மன்னி, உங்க காம்பெல்லாம் நன்னா விரைச்சிடுச்சி - Author: Clittyluver - Completed

[kadhalan kadhali]

அன்று இரவு பத்மினி என்னை டைனிங் டேபிளில் உட்கார வற்புறுத்தியும் கூட நான் சோ•பாவில் உட்கார்ந்தே சாப்பிட்டேன். சந்த்ருவும், பத்மினியும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். எனக்கு உண்மையில் திக்கென்றது. சாப்பிட்டவுடன் சந்த்ரு அவர்கள் அறைக்குப் போய்விட பத்மினி தயங்கி தயங்கி நின்றாள். சரி... இவர்களுக்கு தெரிந்து விட்டது என்று எனக்கு உறுதியாக பட்டது. நான் அதிகம் பேசாமல் என் அறைக்குச் சென்றேன். கொஞ்ச நேரத்தில் பத்மினி அறைக் கதவை தட்டிவிட்டு உள்ளே வந்தாள். "என்னடி... நீ ஆ•பீஸ் போகலயா" என்று கேட்டேன். "இல்லக்கா... மாசம் ஒரு நாள் சிக் லீவ் இருக்கோல்லியோ...அதை யூஸ் பன்னிப்பேன்" என்று சொல்லி விட்டு கட்டிலில் எனக்கருகில் உட்கார்ந்தாள். "என்னக்கா.... உன்னோட ட்ரெயினிங்.... பரவாயில்லயா?" என்று கேட்டாள். அவள் அடுத்து என்ன கேட்கப் போகிறாள் என்று காத்திருந்தேன். "ம்ம்ம்ம்... ஓகேடி... இன்டெரெஸ்டிங்....." என்றேன் கவனமாக. "ஊருக்கு •போன் செஞ்சயா...? மைதிலி எப்படி இருக்கா...? கோமதி... அத்திம்பேர் எல்லாம் எப்படி இருக்கா...?" என்று கேட்டாள். "அவாள்ளா.... நன்னா... சௌக்கியமா இருக்கா!...முடிஞ்சா.... நான் இந்த வீக் எண்ட் ஒரு நடை போய் பார்த்துட்டு வரலாம்னு நெனச்சிண்டு இருக்கேன்..." என்றேன். "ஏன்க்கா... அத்திம்பேர் ஞாபகம் வந்துடிச்சா..." என்று கண்களை சிமிட்டி என்னை கேலி செய்தாள். கடங்காரி.... கடங்காரி... நேரடியாக சப்ஜெட்டுக்கு வருகிறாளே... "சீ... சும்மா இரு... குழந்தைகள்ளாம் என்ன செய்யறாளோ... தெரியல... அதாண்டி.." என்றேன். பத்மினி கொஞ்ச நேரம் ஒன்றும் பேசாமல் தலையை குனிந்து படுக்கையில் கோலம் போட்டாள். அவள் 'அதை' கேட்டு விடுவாளோ என்று பயமாக இருந்தது. "அக்கா... ஒன்னு.... கேட்டா... தப்பா எடுத்துக்க... மாட்டியே..." என்று பீடிகையுடன் ஆரம்பித்தாள். எனக்கு திக்கென்றது. இப்போது என் மனதின் இன்னொரு மூலையில் அவள் கேட்டு விட்டால் பரவாயில்லை என்று தோன்றியது. உள்ளிருக்கும் வக்கிர ஆசைக்கு வடிகாலாவது கிடைக்கும். "தப்பா... கேட்க்காம இருந்தா... சரி..." என்று சொல்லி அவ்ளைப் பார்த்தேன். என்னுடைய பதில் அவளை பாதித்ததாக தெரியவில்லை. தான் கேட்க நினைத்ததை கோர்த்துக் கொண்டிருந்தாள். "நீ... ஏன்... இப்பல்லாம்.... டைனிங் டேபிளில் உட்கார்ரதில்ல...?" கேட்டே விட்டாள். இதற்கு என்ன பதில் சொல்வது? என்ன சொன்னால் பொறுத்தமாக இருக்கும்? எனக்கு வெட்கத்தில் முகம் சிவந்தது. முகமெல்லாம் அனல் வீசியது போல இருந்தது. 'சொல்லி விடு... அவளுடன் பேசி விடு...' என்று உள் மனம் அரற்றியது. "எங்க உட்கார்ந்து சாப்பிட்டா... என்ன? சாப்பிடனும்... அதான் முக்கியம்.." என்று மழுப்பினேன். அவள் கண்களை நேருக்கு நேர் பார்க்க முடியவில்லை. கடினமான கேள்வி வெளியே வந்து விட்டதால் பத்மினிக்கு இப்போது தொடர்ந்து பேசுவது எளிதாகியிருக்க வேண்டும். என் அருகில் நெருங்கி உட்கார்ந்து என் தோள்களை பிடித்து என் முகவாயை தன் கையால் தூக்கி, "நிஜம்மா...? எந்த காரணமும் இல்லாமயா... திடீர்னு ஏன் அங்க உட்கார்ரதில்ல?" என்று கொஞ்சி கேட்டாள். வெட்கப் பட வேண்டியது அவள். ஆனால் எனக்குத்தான் வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது. அவள் பிடியை விடுவித்துக் கொண்டு எழுந்திருக்க முயன்றேன். என்னை இறுக்கிப் பிடித்து, "சொல்லுக்கா....எனக்கு தெரிஞ்சே ஆகனும்....ப்ளீஸ்..." என்று பிடிவாதம் பிடித்தாள். அவள் வீட்டுக்கு கடைகுட்டி ஆனதால் மிகுந்த செல்லம் கொஞ்சும் ரகம். சொல்லி விட்டால்தான் என்ன என்று தோன்றியது.