13-07-2019, 01:22 PM
தலை வலி அதிகமாக ஆரம்பித்தது. என்னவென்று தெரியவில்லை. இன்று காலையிலிருந்தே கொஞ்சம் பிரச்சினைதான். நல்ல வேளை, இன்று மதியம் நடக்க இருந்த பயிற்சி வகுப்பை நாளை மாற்றி விட்டார்கள். அந்த வகுப்புக்கு உண்டான சப்போர்ட் மெடீரியலை புரட்டி பார்த்து கொண்டிருந்தேன். தலை வலியும், கூடவே ஏதோ யோசனையும் சேர்ந்து கொள்ள, என் அறை வாசலில் சக ட்ரெய்னீ பார்வதி வந்து நின்றதையும், அவள் கதவை தட்டி, "நந்தினி.... நந்தினி.... நந்தினீ...." என்று அழைத்ததையும் கூட நான் கவனிக்கவில்லை. "அப்படி என்ன யோசனை...?... ஆர் யூ...ஆல்ரைட்?" என்று அருகில் வந்தபோதுதான் கவனித்தேன். "யெஸ்.. யெஸ்.. கொஞ்சம் தலைவலி...அவ்வளவுதான்..." என்றேன். அவள் போனவுடன், என் மேலதிகாரியிடம் சொல்லி விட்டு வீட்டுக்கு புறப்பட்டேன். வழக்கமாக பஸ்ஸில் போகாமல் ஆட்டோ வைத்துக் கொண்டேன். சென்னைக்கு வந்து இத்தோடு இரண்டு வாரம் ஆகிவிட்டது. மூன்று மாத பயிற்சி இன்னும் எப்படி போக போகிறதோ என்று மலைப்பாக இருந்தது. வீட்டில் மைதிலியும், கோமதியும் எப்படி இருக்கிறார்களோ தெரியவில்லை. அவர் கூடவே இருந்தாலும் நான் இருப்பது போல ஆகுமா? மைதிலியை நினைத்தால் கொஞ்சம் கவலையாக இருந்தது. இப்போதோ அப்போதோ என்று இருக்கிறாள். பன்னிரண்டு வயதிலேயே நெகு நெகுவென்று வளர்ந்து விட எப்போது உட்கார்ந்து விடுவாள் என்று தெரியவில்லை. இரண்டாமவள் பற்றி அந்த கவலை இல்லை. அவளுக்கு எட்டு வயதானாலும் இன்னமும் குழந்தையாகத்தான் இருக்கிறாள். இந்த ட்ரெயினிங்கும் வேண்டாம், புரமோஷனும் வேண்டாம் என்றிருந்த போது அவர்தான் என்னை வற்புறுத்தி சென்னைக்கு அனுப்பி வைத்தார். குடும்பம், குழந்தைகளை விட்டு விட்டு இங்கே வரவே எனக்கு மனமில்லை. நான் வேலை பார்க்கும் நிறுவனத்திலேயே தங்குவதற்கு இடம் ஏற்பாடு செய்திருந்தாலும், ஆறு மதங்களுக்கு முன்புதான் கல்யாணமாகி இருந்த என் தங்கை அவள் வீட்டிலேயே என்னை தங்கிக் கொள்ள வற்புறுத்தியிருந்தாள். என் தங்கை பத்மினியும் சரி, அவள் புருஷன் சந்த்ருவும் சரி என்னை மிகுந்த அக்கரையுடன் கவனித்துக் கொண்டார்கள். ஆறு மாதங்களுக்கு முன்புதான் அவர்களுக்கு கல்யாணம் ஆனது. அவர்களுக்கு கல்யாணம் செய்து வைத்ததே நான்தான். என்னுடைய அலுவலகத் தொடர்பு மூலமாக சந்த்ருவின் அப்பா அம்மாவைப் பார்த்து பேசி அவர்கள் கல்யாணத்தை முடித்தேன்.