తధాస్తు..by manasu

[Milf rider]

నేను: అందరూ బాగున్నారు పిన్నీ.
పిన్ని: ఏరా మమ్మల్ని చూడాలని అనిపించలేదా నీకు, ఎన్ని సార్లు సెలవులకు* రమ్మన్నా రావేమిరా.
బాబాయి: వాడికి ఈ పల్లెటూళ్ళు అంటే నచ్చవని తెలుసు కదా. ఇవన్నీ అడిగి వాణ్ణి ఎందుకు ఇబ్బంది పెడతావ్. నీళ్ళు కూడా తాగనివ్వకుండా దస్తావేజుల గురించి అడిగానని నన్ను ఆడిపోసుకోవడమే గానీ, అంత దూరం నుండి వచ్చాడు, వాడికి భోజనం పెట్టేది ఏమన్నా ఉందా లేదా?
నా భోజనం విషయం మరిచిపోయినందుకు పిన్ని నొచ్చుకుని,
పిన్ని: అయ్యో నా మతిమరుపు మండా. రా రమేష్, కాళ్ళు కడుక్కొని రా భోజనం చేద్దువు గానీ. నువ్వొచ్చిన తరువాత తింటానని మీ బాబాయి కూడా భోంచెయ్యలేదు.
నేను: మన మధ్య ఈ మర్యాదలు ఎందుకు పిన్నీ. పదండి అందరం కలిసి భోంచేద్దాం అన్నాను. మా చిన్నీకి నేనంటే ఎంత ప్రేమ అని పిన్ని నా తల వత్తి మెటికలు విరిచింది.
నేను, బాబాయి భోజనానికి పీటల మీద కూర్చున్నాం. మా బాబాయి వాళ్ళింట్లో డైనింగ్ టేబుల్ లేదు, అందరూ పాత* సాంప్రదాయం ప్రకారం* నేలమీద కూర్చునే తింటారు.
పిన్ని మాకు వడ్డిస్తోంది. అన్నం వడ్డించేటప్పుడు పిన్ని చీర పక్కకు జరగడం వల్ల తన జాకెట్ లో నుండి తన యవ్వన కలశాలు ఉబికి వాటి మధ్య లోతైన లోయ కనిపించింది. అది చూడగానే నాలో అలజడి మొదలయ్యింది. ఇంతకు ముందు పిన్ని గురించి ఎప్పుడూ అలా ఆలోచించలేదు. కానీ ఆంటీ తో అనుభవం తరువాత, అదీ కాకుండా నిన్న ఆంటీ తో పని సగంలో* ఆగిపోవడంతో అసంతృప్తిగా ఉన్న నాకు పిన్నిని చూసి కొత్త కోరికలు మొదలయ్యాయి. ఛ..ఛా.. నేనేంటి పిన్ని గురించి ఇలా ఆలోచిస్తున్నాను అని గిల్టీగా ఫీలయ్యాను, కానీ పిన్ని కలశాల నుండి చూపు తిప్పుకోలేకపోతున్నా. ఆంటీ వి తెల్లటి తెలుపు బొప్పాయి కాయలైతే, పిన్నివి పసుపువర్ణం కలిసిన బంగారు ముద్దలు. పిన్ని అందాల్ని కళ్ళతోనే తాగేస్తున్నాను. ఇవేమి తెలీని పిన్ని నాకు, బాబాయికి వడ్డించి తను కూడా మాతోపాటు కూర్చుంది తినడానికి. బాబాయి ఏవో ఊరి విషయాలు చెప్తున్నాడు, పిన్ని మా ఇంటి విషయాలు అడుగుతోంది. అన్నింటికి అన్యమనస్కంగానే సమాధానాలు చెప్తున్నా. నా మనసంతా ఎక్కడో ఎక్కడెక్కడో విహరిస్తోంది. నేను అన్నం తింటూ పిన్ని అందాల్ని నా కళ్ళతో* నంజుకుంటున్నాను.
భోజనాలు ముగించి హాల్ లోనికి వచ్చి కూర్చున్నాం. పిన్ని వంటిల్లు సర్ది బాబాయికి తాంబూలం తెచ్చింది. పల్లెటూర్లో భోజనం తర్వాత తాంబూలం వేసుకుంటారు, తిన్నది బాగా అరుగుతుందని.
బాబాయి: ఏరా తాంబూలం వేసుకుంటావా?
పిన్ని: ఏంటండి మీరు, చదువుకునే పిల్లాడు తాంబూలం వేదుకోకూడదు.
బాబాయి: అవును కదూ మర్చే పోయాను.
పిన్ని: వయస్సు మీద పడే కొద్దీ మీకు మతిమరుపు ఎక్కువవుతోంది.
నేనువాళ్ళ మాటలకు నవ్వుతున్నాను. పిన్ని ఏమైనా అమృతం తాగుతుందేమో, కాలంతో పాటు తన వయస్సు తగ్గుతున్నట్టుంది. 30 యేళ్ళ వయస్సులో, అతిలోక సౌందర్యంతో మిలమిలా మెరిసిపోతున్న పిన్నిని చూస్తే ఇప్పుడే ఇలా ఉందంటే పెళ్ళికాక ముందు తన వెంట కుర్రాళ్ళు పడ్డారంటే అందులో ఆశ్చర్యంలేదు.
బాబాయి: నువ్వు కాసేపు పడుకోరా, మనం సాయంత్రం వెళ్ళి అతనికి దస్తావేజులు చూపిద్దాం. అలాగే వచ్చేప్పుడు శెట్టి షాపులో ఉన్న కాయిన్ బాక్స్ లో నుండి మీ ఇంటికి కాల్ చేద్దాం.
మాఊరిలో సెల్ ఫోన్ నెట్ వర్క్ రాదు. లాండ్ ఫోన్ లూ కూడా 4 సంవత్సరాల నుండే కనిపిస్తున్నాయి.
నేను: మన ఫోను ఏమయింది బాబయ్.
బాబాయి: రెండు రోజుల నుండి అది పనిచేయట్లేదురా. టెలీఫోన్ వాళ్ళకి కబురెడితే రిపేరు చేసే అతను సెలవులో ఉన్నాడంటా రావడానికి నాలుగు రోజులు పడుతుందని చెప్పాడు. నేను ఉదయం మీ నాన్నకు కూడా కాయిన్ బాక్స్ నుండే చేశా.
మరికాసేపు పిచ్చాపాటి మాట్లాడుకుని పడుకున్నాం. కళ్ళు మూశానే కానీ మనసంతా పిన్నే ఆక్రమించింది. అలా పిన్నితో.. ఏవేవో కలలు కంటూ నిద్రలోకి జారుకున్నాను.
సాయంత్రం ఎవరో బలంగా తట్టి లేపుతుంటే మెలుకువ వచ్చింది. చూస్తే సిరి,* అన్నాయ్యా.. బాగున్నావా.. కాఫీ తాగుతావు అని అమ్మ లేపమంది నిన్ను అని వచ్చి నా పక్కన బెడ్ మీద కూర్చుంది మా పిన్ని కూతురు సిరి, అదే శిరీష.

సిరి 14 ఏళ్ళ వయసులో అచ్చు వాళ్ళ అమ్మ చిన్నపుడు ఇలానే ఉండేది అనేలా ఉంటుంది. పసుపు, తెలుపు కలిసిన మేలిరంగులో వయసుకు మించిన ఎత్తులతో, సన్నటి నడుము.. ఆ కాంబినేషన్ ఎక్కడా ఉండదేమో అనేలా ఉంటుంది. తను వాళ్ళ ఊరిలోనే ఉన్న స్కూల్ లో తొమ్మిదవ తరగతి చదువుతోంది. తుంటరి పిల్ల. తన నోటికి తాళం వేయడం చాలా కష్టం. అయితే ఒఠ్ఠి అమాయకురాలు. ఎవరేం చెప్పినా నమ్మేస్తుంది. తనది అమాయకత్వం అనడం కంటే అతి మంచితనం అనడం కరెక్ట్. నేను తన ప్రియమైన అన్నయ్యని. తనకి సొంత అన్నాదమ్ములు లేకపోవడంతో, చిన్నప్పటి నుండి తను ఎప్పుడూ నాతో అల్లరి చేస్తూ, అలుగుతూ, గొడవపడుతూ* ఉంటుంది. తనంటే మా ఇంట్లో అందరికి ఎంతో ప్రేమ. పిన్ని నన్ను ఎక్కువగా చూస్తే, మా అమ్మ సిరిని గారాబంగా చూసుకుంటూ ఉంటుంది. తను ఇప్పుడే స్కూల్ నుండి వచ్చినట్లుంది. ఇంకా యూనిఫామ్ లో నే ఉంది.
నేను: ఏరా సిరి, ఎలా ఉన్నావు? మీ స్కూల్ ఎలా ఉంది?
సిరి: నాకేంటన్నయ్య సూపర్. ఇంక స్కూల్ అంటావా ఏదో సాగుతోంది.
తన మాటల్లో కొంత నిర్లిప్తత. ఏ విషయాన్నైనా ఆగకుండా వాగేది కొంచం సైలెంట్ అవ్వడం నాకు ఏదోగా అనిపించింది.
నేను: తన మీద చెయ్యేసి, ఏమయ్యిందిరా స్కూల్ బాలేదా.
సిరి: అదేం లేదన్నయ్యా. బాగానే ఉంది. నువ్వు త్వరగా లేచి ఫ్రెష్ అయ్యి రా, అమ్మ టిఫిన్ చేసింది తిందువుగానీ, అని చెప్పి తను ఫ్రెషప్ అవ్వటానికి వెళ్ళింది.

నేను హాల్ లోకి వెళ్ళి కూర్చున్న కాసేపటికి పిన్ని టిఫిన్ తెచ్చింది. సిరి వాటర్ బాటిల్ నా దగ్గర పెట్టి తనూ టిఫిన్ తింటూ మాట్లాడుకుంటున్నాం.
నేను: పిన్నీ, వచ్చే సంవత్సరం నుండి సిరి ని టౌన్ లో ని స్కూల్ లో చేరుద్దాం. ఎలాను మా ఇంట్లో ఉండి చదువుకుంటుంది.
సిరి: వావ్.. యాహూ.. థ్యాంక్యూ అన్నయ్యా.
పిన్ని: ఇది చదివే చదువుకు టౌన్ దాకా ఎందుకు. 10 వ తరగతి వరకు చదివితే చాలు, తరువాత పెళ్ళిచేసేస్తే సరిపోతుంది.
సిరి ఆ మాట విని డల్ అయ్యింది.
నేను: అదేంటి పిన్ని దానికి అప్పుడే పెళ్ళేంటి మరీ పాతకాలంలో లాగా.
పిన్ని: నీకు తెలీదులే రమేష్, దీనికి చదువు ఇంక అవసరం లేదు.
నేను: అదేంటి పిన్ని, పిల్లల్ని బాగా చదివించాలని నువ్వే చెప్తుంటావు గా.
పిన్ని: దానికి వచ్చే మార్కులు చూడు.
నేను: సిరి చాలా తెలివైన పిల్ల, ఇక్కడ సరైన స్కూళ్ళు లేవు. టౌన్ లో అయితే తను బాగా చదువుతుంది.
పిన్ని ఏం మాట్లడకపోవడంతో ఇంక ఆ టాపిక్ అక్కడతో ఆగిపోయింది.
నేను: అయినా తనకు అప్పుడే పెళ్ళి చెయ్యాలని ఎందుకనుకుంటున్నారు పిన్నీ.
పిన్ని: ఇది స్కూల్ లో వేసే వెధవ వేషాలకు పెళ్ళి చేసి పడేస్తే మేలని...
నేను ఏమైందని అడిగేంతలో నన్ను దస్తావేజులు తీసుకుని* అర్జెంటుగా సుబ్బయ్య గారి ఇంటికి రమ్మని మా బాబాయి మనిషిని పంపించాడు.