Fantasy అవంతీపుర సింహాసనం...

[prasad_rao16]

ఆ హారాన్ని చూసుకుని మంజుల కళ్ళు ఆనందంతో మెరిసాయి.

ఆమె మొహం సంతోషంతో వెలిగిపోతున్నది, కాని మంజుల ఆదిత్యసింహుడి వైపు చూస్తూ, ప్రభూ నాకు ఈ హారం కన్నా…మీరు నా భర్తను, కొడుకుని విడిపించండి…అంతకు మించి నాకు ఏమీ వద్దు,” అంటూ హారాన్ని తీయబోయింది.
కాని ఆదిత్యసింహుడు ఆమెను వారిస్తూ, “నీ మొగుడు, కొడుకు ఇద్దరు మా అంతఃపురంలో క్షేమంగా ఉన్నారు…వాళ్ళని చెరసాలలో వెయ్యలేదు….ఈ పక్కనే భవనంలో ఉన్నారు….చూసి రా…. ఇంకో విషయం నీ మొగుడిని కూడా తీసుకుని రా…..నీతో అత్యవసరంగా మాట్లాడవలసిన పని ఉన్నది,” అన్నాడు.






అది విన్న మంజుల ఆనందంతో ఆదిత్యసింహుడి పెదవుల మీద ముద్దు పెట్టి, “నా చేత ఈ పని చేయిస్తున్నందుకు మిమ్మల్ని మనసులో కోప్పడినా…ఇప్పుడు మీరు నా భర్త, కొడుకుని తమ అంతఃపురంలో క్షేమంగా ఉంచినందుకు చాలా సంతోషంగా ఉన్నది…ఇప్పటి నుండి నేను మీరు ఏం చెబితే అది చేస్తాను,” అన్నది.
“అయితే నువ్వు మా వదిన గారి దగ్గర నుండి ఇక్కడకు వచ్చేస్తావా?” అని అడిగాడు ఆదిత్యసింహుడు.
దాంతో మంజుల ఇక ఆదిత్యసింహుడి చేతిని తన సళ్ళ మీద వేసుకుని పిసుక్కుంటూ స్వర్ణమంజరీ, విజయసింహుడు తన మంత్రి వర్గంతో జరిపిన సమావేశం, వాళ్ళు మాట్లాడుకున్నది అంతా వివరంగా చెప్పేసింది.
అది విన్న ఆదిత్యసింహుడు ఆనందంతో మంజులను ఇంకా గట్టిగా వాటేసుకుని తన చేత్తో మంజుల భుజం మీద జాకెట్ ని కిందకు లాగి ఆమె నున్నుటి భుజం మీద చిన్నగా కొరుకుతూ, “నువ్వు ఇక్కడకు వచ్చి ఉండటం కన్నా…..అక్కడే మా వదినగారి దగ్గర ఉండి అక్కడి విషయాలు నాకు చేరుస్తూ ఉండు…..నీకు తగిన పారితోషికం నీకు లభిస్తుంది,” అన్నాడు.
“సరె ప్రభూ….మీ ఇష్టం……మీరు ఎలా చెబితే అలా చేస్తాను,” అన్నది మంజుల.
“ముందు వెళ్ళి నీ మొగుడిని, కొడుకుని చూసుకుని…తొందరగా ఇక్కడకు వస్తే నీకొక కార్యం అప్పచెబుతాను…..అది చేసుకురావాలి,” అన్నాడు ఆదిత్యసింహుడు.
దాంతో మంజుల ఆదిత్యసింహుడి ఒళ్ళో నుండి లేచి ఆయనకి అభివాదం చేసి బయటకు వచ్చింది.
బయట తన అనుచరులతో రమణయ్య మంతనాలు జరపడం చూసింది.





మంజుల ఆదిత్యసింహుడి దగ్గర నుండి బయటకు రావడం చూసి రమణయ్య తన అనుచరులతో, “నిశబ్దంగా ఉండండి… నేను ఆదిత్యసింహుల వారి దగ్గరకు వెళ్ళి వస్తాను,” అని ఆదిత్యసింహుడి మందిరంలోకి వెళ్తూ రమణయ్య మంజుల వైపు చూసి నవ్వాడు.
మంజుల కూడా తనకు తెలియకుండానే రమణయ్యకు నమస్కరించి నవ్వి అక్కడనుండి వెళ్ళిపోయింది.
రమణయ్య లోపలికి వచ్చి ఆదిత్యసింహుడికి అభివాదం చేసాడు.
ఆదిత్యసింహుడు అతనికి అక్కడ ఉన్న ఆసనం చూపించి కూర్చోమన్నట్టు సైగ చేసాడు.
ఆదిత్యసింహుడి మొహంలో ఒక విధమైన ఆనందాన్ని రమణయ్య పసిగట్టి, “మంజరి వచ్చి వెళ్ళిన తరువాత ప్రభువుల వారు చాలా ప్రసన్నంగా ఉన్నారు…జరగవలసిన కార్యం నిర్విఘ్నంగా జరిగినట్టున్నది…” అన్నాడు నవ్వుతూ.
అదివిని ఆదిత్యసింహుడు రమణయ్య వైపు చూసి తన చేతిలో ఉన్న లేఖను రమణయ్యకు ఇచ్చాడు.
ఆ లేఖను చూసిన రమణయ్య కళ్ళు ఆనందంతో మెరిసాయి.
అతని మొహంలో ఆనందం కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తున్నది.
“అయితే మేము బయలుదేరాల్సిన సమయం వచ్చిందన్నమాట,” అన్నాడు రమణయ్య.
ఆదిత్యసింహుడు ఒక్కసారి ఆలోచిస్తూ తన ఆసనంలో నుండి లేచి నిల్చుని, “అవును రమణయ్య గారు…..మీరు మీ అనుచరులతొ బయలుదేరాల్సిన సమయం వచ్చింది…కాని నాకు ఒక సందేహం మాత్రం నా మనసులో ఇంకా మెదులుతూనే ఉన్నది,” అన్నాడు.
“అదేమిటో నాకు వివరిస్తే…దాని సంగతి గురించి ఆలోచిద్దాం,” అన్నాడు రమణయ్య.
“మీకు చెప్పకుండా ఎలా ఉంటాను…మీరు కాని మీ అనుచరులు కాని ఈ లేఖను తీసుకుని వెళ్తే కార్యం సఫలమవుతుందా అని ఆలోచిస్తున్నాను,” అన్నాడు ఆదిత్యసింహుడు.
“మీరు నా సమర్ధత మీద అనుమానపడుతున్నారా ప్రభు….” అన్నాడు రమణయ్య.
“లేదు రమణయ్య గారు…మీరు నా కోసం ఎన్నో ప్రమాదకరమైన కార్యాలు చేసిపెట్టారు…ఏన్నో సార్లు మీ ప్రాణాలను పణంగా పెట్టారు…ఒక వేళ ఈ లేఖను అతను నమ్మకపోతే మనం ప్రయత్నం మొత్తం వృధా అయిపోతుంది… అందుకని,” అంటూ మధ్యలో ఆపాడు ఆదిత్యసింహుడు.
“మరి ఏం చేద్దామంటారు….మీ ఆలోచన ఏంటి…..” అన్నాడు రమణయ్య.





“మీకు అభ్యంతరం లేకపోతే…మీతో పాటు మంజులని కూడా పంపిద్దామనుకుంటున్నాను…సాధ్యమైనంత వరకు మీరు …మీ అనుచలతోనే కార్యం సాధించడానికి ప్రయత్నించండి…అప్పటికీ రాజుగారు నమ్మకపోతే మంజులని ఉపయోగించండి…ఎందుకంటే మంజుల మా వదిన స్వర్ణమంజరి గారికి చాలా నమ్మకమైన చెలికత్తె అని ఆయనకు తెలుసు,” అన్నాడు ఆదిత్యసింహుడు.
“అది కాదు ప్రభూ…మంజుల మీ వదిన గారికి బాగా నమ్మకమైన చెలికత్తె అని మీరే చెబుతున్నారు…ఆమె ఈ లేఖని మంజుల మొగుడిని, కొడుకుని నిర్బంధిస్తే తీసుకు వచ్చింది కదా…అలాంటి ఆమె మనకు అనుకూలంగా పని చేస్తుందన్న నమ్మకం నాకు కలగడం లేదు ప్రభు….” అన్నాడు రమణయ్య.
రమణయ్య సందేహం విన్న ఆదిత్యసింహుడు చిన్నగా నవ్వి, మళ్ళీ తన ఆసనంలో కూర్చుంటూ, రమణయ్య తో మాట్లాడబోతుండగా ఒక కాపలాదారుడు వచ్చి ఆదిత్యసింహుడికి అభివాదం చేసి మంజుల వాళ్ళు వచ్చినట్టు చెప్పాడు.
“వాళ్ళని అక్కడే ఉండమని చెప్పు…నేను పిలిచినప్పుడు వాళ్లను లోపలికి పంపించు,” అని ఆదిత్యసింహుడు కాపలావాడితో అన్నాడు.