సక్రమం { అందమైన జీవితం }..by mangosilp

[Milf rider]

ఆయన వచ్చే టైముకి స్నానం చేసి, పింక్, బ్లూ కాంబినేషన్ ఉన్న చీర కట్టుకొని రెడీ అయ్యా. ఇంతలో ఆయన రానే వచ్చాడు. పలకరింపుగా నవ్వి, పోయి ఎప్పటిలాగే టీ.వీ ముందు కూర్చొని టీ ఆర్డర్ చేసాడు. నా చీర గుర్తించనందుకు నాకు మండిపోయింది. రుసరుసలాడుతూ టీ తయారుచేసి ఆయనకి విసురుగా అందించి ఎదురుగా నిలబడ్డాను. "అబ్బా, టీ.వీకి అడ్డులే నీరూ.." అన్నాడు టీ చప్పరిస్తూ. "టీ.వీ తరువాత చూడొచ్చు. ముందు నన్ను చూడండి." అన్నాను. "కొత్తగా ఏం చూడాలే నిన్నూ! పక్కకి తప్పుకో." అని కసురుకున్నాడు. నాకు ఆశ్చర్యమేసింది. పెళ్ళయిన ఇన్నాళ్ళుగా ఎప్పుడూ అలా కసురుకోలేదు. ఉక్రోషం వచ్చేసింది. "కొత్తగా ఏం చూడాలా? రాత్రి కొత్తగా ఏం కనిపించిందనీ, 34..26..34 అంటూ నలిపి పాడేసారూ?" అన్నా అదే ఉక్రోషంతో. ఆయన నవ్వేసి "అదా...దానికి వేరే కారణం ఉందిలే.." అన్నాడు. "అదే...ఆ కారణమే చెప్పండి." అన్నా మొండిగా. "అబ్బా...అన్నీ చెప్పుకోగలిగే కారణాలుండవే...పోయి నువ్వు వంట చేసుకో.." అని మళ్ళీ కసిరాడు. ఇక ఆయన దగ్గర ఉండలేక కాళ్ళు టపటపా కొట్టుకుంటూ వంటగదిలోకి పోయాను. వెళ్ళిన పది సెకన్ల లోనే మెసేజ్ వచ్చింది. "ఏం చేస్తున్నావ్ బంగారం?" అని ఉంది. సెల్ ని నేలకేసి కొట్టాలనిపించింది. అంతలోనే తమాయించుకుంటూ "ఏంలేదు...ఖాళీగానే ఉన్నా." అని మెసేజ్ పెట్టా. "అయితే సరదాకి ఒక ముద్దు పెట్టొచ్చుగా.." అని పంపాడు. "చచ్చినోడా.." అని తిట్టుకున్నా. ఎదురుగా ఇంత అందమైన పెళ్ళాం ఉంటే, కనీసం చూడడానికి మనసు లేదు గానీ, అదెవ్వత్తో, ఎలా ఉంటుందో తెలియని దానిని ముద్దులు అడిగేస్తున్నాడు. �మగబుద్ది..మగబుద్ది� అని మళ్ళీ తిట్టుకున్నా. ఇంతలో మళ్ళీ మెసేజ్ వచ్చింది "ఉమ్మా..ఉమ్మా.." అని. కంపరం వచ్చేసి, ఆ సెల్ ను డబ్బాలో పడేసాను. ఎందుకో మళ్ళీ మెసేజ్ రాలేదు. వంట అయ్యేవరకూ బయటకి వినబడకుండా ఏడుస్తూనే ఉన్నాను. వంట కాగానే బయటకు వచ్చి "వంట అయింది, రండి తిందురుగాని." అన్నా. "ఆఁ..వస్తున్నా స్వప్నా.." అని పైకి లేచి, నన్ను చూసి నాలుక కరచుకొని "అదే..వస్తున్నా నీరూ.." అన్నాడు. "స్వప్న ఎవరూ?" అన్నా సూటిగా చూస్తూ. "అబ్బే...ఎవరూ లేరు." అన్నాడాయన తడబడుతూ. "ఎవరూ లేకుండా ఆ పేరు మీ నోటి వెంట రాదు. చెప్పండి ఎవరో.." అన్నా గట్టిగా. గట్టిగా అయితే అన్నా గానీ, లోపలనుండి ఏడుపుతన్నుకు వచ్చేస్తుంది. "అబ్బా...ఆ టాపిక్ వదిలేయ్ స్వప్..ఆ అదే నీరూ.." అన్నాడాయన. ఇక అంతే, ఏడవడం మొదలెట్టా. " ఏయ్..ఏమయిందని ఏడుస్తున్నావ్? ప్లీజ్...ఊరుకో నీరూ.." అన్నాడాయన నా గడ్డాన్ని పట్టుకుంటూ. నేను ఆయన చేతిని విదిలించి కొట్టి "ముందు ఆ స్వప్న ఎవరో చెప్పండి." అన్నా. "అబ్బా...అలకలో నువ్వు ఎంత ముద్దొస్తావో తెలుసా!" అంటూ నా బుగ్గ పట్టుకోబోతే, మళ్ళీ విదిలించుకొని "ఇది అలక కాదు, కోపం...చెప్తావా, చెప్పవా?" అని అరిచాను. ఆ కోపంలో నేను గమనించలేదు. ఫస్ట్ టైమ్ ఆయనని ఏకవచనంలో సంభోదించడం. నేను అలా అనడం ఆయనకి ఏమనిపించిందో ఏమో, "చెబితే ఇంకా ఏడుస్తావు నీరూ.." అన్నాడు. "పరవాలేదు. చెప్పండి." అన్నా మొండిగా. "నా లవర్." చెప్పేసాడు ఆయన. "ఎప్పట్నుండీ?" అన్నాను. "చాలా రోజుల నుంచి" అన్నడాయన. "మ్..బావుంటుందా?" అని అడిగా. ఆయన మొహం లో కొంచెం కూడా నాకు దొరికిపోయానన్న బెదురు కనబడడం లేదు. మండి పోతుంది నాకు. "చెప్పండీ.. " అన్నా. ఆయన కూల్ గా నా వైపు చూసి "మ్..బావుంటుంది." అన్నాడు. (అదేంటీ, అసలు కలవలేదు కదా, బావుంటుందీ అని చెప్పేస్తున్నాడేమిటీ? అన్న అనుమానం వచ్చింది.). "అలాగా నాకంటే బావుంటుందా?" అన్నాను. అయన నిర్లక్ష్యంగా తల ఎగరవేస్తూ "యా..నీ కంటే సెక్సీగా ఉంటుంది." అన్నాడు. నాకేం మాట్లడాలో అర్ధం కావడం లేదు. ఇంతలో ఆయనే అన్నాడు "అసలు నిన్ను వదిలించుకొని, తనని తగులుకుంటే ఎలా ఉంటుందా...అని ఆలోచిస్తున్నా.." అని. ఇక అంతే... ఉక్రోషం, కోపం, మంట, బాధ, ఏడుపూ అన్నీ ఒకేసారి వచ్చేసి మీద కలబడి కొట్టడం మొదలెట్టా. ఆయన ఆ దెబ్బలను కాచుకుంటూ " ఏయ్ నీరూ..ఆగు..ఆగరా ప్లీజ్." అంటున్నా వినకుండా కొట్టేస్తున్నాను. ఆయన నా దెబ్బల నుండి కాచుకోడానికి ట్రై చేస్తూ, మొత్తానికి నా చేతులు దొరక పుచ్చుకొని, " ఇందుకే, నీ కంటే స్వప్నే బెటర్ అనిపించింది." అన్నాడు. ఆ మాటలకి ఉక్రోషంగా "అసలు నువ్వెప్పుడూ స్వప్నని చూడలేదు." అన్నా. "నీ మొహం.. రోజూ చూస్తూనే ఉన్నా, కలుస్తూనే ఉన్నా.." అని గట్టిగా కౌగిలించుకొని, నా చెవిలో రహస్యంగా "నువ్వైనా చెప్పు స్వప్నా, మా నీరూకి.." అన్నాడు. ఒక్కక్షణం ఆయన ఏమంటున్నాడో అర్ధం కాలేదు. ఆయన మొహంలోకి చూసాను. చిలిపిగా నవ్వుతున్నాడు. "అంటే..?" అనుమానంగా అడిగా. "నువ్వే స్వప్న అని తెలుసు నాకు. వన్ మినిట్." అని, తన సెల్ తీసి ఒక పిక్ చూపించాడు. రెస్టారెంట్ లో నేను టేబుల్ కిందకి దూరినపుడు ఆయన సెల్ ని కిందకి దించి పిక్ తీసాడు. అప్పుడే అనిపించించింది నాకు, సెల్ నా వైపు చూస్తూందేమిటా అని. పిచ్చిదాన్ని అయిపోయాను. ఆ ఉక్రోషంలో గబగబా గదిలోకి పోయి, మంచం మీద బోర్లా పడి ఏడవసాగాను. ఆ ఏడుపుకి కారణం నేను ఓడిపోయానన్న ఫీలింగ్. ఆయన వచ్చి, నా వీపుపై నిమురుతూ "బంగారం...అలా ఉడుక్కోకురా...నువ్వు ఎందుకు ఇలా చేసావో నాకు అర్ధమయింది. ఒక రకంగా నువ్వు అనుకున్నది సాధించావ్ తెలుసా.." అన్నాడు. నేను తల తిప్పి ఆయన వైపు చూసాను. "మన లైఫ్ లో ఎగ్జైట్ మెంట్ పోయిందీ అని చాలా సార్లు చెప్పేదానివి, నాకు ఆ ఎగ్జైట్ మెంట్ ఇద్దామనే కదా ఇలా చేసింది?" అన్నాడు. మౌనంగా తల ఊపాను. "మరి నిన్న రాత్రి జరిగింది ఒక సారి గుర్తు తెచ్చుకో.." అన్నాడు. రాత్రి ఆయన చేసిన అల్లరంతా గుర్తొచ్చి, బోలెడు సిగ్గేసి, నా చేతుల్లో మొహాన్ని దాచేసుకున్నాను. "అలా సిగ్గుపడ్డప్పుడు మొహం దాచేస్తే ఎలా? అప్పుడే కదా నువ్వు మరింత ముద్దొస్తావూ.." అంటూ నా చేతులు తొలగించడానికి ప్రయత్నించాడు. నేను చేతులు బిగించేసి మొహం తిప్పుకున్నా. ఆయన నడుము వంపులో చక్కిలిగింతలు పెట్టడం మొదలెట్టాడు. నేను పకపకా నవ్వుతూ , తట్టుకోలేక ఆయన కౌగిలిలో వాలిపోయి ఆయన గుండెల్లో తలదాచుకొని, "అసలు ఆ స్వప్న నేనేనని మీరు ఎలా కనిపెట్టారు?" అని అడిగా. "నువ్వు ఒక తింగరి మాలోకానివి కాబట్టి." అన్నాడు మురిపెంగా. నేను చురుక్కు మని ఆయన మొహం లోకి చూసా. "అబ్బో.." అని, నా చూపులు ఆయన్ని కాల్చేస్తున్నట్టుగా ఒక ఎక్స్ ప్రెషన్ ఇచ్చి " చెప్తా కూర్చో.." అని చెప్పడం ప్రారంభించాడు. "ఎవరో స్వప్న అనే అమ్మాయి మెసేజ్ లు చేస్తుంది. ఆమె ఇంటెన్షన్ తెలిసాక, నేను రిప్లయ్ ఇవ్వడం మానేసాను." అని ఆయన చెప్పగానే నాకు గుర్తొచ్చింది, మొదటి మూడురోజులూ ఆయన రిప్లయ్ ఇవ్వక పోవడం. "మ్..తరువాత?" అడిగాను ఆసక్తిగా. ఆయన నవ్వి "సెల్ కంపనీ నుండి వెరిఫికేషన్ కాల్ వచ్చింది. ఫలానా నంబర్ నీరజ అనే ఆవిడ తీసుకున్నారూ, అవిడ మీ భార్యేనా..అని. కొత్త నంబర్ చెప్పమని అడిగి తీసుకున్నా. ఎక్కడో చూసినట్టు అనిపించి, చెక్ చేస్తే స్వప్న నంబర్ అని తెలిసింది. అంతకు ముందు రోజు నువ్వు తిక్కతిక్కగా బిహేవ్ చేయడం గుర్తొచ్చింది...ఒకటీఒకటీ కలిస్తే రెండు." ఆయన ఏదో చెప్పబోతుంటే "ఆగండాగండి...అసలు ఆ కంపెనీ వాళ్ళు మీకెందుకు కాల్ చేసారు?" అన్నా. "అందుకే అన్నా...నువ్వు తింగరి మాలోకం అని, అప్లికేషన్ ఫిల్ చేసేటప్పుడు, రిఫరెన్స్ నంబర్ అడిగితే అలవాటులో పొరపాటులా నా నంబర్ ఇచ్చేసావు.." అని పకపకా నవ్వసాగాడు. నేను ఉక్రోషంగా మీద పడ్డా. ఆయన నన్ను ఒడిసి పట్టుకున్నాడు.

హలో..ఇక చెప్పడానికి ఏమీ లేవు. మా ఆయనకీ, నాకూ బోలెడు పనులున్నాయ్..బై..బై..సీ యూ..



THE END

______________________________
forever