"ப்ளீஸ்... சொன்னா கேளுங்க,... இதையெல்லாம் படிக்காதீங்க"

[johnypowas]

“ம்,....”

இந்த ஊர்லயும் சொந்தக்காரங்கல்லாம் பொண்ணுக்கு வளையல் போட்டு விடுவாங்களா?”

“பின்னே, நம்ம ஊர விட, இங்க, இந்த வைபவத்த சிறப்பா கொண்டாடுறாங்க.” இப்படி பேசிக்கொண்டே மேடையை நெருங்கி, முன் பக்கத்தில் இருந்த இருக்கைகளில் உட்கார்ந்தோம்.

மேடை, மலர்களால் வண்ண தோரணங்களாக அலங்கரிக்கப் பட்டிருக்க, தரையில் அழகான வண்ணக் மாக்கோலம் போடப்பட்டிருக்க, அதன் மத்தியில் அளக்கும் படியில் நிரப்பி வைத்திருந்த நெற்குவியலின் மேல் ஒரு அகல் விளக்கு வைக்கப் பட்டிருந்தது. மேடையின் மத்தியில் ஒரு நாற்காலி கிழக்கு திசை நோக்கி போடப்பட்டு, அதன் முன்னே பழம், இனிப்புகள், வளையல்கள், பாக்கு, வெத்திலை நிறைந்த வெள்ளித் தட்டுகள் வைக்கப்பட்டிருக்க,... இரு புறமும் இரு குத்து விளக்குகள் ஏற்றப் பட்டிருந்தது.

“பேசிகிட்டு இருங்க இதோ வந்திட்றோம்” என்று சொல்லி, மாலினியின் அப்பாவும், அம்மாவும் ஒரு அறைக்குள் சென்று விட, வளை காப்பு பற்றி தெரிந்து கொள்ளும் ஆவலில்,....

“இந்த காலத்துல கூட இந்த மாதிரி சம்பிரதாய சடங்கு அவசியமா ஆன்டி?”.எனக்கு வந்த சந்தேகத்தை கேட்டேன்.

“கார்த்தி, இதுல அந்தக் காலம், இந்தக் காலமுன்னு என்ன இருக்கு. மனுஷங்க மனுஷங்களாத்தானே இருக்கோம்.ஒவ்வொரு சுமங்கலிப் பொண்ணும், கர்ப்பிணிப் பொண்ணு கையையும் கன்னத்தையும் தொட்டு சந்தனம் பூசி, வளையல் போட்டு விடறப்ப, அந்த கர்பிணிப் பொண்ணு எவ்வளவு சந்தோஷப் படுறா தெரியுமா? அந்த சந்தோஷ உணர்வெல்லாம் வயித்திலிருக்கிற குழந்தைக்கும் போய் சேருதாம். அதுவுமில்லாம அந்த கண்ணாடி வளையல்கள் உண்டாக்குற இன்னிசையான சத்தம் வயித்திலிருக்கிற குழந்தைக்கும் கேட்டு அது சந்தோஷப்படுதாம். அதனாலே குழந்தை ஆரோக்கியமா வளருதாம்.”

“அது சரி ஆண்டி. பிரசவத்த அம்மா வீட்லதான் வச்சுக்கணும்கிறாங்களே. அது ஏன்?”,

“அம்மாங்கிறவ அன்பானவள். பொறந்த வீடுதான் ஒரு பொண்ணுக்கு நிம்மதியையும் சந்தோஷத்தயும், ஒரு தைரியத்தையும் தரும். அப்போதான் பிரசவமும் ஈஸியா இருக்கும். அதுக்காகத்தான் முதல் பிரசவத்தை அம்மா வீட்லேயே கவனிக்கிறாங்க.

“வழக்கமா எத்தனையாவது மாசத்துல பொறந்த வீட்டுக்கு போறாங்க ஆன்டி?”
“வழக்கமா முதல் பிரசவம்னா ஏழாவது மாசத்துல பொறந்த வீட்டுக்கு போய்டுவாங்க.புருஷன் மேலே ரொம்ப அன்பு வச்சிருக்கிற பொண்ணுங்க ஒன்பதாவது மாசத்துல கூட பொறந்த வீட்டுக்கு போறாங்க.”

“அப்போ,....மாலினிக்கு அம்மா விட்டுக்கு போகணும்கிற பிரச்சினை இல்ல.”

“ஏன்,...அமுதாவுக்கு கூட அப்படிதான்.”

இதைக் கேட்ட அமுதாவின் முகம் சிவந்தது. எங்களைப் பார்க்க கூச்சப்பட்டு தலையை குனிந்துகொண்டாள்.

“அமுதாவுக்கு வெக்கத்தப் பாரேன். சரி, இன்னொன்னும் சொல்லிட்றேன். கர்ப்ப காலத்தில பொண்ணுங்களுக்கு பொதுவா மன அழுத்தம் அதிகமாக இருக்கும். அந்த மாதிரி நேரத்துல அமைதியான சூழ் நிலைலே நல்ல மெல்லிய இசையை கேட்டுகிட்டிருந்தா மன அழுத்தம் குறையும். கர்ப காலத்துல பிரச்சினை, சண்டை, சச்சரவுன்னு சூழ் நிலையில இருக்கிற பொண்ணுங்களுக்கு அதிகமான மன அழுத்தம் உண்டாகி ஒன்பது மாசத்துக்கு முன்னாலேயே குறைஞ்ச எடைல குழந்தைங்க குறைப் பிரசவமா பொறந்துடும்
இப்படி பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது, மங்கையர்கள் சூழ மாலினியை அலங்கரித்து மெதுவாக அழைத்து வந்தார்கள். எங்களைப் பார்த்ததும், கொழுத்த கன்னங்கள் பள பளக்க முத்துப் பற்கள் தெரிய சிரித்து கை கூப்பி வணக்கம் சொன்னாள்.

மஞ்சளும், இளம் சிவப்பு நிறத்திலும் பார்டரும் இருந்த பட்டுப் புடவையில் மாலினி ஜொலித்தாள். வளை காப்பு வைபவத்திற்கென்றே எடுத்திருப்பார்கள் போல இருந்தது. புடவையே கிட்டத் தட்ட ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் இருக்கும்.

முன்பை விட இன்னும் சிவந்து, முகத்தில் தேஜஸ் கூடி, உடம்பு கொஞ்சம் சதை போட்டிருந்தாள். வேலை இல்லாத போலீஸ்காரர் போல வயிறு நன்றாக முன்னே தள்ளி முட்டிக் கொண்டு இருந்தது.

மெதுவாக அழைத்து வந்தவர்கள். மேடையில் இருந்த நாற்காலியில் மாலினியை மெதுவாக உட்கார வைத்தார்கள். பெருத்த வயிற்றின் எடையை சுமந்திருந்த வேதனையை முகத்தில் காட்டி, கொஞ்சம் சிரமப் பட்டு உட்கார்ந்தாள். அவளுடன் கூடவே வந்த சுரேஷ் அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லி அவள் அருகில் நிற்க,” வந்திட்டு இருக்கிறவங்களை போய் கவனிங்க.” என்று சொல்லி, தனக்கு பரிட்சயமானவர்களைப் பார்த்து உடல் வேதனையை மறைத்து உதட்டளவில் நட்புடன் சிரித்து வைத்தாள்.

கொஞ்ச நேரம் கழித்து வளைகாப்பு வைபவத்தை முன்னின்று நடத்திக் கொண்டிருந்த வயது முதிர்ந்த சுமங்கலிப் பெண்மணி ஒருத்தி மேடை மீது ஏறி, மாலினிக்கு பக்கமாக நின்று கொண்டு, கண் மூடி, கை கூப்பி கிழக்கு திசை நோக்கி கடவுளைக் கும்பிட்டாள்.


ஒரு நிமிடம் உதடுகள் ஏதோ முனு முனுக்க கடவுளைக் கும்பிட்டவள், மாலினியின் அம்மாவை அழைத்து நெற் குவியலின் மேல் வைக்கப்பட்டிருந்த அகல் விளக்கினை ஏற்றச் சொல்லி வளைகாப்பு வைபவத்தை தொடங்கி வைத்தாள்.

மாலினியின் கைகளுக்கு முதன் முதலாக வேப்பிலைக் காப்பும், வெள்ளிக் காப்பும் அணிவித்த அந்த சுமங்கலிப் பெண்மணி, கொஞ்சம் வளையல்களை குல தெய்வத்துக்கும், அம்மனுக்கும் சாத்துவதற்காக எடுத்து வைத்துக் கொண்டு “மாலினிக்கு இங்க யாராவது நாத்தனார் முறையிலே இருக்கீங்களா? இருந்தா வந்து வளைகாப்பு மாலை போடுங்க” என்று சொல்ல, புவனா ஆன்டி, அமுதாவை அழைத்து,.....

”போடி,.... நீதான் இப்ப அவளுக்கு நாத்தனார் முறை. போய் மாலை போட்டு, கைக்கும் கன்னத்துக்கு சந்தனம் தடவிட்டு வா” என்று சொல்ல, வாங்கி வந்த ஆளுயர ரோஜா மாலையை எடுத்துக் கொண்டு மேடை ஏறி, அதை மாலினியின் கழுத்தில் போட்டு, அவள் கைக்கும் கன்னத்துக்கும் சந்தனத்தை தடவிவிட்டு மீண்டும் வந்து எங்கள் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டாள்.

அக்கம் பக்கத்து வீட்டு சிறு பெண் பிள்ளைகள் அவளைச் சுற்றி நின்று சிரித்தபடி பேசிக்கொண்டிருக்க, சில பெண்கள் ஏதோ சடங்குகளைச் செய்து கொண்டிருக்க, நாங்கள் விட்ட பேச்சை தொடர்ந்தோம்.

“என்னைக்கும் இல்லாத மாதிரி, ஸ்வீட், பழம், பால்ன்னு கொடுத்து, ஆக்கிப் போடுறோம், அது இதுன்னு கர்பமா இருக்கிற பொண்ணுங்களை சாப்பிடவச்சே கொல்றாங்களே அது ஏன்?”

“அம்மா உடம்புல சேர்ற சத்துதான் குழந்தைக்கு போகும். குழந்தைக்கும், அம்மாவுக்கு சேத்து அவள்தான் சாப்பிடணும். கர்பமான சில பொண்ணுங்களுக்கு அடிக்கடி வாந்தி வரும். அதனாலே சாப்பாட்டைக் கண்டாலே அவங்களுக்கு பிடிக்காம போகும். அதனால, கர்ப்ப காலத்தில பொண்ணுங்களுக்கு ஸ்பெஷலா ஏதாவது வாய்க்கு பிடிச்ச மாதிரி சாப்பிட்ற ஐட்டம் தரணும்.”

“என் ஃப்ரண்டோட அக்கா சீமந்தம் அப்ப நெறைய நெய்யா சாப்பிட்டாங்க. நெய் தினசரி எடுத்துக்கறது கர்ப்பினி பொண்ணுங்களுக்கு நல்லதாமே, உண்மையா?”

“ம்,..நெய் சாப்பிட்டா பிரவசத்தப்போ இடுப்பு மஸுல்ஸ தளர வைக்கும். அதனால பிரசவம் ஈஸியா இருக்கும். பொதுவா ‘உன்னைச் சுற்றி நாங்கள் தான் இருக்கிறோம். உன் வரவை எதிர்பார்த்து உனக்காகவே காத்திருக்கும் உனது உறவுகள் நாங்கள் இருக்கிறோம்’ என்று குழந்தைக்கு உறுதி கூறும் சடங்கு தான் வளை காப்பு.”

இப்படி பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே, மீண்டும் அந்த சுமங்கலிப் பெண்மணி, வளைகாப்பு பூஜையை தொடங்கி வைத்தாள்.