அச்சச்சோ அர்ச்சனா

[Karthick]

ச்சே நான் ஏன் இப்படி நினைக்கிறேன் என்று தன்னை தானே திட்டிக்கொண்டு.. குளிக்க போகலாமா இன்னும் அரை மணி நேரமே இருக்கிறது.. புடவை மட்டும் கட்டிக்கொண்டு செல்லலாம்.. 
இதற்கு மேலும் நேரத்தை வீணடிக்க வேண்டாம் என எண்ணி கண்ணாடி முன்னே நின்றாள்.. எழுந்து நின்றதும் அவள் பாவாடை அதுவே சரி செய்து கொள்ள அதிகப்படியான எடையால் சற்றே சரிந்த அவளது முலைகளில் பெருமிதம் கொண்டாள். 
ஒரு ரூபாய் அளவில் கருத்த மச்சம் கலச குன்றமாக நிற்க அதில் குத்தி நின்ற முள் அவளை இன்னும் கர்வம் செய்து கொள்ள செய்தது... கட்டிலில் மீது அலங்கோலமாக கிடந்த ஆடைகளை பார்த்ததும்.. அவள் கணவன் மீது கோபமும் வந்தது. 

ராஜேஷ் மட்டும் ஒழுங்காக இருந்தால் நான் ஏன் இப்போ அசோக் முன்னாடி போய் நிற்கப் போகிறேன் என்று... ஆனாலும் அவனை நினைத்த போது அவளுக்கு வந்த கிளர்ச்சியும் ராஜேஷின் வேகமும் வெட்கத்தை கொண்டு வர.. 
அசோக்கின் பார்வை இன்று தன்னை விட்டு விலகாமல் பார்த்து கொள்ள எண்ணினாள்... 
முதலில் ப்ராவை எடுத்து பின் வேண்டாம் என முடிவெடுத்து அதை கட்டிலின் மீதே ஓய்வெடுக்க விட்டாள்.
 ரவிக்கை மட்டும் அணிந்து அவளது முலைகளுக்கு ஒரு தடுப்பு மட்டுமே கொடுத்தாள்.. சேலை எப்படியும் அதன் வேலையை செய்ய போவதில்லை என்று தெரிந்தாலும், தன் அழகுக்கு அழகு கூட்ட அதையும் அணிந்து கொண்டாள்.. சேலை கட்டி கொசுவம் சொருக அவளது அடி முடியை தொட நேரிட்ட போது... 
ச்சே ஜட்டி போட மறந்து விட்டேன் என்று தன்னை தானே கடிந்து கொண்டு கட்டிலில் கிடந்த ஜட்டியை எடுத்து அணிந்து கொண்டாள். லேசாக முகத்துக்கு ஒப்பனை செய்து கொண்டு முழு கண்ணாடியில் அவளை பார்த்த பொழுது அவளுக்கே அவள் மீது பொறாமை வந்தது.. 
ஏதோ ஒன்று குறைந்தது போல தோன்ற.. கூர்ந்து கவனித்து தொப்புளுக்கு கீழே பாவாடையும் சேலையும் இறக்கி கட்டிகொண்டாள்... ஆடை சூடிய மலர் பள்ளியறையில் (பெட்ரூம்) இருந்து வெளி வந்து அசோக்கின் பார்வைக்காக ஏங்கி நின்றது 
இப்போது.. அசோக்கின் பார்வையோ இப்போது புதிதாக தெரிந்த தொப்புளின் ஆழத்தில் லயிக்க அர்ச்சனா தனது வெற்றியை மகிழ்ந்து புன்னகையுடன் அவனை நோக்கி நடந்தாள்... 


"அசோக் உங்களுக்கு பால் கொண்டு வரவா"... 


அவள் அழகில் மயங்கினானா அல்லது குரலில் மயங்கினானா என மயங்கி நின்றவன் தலை அசைக்க அவள் பால் எடுத்து வந்தாள்...


 "சூடா இருக்கு பார்த்து குடிங்க " என்று அவள் கப்பில் பால் கொடுத்தாளா அல்லது குனிந்து நின்று கலசத்தில் கொடுத்தாளா என்று தெரியாமல் அசோக் விழிக்க 


"எவ்ளோ நேரம் பார்த்துகிட்டே இருப்பீங்க... எப்போதான் குடிக்க போறீங்க? " என்று சிரிக்க அசோக் அசடு வழிந்து கொண்டு கப்பை கையில் வாங்கி கொண்டான். 


"அவனுக்கு இப்போ ஏன் பால் மட்டும் கொடுக்கறே.. நைட் டின்னர் கொடுக்கலாம்ல" ராஜேஷ் குறிப்பு எடுத்து கொடுக்க.. 


"ஆமாங்க அசோக்குக்கு நான்தான் இன்னைக்கு நைட்டுக்கு.. அசோக் நீங்க இன்னைக்கு எங்க வீட்டுல சாப்பிடுங்க எனக்கு ஒரு கம்பனினு இருக்கும்.. இவர் இல்லாத போது" 
என்று சொல்லி புன்னகைத்தாள் 


"ராஜேஷ் இல்லாத போது மட்டும்தான் கொடுப்பீங்களா அவர் இருக்கும் போது தர மாட்டீங்களா" அசோக்கும் அவர்கள் விளையாட்டில் கலந்து கொண்டான்.. 


"இப்போதைக்கு அவர் இல்லாத போது கிடைக்கும் அவர் ஊரில இருந்து வந்த பிறகு ரெண்டு பேருக்கும் சேர்த்து சமைக்கிறேன்" என்று கூறி விட்டு அர்ச்சனா வேகமாக குனிந்து அசோக்கிடம் கப்பை வாங்க அவள் முலை சற்று அதிகமாகவே குலுங்குவதை கவனித்தான்.. ஒ உள்ளாடை எங்கே போனது என்ற கேள்வி அசோக்கை துளைக்க ஆரம்பித்தது.....


 "சரி அவகிட்டே பேசினா பேசிகிட்டேதான் இருப்பா... அர்ச்சனா நாங்க லக்கேஜ் எடுத்துட்டு கீழே போறோம்.. நீ கதவை பூட்டிட்டு கீழே வந்துடு...." கூறிக்கொண்டே ராஜேஷ் ஒரு சுமை எடுக்க அசோக் இன்னொரு பேக்கை எடுத்து கொண்டான்... இருவரும் படியில் இறங்கி சென்று லக்கேஜை அசோக்கின் காரில் வைத்துவிட்டு அர்ச்சனாவுக்கு காத்திருந்தனர்..
அர்ச்சனா பெட்ரூம் சென்று தனது ஹேன்ட் பேக்கை எடுத்து கொண்டு திரும்ப எத்தனிக்கும்போது அவளை முழுமையாக கண்ணாடியில் பார்த்தாள்.. இது நேரம் வரை அசோக் பார்ப்பதற்காக கட்டிய சேலை இப்போது ஏர்போர்ட் செல்லும்போது ஏன் வேண்டும் என்ற கேள்வி அவள் மனதில் தோன்றியது. இந்த சேலை அசோக்கிற்காகத்தானே நான் கட்டினேன். இப்போது ஏர்போர்ட்டில் யார் யாரோ பார்க்க ஏன் இடம் கொடுக்க வேண்டும் என்ற கேள்வி வர அணிந்திருந்த சேலையை அவசரமாக அவிழ்த்தெறிந்து குடும்பப்பாங்கான ஒரு சேலை உடுத்திகொண்டாள்.. 


 

கண்ணாடியில் பார்த்து கொண்டு முந்தானை சரி செய்ய.. புதிய புடவை அனைத்தையும் மறைத்தாலும் அவள் அங்கங்களின் செழிப்பை மறைக்க தவறியதை பார்த்து அவள் உதட்டில் புன்னகை அரும்பியது... புடவை மாற்ற நேரம் ஆனதால் கதவை பூட்டி விட்டு அவசரமாக மாடி படிகளில் கீழே இறங்கி வந்தாள்... படிகளில் அவள் குதித்திறங்க அவள் முலைகளும் குலுங்கி ஒற்றை தடுப்பை மீறி வர முயற்சி செய்தன...காரின் அருகில் நின்ற இருவருக்கும் குலுங்கும் கனிகள் கண்ணை கவர.. அர்ச்சனாவோ இருவரும் சேர்ந்து எப்போது தன்னிடம் சேர்வார்கள் என எண்ணி வெட்கமடைந்தாள்..