வயது ஒரு தடையல்ல! - Completed

[whiteburst]

72.

 
லாவண்யா பேச்சு, அவள் மேலிருந்த அன்பு, மதிப்பு, மரியாதை எல்லாவ்ற்றையும் அனைவரிடத்திலும் கூட்டியிருந்தது.
 
தாத்தாதான் கேட்டார், எப்பிடியும் எங்களுக்கு இந்த விஷயம் தோணலைல்ல?! அதுவும், நீ, உன் ஃபிரண்டைப் பத்தி தெரிஞ்சி வெச்சிருக்குறது ஒன்னும் பெரிய விஷயமே இல்லை. உங்களுக்குள்ள இத்தனை வருஷப் பழக்கம் இருந்திருக்கு.
 
ஆனா, என்னைப் பத்தியும், மதனைப் பத்தியும் கூட சரியா தெரிஞ்சி வெச்சிருக்கியே. அது பெரிய விஷயம்தாம்மா என்று பாராட்டினார்.
 
அப்படில்லாம் இல்ல தாத்தா. யாருன்னு தெரியாமியே என் மேல பாசம் காமிச்ச ஆளு நீங்க. எனக்காக மதன் கிட்ட கூட சண்டைக்கு போனிங்க. அவ்ளோ நல்லவரு தாத்தா நீங்க. அதுனால உங்களைப் புரிஞ்சிக்கிறது ஈசி தாத்தா என்று சிரித்தாள் லாவண்யா!
 
அக்காதான் சீண்டினாள். சரி, தாத்தாவை ஈசியா புரிஞ்சிக்கலாம். மதனை எப்படி புரிஞ்சிகிட்ட? ஆரம்பத்துல என்கிட்ட எவ்ளோ கோபமா பேசியிருக்கான் தெரியுமா? ஆனா, நீ அவன்கிட்ட அதிகம் பேசுனதே இல்லையே? அப்புறம் எப்படி….?
 
லாவண்யா படு அலட்சியாமாய் சொன்னாள்.

யாரு அவன் கோபப்படுவானா? அதெல்லாம் சும்மா! தாத்தாவைப் புரிஞ்சிக்கிறது கூட கொஞ்சம் சிரமமா இருந்தது. மதன்லாம் ஒண்ணுமே இல்லை. அவன் கோபம் வர்ற மாதிரி நடிப்பான். அவ்ளோதான். ஆனா, உள்ளுக்குள்ள கோவமே இருக்காது.

 

உங்க எல்லார் மேலியும் அவனுக்கு பாசம் அதிகம். ஆனா வெளிக்காட்டிக்க மாட்டான். இவன் கோபம் எல்லாம், மத்தவிங்க தன்னை சாதாரணமா நினைச்சிடக் கூடாது, யாரும் ஏமாத்த முயற்சி பண்ணக் கூடாதுன்னு போட்டுகிட்ட முகமூடி என்றாள்.

 

அவளுடைய கணிப்பு அனைவருக்கும் வியப்பாய் இருந்தது. இவள் இந்தளவு கணிப்பாளா என்று!

 

எனக்கோ, அவள் என்னைச் சரியாகக் கணித்திருந்தது பெரிய வியப்பாய் இருந்தாலும், வழக்கம் போல, எனது முகமூடியாக, கோபமாக அவளை முறைத்தேன்.

 

வேதாளம் முருங்கைமரம் ஏறுது. நான் எஸ்கேப்பா என்று அவள், என் அக்காவை இழுத்துக் கொண்டு ஓடினாள்.

 

அவளுடைய செய்கை, அக்கறை, அன்பு எல்லாம் என் மனதில் இன்னும் பல மாற்றங்களை ஏற்படுத்தின. லாவண்யா மேல் இருந்த அந்த இனம் புரியாத உணர்வு பெருகி, காதலாக மாறி நின்றது. எந்தத் தருணத்தில், எப்படி மாறியது என்று சொல்ல முடியாவிட்டாலும், அது மாறியதை என்னால் உணர்ந்து கொள்ள முடிந்தது.

 

நான் செய்த ஒரே தவறு, வெண்ணை திரண்டு வரும் முன், பானையை உடைத்தது போல், அவளுக்குள் நான் முழுதும் நிரம்பும் முன், என் காதலை, அதுவும் சின்ன வயதில் சொன்னதுதான். நான் இன்னும் கொஞ்சம் பொறுத்திருந்திருக்கலாம்.

 

எந்த முன் யோசனையும் இன்றி, ஜோடனையும் இன்றி, மிக கேசுவலாக நான் என் காதலைச் சொன்னேன்.

 
நான், அவளுடைய கல்லூரியில், இஞ்சினியரிங் சேருவதற்க்கு முதல் நாள், கிளம்பும் சமயத்தில், வீட்டுத் தோட்டத்தில் இருந்த என்னிடம், அவள் வந்து வாழ்த்துக்கள், நாளைக்கு ஃபர்ஸ்ட் டே! என்றாள்.

இதற்கு இடையிலும், நாங்கள் அதிகம் பேசிக் கொள்ளாவிடினும், அவள் என் கோபத்தை எப்பொழுதும் பொருட்படுத்தியதே இல்லை!

 

அவளையேப் பார்த்தவன், இப்ப எனக்கு 18 வயசு ஆகிடுச்சு! இனி நான் சொத்து விஷயத்துலியோ, வேறெந்த விஷயத்துலியும் டெசிஷன் எடுக்கலாமில்ல?

 

சம்பந்தமேயில்லாமல், இப்பொழுது நான் இதை சொல்லுவதைக் கேட்டு குழம்பிய அவள், ம்ம்ம் எடுக்கலாம். என்ன, இனி நான் வீட்டுக்கு வரக் கூடாதா என்று அலட்சியமாகக் கேட்டாள்.

 

அவளுக்குத் தெரியும், நான் அப்படிச் சொல்ல மாட்டேன் என்று!

 

அதெல்லாம் இல்லை. இது வேற விஷயம்.

 

வேற என்ன விஷயம்?

 

ஐ லவ் யூ!

 

வாட்…?

 

ஐ லவ் யூ?

 

அதிர்ச்சியில், பல நொடிகள் அமைதியாக இருந்தவள், பின் கோபமாக சிறிது நேரம் கண்டபடி திட்டினாள்.
பின், உன் வயசு என்ன, என் வயசு என்ன, நான் உன்னை விட ரெண்டு வயசு பெரியவ. இந்தச் சமூகம் என்ன நினைக்கும். உன் தாத்தா என்ன நினைப்பாரு? ஏன், உன் அப்பாவே, இதுக்குதான், டெய்லி என் வீட்டுக்கு வந்தியான்னு கேப்பாரு. தவிர, உனக்கு இப்பதான் 18.

இந்த வயசுல இந்த மாதிரில்லாம் தோணத்தான் செய்யும். இது வெறும் இன்ஃபாக்சுவேஷன் தான். அதுனால, இதை மறந்துட்டு, ஒழுங்கா படிக்கிற வழியைப் பாரு. என்று அட்வைஸ் வேறு செய்தாள்.

 
அமைதியாக எல்லாவற்றையும் கேட்டவன், பின் அவள் கிளம்பும் போது சொன்னேன். எனக்கு வயசு வித்தியாசம்? எனக்கு அது பெரிய விஷயமா தெரியலை. தாத்தா, கண்டிப்பா, என் விருப்பத்துக்கு எதிர்ப்பு சொல்ல மாட்டாரு. அதுவும் நீ அப்படிங்கிறப்ப, வாய்ப்பேயில்லை. என் அம்மாவை ஏமாத்தி கல்யாணம் பண்ண, என் அப்பவோ, எனக்கு பெருசா எதுவும் செய்யாத இந்த சமூகமோ, என்ன சொல்லும்ங்கிற கவலை எனக்கு கிடையாது. எனக்கு வேண்டியது உன் விருப்பம் மட்டும்தான்.
உனக்கு வேணா, எதைப் பத்தியும், யாரைப் பத்தியும் கவலை இல்லாம இருக்கலாம். ஆனா, என்னால அப்டி இருக்க முடியாது. எனக்கு இந்த சமூகம் என்ன சொல்லும்ங்கிற கவலை இருக்கு. அதுனால, இனி என்கிட்ட இப்டி பேசாத! குட் பை!

 

அதன் பின், இரண்டு நாட்கள் அவள் என் வீட்டுக்கே வரவில்லை. அக்கா வற்புறுத்தியும், சாக்கு போக்கு சொல்லி தவிர்த்தாள்.

 

மூன்றாம் நாள், அவளைத் தனியாக சந்தித்த நான், வற்புறுத்தி காரில் ஏற்றி வீட்டுக்கு அழைத்துச் சென்றேன்.

 

என்னையும், அவளையும் ஒன்றாகப் பார்த்த என் அக்காவுக்கோ, பெருத்த ஆச்சரியம். தாத்தாவும் வீட்டிலில்லை.

 

பின் அக்காவிடம் சொன்னேன். உன் ஃபிரண்டு வீட்டுக்கு வராததுக்கு காரணம் நாந்தான். ஏன்னா, ரெண்டு நாள் முன்னாடி, நான் அவகிட்ட ல… லவ் ப்ரபோஸ் பண்ணேன். அதுனாலத்தான் வர மாட்டேங்கிறா என்றேன்.

 

என்னுடைய தடாலடிப் பேச்சில், இருவருமே வாய் பிளந்து நின்றனர். பின் லாவண்யாவிடம் திரும்பி,

 

இங்க பாரு, நான் உன்கிட்ட ப்ரபோஸ் பண்ணது நம்ம ரெண்டு பேரு சம்பந்தப்பட்ட விஷயம். என்னைப் பொறுத்த வரை, என் முடிவுல மாற்றம் இல்லை. அதை ஏத்துக்குறதும், ஏத்துக்காததும் உன் விருப்பம். நான் உன்னை ஏதாவது டிஸ்டர்ப் பண்ணேனா என்ன?

 

நான் லவ்வைச் சொன்னேன்னு, நீ, இவளோட ஃபிரண்ட்ஷிப்பை கட் பண்ணாத? ஓகே! என்று சொன்னவன், அக்காவை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு சென்றேன்.

 

அப்பொழுதும் என் நேர்மை அவளை பாதித்தது போலும். அக்கா வேறு அவளை நன்கு திட்டினாள். ஏண்டி என்கிட்ட சொல்லலை? இதுனாலத்தான் ரெண்டு நாளா அவாய்ட் பண்ணியா? ம்ம்?

 

சாரிடி! எனக்கு என்ன பண்றதுன்னு தெரியலை. என்னால, உங்களுக்குள்ள சண்டை வர்றதை நான் விரும்பலை. அதான்…

 

அதுக்காக, நீயா உன்னை பிரிச்சிக்குவியா என்று நன்கு திட்டினாள்… திட்டி முடித்த என் அக்காவோ, லாவண்யாவையே ஆழமாகப் பார்த்து சொன்னாள்…

 

லவ்வை சொன்னவனும், நீயும் நானும் பிரியக் கூடாதுன்னு ஃபீல் பண்ணிட்டு போறான். வேணாம்னு சொன்ன நீயும், நாங்க பிரிஞ்சிடக் கூடாதுன்னு ஃபீல் பண்ற! இப்படி பல விஷயங்கள்ல, நீங்க ரெண்டு பேரும் சரியான ஜோடிதாண்டி என்றாள்.

 

யதேச்சையாக இதைக் கேட்ட எனக்கும் அதிலிருந்த உண்மை மட்டுமல்ல, இன்னொன்றும் உறைத்தது. அது,

 
இன்னமும் அவள், எனக்கு பிடிக்கலைன்னு சொல்லவில்லை. சமூகம் என்ன சொல்லும்னு தான் பயப்படுறா என்ற உண்மைதான் அது!