13-07-2019, 01:22 PM
என்னுடைய இரண்டாவது தங்கை ராகினியை கல்யாணம் செய்து கொடுத்தவுடனேயே என் அப்பா போய் சேர்ந்து விட்டார். அதன் பின் மூன்றாமவள் தாரிணியையும், பத்மினியையும் நான்தான் மூத்தவள் ஸ்தானத்தில் இருந்து எல்லாம் செய்து கொடுத்தேன். இன்னமும் அவர்களை பொறுத்தவரை தாய்வீடு என்பது என் வீடுதான். அதனால் என் மேல் அவர்களுக்கு மிகுந்த அக்கரையும், பாசமும் உண்டு. ஆனால் அவர்கள் என்னதான் கவனித்துக் கொண்டாலும், என் குடும்பத்துடன் கோயம்புத்தூர் வாழ்க்கை மாதிரி வரவில்லை. மூன்று மாதங்கள்தானே என்று பொறுத்துக் கொண்டேன். பத்மினி, சந்த்ரு இருவருமே IT துறையில் நல்ல வேலை பார்க்கிறார்கள். அடையாறில் புதிதாக வந்திருந்த அடுக்கு மாடி குடியிறுப்பில் இரண்டு பெட்ரூம் •ப்ளாட்டில் இருக்கிறார்கள் என்றால் அவர்கள் வசதியை சொல்லத் தேவையில்லை. ஆனால் பத்மினிக்குத்தான் ஒரு வாரம் பகல், மற்ற வாரம் இரவு என்று ஷி•ப்டில் வேலை. கொஞ்ச நாள் அவளை மெய்ன்டெனன்ஸில் போட்டிருப்பதாகவும் சீக்கிரமே ப்ராஜக்ட்டுக்கு மாறி விடுவாள் என்று சொல்லியிருந்தாள். யோசனை செய்து கொண்டே வந்ததில் வீடு வந்ததை கவனிக்கவில்லை. மணி மதியம் மூன்றாகியிருந்தது. போய் படுத்தால் போதும் போல இருந்தது. லி•ப்ட் மூன்றாவது மாடிக்கு வழக்கத்தைவிட மெதுவாக போவது போல தோன்றியது. சாவியை போட்டு திறந்தவுடன் ரேடியோ சப்தம் கேட்டது. ஹாலுக்கு நுழையும் முன் இருந்த சிறிய காரிடாரில் செருப்பை விட்டேன். அப்போதுதான் ரேடியோ சப்தத்துடன் இன்னுமொறு வினோத சப்தமும் கேட்டது. யாரோ அழுவது போல...என் அறைக்கு போய் படுத்து விடலாம் என்று நினைத்திருந்த நான், ஹாலுக்கு போய் பார்த்துவிடலாம் என்று முடிவு செய்தேன். ரேடியோ பாட்டுடன் சேர்ந்து யார் அழ முடியும்? ஹாலையும், காரிடாரையும் பிரிக்கும் இடத்தில் இருந்த திரைச்சீலை காற்றில் ஆடிக் கொண்டிருந்தது. திரைச்சீலையை கொஞ்சம் ஒதுக்கி விட்டு மெள்ள எட்டிப் பார்த்தேன். மை... காட்... சடாலென்று திரும்பிக் கொண்டேன். ஐயோ... கருமம்... இதுகள் என்ன காரியம் செய்கிறதுகள்? அந்த காட்சியின் பிம்பம் கண்களை விட்டு அகலவில்லை. உடனடியாக என் அறைக்கு போக வேண்டும் என்று என் மனம் சொன்னாலும், அடி மனதில் இன்னுமொறு குரல், ஏன் பார்க்க கூடாது என்று கூவியது. சே... இதை போய் பார்ப்பதா? இப்போது ரேடியோ சப்தம் என் காதில் ஒலிக்கவில்லை. மாறாக பத்மினியின் முனகல் சப்தம் மட்டுமே கேட்டது.