16-11-2018, 09:36 AM
"ఉమ్ మ్ మ్ మ్ ........"
" ఇటు రా..."
" నో..."
" ప్లీజ్......"
" కుదరదు.."
" ప్లీజ్.....మాలూ.."
" ఎందుకటా.....?(నావైపు తిరగకుండానే, చిరు మందహాసం పెదవి కొసా నొక్కిపెట్టింది)
" రా చెబుతాను"
" వద్దు స్వామీ..."
" ఏం.....?"
" ఇప్పుడుగాని...నేను వస్తే...!!! మళ్ళీ మొదటి నుండి ఆరంభం అవుతుంది."
" ఏంటి...ఆరంభం అయ్యేది....?"
" అన్నీ....."
" అన్నీ అంటే.....?"
" నోర్ముయ్యీ...."( బుగ్గలు ఎరుపెక్కాయి)
" సరే...ఇలారా.."
" కుదరదు అని చెప్పానా...?"
" ఏయ్ మొద్దు....ఇలా రావే..."
తను తీక్షణంగా చూసింది.మొహంలో లిప్త పాటు ఆశ్చర్యంతో కూడిన సిగ్గు కలిసి ఆనందం కనబడింది. కళ్లలో చిన్న మెరుపు కనబడింది. నేను నివ్వెరపోయి చూస్తున్నాను.తను నిష్టూరంగా,
" మ్మ్....సార్ కు ఇప్పుడు ఇవన్నీ గుర్తుకు వస్తున్నాయన్న మాట."
" ఏంటే....?"
" అదే..నన్ను 'వే' అని పిలవడం"
" ఓ...."
" ఓ..ఏంటీ..? ఎన్నాళ్ళైందో తెలుసా? నువ్వు ఇలా పిలిచి...?( కంటి నుండి చుక్క రాలింది)
నేను లేచి తన దగ్గరకు వెళ్ళాను.
" అలా కాదు మాలతీ....నువ్వేగా స్నేహితులుగా ఉందామని అన్నావు....అందుకనే..అలా పిలుస్తే బాగోదని...."
" ఓహో.....ఫ్రెండ్ అయితే అలా పిలవకూడదా...? నువ్వెప్పుడూ నన్ను ఇలాగే పిలవాలి....లేకపోతే చంపేస్తాను."
" సర్లేవే మొద్దు.....కోపం తగ్గించు"
" వే...మాత్రం చాలు..అదేంటి మొద్దు,ఎద్దు అని....?"
" ఏం....నిన్ను నేను అలా అనకూడదా....?"
" పోరా...రాస్కెల్....నేను మొద్దులా లేనే...చక్కటి బట్టలతో, అందంగా ఉన్నాను"
" అవును కదూ.....అలాగైతే నేను, నీ బట్టలన్నీ విప్పేసి అలా పిలవ వచ్చా....?"(తన దగ్గరికి వెళ్ళి వెనుక ఎత్తులు తడిమాను)
"ఛ్చీ......."
నేను ఒక పిఱ్ఱను చేత్తో నొక్కుతున్నాను. తను మెలికలు తిరుగుతూ, నా నుండి తప్పుకోడానికి ప్రయత్నిస్తోంది.
" చెయ్యి తియ్యి శివా......పిచ్చా..నీకు...? తలుపు తెరిచి ఉంటే.."
" అయితే తలుపు వేసేయ్.."
" ఇటు రా..."
" నో..."
" ప్లీజ్......"
" కుదరదు.."
" ప్లీజ్.....మాలూ.."
" ఎందుకటా.....?(నావైపు తిరగకుండానే, చిరు మందహాసం పెదవి కొసా నొక్కిపెట్టింది)
" రా చెబుతాను"
" వద్దు స్వామీ..."
" ఏం.....?"
" ఇప్పుడుగాని...నేను వస్తే...!!! మళ్ళీ మొదటి నుండి ఆరంభం అవుతుంది."
" ఏంటి...ఆరంభం అయ్యేది....?"
" అన్నీ....."
" అన్నీ అంటే.....?"
" నోర్ముయ్యీ...."( బుగ్గలు ఎరుపెక్కాయి)
" సరే...ఇలారా.."
" కుదరదు అని చెప్పానా...?"
" ఏయ్ మొద్దు....ఇలా రావే..."
తను తీక్షణంగా చూసింది.మొహంలో లిప్త పాటు ఆశ్చర్యంతో కూడిన సిగ్గు కలిసి ఆనందం కనబడింది. కళ్లలో చిన్న మెరుపు కనబడింది. నేను నివ్వెరపోయి చూస్తున్నాను.తను నిష్టూరంగా,
" మ్మ్....సార్ కు ఇప్పుడు ఇవన్నీ గుర్తుకు వస్తున్నాయన్న మాట."
" ఏంటే....?"
" అదే..నన్ను 'వే' అని పిలవడం"
" ఓ...."
" ఓ..ఏంటీ..? ఎన్నాళ్ళైందో తెలుసా? నువ్వు ఇలా పిలిచి...?( కంటి నుండి చుక్క రాలింది)
నేను లేచి తన దగ్గరకు వెళ్ళాను.
" అలా కాదు మాలతీ....నువ్వేగా స్నేహితులుగా ఉందామని అన్నావు....అందుకనే..అలా పిలుస్తే బాగోదని...."
" ఓహో.....ఫ్రెండ్ అయితే అలా పిలవకూడదా...? నువ్వెప్పుడూ నన్ను ఇలాగే పిలవాలి....లేకపోతే చంపేస్తాను."
" సర్లేవే మొద్దు.....కోపం తగ్గించు"
" వే...మాత్రం చాలు..అదేంటి మొద్దు,ఎద్దు అని....?"
" ఏం....నిన్ను నేను అలా అనకూడదా....?"
" పోరా...రాస్కెల్....నేను మొద్దులా లేనే...చక్కటి బట్టలతో, అందంగా ఉన్నాను"
" అవును కదూ.....అలాగైతే నేను, నీ బట్టలన్నీ విప్పేసి అలా పిలవ వచ్చా....?"(తన దగ్గరికి వెళ్ళి వెనుక ఎత్తులు తడిమాను)
"ఛ్చీ......."
నేను ఒక పిఱ్ఱను చేత్తో నొక్కుతున్నాను. తను మెలికలు తిరుగుతూ, నా నుండి తప్పుకోడానికి ప్రయత్నిస్తోంది.
" చెయ్యి తియ్యి శివా......పిచ్చా..నీకు...? తలుపు తెరిచి ఉంటే.."
" అయితే తలుపు వేసేయ్.."