల్తుంది. సిక్తుసెన్స్ ఉందన్నావు కదా నువ్వు ఈజీగానే ప్రొసీడ్ కాగలవు."

వాడు గుడ్డివాడిలా చేతులతో తడిమి కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.

"ఇక్కడెందుకు మళ్ళీ? నువ్వెక్కడున్నావో చెబితే అక్కడికే వచ్చేస్తాను" అసహనంగా అన్నాడు.

మళ్ళీ వర్షం మొదలయినట్లు చప్పుడు. ప్రపంచమే పెద్ద కాటుక దబ్బీలా వుంది.

"అంత తొందరయితే ఎలా? శృంగారంలో స్పీడ్ పనికిరాదు. బొత్తిగా అనుభవం లేనివాడే తొందరపడేది. నువ్వు చాలా ఎక్స్ పీరియన్స్ వున్నవాడివి కదా. అందునా నువ్వు ఆడపిల్లను దూరం నుంచి చూసే ఫ్యామిలీ గర్లో, బిచ్చో చెప్పగలిగిన ప్రతిభావంతుడివి. నువ్వు నా మాట వినకుండా ముందుకు వచ్చావంటే అంతే సంగతులు. కిందంతా గాజు ముక్కలున్నాయి. అవి గుచ్చుకుంటే అంతా రసాభాసవుతుంది."

"గాజుముక్కలా?"

"ఆఁ ప్లవర్ వేజ్ ఇప్పుడే పగిలిపోయింది. భూదేవి అద్దాల చీర కట్టుకున్నట్లు అవి పరుచుకున్నాయి."

"పెద్ద చిక్కే."

"అవును. అందుకే నేను లేవమన్నప్పుడు లేచి వచ్చేయి."

వాడు ఏమీ మాట్లాడలేదు. అదోరకమైన యిబ్బందివల్లే వాడికి నోట మాట రావడం లేదని తెలుసు.
"మరి స్టార్ట్ చేద్దామా?"

ఆ మాటకు ఠక్కున లేచాడు వాడు. శబ్దాలనుబట్టి వాడు లేవడాన్ని గుర్తించాను.

"లేవకు చెప్పానుగదా. నువ్వు లేచి అడుగులు వేస్తే గాజుముక్కలు శత్రువుల్లా నీ పాదాల్ని చీరేస్తాయని."

అతను అయిష్టంగానే తిరిగి కూర్చున్నాడు. నేను ఎందుకలా ప్రవర్తిస్తున్నానన్న పజిల్ వాడి ముఖాన్ని వికారంగా ఉబ్బిస్తోందని నాకు తెలుసు.

"నువ్వక్కడే- నేను ఇక్కడే- నువ్వు నేను చెప్పింది వినాలి తప్ప మరేం చేయకూడదు. రామా ఈజ్ ఏ గుడ్ బోయ్ అన్నట్లు నువ్వు కూర్చోవాలి. మరి స్టార్టు చేయనా?"

అతను వూపిరి బిగపట్టాడు.

"ఇదంతా ఎందుకో నీకు అర్థం కావడంలేదు. పోగా పోగా అర్థమవుతోంది. ఒకరికి ఒకరు కనిపించని ఈ చీకట్లో ఇద్దరం చాలా దూరంలో వుండి జరిపే ఈ కొత్తరకం రొమాన్స్ ఎలా వుందో చివర్లో నువ్వే చెప్పాలి.

ఇందులో భాగంగా మొదట జుట్టుముడి విప్పుతున్నాను. ఇప్పుడు పైనున్న క్లిప్ తీశాను, నా జుట్టు బంధనాలన్నీ తెంచుకొని చల్లగాలికి కదిలిన మేఘంలా పరుచుకుంది. కానీ పాపం నీకేమీ కనిపించడంలేదు అవునా?"

అతను కుర్చీలో ఇబ్బందిగా అటూ ఇటూ కదిలాడు.

నేను కొనసాగించాను- "ఇదిగో నా రెండు చేతులూ నా విశాలమైన కళ్ళను తాకుతూ కిందకు దిగుతున్నాయి. నా కళ్ళు ఎంత బావున్నాయో గమనించావా? కనుపాపల్లో శృంగారాన్నంతా కూరినట్లు మత్తుగా, డ్రీమీగా వుంటాయి. కళ్ళెత్తితే చాలు కనకాభిషేకాలు అవి నా కళ్ళులాంటి కళ్ళను చూసే అని వుంటాడు నండూరి.

ఇక నా ముక్కు- నువ్వు గ్రహించావో లేదో గానీ మన్మధుని విల్లులా వుంటుంది. నా పెదవులను చూసి దొండపండులేమో అన్న భ్రమలో చిలకలు వాలినా ఆశ్చర్యం లేదన్నట్లు వుంటాయి. అలానే కిందికి దిగితే నా కంఠం- పొడవుగా చీలి నరలాను నగ్నంగా ప్రదర్శిస్తూ మనోహరంగా వుంటుంది. కానీ నీకు ఏమీ కనిపించడం లేదు. ఐ పిటీ ఫర్ యూ."

తనను ఇబ్బంది పెట్టడానికి ఇక్కడకు తీసుకొచ్చానని అర్థమైంది అతనికి. దాంతో కోపంతో మనిషి ఊగిపోతున్నాడు. లేచి ఎటైనా అడుగు లేస్తే గాజు పెంకులు గుచ్చుకుంటాయన్న భయం అతన్ని బలవంతంగా కుర్చీలో కూర్చోబెడుతోంది.

నేనేమీ అతన్ని పట్టించుకోనట్లు సాగించాను. "ఇప్పుడు నా ఎడమీద పైట తీసేస్తున్నాను. వెలుతురు వుంటే పైట తీసిన మరుక్షణం సౌందర్యం బరువుకి నీ కళ్ళు పేలిపోయి వుండేవి. కానీ నీకా ఛాన్స్ లేదు. కళ్ళు వున్నా చూడలేని గుడ్డివాడివి" పైట తీశాను.

"నా ఎత్తు గుండెలు గుండ్రంగా, ఎదుటి మనిషిలో తుఫాను రేపుతున్నట్లు వున్నాయి. ఈ లోనెక్ జాకెట్ లోంచి బయటికి దుమకడానికి అవి చేస్తున్న ప్రయత్నం జాకెట్ వంపు తిరిగిన దగ్గర అద్భుతంగా కనిపిస్తోంది.
వాటి నునుపుకి నీ చూపులు కూడా జారిపోతాయి, కానీ నీకు ఏమీ కనిపించడంలేదు.

ఈ జాకెట్టుకి మొత్తం అయిదు హుక్ లున్నాయి. నాలుగు చాలు. కానీ మదపుటేనుగును బంధించడానికి ఎక్కువ సంకెళ్ళు ఉపయోగించినట్లు ఎక్ స్ట్రాగా ఒక హుక్ పెట్టుకున్నాను. అప్పటికి ఒక్కొక్కప్పుడు హుక్ లు తెగిపోతాయేమోనన్నట్లు వయసు పొంగుతుంటుంది. అయితే నీలాంటి నీచుల్ని చూసినప్పుడు వయసు పొంగదులే. కాబట్టి ఇప్పుడా సమస్య లేదు" అంటూ ఆగాను.

అతని కోపం, బాధ అతను ఊపిరి వదలడంతో తెలుస్తోంది.

"ఇప్పుడు మొదటి హుక్ విప్పుతున్నాను. అంత అందాల్ని వదలి పెట్టడం ఇష్టంలేనట్లు హుక్ రావడం లేదు. కానీ తంటాలుపడుతున్నాను. హమ్మయ్య- వచ్చేసింది" అన్నాను నేను. హుక్ వూడిన శబ్దం అతని చెవుల్లో విస్ఫోటనంగా అనిపించి వుంటుంది.

"ఇక రెండో హుక్- మూడో హుక్- నాలుగో హుక్. జాకెట్టు ఇప్పుడు సీతాకోక చిలుక రెక్కల్లా విడిపోయింది. చివరి హుక్ విప్పుతున్నాను. ఆఁ వచ్చేసింది. ఇప్పుడు నా పైభాగంలో బ్రా తప్ప ఏ ఆచ్ఛాదనా లేదు.

బ్లాక్ బ్రా అమృత భాండాలను పెట్టుకోవడానికి అల్లిన చిక్కంలా వుంది. మొన్ననే దీన్ని బజారులో కొన్నాను. సెవెంటీ ఫైవ్ రూపీన్ బావుందా? సారీ నీకు మీ కనిపించడంలేదుగా- బావుందో లేదో చెప్పలేవు. దీనికి వెనక హుక్- ఎలాస్టిక్ సాగబెరికి తప్పించాను."

ఫట్ మన్న చప్పుడు.

"ఇదిగో జాకెట్ తీసి ఒడిలో వేసుకున్నాను. తెల్లటి జాకెట్ నా ఒడిలో పెంపుడు కుందేలు పిల్లలా వుంది. బ్రా కూడా తీసి ఒడిలో వేసుకున్నాను. ఇప్పుడు నా టాప్ అంతా నగ్నంగా వుంది. నా హృదయసంపద గుడిమీద బంగారు కలశాల్లా- వద్దులే మొత్తం వాటి అందం, బింకం వర్ణిస్తే నువ్వు గుండాగి ఛస్తావ్."

"వాటీజ్ దిస్? నేను వెళుతున్నాను" అతను స్ప్రింగ్ లా లేచాడు.

"సారీ మిస్టర్ బాబు! కూర్చో! నువ్వు ఇప్పుడు లేచావో నేను అరుస్తాను. ఈ అపార్టుమెంట్ లో మొత్తం పన్నెండు ప్లాట్ లున్నాయి. ప్లాట్ కి అయిదుమంది చొప్పున వేసుకున్నా మొత్తం అరవై మంది వచ్చేస్తారు. నువ్వు నన్ను బలవంతం చేశాని చెప్పాననుకో- వాళ్ళు నిన్ను ఊరికే వదలరు. దేహశుద్ధి చేసి సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లకి అప్పగిస్తారు. కాబట్టి కూర్చో."


సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్లు అన్న మాటలు వినగానే అతను నీరసంగా కూర్చుండి పోయాడు.

"నువ్వు కూర్చున్నావు గనుక కంటిన్యూ చేస్తున్నాను. ఇక నా ఎద నుంచి కిందికి దిగితే నా నడుము ఎవరో చక్కటి రాజకుమారుడు వచ్చి నా పాణి గ్రహించాలని కోరుతూ అహోరాత్రులు తపస్సు చేసి చిక్కిపోయినట్లు నా నడుం మరింత సన్నగా కనిపిస్తుంది. బొడ్డు- మానస సరోవరం అనేది ఒకటుంటే అందులో విచ్చుకున్న ఒంటరి తామరపువ్వులా వుంటుంది. ఈ విచిత్రాన్ని నువ్వు చూడలేవు. బికాస్ నో కరెంట్."

అతను వూపిరి బిగపట్టడం తెలుస్తూనే వుంది. మరికాస్త ఇరిటేట్ చేయాలని- "చేయిచాస్తే అందేంత దూరంలో వున్న అందమైన ఆడపిల్ల అర్థనగ్నంగా వున్నా ఏమీ చేయలేని నిస్సహాయస్థితిలో వున్నావు. చీప్ పేపర్ మీద తపాలా బిళ్ళ సైజులో వున్న ఆడపిల్ల బొమ్మ చూసి ఆవేశపడే మగాడికి ఇలాంటి పరిస్థితి ఎదురవడం నరకం కదూ?" అన్నాను.

అతను ఏమీ మాట్లాడలేదు.

"ఇక నెక్ట్సు చీర- యవ్వన సామ్రాజ్యం చుట్టూ బిగుడుకున్న గోడలా చీర. మొత్తం పదహారు కుచ్చిళ్ళతో కిందికి దిగి అందం ఒత్తిడికి విచ్చుకున్న పువ్వులా వుంది.

సాధారణంగా పన్నెండు కుచ్చిళ్ళే పోసుకుంటాను. అయితే నేను చిన్న కుచ్చిళ్ళు పోసుకుంటాను. ఇవి ఏదో శృంగార కావ్యం పేజీల్లో లేవూ? ఓహ్! నీకు ఏమీ కనిపించదన్న విషయం మరిచిపోతుంటాను- సారీ.
బొడ్డు దగ్గర ;లోపలికి దోపుకున్న కుచ్చిళ్ళ మొదలు పట్టుకుని పైకి లాగాను. వెన్నెల్లో- హిల్ రెస్టారెంట్ లో కూర్చుని ఎదురుగా వున్న ప్రేయసి చీర కుచ్చిళ్ళను లెక్కపెట్టడం గొప్ప అనుభవం. కానీ నీకు ఆ ఈస్థిటిక్ సెన్స్ వున్నట్లు అనిపించదు. లేకుంటే బస్టాండ్ లో అమాయకంగా కనిపించిన ఆడపిల్లను వేశ్యగా ముద్రవేసి బేరం అడుగుతావా?

మొత్తం చీర అంతా కిందికి జారింది. కాళ్ళ దగ్గర ఎవరో పిచ్చివాడు నన్ను గన్నేరు పూలతో ఆరాధించినట్లు ఎల్లోచీర. ఇక మిగిలింది లంగా మాత్రమే."

అతను శ్వాస బరువుగా వదలడం తెలుస్తూనే వుంది.

"లంగా ముడి, ఏదో పేరు తెలీని నాలుగురెక్కల పువ్వులా వుంది. ఒక కొస పట్టుకొని లాగాను. మొత్తం నాట్ ఊడిపోయింది. పొత్తి కడుపు బంగారు సముద్రపు ఒడ్డులా వుంది. లంగాను కిందికి వదిలేశాను. ఇప్పుడు పూర్తిగా నగ్నంగా నేను."

తేలు కుట్టినట్టు అతను పైకి లేచాడు. "నేను వెళుతున్నాను. నువ్వు అరుచుకో- గీ పెట్టుకో."

అతను వెళ్ళబోయాడు.

"అదిగో ఇలాంటి ఆవేశమే నిన్ను ఇక్కడికి తీసుకు వచ్చింది. ఇప్పుడు కూడా అదే ఆవేశాన్ని ప్రదర్శిస్తే సెక్యూరిటీ అధికారి స్టేషన్ కి వెళతావు."

ఏం చేయాలో తెలియక కాసేపు గింజుకుపోయి చివరికి కూర్చున్నాడు. బుద్ధిగా కూర్చోవడం వీలుకాక కాలును అలా జాడించడంతో ఓ గాజుముక్క పాదంలో దిగబడిపోయింది. బాధ భరించలేక "అమ్మా" అని మూలిగాడు.

"చూశావా! బాధ కలిగినప్పుడు నువ్వు 'అమ్మా' అన్నావ్. 'నాన్నా' అని ఏడవలేదు. నేనూ అలాంటి స్త్రీనే కదా. నన్ను గౌరవించాలి. అంతే తప్ప బస్టాండ్ లోనో. రైల్వేస్టేషన్ లోనో ఒంటరిగా స్త్రీ కనబడగానే 'ఫిగర్' అని వెకిలిగా నవ్వుతూ నానా వంకర్లు తిరగడం ఎంత అసహ్యకరమైన విషయమో ఆలోచించు.

నువ్వే కాదు యూనివర్శిటీ ప్రొఫెసర్ దగ్గిరనుంచి, అటెండర్ వరకు ఇలా ఒంటరిగా స్త్రీ కనిపించగానే అడ్వాన్స్ అయిపోతారు. నీచంగా ప్రవర్తిస్తారు. నిన్ను ఇక్కడికి తీసుకువచ్చి బుద్ధి చెప్పాలనే ఇంతా చేశాను.

ఓ ఆడపిల్ల నగ్నంగా వున్నా ఏమీ చేయలేని స్థితిలో వుండడం మగవాడు భరించలేడు. ఆ భయంకరమైన అనుభవాన్ని నీకు చవిచూపించడానికే ఇంతకు తెగించాను ఇంకెప్పుడయినా యిలా ప్రవర్తించావో పర్మినెంట్ గా స్త్రీని అనుభవించలేని విధంగా తయారుచేస్తాను నిన్ను. బోధ పడిందా?"

అతను బెదిరిపోయాడు. అంతటితో వదిలేస్తున్నందుకు సంతోషిస్తున్నట్లు అటూ ఇటూ కదిలాడు.

"జస్ట్- వన్ మినిట్- బట్టలు వేసుకోవాలి" అన్నాను.

అతను లేవకుండా అలానే వుండిపోయాడు.

"ఊఁ ఇక వెళ్ళచ్చు- గుర్తుందిగా. ఇంకెప్పుడూ ఆడపిల్లల దగ్గర చీప్ గా ప్రవర్తించకు."

అతను మెల్లిగా లేచి, జాగ్రత్తగా ద్వారం దగ్గరికి అడుగులు వేసి వెనక్కి తిరిగాడు. తన కాసిని కాస్తంతైనా ప్రదర్శించాలని కాబోలు "నువ్వు కొత్త టెక్నిక్ తో హింసించావు. అందుకు నా జోహార్లు. కానీ అదే సమయంలో నువ్వు పరాయి మగాడి ముందు నగ్నంగా తయారయ్యావు కదా" అని పళ్ళు ఇకిలించబోయాడు.

"ఒరే ఫూల్! అతి తెలివి ప్రదర్శించకు. నేను ఇంతకుముందు బట్టలేవీ విప్పుకోలేదు. విప్పుకున్నట్లు నటించానంతే. ఇంకో పచ్చి నిజం ఏమిటో తెలుసా? పురుషుడు చాలా బలవంతుడైనా ఈ సమాజంలో వాడికి పూర్తిగా గెలుపు దక్కనివ్వకపోవడమే స్త్రీ గెలుపు- అర్థమైందా?" అన్నాను. వాడు ఇంకేం మాట్లాడలేకపోయాడు. మరుక్షణంలో అక్కడి నుంచి బయట పడ్డాడు.

"ఇదండీ గోపాలకృష్ణగారూ! నేను ఇంతవరకు ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన" అంటూ ముగించిన దాన్యను.

"వెల్ డన్- చాలా బాగా చేశావ్. జీవితంలో వాడు ఏ ఆడపిల్లనీ ఆట పట్టించి వుండడు" గోపాలకృష్ణ ఆమెను మనసారా అభినందించాడు.

"నిజమే- అప్పుడున్న ధైర్యాన్ని తలచుకుంటే ఆశ్చర్యంగా వుంటుంది."

"సిటీలో ఎవరో ఆకతాయి కుర్రాడు అడ్డగోలుగా ప్రవర్తించాడని అంత పెద్ద శిక్ష వేసినదానివి. పిలుస్తూనే నా దగ్గరకు రావడం వింతగా వుంది."

"నీమీదున్న ఇష్టం. నీతో ఒకరాత్రి గడపమని ఇంటిల్లిపాదీ చెబుతుంటే ప్రతి ఆడపిల్ల తనకు తెలియకుండానే నీ మీద ఇష్టం పెంచుకుంటుందని అనుకుంటా" అని తన ఇష్టాన్నంతా చుట్టముట్టి అందిస్తున్నట్లు పెదవులను గుండ్రంగా చేసి అతని పెదవులమీద అద్దింది.

అతడు ఆమె లేవకుండా తన మీదకు లాక్కుని రెండు చేతులతోనూ పొదివి పట్టుకుని "ఎప్పుడైనా ఓపెనింగ్ సెలబ్రేషన్ చూశావా?" అని అడిగాడు.

అప్పుడు ఆ ప్రశ్న వినడం దేనికో నాందిలా అనిపించి- "ఆఁ కాలేజీ బిల్డింగ్ కోసం కట్టిన కొత్త గదిని ప్రారంభించారు చూశాను" అంది.

"ఏం చేశారక్కడ?"

"చేయడానికేముంది గది ముందు కట్టిన రిబ్బన్ ను డి.ఇ. ఓ. కత్తిరించాడు. చుట్టూ చేరిన వాళ్ళంతా చప్పట్లు చరిచారు- దట్సాల్."

"అంటే ప్రతి ప్రారంభోత్సవానికీ రిబ్బన్ లాంటి అడ్డు వుంటుంది కదా."

"ఎందుకిదంతా ఇప్పుడు?" ఆమె అడిగింది.

"ఊరకనే" అని మరింత దగ్గరికి లాక్కున్నాడు.

ఆ ప్రశ్న అడగడానికి అదెలా సమయమూ, సందర్భమూ అయిందో ఆమెకు అర్థం కాలేదు.

మొదటగా అతను ఆమె కళ్ళను ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. వెన్నెలను మబ్బు మూసినట్టు ఓ క్షణం ఆమెకి ఏమీ కనబడలేదు. తరువాత చూస్తే వెన్నెల్లో తను దేదీప్యమానంగా వెలిగిపోతున్నట్టనిపించింది.

అతను అలానే కిందకు దిగుతున్నాడు. అదేదో దేవాలయంలో రాతిని మీటితే సప్తస్వరాలూ వినిపించినట్టు ఒక్కో అవయవం మీద ముద్దు పెడుతూంటే ఒక్కో రకమైన పులకరింత రక్తాన్ని గిలకొడుతోంది.

ఆమె తన అస్తిత్వాన్ని అతనిలో వెదుక్కుంటున్నట్టు గట్టిగా హత్తుకుంది.

అతను ఆమెను పూర్తిగా ఆక్రమించుకున్నాడు.

ఆమెకు ఎక్కడో అనీజీగా వుంది. గుర్రం ముందుకు వెళ్ళకుండా మొరాయిస్తుంటే జాకీలో కలిగే అనీజీ అది.

"ఇప్పుడు నీకు ఇష్టమైన పదం ఏదైనా ఒకటి చెప్పు" అడిగాడు అతను సడెన్ గా.

ఆమె ఒక్కక్షణం ఉలిక్కిపడి అతను ఏం అడిగాడో మననం చేసుకుని "వెన్నెల" అంది.

అదే నన్నడిగితే ఏం చెప్పేవాడినో తెలుసా? సెక్స్"

ఆమెకు ఒక్కసారిగా రక్తమంతా గిలకొట్టినట్లనిపించింది.

ఈ ప్రశ్నకు అది సందర్భం ఎలా అయిందో ఆమెకు తెలియలేదు. అదే అడిగింది.

"పిల్లలకు ఇంజక్షన్ చేసేటప్పుడు నొప్పి తెలియకుండా వాళ్ళ మైండ్ ని డైవర్ట్ చేయడానికి "ఇదిగో చాక్ లెట్" అన్నట్లు నిన్నూ డైవర్ట్ చెయ్యడానికి ఆ ప్రశ్న అడిగాను" అన్నాడు.

ఆమెకి అప్పటికీ అర్థం కాలేదు.

సరిగ్గా ఆ సమయంలోనే అతను తనకు కావాల్సింది సాధించుకున్నాడు.

"నీకు హేమటో ఫోబియా లేదు కదా?" అని అడిగాడు.

"అంటే?"

"రక్తాన్ని చూసి భయపడడం."

"ఉహూఁ" తల అడ్డంగా వూపింది.

ఉన్నట్లుండి ఆ ప్రశ్న ఎందుకు వేశాడో తెలియలేదామెకు. కానీ మరుసటి రోజు ఉదయం స్నానం చెయ్యడానికి బాత్రూమ్ లో బట్టలు విప్పుతున్నప్పుడు తెలిసింది తనకు హెమటో ఫోబియా వుందో లేదోనని అతను ఎందుకడిగాడో

[Milf rider]

అమావాస్య-

చుట్టూ చీకటి గట్టకట్టినట్లుంది. ఆకాశం మసి పేలికలా వికారంగా వుంది. గాలి శవాలు మంకువాసనను మోసుకెళుతున్నట్లు అదో విధమైన వాసన పరచుకుని వుంది. చలి ముసుగు దొంగలా మధ్య మధ్య శరీరాన్ని తాకుతోంది.

వెంకట్రామయ్యా, పులిరాజు శ్మశానం నుంచి వస్తున్నారు.

"ఒక్కక్షణం ఆలస్యాన్ని కూడా భరించలేను. ఎంత తొందరగా గోపాలకృష్ణ పతనానికి ముహూర్తం పెట్టేస్తే అంత మంచిది" పులిరాజు కసిగా చెప్పాడు.

"అలానే కానీ దానికి సమయమూ సందర్భమూ వుండాలి. సన్నడిగితే దానికి మంచి ముహూర్తం ముందుంది. అదెప్పుడో నేను చెబుతాను. మన పథకం సజావుగా సాగి వాడు వీధుల్లో పడాలంటే మనం అన్నీ పకడ్బందీగా అమలు చేయగలగాలి. ఊరికి వాడిమీదున్న విశ్వాసం అంత తొందరగా పోదు. వాళ్ళ విశ్వాసాన్ని దెబ్బ తీయాలంటే మనం గట్టిదెబ్బ కొట్టగలిగాలి."

"అది నిజమే. దేవుడిలా పూజించేవాడిని దెయ్యంగా చెప్పాలి. ఊరు ఊరంతా వాడ్ని రాళ్ళతో కొట్టి తరమాలి."

"అందుకే గదా మనం ఇంత ఆలోచించేది. మనం ఏ మాత్రం లీక్ అయినా జనం మన భరతం పడతారు. అందుకే ఆచీ తూచీ అడుగు వేయాలి. ఎంత ఆలోచించినా మన పథకంలో లొసుగులు కనబడడం లేదు. దీనికి మనం సూత్రధారులమైతే, ఇక పాత్రధారులు మనకు కావాలి. ఇందులో సహాయపడేందుకు మూడో వ్యక్తి అవసరం" ఆగాడు వెంకట్రామయ్య.

"ఆ వ్యక్తి ఎవరు? మన పథకాన్ని చిత్తశుద్ధితో అమలు చేయగల వ్యక్తి ఎవరు?"

"ఉంది......"

ఆ వ్యక్తి ఎవరో వినడానికి పులిరాజు చెవులను రిక్కించాడు.

"మోహన...." కొంతసేపు ఆగి తిరిగి చెప్పాడు వెంకట్రామయ్య.

"అవును. ఆమే సరైన వ్యక్తి. మనమీద అభిమానమూ, గోపాలకృష్ణ మీద అసహ్యమూ వున్న వ్యక్తే దానికి ఒప్పుకుంటుంది. గోపాలకృష్ణ మీద ఆమెకు ఎలాంటి ద్వేషం లేకపోయినా మనమీద అభిమానం వుంది చాలు. డబ్బు ఎర చూపించి ఆమెను బుట్టలో వేసుకోగలగాలి."

"దీనికి ఆమె ఒప్పుకుంటుందా?" పులిరాజు అనుమానంగా అడిగాడు.

"ఒప్పించాలి."

ఇద్దరూ ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుంటూ నడుస్తున్నారు.

"మనకు విజయం కలిగించమని క్షుద్రదేవతలను పూజించాం కదా. ఇక గోపాలకృష్ణ పతనం అట్టే దూరంలో లేదు. మోహన మనం వెళ్ళేసరికి ఇంటికి వచ్చి వుంటుంది. ఆమెను ఒప్పిస్తే ఇక మనం చేయాల్సిన పని ఏమీ వుండదు. అన్నీ వాటంతటవే జరిగిపోతాయి" వెంకట్రామయ్య నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అన్నాడు.

"ఇదంతా త్వరగా జరగాలి. మొన్న వసంతాల రోజు అమ్మాయిలు చివరికి పునర్వసు కూడా వాడిమీదే వసంతాలు కుమ్మరించింది, అది తలుచుకున్నప్పుడంతా ఒళ్ళు భగ్గున మండిపోతోంది"

"అవును. ఊరులో ఏ ఫంక్షన్ జరిగినా వాడి చేయి మొదట పడాలి. రథం కదలాలంటే కూడా వాడు వచ్చి మొదటి హారతి ఇవ్వాలి. చివరికి కీలెరిగి వాత పెట్టాలి. ఇకనుంచీ ఈ ఊరికి నేనే రాజు కావాలి. పూటకు గతిలేనివాడు వంశాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని రాజభోగాలు అనుభవిస్తాడా! అందుకే మనం ఆ పథకం వేసింది."

"అవునూ! వాడేమిటి- చివరలో రెచ్చిపోయి టీచరమ్మమీద వసంతాలు పోశాడు" పులిరాజు సడన్ గా అడిగాడు.

"అదే నాకూ అర్థం కావడంలేదు. వాడు ఆ పిల్లమీద మనసుపడి వుండాలి. లేకుంటే ఊరి జనం అంతా చూస్తూ వుండగా అంత డేర్ గా వసంతాలు పోయడు. బహుశా ప్రేమిస్తున్నాడేమో...."

"నాకూ అదేననిపించింది. కానీ వాడు ప్రేమించేదేమిటి! ఒకరోజు వాడుకుని వదిలేస్తాడు."

"అంతే..... అంతే....."

ఇద్దరూ ఇంటికి చేరుకున్నారు.

అమావాస్య-

చుట్టూ చీకటి గట్టకట్టినట్లుంది. ఆకాశం మసి పేలికలా వికారంగా వుంది. గాలి శవాలు మంకువాసనను మోసుకెళుతున్నట్లు అదో విధమైన వాసన పరచుకుని వుంది. చలి ముసుగు దొంగలా మధ్య మధ్య శరీరాన్ని తాకుతోంది.

వెంకట్రామయ్యా, పులిరాజు శ్మశానం నుంచి వస్తున్నారు.

"ఒక్కక్షణం ఆలస్యాన్ని కూడా భరించలేను. ఎంత తొందరగా గోపాలకృష్ణ పతనానికి ముహూర్తం పెట్టేస్తే అంత మంచిది" పులిరాజు కసిగా చెప్పాడు.

"అలానే కానీ దానికి సమయమూ సందర్భమూ వుండాలి. సన్నడిగితే దానికి మంచి ముహూర్తం ముందుంది. అదెప్పుడో నేను చెబుతాను. మన పథకం సజావుగా సాగి వాడు వీధుల్లో పడాలంటే మనం అన్నీ పకడ్బందీగా అమలు చేయగలగాలి. ఊరికి వాడిమీదున్న విశ్వాసం అంత తొందరగా పోదు. వాళ్ళ విశ్వాసాన్ని దెబ్బ తీయాలంటే మనం గట్టిదెబ్బ కొట్టగలిగాలి."

"అది నిజమే. దేవుడిలా పూజించేవాడిని దెయ్యంగా చెప్పాలి. ఊరు ఊరంతా వాడ్ని రాళ్ళతో కొట్టి తరమాలి."

"అందుకే గదా మనం ఇంత ఆలోచించేది. మనం ఏ మాత్రం లీక్ అయినా జనం మన భరతం పడతారు. అందుకే ఆచీ తూచీ అడుగు వేయాలి. ఎంత ఆలోచించినా మన పథకంలో లొసుగులు కనబడడం లేదు. దీనికి మనం సూత్రధారులమైతే, ఇక పాత్రధారులు మనకు కావాలి. ఇందులో సహాయపడేందుకు మూడో వ్యక్తి అవసరం" ఆగాడు వెంకట్రామయ్య.

"ఆ వ్యక్తి ఎవరు? మన పథకాన్ని చిత్తశుద్ధితో అమలు చేయగల వ్యక్తి ఎవరు?"

"ఉంది......"

ఆ వ్యక్తి ఎవరో వినడానికి పులిరాజు చెవులను రిక్కించాడు.

"మోహన...." కొంతసేపు ఆగి తిరిగి చెప్పాడు వెంకట్రామయ్య.

"అవును. ఆమే సరైన వ్యక్తి. మనమీద అభిమానమూ, గోపాలకృష్ణ మీద అసహ్యమూ వున్న వ్యక్తే దానికి ఒప్పుకుంటుంది. గోపాలకృష్ణ మీద ఆమెకు ఎలాంటి ద్వేషం లేకపోయినా మనమీద అభిమానం వుంది చాలు. డబ్బు ఎర చూపించి ఆమెను బుట్టలో వేసుకోగలగాలి."

"దీనికి ఆమె ఒప్పుకుంటుందా?" పులిరాజు అనుమానంగా అడిగాడు.

"ఒప్పించాలి."

ఇద్దరూ ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుంటూ నడుస్తున్నారు.

"మనకు విజయం కలిగించమని క్షుద్రదేవతలను పూజించాం కదా. ఇక గోపాలకృష్ణ పతనం అట్టే దూరంలో లేదు. మోహన మనం వెళ్ళేసరికి ఇంటికి వచ్చి వుంటుంది. ఆమెను ఒప్పిస్తే ఇక మనం చేయాల్సిన పని ఏమీ వుండదు. అన్నీ వాటంతటవే జరిగిపోతాయి" వెంకట్రామయ్య నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అన్నాడు.

"ఇదంతా త్వరగా జరగాలి. మొన్న వసంతాల రోజు అమ్మాయిలు చివరికి పునర్వసు కూడా వాడిమీదే వసంతాలు కుమ్మరించింది, అది తలుచుకున్నప్పుడంతా ఒళ్ళు భగ్గున మండిపోతోంది"

"అవును. ఊరులో ఏ ఫంక్షన్ జరిగినా వాడి చేయి మొదట పడాలి. రథం కదలాలంటే కూడా వాడు వచ్చి మొదటి హారతి ఇవ్వాలి. చివరికి కీలెరిగి వాత పెట్టాలి. ఇకనుంచీ ఈ ఊరికి నేనే రాజు కావాలి. పూటకు గతిలేనివాడు వంశాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని రాజభోగాలు అనుభవిస్తాడా! అందుకే మనం ఆ పథకం వేసింది."

"అవునూ! వాడేమిటి- చివరలో రెచ్చిపోయి టీచరమ్మమీద వసంతాలు పోశాడు" పులిరాజు సడన్ గా అడిగాడు.

"అదే నాకూ అర్థం కావడంలేదు. వాడు ఆ పిల్లమీద మనసుపడి వుండాలి. లేకుంటే ఊరి జనం అంతా చూస్తూ వుండగా అంత డేర్ గా వసంతాలు పోయడు. బహుశా ప్రేమిస్తున్నాడేమో...."

"నాకూ అదేననిపించింది. కానీ వాడు ప్రేమించేదేమిటి! ఒకరోజు వాడుకుని వదిలేస్తాడు."

"అంతే..... అంతే....."

ఇద్దరూ ఇంటికి చేరుకున్నారు.
మోహన వాళ్ళకోసం చూస్తూ రెడీగా వుంది.

"ఏమిటి బాబుగారూ! రమ్మన్నారట" అంది ఆమె వెంకట్రామయ్య కనపడగానే.

"ఇక్కడ అందరూ వున్నారు. మన ముగ్గురికీ తప్ప ఇది మరొకరికి తెలియకూడదు. డాబా మీదకు ఎయా. అక్కడికి ఎవరూ రారు" అని ఆయన మెట్లెక్కడం ప్రారంభించాడు.

రెండు మెట్లెక్కి ఆగి ద్వారం దగ్గరున్న ఇంటి నౌకరుతో "నారాయణా! ఎవరినీ పైకి రానివ్వకు" అని చెప్పి తిరిగి బయల్దేరాడు.

ముగ్గురూ డాబా మీదకు చేరుకున్నారు.

అప్పటికే అక్కడ ఆయనకు రాత్రి సరంజామా అంతా అమరి వుంది

ఆయన కుర్చీలో కూర్చుని మిగిలిన ఇద్దరినీ కూర్చోమన్నట్లు సైగ చేశాడు.

వాళ్ళు కూడా కూర్చున్నారు. మోహన కూర్చోగానే- "అబ్బబ్బ గాలి ఆడడం లేదు" అంటూ పైట తీసి ఒళ్ళో వేసుకుని కొంగుతో విసురు కోవడం మొదలుపెట్టింది.

ఆమె అలవాటే అంత. ఎంత గాలి వీస్తున్నా, ఎక్కడ వున్నా- "గాలి ఆడడం లేదు" అంటూ పైట తీసి ఒళ్ళో వేసుకుంటుంది. ఆమెను అలా చూసి చూసి ఏనుగులా వుండే వూజారి పంతులు పీనుగులా అయి పోయాడు.

"నీకు గాలి ఆడడం లేదని పైట తీసేస్తే మాకు నిజంగానే గాలి ఆడదు. ముందు ఆ పైట వేసుకో" అన్నాడు పులిరాజు సీరియస్ గా.

ఆమెకి వాళ్ళిద్దరంటే కొంత భయం వుంది. పులిరాజు మంత్ర గాడనీ, వెంకట్రామయ్య తంత్రగాడనీ ఆమె భయం. అందుకే వాళ్ళు ఆమెను అప్పుడప్పుడూ తమ స్వార్థానికి ఉపయోగించుకుంటూ వుంటారు. అందునా పని చేసినప్పుడంతా వెంకట్రామయ్య తృణమో, పణమో ఇస్తుంటాడు. అందువల్ల అతను చెప్పిన మాటను ఆమె జావాదాటదు.

"మోహనా! నీతో పనిబడే పిలిచించాను. నువ్వు మాకో గొప్ప సహాయం చేయాలి" వెంకట్రామయ్య విస్కీని ఓ సిప్ చేసి, గ్లాసు కింద పెడుతూ అన్నాడు.

"నేనేం చేయగలను?" ఆమె వినయంగా అడిగింది.

"చేయగలవు. అంతా మేమే చేస్తాం. నువ్వూ మాతోపాటు ఈ నాటకంలో ఓ పాత్ర వేయాలి. అంతే."

"నాటకమా?" ఆమె ఆశ్చర్యపోతూ అడిగింది.

"అవును. నాటకమే. గోపాలకృష్ణను భ్రష్టు పట్టించే నాటకం. వాడి పతనానికి నాంది పలికే నాటకం. రాజాలా, దర్జాగా బతుకుతున్న వాడ్ని భిక్షగాడుగా మార్చే నాటకం- ఊరికంతా దేవుడైనవాడ్ని సైతాన్ గా మార్చే నాటకం. పూజలు అందుకుంటున్న వాడికి పుట్టగతులు లేకుండా చేసే నాటకం" వెంకట్రామయ్య కళ్ళు వెలుతురులో ఎర్రగా మండుతున్నాయి.

ఆయన చెప్పినదంతా విని ఆమె భయపడిపోయింది. గోపాలకృష్ణకు వ్యతిరేకంగా జరుగుతున్న కుట్రలో తననీ భాగం పంచుకోమంటున్నారన్న విషయం అర్థమయింది. దీంతో ఆమె నిలువెల్లా వణికి పోయింది.

"మీరు చెప్పింది వింటుంటే నిజంగానే గాలి ఆడడంలేదు" అంటూ ఆమె మళ్ళీ పైటతీసి, ఒళ్ళో వేసుకుంది.

"నీకొచ్చిన భయం ఏమీలేదు. అన్నిటికీ నేనున్నను. నువ్వు చేయవలసినదల్లా మేం చెప్పినట్లు వినడమే" వెంకట్రామయ్య ధైర్యం చెప్పాడు.

"కానీ బాబుగారూ! మీరేమో వున్నవాళ్ళూ. నేను ఆడకూతుర్ని. రేపు ఏదైనా తిరగబడితే నా బతుకు ఏం కావాలి? నేను గోపాలకృష్ణబాబుని ఎదిరించి ఈ ఊర్లో వుండగలనా?" ఆమె తన భయాన్ని ఏడుపుగొంతు మధ్య వ్యక్తం చేసింది.

"చెప్పానుగదా. నీ ప్రాణానికి మా ప్రాణం అడ్డు. నువ్వు ఈ సహాయం వూరికే చేయక్కరలేదు. నువ్వు చేస్తున్న కష్టానికి తగిన ప్రతిఫలమే ముట్టజెబుతాను. ఒక ఎకరం పొలం నీమీద రాస్తాను."

ఆమెకు ఎక్కడో సంతోషం నీటిబుగ్గలా చిమ్మింది. ఎకరం పొలం అంతే మాటలుకాదు. కానీ ఓమూల భయంలాంటి కదలిక ఆనందానికి అడ్డు పడుతోంది.

ఆమె మెత్తబడిందని తెలుసుకున్న వెంకట్రామయ్య "ఇంకేం ఎదురు చెప్పకు మోహనా! అంతా సవ్యంగా జరిగిపోతుంది. నువ్వు చేయవలసింది. ఏమిటంటే....." అని ప్రారంభించి మొత్తం తన పథకాన్ని వివరించాడు. ఆమె ఏం చేయాలో వివరంగా చెప్పాడు.

అంతా చెప్పి రిలాక్సింగ్ గా కుర్చీ వెనక్కి వాలుతుంతే మెట్ల దగ్గర చప్పుడైనట్లనిపించింది, ఓ క్షణం జడుసుకున్నాడు. తమ కుట్రను ఎవరైనా చాటుగా విన్నారేమోనన్న అనుమానం గుండెను కుదిపేస్తుండగా "పులిరాజా! మెట్ల దగ్గర ఏదో చప్పుడైంది. ఎవరైనా వున్నారేమో చూడు" అన్నాడు కంగారుగా.

స్ప్రింగ్ లా లేచిన పులిరాజు ఒక్క ఉదుటున మెట్ల దగ్గరికి వెళ్ళాడు. ఎవరూ లేరక్కడ. అటూ ఇటూ పరిశీలించి చూసి ఆయన దగ్గరకి వచ్చి "ఎవరూ లేరు" అని చెప్పాడు.

నిజానికి అతను పొరబడ్డాడు.