Incest மாண்புமிகு மதனி

[sagotharan]

“இத்தனை அழகான பொண்டாட்டி வாய்ச்சபோது எனக்கு ஏன்டா மறுக்கத் தோணலை? நான் மறுத்திருக்கணும். இதுகூட அந்தஸ்து சம்பந்தப்பட்டதுதான்னு கல்யாணத்துக்கு அப்புறம்தான் புரிந்தது. அழகு ஒரு அந்தஸ்து இல்லையோ?” என்றான் என் அண்ணன் ஒரு நாள்.

"அழகு ஒரு அந்தஸ்தா? என்ன எளவு கற்பனைடா இது?" என்றேன்.
"கற்பனையெல்லாம் இல்லைடா.. இது நிதர்சனம்"
"எனக்கு சுத்தமா ஒன்னும் புரியலை. மதனிகூட ஏதாவது சண்டையா?" 
"அடச்சீ.. அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை. அவ நல்லா தான் பார்த்துக்கிறா?."
" அப்புறம் ஏன்டா இப்படி கடற்கரைக்கரைக்கு கூட்டிக்கிட்டு வந்து பினாத்திக்கிட்டு இருக்க.."
"அவ என்னையை நல்லா பார்த்துக்கிறாடா.. ஆனா.. நான்‌ அவளை நல்லா பார்த்துக்கள.."
"ஏன் நல்லா பார்த்துக்க வேண்டியதுதானே.. "
"முடியலையே.. நல்லா பார்த்துக்க முடியலேயே.." அவன் விம்மி அழுதான். அண்ணனா அழுவுவது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

உண்மையில், தந்தை ஸ்தானத்திலிருந்து என் உயிரை வளர்த்தவன் அவன். எழிலகத்தில் அவனுக்கு அரசு உத்தியோகம். ஊரும் உறவும் மதிக்கும் நல்ல சம்பளம். கடலும் காந்தியும் அவனது மாலைப் பொழுதுக்கு இதம் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த தினங்கள் அவை. அங்கேயேதான் தன் காமத்திற்கு ஒத்தடம் தேடிக் கொண்டிருந்திருப்பான். பெருங்கடலினுடைய அலைகள் எத்தகைய சோகத்தையும் தீர்த்துவிடக் கூடியது அதனால் தான் நீங்கள் கடற்கரையோரம் செல்லும் பொழுது வெறும் கடலையே பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருக்கும் நபர்களை காண இயலும் அவர்கள் அத்தனை பேரும் தங்களுடைய சோகங்களை அசைபோட்டுக் கொண்டு கடல் அலைகளை பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள். 

சொந்தமாகப் படித்து, சொந்தமாக உத்தியோகம் தேடிக்கொண்டு, தினசரியில் விளம்பரம் கொடுத்து, சொந்தமாகவே போய்ப் பெண் பார்த்து, மணமுடித்துக் கொண்டு தன் முப்பது வயதிலேயே அவன் முழு மனிதனாகியிருந்தான். யாரும் நீரூற்றாத காட்டுச் செடியின் கம்பீரம் அவனது ஒவ்வொரு அசைவிலும் இருந்தது. அத்தகைய கம்பீரமிக்க ஒரு ஆண்மகன் என் முன்னே மண்டியிட்டு அழுது கதறி கொண்டிருப்பதை கண்டு என் மனம் பதறியது.

"அண்ணா என்ன ஆச்சு.. இப்படி ஒன்னும் பிடிக்காது எப்படி? உன்னோட பேச்சிலிருந்து என்னால எதுவுமே புரிஞ்சிக்க முடியல" நான் ஒரு தத்தியாக இருக்கிறேன் என்பதை அவனுக்கு எடுத்துச் சொன்னேன். அவன் அளவிற்கு நான் அறிவாளி அல்ல. நல்ல வலிமையான திறமையான நபரும் அல்ல. இன்னும் அவன் உழைப்பில் உட்கார்ந்து சாப்பிடக்கூடிய ஒரு மீசை வளர்ந்த குழந்தை தான் நான். சற்று புரியும் படியாக சொன்னால் தண்டசோறு எனலாம்.

மன்னி அழகானவள்தான் என்பதைப் பிறகு நான் பலமுறை பார்த்து உணர்ந்திருக்கிறேன். நானறிந்த அவளது மெட்டிப் பாதங்கள் பௌவுத்தத் துறவிகளுடையது போலிருக்கும். கொலுசு அணி கிற வழக்கம் அவளுக்கு இல்லை. மிக மென்மையாகத்தான் அடியெடுத்து வைப்பாள். ஒரு கோழிச் சிறகு காற்றில் மிதப்பது போல. ஆயினும் அவளது அசைவுகளில் இருந்த சங்கீதத்தை உணர்ந்தேன். குணங்களால் பேரழகனாயிருந்த என் அண்ணாவுக்கு அவள் சரியாகத்தான் இருப்பாள் என்று நினைத்தேன்.

"உங்களுக்குள்ள என்ன பிரச்சனைனா?" அவனுடைய மௌனம் எனக்குள் பெரிய குழப்பத்தை தான் ஏற்படுத்தி இருந்தது. அவர்களுக்குள் என்ன பிரச்சனை தான் இருக்கும் கண்டிப்பாக பொருளாதார பிரச்சனை இல்லை. எப்படிப்பட்ட பொருளாதார பிரச்சனையையும் அவனால் தீர்த்து விட இயலும் அண்ணி ஒரு வேளை ஐந்து வட சங்கிலி, சொகுசு அம்பாசிடர் கார், அண்ணா நகரில் வீடு என பெரிதாக ஏதாவது கேட்டிருப்பாளா?. 

அப்படி அவள் கேட்டிருந்தாலும் இன்னும் ஐந்து ஆறு வருடங்களில் கண்டிப்பாக அண்ணனால் அதனை வாங்கி தந்துவிட இயலுமே. வேற என்ன குழப்பம் ஒரு வேளை நான் வீட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டு அண்ணனுடைய பணத்தில் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பதை மதனி வெறுக்கிறாளோ?!. ச்சீ... என்னால் மதனியை அவ்வாறு கற்பனை செய்து கூட பார்க்க முடியவில்லை. ஒரு அன்னையைப் போல அல்லவா என்னை பார்த்துக் கொண்டாள்.

வாழ்வெனும் ஒத்திகையற்ற நாடகத்துக்கான திரைக்கதை, எப்போதும் விநோதங்கள் நிரம்பியதாகத்தான் இருக்கிறது. அவனால் தாங்கவே இயலாதது போல ஏதோ ஒன்று நிகழ்ந்திருக்கிறது. அதுவே இப்படி மனமடைந்து அண்ணனை உரு குலைந்து நிற்கவைக்க காரணமாக இருக்கும்.
"நீ அழுவாதனா. என்னால தாங்க முடியல. என்னோட அப்பேன்னா நீயி. என்னவா இருந்தாலும் சொல்லு நான். என்னால ஏதாவது பிரச்சனையா? நான் வீட்டை விட்டு போகணும்னா கூட தயாராத்தான் இருக்கேன். ப்ளீஸ் அண்ணா என்ன பிரச்சனையும் சொல்லு இப்படி கூட்டிகிட்டு வந்து கடற்கரையில காத்து வாங்கிட்டு இருக்கவா நான் வந்தேன்."
நான் இவ்வாறு பேசியதும் அவன் கண்களில் இருந்து நீரை துடைத்துக் கொண்டு கெட்டியாக என்னுடைய தோளை பிடித்தான்.
"டேய் தம்பி.. எனக்கும் அவளுக்குமான பிரச்சனைக்கு நீ தாண்டா தீர்வு. நான் மனசு வந்து சொல்றேன் டா. என்னடா அண்ணே இப்படி சொல்லிட்டானே அப்படின்னு நீ கோச்சுக்க கூடாது. என்னைய பத்தி நீ எவ்வளவு உயரமா வச்சிருக்கேன்னு எனக்கு தெரியும் இருந்தாலும் நான் இதை சொன்னதுக்கு அப்புறம் என்னை நீ கேவலமான ஒரு சந்து போல பாப்பியோனு தான் எனக்கு தயக்கமா இருக்கு"
"என்னாண்ணா நீ. என்னையபோய் இப்படி சொல்ற.. நான் எதுவும் தப்பா நினைக்க மாட்டேன்ண்ணா. நீ சொல்லு எதுனாலும் நான் கேட்டுக்குறேன்"

இருளில் நாய் துரத்த, ஓடியவன் போலிருந்தான் அன்று. காலமெலாம் நீண்டிருக்கும் புதுப்புது நாட்களைக் குறித்து அவன் அச்சம் கொண்டிருந்தான். அவனுக்குள் இருந்த பெரும் தயக்கத்தை நான் சொற்களால் அடித்து அடித்தே உடைத்திருந்தேன்.

"நீ.. எனக்காக அவளை ஓக்கணும்." என்றான். இதை கூறிய போது அவன் கண்கள் கலங்கியிருந்தன. எந்தக் கணமும் உதிரக் காத்திருந்த ஒரு துளியில் அவன், நான் அறிந்திராத எங்கள் வம்சத்தின் கெளரவத்தையும் கண்ணியத்தையும் தேக்கி வைத்திருப்பதாக உணர்ந்தேன்.

"நானா.. மதனியவா.. உனக்கு‌ பைத்தியம் பிடிச்சிருக்கு. நிச்சயம் பைத்தியம்தான்" நான் சற்று எழுந்தேன் அவன் என் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டான். 
"பிளீஸ்டா.."
"ச்சீ.. மதனி எனக்கு அம்மா மாதிரிடா... நான் பசில இருக்கேனு குளிக்க போனவங்க கூட.. பாவாடையோட வந்து சாதம் பரிமாறினாங்க. அவங்களைப் போய்.. எப்படிடா தப்பா பார்க்கிறது"
"அதுதான்டா பிரட்சனையே.. அவ பாவாடையோட வந்து உனக்கு சாதம் பரிமாறியதே அவளை நீ பார்க்கனும் தான்டா. ஆனா நீ அவளை அம்மா ஸ்தானத்துல வைச்சிருக்கிறியே.. முட்டாள்" 
அண்ணன் அப்படி சொன்னதும் எனக்கு சிக்கன் இருந்தது அப்பொழுது என்னுடைய கணக்குகள் எல்லாம் என்னுடைய அன்பெல்லாம் எனக்கு தலை சுற்றுவது போல இருந்தது அப்படியே சரிந்து உட்கார்ந்தேன்.