Incest ஐ லவ் யூ அப்பா (முடிவடைந்த சிறுகதை)

[sagotharan]

தனியாக ஒரு அபார்ட்மெண்டில் வாழும் போது ஏற்படும் சகிக்க முடியாத நெருக்கடிகளை சுகந்தி சந்தித்தாள். அதற்கு முன்புவரை அவள் டிநகர் எனும் தியாகராயநகரில் ஒரு லேடீஸ் ஹாஸ்டலில் தான் தங்கியிருந்தாள், ஹாஸ்டலில் உள்ள எவரோடும் அவளுக்கு நெருக்கம் உருவாகவில்லை. அது ஒரு சிறைக்கூடம் போலவே இருந்தது, அத்தனை கட்டுபாடுகள், அதை விடவும் அறையில் உடனிருக்கும் பெண்கள் பொறாமையிலும் வெறுப்பிலும் படுமோசமாக நடந்து கொண்டார்கள். மூன்று முறை அவளது சம்பள பணம் திருடு போனது. யாரென ஊகித்தும் சாட்சியும், ஆதாரமும் இல்லாமல் தடுமாறினாள்.



அவதூறுகள், வீண்வம்பு, திருட்டு என எல்லாமும் அந்த ஹாஸ்டலில் இயல்பாகயிருந்தது. அவள் அறையில் இருந்த பெண்களில் ஒருத்தி சுகந்தி காது கேட்கவே எக்ஸ்பரி டேட் முடிஞ்ச கேஸ் எனச் சொன்னாள். சுகந்தியால் அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கமுடியவில்லை. அந்தப் பெண்ணை சுகந்தி மிக மோசமான வசைகளால் திட்டினாள். அரிப்பெடுத்த கூதி, தேவுடியா பொட்டை என வார்த்தைகள் சரளமாக வந்தன. அப்பெண் அழுதபடியே பெண் வார்டனிடம் போய்ப் புகார் சொன்ன போது வார்டனும் சுகந்தியை முத்துன கேஸ் அப்படித் தான் இருக்கும் எனக் கேலி செய்து அறையைக் காலி செய்து கொண்டு போகும்படியாகச் சொன்னாள். திருட்டில் வார்டனுக்கும் பங்கு போகும் போல. தோழிகள், தோழர்கள் என இத்தனை வருடங்களில் அவள் யாரையும் சம்பாதிக்கவில்லை. போக்கிடமோ, ஆறுதலோ அவளுக்கு கிடைக்கவில்லை.

அதன்பிறகு இதற்காகவே லோன் எடுத்து சைதாப்பேட்டை கூத்தாடும் பிள்ளையார் கோவில் தெருவில் ஒரு அபார்ட்மெண்ட் வாங்கினாள். குடி வந்த சில நாட்களில் தனித்து வாழும் பெண் என்றால் யார் வேண்டுமானாலும் கதவை தட்டலாம் என நினைத்துக் கொண்ட ஆண்களை அறிய துவங்கினாள். வயது வேறுபாடின்றி ஆண்கள் அவளிடம் மோசமாக நடந்து கொண்டார்கள். அவளிடம் பேசும் போது கிரக்கமாகப் பேசினார்கள். லிப்டில் செல்லும் போது உரசல்களை நிகழ்த்தினார்கள். கண்ட நேரத்தில் காலிங் பெல் அழுத்தி சர்க்கரை வேண்டும், காபி தூள் வேண்டும், உப்பு வேண்டும் என நின்றார்கள். அவர்களுக்கு வேண்டியது சுகர் அல்ல சுகந்தி தான் என அவளுக்குத் தெரியும். அதன்பிறகு தான் அவள் ஊரிலிருந்த அப்பாவை உடன் வந்து தங்கும்படியாக அழைத்தாள்.

வயது என்பது பாம்பு ஊர்ந்து போவது போலச் சப்தம் இல்லாமல் கடந்து போகிறது. ஐந்து வயதில் பீரோவில் இருந்த கண்ணாடி அவளுக்கு எட்டாது, எக்கி நின்று பார்க்கும்போது தனக்கு ஒரே நாளில் வயது வளர்ந்துவிடாதா என ஏங்கியிருக்கிறாள். ஆனால் வயது எவர் ஆசைக்கும் செவிசாய்ப்பதில்லை தானே.

பள்ளி வயதில் அந்தக் கண்ணாடி முன்பாக மணிக்கணக்கில் நின்றபடி தாவணியைத் திருத்திக் கொண்டு புருவங்களை அழகுபடுத்திக் கொண்டு காதோரம் சுருள்முடியை சுருட்டிவிட்டபடியே நின்றிருக்கிறாள். அந்த நாட்களில் வயது என்பது வாசனை தைலம் போலத் தேய்க்க தேய்க்க நறுமணம் தருவதாகயிருந்தது. வழிநெடுக ஆண்களின் கண்கள் அவளைப் பார்ப்பது அவளுக்கு போதை தருவதாக இருந்தது.

எந்த ஆடையை அணிந்தாலும் அழகாக இருப்பது போலத் தோன்றியது. கண்ணாடியை பார்க்கும் போது அவள் தனக்குத் தானே சிரித்துக் கொள்வாள், அந்தச் சிரிப்பு எதற்காக என அவளுக்கு மட்டுமே தெரியும், ஆனால் கல்லூரி நாட்களில் வயதை பெரிதாகக் கண்டுகொள்ளவேயில்லை, கூடவே திரியும் நிழலை போல அவள் பொருட்படுத்தாமல் வயது உடன் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.

கல்யாணத்தைப் பற்றிக் கல்லூரியின் முதல் ஆண்டில் சுகந்தி நிறையக் கனவு கண்டாள். கல்யாணம் செய்து கொண்டுவிட்டு படிக்கலாமே என்று கூடத் தோன்றியது. ஆனால் இறுதி ஆண்டுப் படிக்கும் போது கல்யாணம் பற்றிய கனவுகள் மறைந்து போயிருந்தன. வேலைக்குப் போக ஆரம்பித்த பிறகு எதற்குக் கல்யாணம் என நினைக்க ஆரம்பித்தாள். ஆபிஸ் விசயமாக அமெரிக்கா போய்வந்த பிறகு தனியாக வாழ்வது என முடிவே செய்து கொண்டாள்.

அப்பா பிளாட்டிற்கு வந்த பிறகு ஆண்களின் தொல்லைகள் காணமல் போயிருந்தன. அதற்கு காரணம் அப்பாவின் தோற்றம். ஐம்பதை தாண்டும் வயதிருந்தாலும் வயலில் உழைத்து இறுகிய உடம்பு. நரைநிரம்பிய தலையில் இன்னும் மீதி கருப்பு முடிகள் இருந்தன. தலையின் சால்ட் அன்ட் பெப்பர் லுக். அப்பா வெளியே கம்பீரமாக இருந்தாலும், மனதளவில் சிறுகுழந்தை.

வீட்டில் தானே இருக்கிறோமென அப்பா லுங்கி மட்டும் கட்டியிருந்தார். சுகந்தி ஒரு டீசர்டும், நைட்டியை பேண்டும் போட்டிருந்தாள். தலைமுடியை வாரி ஒரு கிளிப்பில் போட்டு அடக்கியிருந்தாள்.  அன்றிரவு சாப்பிடும் போது அப்பா பேச ஆரம்பித்தார்...

“தலையில நிறைய நரைமுடி வந்துருச்சி, அதுக்கு மை அடிச்சிக்கோ“
“எதுக்கு“
“இல்லேண்ணா நரை தெரியுது“
“தெரியட்டும், அதனாலே ஒண்ணுமில்லைப்பா“
“உன் நல்லதுக்குத் தான்மா சொல்றேன்“
“என் நல்லது எனக்குத் தெரியும்பா“
“அப்பா எது சொன்னாலும் நீ கேட்க மாட்டயா“
“கேட்கிற மாதிரி நீங்க எப்போ சொல்லியிருக்கீங்க“

“உன்னை படிக்க வச்சது தான் நான் செஞ்ச ஒரே தப்பு“
“உங்களை நான் மதிக்கிறதுக்கு அது ஒண்ணு தான்பா காரணம்“
“இப்பவே உனக்கு 33 வயதாகிருச்சி“
“அதுக்கு என்ன“

“உனக்குனு ஒரு வாழ்க்கை வேணாமா“
“வாழ்க்கைன்னா“
“கல்யாணமம்மா“
“உங்களைக் கல்யாணம் பண்ணிகிட்டதாலே அம்மா ஒண்ணும் நிறைவா வாழ்ந்திறலையே“
“அவ தான் உன்னை என்கிட்ட கொடுத்துட்டு  அல்ப ஆயுசில போயிட்டாளே"
"அம்மா போனதுக்கு அப்புறம் நீங்க ஏன் கல்யாணம் கட்டிக்கில?"
"வேணாமுனு தோனுச்சு. பண்ணிக்கிடலை"
“இது தான்பா என் வாழ்க்கை, இது போதும், நான் இப்படியே தான் இருப்பேன்.“


“இப்படி இருந்திட முடியாதும்மா“
“ஏன்“
“நான் எத்தனையோ பேரை பாத்துருக்கேன். கெட்டு சீரழிஞ்சி போயிருக்காங்க“
“அப்படி நானும கெட்டு சீரழிஞ்சி போயிடுவேனு சொல்லறீங்கப்பா“ சுகந்தியின் கேள்விக்கு அப்பா கொஞ்சம் தடுமாறினார். வார்த்தையில் வேகம் குறைந்து..

“அதான்ம்மா எனக்கு பயமா இருக்கு. நான் உசிரோடு இருக்கிற வரைக்கும் உன்னை வெளி உலகுக்கிட்ட இருந்து காப்பாத்திடுவேன். ஆனா..?"
"ஆனா.. என்னப்பா"
"ஒரு மகளாக உன்கிட்ட எப்படி இதை சொல்லறதுனு தெரியலை. உன் மனசு கல்யாணம் வேண்டாம், துணை வேண்டாமுனு சொன்னாலும், உன் உடம்பு உன்னை பாடாய் படுத்துதுனு எனக்கு தெரியும்."
"அப்பா.. அது.. " சுகந்தி அதிர்ச்சியாக அவரைப் பார்த்தாள்.

"நேத்து ராத்திரி உன் உடலை சமாதானம் செய்ய நீ.. பட்ட பாட்டை நான் பார்த்தேன்ம்மா. பொண்ணு வயசுக்கு வந்தவொடனே கல்யாணம் பண்ணி வைக்க சொல்லி மனுசாஸ்திரம் சொல்லுது. இப்ப அதெல்லாம் நாமமீறிட்டோம்." அப்பாவின் குரல் உடைந்தது போல இருந்தது. மகளின் இந்த துயருக்கு தானே காரணம் என்றவொரு குற்றவுணர்வு.
"...."
"இப்பவும் ஒன்னும் குறைஞ்சு போயிடுல்ல. 35, 40 வயசுல நல்ல பையனை தேடிடலாம். உனக்கு சம்மதமா?"
"அப்பா.. இரண்டாதாரமா போகச் சொல்லறிங்களா?"
"எத்தனையாவது தாரமா இருந்தாலும் அது ஒரு துணைதானேம்மா. என் கடமை முடியும் பாரு"
"நான் உங்களுக்கு கடமையாக ஆகிட்டேனாப்பா?." சுகந்திக்கு அழுகை வந்தது. கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள்.
"அதில்லைமா! ."
"அம்மா போனதுக்கு அப்புறம் நீங்க உங்க உடலை எப்படி சமாதானம் பண்ணிக்கிறீங்கனு எனக்குத் தெரியும். என்னைப் போலவே உங்களுக்கும் இப்போது உடல் சுகம் தேவைப்படுது. இன்னைக்கு ராத்திரி என் அறைகதவு திறந்திருக்கும்." சுகந்தி டைனிங் டேபிளைவிட்டு எழுந்து போனாள். அப்பாவுக்கு திகைப்பும் வேதனையும் பரிவும் என பல உணர்ச்சிகள் தோன்றின...