இன்னும் எவ்வளோ நாள்தான் இப்படி தடவிகிட்டே இருக்கறது.

[Selva single]

திங்கட்கிழமை மதியம்.

வரதன் அவமானத்துடன் வெளியேறிய பிறகு, வீட்டில் ஒரு மெல்லிய அமைதி நிலவியது. ஆனால் அது சோகமான அமைதி அல்ல, ஒரு பெரிய பாரம் இறங்கிய நிம்மதி.

அருண் கீதாவைப் பார்த்தான். அவள் கண்கள் கலங்கியிருந்தாலும், முகத்தில் ஒரு புது தெளிவு இருந்தது.

அருண்: "கீதா... பயப்படாத. எல்லாம் சரியாகிடும்."

லாவண்யா: "ஆமா அக்கா. இனிமே நாம நிம்மதியா இருக்கலாம். இன்னைக்கு நாங்க ரெண்டு பேரும் ஆபீஸ் போகல. உங்க கூடவே இருக்கோம்."

மூவரும் மதிய உணவு சாப்பிட்டனர். சாப்பிட்ட பிறகு, ஒருவித அசதி அவர்களைத் தாக்கியது.

லாவண்யா: "அக்கா... வாங்களேன் கொஞ்ச நேரம் படுக்கலாம்."

மூவரும் படுக்கையறைக்குச் சென்றனர். அருண் கீதாவை படுக்கையின் நடுவில் படுக்க வைத்தான். அவனது ஒரு பக்கம் லாவண்யாவும், மறுபக்கம் அவனும் படுத்துக்கொண்டனர்.

அருண் கீதாவின் முகத்தை வருடினான். "இத்தனை நாளா நீ பட்ட கஷ்டம் எல்லாம் போதும் கீதா. இனிமே நீ ராணி மாதிரி இருக்கணும்."

அவன் கீதாவின் நெற்றியில், கண்களில், கன்னத்தில் மென்மையாக முத்தமிட்டான். லாவண்யா கீதாவின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு, அவள் தோளில் முத்தமிட்டாள்.

கீதா: "எனக்கு உங்களை விட்டா வேற யாரும் இல்லடா..." என்று கண் கலங்கினாள்.

அருண் மெதுவாக அவள் மீது ஏறி அமர்ந்தான் (Missionary). அவள் கால்களை அகல விரித்து, தன்னை அவனுக்குள் ஏற்றுக்கொண்டாள். அருண் மெதுவாக இயங்கினான். ஒவ்வொரு அசைவிலும் காமத்தை விடக் காதல் அதிகமாக இருந்தது.

கீதா அருணின் இடுப்பைத் தன் கால்களால் இறுக்கமாக வளைத்துப் பிடித்துக்கொண்டாள். அவள் முகம் முழுவதும் முத்தமிட்டுக்கொண்டே, "ஐ லவ் யூ டா அருண்... என்னை விட்டுடாத..." என்று முனகினாள்.

அருண் அவள் காதோடு, "உயிரே போனாலும் விடமாட்டேன் கீதா," என்று சொல்லிவிட்டு, ஆழமாக இடித்தான். இருவருக்கும் ஒரே நேரத்தில் உச்சம் வந்தது. கீதா அருணின் முதுகைப் பிறாண்டினாள். அருண் அவள் உள்ளேயே சரிந்தான்.

அருகில் இருந்த லாவண்யா, அவர்கள் இருவரையும் சேர்த்து அணைத்துக்கொண்டு, மாறி மாறி முத்தமிட்டாள். அந்த அமைதியான மதிய வேளையில், மூவரும் ஒருவரை ஒருவர் தழுவியபடியே தூங்கிவிட்டனர்.

மாலை 5 மணி.

கீதாவின் போன் அலறியது. திரையில் "மாமியார்" என்று பெயர் வந்தது. வரதனின் அம்மா.

கீதா போனை எடுத்தாள்.

வரதன் அம்மா: "ஏண்டி... தேவடியா முண்டே... எவ்வளவு கொழுப்பு இருந்தா என் புள்ளையை வீட்டை விட்டு விரட்டியிருப்ப? இன்னொரு ஆம்பளையைக் கூட்டிட்டு வந்து வச்சிருக்கியாமே. இதுதான் உன் அப்பன் உன்னை வளர்த்த லட்சணமா? இந்த லட்சணத்துல உங்க அப்பன் உன்னை ஏதோ குழந்தை மாதிரி 'குட்டி குட்டி'னு கொஞ்சுவான்."

கீதாவுக்குக் கோபம் தலைக்கேறியது.

கீதா: "இங்க பாருங்க... எங்க அப்பாவைப் பத்திப் பேசுனா அப்புறம் மரியாதை கெட்டுடும். நீங்க புள்ளையை வளர்த்து வச்சிருக்க லட்சணத்தை முதல்ல பாருங்க. அப்புறம் மத்தவங்களைப் பத்திப் பேசலாம்."

வரதன் அம்மா: "என் புள்ளைக்கு என்னடி? அவன் ராஜா. அவனுக்கு உன்னை விட அழகா, நல்ல பொண்ணா பாத்துத் திரும்பக் கல்யாணம் பண்ணி வைப்பேன்டி."

கீதா: "தாராளமா பண்ணி வைங்க. சீக்கிரம் டிவோர்ஸ் பண்ணிட்டுப் பண்ணி வைங்க. எனக்குச் சந்தோஷம்தான்."

வரதன் அம்மா: "எங்க இருக்கா என் அக்கா மவ... அந்த ஊர் மேஞ்ச சிறுக்கி லாவண்யா?"

கீதா: "லாவண்யா என் தங்கச்சி மாதிரி. அவளைப் பத்தித் தப்பா பேசாதீங்க."

இதைக்கேட்ட லாவண்யா, கோபத்துடன் போனைப் பிடுங்கினாள்.

வரதன் அம்மா: "எல்லாம் ஒன்னா ஊர் மேஞ்சவங்கதானே. அவ ஆத்தாளும், உன் ஆத்தாளும் சேத்து..."

லாவண்யா: "இதோ பாருங்க சித்தி... இதுக்கு மேல என் குடும்பத்தையோ, இல்ல அக்கா குடும்பத்தையோ பத்தித் தப்பா பேசுனீங்க... நேர்ல வந்து செருப்பாலயே அடிப்பேன். ஜாக்கிரதை."

வரதன் அம்மா: "இருடி... நம்ம சுத்து வட்டாரத்துல சொந்த பந்தத்துல எல்லாம், உன் யோக்கியதையைச் சொல்லி உனக்கு எந்த வரனும் அமையாம பண்றேன்," என்று கத்திவிட்டு போனைத் துண்டித்தாள்.

சிறிது நேரம் கழித்து, கீதாவின் அப்பா அழைத்தார்.

கீதா பெட்டில் இருந்து தள்ளி வந்து, சேரில் அமர்ந்து பேசினாள். லாவண்யா அருணின் தோளில் சாய்ந்து, கீதா பேசுவதைக் கவனித்தாள். அருண் அவளை ஆதரவாக அணைத்திருந்தான்.

கீதா: "அப்பா..."

அப்பா: "குட்டி... என்னம்மா வரதன் அம்மா என்ன என்னமோ சொல்றாங்க? ரொம்ப அசிங்கமா பேசுறாங்கம்மா. என்னம்மா நடக்குது அங்க?"

கீதா: "நான் எல்லாத்தையும் விவரமா நேர்ல பாக்கும்போது சொல்றேன்ப்பா. நான் வரதன் கூட இத்தனை நாளா நிம்மதியா, சந்தோஷமா இல்லைப்பா. என்னால இதுக்கு மேல வரதன் கூட வாழ முடியாதுப்பா."

அப்பா: "என்னம்மா திடீர்னு இப்படிச் சொல்ற? நீ இத்தனை நாள் சந்தோஷமா இருக்கறனு நம்பிதானே குட்டி நாங்க இருந்தோம்?"

கீதா: "நானும் எல்லாம் சரியாகிடும்னு இத்தனை நாளா பொய்யா நம்பிட்டு இருந்தேன்ப்பா. ஒரு தப்பான பஸ்ல (Bus) ஏறிட்டோம்னா, அடுத்த ஸ்டாப்லயோ, இல்ல அதுக்கு அடுத்த ஸ்டாப்லயோ இறங்கிடணும்ப்பா. தப்பான பஸ்னு தெரிஞ்சும் அதுலயே உட்கார்ந்துட்டு இருந்தா, காலத்துக்கும் நாம போய் சேர வேண்டிய இடத்துக்குப் போக முடியாதுப்பா. நான் இறங்கிட முடிவு பண்ணிட்டேன்ப்பா. நீங்களும் அம்மாவும் எனக்கு உறுதுணையா இருப்பீங்கனு நம்பிதான் இந்த முடிவை எடுத்தேன்ப்பா. கல்யாணத்துல செலவான காசு பணத்தைத் திரும்பச் சம்பாதிச்சுக்கலாம்ப்பா. ஊர் உலகம், சொந்தக்காரங்க என்ன நெனைப்பாங்கனு கவலைப்பட வேண்டாம்ப்பா. நம்ம வாழ்க்கைக்கு முன்னாடி மத்ததெல்லாம் சாதாரணம்ப்பா."

அப்பா: "குட்டி... கேக்கறதுக்குக் கஷ்டமா இருந்தாலும், நீ புத்திசாலிப் பொண்ணு. சரியான முடிவுதான் எடுத்திருப்பனு நம்புறேன். ஆனா வரதனும், வரதன் அம்மாவும் உன்னைப் பத்திப் பேசுற பேச்சுதான்மா தாங்கிக்க முடியல."

கீதா: "வரதனோட யோக்கியதை எல்லாம் வெளிய சொன்னா நாறிடும். நீங்க ஜஸ்ட் (Just) அவங்களை இக்னோர் (Ignore) பண்ணிடுங்கப்பா. போதும்."

அப்பா: "சரிம்மா குட்டி. நீ ஜாக்கிரதையா இரு. நான் சீக்கிரம் வந்து உன்னைப் பாக்குறேன்," என்று சொல்லி அழைப்பைத் துண்டித்தார்.

சிறிது நேரத்தில் அனைவரும் ஹாலுக்கு வந்தனர். கீதா டீ போட்டாள்.

லாவண்யாவின் அம்மா லாவண்யாவுக்கு கால் செய்தார். லாவண்யா தன் அம்மாவிடம், வரதனும் கீதாவும் டிவோர்ஸ் வாங்கிப் பிரியப் போகும் நிலையை விவரித்தாள்.

லாவண்யாவின் அம்மா, "பிரச்சனை ஓயும் வரை நீ கீதா வீட்லயே தங்கி அவளைப் பாத்துக்கோ," என்று சொன்னார். பிறகு கீதாவிடம் சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தார்.

கீதா டின்னர் செய்தாள். மூவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து சாப்பிட்டனர். அந்த வீட்டில் இப்போது ஒரு புதிய அமைதியும், நம்பிக்கையும் இருந்தது.

இரவு 10 மணி.

அருண்: "சரி, நான் கிளம்புறேன். நீங்க ரெண்டு பேரும் பத்திரமா இருங்க. கதவைப் பூட்டிக்கோங்க. எதாவதுனா உடனே கால் பண்ணுங்க."

அவன் இருவரையும் மாறி மாறி முத்தமிட்டுவிட்டு, தன் வீட்டிற்குக் கிளம்பினான்.

கீதாவும் லாவண்யாவும் வீட்டை நன்றாகப் பூட்டிவிட்டு, படுக்கையறைக்குச் சென்றனர். இருவரும் ஒருவரையொருவர் கட்டியணைத்துக்கொண்டு தூங்கினர்.

Super bro sariyana mutivu yetuthu irukka keetha