Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 64

நான் சோஃபாவுல அப்படியே வழுக்கிக்கிட்டு கொஞ்சம் முன்னாடி வந்தேன்.

என் மார்பை கொண்டு போய்... கிட்டத்தட்ட அந்த டீப்பாய் மேலேயே பரப்பி வச்ச மாதிரி குனிஞ்சேன்.

நான் அப்படி குனிஞ்சதும்...

என் பிளவுஸ் கழுத்து இன்னும் பெருசா விரிஞ்சு...

என் முலையோட தரிசனம்... அந்த முலைப்பிளவு வழியா அவனுக்கு நல்லாத் தெரிஞ்சது.

துப்பட்டா இல்லாத அந்தத் தரிசனத்தை... அவனுக்கு ஒரு தூண்டில் புழுவா கோர்த்துப் போட்டேன்.

அவனைப் பாத்து கண்ணை லேசா சுருக்கி... ஒரு போதை ஏத்தின குரல்ல கேட்டேன்.

"சொல்லு பிரகாஷ்..."

"என்ன சொல்ல வந்த?"

"ஏன் பாதியிலேயே பிரேக் போடுற?"

"என்னாச்சு? ஏன் பம்முற?"

என் குரல்ல அதிகாரம் மட்டும் இல்ல. கூடவே ஒரு "வா... வந்து விழு"ங்கிற அழைப்பும் இருந்துச்சு.

அவன் கண்ணுல செம்ம பயம். திருதிருன்னு முழிக்கிறான்.

"ஒண்ணுமில்ல மேடம்... சும்மா..."

அவன் பார்வையை அலைபாய விட்டான்.

"ப்ளீஸ் மேடம்... அதை விட்ருங்க... நான் எதோ லூசுத்தனமா உளறிட்டேன்..."

அவன் நழுவப் பாத்தான்.

ஆனா நான் விடுவேனா?

எனக்குத் தெரிஞ்சாகணும்.

இவன் மனசுக்குள்ள என்னதான் ஓடுது? எந்த அளவுக்கு இவன் போவான்னு நான் நோண்டிப் பாக்கணும்.

நான் இன்னும் கொஞ்சம் முன்னாடி நகர்ந்து... அவன் மூச்சுக்காத்து என் மூஞ்சில படுற தூரத்துக்குப் போனேன்.

"சொல்லுன்னு சொல்றேன்ல..."

"என்கிட்ட எதையும் மறைக்காத. உன் மனசுல இருக்கிறத ஓப்பனா கொட்டு."

"நான் தப்பா எடுத்துக்க மாட்டேன்."

நான் அவனுக்கு லைட் கிரீன் சிக்னல் காட்டினேன்.

அந்த வார்த்தை அவனுக்கு ஒரு தைரியத்தைக் கொடுத்துச்சு.

அவன் ஒரு பெருமூச்சு விட்டான். "ஹப்பா..."னு ஒரு சத்தம்.

நிமிர்ந்து நேரா என் கண்ணைப் பாத்தான்.

அவன் கண்கள்ல... இதுவரைக்கும் நான் பாக்காத ஒரு வெறி. ஒரு பசி.

எதோ பசியில இருக்கிறவன்... சூடா ஆவி பறக்க இருக்கிற பிரியாணியைப் பாக்குற மாதிரி ஒரு பார்வை.

"மேடம்..."

தொண்டைக்குழி ஏறி இறங்குச்சு.

"அது வந்து..."

"நான் எவ்ளோ பேரைப் பாத்திருக்கேன் மேடம்... இந்த அபார்ட்மென்ட்ல எத்தனையோ ஃபிகருங்க போறாங்க வர்றாங்க..."

"ஆனா..."

அவன் நிறுத்தினான்.

ஒரு செகண்ட் கண்ணை மூடித் திறந்தான்.

நேரா என் கண்ணைப் பாத்து... நெத்தியடியில அடிச்ச மாதிரி சொன்னான்.

"உங்களைப் பாக்கும் போது மட்டும்தான் மேடம்... என் பேன்ட் உள்ள 'என்னோடது' கண்ட்ரோல் இல்லாம வேலையை ஆரம்பிக்குது."

"டமார்"னு என் மண்டையில இடியே விழுந்த மாதிரி இருந்துச்சு.

அந்த ஒரு செகண்ட்... எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

என் ஹார்ட் பீட் "லப்"னு நின்னு போச்சு.

மூச்சுக்காத்து தொண்டைக்குழிக்குள்ளயே சிக்கிக்கிச்சு.

"என்ன சொன்னான்?"

"உங்களைப் பாக்கும் போது மட்டும்தான்..."

எவ்ளோ பச்சையா... எவ்ளோ "லோக்கல்"ஆ சொல்லிட்டான்?

எந்த ஒளிவு மறைவும் இல்லாம... "உன்னைப் பாத்தா மட்டும்தான் எனக்கு வெறி வருது, என்னோட சுன்னி தூக்கிட்டு நிக்குது"னு என் முகத்துக்கு நேரா அறைஞ்ச மாதிரி சொல்லிட்டான்.

என் காது ரெண்டும் "விர்ர்ர்"னு தீ பிடிச்ச மாதிரி சூடாச்சு.

கன்னம் தானாச் சிவந்து... சூடேறிப்போச்சு.

சாதாரணமா இருந்தா... "ச்சீ... பொறுக்கி நாயே"னு செருப்பைக் கழட்டி மூஞ்சிலயே அடிச்சிருக்கணும்.

இல்லன்னா "வெளிய போடா ராஸ்கல்"னு கத்தியிருக்கணும்.

ஆனா...

எனக்குக் கோவம் வரல. சுத்தமா வரல.

மாறாக... என் அடிவயித்துல "ஜிவ்வ்வ்"னு ஒரு கரண்ட் பாஞ்சுச்சு.

ஒரு குற்ற உணர்ச்சி கலந்த... பயங்கரமான சந்தோஷம்.

'என் மேல அவ்ளோ ஆசையா இவனுக்கு?'

'அந்த இரும்பு ராடு மாதிரி இருக்கிற வீக்கம்... எனக்காகத்தான் உருவானதா?'

'நான் அவ்ளோ அழகா?' 'ஒரு ஆம்பளையால அடக்கவே முடியாத அளவுக்கு நான் அழகா?'

'வேற எவளைப் பாத்தாலும் வராத எழுச்சி... என்னைப் பாத்தா மட்டும் வருதுங்கிறானே...'

அந்த நினைப்பு... எனக்குள்ள ஒரு திமிரை உண்டாக்கிச்சு.

ஆனா நான் அதை வெளியக் காட்டிக்கல.

நான் ஒரு குடும்பப் பொண்ணு. கல்யாணம் ஆனவ. வெளிய கொஞ்சம் சீன் போடணும்ல.

நான் மூஞ்சிய டக்குனு மாத்தினேன்.

கொஞ்சம் சீரியஸா, ஒரு பெரிய மனுஷி ரேஞ்சுக்கு பில்டப் கொடுத்தேன்.

"பிரகாஷ்..."

என் குரல் மெதுவா, ஒரு ஸ்கூல் டீச்சர் மாதிரி வந்துச்சு.

"என்ன பேச்சு இது?"

"நீ சொல்றது தப்புனு உனக்கே தெரியலையா?"

நான் பார்வையைத் திருப்பிக்கிட்டு கொஞ்சம் நடிச்சேன்.

"உனக்கு வயசாகுதுல... கல்யாணம் காட்சி பண்ணிக்க வேண்டியதுதானே?"

"கல்யாணம் பண்ணா... இதெல்லாம் சரியாயிடும்."

"ரோட்ல போற வர்ற பொண்ணுங்களையெல்லாம் பாத்து இப்படி ஜொள்ளு விட்டா எப்படி? அது தப்புல்ல?"

நான் பேச்சை மாத்த ட்ரை பண்ணேன்.

என் மேல இருக்கிற அந்தப் பார்வையைத் திசை திருப்பப் பாத்தேன்.

ஆனா அவன் விடுறதா இல்ல. பையன் உஷாரா இருந்தான்.

அவன் டக்குனு இடைமறிச்சான்.

"இல்ல மேடம்!"

அவன் குரல்ல ஒரு வேகம்.

"நான் ரோட்ல போற வர்றவங்களைப் பாத்து இப்படி ஆசைப்படல மேடம்..."

"தயவு செஞ்சு என்னைத் தப்பா நெனைக்காதீங்க..."

அவன் நெஞ்சில கை வச்சான்.

"சத்தியமாச் சொல்றேன்..."

"இந்த அப்பார்ட்மென்ட்ல எவ்ளோ பொண்ணுங்க இருக்காங்க..." "வெளிய எவ்ளோ காலேஜ் பொண்ணுங்க தொடை தெரியற மாதிரி டிரஸ் போட்டு போறாங்க... நான் எல்லாரையும் தான் பாக்குறேன்..."

"ஆனா..."

அவன் குரல் ஸ்லோ ஆச்சு. உருக ஆரம்பிச்சான்.

"யாரைப் பாத்தாலும் எனக்குத் தோணாதது... ஒரு சின்ன ஃபீலிங் கூட வராதது..."

"உங்களைப் பாத்தா மட்டும் தான் தோணுது மேடம்."

"உங்ககிட்ட மட்டும் தான்... எனக்கு அந்தக் கண்ட்ரோல் போகுது."

அவன் என் முகத்தையே ஏக்கமாப் பாத்தான்.

"தப்பா எடுத்துக்காதீங்க மேடம்... நான் எவ்வளவோ கன்ட்ரோல் பண்ணப் பாக்குறேன்..."

"ஆனா உங்க முகம் அவ்ளோ அழகா , க்யூட்டா இருக்கு..."

"நீங்க கட்டியிருக்கிற அந்தப் புடவை, இல்லனா சுடிதார் ... உங்க உடம்போட ஒட்டி இருக்கிற விதம்..."

"அந்தப் புடவைக்கு இடையில... உங்க இடுப்பு ஆரஞ்சு கலர்ல தெரியுறது… இந்த சுடிதார்ல உங்க அழகா எடுப்பா காட்டுறது "

"இதை எல்லாம் பாக்கும் போது தான் மேடம்... என்னால அடக்க முடியல."

"என்னை அறியாமலே... என் உடம்பு என் பேச்சைக் கேக்க மாட்டேங்குது. அது இஷ்டத்துக்கு ஆடுது."

அவன் சொன்ன விதம்...

எதோ, "நீங்க தான் என் உலகம்... நீங்க தான் என் சாமி"னு கும்பிடுற மாதிரி இருந்துச்சு.

அவன் சுன்னி விரைக்கிறதக் கூட அவ்ளோ பவ்யமாச் சொன்னான்.

நான் சைலன்ட் ஆயிட்டேன்.

என்னால மேற்கொண்டு எதுவும் பேச முடியல.

அவன் சொல்றதக் கேக்கக் கேக்க... என் உடம்புல சரக்கு அடிக்காமலே ஒரு போதை ஏறுற மாதிரி இருந்துச்சு.

'நான் ஸ்பெஷல்...' 'அவனுக்கு நான் மட்டும் தான் ஸ்பெஷல்...'

நான் பதிலைச் சொல்லாம, டீயைக் குடிக்கிற சாக்குல கப்பைக் கீழே பாத்தேன்.

என் மௌனம் அவனுக்கு இன்னும் தைரியத்தைக் கொடுத்துச்சு.

அவன் தொடர்ந்து பேசினான்.

"கல்யாணம் பண்ணச் சொல்றீங்க... ஆனா எனக்கு ஒரு தங்கச்சி இருக்கா மேடம்."

"அவளுக்குக் கல்யாணம் பண்ணிட்டுத்தான் எனக்குக் கல்யாணம்... ஆல்ரெடி நாங்க மாப்பிள்ளை தேடிட்டு இருக்கோம்..."

"என் குடும்பப் பாரம் எனக்குத்தான் தெரியும்..."

அவன் குடும்பக் கஷ்டத்தைச் சொன்னான்.

அதுல ஒரு நியாயம் இருந்துச்சு.

"ம்ம்... புரியுது..."

நான் மெதுவாத் தலையாட்டினான்.

திடீர்னு அவன் என்னைப் பாத்தான்.

அவன் கண்கள்ல ஒரு ஏக்கம்.

"அப்படியே நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாலும்..."

அவன் ஒரு நிமிஷம் தயங்கினான். அப்புறம் உடைச்சுச் சொன்னான்.

"எனக்கு... உங்களைப் போலவே ஒரு பொண்ணு கிடைச்சாத்தான் மேடம் பண்ணுவேன்."

"இல்லன்னா நான் கல்யாணமே பண்ணிக்க மாட்டேன். பிரம்மச்சாரியாவே போயிடுவேன்."

எனக்கு "பக்"குனு ஆச்சு.

உள்ளுக்குள்ள ஒரு அனல் காத்து "சர்ர்ர்"னு அடிச்சுச்சு.

முகம் தளதளன்னு கொதிக்க ஆரம்பிச்சுச்சு.

"என்னை மாதிரியா?"

நான் அதிர்ச்சியைக் கட்டுப்படுத்திக்கிட்டு கேட்டேன்.

"என்ன பிரகாஷ் பேசுற? உனக்கு மூளை இருக்கா?"

நான் கொஞ்சம் படபடப்பாப் பேசினேன்.

"நான் கல்யாணம் ஆனவ... ஒரு குழந்தைக்கு அம்மா..."

"என்னை விட எவ்வளவோ அழகான, இளமையான பொண்ணுங்க உனக்குக் கிடைப்பாங்க... என்னைப் போய்..."

அவன் உடனே மறுத்தான்.

"இல்ல மேடம்... அழகை மட்டும் சொல்லல..."

அவன் என் கண்ணைப் பாத்தான்.

"நீங்க பேசுற விதம்... சிரிக்கிற விதம்..."

"இந்த வீட்டை நீங்க பாத்துக்கிற அழகு..."

"உங்ககிட்ட இருக்கிற அந்த அமைதி... அந்த குணம்..."

"உங்களை மாதிரி ஒரு தேவதை கிடைச்சா... அவன் குடுத்து வச்சவன் மேடம்."

"உங்க புருஷன் குடுத்து வச்சவரு..."

"உங்களைப் பாக்குறப்போ எல்லாம்... நிஜமாவே ஒரு தேவதையைப் பாக்குற மாதிரி இருக்கு மேடம்..."

அவன் சொல்லச் சொல்ல... நான் அப்படியே மெழுகுவர்த்தி மாதிரி கரைஞ்சு போய்க்கிட்டு இருந்தேன்.

என் புருஷன் கூட என்னை இப்படி வர்ணிச்சது இல்ல. இவ்ளோ ரசிச்சது இல்ல.

"போதும்... ரொம்ப ஐஸ் வைக்காத..."

நான் பொய்யாக் கோவிச்சுக்கிட்டேன்.

ஆனா என் உதட்டு ஓரத்துல வந்த சிரிப்பை என்னால மறைக்க முடியல.

அவன் அதைக் கவனிச்சுட்டான்.

அவனுக்குத் தெரிஞ்சு போச்சு... எனக்கு இது புடிச்சிருக்குன்னு.

"நான் உண்மையத்தான் சொல்றேன் மேடம்..."

அவன் பார்வை என் முகத்துல இருந்து என் கழுத்துக்கு வழுக்குச்சு.

நாங்க ரெண்டு பேரும் கொஞ்ச நேரம் பேசல.

அமைதியா டீயைக் குடிச்சோம்.

அந்த அமைதிக்குள்ள... ஆயிரம் அர்த்தங்கள் இருந்துச்சு.

நான் என் டீயைக் குடிச்சு முடிச்சேன்.

கப்பைக் கீழே வைக்கல.

"உன் கப்பைக் குடு..."

நான் என் கையை நீட்டினேன்.

அவன் கடைசி மிடறை விழுங்கிட்டு, கப்பை எடுத்தான்.

என்கிட்ட நீட்டினான்.

நான் வாங்கப் போனேன்.

வழக்கமா... கை படாம வாங்குறதுதான் மரியாதை.

ஆனா இந்தத் தடவை...

அவன் வேணும்னே பண்ணானா... இல்ல எதார்த்தமா நடந்ததான்னு தெரியல...

அவன் விரல்கள்... என் விரல்கள் மேல படிஞ்சுச்சு.

சும்மா உரசுன மாதிரி இல்ல.

என் உள்ளங்கையை அவன் விரல்களால அழுத்திப் பிடிச்ச மாதிரி... ஒரு டச்.

நல்ல அழுத்தம்.

"ஷாக்" அடிச்ச மாதிரி உடம்பு நடுங்குச்சு.

அவன் கையில இருந்த அந்தச் சூடு... என் உள்ளங்கை வழியாப் பாய்ஞ்சு... கை நரம்பு பூரா ஏறி... நேரா என் நெஞ்சைத் தாக்குச்சு.

என் உடம்பு சிலிர்த்துச்சு.

அவன் கையை எடுக்கல.

நான் கப்பை இறுக்கிப் பிடிச்சேன்.

அவன் விரல்கள் என் விரல்கள் மேல ஒரு செகண்ட்... ரெண்டு செகண்ட்... அப்படியே தங்கி இருந்துச்சு.

அவன் என் கண்ணைப் பாத்தான்.

நானும் அவனைப் பாத்தேன்.

அந்தப் பார்வையில... "நான் உங்களைத் தொடுறேன் மேடம்... எனக்குப் புடிச்சிருக்கு"ங்கிற திமிர் இருந்துச்சு.

நான் கையை இழுக்கல. அவனை முறைக்கல.

அந்தத் தொடுதலை "ஸ்ஸ்ஸ்"னு மனசுக்குள்ள ரசிச்சேன்.

மெதுவா...

ரொம்ப மெதுவா... அவன் ஒரு கையை மட்டும் எடுத்தான்.

இன்னொரு கை... என் விரல் நுனியை வருடிக்கிட்டே விலகுச்சு.

எனக்கு மூச்சு முட்டுற மாதிரி இருந்துச்சு.

அந்தக் கப்பை என் மடி மேல வச்சுக்கிட்டேன்.

அவன் சோஃபாவுல கொஞ்சம் முன்னாடி சாய்ஞ்சு உக்காந்திருந்தான்.

அவன் முன்னே குனிஞ்சு இருக்கும்போது...

அவன் மடி...

அந்த காக்கிப் பேன்ட்ல... அந்த இடம் புடைச்சுட்டு தெரிஞ்சது.

இப்போ அது என் கைக்கு ரொம்பப் பக்கத்துல...

என் தொடைக்கு நேராத் தெரிஞ்சுச்சு.

எதோ எனக்காகக் காத்துக்கிட்டு இருக்கிற மாதிரி... அது துடிச்சுக்கிட்டு நின்னுச்சு.

அது ரொம்பப் பெரிசா தூக்கிட்டு... என்னை மிரட்டுற மாதிரி இருந்துச்சு.

அவன் அதை மறைக்கல. பச்சையா காட்டுறான்.

நானும் கண்ணைத் திருப்பல. வெக்கமே இல்லாம பாக்குறேன்.

அந்த ஆபத்தான நெருக்கம்... அந்த ஹால் முழுக்க நிறைஞ்சு வழிஞ்சுச்சு.

என் மனசுக்குள்ள ஒரு குரல் கத்துச்சு.

"இது தப்பு பவித்ரா... இப்போவே எழுந்து போ."

ஆனா என் உடம்பு...

அந்தச் சோஃபாவுல ஃபெவிகுவிக் போட்ட மாதிரி ஒட்டிக்கிட்டு... நகரவே மாட்டேன்னு அடம் பிடிச்சுச்சு.



Part 65

அந்த ஒரு வினாடி...

என் விரல் மேல அவன் விரல் பட்டு... உடம்பு முழுக்க 'ஷாக்' அடிச்ச மாதிரி ஒரு அதிர்வு பரவின அந்த வினாடி...

நான் டக்குனு சுதாரிச்சு, என் கையை மெதுவா விலக்கிக்கிட்டேன்.

கையில அவனோட காலியான டீ கப் இருந்துச்சு.

நான் முகத்தைத் திருப்பிக்கிட்டாலும்... என் கண்ணு, என்னை அறியாமலே மறுபடியும் கீழே இறங்கப் போச்சு.

அவன் மடி மேல.

அந்த காக்கிப் பேன்ட் துணிக்குள்ள...

இன்னும் அடங்காம... வீங்கிப் போய், திமிறிக்கிட்டு நிக்கிற அந்த "இடம்".

அது எவ்ளோ பெருசா... எவ்ளோ கடினமா இருக்குன்னு என் கண்ணு எடை போட துடிச்சுச்சு.

மனசுக்குள்ள கேள்விகள் குடைஞ்சது.

"அது என்ன இரும்பா? இல்ல சதையா?"

"ஏன் அது அப்படித் துடிக்குது? உள்ள எதோ உயிரோட இருக்கிற மாதிரி அசையுதே..."

"சாதாரணமாவே இவனுக்கு இவ்வளவு பெருசா இருக்குமா?"

மனசுக்குள்ள ஒரு ஆயிரம் கேள்வி. ஒரு அடக்க முடியாத, அசிங்கமான ஆர்வம்.

ஆனா...

நான் பவித்ரா. நான் இப்படி இருக்கக் கூடாது.

நான் இப்போ அதை ரசிச்சா... இல்ல அதுல கவனம் செலுத்தினா...

அவன் என்ன நினைப்பான்?

"மேடம் விழுந்துட்டாங்க... இதுதான் சரியான சான்ஸ்... இப்பவே இவங்களை வளைச்சுப் போட்டுடலாம்"னு முடிவு பண்ணிடுவான்.

அது என் கௌரவத்துக்கு ஆபத்து. நான் விட்டுக் கொடுக்கக் கூடாது.

நான் உடனே என்னைச் சரி பண்ணிக்கிட்டேன்.

முகத்துல அதுவரைக்கும் இருந்த அந்த சிரிப்பை... அந்த நெருக்கத்தை... "சட்"னு மறைச்சேன்.

முகத்தை அப்படியே இறுக்கமா... எந்த உணர்ச்சியும் காட்டாத மாதிரி மாத்திக்கிட்டேன்.

கண்களைக் கூர்மையா வெச்சுக்கிட்டு, அவனைப் பார்க்காமலே, அந்த கப்பை என் இடுப்பு பக்கம் கொண்டு போனேன்.

என் முகத்துல ஏற்பட்ட அந்த மாற்றத்தை அவன் கவனிச்சுட்டான்.

அவன் முகத்துல "பளீர்"னு ஒரு பயம் வந்து ஒட்டிக்கிச்சு.

"அய்யய்யோ... மேடம் பாத்துட்டாங்களா?"

"நம்ம வரம்பு மீறிட்டோமோ? மேடம் கோவிச்சுக்கிட்டாங்களோ?"

"இவ்ளோ நேரம் நல்லாத்தானே சிரிச்சுப் பேசிக்கிட்டு இருந்தாங்க... ஏன் திடீர்னு முகம் மாறுது?"

அவன் மனசுக்குள்ள ஓடுன பதட்டம், அவன் கண்ணுல எனக்குத் தெளிவாத் தெரிஞ்சுச்சு.

ஒரு ஸ்கூல் பையன்... டீச்சர்கிட்ட எதோ தப்பு பண்ணிட்டு... "அடி விழுமோ, திட்டு விழுமோ"னு பயந்து ஒடுங்கி நிப்பானே...

அப்படி ஒரு குற்ற உணர்ச்சி அவன் கண்ணுல தெரிஞ்சுச்சு.

அவன் உடனே தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டான்.

அந்தப் பேன்ட் வீக்கத்தை மறைக்க... அவன் படாத பாடு பட்டான்.

கால்களை இருக்கி மூடிக்கிட்டான். கையை அது மேல வெச்சு, எதார்த்தமா உக்காந்து இருக்கிற மாதிரி மறைக்க முயற்சி பண்ணான்.

"மறைக்கிறயா? இப்போ மறைச்சு என்ன ஆகப்போகுது? நான் தான் அது தூக்கிட்டு நிக்கிறத எல்லாத்தையும் பார்த்துட்டேனே..."

அவன் அவ்ளோ பயப்படுறதப் பார்க்கும்போது...

எனக்குள்ள இருந்த அந்தப் பதட்டம் போய்... ஒரு விதமான நிம்மதி வந்துச்சு.

"பரவால்ல... இவன் இன்னும் என் கட்டுப்பாட்டுல தான் இருக்கான்."

"நான் முறைச்சா பயப்படுறான்."

"நான் அமைதியானா நடுங்குறான்."

இந்த அதிகாரம் எனக்குப் பிடிச்சிருந்துச்சு. அவனை ஆட்டிப் படைக்கிற சுகம் அது.

நான் அவனைத் திட்டல.

"சீ... என்ன இது? ஏன் இப்படி பண்ற?"னு கேட்கல.

வெறுமனே அந்த கப்பை எடுத்துக்கிட்டு எழுந்தேன்.

"இரு... இதைக் கழுவி வெச்சுட்டு வரேன்."

குரல்ல கோவம் இல்ல. ஆனா ஒரு இடைவெளி இருந்துச்சு. கொஞ்சம் கண்டிப்பு இருந்துச்சு.

நான் திரும்பினேன்.

கிச்சனை நோக்கி நடந்தேன்.

என் முதுகுக்குப் பின்னால... அவன் சிலையா, அசையாம உக்காந்திருந்தான்.

அவன் மூச்சு விடக் கூட பயந்துக்கிட்டு இருக்கான்னு எனக்குத் தெரியும்.

"மேடம் கோவிச்சுக்கிட்டாங்களா? இல்ல சும்மாதான் போறாங்களா?"னு அவனுக்கு ஒரே குழப்பமா இருக்கும்.

அந்தக் குழப்பம் அவனுக்கு இருக்கட்டும்.

அப்பதான் அவன் என் பின்னாடியே நாய் மாதிரி சுத்துவான்.

நான் கிச்சனுக்குள்ள நுழைஞ்சேன்.

சிங்க் கிட்ட போனேன்.

அந்த ரெண்டு டீ கப்பையும் சிங்க்ல போட்டேன்.

"டொம்"னு சத்தம் கேட்டுச்சு.

பைப்பைத் திறந்தேன்.

தண்ணி "சர சர"னு கொட்டுச்சு.

நான் பாத்திரத்தைக் கழுவாம... சும்மா அந்தத் தண்ணியைப் பார்த்துக்கிட்டு நின்னேன்.

மனசு லேசா அரிச்சுச்சு.

"அவன் பேன்ட் ஏன் அப்படி ஆச்சு?"

"நிஜமாவே என்னைப் பார்த்தா மட்டும்தான் அவனுக்கு அப்படி ஆகுதா?"

"அவன் சொன்னது உண்மையா?"

"அப்போ... என் மேல அவனுக்கு அவ்ளோ வெறியா? என்னைப் பாக்கும்போதெல்லாம் அவனுக்கு இப்படித்தான் முட்டிக்கிட்டு நிக்குமா?"

என் அடிவயித்துல ஒரு "குளு குளு" உணர்வு ஓடுச்சு.

நான் என் மார்பைத் தொட்டுப் பார்த்துக்கணும் போல இருந்துச்சு.

"இதை ரசிக்க ஒருத்தன் இருக்கான்... எனக்காக ஏங்க ஒருத்தன் இருக்கான்..."

திடீர்னு...

என் ஞாபகம் பின்னோக்கிப் போச்சு.

அந்த சிங்க்... அந்த சோப்பு வாசனை...

என் மூளைக்குள்ள ஒரு பழைய ஞாபகம் "பளிச்"னு மின்னல் அடிச்சுச்சு.

ரெண்டு வாரத்துக்கு முன்னாடி நடந்த விஷயம்.

அன்னைக்கு... அவன் அந்தப் பிரிண்டர் பாக்ஸைத் தூக்கிக்கிட்டு லிஃப்ட்ல வந்தான்.

அப்போ அவன் ஜட்டி பிரிண்டர் பாக்ஸ் மேலேயே வச்சுட்டு போயிட்டான்.

அதை நான் பார்த்தப்போ...

எனக்கு ஒரு மாதிரி அருவருப்பா இருந்துச்சு.

அதுல ஒரு மாதிரி அழுக்கு நாத்தம்.

எவ்ளோ நாளாப் போட்டிருந்தானோ தெரியல.

எல்லாம் கலந்த ஒரு அப்பட்டமான ஆம்பள வாடை.

அன்னைக்கு முகத்தைச் சுழிச்சேன். "சீ... கருமம்"னு தூக்கிப் போட நெனச்சேன்.

ஆனா...

இன்னைக்கு?

இப்போ அந்த ஞாபகம் வரும்போது... எனக்கு அருவருப்பா இல்ல.

மாறாக... என் வயிறு எரியுற மாதிரி ஒரு சூடு பரவுச்சு.

அந்த ஜட்டி... இப்போ ஹால்ல அவ்ளோ பெரிசா தூக்கிட்டு நின்னதே... அந்த "வீக்கத்தை"... அந்த உறுப்பைத் தாங்கிப் பிடிச்ச துணி.

அவன் தோலோட தோலா ஒட்டி உறவாடுன துணி.

அதை நெனைக்கும்போதே... என் கால் விரல் தானா மடங்கிச்சு.

நான் அதைத் துவைச்சு... காய வெச்சு... மடிச்சு வெச்சிருந்தேன்.

பால்கனி பக்கம் என் கண்ணு போச்சு.

துணி காயப்போடுற ஸ்டாண்ட்ல... ஓரமா... யாரு கண்ணுலயும் படாத மாதிரி, மத்த துணிகளுக்கு அடியில அதை ஒளிச்சு வெச்சிருந்தேன்.

"அதை அவன்கிட்ட கொடுத்துடலாமா?"

ஒரு எண்ணம் தோணுச்சு.

"சே... வேண்டாம் பவித்ரா. இப்போப் போயி... 'இந்தா உன் ஜட்டி'னு கொடுத்தா நல்லாவா இருக்கும்?"

"அவன் என்ன நினைப்பான்? 'இவ எதுக்கு என் ஜட்டியை இவ்ளோ நாளா பத்திரமா வெச்சிருக்கா?'னு தப்பா நினைக்க மாட்டான்?"

"இல்லன்னா... 'பரவால்ல என் ஜட்டியை மேடம் தன் கையால துவைச்சு வெச்சிருக்காங்க'னு சந்தோஷப்படுவானா?"

மனசு ஊசலாடுச்சு.

இது தப்பு. ஒரு குடும்பப் பொண்ணு பண்ணுற காரியம் இல்ல.

ஆனா...

அவன் கிளம்பப் போறான்.

இனிமே எப்ப வருவான்னு தெரியாது.

இன்னிக்கு விட்டா... அந்த ஜட்டி என் வீட்லேயே தங்கிடும்.

அது என் ரகசியமா மாறிடும். அதைத் தூக்கி குப்பையில போட வேண்டி வரும்.

வேண்டாம்.

"இல்ல... கொடுத்துடலாம். அவனோடத அவன்கிட்டயே கொடுத்துடலாம்."

"இதுல என்ன இருக்கு? துவைச்சுக் கொடுக்கிறேன்... அவ்ளோதானே?"

எனக்கு நானே பொய் சொல்லிக்கிட்டேன்.

நான் மெதுவா பால்கனிக்குப் போனேன்.

ஈரம் இல்லாத காத்து முகத்துல அடிச்சுச்சு.

அந்த ஸ்டாண்ட்ல... மத்த துணிகளுக்கு அடியில...

அது இருந்துச்சு.

ஒரு சாதாரண காட்டன் ஜட்டி. கொஞ்சம் சாயம் போனது. ப்ளூ கலர். இடுப்புல பட்டி வெச்சது.

நான் அதை கையில் எடுத்தேன்.

துவைச்சு காய வெச்சதால... அது கொஞ்சம் மென்மையா இருந்துச்சு.

ஆனா அவன் சுன்னி படுற இடத்துல எதோ காஞ்சு கெடந்துச்சு... தெரியல ஏன்-னு.

நான் அதை என் உள்ளங்கையில வெச்சுக்கிட்டேன்.

என் விரல்கள் அந்தத் தடிப்பை வருடிச்சு.

ஒரு வினாடி... அதை மூக்குக் கிட்ட கொண்டு போகலாமான்னு தோணுச்சு.

"சீ... பைத்தியக்காரி... என்ன பவித்ரா இது?"

கையக் கீழே போட்டேன்.

ஆனா மனசுக்குள்ள ஒரு நடுக்கம்.

இது அவனோடது.

இதுக்குள்ள தான் அவன் ஆண்மை இவ்ளோ நாளா ஒளிஞ்சிருக்கு.

இப்போ நான் அதை என் கையில பிடிச்சிருக்கேன்.

ஒரு விசித்திரமான நெருக்கம் எனக்குள்ள ஓடுச்சு.

நான் அதைச் சின்னதா மடிச்சேன்.

யாருக்கும் தெரியாத மாதிரி... ஒரு கைக்குட்டை அளவுக்குச் சுருட்டினேன்.

திரும்பினேன்.

ஹாலுக்குப் போகணும்.

அவன் அங்க இருக்கான்.

நான் வர்றதுக்காகக் காத்துக்கிட்டு இருக்கான்.

எனக்கு மூச்சு வாங்குச்சு.

எதோ திருட்டுத்தனம் பண்ணிட்டு மாட்டிக்கப் போற மாதிரி ஒரு படபடப்பு.

நான் மெதுவா நடந்தேன்.

கிச்சனைத் தாண்டினேன்.

ஹால்ல எட்டிப் பார்த்தேன்.

பிரகாஷ்...

அவன் எழுந்து நின்னுட்டான்.

நான் ரொம்ப நேரம் எடுத்துக்கிட்டதால... 'சரி கிளம்பலாம்... நேரம் ஆயிடுச்சு'னு புரிஞ்சுக்கிட்டு...

சோஃபாவுக்குப் பக்கத்துல... ஒரு மரியாதையான தூரத்துல நின்னுக்கிட்டு இருந்தான்.

அவன் நிக்கிற விதம்...

ரொம்பப் பவ்யமா... தலை குனிஞ்சு... கைகளைக் கட்டிக்கிட்டு...

நான் வந்து "போயிட்டு வா"னு சொல்றதுக்காகத் தவம் கிடக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

அவன் அவசரப்படல.

எட்டிப் பார்க்கல.

அவன் அவ்ளோ கண்ணியமா நிக்கிறதப் பார்க்கும்போது... என் மனசு இன்னும் இளகிச்சு.

"இவனா என்னைப் பார்த்து ஜொள்ளு விட்டான்?"

"இவனா அவ்ளோ வெறியா என்னைப் பார்த்தான்?"

நம்பவே முடியல. இப்போ அவ்ளோ சாதுவா நிக்கிறான்.

நான் என் கையை முதுகுக்குப் பின்னாடி கொண்டு போனேன்.

அந்த மடிச்ச துணியை... என் உள்ளங்கையில மறைச்சு... இடுப்புக்குப் பின்னாடி பிடிச்சுக்கிட்டேன்.

அவன் கண்ணுல படக்கூடாது.

கிட்டப் போய் தான் கொடுக்கணும்.

என் இதயம் "டப் டப்"னு அடிச்சுச்சு.

நான் மெதுவா ஹாலுக்குள்ள காலடி எடுத்து வெச்சேன்.

அவன் நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

"மேடம்..."

அவன் கண்கள்ல... 'நான் கிளம்பவா?'ங்கிற கேள்வி.

நான் அவனையே பார்த்தேன்.

என் கை பின்னாடி எதையோ மறைச்சு வெச்சிருக்குன்னு அவனுக்குத் தெரியாது.

அதனால என்னோட முகம் சிவந்துடுச்சு.

எப்படி ஆரம்பிக்கிறது?

"இந்தா உன் ஜட்டி"னு சொல்ல முடியுமா?

இல்ல "அன்னைக்கு விழுந்துச்சே... அது"னு சொல்லலாமா?

எது சொன்னாலும் அது கூச்சம் தான்.

அதுவும் நான் ஒரு பொண்ணு... அவன் ஒரு ஆம்பள...

எங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல... அந்தச் சின்னத் துணி... ஒரு பெரிய அணுகுண்டு மாதிரி இருந்துச்சு.

நான் அவன் கிட்ட நெருங்கினேன்.

இன்னும் ஒரு நாலஞ்சு அடி தூரம் தான்.

அவன் என்னை ஏறிட்டுப் பார்த்தான்.

நான் என் உதட்டைக் கடிச்சுக்கிட்டு... அவனுக்கு நேரா நின்னேன்.

என் கை இன்னும் முதுகுக்குப் பின்னாடி அந்தத் துணியை இறுக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.