மன்னி, உங்க காம்பெல்லாம் நன்னா விரைச்சிடுச்சி - Author: Clittyluver - Completed

[kadhalan kadhali]

என்னால் நம்ப முடியவில்லை. என் சொந்த தங்கையும், அவள் புருஷனும் தாம்பத்ய சுகம் அனுபவித்ததை கண்டு என்னால் உச்சத்துக்கு வரமுடியுமா? ஆனால் அதை அடைந்திருந்தேன். என் தலைவலியெல்லாம் எங்கோ பறந்து போயிருந்தது. வியர்வை ஆறாக வழிய மெள்ள எழுந்து •பேனை முழுவீச்சில் வைத்துவிட்டு மீண்டும் படுத்தேன். இப்போது கொஞ்சம் பட படப்பு அடங்கியிருக்க என் மேலேயே எனக்கு வெட்கம் வந்தது. சீ.... என்ன காரியம் செய்து விட்டேன். சின்னஞ்சிறுசுகள் ஏதோ செய்கிறார்கள். அதை நான் ஏன் பார்த்தேன்.... இது எவ்வளவு பெரிய தவறு? ஒரு புழுவைப் போல உணர்ந்தேன். கண்களை மூடினால் மீண்டும் அந்த காட்சி நிழல் போல மனத்திரையில் ஓடியது. கடினத்துடன் அதை மறுத்து மனதை ஒரு நிலையில் வைக்க பெரும் பாடு பட்டேன். அப்படியே கையை அருகிலிருந்த மேஜையில் துழாவியதில் ஏதோ ஒரு புத்தகம் கிடைத்தது. எதையோ படித்தேன். புத்தகத்தின் வரிகளுக்கும் அந்த காட்சிக்கும் இடையில் ஒரு போராட்டம் நடந்தது. அசதியில் எப்போது தூங்கினேன் என்று தெரியவில்லை. "அக்கா....அக்கா..." என்று பத்மினி அழைத்தபோதுதான் இந்த உலகத்துக்கே வந்தேன். பத்மினியும், சந்த்ருவும் என் அருகில் நின்று கொண்டிருந்தனர். சந்த்ருவைப் பார்த்ததும் அதிர்ந்து போய் எழுந்து உட்கார்ந்தேன். "மெதுவாக்கா... மெதுவா... என்ன ஆச்சு....இப்ப?..." என்று என் தங்கை பத்மினி என்னை ஆசுவாசப் படுத்தினாள். நான் பார்த்ததை அவர்கள் பார்த்து விட்டார்களோ என்ற குற்ற மனப்பான்மை என் மனதில் இருந்ததால் பதறி போயிருந்தேன். "என்னக்கா... எப்ப வந்தே?....உடம்பு இப்படி அனலா... கொதிக்குதே... சொல்லக் கூடாது!" என்றவுடன்தான் என் நிலை எனக்கு புரிந்தது. ஆமாம்... என் உடல் அளவுக்கு அதிகமாக சூடாக இருந்தது. "ஒன்னுமில்லேடி...கொஞ்சம் தலைவலி... அதான் வந்துட்டேன்... " என்று சொல்லி மணியைப் பார்த்தேன். அடக்கடவுளே.... மூன்றேமுக்கால்தான் ஆகியிருந்தது. வீட்டுக்கு வந்தது மூன்று மணிக்கு. அரை மணி நேரம் அவர்களின் காமக் களியாட்டத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்படியானால் கால் மணி நேரம்தான் தூங்கியிருக்கின்றேன். நான் வந்ததை பத்மினி எப்போது பார்த்தாள் என்று தெரியவில்லை. அவர்களுக்கு நான் பார்த்திருப்பேன் என்று ஏதாவது சந்தேகம் இருக்குமா? ஆனால் அவர்களைப் பார்த்தால் அதைப் பற்றிக் கவலைப் பட்டதாக தெரியவில்லை. "•பேன் ஓடற சத்தம் கேட்டு இப்பத்தான் பார்த்தேன். நீ நன்னா... தூங்கிண்டு இருந்த...பக்கத்துல வந்து பார்த்தா... உனக்கு ஜுரம்...அடிக்கறது தெரிஞ்சது... அதான் இவரை அழைச்சிண்டு வந்தேன்..." என்றாள். எனக்கு இப்போது எல்லாம் புரிந்தது. நான் பார்த்ததை அவர்கள் பார்க்கவில்லையென்று சமாதாணமாக இருந்தது. என் மேல் அவர்களுக்கு இருக்கும் கரிசனத்தால் நெகிழ்ந்தேன். சந்த்ரு, "மன்னி... எழுந்திருங்கோ... டாக்டரைப் போய் பார்க்கலாம்..." என்று சொன்னவுடன் எனக்கு வெட்கமாக இருந்தது. கலைந்து போய் இருந்த தலைமுடியை வாரி கட்டிக் கொண்டே, "அதெல்லாம்... ஒன்னும் வேண்டாம்... சாதாரண ஜுரம்தான்...சூடா... ஒரு கா•பி கொடுடி...எல்லாம் சரியாயிடும்" என்று சொல்லி எழுந்திருக்க முயன்றேன். "மன்னி... நீங்க சும்மா இருங்கோ...பத்மினி நீ... மன்னியை தயார் செய்....நாம்ப ஹாஸ்பிடலுக்கு போகலாம்.." என்று சந்த்ரு வலுக்கட்டாயமாக என்னை தயார் படுத்தினான். என் மேல் அவன் வைத்திருந்த அன்பும், மரியாதையும், கரிசனமும் என்னை படுத்தின. பத்மினியும் என்னுடன் ஹாஸ்பிடலுக்கு வந்தாள். டாக்டர் சாதாரண ஜுரம்தான் என்று சொல்லி மருந்து கொடுத்து அனுப்பி விட்டார். வீட்டுக்கு வரும் போதே என் தலைவலியும், ஜுரமும் எங்கோ போய் விட்டிருந்தன.