மான்சி கதைகள் by sathiyan

[johnypowas]

காதலர்களின் கண்கள் அப்படி... காணும் யாவிலும் தனது துணை மட்டும் தெரியவைக்கும் காதல் தான் உலகின் முதல் அதிசயம்...

காதலுக்கு சாட்சியாக நிற்கும் தாஜ்மஹாலைப் போல யமுனைக்குள்ளும் ஒரு காதல் கதை புதையுண்டு கிடப்பதை சமீபத்தில் படித்தது ஞாபகம் வந்தது... அந்த உன்னத காதலிலும் தன் உயிர் காதலனையே இருத்தி கனவு கான ஆரம்பித்தாள் மான்சி....

"மும்தாஜ் என்ற முப்பத்தேழு வயது பவுர்ணமி உதிர்ந்துவிட்டதால் ஷாஜகான் எனும் கற்பாறையின் கண்ணிலிருந்து கண்ணீர் நட்சத்திரங்கள் உதிர்ந்துகொண்டிருந்த காலமது....

சிறகுகள் இல்லா பறவையாய் மும்தாஜின் கல்லரை... சிறகிருந்தும் விரிக்க முடியாப் பறவையாக ஷாஜகான்....

அன்று ஷாஜகான் ஒரு கல்லை செதுக்கினார் மும்தாஜ் எனும் சிற்பம் கிடைத்தது... சிற்பம் உடைந்ததும் ஷாஜகான் கல்லானார்....

ஷாஜகானின் நண்பரும் அமைச்சருமான ஆசிப்புக்கு புரிந்தது ஷாஜகான் எனும் கப்பல் மும்தாஜ் எனும் கடலுக்குள் மூழ்கத் தொடங்கிவிட்டது என்று... ஏழு லட்சம் வீரர்களின் தலைவன் பாழும் மண்டமாக காதலியின் கல்லரையே கதியென கிடந்தார்....

மொகலாஜ சிங்கம் உடல் பொருள் ஆவி அத்தனையும் ஒடுங்கிக் கிடப்பதைக் கண்டு ஆசிப்பின் மனம் பதறுகிறது... "ஹொசூர் தங்களின் உடல் நலம் பறிசோதிக்க வைத்தியர் வந்திருக்கிறார்"

ஷாஜகானின் மூடிய விழிகள் திறந்தாலும் அவற்றில் உயிரில்லை... "நண்பனா நீ" சிங்கம் கர்ஜிக்கிறது... 


"நண்பனாய் நீயிருந்தால் வைத்தியனை அல்ல... எனக்கு எமனையல்லவா அழைத்து வந்திருப்பாய்?" ஆசிப் பதிலின்றி திணறுகிறார்

"நண்பா எனக்கான வைத்தியன் அதோ வருகிறான் பார்" மகராஜ் விரல் நீட்டிய திசையில் அனைவரும் நோக்கினர்....

கையில் மாதிரி ஓவியச்சுருளுடன் வந்துகொண்டிருந்தான் ஓவியன் ஹரின்...

"ஆலம்பனா" அழைக்கிறான் இளம் ஓவியன்...

"மும்தாஜின் மஹால்?" என்று ஷாஜகான் கூறியதும் ஹரின் தனது ஓவியங்களை விரித்து அனைவர் கண்களுக்கும் விருந்தாக்கினான்... அசந்து போயினர் அனைவரும்...

ஆனால் அரசர் மட்டும் கண்களை கதவாக்கி மூடிக்கொண்டார் "இது நான்காவது மாதிரி ஓவியம் ஆலம்பனா... இதுவும் சரியில்லையா?" ஹரினின் குரலில் வாட்டம்...

"ஓவியம் அழகாக இருக்கிறது ஹரின்.. மும்தாஜ் அழகாக இருப்பாள்.. ஓவியம் சோகமாக இல்லை... நான் சோகமாக இருக்கிறேன்... என்னையும் மும்தாஜையும் கலந்து ஒர் ஓவியம் தேவை" ஷாஜகான் இதைத்தான் சிந்தித்துக் கூறினார்...

"மும்தாஜ் ஒரு பேரழகி,, அழகை ஓவியமாக்கினேன்... மும்தாஜ் ஒரு மொகலாய ரோஜா.. ரோஜாவை ரோஜாவால் வரைந்தேன்... ஏன் அரசருக்கு அதுப் பிடிக்கவில்லை?" இறகாய் சென்றவன் விறகாய் வீடு திரும்பினான்...

புதுமண வாழ்வு... புது மனைவி திலோத்தி பூக்கூடையுடன் வெளிப்பட்டு பூக்களாய் புன்னகைக்கிறாள்.. விறகு மீண்டும் இறகாகிறது...

திலோத்தியின் கையிலிருந்தப் பூக்கூடை கீழே விழுந்து பூக்கள் சிதறுகின்றன.... திலோத்தி எனும் பதினாறு வயது பாற்கடலை ஹரின் என்ற ஓவியனின் உதடுகள் குடிக்கத் தொடங்கின...

ஹரினின் உதடுகள் விடுதலையானது.. திலோத்தியின் உடல் விடுவிக்கப்படுகிறது.... நீலம் பூத்த மங்கிய இருள் விலகி கண்களுக்கு ஒளி தோன்றுகிறது... ஹரின் துள்ளிப் பரவுகிறான்...

திலோத்தி எரியும் தன் உதடுகளுக்குப் பாலாடை தடவியபடி ஹரினை குறும்பாக நோக்கினாள்.. புரிந்த ஹரின் சிரிக்கிறான்... மீண்டும் மன்மதலீலை சொர்க்கத்தின் கதவைத் தட்டுகிறது..
அப்போது ஒரு ராஜாங்க ஓலை ஓவியனின் வீட்டைத் தட்டுகிறது.. இன்பத்தில் மூழ்கிய தம்பதிகளுக்கு கதவு தட்டும் ஓசை எட்டுகிறது.. ஹரினின் மனம் கதவைத் திட்டுகிறது...

திறந்தான் கதவை... பிரித்தான் ஓலையை... படித்தான் செய்தியை... ஹரின் திகைத்தான் மிரண்டான் பதிறி துடித்த திலோத்தியும் ஓலையைப் படித்தாள்...

மொகலா பேரரசின் அமைச்சர் ஆசிப்பின் கட்டளை... இன்னும் ஒரே ஒரு ஓவியம் தான் வரையலாம்... அந்த ஓவியம் அரசர் மனம் படி அமைய வேண்டும்.. இல்லையேல்... மரண தண்டனை!

இரவு எனும் இன்பத்தேன் மண் தரையில் கொட்டுகிறது... ஹரின் திலோத்தியின் மனதை பயம் எனும் தேள்கள் வந்து கொட்டுகின்றன....

மரண தண்டனை எனும் தீர்ப்பின் அதிர்விலிருந்து மெல்ல வெளியேறிக் கல்லானாள் திலோத்தி...

காதல் - ஹரினுக்குச் சிறகு.. காதல் - ஷாஜகானுக்குப் புதை மணல்... சிறகடிப்பவனுக்கு புதைந்து கொண்டிருப்பவனின் மனோநிலை இமயத்தை விட அதிக தூரத்தில் இருக்கிறதென்பதை திலோத்தி உணர்ந்தாள்...

அரசர் அழகான ஓவியம் கேட்கவில்லை.. சோகமான அழகைக் கேட்கிறாரோ? திலோத்தி திறனாய்ந்தாள்....

அன்று முழு பவுர்ணமி.. அண்ணாந்து கிடந்தான் ஹரின்.. ஹரினின் விரல் நீவினாள் திலோத்தி "அன்பே அரசர் எதைத்தான் எதிர்பார்க்கிறார்?"

எரிந்து விழுந்தான் ஹரின் "மும்தாஜை.. மும்தாஜை ஒரு பிரமாண்டமான கண்ணீர்த் துளியை ஷாஜகானின் இதய வலியை... அவர் அழுத கண்ணீரையெல்லாம் ஒரே சொட்டாக்கினால், அவர் விரும்பும் ஓவியம் வரையலாம் திலோத்தி" ஹரின் குமைந்து கொட்டினான்...

மூன்றாம் நாள் பால் காய்ச்சும் இரவு... திலோத்தி வெள்ளிக் கோப்பையில் பசும்பாலை ஊற்றிக் கொண்டிருந்தாள்... 'அரசர் கேட்பது கண்ணீர் சிந்தும் ரோஜாவை.. அன்பர் வரைவதோ புன்னகை சிந்தும் ரோஜா... அரசர் துயரத்தின் ஆழத்திற்கு இவரால் இறங்க இயலவில்லையோ?' சிந்தனையுடன் மாம்பழத்தை நறுக்கினாள்..

கத்தி பழத்தை அறுக்க.. கண்கள் ஹரினை உற்றுக் கொண்டிருந்தது.. மனம் மஹாலை எண்ணிக் கொண்டிருந்தது... கவனக் குறைவால் கத்தி மெல்ல அவளது கனிந்த விரலை வெட்டிவிட்டது... "ஸ்... ஆ...," அடுத்த நொடி அவளின் விரல் ஹரினின் உதட்டுக்குள்...
திலோத்தி அவனையே நோக்கினாள்.. ஆச்சரியமாய் அதிசயமாய் அடங்காதக் காதலுடன் தனக்காகத் துடிக்கும் அவனையே நோக்கினாள்..

நகக் கண்ணில் தீப்பொறி பட்டதைப்போல் பதறினான் ஹரின்.. திலோத்தியின் மனதிலே ஒரு பொறி புறப்பட்டது...

"ஆலம்பனா" குயில் அழைக்க ஷாஜகான் நிமிர்ந்தார்.. "யாரம்மா நீ?"

"ஓவியர் ஹரினின் மனைவி திலோத்தி நான்" குயில் பேசிற்று... "ஒரு மாத கால அவகாசம் தேவை ஆலம்பனா"

"எதற்கு?" பேரரசர் புருவம் வளைய கேட்டார்...

"மும்தாஜ் மஹால் மாதிரி ஓவியம் வரைவதற்கு"

"ஒரு மாத காலம் அவகாசம் தந்தோம்" சிங்கம் கூறியதும் குயில் சிட்டுக்குருவியாய் மாறி சிறகடித்துச் சென்றது...

திலோத்தி காதல் கடலானாள்... ஓவியன் ஒரு மாத காலமும் காதலாய் கசிந்து உல்லாசியானான்...

காதலின் உச்சி வரை..., இன்பத்தின் சிகரம் வரை... தாம்பத்தியத்தின் எல்லைவரை.. ஹரினை அழைத்துச்சென்றாள் திலோத்தி....

ஓவியப் பலகையில் ஒட்டடைகள் மண்டின... வர்ணக் குழம்புகள் கெட்டிப்பட்டுப் போயின...

ஒருநாள் மாலை வீடு திரும்பினான் ஹரின் "திலோத்தி.... திலோத்தி..." இசையாய் அழைத்தான்...

ஓவியப் பலகை சுத்தம் செய்யப்பட்டிருந்தது.. வர்ணக் குழம்பு தயார் நிலையில்...



அங்கே ஒரு கடிதம் ஊசலாடியது...

"அன்பே சோகத்தின் ஆழம் அந்த சோகத்தின் ஆழம் வரை இறங்குபவரால் தான் உணர முடியும்... ஆலம்பனாவின் நிலைக்கு நீ வர வேண்டும்.. என்னை யமுனைத் தாயிடம் ஒப்படைத்துக் கொள்ளப் போகிறேன்.. என் மரணம் உனக்குள் ஆலம்பனாவின் உணர்ச்சிகளை நிரப்பும்... ஒரே ஒரு ஓவியம் வரை... அது மும்தாஜ் மஹாலை உருவாக்கும்... அழுது முடித்தப்பின் நமக்காக வரை அன்பே... இன்நேரம் இறந்து போயிருக்கும் திலோத்தி...

"திலோத்தி....." திசைகளில் எதிரொளிக்கக் கத்தினான் கதறினான்.. உடைந்தான் ஹரின்.. தூளானான் தூசாகப் பறந்தான்... ஒன்றுமேயில்லாமல் ஒடுங்கிப் போனான்... திலோத்தி அவனுக்கு கடலானாள்.. இவன் கப்பலாக மூழ்கத்துவங்கினான்...