இன்பத்தின் உச்சகட்டம் - Author: wocdakumar - Incomplete

[kadhalan kadhali]

தடம் எண் 1.3
சில்லென்ற குளிர்ந்த நிர் எனது மேனியின் மீது விழுந்து பரவி தனது பயணங்களை என்னுடைய அனைந்து பாகங்கள் வழியாக முடித்து தரையில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

இந்த விமல்க்கு என்னாச்சு வர வர ரொம்பதான் ஆசை ஆசைன்னுட்டு உசுர வாங்**. குளித்தபடி நான் யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

கல்யாண நாள் முடிந்து இன்றோடு ஐந்து நாட்கள் கடந்துவிட்டது.

ஈரோட்டிலிருந்து சென்னைக்கு வந்தது முதல் அவனது யோசனைகள் மீண்டும் அதிகமாகிக் கொண்டே செல்வதை அவனது முகம் அடிக்கடி காட்டிக்கொண்டு வருகிறது. எனக்கென்னவோ நடப்பவை நல்லதா? கெட்டதா? என்பதை ஊகிக்க இயலவில்லை.

“ஷாலு உன்னது அந்த ரெண்டும் செம்மடி அது எப்படி அப்படி செதுக்குன சிலைக்கு இருப்பது போல இருக்கு, ரோட்ல போரப்பல்லாம் எல்லாரும் அங்கதான்டி முறைச்சு முறைச்சு பார்க்கறானுங்க செம்ம்ம்ம கிக் தெரியுமா!!!” ஈரோட்டிலிருந்து வந்த அன்றைக்கு இரவு ஆட்டத்திற்கு பிறகு போர்வைக்குள் விமல் குடைந்துக்கொண்டே சொன்னது நினைவிற்கு வந்தது. தலையை குனிந்து எனது அந்த இரண்டையும் உற்று பார்த்தேன்.

‘நிஜமாகவே அப்படிதான் இருக்கம் போலருக்கு..’ நினைவோடு அவன் அடுத்தவர்கள் ரசிப்பதை கிக் என சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது.

‘ச்சீ அதுக்காக அடுத்தவன் தன் பொண்டாட்டிய ரசிக்குறரதெல்லாமா ஒரு ஆம்பள ரசிப்பான்?!!!’ கைகள் தான் பாடி லோசனை உடலில் தடவியதே தவிர மூளையோ விமலின் ரசனைகளையும், அவனது விருப்பங்கள் மற்றும் உளரல்களையும் நினைத்து சிந்தனையில் இருந்தது. அறைக்குள் குயிலின் ஓசை கேட்டது.

அழைப்பு மணி யாரது இந்த நேரத்தில்?... மனதில் கேள்வியோடு வேகமாக குளியலை முடித்து ஒரு நைட்டியை ஈர உடம்பிலேயே அணிந்துக்கொண்டு பாத்ரூமிலிருந்து வெளியே வந்த போது மறுபடியும் குயில் கூவியது.

“வர்ரேன் வெய்ட்”

வார்த்தைகளை தொடர்ந்து வேகமாக சென்று கதவின் தாழ்ப்பாள்களை நீக்கி கதவை திறந்தேன். வெளியே சுமார் 25 வயது மதிக்கத்தக்க அந்த இளைஞன் நின்றிருந்தான். கதவை திறந்ததும் அவனது பார்வை எனது முகத்தில் முதலில் நிலைத்தது. பிறகு சற்று கீழே இறங்கிய அவனது விழிகள் ஏன் அப்படி விரிந்தன என புரியாமல் அவனை பார்த்த நான்.

“யாரு நீங்க? என்ன வேணும்?”, அவன் நிலை தடுமாறியது போல் தோன்றியது வெறித்த அவனது விழிகளை பார்த்தேன். குணிந்து அவன் பார்வை சென்ற இடத்தையும் பார்த்தேன். எனது முன்னழகு பெட்டங்கள் இரண்டும் ஈரத்தால் நைட்டியோடு ஒட்டி லேசாக துருத்திக்கொண்டிருந்தது.

ச்சீ வெட்கங்கெட்டவன்… எப்படி பார்க்கிறான் பார்.. பொம்பலைங்களை இப்படியா பார்பார்கள் ஆண்கள் அனைவருமே இப்படிதான் போல் தெரிகிறது.

“ஹலோ மிஸ்டர்…”, சற்று அழுத்தமாக நான் அழைத்ததும் சுதாரித்தவன்.

“கொரியர் மேடம்”, என்றபடி ஒரு கவரையும் கையேழுத்துக்கான டிஜிட்டல் மிஷினையும் காட்டினான். அவனை கோபமாக முறைத்தபடி கையெழுத்தை போட்டுவிட்டு கதவை அவன் முகத்தில் அறைவதாய் நினைத்து வேகமாக சாத்தினேன். முன்ன பின்ன பொண்ணுங்கள பார்த்தே இருக்க மாட்டான் போல.

‘உன் செதுக்கின அம்சங்களோட மகிமைடி கண்டிப்பா உன்ன பார்த்தா எவனும் அப்படி நகரவே மாட்டானுங்க ஷாலு’ இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு விமல் கூறியதை இந்த கொரியர் நிருபித்துவிட்டானே ச்சே எனக்கெதுக்கு அந்த நினைப்பு வருது.

கவரை ஷோபாவில் வீசிவிட்டு துணி மாற்றி அறைக்குள் நுழைந்தேன்.

விமலுக்கு எப்பவும் பிடித்த சிவப்பு நிற காம்பினேசனில் ப்ராவிலிருந்து அனைத்தும் சிவப்பு என மாற்றிய பிறகு ஹாலுக்கு வந்து கடிகாரத்தை பார்த்தால் மணி 6 ஐ காட்டியது. இன்னும் இரண்டு மணி நேரங்கள் உள்ளதே ச்சீ இன்னிக்குன்னு பார்த்து இந்த கடிகாரம் நேரத்தை மெதுவா கொண்டு நகருதோ?. என்னுடைய என்னத்தை கண்டு எனக்கே சிரிப்பாய் வந்தது. 

‘இது இந்த சிரிப்பிற்கு தான் அவனவனன் மயங்கிக் கிடப்பானுங்க’ ச்சை என்ன இது நமது ஒவ்வொரு செயலுக்கு பின்னும் விமலின் வார்த்தைகளே நினைவுக்கு வருகிறது.

ஷோபாவில் கிடந்த அந்த கவர் என் கண்களுக்கு தெரிய அதை எடுத்து டூ அட்ரஸ் பார்க்க விமல் பெயரில் இருந்தது. என்னை பார்த்து பரவசமடைந்ததில் அந்த கொரியர் ஆசாமி யாருக்கு வேண்டும் என்றாலும் கவரை கொடுத்திருப்பான் விமல் பற்றி விசாரிக்காமலேயே கொடுத்துவிட்டு சென்றுவிட்டான். கவரை பிரிக்கலாமா? வேண்டாமா? அப்படி என்ன இவ்வளவு தட்டையாக அவனுக்கு பார்சல்? ஆனது ஆகட்டும் பாப்போம்… கவரை பிரித்து உள்ளே பார்த்தால் ஒரு டிவிடி இருந்தது டிவியை ஆன் செய்து ப்ளேயரில் அதை போட்டேன்.

சற்று நேரத்தில் திரையில் காட்சிகள் வர அதை பார்த்த எனது விழிகள் இரண்டும் மேலும் மேலும் விரிவடைந்தன. ஒரு பக்கம் இனம் புரியாத ஒரு உணர்வும், மறுபுறம் கோபமும், மற்றொரு புறம் இப்படியுமா என்ற சிந்தனையும் மூம்முனை தாக்குதல்களை எனது மூளைக்குள் நடத்த ஆரம்பித்தன.