13-07-2019, 12:18 PM
சரி கதைக்கு வருவோம்...
என் வாழ்கையில எனக்கு என்று ஆறுதல் இந்த பள்ளியும் குழந்தையும் மட்டும் தான். காலம் இப்படியே என்னை நகர்த்திக்கொண்டு சென்றுக்கொண்டு இருந்தது.
அன்று இரவு நான் என் வீட்டில் என் கணவர் பக்கத்தில் படுத்து இருந்தேன்.
“என்னங்க இப்படியே குடிச்சிட்டு இருந்தா என்னங்க அர்த்தம். பையன் இப்போவே நாலாவது வகுப்புக்கு வந்துட்டான். அவன் உங்களை இப்படி பார்த்தா அவனும் கேட்டு போக மாட்டானா?”
ரவி “ஹே எனக்கு நீ சொல்லி தராத என்ன இருந்தல்லும் உன் போதனை எல்லாம் பள்ளிகூடதொட நிறுத்திடு”.என்றான் ரவி.
“ஐயோ ரவி அப்படி இல்லை. நீங்க பண்றது உங்களுக்கே நியாயமா இருக்கா உங்களை யாருமே சேர்த்துக்க மாட்றாங்க உங்களை எல்லாரும் ஓதிகிட்டாங்க ரவி உங்க நண்பர்கள் குடும்பம் எல்லாமே உங்கள ஒதுகிட்டாங்க ரவி”.
“அவங்க என்னடி நம்மள ஒதுக்குறது நான் அவங்களை ஒதுக்கிட்டேன்”.
“இல்ல ரவி”
“இப்போ பேசாம படுக்கிறியா இல்லை அடி வாங்கி சாவுரியா?”என்றான் ரவி கோவமாக.
வேற வழி இல்லாமல் வாயிற் மூடிக்கொண்டு திரும்பி படுத்து அழுதுக்கொண்டு இருந்தால் ராதா.
அடுத்த நாள் காலை ராதா கிளம்பி வேலைக்கு போக அங்கே திடீர் என்று வசந்த் வீட்டுக்கு வந்தான்.
“வாங்க வசந்த் என்ன காலிலேயே இந்த பக்கம்?”
“இல்லை ராதா இன்னைக்கு எனக்கு லீவ் அதான் உங்களை பார்த்துட்டு போகலாம் நு வந்தேன் எங்க ரவி இல்லை?”
“உள்ளே தான் இருக்கார் நீங்க பேசிட்டு இருங்க எனக்கு வேலைக்கு டைம் ஆகுது”
“ஐயோ சாரி நீங்க கிளம்புங்க நான் பார்த்துக்கிறேன்”என்று சொன்னான் வசந்த். நானும் ஒரு சிரிப்புடன் அங்கே இருந்து கிளம்பினேன்.
நான் சாயந்திரம் வரும் வரை வசந்த் வீட்டில் இருந்தான். என் கணவர் குடித்து மீண்டும் டைட்டாக இருந்தார்.வசந்த் பக்கத்தில் இருந்தார்.
“என்ன வசந்த் மறுபடியும் குடிச்சிட்டு மாட்டா?”
“ஆமாம் ராதா எவளோ சொன்னேன் கேட்கலம்ம்ம்என்று சொல்லிக்கொண்டே உள்ளே வந்தேன்.
வசந்த் என்னை மேலும் கீழுமா பார்த்தான்.
நான் வந்ததும் அவனுக்கு நேராக கிட்சேன் போயிட்டு காபி போடா அவனும் பின்னாடியே வந்தான்.
“என்ன ராதா ரவி மார் இருப்பான்னு பார்த்தா நாளுக்கு நாள் மோசமா ஆயிட்டே போறான்?”.
“என்ன பண்றது வசந்த் நானும் எவளோ தான் சொல்றது என்ன எண்ணம்ஒ பபன்னி பார்த்தேன் ஆள் மாறுற மாதிரி இல்லை. நான் குடும்பத்தை பார்ப்பேனா இல்லை இவர பார்ப்பேனா குடிக்க காசு தரலைனா அடிக்கிறார்.
இதெல்லாம் பார்த்து பையன் என்ன ஆவான் சொல்லு அதனாலேயே வேற வழி இல்லாம வச்சி காபதிட்டு இருக்கேன்.
வசந்த் “ டாக்டர் கிட்ட கூப்பிட்டு போனியா?”
“ம்ம் போனேன் அங்க அவங்க இவர் ரொம்ப நாள் இருக்க மாட்டார் எல்லாம் குடிச்சி குடிச்சி வீணா போயிடுச்சின்னு பயம் காட்றாங்க என்ன பண்றதுன்னே தெரியல”.
இப்போ காபி குடுத்தேன்.
நான் கலைத்து இருந்ததால் என்னவோ தெரியவில்லை என் புடவையை சரியா கவனிக்கவில்லை. அது என் மார்பின் ஒரு பக்கத்தையும் என் தொப்புளையும் அப்பட்டமாக காட்டிக்கொண்டு இருந்தது. வசந் என்னை பார்த்து பார்த்து ரசித்து கொண்டு இருந்தான். அனால் நான் என் சோக புராணத்தை பாடிக்கொண்டு இருந்ததால் அதையும் கவனிக்கவில்லை.
அவன் காபி குடித்துக்கொண்டே ஈன இடுப்பு தொப்புள் முளை என்று எல்லாத்தையும் ரசித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
நான் பேசியது இப்போ அவன் தளிக்கு ஏறியதா என்று கூட தெரியாமல் நான் பேசிட்டு இருந்தேன் அவன் கவன முழுதும் என் உடம்பு மேல் தான் இருந்தது.
என் வாழ்கையில எனக்கு என்று ஆறுதல் இந்த பள்ளியும் குழந்தையும் மட்டும் தான். காலம் இப்படியே என்னை நகர்த்திக்கொண்டு சென்றுக்கொண்டு இருந்தது.
அன்று இரவு நான் என் வீட்டில் என் கணவர் பக்கத்தில் படுத்து இருந்தேன்.
“என்னங்க இப்படியே குடிச்சிட்டு இருந்தா என்னங்க அர்த்தம். பையன் இப்போவே நாலாவது வகுப்புக்கு வந்துட்டான். அவன் உங்களை இப்படி பார்த்தா அவனும் கேட்டு போக மாட்டானா?”
ரவி “ஹே எனக்கு நீ சொல்லி தராத என்ன இருந்தல்லும் உன் போதனை எல்லாம் பள்ளிகூடதொட நிறுத்திடு”.என்றான் ரவி.
“ஐயோ ரவி அப்படி இல்லை. நீங்க பண்றது உங்களுக்கே நியாயமா இருக்கா உங்களை யாருமே சேர்த்துக்க மாட்றாங்க உங்களை எல்லாரும் ஓதிகிட்டாங்க ரவி உங்க நண்பர்கள் குடும்பம் எல்லாமே உங்கள ஒதுகிட்டாங்க ரவி”.
“அவங்க என்னடி நம்மள ஒதுக்குறது நான் அவங்களை ஒதுக்கிட்டேன்”.
“இல்ல ரவி”
“இப்போ பேசாம படுக்கிறியா இல்லை அடி வாங்கி சாவுரியா?”என்றான் ரவி கோவமாக.
வேற வழி இல்லாமல் வாயிற் மூடிக்கொண்டு திரும்பி படுத்து அழுதுக்கொண்டு இருந்தால் ராதா.
அடுத்த நாள் காலை ராதா கிளம்பி வேலைக்கு போக அங்கே திடீர் என்று வசந்த் வீட்டுக்கு வந்தான்.
“வாங்க வசந்த் என்ன காலிலேயே இந்த பக்கம்?”
“இல்லை ராதா இன்னைக்கு எனக்கு லீவ் அதான் உங்களை பார்த்துட்டு போகலாம் நு வந்தேன் எங்க ரவி இல்லை?”
“உள்ளே தான் இருக்கார் நீங்க பேசிட்டு இருங்க எனக்கு வேலைக்கு டைம் ஆகுது”
“ஐயோ சாரி நீங்க கிளம்புங்க நான் பார்த்துக்கிறேன்”என்று சொன்னான் வசந்த். நானும் ஒரு சிரிப்புடன் அங்கே இருந்து கிளம்பினேன்.
நான் சாயந்திரம் வரும் வரை வசந்த் வீட்டில் இருந்தான். என் கணவர் குடித்து மீண்டும் டைட்டாக இருந்தார்.வசந்த் பக்கத்தில் இருந்தார்.
“என்ன வசந்த் மறுபடியும் குடிச்சிட்டு மாட்டா?”
“ஆமாம் ராதா எவளோ சொன்னேன் கேட்கலம்ம்ம்என்று சொல்லிக்கொண்டே உள்ளே வந்தேன்.
வசந்த் என்னை மேலும் கீழுமா பார்த்தான்.
நான் வந்ததும் அவனுக்கு நேராக கிட்சேன் போயிட்டு காபி போடா அவனும் பின்னாடியே வந்தான்.
“என்ன ராதா ரவி மார் இருப்பான்னு பார்த்தா நாளுக்கு நாள் மோசமா ஆயிட்டே போறான்?”.
“என்ன பண்றது வசந்த் நானும் எவளோ தான் சொல்றது என்ன எண்ணம்ஒ பபன்னி பார்த்தேன் ஆள் மாறுற மாதிரி இல்லை. நான் குடும்பத்தை பார்ப்பேனா இல்லை இவர பார்ப்பேனா குடிக்க காசு தரலைனா அடிக்கிறார்.
இதெல்லாம் பார்த்து பையன் என்ன ஆவான் சொல்லு அதனாலேயே வேற வழி இல்லாம வச்சி காபதிட்டு இருக்கேன்.
வசந்த் “ டாக்டர் கிட்ட கூப்பிட்டு போனியா?”
“ம்ம் போனேன் அங்க அவங்க இவர் ரொம்ப நாள் இருக்க மாட்டார் எல்லாம் குடிச்சி குடிச்சி வீணா போயிடுச்சின்னு பயம் காட்றாங்க என்ன பண்றதுன்னே தெரியல”.
இப்போ காபி குடுத்தேன்.
நான் கலைத்து இருந்ததால் என்னவோ தெரியவில்லை என் புடவையை சரியா கவனிக்கவில்லை. அது என் மார்பின் ஒரு பக்கத்தையும் என் தொப்புளையும் அப்பட்டமாக காட்டிக்கொண்டு இருந்தது. வசந் என்னை பார்த்து பார்த்து ரசித்து கொண்டு இருந்தான். அனால் நான் என் சோக புராணத்தை பாடிக்கொண்டு இருந்ததால் அதையும் கவனிக்கவில்லை.
அவன் காபி குடித்துக்கொண்டே ஈன இடுப்பு தொப்புள் முளை என்று எல்லாத்தையும் ரசித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
நான் பேசியது இப்போ அவன் தளிக்கு ஏறியதா என்று கூட தெரியாமல் நான் பேசிட்டு இருந்தேன் அவன் கவன முழுதும் என் உடம்பு மேல் தான் இருந்தது.