Adultery ஊட்டக்கூடாத கற்பனைகள்-

[deepakselvi]

கடைசி தீட்டு
ஒரு அமைதியான புதன்கிழமை இரவு போன் ரிங் அடிச்சது.
நான் ரெண்டாவது கப் ஃபில்டர் காபி குடிச்சுட்டு இருந்தேன்.
அன்னோன் நம்பர்.
"பெயிண்டிங் ரெடியாயிடுச்சு."
வேற ஒண்ணும் இல்ல.
நான் மெதுவா மூச்சு விட்டேன். "வேற என்ன?"
"அவ வந்தா. போஸ் கொடுத்தா. பேசாம இருந்தா. ஆனா அந்த அமைதி ஏதோ சொல்ற மாதிரி இருந்துச்சு."
மறுபடி சென்னை குடிசை ஸ்டூடியோ
அந்த சின்ன சாலை, ஈரமான கான்க்ரீட் ரஸ்ட் வாசனை.
அரவிந்த் ஜஸ்ட் கேன்வாஸ் நோக்கி தலையசைச்சான்.
நான் முன்னாடி போனேன்.
ஹேமபிரியா – அவளோட துணிச்சலான, நிர்வாணமான, டேரிங் வெர்ஷன். போஸ் அதே தான் – முதுகு வளைஞ்சு, ஒரு கை விலா எலும்பு மேல, இன்னொரு கை தலைக்கு பின்னாடி.
ஆனா புதுசு – ரெட் குங்குமம் லெஃப்ட் தொடை மேல.
அரவிந்த் முனகினான், "இங்க... லெஃப்ட் தொடை."
"புனித சின்னம் அங்க போகாது னு சொல்வாங்க."
நான், "அந்த குங்குமத்தோட அர்த்தம் எனக்கும் அவளுக்கும் மட்டும் தான் தெரியும்."
பழைய நினைவு – ஒரு சண்டைக்கு அப்புறம் சிரிப்புல முடிஞ்ச ஒரு இரவு. "என் உடம்பு எல்லா இடத்தையும் லவ் பண்றியா? ப்ரூவ் பண்ணு."
நான் குங்குமம் கொஞ்சம் எடுத்து அவ தொடை உள்பக்கத்துல தடவி கிஸ் பண்ணினேன்.

"இங்க... இப்போ நீ தெய்வம்."
அவ சிரிச்சு அழுதா. அதுக்கப்புறம் நாங்க எங்க லவ் நைட்ஸ்ல அதை யூஸ் பண்ணிட்டு வந்தோம்.
"உன் விசித்திரமான ரிக்வெஸ்ட் சொன்னப்போ அவ பேசாம இருந்தா, பிறகு சிரிச்சா – யாரு வாங்கப் போறான்னு தெரிஞ்ச மாதிரி."
நான் ஆழமா மூச்சு விட்டேன். அரவிந்த் ட்ராயர் இழுத்து, "இத அவ விட்டுட்டுப் போனா. பெயிண்டிங் வாங்குற ஆளுக்கு கொடுன்னு சொன்னா."
ஒரு ஆஃப்-வைட் சீல்ட் பேக்கெட்.

கடிதம்
நீ என் உடம்பை தொட்ட.
என் ஏக்கத்தை தொடலைன்னு ஆசைப்பட்டேன்.
நான் உன்னை ஏமாத்தல.
நீ கவனிக்காத இடங்கள் தான் வேற எங்கயோ முனக கத்துக்கிட்டுச்சு.
நீ என்னை பார்க்கணும் இல்ல.
பார்க்கணும்.
குங்குமம் பத்தி என்ன?
அது அங்க சொந்தம் இல்ல.
உனக்கு மட்டும் தெரிஞ்ச இடம்.
இது கலகம் இல்ல.
என் சுயத்தை நினைவுப்படுத்துறது.
இன்னும் உன்னோட தான் இருக்கணும்.
கடிதத்துல கையெழுத்து இல்ல
மன்னிப்பு கேக்கல. விளக்கம் இல்ல.
ஜஸ்ட் உண்மை. நிர்வாணமா. வெட்கம் இல்லாம.
இது மன்னிப்பு கேக்குறது இல்ல, ஒப்புதல் வாக்குமூலம் இல்ல.
பார்க்கப்படுறது பத்தி.
வீட்டுல இருக்குற ஹேமபிரியா இல்ல.
மூடிய கதவுக்கு பின்னாடி தனியா உடைஞ்சு போன பொம்பளை.
இப்போ அவ கதவை தொறந்திருக்கா – எனக்காக.
வார்த்தையால இல்ல. நிறத்துல, அமைதியில.
பெட்ரூம்ல
இருட்டா இருந்துச்சு, ஃப்ளோர் லேம்ப் மட்டும் ஆம்பர் ஒளி.
சீலிங் ஃபேன் சத்தம் மட்டும்.
நான் கதவுல நின்னேன்.
ஹேமபிரியா பெட்ல உக்கார்ந்திருந்தா, முழங்கால் மடக்கி, காட்டன் புடவை சாதாரணமா – ப்ளீட்ஸ் கலைஞ்சு, ப்ளவுஸ் பின்னாடி ஹூக் கழன்று, பழக்கத்தால மட்டும் தொங்கிட்டு. தலைமுடி ஒரு தோள்ல விழுந்து.
அவ என்ன பார்த்தா – திடுக்கிடல இல்ல, குற்ற உணர்ச்சி இல்ல. ஜஸ்ட்... இங்க இருக்கா.
அவ கண்ணு மன்னிப்பு கேக்கல.
நானும் கேக்கல.
நான் மெதுவா உள்ள வந்தேன். அவ தொடைல ரெட் குங்குமம் – புடவை கொஞ்சம் ஸ்லைட் ஆன இடத்துல.
அவ தெரியும் அரவிந்த் கிட்ட போனேன்னு. பெயிண்டிங்ஸ் எல்லாம் பார்த்தேன்னு.
ஆனா ஒண்ணும் சொல்லல.
நான் அவ முன்னாடி நின்னு, அவ கொலுசு தொட்டு, மேல ஏறினேன். அவ மூச்சு திணறுச்சு, ஆனா அசையல.
"கேன்வாஸ்ல இருந்து ஒளியல. என்கிட்ட மட்டும் ஒளிஞ்சுக்கிட்ட."
அவ தலையை சாய்ச்சா. "நீ கட்டுப்பாடு வேணும்னு நினைச்ச. நான் ஓகேன்னு சொன்னப்போ என்ன வேணும்னு கேக்கல."
"என்ன வேணும்?"
"அனுமதி இல்லாம பார்க்கப்படணும். பார்க்கப்படணும். ஜஸ்ட் புரிஞ்சுக்கப்படுறது இல்ல – ஆசைப்படப்படணும்."
நான் அவ முன்னாடி மண்டியிட்டு, அவ தொடை உள்பக்கம் குங்குமம் பக்கத்துல கிஸ் பண்ணினேன்.
அவளுக்கு மன்னிப்பு வேண்டாம் – அங்கீகாரம் வேண்டும்.
முதல்ல அமைதியா லவ் பண்ணோம்
ரஷ்ட் இல்ல. டெண்டர் இல்ல.
திட்டமிட்ட மாதிரி.
அவ மெதுவா என்ன உடை உரிச்சா – ஒவ்வொரு லேயரா, அவளுக்கே திரும்ப காட்டுற மாதிரி.
அவ ப்ளவுஸ் முழுக்க தொறந்துச்சு. மொலை திமிறி, காம்பு ஏற்கனவே ஹார்ட் ஆ.
நான் ரெண்டு கையால புடிச்சு, கட்டை விரல் சுத்தி சுத்தி, கொஞ்சம் பின்ச் பண்ணினேன். அவ லோவா முனகினா, இடுப்பு வளைஞ்சுது.
"இன்னும் என்னோடதா?"
அவ மெல்ல சிரிச்சா. "அது கேள்வியே இல்ல."
நான் உள்பாவாடைக்கு கீழ கை விட்டேன் – ஒண்ணுமே போடல. அவ ஈரம் உண்மை மாதிரி வரவேற்றுச்சு.
"ஏற்கனவே ஈரமாயிட்டியா?"

"மணி நேரமா... ஆனா நினைவுக்காக இல்ல, அவங்களுக்காக இல்ல. இப்போக்காக. இதுக்காக."
நான் துணியை இழுத்தேன். அவ ஹாஃப் புடவைக்கு அடியில நிர்வாணமா, ஒரு கால் விரிஞ்சு. ரெட் குங்குமம் விழா மாதிரி.
நான் அவ தொப்புளுக்கு கீழ இறங்கி கிஸ் பண்ணி, தொடைக்கு நடுவுல ருசி பார்த்தேன்.
அவ என் தலைமுடியை புடிச்சு, மூச்சு வாங்கினா, என் பேரை சொன்னா – ரெண்டு பேருக்கும் சொந்தமா மாறின மாதிரி.
நான் உள்ளே நுழைஞ்சப்போ அவ கூப்பாடு போட்டா – வலி இல்ல, குற்ற உணர்ச்சி இல்ல, முழு பசி ல திறந்து விடுற மாதிரி.
அவ கால் என் முதுக சுத்தி இறுக்கி, இன்னும் டீப்பா இழுத்தா.
அடிக்குற நடுவுல பேசினோம்
நான் அவ தோள்ல முனகினேன், "நான் சொல்ல தைரியம் இல்லாததை நீ பெயிண்ட் பண்ணிட்ட."
அவ என் காதை கடிச்சு, "நான் பண்ண தைரியம் இல்லாததை நீ கற்பனை பண்ணிட்ட."
எங்க உடம்பு ஒரே தாளத்துல ஆடுச்சு, வியர்வை வழிஞ்சுது.
அவ நகம் என் முதுகுல கீறல் விட்டுச்சு.
நான் அவ கழுத்து குழியை உரிமை கொண்டாடினேன்.
ஹெட்போர்டு சுவத்துல மெல்ல அடிச்சுச்சு.
நான் மெதுவாக்கி, அவ நெத்தியோட நெத்தி உரசினேன், "நான் மன்னிச்சுட்டேன்."
அவ என் முகத்தை புடிச்சா. "நான் அதை கேக்கல."
"தெரியும்."
"ஆனா நன்றி."
பிறகு நெடு நேரம் அமைதியா படுத்தோம்
அவ என் விரலோட விளையாடினா.
கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு அவ முனகினா, "அரவிந்த் மெசேஜ் பண்ணான். ஒருத்தன் என் பெயிண்டிங் வாங்கணுமாம்."
நான் திடுக்கிடல இல்ல. "வாங்கட்டும்."
அவ கொஞ்சம் தயங்கினா. "அவ்ளோ சிம்பிள் இல்ல. அதே இல்ல – புது ஒண்ணு வேணுமாம். அதே உடம்பு, அதே போஸ். கொஞ்சம் மாத்தல்கள்."
"என்ன மாத்தல்கள்?"
அவ என் நெஞ்சுல விரல் ஓடவிட்டு, "லைட்டிங், பின்னணி, இடுப்பு கொஞ்சம் வேற மாதிரி டில்ட்..."
நிறுத்திட்டு என் கண்ணை பார்த்தா, "ஆனா உண்மையான மாத்தல் – இந்த தடவை கண்ணு தொறந்து வேணுமாம்."
நான் கண் சிமிட்டல.
அவ என்ன பார்த்து வெயிட் பண்ணா.
நான் மெதுவா, "பண்ணுவியா?"
அவ என்னை உற்று பார்த்தா. "நீ அதை ஆசைப்படுறியா?"
"தெரியல."
"அதான் நீயும் அவனும் வித்தியாசம். அவன் ஏற்கனவே கற்பனை பண்ணிட்டான். நீ நான் என்ன தேர்ந்தெடுப்பேன்னு கற்பனை பண்ற."
நான் கொஞ்சம் சிரிக்க வந்துச்சு – ஆனா சிரிக்கல. அதுக்கு பதிலா அவ தொடைல ரெட் குங்குமம் ஸ்மட்ஜ் இருந்த இடத்தை தொட்டேன்.
"கண்ணு தொறந்திருந்தா, என்னை தேடுவியா?"
அவ நேரா பதில் சொல்லல.
அவ என் தாடைல உதடு பதிச்சா.
"ஒருவேளை நீயும் அந்த பெயிண்டிங்ல இருப்ப. நீ உன்னை அடையாளம் காண மாட்ட."
அப்படியே படுத்தோம். அருகில் இருந்தோம், ஆனா ஏதோ ஒரு இடைவெளி இருந்த மாதிரி.
பிறகு நான் தூக்கம் வர்ற நேரத்துல அவ முனகினா.
"தெரியுமா, நான் உனக்கு காட்டாத வேற சில ஸ்கெட்சுகள் இருக்கான்னு நீ கேக்கவே இல்ல."
என் கண் தொறந்துச்சு.
"இருக்கா?"
அவ மெல்ல சிரிச்சா.
"இப்ப தூங்கு. ஒரு ராத்திரிக்கு போதுமான உண்மை கிடைச்சிருச்சு."
முடிவு