இன்னும் எவ்வளோ நாள்தான் இப்படி தடவிகிட்டே இருக்கறது.

[Nsme]

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, இரவு நேரம். லாவண்யா தன் ஹாஸ்டல் அறையில் இருந்தபடி அம்மாவுடன் போனில் பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.

அம்மா: "ஏன்டி லாவண்யா, கீதா உனக்கு போன் பண்ணாளா?"

லாவண்யா: "இல்லம்மா, அக்கா எனக்கு போன் பண்ணலையே. ஏன் என்னாச்சு?"

அம்மா: "எத்தனை வாட்டிடி சொல்றது அவளை 'அக்கா'னு கூப்பிடாதனு? அவளை 'அண்ணி'னு கூப்பிடு. என்னதான் கீதா சின்ன வயசுல இருந்தே நமக்குத் தெரியும்னாலும், அவ இப்ப உன் அண்ணன் வரதனோட மனைவி. அந்த மரியாதை கொடுக்கணும்."

லாவண்யா: "ஆமா பெரிய அண்ணன்... சொந்த அண்ணனா என்ன? உன் தங்கச்சி பையன்தானே. சின்ன வயசுல ஒண்ணா விளையாடினதுனால அக்கானு கூப்பிட்டுப் பழகிடுச்சு."

அம்மா: "என்னதான் இருந்தாலும் உறவுமுறைனு ஒன்னு இருக்குல்ல? சரி விஷயத்துக்கு வரேன். வரதன் ஆபீஸ் விஷயமா ரெண்டு வாரம் ஃபாரின் (Foreign) போறானாம்."

லாவண்யா: "ஓ... அப்படியா?"

அம்மா: "ஆமாம். அதனால அவன் இல்லாதப்ப, கீதா வீட்ல தனியா இருக்க பயப்படுவா. நீ போய் அவகூட தங்கிக்க முடியுமானு கேட்டா. நான் உன்கிட்ட கேட்டுட்டுச் சொல்றேன்னு சொன்னேன். நீ என்ன சொல்ற?"

லாவண்யாவின் முகம் மலர்ந்தது. மனதில் ஒரு கணக்கு ஓடியது.

லாவண்யா: "அக்கா வீட்ல இருந்து... சாரி சாரி... 'அண்ணி' வீட்ல இருந்து ஆபீஸ் ரொம்ப பக்கம்தான்மா. அதுமட்டுமில்ல, கொஞ்ச நாளைக்கு இந்த ஹாஸ்டல் ரூல்ஸ், வார்டன் தொல்லைல இருந்தும் எனக்கு விடுதலை. சோ (So), எனக்கு டபுள் ஓகேம்மா! நான் தாராளமா போய் தங்கறேன்."