நான்கு கண்ணாடி சுவர்களுக்குளே - Author: kalaarasigan

[kadhalan kadhali]

சிறிது நேரம் கழித்து ரெஸ்ட் ரூம்லிருந்து வெளியே வந்தவள் முகத்தில், இன்னும் பொலிவு கூடியிருந்தது. கூந்தலை விரித்து விட்டிருந்தாள் , அளவான கூந்தல் அவள் தோள்களை படர்ந்திருந்தது. கழுத்தை படர்ந்திருந்த ஷாலை, இப்போது கழுத்திலிருந்து பின்புறமாக அணிந்துருந்தாள். அவள் நடந்து வரும் பொழுது அது பின்னோக்கி பறந்து கொண்டே வந்தது. வந்து என்னருகே இருந்த சேரில் அமர்ந்தாள், desktopல் இருந்த அவள் புகைப்படத்தைப் பார்த்ததும் அவள் முகத்தில் ஒரு சிறிய அதிர்ச்சி, கண்கள் சற்றே அகன்றது, நாசியும் விரிந்து சுவாசம் பலமானது, இதழ்கள் புன்னகையில் விரிவதா நாணத்தில் குருகுவதா என புரியாமல் திணறிக்கொண்டிருந்தன. அவள் சுதாரிக்கும்முன்னரே, நான், "போட்டோ நல்லாருக்கு, யார் எடுத்தா" என்று ஒன்றும் தெரியாதவன் போல் கேட்டேன்.

ஒரு சில வினாடிகள் கழித்து தான், ஒரு முடிவுக்கு வந்தவள் போல, "நான்தான், எடுத்தேன்..." என இழுத்தாள். நானோ, "அப்படி தெரியலியே face மட்டும் க்ளோஸ்-upல இருக்கு இத எப்படி கண்ணாடியில் எடுக்க முடியும், எடுத்தா உன் கேமராவும் சேர்ந்து தானே வரும்". நான் விடபோவதில்லை என உணர்ந்தவள், "கண்ணாடில எடுத்தேன், அப்புறமா face மட்டும் க்ளோஸ்-upல கட் பண்ணிகிட்டேன்." உண்மை வெளியே வந்துவிட்டது. நான் சற்றே ஆச்சிரியப்பட்டவன் போல, "அப்பிடியா, nice ஒரிஜினல் போட்டோ இருக்கா, எனக்கு இன்னும் நம்ப முடியல". ஒரிஜினல் அவள் செல்போனில் தான் இருக்கிறது என்பதும், காலையில் நான் பார்த்ததும் அது தான் என்பது கண்டிப்பாக உண்மையாகிவிட்டது, என்னை முறைத்துக்கொண்டிருக்கும் அவளது கண்களே அதுதான் இந்த போட்டோ என்பதை உறுதியாக்கிவிட்டன. ஆனால் அவள் அதரங்களோ "இங்க இல்ல, விட்டல தான் இருக்கு" என்று பொய்யை கூறத் திணறின.

இதற்கு மேல், சீண்டினால் வெக்கத்தில் உருகிவிடுவாள் போல் இருந்தாள், அதனால் அடுத்து என்ன செய்யலாம் என அவள் கணினியை இயக்க ஆரம்பித்தேன். "module எங்க இருக்கு" என வேலைக்கு திரும்பிவிடலாமான கேட்டுவிட்டு அவளை பார்த்தேன். விரித்து விட்டிருந்த தன கூந்தலை எடுத்து முடிந்து கொண்டிருந்தாள். இரு கைகளையும் மேலே உயர்த்தி தன் விரல்களால் கூந்தலை நீவி பின்னும் போது, ஏற்கனவே துருத்திக்கொண்டிருக்கும் அவள் மார்புப்பந்துகள் மேலும் முன்னே வந்து அவள் கூந்தலை பின்னும் ஒவ்வொரு அசைவுக்கும் ஆடிக்கொண்டிருந்தன. என் கைகளை அவள் முலைகளை நோக்கி செல்லாமல் தடுக்க எனக்குள் ஒரு போராட்டமே நடந்து கொண்டிருந்தது. கொஞ்சம் ஜடை முடிந்த பின்பு கைகளை தளர்த்தி, முகத்தை திருப்பி, ஜடையை முன்னே எடுத்து கடைசி பின்னல்களை பின்னிக்கொண்டிருத்தாள். இப்பொழுது அவள் கைகளே அவள் முலைகளை அழுத்திக்கொண்டிருந்தன. ஜடையை முடித்தவுடன், அதை பின்புறம் தூக்கி வீசிவிட்டு ஒரு பெருமூச்சி விட்டாள். இத்தனையும் நடந்து கொண்டிக்கும் போதே நடந்த உரையாடல் தான் என்னால் நம்பமுடியவில்லை,

"மாதவா, ஒரு small help" மெதுவாகக்கேட்டாள்.

"ம்ம் சொல்லு......."

"facebookல அப்டேட் பன்ன, என்கிட்ட ஒரு நல்ல போட்டோ கூட இல்ல டா, நீ தான் சூப்பர் போட்டோக்ராபர் ஆச்சே எனக்கு நல்ல போட்டோஸ் எடுத்து தருவியா?"

"அதான் நீயே சூப்பர் கண்ணாடி போடோக்ராபர் மாதிரி தெரியுதே, நல்ல போட்டோ ஏதும் எடுக்கலியா?"

"டேய் இதுல்லாம் நல்லா இல்ல டா, அழகா எனக்கு ஒரு போட்டோ ஆல்பம் பண்ணனும்னு ஆசைடா, அதுக்கு இதல்லாம் நல்லா இருக்காதுடா"

ஒரு அழகியை புகைப்படமாய் பதிவு செய்வதென்பது ஒரு போட்டோக்ராபரின் கனவு எனில், தன் மனதுக்கு பிடித்த அழகிய மங்கையை புகைப்படமாய் பதிவு செய்வதென்பது அதிர்ஷ்டம், கனவு, லட்சியம் என சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். அந்த வாய்ப்பு இப்பொழுது என் முன்னே... ஆனால் முதலில் அவள் என்னை சீண்டிப்பார்க்கவில்லை என்பதை உறுதி செய்துகொள்ள வேண்டும், ஏனெனில் இப்படி உசுப்பேத்தி பின் நம்மை கவுக்கும் குணம் அவளிடம் உண்டுதான். எனவே, பெரியதாக சந்தொசப்படாதவாறு காட்டிக்கொண்டு,

"நேரம் கெடைச்சா பார்ப்போம்" என மழுப்பினேன்.

"அதான் இப்ப நேரம் கிடைச்சிருக்கே! ஆரம்பிப்போமா?" என கொஞ்சம் சீரியசாகவே கேட்டாள்.

"ஆபீஸ்லையா? It's Highly Unethical." ஒரு பொறுப்புள்ள இஞ்சினியராக பதிலளித்தேன்.

சற்றே எரிச்சலுடன், "ஆமா, professional ethicsல இவரு கோல்ட் மேடல், உன் வண்டவாளம் எல்லாம் எங்களுக்கு தெரியாது, ஆபீஸ் கம்ப்யூட்டர்ல பர்சனல் மெயில proxy வச்சு பாக்குறது, ஆபீஸ் சாப்ட்வேர வீட்டுல போய் இன்ஸ்டால் பண்ணுறது, பர்சனல் வேலையா சுத்திட்டு OD எடுக்குறது.... என அடுக்க ஆரம்பித்தாள்.

இவளை விட்டால், நிறுத்த மாட்டாள் என்பதால், "ஓகே, ஓகே இன்னைக்கு சனிக்கிழமை தானே சோ தட்ஸ் ஓகே" என கடைசியாக ஒத்துக்கொண்டேன். இதன் பிறகே அமைதியானாள். கடைசியில் அமைதியில் சந்தோசமான அவள் முகத்தைப்பார்த்த பின்பு தான் உண்மையாகைதான் கேட்கிறாள் என புரிந்து கொண்டேன்.

"சரி உன் காமெராவை எடுத்துட்டு வா" என கூறிய படியே எழுந்து மீண்டும் ரெஸ்ட் ரூம் நோக்கி சென்றாள். நான் எழுந்து என் கேபினுக்கு சென்று என் பாக்பாக்கில் உள்ள என் Canon EOS DSLR மற்றும் லென்ஸ் செட்டை எடுத்து மாட்ட ஆரம்பித்தேன். பொதுவாக என் கேமரா எப்போதும் என் பாக்பாக்கில் தான் வைத்திருப்பேன், எந்த ஒரு நேரத்திலும் ஒரு அதிசயம் நிகழலாம் என்பதனால். ஆனால் என்று போல் ஒரு அதிசியம் நிகழுமென என் ஏழு ஜென்ம கனவிலும் நான் நினைக்கவில்லை.

கேமராவை சரிசெய்து கொண்டே, என் தேவதையை என்ன உடைகளில், எந்த இடங்களில், எவ்வப்பொளுதுகளில், எப்படியெல்லாம் சித்திரமாக்கலாம் என, என் எண்ணக்குதிரையை தட்டிவிட்டேன்.

"
ஒரு அழகிய பனி படர்ந்த பச்சை புல்வெளியில், இளம் நீல skirtல் தன் வாளைத்தண்டுகளை மறைத்து, நிலத்தின் மேல் படரவிட்டு, வெள்ளை topல் பஞ்சு பொதிகளை சுமந்துகொண்டு, முகம் நாணத்தில் சிவந்து தரையை வெறித்து, கைகளால் புல்களை இம்சித்துக்கொண்டிருக்கும் அவளை,

அழகிய மேடையில், வண்ண விளக்குகள் மத்தியில், தங்க ஜரிகை இளைத்த பச்சைப் பட்டாலான கச்சையில் அவள் கொங்கைகள் நின்றிருக்க, இளஞ்சிவப்பு மருதாணிக்கோலங்கள் அவள் கைகளையும், பாதங்களையும் அலங்கரிக்க, கால்களை விரித்து சற்றே அமர்ந்து, கைகளை நெஞ்சின் முன் குவித்து, பரதத்தின் பாவனைகளை முகத்தில் கொண்டிருக்கும் அவளை,

ஜீன்ஸ் பேண்டின் இறுக்கத்தையும் சோதிக்கும் பின்புறங்களின் மீது கைகளை வைத்து, உடலின் இரண்டாவது தோலாக ஒட்டியிருக்கும் டி-ஷர்ட்டால் உள்ளிருக்கும் பிராவையும் அது மறைக்க விரும்பும் அவள் திரட்சிகளையும் அடக்கிக்கொண்டு, சன்-கிளாஸ் மற்றும் லிப்-ஸ்டிக் மிளிரும் முகத்தில் யவருக்கும் அஞ்சாத பெருமையும் கொண்டிருக்கும் அவளை.

இன்று காலை முதல் என் மனதிலும், அவள் செல்-போனிலும் பதிந்திருப்பது போல, தன் மஞ்சள் மேனியை சுதந்திரமாக விட்டு, தன் காம்புகளையும், பூவினையும் மட்டும் மறைக்கும்படி டூ-பீசில், கலைந்த ஜடையும், சிதைந்த ஒப்பனையும், குரும்புப் பார்வையும் கொண்ட அவளை,
"

"என்ன யோசனை பலமா இருக்கு" என்ற அவளின் குரல் கேட்ட பின்புதான் எண்ண-ஓட்டத்திலிருந்து வெளியே வந்தேன்.