இன்னும் எவ்வளோ நாள்தான் இப்படி தடவிகிட்டே இருக்கறது.

[Nsme]

அந்தப் பிரம்மாண்டமான மென்பொருள் நிறுவனத்தின் (Software Company) மூன்றாவது தளம் அது. நேரம் இரவு எட்டைத் தாண்டியிருந்தது. பெரும்பாலான ஊழியர்கள் கிளம்பிவிட்டதால், அந்தத் தளம் நிசப்தமாக இருந்தது.

கண்ணாடிச் சுவர்களால் சூழப்பட்ட அந்த Conference Room-ல், ஆன்சைட் காலில் (Onsite Call) இருந்த அலுப்பு தீர சோம்பல் முறித்தான் அருண். அவனுக்கு எதிரே லாவண்யா அமர்ந்திருந்தாள். ஏசியின் மெல்லிய இரைச்சலைத் தவிர வேறு சத்தம் இல்லை.

அருண்: "சே... இப்பல்லாம் இந்த ப்ராஜெக்ட் ரொம்ப போர் அடிக்குது லாவண்யா. முன்ன மாதிரி ஒரு சுவாரஸ்யமே இல்ல," என்று சலித்துக்கொண்டான்.

லாவண்யா: "ஆமாம் அருண். ரெண்டு வருஷமா ஒரே ப்ராஜெக்ட்ல இருக்கோம். வேலையும் பெருசா இல்ல இப்பல்லாம். சும்மா வந்துட்டு, வெட்டியா டைம் பாஸ் பண்ணிட்டு போற மாதிரி இருக்கு," என்றாள் விரக்தியாக.

அருண்: "முன்னாடி நம்ம டீம்ல எட்டு பேர் இருந்தப்ப, வேலை பிஸியா இருந்தாலும் கலகலப்பா போகும். இப்ப நாம ரெண்டு பேர் மட்டும்தான் அனாதை மாதிரி இருக்கோம்."

லாவண்யா: "அதுவும் உண்மைதான். டீம் லீட், மேனேஜர்னு யாருமே நம்ம ப்ராஜெக்ட்ல இங்க இல்ல. எல்லாமே டைரக்ட் ஆன்சைட் ரிப்போர்ட்டிங் (Direct Onsite Reporting) தான்."

அருண்: "அதனாலதான் நமக்கு அப்ரைசல் டைம்ல (Appraisal Time) ஆவரேஜ் ரேட்டிங் கூட வரமாட்டேங்குது. நாம பண்ற நல்ல வேலையை எடுத்துச் சொல்லக்கூட இங்க லைன் மேனேஜர் யாரும் இல்ல. ஆன்சைட்ல இருக்கறவங்க, வேலை நடந்தா போதும்னு இருக்காங்க. நம்ம கஷ்டம் அவங்களுக்கு எங்க புரியப்போகுது?"

லாவண்யா: "ம்ம்ம்ம்ம்ம்....." என்று பெருமூச்சு விட்டாள்.

இருவரும் அசைவின்றி அமைதியாக இருந்ததால், அந்த அறையில் பொருத்தப்பட்டிருந்த மோஷன் சென்சார் (Motion Sensor) விளக்குகள் திடீரென அணைந்தன. அறை முழுவதுமாக இருளில் மூழ்கியது. ஜன்னல் வழியாக வந்த மெல்லிய வெளிச்சம் மட்டும் லாவண்யாவின் முகத்தில் விழுந்தது.

அந்த இருளைத் தனக்குச் சாதகமாக்கிக் கொண்டான் அருண். நாற்காலியைச் சத்தமில்லாமல் நகர்த்தி, லாவண்யாவின் மிக அருகில் சென்றான்.
அவள் அணிந்திருந்த குர்தா டாப்ஸை (Tops) மெதுவாக விலக்கினான். அவள் அணிந்திருந்த இறுக்கமான லெக்கின்ஸ் (Leggings) பேண்ட்டின் மீது தன் கையை வைத்து, அவளது வழுவழுப்பான தொடையை இதமாகத் தடவிக் கொடுத்தான். அவனது கைவிரல்கள் அவளது தொடையின் வெப்பத்தை உணர்ந்தன.

திடுக்கிட்ட லாவண்யா, அவனது கையைத் தட்டிவிடாமல், கிசுகிசுத்த குரலில் சொன்னாள்.


லாவண்யா: "டேய்... என்னடா பண்ற? கையை எடு... நாம லேசா அசைஞ்சா கூட சென்சார் டிடெக்ட் ஆகி லைட் வந்துடும்...