Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 68


"ட்ரிங்... ட்ரிங்..."

அலாரம் அடிச்ச சத்தம் கேட்டு நான் கண் முழிச்சேன்.

அவசரமா கையை நீட்டி அலாரத்தை ஆஃப் பண்ணேன்.

பக்கத்துல திரும்பிப் பார்த்தேன்.

கார்த்திக் நல்லா ஆழ்ந்த உறக்கத்துல இருந்தார்.

போர்வை பாதி விலகி இருந்துச்சு.

அவர் முகத்துல ஒரு சின்ன களைப்பு தெரிஞ்சுது.

ராத்திரி ரொம்ப லேட்டா தான் வந்தாரு.

பாவம்... எழுப்ப மனசு வரல.

மெதுவா பெட்ல இருந்து இறங்கினேன்.

கால் தரைல பட்டதும் அந்த குளிர்ச்சி உடம்புல ஜிவ்வுனு ஏறுச்சு.

சத்தம் வராம பாத்ரூம் குள்ள போனேன்.

கண்ணாடியில என் முகத்தைப் பார்த்தேன்.

தூங்கி வழிஞ்ச கண்கள்.

கலைஞ்ச தலைமுடி.

கழுத்துல தொங்கின அந்த தாலி செயின்.

முகம் கழுவிட்டு, பல்லு வெளக்கிட்டு வெளிய வந்தேன்.

நேரா கிச்சனுக்குப் போனேன்.

ஃப்ரிட்ஜைத் திறந்து பால் பாக்கெட் எடுத்தேன்.

கத்திரிக்கோலால் கட் பண்ணி பாத்திரத்துல ஊத்துனேன்.

"ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்..."னு பால் ஊத்துற சத்தம் தான் அந்த வீட்டுல கேக்குற ஒரே சத்தம்.

அடுப்பைப் பத்த வெச்சு, பாலை சிம்ல வெச்சேன்.

பால் காயறதுக்குள்ள ஹால்ல போய் ஜன்னல் கர்ட்டனை (Curtain) விலக்கி விட்டேன்.

லேசான வெளிச்சம் உள்ள வந்துச்சு.

அப்படியே சோபா மேல இருந்த என் போனை கையில எடுத்தேன்.

கார்த்திக் தூங்குறதால, போன் சைலண்ட்ல தான் இருந்துச்சு.

ஸ்கிரீனை ஆன் பண்ணதுமே... நெஞ்சு ஒரு நிமிஷம் 'திக்'னு ஆச்சு.

வாட்ஸ்அப் ஐகான் மேல... அஞ்சு மெசேஜ்.

எல்லாமே பிரகாஷ் கிட்ட இருந்து.

இதயத்துல லேசா ஒரு படபடப்பு ஆரம்பிச்சது.

சுத்தி முத்தி பார்த்துட்டு... யாரோ என்னைக் கண்காணிக்கிற மாதிரி ஒரு பயத்தோட... போனை அன்லாக் பண்ணேன்.

சேட்டை ஓபன் பண்ணேன்.

நேத்து ராத்திரி நான் டீ குடுத்துட்டு வந்த பிறகு, கிட்டத்தட்ட பன்னிரண்டு மணிக்கெல்லாம் வரிசையா மெசேஜ் அனுப்பியிருக்கான்.

"மேடம்... டீ ரொம்ப சூப்பர்."

"என் வாழ்நாள்ல இப்டி ஒரு டீ குடிச்சதே இல்ல."

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் மேடம்."

"லைட் ஆஃப் ஆயிடுச்சு... சரி குட் நைட் மேடம். நல்லா தூங்குங்க."

கடைசியா... இன்னைக்கு காலைல அஞ்சு மணிக்கே ஒரு மெசேஜ்.

"குட் மார்னிங் மேடம். இன்னைக்கு நாள் உங்களுக்கு சூப்பரா இருக்கணும்."

"சிரிச்சிக்கிட்டே இருங்க."

படிக்க படிக்க... என் கன்னம் தானா சூடேறுச்சு.

என் புருஷன் பக்கத்துல படுத்துத் தூங்கிட்டு இருக்காரு.

ஆனா வெளியில கேட்ல இருக்கிற ஒரு வாட்ச்மேன்...

ராத்திரி முழுக்க என்னையே நெனச்சுட்டு...

நான் தூங்கிட்டேனான்னு யோசிச்சு...

காலைல முதல் வேலையா எனக்கு விஷ் பண்றான்னா...

அந்த அக்கறை... அந்த ஏக்கம்...

அது தப்புன்னு தெரிஞ்சாலும், மனசுக்குள்ள எங்கேயோ ஒரு மூலையில இனிப்பா இருந்துச்சு.

நான் பதில் அனுப்பல.

அனுப்பக் கூடாது.

"ஏன் இவ்ளோ மெசேஜ் அனுப்புற?"ன்னு கண்டிச்சு சொல்லணும்னு தோணுச்சு.

ஆனா... சொல்ல மனசு வரல.

ஸ்கிரீனை பார்த்துக்கிட்டே நின்னேன்.

உதட்டுல என்னையும் மீறி ஒரு சின்ன புன்னகை வந்து ஒட்டிக்கிச்சு.

"ஷ்ஷப்பா... பவித்ரா... என்ன இது..."

எனக்கு நானே சொல்லிக்கிட்டு, போனை ஆஃப் பண்ணி சோபா மேல போட்டேன்.

கிச்சன்ல பால் பொங்கி வர சத்தம் கேட்டுச்சு.

ஓடிப் போய் அடுப்பை ஆஃப் பண்ணேன்.

டிகாஷன் போட்டு, ஃபில்டர் காபி ரெடி பண்ணேன்.

அந்த வாசனை வீடு முழுக்க பரவ ஆரம்பிச்சது.

"பவி..."

பெட்ரூம்ல இருந்து கார்த்திக் குரல் கேட்டுச்சு.

"இதோ வந்துட்டேங்க..."

ரெண்டு டம்ளர்ல காபியை எடுத்துக்கிட்டு ரூமுக்கு போனேன்.

கார்த்திக் பெட்ல உக்காந்து சோம்பல் முறிச்சுக்கிட்டு இருந்தார்.

"மணி என்னாச்சு?"

"ஏழாகப் போகுதுங்க... இந்தாங்க காபி."

அவர் கையில காபியை குடுத்துட்டு, நான் ஜன்னல் ஓரமா இருந்த சேர்ல உக்காந்தேன்.

கார்த்திக் காபியை உறிஞ்சினார்.

"சூப்பர் காபி பவி..."

நான் லேசா சிரிச்சேன்.

"பையன்கிட்ட பேசுனியா?" அவர் கேட்டார்.

"இல்லங்க, இனிமே தான் போன் பண்ணனும்."

"கூப்பிடு..."

நான் என் போனை எடுத்து அப்பா நம்பருக்கு டயல் பண்ணி, ஸ்பீக்கர்ல போட்டேன்.

ரிங் போயிட்டே இருந்துச்சு.

அப்பா தான் எடுத்தார்.

"ஹலோ அப்பா... அவன் முழிச்சிட்டானா?"

"ஆமாம்மா... இப்பதான் எந்திருச்சான். இந்தா பேசு..."

ரிஷி போனை வாங்குன சத்தம் கேட்டுச்சு.

அவனோட பேச ஆரம்பிச்சாரு கார்த்திக்.

"ஹலோ டாடி..."

"ஹேய் செல்லம்... என்ன பண்ற? தாத்தா வீட்டுல ஜாலியா இருக்கியா?"

"ம்ம்ம்... ஜாலி டாடி. தாத்தா எனக்கு நேத்து சாக்லேட் வாங்கித் தந்தாங்க..."

"ஓ... அப்படியா? சரி சரி... சமத்தா இருக்கணும். அம்மா பேசுவா பாரு."

கார்த்திக் சிரிச்சுக்கிட்டே போனை என்கிட்ட காட்டினார்.

நான் பேசினேன்.

"ரிஷி குட்டி... சாப்பிட்டியாடா? அடம் பிடிக்காம இருக்கியா?"

"நான் குட் பாய் மம்மி... நீ எப்போ வருவ?"

அவன் அப்படிக் கேட்கும்போது மனசுக்குள்ள சுருக்னு இருந்துச்சு.

"அப்பா வேலை முடிஞ்சதும் நெக்ஸ்ட் வீக் வந்துருவேன் செல்லம்... லவ் யூ டா."

"லவ் யூ மம்மி..."

போனை வெச்ச பிறகு, அந்த ரூம் மறுபடியும் அமைதியாச்சு.

கார்த்திக் காலி டம்ளரை டீப்பாய் மேல வெச்சார்.

அவரோட முகம் கொஞ்சம் சீரியஸா மாறுச்சு.

"பவி... ஒரு விஷயம் சொல்லணும்."

நான் ஆர்வமா நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.

"என்னங்க?"

"அடுத்த வாரம் ஃபுல்லா எனக்கு கொஞ்சம் ஹெவி ஒர்க்."

"ம்ம்..."

"நிறைய கிளைண்ட் விசிட் இருக்கு. இங்க மட்டும் இல்ல, வெளியூருக்கும் போக வேண்டியிருக்கும் போல."

என் முகம் மாறுறதைக் கட்டுப்படுத்த முயற்சி பண்ணேன்.

ஆனா உள்ளுக்குள்ள 'திக்'னு இருந்துச்சு.

இன்னைக்கு லீவு தான...

வெளிய எங்கயாச்சும் போயிட்டு, மார்க்கெட்லாம் போயிட்டு வரலாம்னு இருந்தேன்.

ஆனா... இன்னைக்கு இப்படி சொல்றாரு.

இன்னைக்குக் கூட ஆபிஸ் போறாராம்.

"அப்போ... சீக்கிரம் வர மாட்டீங்களா?"

"வாய்ப்பே இல்ல பவி. நைட் வீட்டுக்கு வரதே பத்து மணி, பதினொரு மணி ஆகும். ஒரு சில நாள் வர முடியாம கூட போகலாம்."

எனக்குத் தொண்டை அடைக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

இப்போ எல்லா பிளானும் வீணா போச்சு.

"என்ன பவி... கோவமா?" அவர் என் முகத்தைப் பார்த்துக் கேட்டார்.

"அதெல்லாம் இல்லங்க... ஒர்க் தானே, முக்கியம் தான்..."

பொய்யா ஒரு சிரிப்பை வரவழைச்சுக்கிட்டு சொன்னேன்.

"சாரி பவி. இந்த ப்ராஜெக்ட் முடிஞ்சா தான் எனக்கு ப்ரமோஷன் கிடைக்கும்."

"பரவால்லங்க. நீங்க ஒன்னும் கவலைப்படாதீங்க."

"நீ தனியா இருப்பியேன்னு தான் பாக்குறேன்..."

"அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல... நான் பாத்துக்குறேன். நீங்க டைமுக்கு சாப்டுங்க. உடம்பை பார்த்துக்கோங்க."

நான் ஒரு நல்ல மனைவியா, என்ன பேசணுமோ அதைத் தான் பேசினேன்.

ஆனா மனசுக்குள்ள...

"எனக்குன்னு யாருமே இல்லையா? நான் இப்படியே தான் இருக்கணுமா?"ங்கிற கேள்வி குடைஞ்சுக்கிட்டே இருந்துச்சு.

கார்த்திக் குளிக்கப் போனார்.

அவர் குளிச்சுட்டு, டிரஸ் பண்ணிட்டு அவசர அவசரமா கிளம்பும்போது மணி எட்டரை.

"பை பவி... நான் கிளம்புறேன். லேட் ஆயிடுச்சு."

ஷூவை மாட்டிக்கிட்டு கதவைத் திறந்தார்.

"எதா இருந்தாலும் கால் பண்ணு."

அவ்வளவு தான்.

திரும்பி கூடப் பார்க்கல.

கதவு மூடுற சத்தம் "டக்"னு கேட்டுச்சு.

அந்தச் சத்தம்... என் தனிமையை உறுதி பண்ற மாதிரி இருந்துச்சு.

வீடு வெறுச்சோடிப் போச்சு.

டிவியை போட மனசு வரல.

வேலையிலயும் நாட்டம் இல்ல.

அப்படியே ஹால் சோபால வந்து பொத்துன்னு உக்காந்தேன்.

என் கண்ணு முன்னாடி ஹால் டேபிள் மேல இருந்த ஃப்ளவர் வாஸ் தெரிஞ்சுது.

அதுல இருந்த பூக்கள் கூட என்னைப் பார்த்து பரிதாபப்படுற மாதிரி இருந்துச்சு.

வீடு அவ்ளோ அமைதியா இருந்துச்சு.

என் மூச்சுச் சத்தம் எனக்கே கேட்டுச்சு.

அப்போ திடீர்னு என் போன் ரிங் ஆச்சு.

நான் திடுக்கிட்டுப் போனேன்.

எடுத்துப் பார்த்தேன்.

கவிதா.

அவளே தான்... இன்னைக்கு என்ன டைம்பாம் (Timebomb) ஓட கூப்பிடுறாளோ...

கால் அட்டெண்ட் பண்ணேன்.

"ஹலோ கவி..."

"என்னடி பவித்ரா மேடம்... எப்படி இருக்க?"

அவளோட குரலே கலகலப்பா இருக்கும்.

"ம்ம்... இருக்கேன் டி. சொல்லு."

"புருஷன் கூட ஜாலியா இருக்கியா?"

"ச்சீ... என்னடி பேச்சு இது? அவர் இப்போ தான் ஆபிஸ் கிளம்பிப் போனாரு. நான் சும்மா தான் உக்காந்திருக்கேன்."

"ஓ... அப்படியா?"

"ம்ம்ம்..."

"அப்போ நேத்து நைட் ஃப்ரைடே (Friday) வேற... அப்படின்னா கண்டிப்பா ஏதாச்சும் ஸ்பெஷலா நடந்திருக்குமே?"

அவள் எதைச் சொல்றான்னு எனக்குப் புரிஞ்சுது.

கவிதா எப்பவுமே இப்படித்தான் பேசுவா.

எந்த ஒளிவு மறைவும் கிடையாது அவகிட்ட.

"அட போடி... ஒன்னும் நடக்கல. அவர் லேட்டா தான் வந்தாரு. வந்து டயர்ட்ல தூங்கிட்டாரு."

"என்னடி நீ... வேஸ்ட் பண்ணிட்ட?"

"ம்ம்..."

"புருஷன் பக்கத்துல இருந்தா சும்மா விடக்கூடாதுடி. நீ தான் எதாச்சும் பண்ணி உசுப்பேத்தணும்."

நான் அமைதியா இருந்தேன்.

"சரி, புதுசா எதாச்சும் ட்ரை பண்ணியா?"

அவள் கேட்டதும் எனக்கு ஒரு மாதிரி குற்ற உணர்ச்சியா இருந்துச்சு.

புதுசா ட்ரை பண்ணேன்... ஆனா என் புருஷன்கிட்ட இல்ல.

"இல்ல கவி... எப்பவும் போல தான் டி, எந்த சேஞ்சும் இல்ல."

பொய் சொன்னேன்.

மனசுக்குள்ள ஒரு விதமான நடுக்கம் இருந்துச்சு.

"நீ திருந்தவே மாட்ட பவி. சரி விடு."

"வேற என்னடி விசேஷம்?" நான் பேச்சை மாத்த நினைச்சேன்.

"நான் நேத்து என் ஹஸ்பண்ட் கூட படத்துக்குப் போனேன் தெரியுமா?"

"என்ன படம்? நல்லா இருந்துச்சா?"

"படம் செம மொக்கை டி. தூக்கம் தான் வந்துச்சு."

"அச்சச்சோ..."

"ஆனா... தியேட்டர்ல நான் பார்த்த ஒரு சீன் இருக்கே..."

அவள் குரல் தாழ்ந்தது. ஒரு ரகசியம் சொல்ற தொனி.

"படம் பார்த்ததை விட அது தான் எனக்கு செம த்ரில்லா இருந்துச்சு."

"என்னடி சொல்ற? என்னாச்சு?"

நான் சோபால காலை மடக்கிக் கிட்டு வசதியா உக்காந்தேன்.

"தியேட்டர்ல கூட்டம் கம்மி டி. நாங்க கார்னர் சீட்ல உக்காந்திருந்தோம்."

"ம்ம்ம்..."

"எங்களுக்கு முன்னாடி சீட்ல... ஒரு காலேஜ் ஜோடி. பையன் சும்மா ஒரு இருபது வயசு இருக்கும். பொண்ணும் அதே வயசு தான்."

"லவ்வர்ஸா?"

"பின்ன... அண்ணன் தங்கச்சியா வருவாங்க? செம ஜோடி டி."

நான் ஆர்வமா காதைக் கொடுத்தேன்.

"படம் ஆரம்பிச்சு பத்து நிமிஷம் கூட ஆகியிருக்காது. தியேட்டர்ல ஃபுல்லா இருட்டு. அந்தப் பையன் மெதுவா அந்தப் பொண்ணு தோள் மேல கை போட்டான்."

"ம்ம்..."

"அந்தப் பொண்ணு எதும் சொல்லல. சும்மா உக்காந்திருந்தா."

"அப்புறம்?"

"அப்புறம் என்ன... பையன் சும்மா இருப்பானா? மெதுவா கையை இறக்கி... அவள் டீ-ஷர்ட் மேலேயே அவ மார்பைப் பிடிச்சு பிசைய ஆரம்பிச்சுட்டான் டி."

எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

"ஹேய்... நிஜமாவா?"

"ஆமாடி... நான் கண்ணால பார்த்தேன். நம்ம காலத்துல எல்லாம் பையங்க கையப் பிடிக்கவே பயப்படுவாங்க. இவன் என்னடான்னா அவ்ளோ தைரியமா..."

"அந்தப் பொண்ணு எதுவும் சொல்லலையா?"

"அவ எங்க சொல்றா... அவளுக்கு அது பிடிச்சிருக்கு போல. அவன் தோள்ல சாஞ்சுக்கிட்டா."

கவிதா சொல்லச் சொல்ல... என் கண்ணு முன்னாடி அந்தக் காட்சி விரிஞ்சுது.

இருட்டான தியேட்டர்.

ஏசி குளிர்.

யாருக்கும் தெரியாம நடக்கிற சீண்டல்.

அந்தப் பையனோட கை... அந்தப் பொண்ணோட மார்பு மேல...

என் மார்பு காம்பு லேசா விறைக்கிற மாதிரி ஒரு உணர்வு.

"அப்புறம் என்னாச்சு தெரியுமா?" கவிதா ஆர்வமா கேட்டா.

"என்ன?" என் தொண்டை வரண்டு போச்சு.

"அந்தப் பொண்ணு... கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு... அவ கையை எடுத்து... அந்தப் பையனோட பேண்ட்டுக்குள்ள விட்டா டி!"

"என்னது?!"

நான் அதிர்ச்சியில வாயைப் பிளந்தேன்.

"கவி... சும்மா சொல்லாத..."

"சத்தியமாடி... அவன் ஜிப்பைத் திறந்து... உள்ள கையை விட்டு... அவன் அதை... பிடிச்சுட்டா."

"ஐயையோ..."

"எவ்ளோ தைரியம் பாரு அவளுக்கு. அவன் அதுக்கு மேல தாங்க முடியாம தலையை பின்னாடி சாய்ச்சுக்கிட்டான். அவ மெதுவா ஆட்டிவிட்டுட்டே படம் பார்த்தா..."

கவிதா விவரிக்க விவரிக்க...

என் உடம்பு முழுக்க ஏதோ ஊர்ற மாதிரி இருந்துச்சு.

வயித்தோட அடிப்பகுதியில ஒரு சூடு பரவ ஆரம்பிச்சது.

'பேண்ட்டுக்குள்ள கையை விட்டு...'

இந்த வார்த்தை கேட்டதும்...

என் மனசு சட்டுன்னு நேத்து சாயங்காலம் நடந்த சம்பவத்துக்குப் போச்சு.

மாடிப் படியில...

அரை இருட்டுல...

பிரகாஷ் என் முன்னாடி நின்னுக்கிட்டு இருந்தான்.

நான் தடுக்கி விழப்போனப்போ அவன் என்னைத் தாங்கினான்.

அப்போ என் கை...

தவறுதலா...

இல்ல, வேணும்னே... ஏதோ ஒரு வேகத்துல...

அவன் பேண்ட்டுக்கு மேல...

அவன் விதைப்பை மேல... அவனோட சுண்ணிய...

அழுத்திப் பிடிச்சது.

அந்த நினைப்பு வந்ததும் என் உள்ளங்கை வேர்த்துச்சு.

என் கை விரல்கள் துடிக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

பிரகாஷோட அந்த இடம்...

கல்லு மாதிரி இருகியிருந்தது...

சூடா இருந்தது...

அதை நான் தொட்டப்போ என் உடம்புல ஓடின அந்த மின்னல்...

அந்த காலேஜ் பொண்ணு செஞ்சதை...

நான் கிட்டத்தட்ட செஞ்சுட்டேன்.

ஆனா என் புருஷன்கிட்ட இல்ல.

பிரகாஷ் கிட்ட.

ஒரு படிக்காத, கருப்பான ஆளுக்கிட்ட.

"பவி... லைன்ல இருக்கியா?"

கவிதா குரல் கேட்டதும் நான் திடுக்கிட்டு சுயநினைவுக்கு வந்தேன்.

"ஆ... ஆங்... இருக்கேன் கவி."

"என்ன அமைதி ஆயிட்ட? ஷாக் ஆயிட்டியா?"

"இல்ல... கேக்குறதுக்கே ஒரு மாதிரி கூச்சமா இருக்குடி."

"கூச்சமா? எனக்குப் பொறாமையா இருந்துச்சுடி."

"பொறாமையா?"

"ஆமா பின்ன... நம்ம காலேஜ் படிக்கும்போது எவ்ளோ பயந்தாங்கொழியா இருந்தோம்? இப்படியெல்லாம் தியேட்டர்ல உக்காந்து ஜாலியா இருந்திருக்கலாம்."

"ம்ம்..."

"அந்த வயசுல நமக்கு அந்தத் தைரியம் இல்ல. ஆனா அந்தப் பொண்ணு குடுத்து வெச்சவ."

"அது தப்பில்லையா கவி?" நான் மெதுவா கேட்டேன்.

"தப்பு தான்... ஆனா அந்தத் த்ரில் இருக்கு பாத்தியா... அது வேற லெவல் பவி."

"த்ரில்..."

அந்த வார்த்தையை நான் முணுமுணுத்தேன்.

ஆமாம்.

பயம் ஒரு பக்கம் இருந்தாலும்...

நேத்து பிரகாஷைத் தொட்டப்போ எனக்குள்ள ஓடுன அந்த மின்சாரம்...

அது த்ரில் தானே?

தப்புன்னு தெரிஞ்சும், அந்த ஆபத்தான விளிம்புல நிக்குறப்போ கிடைக்கிற ஒரு விதமான போதை.

கவிதா தொடர்ந்து பேசிக்கிட்டே இருந்தா.

"அந்தப் பையன் மெதுவா அவள் டாப்ஸ்க்குள்ள கையை விட்டு... உள்ள எதையோ தேடுற மாதிரி..."

நான் போனை காதுல வெச்சுக்கிட்டே, என் கையை என் மார்பு மேல வெச்சேன்.

என் இதயம் துடிக்கிற வேகம் எனக்குத் தெளிவா கேட்டுச்சு.

கவிதா சொல்ற அந்தக் கதையில வர்ற பொண்ணு நானாகவும்...

அந்தப் பையன்...

கார்த்திக்கா இல்லாம...

முரட்டுத்தனமான கைகள் கொண்ட பிரகாஷாகவும்...

என் கற்பனை விரிய ஆரம்பிச்சது.

என் வீட்டு ஹால்ல நான் தனியா இருக்கேன்.

ஆனா என் மனசு முழுக்க...

அந்த இருட்டான தியேட்டர்ல...

பிரகாஷோட மடியில...

நான் செய்வது பாவம்.

மகா பாவம்.

ஆனா அதை நிறுத்த முடியல.

அந்தக் கதையைக் கேட்கக் கேட்க...

என் கால்கள் தன்னிச்சையா ஒன்னோட ஒன்னு பின்னிக்கிச்சு.

மூச்சு வாங்குறது அதிகமாச்சு.

"ஹலோ... பவி... கேக்குதா?"

"ம்ம்... சொல்லு கவி... கேக்குறேன்..."

என் குரல் லேசா கரகரப்பா, போதையா மாறுச்சு.

அந்தத் தனிமையான வீட்டுல...

என் தோழியோட குரல் வழியா...

ஒரு புதிய, ஆபத்தான ஆசை எனக்குள்ள வேர் விட ஆரம்பிச்சது.




Part 69


கவிதா பேச்சை நிறுத்தவே இல்ல.

அவள் குரல்ல இருந்த அந்தப் பரபரப்பு... அந்த ஏக்கம்...

அது என் காதுக்குள்ள மட்டும் இல்ல, என் நரம்புக்குள்ளயும் ஊடுருவ ஆரம்பிச்சுது.

"இன்டர்வெல் முடிஞ்சது பவி."

"ம்ம்..."

"லைட் ஆஃப் பண்ணிட்டாங்க. மறுபடியும் இருட்டு."

"என் புருஷன் நல்லப் பிள்ளையா எப்பவும் போல படத்தைப் பார்த்துட்டு இருந்தாரு. ஆனா என் கண்ணு என்னவோ முன்னாடி சீட்ல தான் இருந்துச்சு."

"நீ திருந்தவே மாட்ட..." நான் முணுமுணுத்தேன்.

"கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு... அந்தப் பொண்ணு என்ன பண்ணா தெரியுமா?"

"என்ன?"

"மெதுவா சீட்ல இருந்து கீழ இறங்கிட்டா டி."

"கீழயா?"

"ஆமா... அந்தப் பையனோட காலுக்கு நடுவுல... தரைல முட்டி போட்டு உக்காந்துட்டா."

"எதுக்கு?" நான் புரியாமக் கேட்டேன்.

"ஐயோ பவித்ரா... நீயெல்லாம் எந்த உலகத்துல டி இருக்க?"

"எதுக்கு உக்காருவா?"

"அந்தப் பையன் கால்ல இருந்த ஜீன்ஸை கழட்டிவிட்டு... அவன் சுண்ணியை வெளிய எடுத்து... வாயில வெச்சு ஊம்ப ஆரம்பிச்சுட்டா டி!"

எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

"சீ... என்னடி சொல்ற? தியேட்டர்லயா?"

"ஆமாடி... இருட்டுல யாருக்கும் தெரியல."

"யாராச்சும் பார்த்தா என்ன ஆகுறது?"

"யாரு பாக்குறா? எல்லாரும் ஸ்கிரீனைப் பார்த்துட்டு இருந்தாங்க. ஆனா நான் கார்னர் சீட்ல இருந்ததால எனக்கு நல்லா தெரிஞ்சுது."

"ச்சீ..."

"அவ தலை அந்தப் பையனோட மடிக்குள்ள முன்னாடியும் பின்னாடியும் ஆடுறதை நான் பார்த்துக்கிட்டே இருந்தேன்."

எனக்கு மூச்சு முட்டுற மாதிரி இருந்துச்சு.

"கவி... போதும் நிறுத்து. எனக்குக் கேக்கவே ஒரு மாதிரி இருக்கு."

"இன்னும் கேளு டி. அப்போ திடீர்னு ஸ்கிரீன்ல வெளிச்சம் வந்துச்சு."

"என்னாச்சு?"

"ஒரு பாட்டு சீன் போல... அந்த வெளிச்சம் டக்குனு அவங்க மேல பட்டுது."

"அப்போ..."

"அப்போ நான் அதைத் தெளிவா பார்த்தேன் பவி. அவ வாயில இருந்து அதை வெளிய எடுத்தா."

"எதை?"

"அவன் சாமானைத்தான்... பளபளன்னு எச்சியோட..."

அவள் மூச்சு வாங்குனாள்.

"அப்பா... என்ன சைஸ் தெரியுமா அது?"

என் இதயம் படபடவென அடிச்சுக்க ஆரம்பிச்சுது.

"எ... எப்படி இருந்துச்சு?" என் குரல் தன்னிச்சையா வெளிய வந்துச்சு.

"சும்மா பெரிய வெள்ளரிக்கா மாதிரி டி!"

"வெள்ளரிக்காவா?"

"ஆமா... நல்லா தடியா... நீளமா... கருப்பா..."

"கருப்பாவா?"

"ஆமாடி... முரட்டு கருப்பு. நரம்பெல்லாம் புடைச்சுக்கிட்டு... சும்மா எருமை மாட்டுக்கு இருக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு."

எனக்குத் தொண்டை காஞ்சு போச்சு.

"அந்தப் பையன் சும்மா இருபது வயசு தான் இருக்கும். ஆனா அவனுக்கு இருந்தது... அவ்ளோ பெருசு."

கவிதா ஒரு பெருமூச்சு விட்டா.

"என் புருஷன்கிட்ட கூட அவ்ளோ பெருசா இல்ல பவி."

"என்னடி சொல்ற?"

"ஆமா பின்ன... அவன் கூட கம்பேர் பண்ணுன... இவருக்கெல்லாம் சும்மா சுண்டக்காய் சைஸ் தான்."

"ஏய்... தப்பு டி..."

"என்னடி தப்பு? உள்ளத தான சொல்றேன். என் புருஷன் இருக்காரே... அவருக்கு இருக்கிறது எல்லாம் ஒரு அளவா? ஏதோ கடமைக்கு இருக்குனு இப்போ தோணுது டி."

"போதும் கவி..."

"இல்லடி... நிஜமாத்தான். அந்தப் பையனுக்கு இருந்தத பார்த்த பிறகு தான் எனக்கே தெரிஞ்சுது, ஆம்பளைன்னா சாமானம் இப்டி இருக்கணும்னு."

"............"

"என் புருஷனோடது ஓரளவுக்கு இருக்கும். ஆனா அந்தப் பையனோடது... சும்மா உருட்டுக்கட்டை மாதிரி... வீங்கிப் போய் இருந்துச்சு."

'பெரிய வெள்ளரிக்கா...'

'எருமை மாடு மாதிரி...'

'உருட்டுக்கட்டை...'

கவிதா சொன்ன அந்த வார்த்தைகள் என் மண்டையில சுத்தியல் வெச்சு அடிச்ச மாதிரி இருந்துச்சு.

வெளிப்பக்கமா நான் அவளைத் திட்டினேன்.

"சீ... உனக்கு வெக்கமாவே இல்லையா கவி?"

"என்னடி வெக்கம்?"

"அடுத்தவன் சுண்ணியை எப்டி வர்ணிக்கிற பாரு... சீ, அசிங்கம். உனக்கு மானமே இல்லையா?"

ஆனா உள்ளுக்குள்ள...

அந்த 'பெரிய சைஸ்'ங்கிற வார்த்தை கேட்டதும்...

'முரட்டு கருப்பு'ங்கிற வார்த்தை கேட்டதும்...

என் புத்தி தானா பிரகாஷ் மேல திரும்புச்சு.

நேத்து சாயங்காலம் மாடிப் படியில...

நான் தடுக்கி விழுந்தப்போ... என் கை அவன் பேண்ட்டுக்கு மேல பட்டப்போ...

அங்க தெரிஞ்ச அந்த அழுத்தம்.

அதுவும் சும்மா இல்ல.

நல்ல கனமா... கல்லு மாதிரி...

அவன் நேத்து டீ குடிக்கும்போது, கால் மேல கால் போட்டு உக்காந்திருந்தானே...

அப்போ அந்த காக்கி பேண்ட் கிழிச்சுக்கிட்டு வெளிய வர்ற மாதிரி தெரிஞ்ச அந்த புடைப்பு...

அதையெல்லாம் நினைக்கும்போதே...

என் தொடைகளுக்கு நடுவுல 'ஜிவ்வுனு' ஈரம் கசிய ஆரம்பிச்சது.

என் பாண்டீஸ் ஈரம் ஆகுறதை என்னால உணர முடிஞ்சது.

ஒரு விதமான வெப்பம் என் அடிவயித்துல இருந்து கிளம்பி உடம்பு முழுக்கப் பரவுச்சு.

என்னையும் அறியாம என் தொடைகளை ஒன்னோட ஒன்னு இறுக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டேன்.

அந்த ஈரத்தை மறைக்க...

அந்த உணர்ச்சியை அடக்க...

சோபாவோட விளிம்பை கெட்டியா பிடிச்சேன்.

கவிதா தொடர்ந்து பேசினாள்.

"அந்தப் பொண்ணு பாவம் டி... அவ்ளோ பெரிய சாமானை வாய்க்குள்ள விட முடியாமத் திணறுனா."

"ச்சீ..."

"நிஜமாத்தான் பவி... அது அவ வாய்க்குள்ள போகவே மாட்டேங்குது. பாதி தான் உள்ள போச்சு. மீதி வெளியவே நீட்டிக்கிட்டு இருந்துச்சு."

"ஐயோ..."

"அவ கஷ்டப்பட்டு வாயை நல்லா ஆவெனத் திறந்து உள்ள வாங்க ட்ரை பண்ணா. அவ கன்னமெல்லாம் புடைச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு."

"ம்ம்..."

"அவன் வேற விடாம அவள் தலையைப் பிடிச்சு அழுத்துனான். அவளால மூச்சு விட முடியல போல. 'உக்... உக்...'னு சத்தம் போட்டுக்கிட்டே ஊம்புனா."

"கேக்கவே பயமா இருக்குடி..."

"பயமா? எனக்கு எப்டி இருந்துச்சு தெரியுமா? நான் மட்டும் அந்த இடத்துல இருந்திருந்தா... லபக்னு முழுசா உள்ள விட்டுருப்பேன்."

"கவி... நீயா இப்டி பேசுற?"

"ஆமாடி... அந்தப் பொண்ணுக்கு ஊம்பத் தெரியல. அவ்ளோ பெரிய சுண்ணி கிடைச்சா எப்டி அனுபவிக்கணும்னு அவளுக்குத் தெரியல. பல்லு படாம, நாக்காலயே தடவிக்கொடுத்து... அந்த மொட்டை சப்பி இழுத்தா... அவன் உயிரு போயிருக்கும்."

"நிறுத்துடி..."

"அவன் சாமான்ல இருந்து அந்த வழவழப்பு நீர் வடியுது... அதை அவ நக்கிச் சாப்பிடும்போது... எனக்குத் தொண்டையில எச்சில் ஊறுச்சு டி."

நான் என் உதட்டைக் கடிச்சேன்.

கவிதா விவரிக்க விவரிக்க...

என் கண்ணு முன்னாடி, நான் பிரகாஷுக்கு முன்னாடி முட்டி போட்டு உக்காந்திருக்கிற மாதிரி ஒரு பிம்பம் தோணுச்சு.

அவனோடது... கவிதா சொன்ன மாதிரி கருப்பா, பெருசா...

என் வாய்க்குள்ள அது நுழையாம... நானும் திணறுற மாதிரி...

"எனக்கு அதைப் பார்த்ததும் என்னமோ பண்ணிடுச்சு பவி."

"ம்ம்..."

"வீட்டுக்கு வந்ததும் என் புருஷனைப் பிடிச்சுப் படுக்கப் போட்டு... கசக்கிப் பிழிஞ்சுட்டேன். ரெண்டு ரவுண்டு போனேன்."

"அப்படியா..."

"ஆனா என்ன... பண்றது என் புருஷனா இருந்தாலும்... என் கண்ணை மூடுனா அந்தப் பையனோட சுண்ணியும், அந்தத் தியேட்டர் இருட்டும் தான் வந்துச்சு."

"கவி... நீ ரொம்ப மோசம்..."

"என் புருஷனோட அந்த சின்ன சுண்ணிய வெச்சுக்கிட்டு நான் பட்ட பாடு இருக்கே... ச்சை."

"ஏன்டி அவர இப்டி மட்டம் தட்டுற?"

"மட்டம் தட்டல டி... ஆதங்கம். அந்தப் பையனோட சுண்ணிய பாத்துட்டு, என் புருஷனுக்கு இருக்கிறதெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்லைங்கிற மாதிரி ஆயிடுச்சு டி. அப்போ எனக்கு அந்தப் பையனோட அந்த கருப்புத் தடியை வாயில வெச்சா எப்டி இருக்கும்னு யோசிச்சுக்கிட்டே என் புருஷன் கூடப் பண்ணேன்."

நான் பதில் பேச முடியாமத் திணறினேன்.

"எல்லாம் ஒரு ஜாலி தான் டி. சரி, என்ன பத்தி தெரியும்ல... உன்கிட்ட தான் மனசு விட்டுப் பேச முடியும். அதான் டி. அப்பறம் உனக்கு என்ன நடக்குது?"

திடீர்னு கேள்வி என்னைத் தாக்குச்சு.

"நேத்து நைட் தான் மேடம் தனியா இருந்தீங்களே... கார்த்திக் லேட்டா வந்தாரு... ஏதாச்சும் நடந்துச்சா?"

நான் அவசரமா என் மனசுல ஓடுற அசிங்கத்தை மறைச்சேன்.

ஒரு சாதாரண குடும்பப் பொண்ணா, வெகுளியா பதில் சொன்னேன்.

"ஒன்னும் இல்லடி... அதே பழைய கதை தான்."

"என்னடி சப்புனு சொல்ற?"

"வேற என்ன? கார்த்திக் வந்தாரு, டயர்ட்னு தூங்குனாரு. இப்போ ஆபிஸ் போயிட்டாரு. அவர் வேலை, பிஸினஸ்னு ஒரே பிஸியா இருக்காரு."

என் குரல்ல ஒரு சலிப்பு தெரிஞ்சுது.

கவிதா சிரிச்சாள்.

"பாவம் டி நீ. ஆனா நீ மட்டும் அந்தப் பையனோட சுண்ணியைப் பார்த்திருந்தா... இந்நேரம் இப்டி சலிச்சுக்க மாட்ட."

"போதும்டி..."

"நிஜமாத்தான் பவி... ஒரு தடவை அந்த மாதிரி முரட்டுச் சுண்ணியைப் பார்த்தா, கண்ணை எடுக்காம பார்த்திருப்ப... கார்த்திக்கை எல்லாம் மறந்துருப்ப. உனக்கும் என்ன மாதிரி தான் தோணிருக்கும்."

"ஏய்... லூசு மாதிரி பேசாத..." நான் கோபப்படுற மாதிரி நடிச்சேன்.

"சரி சரி கோவப்படாத... அய்யோ, என் புருஷன் கூப்பிடுறாரு."

"சரி வை."

"நான் அப்புறம் பேசுறேன் பவி. பை..."

"பை..."

சொல்லி முடிச்ச அடுத்த நொடி, கால் கட் ஆச்சு.

வீடு மறுபடியும் மயான அமைதிக்குத் திரும்புச்சு.

நான் அப்படியே சிலையாகி உக்காந்திருந்தேன்.

கையில இருந்த போன் சூடா இருந்துச்சு.

ஆனா அதை விட என் உடம்பும் மனசும் கொதிச்சுட்டு இருந்துச்சு.

கவிதா சொன்ன கதையும், என் மனசுல இருக்கிற கற்பனையும் ஒன்னோடு ஒன்னு கலந்து...

என்னை நாசமாக்கிட்டு இருந்துச்சு.

என் மனசு ஒரு கேவலமான ஒப்பீட்டுல இறங்குச்சு.

கார்த்திக்...

அவர் எனக்குப் புருஷன். நல்லவர்.

ஆனா படுக்கையில... அவர் சாதாரணமானவர்.

அவரோடது... அளவு குறைவு தான்.

கவிதா சொன்ன மாதிரி 'வெள்ளரிக்கா' எல்லாம் இல்ல.

சின்னதா... மென்மையா... ஏதோ கடமைக்கு செய்ற மாதிரி இருக்கும்.

ஆனா பிரகாஷ்?

நான் அவனை முழுசா பார்த்தது இல்ல.

ஆனா என் கற்பனை எனக்குத் தெரியாமலே அந்த படத்தை வரைஞ்சுது.

அவன் ஆளு என்னமோ குட்டியானவன் தான்.

ஆனா கை, காலு எல்லாம் முரட்டுத்தனமான ஆளு மாதிரி...

கறுப்பான உடம்பு.

வேர்வை நாத்தம்.

அழுக்கான யூனிபார்ம்.

அவனுக்குள்ள இருக்கிறது... கண்டிப்பா கார்த்திக்கை விட மடங்கு பெருசா இருக்கும்.

கறுப்பா... தடியா... முரட்டு இரும்பு மாதிரி...

கவிதா பார்த்த அந்த காலேஜ் பையனோடதை விட... பிரகாஷோடது பயங்கரமா இருக்கும்னு என் உள்ளுணர்வு சொல்லுச்சு.

வாட்ச்மேன் ரூம்ல...

அவன் பேண்ட்டை அவுத்தா...

அது தொடை வரைக்கும் தொங்குமோ?

அந்த நினைப்பு வந்ததும்...

வெட்கம் ஒரு பக்கம் பிடுங்கித் தின்னாலும்...

ஆசை இன்னொரு பக்கம் நெருப்பா சுட்டுச்சு.

"சீ... என்ன பவித்ரா இது... ஒரு வாட்ச்மேனைப் பத்தி இப்டி அசிங்கமா யோசிக்கிற..."

எனக்கு நானே திட்டிக்கிட்டேன்.

"எல்லாம் அந்த கவிதா செஞ்ச வேலை. அவ எதுக்கு கூப்பிட்டு என்னோட மனச கெடுக்குறதையே வேலையா வெச்சிருக்கா?"

அவளைக் குறை சொன்னேன்.

ஆனா மனசுக்குள்ள ஆழமா எனக்குத் தெரியும்...

கவிதா பத்த வெச்சது வெறும் திரி தான்.

எண்ணெய் ஏற்கெனவே எனக்குள்ள ஊறிப்போய் தான் இருந்துச்சு.

அந்தப் பசி... அது என்னோடது.

என் புருஷனால கண்டுக்காத, தீர்க்க முடியாத... ஒரு முரட்டுப் பசி.