Incest தாயும் ஒரு பெண் தானே.

[Deep_Lover]

***ALL CHARACTERS IN THIS STORY ARE AGED ABOUT 18 YEARS.

***IN SOME PARTS, PROTAGONIST WILL RECOLLECT ABOUT HIS HIGHER SECONDARY SCHOOL DAYS, AND IN THE STORY IT IS CLEARLY DESCRIBED THAT THE PROTAGONIST FAILED FOR YEARS AND HE ATTAINED 18 YEARS WHILE HE IS STUDYING THE SAID CLASS. HE IS DIMINUTIVE IN NATURE AND PHYSICALLY AND COGNITIVELY CHALLENGED. 

எச்சரிக்கை!! இந்த கதை இன்செஸ்ட் வகை கதை.  இந்த வகை பிடிக்காத வாசகர்கள் தவிர்க்கலாம்.  கதை வாசகர்களுக்கு பிடித்திருந்தால் என்னால் முடிந்தளவு மீதி பகுதிகளை அடிக்கடி தர முயற்சிக்கிறேன்.

 ”அம்மாஆஆஆ...” என்று என் வாய் என்னையறியாமல் முனுமுனுத்தப்போது திடுக்கிட்டேன். இவ்வளவு ஆண்டுகள் கழித்து அம்மாவின் நினைவு திரும்பி வந்ததும் அதிர்ந்தேன். கஷ்டப்பட்டும் படாதப்பாடுபட்டும் அவள் நினைவை குழித் தோண்டிப் புதைத்திருந்தேன். கண நொடியில் என்னுள் புதைந்திருந்தவள் எழுந்து வந்துவிட்டாள். அம்மாவை மறக்கடித்து கிட்டத்தட்ட பதிமூன்று வருடங்களாகிவிட்டன. அவள் எனக்கு மற்றொரு சாதாரண பெண்ணாகிவிட்டிருந்தாள். அவள் எந்நேரமும் பூதாகரமாக எழுந்துவந்துவிடக்கூடம் என்று ஜாக்கிரதையாகவே இருந்துவந்தேன்.

ஆனால், நேற்று உக்கிரமாக விலாசினியின் முலைகளை துவசம் செய்து காம்புகள் பிரிந்து வரும்படி சப்பிக்கொண்டிருக்கும் போது, சட்டென்று அம்மாவின் நியாபகம் வந்துவிட்டது. விலாசினி என் ஆருயிர் காதலி. பயங்கரமாக காதலித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். உடலின் இச்சைகளை அனுபவிக்கும் அளவுக்கு எங்கள் காதல் காமத்தின் உச்சமாக மாறியிருந்தது. அவளிடம் பழகினால் அம்மாவின் நியாபகம் வந்துவிடும் என்று துளியும் நம்பவில்லை. ஆனால், அவள் முலையை மூர்க்கமாக சப்பும் போது அம்மாவின் எண்ணம் எனக்கு என்னையறியாமலேயே ஏற்பட்டுவிட்டது.

விலாசினியின் முலைகளை நினைத்தேன் என் சுன்னியெழும்பியது. என்ன ஒரு வட்டவடிவம். கெட்டியான சதையுடன் கூடிய பெரிய தடிமனான பந்து. தொங்கமே தொங்காது என நினைக்குமளவுக்கு உறுதியானது.  உறுஞ்சுவதுக்கே உண்டான அழகிய காம்புகள். அது நிற்கும் பீடம் பெரிய கரிய நிறத்தில் முலைகளின் பாதி பரப்பளவை ஆக்கரமித்துக் கொண்டிருந்தது.  

வாழ்கை முழுக்க அவள் முலைகளே போதும் என்றளவுக்கு இருந்தது. முதன் முதலில் அவள் முலைகளைப் பார்த்தப்போது யாரோயோ நியாபகப்படுத்தியதுப் போலிருந்தது. அதனை காமத்துடன் விளையாட விளையாட அது என்னுடம் பல விதத்தில் பேசியது. கடைசியில் என் காதலியின் முலைகள் என் அம்மாவாகவே மாறிவிட்டது.

இப்போது அம்மாவின் எண்ணம் என்னை முழுவதுமாக ஆக்கிரமித்துவிட்டது. காலையிலிருந்து அலுவலக வேலையகளை பார்க்க முடியாமல் நிலைக்கொலைந்துப் போயிருந்தேன். வியர்த்துக் கொட்டியது. உடல் முழுக்க நடுக்கம் ஏற்பட்டது. அம்மாவிடம் பேச வேண்டுமா வேண்டாமா என்று என் மனம் பட்டிமன்றம் நடத்திக் கொண்டிருந்தது என்னைக் கொன்று பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தது.

அம்மாவிடம் பேசிவிட முடிவெடுத்து விட்டேன். மனதில் அமைதிக் குடிக்கொண்டது. முகத்தில் மெல்லிய புன்முறுவலுடன் என் கைப்பேசியில் சேமித்து வைத்திருந்த ஈரோட்டுக்குப் பக்கத்திலிருக்கும் ஆதரவற்றவர்களின் இல்லத்தின் எண்ணை எடுத்து லேண்ட் லைன் எண்களை அழுத்தத் தொடங்கினேன். புன்முறுவல் என் முகத்தில் படர்வதை என்னால் உணர முடிந்தது. அம்மாவிடம் பதிமூன்று வருடங்கள் கழித்துப் பேச போகும் மகிழ்ச்சியா, அல்லது அம்மாவின் அசட்டுத்தனத்தை நினைத்தா என்று தெரியவில்லை. உடல் முழுக்க பரவசம் பரவியது.

என் அம்மாவின் பேரழகைப் பார்த்து அவளை புத்திசாலி, புனிதவதி என்று நினைப்பார்கள். அவள் நடவடிக்கைகள் எல்லாம் அப்படித்தான் தோன்றும். ஏதோ அசாத்திய திறமைக் கொண்டவள் என்று நினைப்பார்கள். ஆனால், அவளுக்கும் எனக்கும் மட்டும் தான் தெரியும் அவள் சராசரி ஒரு பெண் தான் சமூகத்தில் அப்படி ஒரு பிம்பம் ஏற்பட்டது என்று.

ஐ.ஐ.டியில் படித்து முடித்து ஐ.ஐ.எம்மில் படித்து மும்பையில் ஒருப் பன்னாட்டு நிறுவனத்தில் உயர் பதவியில் இருக்கும் என்னால், அவள் எங்கே இருக்கின்றாள் என்று கண்டுப்பிடிக்க முடியாது என்று நினக்கிறாள் என்பதை நினைக்கும் போது எனக்குச் சிரிப்புத்தான் வந்தது. அவளலவில் யாரும் கண்டுப்பிடிக்க முடியாதளவுக்குச்  சமூகத்தை விட்டு மறைந்துவிட்டோம் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கின்றாள்,  என்னை இன்னும் சின்னப்பிள்ளையாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். அவள் மகனின் திறமையை பார்த்து கார்ப்பேரேட் உலகமே அசந்துப் போய்விட்டது என்பதையறிவில்லை. அவளிருக்கும் இடத்தை கண்டுப்பிடிக்க ஒரு வினாடியாகாது என்றும் தெரியவில்லை.

கைப்பேசியின்  அழைப்பு ஓலி என் காதுகளில் பூதாகரமாக கேட்டது. மனமும் இதயமும் திக் திக்கென்று அடித்துக் கொண்டது. இரத்த ஓட்டமும் வேகம் எடுத்தது. வாய் வரண்டது.

மறுமுனையில் எடுக்கப்பட்டு, “அன்னை ஆதரவற்றோர் இல்லம்.” என்றது ஒரு ஆண்குரல்.

“மேனகா மேடம் இருக்காங்களா.” நடுங்கிய வரண்டுப் போன குரலில் கேட்டேன்.

”நீங்க?” மறுமுனை குரல் கேட்டது.

அம்மாவிடம் பேச ஒரு கட்டம் வரும், வரும்போது எப்படி பேசவேண்டும் என்று நூறு முறையாவது யோசித்து திட்டம் போட்டுவைத்திருந்தேன்.

“அவங்களுக்கு ரொம்ப வேண்டியவன். உங்க இல்லத்திலேதான் இருந்து படித்தேன். இப்போ நல்ல வேலையிலிருக்கேன். அவங்ககூட தனியா முக்கியமான விஷயம் ஒன்னு பேசனும்” என்று பலமுறை திட்டமிட்ட பதிலைச் சொன்னேன். அம்மாவிட சட்டென்று நான் பேசுகிறேன் என்று கூறினால் வரமாட்டாள் என்று தெரியும்.

“உங்க பேரு சார்.” என்று மறுமுனையில் சற்று கனிந்த குரலில் கேட்டது.

“சொல்ல விரும்பல, தயக்கமா இருக்கு. ஆனா அவங்க என் கூட பேசறதுக்கு விருப்பம் படுவாங்கா.” என்றேன்.

“புரியுது...சார்.” என்று சொன்னவர், “ மேனகா மேடத்தை கூப்பிடுப்பா.” என்று அங்கே யாரிடமோ கட்டளையிடுவது கேட்டது. பிறகு ஃபோன் ரீசீவர் ‘டொக்’ என்று வைக்கும் சத்தம் கேட்டது.

என் காதுகளில் அங்கே அலுவலகத்தின் சத்தங்கள் மெலிதாக கேட்டது. என் உடலும் மனமும் என் அம்மாவின் குரலுக்காக ஏங்கிக் கொண்டிருந்தது. பேசாமல் வைத்துவிடுவாளோ, என்ன பேசுவாளோ என்று குழம்பிக் கொண்டிருந்தேன். வியர்வை கொட்டியது. 

அந்த கணம் வந்தது.

“ஹலோ.” மறுமனையின் குரல் தாய்மையின் அன்பின் உச்ச வடிவமாக என் உணர்வுகளை எல்லா வகையிலும் தாக்கியது.

என்னால் பேச முடியவில்லை மவுனம் காத்தேன். நீண்டது.

”யாரு.” மீண்டும் அன்பு பாய்ந்தது.

சில வினாடிகள் மவுனமாக இருந்து என் தைரியத்தை திரட்டிக் கொண்டு ஏக்க குரலில், “அம்மாஆஆஆ...” என்று உடைந்தேன்.

இப்போது மறுமுனையில் என் அம்மாவின் நிலைமையை கற்பனைச் செய்துப் பார்த்தேன். அங்கே துடித்துக் நொறுங்கிப் போயிருப்பாள். அது சில நொடிகள்தான் நீடித்திருக்கும். ஏனென்றால் எதையும் சமாளிக்கும் அசாத்திய திறமை அவளுக்கிருந்தது. அவள் பார்க்காத காட்சிகளா. அரங்கேற்றாத சம்பவங்களா. யாரும் மீண்டு வரமுடியாது என்ற நிலையிலிருந்தெல்லாம் மீண்டு வந்திருக்கிறாள்.

”யாருப்பா..” அவளுக்கு தெரியும் நான் கூப்பிடுகிறேனென்று. ஆனால் நானாக இருக்கக்கூடாதோ என்ற அசட்டு நம்பிக்கையில் கேட்கிறாள்.

“அம்மா...”

“யாருப்பா.”

“அம்மா.”

“யா...யா...ருப்பா.”

“நான் தானம்மா... உங்க மகன் வினித்.”

மறுமுனையில் ஒரு பெருமூச்சு கேட்டது. நீண்ட மவுனம். தொலைப்பேசியின் இணைப்பை துண்டித்துவிடுவாளோ என்று பயந்துக் கொண்டிருந்தேன்.

“நல்லாயிருக்கியாடா...வினித்...” அந்த வார்த்தைகளில் என் அம்மாவின் ஈடுயிணையில்லா பாசத்தை உணர்ந்தேன்.

“நீங்க நல்லாயிருங்கீங்களா அம்மா.” என்றேன்.

“எனக்கென்னடா, நா நல்லாத்தான் இருக்கேன். நீ எப்படியிருக்கே.” அழுகையை அடக்கிக் கொண்டு பேசுவதைக் கேட்க முடிந்தது.

“நா  இருக்கற போசிஷன் கேட்டா நீங்க ரொம்ப பெருமைப்படுவீங்க அம்மா.” என்றேன் பெருமையாக.

“சந்தோஷமாக இருக்கியாடா.” சோகத்தை மறைத்தாள்.

“ஆமாம்.” வார்த்தைகளில் மகிழ்ச்சியை வரவழைத்தேன். அம்மா நான் மகிழ்ச்சியாக கவலையில்லாமல் இருப்பதை தன் வாழ்கையின் லட்சியக் குறிக்கோளாக கொண்டிருந்தாள்.

“அது போதும்டா எனக்கு. நான் பட்ட கஷ்டமெல்லாம், அவஸ்தையெல்லாம், அசிங்கமெல்லாம் அதுக்காகதானே.”  பெருமூச்சு விடுவது கேட்டது.

“அப்பா எப்படி இருக்காரும்மா.”

”அவரு அளவுக்கு நல்லா இருக்காரு. கடவுள் எவ்வளவு கஷம் கொடுத்தாலும் சகிச்சிகிட்டு நான் இருக்குற சந்தோஷத்துல வாழ்ந்துகிட்டிருக்காரு.” பெருமூச்சை அடக்கிக் கொண்டு பேசுவது கேட்டது.

“உன்னை பார்க்கனும்மா.”

எதிர்ப்பார்த்திருப்பாள் போல. நீண்ட நேரம் மவுனத்திற்கு பிறகு, “வேண்டாம்டா.” என்றாள்.

“ஏன்.”

“மறுபடியும் செத்துப் போய்டுவேன்.”

”கண்டிப்பா பார்க்கனும்.” உறுதியாக சொன்னேன்.

“வேண்டாம் வினித்.” என்றாள். முடிவுச் செய்துவிட்டாள். மாற்றமுடியாது எனத் தோன்றியது.

“நான் வாழனும் நீங்க நினைச்சா நான் உங்களை பார்த்தே ஆகனும் அம்மா.” என்று பிரம்மாஸ்திரத்தை பயன்படுத்தினேன். அவள் உயிர் வாழ்ந்ததே எனக்காகத்தான். நானில்லையென்றாள் அவள் வாழ்கைக்கு அர்த்தமற்ற போய்விடும். பட்ட கஷ்டமெல்லாம் வீணாகி சாக்கடையாகியிருக்கும்.

“அம்மாவை மிரட்டாதேடா. ப்ளீஸ்.”

”ஏன் நான் என் அம்மாவை பார்க்க கூடாதா. என் உயிரை பார்க்ககூடாத. தாய்ப்பாசத்தை பெறக்கூடாதா.”

“கட்டாயப்படுத்தாதே.”

“கட்டாயப்படுத்தல அம்மா. நீங்க பார்க்க விரும்பலேன்னு சொன்னா நா கட்டாயப்படுத்தலே. ஆனா அதன் விளைவுகள் என்ன இருக்கும்னு உனக்கு தெரிய வாய்ப்பில்லை. உன் மகன் என்னாவான்னு உனக்கு தெரியாது. அவன் இல்லாமல் கூட போய்டலாம்.” என்றேன் உடைந்துப் போன குரலில்.

கொஞ்ச நேரம் மவுனம். அவளின் மனப்போராட்டத்தை என்னால் யூகிக்க முடிந்தது.

“சரிடா.”

“தேங்க்ஸ் அம்மா.” என்றுச் சொல்லி, “இச்.” என்று அலைப்பேசிக்கு முத்தம் கொடுத்தேன்.

அது அதிர்வலைகள் உண்டாகியிருக்க கூடும். என் உடலில் மின்சாரம் ஆனந்தப்ரவச மின்சாரம் பாய்ந்தது. தூய அன்பு இப்படித்தான் இருக்கும் என்றுத் தோன்றியது.

மறுமுனையில் மவுனம்.

“அடுத்த வாரம் வர்றேன் அம்மா.” என்றேன் மகிழ்ச்சியாக.

“சரிடா வினித்.”

“சந்தோஷம் தானே.”

”ம்ம்ம்...” என்றாள்.

“எதுவா இருந்தாலும் ஓப்பனா சொல்லிடு அம்மா.”

“அம்மா வாழ்கையே உன் சந்தோஷத்துக்காக அவஸ்தைப் பட வேண்டியிருக்க். அப்படி அவஸ்தைப்படுவதே எனக்கு சந்தோஷமாகிவிட்டது....ம்ம்ம்ம்....வாடா வினித்...வாழ்கைல எல்லாத்தையும் பார்த்துட்டேன். என் மகன் அம்மா என்று பாசத்தோடு என்னை பார்க்க ஓடோடி வர்றான். மகனே என்று தாய்ப்பாசத்தை உனக்கு கொடுக்கமாலிருக்க நான் அவ்வளவு மோசக்காரி இல்லை. வாடா வினித்.”

“அம்மா.”

“வினித்.”

அம்மா.”

“வினித்.” அவள் குரலில் எனக்காக தன் மகன் பாசத்துக்காக ஏங்குவது தெரிந்தது.

“அம்மா வரேன் அம்மா.” என்றுக் கூறி இணைப்பை துண்டித்தேன்.

அம்மாவிடம் பேசியது என் உணர்வுகளை சக்தியையும் வழிய செய்துவிட்டது. நினைவு தெரிந்த நாளிலிருந்து அம்மாவிடம் பாசமாக இருந்தாலே, என் உடம்பிலிருந்து எல்லாம் பிடுங்கப்பட்டு சக்கையாக உணர்வேன். 

உணர்ச்சிகளில் குவியல்களில், சோர்வாகி தூக்கம் சொக்க கண்களை மூடினேன். கொஞ்ச கொஞ்சமாக காதலி விலாசினியியின் முலைகள் தூரத்திலிருந்து, என் முகத்தை நோக்கி குலுங்கிக் கொண்டு வந்துக் கொண்டிருந்தது. கிட்டே வர வர பெரிய மாமிச மலையாக மாறியது. முலைகள் குலுங்கும் சத்தம் கேட்டது. தடித்து கல் போன்ற காம்புகள் என் கண்களை நோக்கி, தோட்டாவைப் போல பாய்ந்துக் கொண்டு வந்தன. கண்களை மூடினேன்.  துருத்திக் கொண்டிருந்த காம்புகள் என் கண்களை தாக்க பாய்ந்துக் கொண்டு வந்து மூடிய என் இமைகள் மீது மோதியது. காம மின்சாரம் உடல் முழுக்க பரவியது. என் ஆணுறுப்பு வீறிட்டு எழுந்தது.

காம்புகள் என் கண்களை பிழிந்தது. அழுத்தமாக விளையாடியது முலைக்காம்புகள் என் கண்களிடம் பேசியது. என் ஆணுறுப்பு மேலும் விரைத்தது. முலைகள் என் காமத்தை தூண்டிக் கொண்டிருந்தன. முலை முலை முலை முலை என்று என் மனம் கதறி ஏங்கியது.

காமயுணர்ச்சித் தாங்காமல், “விலாசினீஈஈஈஈஈஈ...” என்று என் காதலியின் பெயரைக் கூப்பிட்டுக் கதறினேன்.

சட்டென்று காம்புகளிலிருந்து பால் பீய்ச்சியடித்தது. இமைகள் மீது பட்டுத் தெரிந்து முகத்தில் வழிந்தோடியது. சில்லிட்டுட்டது. காமக் கொந்தளிப்பில் இருந்து என்னை வேறு எங்கோ கூட்டிச் சென்றது.

பால் சுரந்துக் கொண்டிக் கொண்டிருந்தது.

“போதும் விலாசினி பசங்களுக்கு கொஞ்சம் வை.” என்று பிதற்றினேன்.

“கொள்” என்று சிரிப்பு வந்தது.

கண்களை திறந்துப் பார்த்தேன். முகம் தெளிவாகிக் கொண்டிருந்தது. அதிர்ச்சியில் உறைந்துப் போனேன். துடித்தேன். அங்கே என் அம்மா தெய்வீகமாக சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள், காம்புகளிலிருந்து பால் ஆறாக ஓடியது. முகத்தில் தெரித்தது.

திடுக்கிட்டேன். உடல் உதறியது. கனவிலிருந்து மீண்டேன். வியர்த்துக் கொட்டியது. இதயம் திக் திக்கென்றுயடித்து வாய் வழியே வெளியே வரத் துடித்தது. கஷ்டப்பட்டு விந்தைக் கக்க துடித்துக் கொண்டிருந்த என் ஆணுறுப்பை எப்படியோ பாடுப்பட்டு கட்டுப்படுத்தினேன்.

கண்களிலிருந்து பாவத்தின் கண்ணீர் கொட்டியதை துடைக்க மனமில்லாமல் அப்படியே செயலற்று பெரும்பாவியைப் போல உட்கார்ந்துக் கொண்டிருந்தேன். 

...தொடரும்