Fantasy சப்தஸ்வரங்கள்

[Kaja.pandiyan]

அவன் மட்டுமல்ல....அவளும்தான்..... அவளுக்கும் அதே மாதிரியான உணர்வுதான். சந்தியா இருந்தவரை இருவருமே அண்ணன் தங்கை என்ற உணர்வுப் பூர்வமான வரையறைக்குள் இருந்து வெளியே வந்தது கிடையாது. ஆனால் இப்போது நிலைமை வேறு..

வாணியை பொருத்தவரை சாந்தி வெளிப்படையாக சொல்லி விட்டதால் அவளால் ராகவனை இப்போது சகோதரன் என்ற கோணத்தில் பார்க்க முடியவில்லை.... அவர்கள் இருவரையும் ஒன்று சேர்த்து வைக்க சரியான நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை சாந்தி அவளிடம் சொன்னதிலிருந்து வாணியை பொருத்தவரை ஏதோ புதிதாக அவளுக்காக நிச்சயம் செய்யப் பட்ட மாப்பிள்ளையை பார்ப்பதை போலவே நினைக்கத் தொடங்கினாள்.

ஆகவே அவனுடைய கை தன் கையில் பட்டவுடன் அவளுக்கும் தன்னுடம்பில் ஒரு சிலிர்ப்பை உணர நேர்ந்தது. ராகவனைப் பொருத்தவரை நான்கு நாட்களுக்கு முன்பு வீட்டின் பின்புறம் வைத்து குழந்தைக்கு பால் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த அவளது ஒரு பக்க முலையை பார்த்தது போதாதென்று இன்று காலையில் அவனுக்கு கிடைத்த அவளது இரண்டு முலைகளின் வெளிப்படையான தரிசனத்துக்கு பிறகு என்னதான் மனசுக்கு கடிவாளம் போட்டாலும் முன்னை மாதிரி அவளை தங்கை என்ற கோணத்தில் பார்க்க முயன்று முயன்று தோற்றுப் போய்க் கொண்டிருந்தான். .

ஆயினும் இருவரும் அந்த புதுவித உணர்ச்சியை சாந்தியின் முன்னால் பட்டவர்த்தனமாக வெளிப்படுத்தாமல் சமாளித்தார்கள்.

வாணியிடமிருந்து வாங்கிய பாட்டிலை அவன் உட்கார்ந்திருந்த கட்டிலின் மேல் ஓரமாக வைத்து விட்டு அப்படியே எழுந்து நின்று சாந்தியை பார்த்து...'சரிக்கா....நான் கடைக்குப் போயிட்டு வர்றேன்....உங்களுக்கு ஏதாவது வாங்கனுமா....?' என்று கேட்டான்.

'இல்லப்பா......எங்களுக்கு எதுவும் இப்போ வேண்டாம்.....நீ சீக்கிரமா போயிட்டு வா....' என்று வழியனுப்ப.....அவன் கிளம்பி வெளியே போனான்.

அவன் போனவுடன் வாணி சாந்தியிடமிருந்து குழந்தையை வாங்கி கட்டிலில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டு நைட்டியின் ஜிப்பை இன்னும் கீழே இறக்கி ஒரு பக்கத்து முலையை வெளியே எடுத்து, அருகிலிருந்த கர்சிப்பை எடுத்து முலைக்காம்பை துடைத்து விட்டு ரேவதிக்கு பாலூட்டத் தொடங்கினாள்..
சாந்தி அடுக்களைக்கு போகப் போவதை போல அங்கே இருந்து நகர முயல....வாணி அவளை ஏறிட்டுப் பார்த்து....'நீங்க என்ன அத்தை இப்படி திடீர்னு அந்த பாட்டிலை எடுத்து குடுக்க சொல்லிட்டீங்க...அது தேவையா அத்தை....?' என்று கேட்டாள்.

நகரப் போன சாந்தி வாணி அப்படிக் கேட்டவுடன் நின்று அவளைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள்.

'ம்ம்..... ஒரு விதத்துல சொன்னா தேவை இல்லைதான்.....ஆனா ஒரு விதத்துல தேவைதான்....'
'என்ன அத்தை நீங்க...? ரொம்ப குழப்புறீங்க....?'
'இதுல என்ன குழப்பம் இருக்கு.....நான் என்ன செஞ்சாலும் காரணம் இல்லாம செய்ய மாட்டேன்னு உனக்கு நல்லா தெரியும்தானே....'
'ம்ம்....அது தெரிந்த விசயம்தானே......ஆனா பாட்டில் எல்லாம் குடுக்கிற அளவுக்கு போகனுமா...?'

'நிஜமா சொல்லு.....அவனுக்கு இந்த பாட்டிலை குடுக்குறதுல உனக்கு கொஞ்சம் கூட இஷ்டம் இல்லைன்னு....'
'அப்டி இல்லைன்னு சொல்ல வரலை.....ஆனா....?'
'என்னடி உளர்ற... அதான் இதுல உனக்கும் சந்தோசம்னு உன் முகமே சொல்லுதே.....அந்த பாட்டிலை அவன்கிட்ட எடுத்துக் கொடுன்னு நான் உன்கிட்ட சொன்னவுடனேயே உன் முகத்துல உண்டான சந்தோசத்தை நான் கவனிச்சேனே....'

'ம்ம்...நீங்க பெரிய ஆள்தான் அத்தை......'
'ஆமாண்டி....நான் பெரிய ஆள்தான்.....அது இல்லாம உங்க மாமனாரோட இத்தனை வருஷம் குப்பை கொட்டியிருக்க முடியுமாடி....?'

'அத்தை....நானே கேக்கனும்னு நினைச்சுகிட்டு இருந்தேன்...கேட்டா தப்பா நினைக்க மாட்டீங்களே....?'
'அப்படி என்ன கேக்கப் போற....நான் எதுவும் நினைக்க மாட்டேன்.....அதுவும் இல்லாம நாம ரெண்டுபேரும் மாமியார் மருமக மாதிரியா பழகுறோம்...?'

'வேற ஒண்ணுமில்ல....இந்த விஷயத்துல என்னவெல்லாம் ப்ளான் போடுறீங்க.....எப்படில்லாம் தின்க் பண்றீங்க....அப்புறம் எப்படி அத்தை நீங்களும் மாமாவும் இப்படி ஒரே ஒரு பிள்ளையோட நிறுத்துனீங்க.....?' என்று கேட்ட வாணிக்கு சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் சிரித்து விட ... அதை பார்த்த சாந்தியும் சப்தமாக இல்லாமல் கொஞ்சம் அமைதியாக சிரித்தாள்.