Misc. Erotica மனைவியை வைத்து ஒரு சூதாட்டம் - Author: kauveri117 - Incomplete

[kadhalan kadhali]

நான் உயிர் பயத்தில் உறைந்துப் போனேன். விலங்கினங்களில் தாய்தான் குழந்தைகளை பார்த்துக் கொள்ளும்.
குட்டியோடு இருக்கும் தாய் ஆபத்தானது, ஆபத்து இல்லாமல் இருந்தாலும் கொல்லும். தன் குட்டிகளை பொத்தி பாதுகாக்கும்,
ஒரு ஆபத்தையும் அணுக விடாது. இதுதான் நான் டிஸ்கவரி தொலைக்காட்சியைப் பார்த்து கற்றுக்
கொண்ட பாலப்பாடம்.

ரஞ்சனி பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்தாள்

கார்த்திகாவ என்ன பண்றீங்க...என கேட்ட ரஞ்சினியின் முகத்தில் கொலைவெறிக்கான அறிக்குறி ஏதாவது தெரிகிறதா
என பார்த்தேன். மங்கலான வெளிச்சத்தில் அவளின் முகத்தின் உணர்ச்சிகளை பார்க்க முடியவில்லை.

என்னையறியாமல் என் உயிர் அதனை காப்பாற்றிக் கொள்ள...
“அபினயா...அப்பாவை விடு..." என என் வாயை பேச வைத்தது.
மெதுவாக கார்த்திகாவின் கைகளை என் உடலிலிருந்து எடுத்து எங்களின் அணைப்பை விலக்கினேன். கார்த்திகா
வெட்கத்தால் உடல் நடுங்கியப்படி இருந்தது. ரஞ்சினி பக்கத்தில் இருப்பது அவளுக்கு எந்தவிதமான தயக்கத்தையும்
ஏற்படுத்தவில்லை. வெட்கம் தின்றப்படி என் தலையை கோதிவிட்டு கொள்ளென்று சிரித்துவிட்டு ஓடிவிட்டாள்.

அவள் அணைப்பால் என் உடலில் ஏற்பட்ட பிஞ்சு அச்சு இன்னும் விலகாமல் எனக்கு பல ஸ்பரிசங்களை தந்துக் கொண்டிருந்தது.

நான் இப்போது பிஞ்சு காயை விட்டு முத்தின பழமான ரஞ்சினியின் மீது கவனத்தை செலுத்தி சூழ்நிலையை எதிர்க்கொள்ள
தயாரானேன்.
“கார்த்திகாவை பார்த்து...அபினயா பெரியவளானா இப்படித்தான் இருப்பா என சொன்னே..ஏனோ தெரியல என்னை
அப்படியே கட்டிப் பிடிச்சுகிட்டா....” என சரளமாக பொய் சொல்லி கார்த்திகாவிடம் மட்டும் நான் உத்தமன் என அவளிடம்
காட்டிக் கொண்டிருந்தேன். ரஞ்சனி பேசாமல் என்னை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் முகத்தின் உணர்ச்சிகளை
என்னால் பார்க்க முடியவில்லை.

என் அருவருப்பான காம இச்சை உணர்வுகளை எண்ணங்களை அவள் பட்டவர்த்தனமாக ஏளனமாக பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைப்
போல நான் உணர, குற்றணர்வால் நெளிந்து அவள் பார்வையிலிருந்து தப்பிக்க, திரும்பி என் முதுகை அவளிடம்
காண்பித்தவாறு மொட்டைமாடி மதில் சுவரில் முன் பக்கம் சாயத்து கீழ் நிலத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
ரஞ்சினி என் உணர்வுகளில் மெதுவாக ஏறிக்கொண்டிருந்தாள்.

இது என்ன...முதலில் மகள் என்னை முழுவதுமாக ஆட்கொண்டால் இப்போது தாய் என்னை முழுவதுமாக ஆட்கொள்கிறாள்..
என் காம இச்சை என்னை அவர்களால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு வெட்கம் மானம் அனைத்தையும் துறந்த துறவியாக என்னை
மாற்றிவிடுமோ என அச்சப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

திடீரென என் உடல் ஜில்லிட்டது, ஒரு குளிர்ந்த இனிமையான ஐஸ் க்ரீம் என் மேல் கொட்டியதைப் போலிருந்தது.... ரஞ்சினி
என் இடது பின்பகுதில் அவளது வலது முன் பகுதியை சாய்த்து கொடிப் போல என் மேல் படர்ந்திருந்தாள். என் உடலும் மனமும்
குளிர்ந்தது. நான் இடது புறமாக என் முகத்தை திருப்பி ரஞ்சினியின் முகத்தை பார்த்தேன். இரவு நேரமும் மெல்லிய விளக்கு வெளிச்சமும்
அவள் முகத்தின் காம அழகை வெளிக்கொணர்ந்தது.

அவளின் உடல் மொழி எனக்கு அழைப்பு விடுத்துக் கொண்டிருந்தது...
“சாப்பிட வாங்க...” என்றாள் கிறக்கமான குரலில்.
“எதை...” என்றேன்.
“சாப்பாட்டை தான்..” என்றாள்.
“எனக்கு பசிக்கலேனா..” என்றேன்
“உனக்கு ரொம்ப பசிக்குது...”
“எப்படி தெரியும்...”
”மூணு பிள்ளைக்கங்களை பெத்து ஊட்டி வளர்த்த அனுபவக்காரி எனக்கு தெரியாதா...” என்றாள் மெலிதாக சிரித்தப்படி.
“எனக்கு என்ன சாப்பிட புடிக்கும்னு எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்...” என்றேன்
“ஏன் கவிதாவுக்கு தெரியாதா...” என்றாள் கொஞ்சம் நக்கலாக.
கவிதாவின் பெயரை கேட்டதும் என் உடல் ஒரு நிமிடம் நடுங்கியது. அதை அவளும் உணர்ந்தாள்.

“நானும் அவளும் ஒன்னு..எனக்குன்னா அவளை சேர்த்துதான்..” என கவிதாவை உயர்த்தி காப்பாற்றினேன்.
“அப்போ கவிதா சாப்பாட்டை தவிர...மத்தவங்க செய்த சாப்பாடு சாப்பிட பயமா இருக்குல...” என்றாள்.
“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல...மத்தவங்க சாப்பாடு எனக்கு பிடிகாது..” என்றேன்.
“அருமையா படையல் போட்டாலும் பிடிக்காதோ...” என கேட்டாள்.

ரஞ்சினியை உத்துப் பார்த்தேன். அவள் அங்கங்கள் எனக்கு படையலாக காட்சி தந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்த படையலை எனக்கு
அளித்தாள் சாப்பிடுவேன் என சொல்ல தோன்றியது...
“வெளிச்சாப்பாடு எனக்கு ஓத்துக்காது...நோய் வந்துடும்...” என்றேன்.
“நான் வீட்டு சாப்பாட்டை தான் போடுவேனே...” என்றாள்.
“ஆனாலும் எனக்கு சுத்தமாக பிடிக்காது...” என்றேன்.

மெதுவாக என்னை தன் பக்கம் திருப்பி, அவளை முழுவதுமாக பார்க்கும்படி நிறுத்தினாள். இப்போது எனக்கு சிறு தயக்கம்.
நான் ரஞ்சினி மடங்கிவிட்டாள் என கற்பனை செய்தது பொய்யா. அவளின் செய்கைக்கும் பேச்சுக்கும் நான் வேறு அர்த்தம்
கற்பிக்கிறேனா..என குழப்பம் ஏற்பட்டது. நான் கற்பனை செய்தது உண்மையா பொய்யா என அறிய ஒரு அடித் தான் எடுத்து வைக்க வேண்டும்.
அது எப்போது எப்படி என்று தான் தீர்மானிக்க வேண்டும்.

ரஞ்சினி என் தாடையை சற்று தூக்கி..
“என் மேல் இன்னும் கோவமா...” என்றாள்.
“உம்ம்ம்ம்....” என்று ஆமோதிப்பதைப் போல சொன்னேன்.
“சாரி..சிவா...” அவளின் இதயத்திலிருந்து வார்த்தைகள் வந்தன.
நான் வெட்கி தலைக் குணிந்தேன். அவள் சேலையை ”லோ இப்பில்” கட்டியிருந்தாள். தொப்புள் அதன் ஆழத்தை
தேட வா வா என்றது. இடுப்பு சதைப் போட்டிருந்தாலும் உப்பி சதை பிடிப்போடு வளைந்து கிள்ள வா...என்ற நிலையில் இருந்தது.

என் ஆண்மை என்னையறியாமல் மூழு வீச்சில் இருந்து, என் உடலின் உணர்ச்சிகளை தூண்டிக் கொண்டிருந்தது.

நான் கடைசி அடியை எடுத்து வைக்க முடிவு செய்தேன்....
“நான் பழசெல்லாம் எப்பவோ மறந்துட்டேன்...இனிமேல் சாரி கேட்டு என்னை கஷ்டப்படுத்தாதீங்க..” என மெதுவாக சொல்லியப்படி,
லாவகமாக ஏதேச்சையாக தப்பான எண்ணமில்லாமல் நடப்பதைப் போல என் வலது கையை அவளின் வலது பக்க இடுப்பு வளைவு
பகுதியில் படுமாறு வைத்தேன்.

அவள் உடலில் எந்த உணர்ச்சி மாற்றமும் இல்லை...நான் குழம்பினேன்.. அவள் சிரித்தப்படி...
"சரி அதான் மறந்துட்டீங்களே...இப்ப என்னை உரிமையோட நடத்துங்க...” என்றாள்.
“உங்க கிட்டே என்ன உரிமை எடுத்துக்க முடியும்..கவிதா அண்ணிங்கற முறை தவிர..” என குழம்பியப்படி கேட்டேன்.
“ஏன் என் மேல் அன்பு வைக்கற உரிமை உன் கிட்டே இல்லையா...” என ரஞ்சனி உரிமையோடு சொன்னாள்.
இவள் எதற்கு அடிப்போடுக்கிறாள் என மறுபடியும் குழப்பம் வந்தது. என் கை அவளின் இடுப்பு பகுதியில் பட்டு படாமல் போல இருந்தது..
அவளின் சூடான மூச்சு காற்று இப்போது என்னை தாக்கிக் கொண்டிருந்தது, அவளின் உடம்பில் சூடு ஏறுவதை நான் உணர்ந்தேன்.
“எப்படி அன்பு செலுத்தறதுனு கவிதா எனக்கு சொல்லிக்குடுத்திருக்கா...” என நான் என்னையறியாமல் கவிதாவிற்கு தாவினேன்.
“ஏன் கவிதா மேலே அவ்வளவு பிரியமா...என் மேல மத்தவங்க மேல எல்லாம்... பாசம் காமிக்கமாட்டீங்களா” என அர்த்தம்
நிறைந்த புன்னகையுடன் கேட்டாள். என் தலையின் மேல் கைவைத்து என் முடியை கோதி விட்டப்படி இருந்தாள்.

சரி...சமிக்ஞை கிடைத்துவிட்டது என ஊர்ஜீதப்படுத்திவிட்டு, என் வாழ்கையில் முதன்முதலாக ஒரு கள்ளக்காதலை
முன்னெடுக்கும் நோக்கத்தில் என் முதல் அடியை எடுத்து வைக்க முடிவு செய்த நேரத்தில் என் உடலில் நிறு நடுக்கம்
ஏற்பட்டது. என் கைகள் குளிர்ந்து நடுக்கத்துடன் தவித்தது. மூச்சை வேகமாக உள்ளிழுத்து வெளியேற்றினேன்.
அப்படியே என் கையை அவளின் சேலை மூடாத வெற்றிட இடுப்பில் கை வைத்து அழுத்தி என் பக்கம் இழுத்து அணைக்க
எண்ணிய நேரத்தில்...

“அண்ணி சிவாவை என்ன செய்றீங்க...” என கவிதாவின் கடுமையான வார்த்தைகளை இருவரும் கேட்டோம்.
ரஞ்சினியின் உடல் விறைத்ததை உணர்ந்தேன். அவள் பயந்தாலா என தெரியவில்லை, ஆனால் என்னை பயம் கவ்விக் கொண்டது.
ஒரு நொடி நானும் ரஞ்சினியும் உறைந்து ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டோம். நான் சுதாரித்து கவிதாவை பார்த்தேன்.
ரஞ்சினியின் இடுப்பில் அழுத்திப் பிடித்தப்படி இருக்கும் என் கைகளை உன்னிப்பாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் கவிதா.
நான் விரட்டென்று என் கையை எடுத்தேன்.

ரஞ்சினி சுதாரித்தவளைப் போல்,...”உன் சிவாவை சாப்பிட வானு..எவ்வளவோ கெஞ்சி பார்க்கறேன்..வரமாட்டேனு ரொம்பத்தான்..
பிகு பண்றான்..” என என் மீது பொய் கோவம் கொண்டு என் கண்ணத்தை செல்லமாக அறைவதைப் போல தட்டினாள். பிறகு..
“சீக்கிரம்..சாப்பிட வாடா...” என என் தலைமுடியை பிடித்து இழுத்தாள். நான் பயத்தினாள் அசையவில்லை. ரஞ்சனி கவிதாவை பார்த்து..
“இனி...சிவாவை சாப்பிட அழைத்து வருவது உன் பொறுப்பு..” என சிரித்தப்படி சொல்லிவிட்டு, என்னை கவிதாவிடம் தனியாக
மாட்டிவிட்டு சென்றுவிட்டாள்.

எனக்கு என்னவோ அப்போது ரஞ்சினி என்னை வெண்டுமென்று சில்மிஷம் செய்து கவிதாவிடம் மாட்டிவிட்டு செல்வதைப்
போலிருந்தது. நான் பயத்துடன் அடுத்து என்ன நடக்கப்போகிறது என கவிதாவை பார்த்தேன். ரஞ்சனி மறையும் வரை
மவுனமாக இருந்த கவிதா...அவள் மறைந்ததும். என்னை பார்த்தாள்.

கவிதாவின் முகத்தின் பாவனை மெதுவாக வெறுப்பாக மாறியது. மொத்த வெறுப்பையும் தேக்கி நிலையில், கோபத்தின் உச்சிக்கே
சென்று அருவருப்பாக என்னை பார்த்தாள்.

சடென்று என் முகத்தில் த்த்த்த்தூஊஊஉ என கோபத்தில் திரட்டிய அவளின் எச்சிலை என் முகத்தில் துப்பினாள். என் முகம் முழுவதும்
எச்சிலாக மாறியது. ச்ச்சீசீய்ய்ய் என முகத்தின் நேராக வெறுப்பு நிறைந்த வார்த்தையை கக்கி விட்டு பேசாமல் சென்றுவிட்டாள்.

அந்த நொடியில் எனக்கும் கவிதாவிற்கும் இடையில் இருந்த கண்ணுக்கு புலபடாத பாச பந்த கயிறு அறுப்பட்டதை உணர்ந்தேன்.
அதிர்ந்தேன். பயந்தேன். கவிதாவை தொலைத்துவிட்டதாக எண்ணி தாங்க முடியாத வேதனை ஏற்பட்டது. எனக்கு அழுகை
அழுகையாக வந்தது. என்னையறியாமல் மெல்லிய சப்தமெழுப்பி அழு ஆரம்பித்தேன். என் கண்களில் நீர் வழிந்து கவிதாவின்
எச்சிலோடு கலந்தது. நான் தனித்துவிடுப்பட்டு அனாதையாகிவிட்டதாக எண்ணம் ஏற்பட்டது.

மறுநிமிடம் எனக்கு கோவம் ஏற்பட்டது. கவிதாவைன் மேல் அந்த கோவம் திரும்பியது. என்னை ஏன் இப்படி நிநிதிக்கிறாள் என
கோவம் வெள்ளமாக என் உடலில் பெறுகியது. அவளை போய் ”நாலு சாத்து சாத்திவிட” வேண்டுமென தோன்றியது. தவறு வேறிடம்
இருக்க என்னிடம் ஏன் கோவம் கொள்கிறாள் என என் மனம் ஆவேசப்பட்டது. தவறு அவளிடம் வைத்துவிட்டு என்னிடம் ஏன்
கோவம் கொள்கிறாள் என அவள் மீது வெறுப்பு வந்தது.

அப்போதுதான் நான் உணர்ந்தேன். நான் கவிதாவிற்கு அடிமையாகிவிட்டேன் என்பது. அவள் எப்போது என் மீது காதலிக்கும் எண்ணத்துடன்
கண் வைத்தாளோ அப்போதே நான் என்னையறியாமல் அவளுக்கு அடிமையாகிவிட்டேன். கவிதாவிடம் அடிமையாக
இருப்பதே எனக்கு பேரானந்தம் என்றாகிவிட்டது. போதை தரும் வஸ்துவாக மாறிவிட்டாள். அந்த போதை இல்லாமல் என்னால்
இருக்க முடியாது என்ற நிலை.

இது எதனால்...என மனம் யோசிக்க..அவளிடம் இருக்கும் அபரிதமான அழுகும் பணமும் தான். என்னை விட்டு விட்டு அவளின்
குடும்பத்தாரிடம் எப்போதும் வேண்டுமானாலும் சென்றுவிடலாம் என்ற பயம் தான் என்னை அவளிடம் சிக்க வைக்கின்றது.
அவள் என்னை பிரிந்தால் நட்டம் ஒன்றுமில்லை ஆனால் எனக்கு எல்லாம் இல்லாமல் போய்விடும். குழந்தைகள் அந்தஸ்து..
முக்கியமாக நான் மதிக்கும் பொக்கிஷம் கவிதா எனக்கு இல்லாமல் போய்விடுவாள். அவளிம் குடும்ப பணமும்
செல்வாக்கும் அப்படி.

முக்கியமானது ஒன்று நான் விரும்பும் அனைத்தும் அவளிடம் இருப்பதுதான். எப்படி என் மனைவி இருக்க வேண்டுமென கனவு
கண்டேனோ அப்படியே நிஜத்தில் கவிதா இருப்பதும் ஒரு காரணம்.

எனக்கு கவிதாவின் மேல் இன்னும் கோவம் அதிகமானது. அவளின் திமிரை அடக்க வேண்டும். அவள் என்னை பிரிந்தால் அவளுக்கும்
நட்டம் ஏற்பட வேண்டும். அதற்கு ஏதாவது செய்தாக வேண்டும். இனிமேல் கவிதாவிடம் அஞ்சி நடங்க அவசியமொன்றுமில்லை
என என் கோவப்பட்ட மனது முடிவு செய்தது. எது வந்தாலும் சந்தித்து விட வேண்டும், இனி மிதிப்பட்டு திட்டுவாங்கி
அசிங்கப்பட வேண்டியதில்லை. நான் ஒரு ஆண்மகன் என்று காட்ட நிலை வந்துவிட்டது என்று முடிவு செய்தேன்.

என் எச்சில் முகத்தை துடைத்தேன். ஒரு தீர்க்கமான முடிவுக்கு வந்தேன். மனதை திடப்படுத்திக் கொண்டேன். உணவு பறிமாறும்
பகுதிக்கு சென்றேன். இதுவரை அரைக்குறை இருட்டில் இருந்து வெளிச்சத்திற்கு வந்ததால் கூச்சமாக இருந்தது. அங்கு கவிதாவின் குடும்பத்தினரும் அவர்களின் உற்றாரும் உறவினரும்
ஆனந்தமாக கலாவி கொண்டிருப்பதை கண்டு, இவையெல்லாம் இவர்களையெல்லாம் இழுக்க நேரிடமோ என
மனம் பதைபதைத்தது.

கவிதா ஒரு ஓரத்தில் இருந்து ரகசியமாக என்னை வெறுப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். நான் சட்டென்று நானும் அவளை
கோப வெறுப்புடன் பார்த்தேன். என் முகம் கொடூரமாக இருப்பது எனக்கே தெரிந்தது. இதுவரை பார்த்திராத என்னுடைய அந்த
கொடூர முகத்தை பார்த்து கவிதா ஒரு நொடி பின்வாங்கி திகைத்து குழம்பினாள். நான் அவளை பார்த்தப்படி உன்னிடம் எனக்கு
பயமில்லை என்று சொல்லும் விதமாக என் முகத்தை தூக்கி வெடுக்கென்று திருப்பிக் கொண்டு வேகமாக கீழே ஹாலுக்கு
சென்று நான் முன்நின்ற இடத்தில் நின்று நோட்டமிட்டப்படி வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

விளையாடிக் கொண்டிருந்த அவினாஷ் என்னை பார்த்தான். குழப்பத்துடன் என் பக்கத்தில் வந்து என் முகத்தை ஒரு வித
பயத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அப்போதுதான் எனக்கு உறைத்தது என் முகம் கொடூரத்தின் உணர்ச்சிகளை காண்பிக்கும்
முகமாக மாறிவிட்டதென்று. ச்ச்சேஎ..என்று என்னை திட்டிக் கொண்டு என் மனதில் இருக்கும் கோவத்தை தணித்தேன்.
என் முகம் சாந்தமாவாதை நானே உணர்ந்தேன். அவினாஷை தூக்கினேன்.. அவன் என் கழுத்தை கட்டிப்பிடித்தப்படி..
“ஐ..லவ் யூ டாடி...” என பாசத்துடன் சொல்லி என் நெற்றியில் முத்தமிட்டு என்னை இறுக கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டான்.
அவனையும் கவிதாவையும் விட்டு விலகப் போவதாக அவனின் உள்ளுணர்வு சொல்லியிருக்குமோ என எண்ணினேன்.
நான் அவனை விலக்கி அவன் கண்ணை பாசத்துடன் பார்த்தேன்...
“டாடி..எப்பவுமே உன்னை லவ் பண்றேண்டா.... அம்மாவையும் லவ் பண்ணுவேண்டா...” என அவனுக்கு சொன்னேன்.
இப்போது பயம் நீங்கி சிரித்தான்....
“ஐ..லவ்..யூ சோ மச் டாடி..மை டாடி..” என சொல்லியவாறு கீழிறிங்கி விளையாடச் சென்று விட்டான்.

இப்போது என் மனதில் ஒரு மின்னல் விதை தோன்றியது... தனித்திருக்கின்றான் என்பதினால் தான் என்னை மிதித்து
மேய்கிறாள், அவளைச் சுற்றியிருப்பவர்களை எனதாக்கினால், அவளின் பிரிவின் தாக்கம் அதிகமாக இருக்காது என
எண்ணினேன். என்னை காரணம் காட்டி பிரியவும் முடியாது. முதலில் கவிதாவின் அப்பாவையும் அம்மாவையும்
என் கைக்குள் போட்டுவிட வேண்டும். பாசக் குறைப்பட்டு ஏங்கும் அவர்களுக்கு பாசத்தை கொடுத்து என்னை
அவர்களதாக்கி விட வேண்டும் என திட்டம் போட்டேன்.

திட்டம் போட்ட மறுவினாடி அதிர்ஷ்ட காற்று என் பக்கம் வீசியது. எங்கள் நிறுவனத்தின் குறிப்பிட்ட ஷேர்களை வைத்திருக்கும்
டைரக்டர் என் மாமனார் மாமியாரிடம் பேசிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தேன். ஆபத்திற்கு பாவமில்லை என அவர்கள் இருக்கும்
பக்கம் சென்றேன். டைரக்டர் என்னை பார்த்ததும்...
“ஐ..திங்க் யுவர் சன் இன் லா வில் ஒன் டே பிகம் சியிஓ ஆஃப் அவர் கம்பனி.. சச் ஏன் டேலண்டட் ஹார்ட் வர்கிங்க் பர்சன்..
ஐ விஷ் ஹி இஸ் மை சன்...” என என்னை பற்றி பெருமையாக சொன்னார். என் மாமனார் மாமியாரின் முகத்தில் சந்தோஷம்
தாளவில்லை. நான் சட்டென்று என் திட்டத்தின் படி பட்டென்று என் மாமனார் மாமியார் சாஷ்டாங்மாக விழுந்துவிட்டேன்.
அவர்களின் கால்களை கெட்டியாக பற்றிக் கொண்டேன். அவர்கள் பதறி போய் என்னை தூக்கினார்கள்...நான்..

“அத்தை..மாமா..எனக்கு என்னமோ இன்னிக்கு உங்களை பார்த்தவுடன்..என் அப்பாவும் அம்மாவையும் பார்த்தமாதிரி ஆயிடுச்சு...
அவங்க செத்தப்புறம் கவிதா எனக்கு எல்லாமா இருந்தாலும் மனசுல அப்பா அம்மா இல்லயே என ஏங்கிகிட்டு இருந்துச்சி..
அனாதையா உணர்ந்துகிட்டிருந்தேன்...இன்னிக்கு உங்களை பார்த்தவுடன்.. கடவுளா எனக்கு புதுசா ஒரு தாய் தந்தையும்
காண்பிச்சிட்டாருன்னு நினைச்சி சந்தோஷப்பட்டேன்...மாமா அத்தை இன்னியிலிருந்து நீங்கத்தான் எனக்கு அப்பா அம்மா..
ப்ளீஸ் என்னை உங்க மகனா ஏத்துக்குங்க...” என உணர்ச்சிகரமாக கண்களின் நீர் தேக்கியப்படி சொன்னேன். நான் சொன்ன
வார்த்தைகள் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. என் அடிமனசில் இருக்கும் உண்மையைதான் அப்போது பேசியிருக்கிறேன். அந்த
வார்தைகளில் பொயில்லாதது எனக்கு ஆச்சரியமே.

என் மாமனாரும் மாமியாரும் என் கம்பெனி டைரக்டரும் உருகித்தான் போனார்கள். அவர்கள் சத்தியம் செய்யாத குறையாக,
நான் என் மாமனருக்கும் மாமியாருக்கும் உண்மையான மகன் தான் என நிறுவினார்கள். எந்த சூழ்நிலையிலும் அவர்கள்
என்னை விடமாட்டார்கள் என் கல்வெட்டில் எழுதியதைப் போல உறுதியாக சொன்னார்கள். என் டைரக்டர் மேலும் ஒரு படி போய்..
யார் கைவிட்டாலும் அவர் கைவிடமாட்டார் அப்பா ஸ்தானத்தில் அவரும் இருப்பார் என உறுதியாக சொன்னார்.

ஒரு பிரச்சனை முடிந்தது என நினைத்தேன். என் மாமனாரை மாமியாரையும் என் பாசத் தாக்குதலை ஜீரணிக்க தனியாக விட்டுவிட்டு
வேறு யார் என் பக்கம் இருப்பார்கள் என திட்டம் போட்டேன். சட்டென்று ரஞ்சினியின் நினைவு வந்தது. அவளின் நினைவு
எனக்கு கிளுகிளுப்பூட்டியது. அவஎளை அனுபவிப்பது உடலுறுவு கொள்வதெல்லாவற்றையும் பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம்
முதலில் அவளை என் பக்கம் கட்டிப் போட வேண்டும் என முடிவு செய்தேன். அவளை தேடிச் சென்றேன்.

கீழ் தள படுக்கையறையில் ரஞ்சினியும் அவள் புருசனும் ஏதோ கிசு கிசு என பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஏதோ குடும்ப பிரச்சனை
போல சதி திட்டம் தீட்டுகிறார்கள் என எண்ணினேன். அதெல்லாம் நமக்கெதற்கு என முடிவு செய்து காரியத்தில்
கண்ணாக இருந்தேன். சட்டென்று இருவரின் காலில் விழுந்து கெட்டியாக விடாமல் பிடித்துக் கொண்டேன். அவர்கள்
இருவரும் போராடித்தான் என்னை தூக்கினார்கள்...நான்..
“கெளம்புற நேரமாச்சு..வந்ததிலிருந்து சொல்லனும் இருந்தேன்... ஏனோ உங்களை பார்த்தவுடன் என் கூட பிறந்த அக்கா
அண்ணனை பார்த்த மாதிரி சந்தோஷம்..அக்கா அண்ணன் இல்லையென்கிற குறையை போக்கிட்ட மாதிரி ஒரு உணர்வு.. நான்
அனாதை இல்லையென்கிற தைரியம் வந்திடுச்சு... ரொம்ப தேங்க்ஸ்ங்.. ப்ளீஸ் இனிமே எனக்கு அக்கா அண்ணானாக இருங்க...
அதுவே எனக்கு போதும்...” என பல உணர்ச்சிகல் கலந்த பாசத்துடன் சொன்னேன்.

இதை பேசும் போது என் மனம்...ரஞ்சனியை இவ்வளவு நேரம் ஒரு தேவடியாகவே கற்பனை செய்துவிட்டு.. இப்போ
அக்கா என உருகுகின்றாயே... என என்னை குற்றம் சாட்ட... ஏனோ ரஞ்சினியை தப்பாக எண்ணியதற்கு வருத்தப்பட்டு
என் கண்களில் நீர் தேங்கியது. அதை பார்த்துவிட்ட ரஞ்சினி உடனே என்னை தன்னிடம் இழுத்து என் தலைமுடியை கோதினாள்.

“எப்பவமே நானும் அவரும் உனக்கு அக்காவும் அண்ணனாகவும் இருப்போம்” என சொல்லியவள்..அவள் புருஷனை பார்த்து
“கொஞ்சம் வெளியே போங்க... சிவா கிட்டே தனியா பேசனும்” என்றாள். அவரும் என்னை தோளில் தட்டியவாறு..
“பயப்படாதே சிவா..உனக்கு என்ன ஆனாலும் நாங்க இருக்கோம்...” என சொல்லியவாறு வெளியே சென்றார்.

அடப்பாவி கவிதாவுக்கு ஒரு சிவான்னு..இங்கே ரஞ்சினிக்கு ஒருத்தரான்னு அவரை பார்த்து பாவமாக இருந்தது...

உம்ம்ம்...என்னைப் போல ஒருவன் ....

ரஞ்சினி என்னை கவலையுடனும் குழப்பத்துடனும் பார்த்தாள். என் திடிர் காமமில்லாத பாசம் அவளை தடுமாற
வைத்திருக்க வேண்டும்...
“என்ன சிவா என்னாச்சு..” என்றப்படி என்னை அவளிடம் இழுத்து அவளின் உடலோட சேர்த்தாள். அந்த சேர்ப்பு இவன் என்னவன்
என்பதைப் போல உரிமை கொண்டாடியது. இப்போது ரஞ்சினியின் உடம்பில் பாசமும் அன்புமும் கரைப் புரண்டோடியது.
“இல்ல உங்களை வேணும்னு கஷடப்படுத்திடேனு தோணுச்சு.. நீங்க எனக்கு அக்காவா இருந்த நான் இப்படியெல்லாம்
நடந்துப்பேனான்னு எனக்கு தோணிச்சு... உங்க கிட்டே மன்னிப்பு கேட்கனும்...
தோணிச்சு...” ரஞ்சினியை எந்த இடத்தில்
வைப்பது எப்படி நினைப்பது என்று குழப்பத்தில் சொன்னேன்.
“ஏன் எதாவது பிரச்சனையா..” என்று கவலையுடன் கேட்டாள்.
“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லை...உங்களை நினைச்சேன் ஏதோ தேவையில்லாம வில்லியா நினைச்சிட்டிருந்தேன்...
ஆனா அடிமனசுல அக்கா என்ற உரிமையில அப்படி நினைக்கிறேன் தோணுச்சு அதான் மன்னிப்பு கேட்கலாமனு...” என்று
இழுத்து உளறினேன்.

”ஹா..ஹா..ஹா...” என ரஞ்சனி சிரித்தாள்.
நக்கலாக சிரிக்கிறாள் என நினைத்து..” ஏன் சிரிக்கிறீங்க...” என பாவமாக கேட்டேன்.
“போடா..சிவா..நான் உனக்கு அக்கானா..என் புருசன் உனக்கு அண்ணானா.. நா என்ன என் அண்ணனையா கட்டிகிட்டேன்...” என சிரித்தாள்.
“நீங்க யாரை வேணா எத்தனை பேரை வேணா கட்டிக்குங்க...ஆனா யாரை கட்டிக்கிட்டாலும் அவரு எனக்கு அண்ணா தான்...” என
திருப்பி தாக்கினேன்.
“அப்போ..மறைமுகா என்னை அண்ணிங்கறே...தம்பிக்கு அண்னி பாதி பொண்டாட்டி தெரியும்ல...” என்றால் சிரித்துக் கொண்டே
சில்மிஷ நக்கலுடன்.
“நீங்க என்ன வேணாம்னாலும் எனக்கு இருந்துட்டு போங்க...ஆனா என்னை எக்காரணத்திற்காகவும் விட்டு போகக் கூடாது..” என
என் நிலையை விளக்கினேன்.
அவள் சில நொடிகள் என்னை உன்னிப்பாக பார்த்தாள்...
“ஏன் கவிதாவுக்கும் உனக்கும் பிரச்சனையா...” என்றாள்.
“அதெல்லாம்..ஒன்னுமில்ல...” என்றேன்.
“அப்போ ஏன் திடீரென இந்த மாதிரி பேசுறீங்க..கவிதாதானே உனக்கு எல்லாம்... “ என்றப்படி என்னை அர்த்தத்துடன் நோக்கினாள்.

நான் மவுனமாக இருந்தேன். ஆனால் என் உடலிலிருந்து என் ஏக்கம் வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. அது என்னக் காரணத்தினால்
என்று அறியவில்லையென்றாலும் நான் ஏங்குகிறேன் என்பதை ரஞ்சினி உணர்ந்துக் கொண்டிருந்தாள். எங்களுக்குள் இருந்த
அந்த சிறு தயக்கம் திரை விலகியது.

இருவரும் ஒரு சேர ஒருவரை ஒருவர் மூர்க்கமாக அணைத்துக் கொண்டோம். நான் அப்படியே ரஞ்சனியை கார்த்திகாவாக நினைத்து
அவளை சிறுப் பெண் என்று நினைத்து அழுத்தினேன். அவளை கட்டி ஆளப் போகிற ஆண்மகன் நான் என்ற நினைப்பில் அவனை
அணைத்து அவளின் உருவத்தை சிறுமைப்படுத்த எண்ணினேன்.

ரஞ்சனி என் கண்ணத்தில் எச்சம் ஊற முத்தமிட்டு என் காதில்....
“டேய்... சிவா யாரு என்ன வேணா பண்ணட்டும்...நா உன்னை விட்டு குடுக்க மாட்டேன்..என்ன ஆனாலும் சரி..இந்த ரஞ்சனி சிவாகாக
என்ன வேணும்னாலும் பண்ணுவா..எங்கிறத மனசுல வெச்சுகிட்டு பயப்படாம இரு...” என கிசு கிசுத்தாள்.
நான் மேலும் அவளை இறுக்கினேன். அவளை என் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வர முயற்சித்தேன்.

ஆனால் அவள் சொன்ன வார்த்தைகள் என்னை அவளுக்கு அடிமையாக்கியது. நான் அவளின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்துக் கொண்டிருந்தேன்.
அவளின் அணைப்பில் ஒரு குழந்தையை போல உணர்ந்தேன். இப்படி பெண்களிடம் அடிமையாகி கிடப்பதே என் இயற்கையாகி
விட்டது போலும் என எண்ணி நொந்துக் கொண்டேன்.

இருவரும் பரிமாறப்படாத அவரவரின் எண்ணங்கள் உணர்ச்சிகளின் படி ஆசைத் தீர கட்டிப்பிடித்தோம். எனக்கு அப்போது
ரஞ்சனியின் பாதுகாப்பு அரண் தேவைப்பட்டது. இருவரும் விலகினோம், எனக்கு கொஞ்சம் வெட்கமாயிருந்தது.
“பயப்படாதே சிவா...” என எனக்கு ஆறுதல் கூறினாள்.
மேலும் அங்கிருந்தாள் அடுத்து என்ன நடக்குமோ என பயந்துப் போய்...
“சாரி...அக்கா...அப்புறம் நாம் நிறைய பேசுவோம்...” என சொல்லி கிளம்பினேன்.
“அக்கானு...கூப்புட்ற..அழக பாரு..” என அவள் சிரித்தாள்.

நான் அறையை விட்டு வெளியே வர, ரஞ்சனி புருஷன் கவலையுடன் காத்துக் கொண்டிருந்தார். என்னை பார்த்தவுடன்....
“ஒரு பிரச்சனையில்லையே....” என கவலை ததும்ப கேட்டார்.
“ஒன்னுமில்லீங்க...கொஞ்சம் உணர்ச்சி வசப்பட்டுடேன்...” என ஒன்று நடக்காததைப் போல சொன்னேன். அவரை பார்த்தால்
பாவமாக இருந்தது. உள்ளே நானும் ரஞ்சனியும் ஒருவரை ஒருவர் உணர்ச்சிகளால் சீண்டிக் கொண்டியிருக்க
பாவம் மனுசன் இவ்வளவு வெள்ளந்தியாக இருக்கிறாரே என்று வருத்தப்பட்டேன். உன் பொண்டாட்டியை நான்
எப்பவேனும்னாலும் நான் நினைச்சப்படி...”ஓக்கப்போறேன் டா” என அவரிடம் சொல்லத் தோன்றியது. அவர் என் கவிதாவின் அண்ணன் என்ற
எண்ணமே அந்த சில நொடிகளில் மறந்துவிட்டது.

ஆனால் அவர் என்னை பார்த்து பாசத்துடன் சிரித்தது, என் மனம் குற்ற உணர்ச்சியால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு தவித்து
காயம்பட்டு நொந்தது. அவரிடம் இன்னும் கொஞ்சம் நேரமிருந்தால், நான் குற்ற உணர்ச்சியால் தவித்து தவித்துப் போவேன் என
பயந்து, ஓரிரு வார்த்தை பேசி சிரித்து, சாப்பிடவேண்டும் என காரணம் சொல்ல கிளம்ப எத்தனிக்க..அவினாஷ் ஓடோடி வந்து..
“அம்மா...சாப்பிட கூப்பிடறாங்க..” என அழைத்து என்னை காப்பாற்றினான்.

நான் நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு மொட்டை மாடிக்கு சென்றேன். கவிதாவை இனி தைரியமாக எதிர்க் கொள்ளலாம்
என நினைத்தேன். கவிதா எனக்காக காத்துக் கொண்டிருந்தாள். இப்போது அவள் முகத்தில் வெறுப்பில்லை..ஆனால் பாச
புரிதலுடன் ஒரு சிரிப்பு. அந்த சிரிப்பு எனக்கு எல்லாம் தெரியும் என சொல்லிற்று. இந்த சிரிப்புக்கு எல்லாம் விழுந்து விடாதே..
உன் “டெம்போ”வை அப்படியே வைத்துக் கொள் என என் மனம் என்னை அறிவுறத்த, முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு,
பஃபே உணவு முறையாதலால், என் தட்டில் உணவு வகைகளை குவித்துக் கொண்டு வந்து உட்கார்ந்தேன். என் பின்னால் கவிதாவும்
ஒரு தட்டுடன் வந்தாள்.

அவளிடம் பேசாமல், நான் என் உணவை என் வாயினுள் திணித்துக் கொண்டிருந்தேன். கவிதா என்னை பார்த்து
புன்னகையித்துக் கொண்டிருந்தாள். என் முகப்பாவனை போடி இவளே.. என இருந்தது.. அப்போது என் மாமனாரும் மாமியாரும்
அபினயாவை சுமந்தப்படி வந்தார்கள்...என் காதினில் இன்பத் தேனை பாயச்சினார்கள்..

“சிவா..ஒரு மூணு நாளைக்கு எல்லோரும் கோயிலுக்கு டூர் போறோம்... நீங்களும் கவிதாவும் என்னாலும் சரி கண்டிப்பாக வரனும்...
அவினாஷு ஸ்கூல் இருந்தா லீவ் போட்டுக்கலாம்...” என் மாமனார் கண்டிப்புடன் அழைத்தார்.
நான் உடனே முந்திக் கொண்டு...” நா ஆஃபீஸுக்கு கண்டிப்பாக போகனும் மாமா..போகலனா சரியாயிருக்காது..கவிதாவும்
பசங்களும் வேணா வரட்டும் மாமா..” என கவிதாவை அவர்களிடம் விட்டுவிட்டாள் எனக்கு மூணு நாள் ஆசுவாசப்படுத்த
நேரம் கிடைக்கும் என எண்ணினேன்.

கவிதா என்னை பார்த்து மேலும் புன்னகையித்தப்படி...
“நாளைக்கு சாய்ந்தாரம் தானே கிளம்புறோம் அப்பா...நா வர்றேன் அப்பா..சிவா ஆஃபீஸ் வேலை கெட வேனாம்.. இன்னிக்கு நைட்
வீட்டுக்கு போய்ட்டு நாளைக்கு இங்கே வந்தறேன்... எனக்கு நாளைக்கு வேறே ஜாப்பனீஸ் லாங்கவேஞ் கிளாஸ் இருக்கு...துணி
மணியெல்லாம் எடுக்கனும்...” என்றால்.
“ஏம்மா..நீ இங்கயே இரு சிவா வேணா டிரஸ்ஸெல்லாம் எடுத்துகிட்டு வந்து தரட்டும்... ஒரு நாள் கிளாசுக்கு போகலேன்னா...
..ஒன்னு ஆகாது” என்றாள் என் மாமியார்.
நான் குதூகலித்து ‘அதுவும் சரித்தான்..அத்தே..கவிதா இங்கயே இருக்கட்டும் மத்ததை நான் பார்த்துக்கறேன்...” என என் மாமியாருக்கு
ஒத்து ஊதினேன்.

கவிதா என்னை ஒரு ரகசிய புன்னகையுடன் பார்த்தாள்..
“அது சரி வராதம்மா....நான் போய்ட்டு நாளைக்கு வர்றேன்... மத்த வேலையெல்லாம் இருக்கு...ஒருத்தரிடம்
எனக்கு முக்கியமான வேலை இருக்கு...” என என்னை பார்த்தப்படி சொன்னாள். அந்த ஒருத்தர் நான் தான் என
எனக்கு அவளுக்கும் மட்டும் தான் தெரியும்.
“சரிம்மா..உன் வசதிப்படி செய்..நீ வர்றதே எங்களுக்கு பெரிய விஷயம்...” என என் மாமனார் புரியாமல் சொல்லி, இனி
கவிதாவை கட்டாயப்படுத்த முடியாது என இருவரும் சென்று விட்டனர்.

நான் கவிதாவை பார்த்தேன். என்னை கணிவுடன் அமைதியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்த பார்வை என்
பார்வையை கட்டிப்போட்டது. மெதுவாக அவள் தட்டில் இருந்த உணவை எடுத்து எனக்கு தாய்ப்பாசத்துடன் ஊட்டிவிட்டாள்.
நான் மந்திரத்திற்கு கட்டுப்பட்டவனைப் போல அவள் ஊட்ட ஊட்ட சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

பார்க்க கூடாது என தீர்க்கமாக முடிவு செய்திருந்தாலும், பார்த்தால் அவளிடம் விழுந்து விடுவேன் என்றறிந்தாலும், ஏதோ
ஒன்று என்னை இழுத்து மெதுவாக அவளின் கண்களை பார்க்கத் தூண்டியது.
பார்க்க பார்க்க நான் எடுத்த சபதங்கள், வைராக்கியங்கள்,
அவள் மேல் ஏற்பட்ட கோபங்கள் கலைந்து கரைந்துக் கொண்டிருந்தது.

நான் அவள் முன்னாள் ஒன்றுமேயில்லாமல் ஆகிவிட்டேன்.

அப்போதே என் மனமும் உடலும் கவிதா அன்றிரவு எனக்கு என்னசெய்தாலும் அது எந்த விதமான கொடூரமான
தண்டனையாக இருந்தாலும் ஏற்க தயாராகிவிட்டது. அவள் எனக்கு என்ன செய்யப்போகிறாளோ என்ற எண்ணமே என்னை
பல ஸ்பரிசத்தில் ஆழ்த்தியது. அவளால் நான் பெறப் போகும் இன்பம் துன்பம் வேதனை ஆனந்தம் வெறுப்பு பாசம்..மற்றும் வலிகள்..
ஆகியவைகளை பயம் கலந்த ஏக்கத்துடன் எதிர்நோக்கிக் கொண்டிருந்தேன். கவிதாவை ஏக்கத்துடன் நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்க...

அவள் என்னை பார்த்து ஒரு ரகசியம் நிறைந்த பாசத்துடன் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.