Fantasy சப்தஸ்வரங்கள்

[Kaja.pandiyan]

ஸ்வரம் - ஏழு

வீட்டினுள் இருந்தே அங்கே நின்ற வாணியை பார்த்து விட்ட ராகவன் அவள் நின்ற நிலை கண்டு திரும்பி..சாந்தியை பார்த்து , 'அக்கா...வேண்டாம்...வாணி சேலை உடுத்தாம நிக்கிறா.......'

'அடப் போப்பா....அவ பாவாடை கட்டிக்கிட்டு நின்னா என்ன....? உன்னோட தங்கச்சிதானே....நீ அவளுக்கு அண்ணன்தானே...அப்புறம் என்ன...போ...'

'அதுக்கில்லை அக்கா....அங்கே வாணிகிட்ட போய் பேசும்போது அன்னிக்கு மாதிரி அந்த பாக்கியம் அக்கா பாத்துட்டா தப்பா போயிருமே அதான். ' என்று இழுக்க...அதை கேட்டு அவனுக்கு மட்டும் கேட்கும் படி சற்று சத்தமாக சிரித்த சாந்தி....'அதெல்லாம் ஒன்னும் பாக்க மாட்டா...நானும் எதுவும் தப்பா சொல்ல மாட்டேன்...பாக்கியம் ஊருக்கு போயிருக்கா....அங்கே அவங்க வீட்டுல யாரும் இல்ல...அதனால நீ தைரியமா போயி உன் தங்கச்சிகிட்ட பேசு...பேசி புரியவச்சு கூட்டிகிட்டு வா....நான் உங்க ரெண்டுபேருக்கும் இட்லி ரெடி பண்ணி வைக்கிறேன்...வந்து சாப்பிடுங்க...என்ன சரியா...?' என்று தைரியப் படுத்துவதை போல சொல்ல....பக்கத்து வீட்டில் இருந்து யாரும் பார்க்க வாய்ப்பில்லை என்பதும் ஒரு வித தைரியத்தை கொடுக்க...ராகவன் மீண்டும் வீட்டின் பின்வாசலை நோக்கி நடந்து படியிறங்கி அங்கே மரத்தினடியில் வேருபுரமாக திரும்பி நின்று கொண்டிருந்த வாணியை படபடக்கும் மனதோடு நெருங்கி மெதுவான குரலில் 'வாணி...'என்று அழைக்க....டக்கென்று அதிர்ந்து திரும்புவதை போல திரும்பிய வாணியின் முன்புற தோற்றத்தை கண்டு ராகவன் வாயடைத்துப் போய் நின்றான்.

நல்ல திரட்சியாக விம்மி நின்ற அவளது இரண்டு மாங்கனிகளும் அவள் கட்டியிருந்த உள்பாவாடையிற்கு மேல் பாதி தெரிய...இரண்டுக்கும் நடுவில் இறங்கிய கோடு ராகவனை ஒரு வினாடி தடுமாறச் செய்தது. அவனை அங்கே எதிர்பார்க்காத வாணியின் கண்கள் விரிய அவனை பார்த்த படியே அனிச்சையாக இரு கைகளையும் மார்புக்கு குறுக்காக வைக்க...அதை பார்த்த ராகவன்....'ஐயோ...தப்பா நினைச்சுக்காத வாணி...சாந்தி அக்காதான் உன்கிட்ட வந்து பேச சொன்னாங்க..'என்று லேசாக குழறியபடி சொல்ல...இதுவும் அத்தையின் வேலைதானா...அதுதான் குளிச்சுட்டு என்னை இங்கியே நிற்க சொன்னார்களா... அப்படி என்றால் நாம் இந்த மாதிரி நடந்து கொள்ளக் கூடாது .... என்று மனதினுள் நினைத்தபடி ...ராகவன் அண்ணனை இதற்கு மேலும் வருத்தப் படுத்தக் கூடாது என்று முடிவு செய்து கொண்டு மார்பின் குறுக்காக வைக்கக் கொண்டு போன இரு கைகைளையும் இறக்கி கொண்டு ராகவனைப் பார்த்து சிரித்து கொண்டே...'ஐயோ..நீங்களா அண்ணா...ரெண்டு மூணு நாளா நீங்க இங்க வரலியா...அதான்...உங்களை எதிர்பார்க்காம டக்குன்னு ஆம்பிளை குரல் கேட்டவுடன் பதறிட்டேன்...'என்று அவனை தர்மசங்கடப் படுத்தாமல் இருக்க முயல்வதை போல சொல்ல....ராகவனுக்கும் வாணி கைகளை குறுக்காக வைத்து மறைக்க முயல்வதை பார்த்து உண்டான தர்மசங்கடம் இப்போது விலகி....அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.

வாணி தன்னுடைய பாதி மார்புக் கலசங்களை மறைக்காமல் காட்டும்படி நின்ற நிலையில் ராகவனை பார்த்து கேட்டாள். 'என்ன அண்ணா....நீங்க எப்போ வந்தீங்க...எதுக்கு ரெண்டு மூணு நாளா வராம இருந்தீங்க...?'
'அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை....சும்மாதான்...அதான் இப்போ வந்திட்டேனே...'
'சும்மா சொல்றீங்க...எனக்கு தெரியும்....நீங்க கோவத்துல தானே இங்கே வராம இருந்தீங்க...இந்த அத்தைக்கு வேற வேலையே கிடையாது....திடீர் திடீர்னு அந்த மாதிரி ஏதாவது யோசிக்காம சொல்லிருவாங்க...'
'ம்ம்...அதை பத்தி உன்கிட்ட பேசத்தான் வந்தேன் வாணி....நான்தான் அவங்களை பத்தி தப்பா நினைச்சிட்டேன்...'
ஓகோ...அப்படின்னா அத்தை அப்படி பேசினது சரின்னு சொல்ல வர்றீங்களா...?'
'ஆமா வாணி....அவங்க என்கிட்டே விளக்கமா சொன்ன பிறகு எனக்கு புரிஞ்சுட்டு....நான்தான் அவங்க சொன்னதை தப்பா நினச்சுகிட்டு தேவை இல்லாம கோபப் பட்டுட்டேன்...'
'போங்க அண்ணா...நீங்க இப்படி சொல்வீங்கன்னு நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை...உங்களை சமாதானப் படுத்துதற்காக அந்த மாதிரி கதை சொல்றாங்க...'
'இல்ல வீணா...அவங்க சரியாத்தான் சொல்லி இருக்காங்க...'
'அப்போ நீங்களும் அவங்க கட்சியில சேர்ந்தீட்டீங்க...அப்படித்தானே...'
'ஐயோ..வீணா...கொஞ்சம் நான் சொல்றதை கேளேன்...'

ராகவன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே சற்று நகர்ந்து சென்ற வாணி அருகே இருந்த கயிற்றுக் கொடியில் கிடந்த ஒரு டவலை எடுத்து தனது தோளினை சுற்றி போட்டு விம்மிநின்ற கனிகளை மறைத்து கொண்டு ராகவனைப் பார்த்து திரும்பி...
'நீங்க என்ன வேணா சொல்லுங்க...ஆனா நான் நம்ப மாட்டேன்...அத்தை சொன்னது தப்புத்தான். '
'இல்லவே இல்லை...நான் சொல்றதை முதல்ல கேளு...' என்று சொல்லிக் கொண்டே வாணியை நெருங்க ..வாணியும் கோபத்தில் சற்று பக்கவாட்டில் திரும்பி நிற்க...இப்போது இருவருக்கும் இடையே அரை அடி இடைவெளிதான் இருந்தது.
அந்த நிலையில் ராகவனுக்கு வாணியின் உடம்பில் இருந்து மஞ்சளும் சந்தனமும் சேர்ந்த ஒரு மனம் வீசியதை உணர்ந்து அதை மூச்சை இழுத்து உள்வாங்க...அதே நேரம் ராகவன் குளித்து முடித்து ஆபீசுக்கு போக தயாராகி வந்து இருந்ததால் அவன் தன்னுடம்பில் ஸ்பிரே செய்திருந்த பாய்சன் வாசனை திரவியம் வாணியை கிறக்கியது. ராகவனை போலவே அவளும் அந்த வாசனையை நன்கு உள்வாங்கி சுவாசிக்க...ராகவன் தொடர்ந்து பேசினான்.

'நானும் உன்னை மாதிரிதான் அக்கா மேல ரொம்ப கோபமா இருந்தேன். வாணி....ஆனா அவங்க ஒண்ணு விடாம மறைக்காம சொன்னதுல எனக்கு புரிஞ்சு போயிட்டு வாணி...'.ஆனால் அதற்கு வாணி எதுவும் பதில் பேசாமல் பக்கவாட்டில் முகத்தை திருப்பியபடி நிற்க...ராகவன் மேலும் பேசினான்.

'அவங்க வேற என்ன சொன்னாலும் நான் உன்னை மாதிரியே நம்பாமல்தான் இருந்து இருப்பேன்...ஆனா கடைசியா அவங்க ஒரு விஷயம் சொன்னாங்க தெரியுமா...அதான் எனக்கு நான் செஞ்சது தப்புன்னு புரிய வச்சது...'
இப்போது வாணி அவனை பார்த்து திரும்பி அவன் முகத்தையே உற்றுப் பார்ப்பதை போல நிற்க...மிக அருகில் இருந்த அவளது அழகான முகத்தை பார்த்தபடி ராகவன் மெதுவாக சொன்னான்.

'என்ன சொன்னாங்க தெரியுமா....என் முன்னாடி வச்சு நீ அந்த மாதிரி வெளியே தெரியிற மாதிரி பால் கொடுத்தது ஒன்னும் தப்பு இல்லையாம்...அதை அந்த பாக்கியம் அக்கா பாத்ததுதான் அவங்களுக்கு பிடிக்கலையாம்....வீட்டுக்குள்ள வச்சு நீ அந்த மாதிரி எனக்கு முன்னால வச்சு செஞ்சு இருந்தேன்னா ஒன்னும் சொல்லி இருக்க மாட்டாங்களாம்...பாக்கியம் அக்காவுக்கு தெரிஞ்சா இந்த ஏரியாவுக்கு தெரிஞ்ச மாதிரியாம்...அதுதான் அவங்க உன்கிட்ட அப்படி சத்தம் போட்டாங்களாம். ..வீட்டுக்குள்ள வச்சு நடந்து இருந்தா ஒண்ணுமே சொல்லி இருக்க மாட்டாங்களாம்...'
மிக நீளமாக பேசி முடித்த ராகவனை நிமிர்ந்து பார்த்த வாணி...'நிஜமாவா சொல்றீங்க....அத்தை அப்படியா சொன்னாங்க...?' என்று கேதுவாகக் கேட்டாள்.

'ஆமா வாணி....வெளிப்படையா அவங்க இப்படி சொன்ன பிறகுதான் எனக்கு அவங்க மேல உள்ள கோபம் எல்லாம் போயிடுச்சு...'
'அப்போ நான் விவரம் புரியாமத்தான் அத்தைகிட்ட கோவிச்சுகிட்டு பேசாம இருந்திட்டேனோ...'
'ஆமா வாணி....அது மட்டுமில்லாம நீ ரெண்டு மூணு நாளா சரியாவே சாப்பிடைலயாமே...?'
'ஆமா அண்ணா....கோபத்துல அப்படி இருந்திட்டேன்...இப்பதாண்ணா புரியுது....'
'இப்பவாவது புரிஞ்சுதே...அதுவரை சந்தோசம்.....சரி வா....வீட்டுக்குள்ள போகலாம்...எனக்கும் நேரமாவுது....அக்கா நாம ரெண்டு பேருக்கும் இட்டிலி ரெடி பண்ணி வச்சு இருக்காங்களாம்...'

ராகவனும் வாணியும் ஒன்றாக நடந்து வந்து வீட்டுப் படியேறி உள்ளே வர....சாந்தி வாணியை பார்த்து....
'என்னடி....என் மேல உள்ள கோவம் எல்லாம் போயிடுச்சா...?' என்று சிரித்தபடி கேட்க....வாணி வருத்தம் தொனிக்கும் குரலில் ,'ஆமா அத்தை என்னை மன்னிச்சுக்கோங்க....நான் விவரம் தெரியாம உங்ககிட்ட கோபப் பட்டுட்டேன்...' என்று சொல்ல....சாந்தி இருவரையும் பார்த்து சொன்னாள்.

'சரி..சரி...விடு....இப்பவாவது புரிஞ்சுகிட்டியே...அது போதும்...ஆனாலும் எனக்கு ஒரு வருத்தம்தாண்டி உன்மேல...?'
அதற்கு பதில் சொல்லாமல் என்ன என்று கேட்பதை போல வாணி சாந்தியை பார்க்க...ராகவனும் சாந்தியை பார்த்தான்.
சாந்தி மீண்டும் இரண்டு பேரையும் பார்த்து சொன்னாள்.

'நான் எத்தனை சொல்லியும் கேட்காம கடைசியில உன் அண்ணன் வந்து சொன்ன பிறகுதான் புரிஞ்சு சமாதானமாயிருக்கியே....அதான்...'
அதை கேட்டு மிகுந்த சந்தோசத்தில் சாந்தியையும் வாணியையும் வாயெல்லாம் சிரிப்பாக ராகவன் பார்த்துக் கொண்டு நிற்க...
'அப்படில்லாம் இல்லை....அத்தை....'என்று அசடு வழிவதை போல வாணி சொல்ல... 'சரி..சரி....வாங்க ரெண்டு பேரும் வந்து உட்காருங்க...
இட்டிலி வச்சு இருக்கேன்...சாப்பிடுங்க...' என்று சாந்தி சொன்னாள்.

'இதோ டிரஸ் மாத்திட்டு வந்துடுறேன் அத்தை...'என்று சொல்லிக் கொண்டு உள்ரூமுக்குள் போக முயன்ற வாணியை பார்த்து சட்டென்று கையமர்த்திய சாந்தி....'அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேண்டாம்...சாப்பிட்டு முடிச்சுட்டு அப்புறமா போய் வேற டிரஸ் போட்டுக்கொள்...' என்றாள்.

'இல்லை..அத்தை...'என்று மீண்டும் வாயெடுத்த வாணியை நோக்கி...'அதான் சொல்றேன்ல ... சும்மா இப்படியே உட்கார்ந்து சாப்பிடு...அண்ணனும் தங்கச்சியும் தானே ஒண்ணா உட்கார்ந்து சாப்பிடப் போறீங்க...பிறகு என்ன...?' என்று சற்று அதட்டலாக சொல்ல....வாணி ஒரு வினாடி ராகவனை பார்த்து விட்டு வேறு எதுவும் பேசாமல் போய் சாப்பிட உட்கார ராகவனும் நிறைந்த மனதோடு அவளருகே போய் சற்று தள்ளி அமர்ந்தான்.