Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 56:



"தப்... தப்..."

அந்தப் படிக்கட்டு ரூம்ல அவனோட காலடி சத்தம் மட்டும் தான் எதிரொலிச்சுச்சு.

அவன் என்னை ஒரு குழந்தையைத் தூக்குற மாதிரி, ரொம்ப லாவகமாத் தூக்கிக்கிட்டு ஏற ஆரம்பிச்சான்.

நான் அவனோட கழுத்தை வளைச்சுப் பிடிச்சிருந்தேன். என் முகம் அவனோட தோள்பட்டைக்கு மிக அருகில இருந்துச்சு.

ஒவ்வொரு படியா அவன் ஏறும்போதும்... அவனோட உடம்புல ஏற்படுற அதிர்வு என் உடம்புக்கும் பரவிச்சு.

எனக்கு ஆச்சரியமா இருந்துச்சு.

நான் நல்ல உயரமான பொண்ணு. கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் உடம்பு கொஞ்சம் சதைப் பிடிப்பாத்தான் இருக்கும். என்னோட வெயிட் (50-52 kg) எனக்கே தெரியும்.

ஆனா அவனுக்கு என் வெயிட் ஒரு பொருட்டாவே தெரியல.

ஏதோ ஒரு பூப்பந்தைத் தூக்கிக்கிட்டு போற மாதிரி, மூச்சு கூட வாங்காம "சர சர"ன்னு ஏறினான்.

மூணாவது மாடி தாண்டினோம்.

அவன் கை... என் தொடைக்குக் கீழே, முழங்கால் மடிப்புல இருந்தது... மெதுவா நகர ஆரம்பிச்சுச்சு.

முதல்ல அது சும்மா பிடிமானம் மாதிரி தான் இருந்துச்சு. ஆனா ஏற ஏற... அந்தப் பிடிமானம் இன்னும் இறுக்கமாச்சு.

அவனோட முரட்டு விரல்கள்... என் சுடிதார் பேண்ட் துணியை அழுத்திப் பிடிச்சிருந்தது. அந்த அழுத்தம் என் சதைக்குள்ள ஊடுருவிச்சு.

திடீர்னு... அவனோட கை கொஞ்சம் மேல ஏறுச்சு.

என் தொடையோட அடிப்பகுதியில இருந்து... என் பின்னாடி சதையை நோக்கி.

என் சுடிதார் டாப் தூக்குற வேகத்துல கொஞ்சம் மேல ஏறியிருந்துச்சு. அவனோட அந்த சொரசொரப்பான உள்ளங்கை... என் சுடிதார் பேண்ட்டோட வழுவழுப்பான துணி வழியா... என் தொடையோட மென்மையான சதையைத் தொட்டுச்சு.

"சட்"னு எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு.

'இவன் என்ன பண்றான்? கை ஏன் மேல வருது?'

நான் லேசா நெளிஞ்சேன்.

"பிரகாஷ்..."

என் குரல் எனக்கே அந்நியமா, நடுக்கமா கேட்டுச்சு.

"என்ன மேடம்?" அவன் நிக்காமலே கேட்டான்.

"சரியாப் பிடி... கை வழுக்குது..."

நான் பொய்யா ஒரு காரணம் சொன்னேன். ஆனா உண்மை என்னன்னா... அவன் கை வழுக்கல. அவன் கை என் உடம்போட ஆழமான பகுதிகளைத் தேடுதுன்னு எனக்குத் தெரியும்.

"சாரி மேடம்... கீழே பிடிச்சா உங்களுக்கு வலிக்கும்னு தான்... இப்படிப் பிடிச்சா உங்களுக்கு வசதியா இருக்கும்..."

அவன் சொன்ன காரணம் நியாயமா இருந்தாலும்... அவன் செஞ்ச காரியம் வேற.

அவன் பிடியை மாத்துறேன்னு சொல்லி... அவனோட விரல்களை இன்னும் ஆழமாப் பதிச்சான்.

இப்போ அவனோட உள்ளங்கை... என் தொடையைத் தாண்டி... என் பிட்டம் (Buttock) ஆரம்பிக்கிற இடத்துல... அந்த மெதுவான சதை மடிப்புல போய் உக்காந்துச்சு.

"அம்மாடி..."

எனக்கு உள்ளுக்குள்ள ஒரு மின்னல் வெட்டுச்சு.

அவன் கை... என் பின்னாடி இருக்கிற அந்த உருண்டையான சதையைத் தாங்கிப் பிடிக்குற மாதிரி அமைஞ்சது.

ஒவ்வொரு படியும் அவன் ஏறும்போதும், அவன் விரல்கள் என் சதையை லேசாப் பிசைஞ்சு விடுற மாதிரி ஒரு அழுத்தம் கொடுத்துச்சு.

அதுவும் அந்த மஞ்சள் சுடிதார் அவ்ளோ மெல்லிசு... அவனோட கைச்சூடு அப்படியே என் தோல்ல பட்டுச்சு.

இன்னொரு கை... என் முதுகுக்குப் பின்னால இருந்தது... இப்போ என் விலா எலும்பைத் தாண்டி, என் மார்புக்குக் கீழே வந்திருந்துச்சு.

அவன் தோள்பட்டை... ஒவ்வொரு அசைவுக்கும் என் மார்புல உரசிட்டு இருந்துச்சு.

என் மெரூன் பிராவுக்குள்ள... என் மார்பகம் அவன் தோள்பட்டை இடிக்கிற வேகத்துக்கு ஏத்த மாதிரி நசுங்கி, விரிஞ்சுச்சு.

"இவன் வேணும்னே பண்றானா? இல்ல தெரியாம படுதா?"

என் மனசுக்குள்ள ஒரு போராட்டம்.

அவனைக் கண்டிச்சு, "கையை எடுடா"ன்னு சொல்லணும்னு தோணுச்சு.

ஆனா... இன்னொரு பக்கம்...

அந்த அழுத்தம்... அந்த நெருக்கம்... அது எனக்கு ஒரு விதமான சுகத்தைக் கொடுத்துச்சு.

அவன் மேல இருந்து வந்த வாசனை...

அது கார்த்திக் போட்டுக்கிற காஸ்ட்லியான பெர்ஃப்யூம் வாசனை இல்ல.

அது ஒரு security வேலை செய்யுறவனோட வாசனை. வெயில்ல காஞ்ச சட்டை, அவனோட வியர்வை, லேசான வேர்வை... எல்லாம் கலந்த ஒரு "சாதாரண ஆம்பள" வாசனை.

நான் மூக்கைப் பொத்திக்கணும். "சீ... நாத்தம்"னு மூஞ்சை சுழிக்கணும்.

ஆனா நான் என்ன பண்ணேன்?

என்னை அறியாமலே... மூச்சை ஆழமா இழுத்தேன்.

அந்த வாசனை என் நுரையீரலுக்குள்ள போய்... என் அடிவயித்துல ஒரு சூட்டை உண்டாக்கிச்சு.

"சீ... பவித்ரா... என்னடி இது புத்தி இப்படிப் போகுது? ஒரு செக்யூரிட்டியோட வாசனை உனக்கு பிடிச்சிருக்கா?"

மனசாட்சி காறித் துப்புச்சு.

ஆனா என் உடம்பு... அது வேற பாஷை பேசுச்சு. என் தொடைகள் தானா இறுக்கமாச்சு. என் மார்புக்காம்புகள் அந்த பிராவுக்குள்ள விரைச்சு நின்னு, அவன் தோள்பட்டையில உரச காத்துக்கிட்டு இருந்துச்சு.

நாலாவது மாடி... அஞ்சாவது மாடி...

அவன் பிடி இன்னும் பலமாச்சு.

இப்போ அவன் கை... முழுசா என் இடுப்புக்குக் கீழ, அந்தப் பிட்டத்தோட வளைவுல பதிஞ்சிருந்துச்சு. அவன் என்னைத் தூக்குறதுக்காக கொடுக்கிற அழுத்தம்... என் பெண்மைக்கு மிக அருகில ஒரு அதிர்வை உண்டாக்கிச்சு.

அவன் விரல்கள்... என் சுடிதார் பேண்ட்டோட தையல் மேல பதிஞ்சு, என் சதையை அள்ளிப் பிடிச்ச மாதிரி இருந்துச்சு.

"பிரகாஷ்... மெதுவா..."

நான் முனகினேன். அது அதட்டலா இல்ல. ஒரு விதமான கெஞ்சலா இருந்துச்சு.

"பயப்படாதீங்க மேடம்... நான் இருக்கேன்... பூ மாதிரி கொண்டு போறேன்..."

அவன் குரல் கரகரப்பா இருந்துச்சு. அவனுக்கும் மூச்சு வாங்குச்சு.

நான் என் முகத்தை அவன் கழுத்துல புதைக்காத குறையா திருப்பிக்கிட்டேன்.

அவன் கழுத்துல வேர்வை வழியறதப் பார்த்தேன். என் மூச்சுக்காத்து அவன் கழுத்துல பட்டுச்சு. அவன் உடம்பு ஒரு கணம் சிலிர்த்ததை நான் உணர்ந்தேன்.

அவன் என்னை இன்னும் இறுக்கமா நெஞ்சோடு அணைச்சுக்கிட்டான்.

இப்போ என் மார்பகங்கள் முழுசா அவன் மார்புல அமிழ்ந்திருச்சு. அந்த மெரூன் துப்பட்டா எங்கயோ நழுவிப் போயிருச்சு.

எங்களுக்கு நடுவுல இருந்த இடைவெளி பூஜ்ஜியம் ஆச்சு.

ஆறாவது மாடி...

ஒவ்வொரு படியும் ஒரு யுகமாத் தெரிஞ்சுச்சு.

அவன் மூச்சு விடுற சத்தம்... "ஹ்ம்ம்... ஹ்ம்ம்..."

கூடவே என் இதயத்துடிப்பு... "தடக்... தடக்..."

என் உடம்புல ஒரு தீ பரவிட்டு இருந்துச்சு. எனக்கு வெட்கமா இருந்துச்சு. அதே சமயம், இந்தக் பயணம் முடியவே கூடாதுன்னு ஒரு பைத்தியக்கார ஆசை வந்துச்சு.

அவன் கை என் இடுப்புச் சதையைத் தொடும்போதெல்லாம்... என் உடம்பு "ஜிவ்"வுனு ஆச்சு.

என் கண்கள் சொக்கிப் போச்சு. நான் ஒரு போதையில இருக்கிற மாதிரி உணர்ந்தேன்.

"மேடம்... வந்துட்டோம்..."

அவன் குரல் கேட்டு நான் திடுக்கிட்டேன்.

ஏழாவது மாடி.

எங்க தளம்.

அவன் படிக்கட்டுல இருந்து காரிடாருக்கு வந்தான்.

அங்க வெளிச்சம் கொஞ்சம் மங்கலா இருந்துச்சு. எமர்ஜென்சி லைட் வெளிச்சம் மட்டும் தான்.

"இறக்கி விடுறேன் மேடம்..."

அவன் சொன்னான்.

அவன் மெதுவா குனிஞ்சான்.

என் கால் தரைல படப் போகுது.

இந்த சுகமான பிடியில இருந்து நான் விடுபடப் போறேன்.

எனக்குள்ள ஒரு ஏமாற்றம்.

அவன் கையைத் தளர்த்தினான். என் காலைத் தரையில ஊன்றினான்.

ஆனா...

என் மனசுல ஒரு லூசுத்தனமான எண்ணம் என் புத்தியில நுழைஞ்சுச்சு.

"இன்னும் கொஞ்சம்... இன்னும் ஒரு நொடி... சும்மா என்னதான் நடக்குதுன்னு பார்ப்போம்..."

என் கால்கள் தரையைத் தொட்டது. ஆனா நான் நிக்க முயற்சி பண்ணல.

வேணும்னே... என் முட்டியைத் தளர்த்தினேன்.

"அய்யோ..."

என் வாய்ல இருந்து ஒரு பொய்யான அலறல்.

நான் கால் தடுமாறுற மாதிரி... முன்னாடி சரிஞ்சேன்.

அவன் மேலேயே.

"மேடம்!"

அவன் பதறிப்போய், என்னை விழாமப் பிடிக்க முயற்சி பண்ணான்.

ஆனா நான் முழுசா அவன் நெஞ்சுல சாய்ஞ்சுட்டேன். என் மார்பு அவன் மார்புல "தொம்"னு இடிச்சுச்சு.

என்னை அறியாம... இல்ல இல்ல... நல்லாத் தெரிஞ்சே...

என்னை பேலன்ஸ் பண்றதுக்காக... என் கை முன்னாடி போச்சு.

அவனோட இடுப்புப் பகுதிக்கு.

என் உள்ளங்கை... அவன் பேன்ட் ஜிப் மேல... வேகமாப் பதிஞ்சுச்சு.

"பக்"னு ஒரு சத்தம் மனசுக்குள்ள.

நான் எதைத் தொட்டேன்?

வெறும் துணியை இல்ல.

அதுக்குள்ள இருந்த... அந்தத் தடிமனான... இரும்புக்கம்பி மாதிரி விரைச்சுப் போய் இருந்த... அந்த "உறுப்பை".

நான் சும்மா தொட்டுட்டு எடுக்கல.

விழுற வேகத்துல... என் விரல்கள் அதை இருக்கிப் பிடிச்சுச்சு.

ஒரு முழு வினாடி.

ஒண்ணு...

அந்த ஒரு வினாடி... என் உடம்பு முழுக்க ஆயிரம் வோல்ட் கரண்ட் பாஞ்ச மாதிரி இருந்துச்சு.

என் கைக்குள்ள சிக்கின அந்தப் பொருள்... சும்மா சதை மாதிரி இல்ல.

அது ஒரு சூடான இரும்புத் தடி மாதிரி இருந்துச்சு. கல்லு கணக்கா அவ்ளோ கடினமா, முறுகிப் போய் இருந்துச்சு.

என் உள்ளங்கை கொள்ளாத அளவுக்கு அது பெருசா, தடிமனா வீங்கியிருந்துச்சு.

நான் பிடிச்ச வேகத்துல... அது என் கைக்குள்ளேயே "தக்... தக்..."னு துடிச்சதை என்னால உணர முடிஞ்சுச்சு. உயிருள்ள ஒரு மிருகம் மாதிரி அது என் கைக்குள்ள நெளியுற மாதிரி இருந்துச்சு.

அந்தப் பேன்ட் துணிக்குள்ள... அவ்ளோ சூடு... அவ்ளோ அனல்... என் கை வெந்து போற மாதிரி ஒரு உணர்வு.

கார்த்திக் கிட்ட நான் இப்படியொரு விறைப்பை, இப்படியொரு தடிமனைப் பார்த்ததே இல்ல. இது வேற ரகம். இது ஒரு முரட்டுத்தனமான எழுச்சி.

என் விரல்கள் அந்தத் தடிமனான நரம்புகளைத் துணி வழியாவே உணர்ந்துச்சு. அது என் பிடியில இருந்து விடுபடத் துடிக்கிற மாதிரி விம்மிக்கிட்டு இருந்துச்சு.

பிரகாஷ் அப்படியே உறைஞ்சு போயிட்டான்.

அவன் மூச்சு நின்னுடுச்சு.

அவன் கண்ணு பெருசா விரிஞ்சுச்சு. என் முகத்தைப் பார்த்தான்.

அவன் உடம்பு "விர்ர்ர்"னு ஆடுச்சு.

நானும் ஷாக் ஆன மாதிரி நின்னேன். என் கை இன்னும் அங்கேயே தான் இருந்துச்சு.

அந்தக் கடினமான சதை... என் கைக்குள்ள துடிக்கிறத நான் உணர்ந்தேன்.

அது அவ்ளோ பெருசா... அவ்ளோ சூடா...

அடுத்த வினாடி...

"சுர்ர்ர்"னு ஒரு கரண்ட் என் உடம்புல பாஞ்சுச்சு.

நான் "திடுக்"கிட்டு கையை எடுத்தேன்.

கரண்ட் கம்பியைத் தொட்ட மாதிரி கைய உதறினேன்.

பின்னால நகர்ந்தேன்.

என் இதயம்... காதுக்குள்ள கேட்கிற அளவுக்குச் சத்தமா அடிச்சுச்சு.

"லப் டப்... லப் டப்..."

அவன் என்னைப் பார்த்தான். அவன் கண்கள்ல இப்போ பயம் இல்ல. ஒரு விதமான தவிப்பு. சொல்ல முடியாத ஒரு அனல் பறக்குற பார்வை.

"மேடம்... அது..."

அவன் வாய் குழறியது.

எனக்குத் தெரியும். நான் செஞ்சது தப்பு. ரொம்பப் பெரிய தப்பு.

ஆனா அந்த ஒரு வினாடி சுகம்... என் வாழ்நாள் முழுக்க மறக்காது.

இப்போ நான் நடிக்கணும். இல்லன்னா நான் மாட்டிக்கிடுவேன். என் கௌரவம் போயிடும்.

நான் என் முகத்துல பொய்யான கோவத்தைக் கொண்டு வந்தேன்.

"பிரகாஷ்!"

நான் கத்துனேன். ஆனா குரல்ல நடுக்கம் இருந்துச்சு.

"என்னடா பண்ற? சரியாப் பிடிக்க மாட்டியா?"

நான் அவனைப் பழிக்கறேன்.

"கொஞ்சத்துல நான் விழுந்திருப்பேன்! என்ன நினைப்புல இருக்க?"

நான் என் துப்பட்டாவை இழுத்துப் போத்திக்கிட்டேன். என் கை நடுங்குறத மறைக்க முயற்சி பண்ணினேன்.

அவன் திருதிருன்னு முழிச்சான்.

"இல்ல மேடம்... நான்... நான் மெதுவாத் தான்..."

"போதும்! வாயை மூடு!"

நான் அவனை அதட்டினேன்.

"தூக்கத் தெரியலைன்னா எதுக்குத் தூக்குற? என்னையக் கீழே தள்ளிவிடவா பார்த்த?"

நான் எவ்ளோ சத்தமாப் பேசுறேனோ, அவ்ளோ தூரம் என் தப்பை மறைக்க முடியும்னு எனக்குத் தெரியும்.

ஆனா அவனுக்குத் தெரியும்.

நான் தான் சாய்ஞ்சேன். நான் தான் தொட்டேன்.

அவன் பார்வை... என் முகத்துல இருந்து... என் கைக்கு நகர்ந்துச்சு.

நான் எதைத் தொட்டேனோ... அந்த இடத்தைப் பார்த்தான்.

அவன் பேன்ட் அங்க கூடாரம் மாதிரி புடைச்சுக்கிட்டு நிக்குறது எனக்கும் தெரிஞ்சுச்சு.

எனக்கு வெட்கம் தாங்க முடியல. முகம் தீயா எரிஞ்சுச்சு.

என் காலுக்கு நடுவுல... அந்தரங்க இடத்துல... ஒரு ஈரம் கசிஞ்சு, ஜட்டியை நனைக்கிறத நான் உணர்ந்தேன்.

"போதும்... நீ போ... கிளம்பு..."

நான் சுவத்துல சாய்ஞ்சுக்கிட்டு, மூச்சு வாங்கினேன்.

"சாரி மேடம்... ரொம்ப சாரி மேடம்..."

அவன் கைகூப்பினான். ஆனா அவன் குரல்ல ஒரு நடுக்கம். அவனுக்கும் அந்தத் தொடுதல் எதோ பண்ணியிருக்கு.

அந்த காரிடார்ல... நாங்க ரெண்டு பேரும் தனிமையில நின்னோம்.

காத்து கனமா இருந்துச்சு. அந்த அமைதி... எங்களைத் தவிர வேற யாருக்கும் புரியாத ஒரு ரகசிய பாஷையா இருந்துச்சு.

நான் அவனைத் திட்டினாலும்... என் மனசுக்குள்ள அந்த 'பிடிப்பு' இன்னும் குறையல. என் கை இன்னும் அந்தச் சூட்டை மறக்கல.

எங்க மூச்சுக்காத்து அந்த அமைதியில உரசின சத்தம் மட்டும் தான் கேட்டுச்சு.

யாருமே நகரல. அவன் என்னைப் பார்த்துக்கிட்டே இருந்தான். நான் அவனைப் பார்த்துக்கிட்டே இருந்தேன்.

எங்க ரெண்டு பேர் கண்ணுலயும்... "நடந்தது தப்பில்ல"ங்கிற மாதிரி ஒரு தீ எரிஞ்சுச்சு.



Part 57:



அந்த காரிடார்ல ஒரு விதமான அமைதி நிலவுச்சு.

எங்க ரெண்டு பேரோட மூச்சுக்காத்து சத்தம் மட்டும்தான் அங்க கேட்டுச்சு.

“ஹ்ம்ம்... ஹ்ம்ம்...”

என் இதயம் உள்ளுக்குள்ள லப்-டப்... லப்-டப்னு அடிச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.

என் உள்ளங்கையில... அந்தச் சூடு...

அவனோட அந்த ‘உறுப்பை’... அதான் அவனோட சுன்னியப் பிடிச்ச அந்த ஒரு நொடியோட வெப்பம்... இன்னும் என் கைரேகையில அப்படியே ஒட்டிக்கிட்டு இருக்குற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்.

நான் என் கையை இடுப்புல வெச்சு மறைச்சுக்கிட்டேன்.

பிரகாஷ் என்னையே பார்த்துக்கிட்டு நின்னான்.

அவன் முகத்துல... ஐயோ... அதைப் பார்க்கவே பாவமா இருந்துச்சு.

ஒரு திருடன் போலீஸ்கிட்ட மாட்டுனா எப்படி முழிப்பானோ... அப்படி ஒரு பயம் கலந்த மிரட்சி.

அவன் கைகள் நடுங்குறத நான் கவனிச்சேன்.

திடீர்னு அவன் வாய் திறந்தான். வார்த்தைகள் உளறிக்கொட்டிச்சு.

"சாரி மேடம்... அய்யோ... சாரி மேடம்..."

அவன் கும்பிடு போட்டான்.

"மன்னிச்சுடுங்க மேடம்... தெரியாம நடந்துடுச்சு... நான்... நான் உங்களைப் பிடிக்கத்தான் நெனச்சேன்... ஆனா கை தவறி..."

"சத்தியமா நான் வேணும்னே பண்ணல மேடம்... என் மேல கோவப்படாதீங்க..."

"மேடம்... ப்ளீஸ் மேடம்..."

அவன் திரும்பத் திரும்ப அதையே சொல்லிக்கிட்டு, கூனிக்குறுகிப் போய் நின்னான்.

அவன் அவ்ளோ பயந்து போய் கெஞ்சுறதப் பார்க்கும்போது...

என் மனசுக்குள்ள ஒரு ஓரமா சிரிப்பு பொத்துக்கிட்டு வந்துச்சு.

‘அட லூசுப் பயலே...’

‘நீயாடா என்னைத் தொட்ட? நான் தானேடா உன்னைத் தொட்டேன்?’

‘நான்தானே விழுற மாதிரி நடிச்சு... உன் நெஞ்சுல சாய்ஞ்சு... என் கையாலேயே அதை அழுத்திப் பிடிச்சேன்?’

‘அதுக்கு நீ ஏன்டா இப்போ இப்படிப் பதறுற?’

உண்மையிலேயே அவன் பயந்து போயிருந்தான்.

எங்கே நான் கத்திடுவேனோ...

இல்ல வெளிய யாராவது கிட்ட சொல்லிடுவேனோ...

இல்ல வேலையை விட்டுத் தூக்கிடுவாங்களோன்னு பயந்து நடுங்குறான்.

ஆனா...

அந்தப் பயத்துக்குப் பின்னாடி...

அவன் கண்ணுக்குள்ள ஒரு சின்ன மின்னல் தெரிஞ்சுச்சு.

நான் தொட்டதால வந்த ஒரு கிளர்ச்சி... ஒரு போதை... அவன் கண்ணுல மறைக்க முடியாம மின்னுச்சு.

நான் என் சிரிப்பை வெளியக் காட்டிக்கல.

முகத்தை நல்லா இறுக்கமா, கொஞ்சம் எரிச்சலா வெச்சுக்கிட்டேன்.

"போதும்... நிறுத்து பிரகாஷ்."

நான் அதட்டலாச் சொன்னேன்.

"சாரி சாரி"ன்னு அவன் சொல்லிக்கிட்டே இருந்தா... எனக்கு எதோ மனசுக்குள்ள குத்துது.

"நீ கிளம்பு இப்போ... இதுக்கு மேல நான் என் வீட்டுக்கு நடந்து போயுக்குவேன். நீ வராதே."

கண்டிப்பாச் சொன்னேன்.

அவன் திருதிருன்னு முழிச்சான்.

"இல்ல மேடம்... வீட்டு வாசல் வரைக்கும்..."

"தேவையில்லன்னு சொன்னேன்ல? நான் ஒண்ணும் சின்னக் குழந்தை இல்ல. போ."

நான் முகத்தைத் திருப்பிக்கிட்டு, அந்தப் படிக்கட்டு ரூம் கதவை நோக்கி நடந்தேன்.

அந்த இரும்புக் கதவு.

பொதுவா அது எப்பவும் திறந்துதான் இருக்கும். ஆனா இன்னைக்கு ஏதோ காத்துல லேசாச் சாத்தியிருந்துச்சு.

நான் என் கையை வெச்சு அதைத் தள்ளினேன்.

"ம்ம்ம்..."

நகரல.

அது கனமா இருந்துச்சு.

கையில் பிரசாதத் தட்டு வேற இருக்கு.

ஏற்கனவே வெயில்ல அலைஞ்ச களைப்பு வேற... உடம்புல வேற தெம்பு இல்ல.

அந்தக் கதவு பாரமா, என்னையப் பார்த்து "உன்னால முடியாதுடீ"ன்னு நக்கலாச் சிரிக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

எனக்கு வெட்கமாப் போச்சு.

மறுபடியும் என் தோளை வெச்சு இடிக்கப் போனேன்.

அதுக்குள்ள...

என் தலைக்கு மேல ஒரு கை வந்து அந்தக் கதவை அழுத்துச்சு.

பிரகாஷ்.

அவன் என்னையத் தள்ளவிடல.

எனக்கு முன்னாடி வந்து, அந்த கனமான இரும்புக் கதவை ஒற்றைக் கையால "சட்"னு தள்ளித் திறந்தான்.

அவன் முகத்துல வேர்வை வழியுது.

மூச்சு வாங்குது.

ஆனா எனக்காக அந்தக் கதவைத் திறந்து பிடிச்சுக்கிட்டு, நான் போறதுக்காக வழிவிட்டு நின்னான்.

அந்தப் பார்வை...

‘நீங்க போங்க ராணி... நான் உங்களுக்காகக் கதவைத் திறந்து நிக்கிறேன்...’

அப்படிங்கிற மாதிரி ஒரு விசுவாசம்.

நான் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.

அவன் கழுத்து நரம்புகள் புடைச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.

அந்தக் காக்கிச் சட்டையெல்லாம் வேர்வையில நனைஞ்சு உடம்போட ஒட்டிருக்கு.

அவன் மேலருந்து வந்த அந்த ஆம்பள வாடை... என் மூக்குல அடிச்சுச்சு.

"தேங்க்ஸ்."

உதட்டுக்குள்ள முணுமுணுத்துட்டு, அவனைக் கடந்து வெளிய வந்தேன்.

வெளிய வந்ததும், மறுபடியும் நின்னேன்.

அவன் இன்னும் அந்தக் கதவைப் பிடிச்சுக்கிட்டே, என்னையவே பார்த்துக்கிட்டு நின்னான்.

அவன் வர்ற மாதிரி தெரியல.

அங்கேயே நின்னு என்னைய வழியனுப்பப் போறான் போல.

எனக்கு எரிச்சலா வந்துச்சு.

"ஏன் அங்கேயே நிக்கிற? இன்னும் என்ன பார்வை?"

"போ... போய் உன் டியூட்டியைப் பாரு. கேட்ல யாராவது வந்தா என்ன பண்றது? போ பிரகாஷ்."

கொஞ்சம் அதிகாரமாத்தான் சொன்னேன்.

அவன் முகம் அப்படியே சுருங்கிப் போச்சு.

ஒரு சின்னக் குழந்தையைத் திட்டி அனுப்பினா... அது எப்படி மூஞ்சியைத் தூக்கி வெச்சுக்கிட்டு பாக்குமோ... அப்படி ஒரு பார்வை.

அந்தக் கண்கள்ல ஒரு வலி தெரிஞ்சுச்சு.

"நான் இவ்ளோ தூரம் தூக்கிட்டு வந்தேன்... ஆனா மேடம் இப்படி விரட்டுறாங்களே..."ங்கிற ஏக்கம்.

"சரி மேடம்..."

குரல் உடைஞ்சுபோய் சொன்னான்.

மெதுவாத் திரும்பினான்.

அந்தக் கதவை விட்டுட்டு, படிக்கட்டு வழியா கீழே இறங்கத் தயாரானான்.

அவன் அந்த கதவ விட்டு கீழ போக ரெடி ஆனான்.

அவன் தோள்கள் தொங்கிப் போய், நடை தளர்ந்து போய்... ஒரு தோல்வியடைஞ்ச மனுஷனாத் திரும்பறதப் பார்க்கும்போது...

என் நெஞ்சுக்குள்ள ஏதோ ஒண்ணு 'சுருக்'னு கிள்ளுச்சு.

‘பாவம்...’

‘எனக்காக ஆறு மாடி மூச்சு முட்டத் தூக்கிக்கிட்டு வந்தான்...’

‘என் உடம்பு பாரத்தைத் தாங்கிக்கிட்டு... வேர்த்து விறுவிறுத்துப் போய் நிக்கிறான்...’

‘காய்ச்சல் வந்த உடம்பு வேற...’

‘நான் பண்ணுனதுக்கு... அவன் சாரி கேட்டுக்கிட்டு நிக்கிறான்...’

‘இப்போ ஒரு வாய் தண்ணி கூடக் குடுக்காம விரட்டி விடுறேனே... நான் என்ன மனுஷி?’

அந்த விசுவாசமான பார்வை என்னைய உறுத்துச்சு.

என்னால தாங்க முடியல.

அவன் முதல் படியில கால் வெக்கப் போனான்.

"பிரகாஷ்..."

என் குரல் எனக்கே மென்மையா ஒலிச்சுச்சு.

அவன் உடனே நின்னான். சட்டுனு திரும்பினான்.

அவன் கண்ணுல அவ்ளோ வேகம். அவ்ளோ ஆசை.

"மேடம்?"

நான் அவனைப் பார்த்தேன்.

அவன் நெத்தி முழுக்க வேர்வை முத்துக்கள். சட்டை பட்டன் திறந்த இடத்துல மார்பு ஈரம்.

மனசுக்குள்ள இருந்த குற்ற உணர்ச்சியை மறைச்சுக்கிட்டு, குரலை இயல்பா வெச்சுக்க ட்ரை பண்ணேன்.

"பாரு... எப்படி வேர்க்குதுன்னு..."

நான் அவன் சட்டையைக் கண்ணால சுட்டிக் காட்டினேன்.

"ரொம்ப டயர்டா இருக்க... சும்மாப் போனா மயக்கம் போட்டு விழுந்துடுவ..."

"வா... வீட்டுக்கு வந்து தண்ணி குடிச்சுட்டுப் போ."

அவன் தயங்கினான்.

"இல்ல மேடம்... பரவாயில்ல மேடம்... நான் கேட்ல போய்க் குடிச்சுக்கறேன்..."

அவன் மறுக்கறது ஒரு மரியாதைக்காகத்தான்னு எனக்குத் தெரியும்.

ஆனா அவன் மனசுக்குள்ள 'கூப்பிட மாட்டாளா'ன்னு ஏங்கிக்கிட்டு இருக்கான்னும் தெரியும்.

"சும்மா பிகு பண்ணாத..."

நான் அதட்டினேன். ஆனா இந்தத் தடவை அது செல்லமா இருந்துச்சு.

"நான் சொல்றேன்ல... வா. வந்து தண்ணி குடிச்சுட்டுப் போ. இது என் ஆர்டர்."

அவன் என்னையப் பார்த்தான்.

ஒரு சின்னச் சிரிப்பு அவன் உதட்டுல வந்து மறைஞ்சுச்சு.

"சரிங்க மேடம்..."

அவன் தலையாட்டினான்.

நான் திரும்பினேன்.

என் பிளாட்டை நோக்கி நடக்க ஆரம்பிச்சேன்.

இப்போ... அவன் எனக்குப் பின்னாடி வர்றான்.

எனக்குத் தெரியும்.

அவன் என் முதுகுக்குப் பின்னாடி... ஒரு நாலஞ்சு அடி தள்ளி நடந்து வர்றான்.

என் உடம்பு முழுக்க இப்போ ஒரு விதமான கூச்சம் பரவ ஆரம்பிச்சுச்சு.

எதுக்கு?

ஏன்னா அவன் என்னைப் பார்க்குறான்.

நான் முன்னாடி நடந்தாலும், என் முதுகுல கண் இருக்கிற மாதிரி எனக்குத் தோணுச்சு.

அவன் பார்வை... என் கழுத்துல ஆரம்பிச்சு... என் பின்னல்ல பட்டு... கீழே இறங்கி... என் இடுப்புல நிலைச்சு நிக்குறதை என்னால உணர முடிஞ்சுச்சு.

என் தலைமுடி... அந்த ஈரமான, நீண்ட பின்னல்... நான் நடக்கும்போது "ஆடி ஆடி" என் இடுப்பைத் தட்டிக்கிட்டு இருந்துச்சு.

அதுவும் அந்த மல்லிகைப்பூ... அது ஆடும்போது இன்னும் வாசம் வீசுமே...

அவன் அதை ரசிப்பான். மூச்சை இழுத்து அந்த வாசனையை உள்ள வாங்குவான்.

என் மஞ்சள் சுடிதார்...

அது கொஞ்சம் டைட்டா இருந்ததால, நான் நடக்கும்போது என் பின்னழகு எப்படி அசையும்னு எனக்கே தெரியும்.

அதுவும் ஆறு மாடி ஏறி வந்ததால, வேர்வையில அந்தத் துணி லேசா என் சூத்தோட ஒட்டிப் பிடிச்சிருக்கும்.

‘என் குண்டியோட அசைவை அவன் இப்போ உத்துப்பாத்துக்கிட்டே வருவான்...’

‘ஒவ்வொரு அடியும் அவன் கண்ணுக்குள்ள பதிஞ்சுகிட்டு இருக்கும்...’

‘சே... என்னடி பவித்ரா இது? அவன்தான் பார்க்குறான்னா... நீ ஏன் அதை நெனச்சு நெனச்சு சந்தோஷப்படுற?’

மனசு கண்டிச்சாலும்... என் நடையில ஒரு நளினம் தானா வந்துச்சு.

வேணும்னே கொஞ்சம் இடுப்பை ஆட்டி நடந்தேனா? தெரியல.

ஆனா அந்த "சலக் சலக்"ங்கிற கொலுசு சத்தத்துக்கு ஏத்த மாதிரி... என் உடம்பு ஒரு தாளத்தோட நடந்துச்சு.

எனக்குள்ள ஒரு குறுகுறுப்பு.

‘அவன் பார்க்குறானா? இல்லையா?’

‘திரும்பிப் பார்க்கலாமா?’

‘வேண்டாம்... பார்த்தா தப்பா நெனப்பான். நான் ஏதோ சிக்னல் கொடுக்கிறேன்னு நினைச்சுப்பான்.’

‘இல்ல... சும்மா ஒரு செகண்ட்... அவன் என்ன பண்றான்னு தெரிஞ்சுக்க...’

என் ஆர்வம் தாங்க முடியல.

நடக்கிறதை நிறுத்தாம... சும்மா எதோ சத்தம் கேட்ட மாதிரி... லேசாத் தலையைத் திருப்பினேன்.

ஒரே ஒரு நொடிதான்.

என் கண்ணு அவனைக் கவ்விப் பிடிச்சுச்சு.

நான் நெனச்சது சரிதான்.

அவன் கண்ணு... நேரா என் இடுப்புக்குக் கீழே... என் பின்னழகையே வெறிச்சுப் பார்த்துக்கிட்டு இருந்துச்சு.

அவன் பார்வை அவ்ளோ தீவிரமா, அவ்ளோ பசியோட இருந்துச்சு.

"முழுங்கிடுவான் போல..."

நான் திரும்புன அந்த ஒரு நொடி... அவன் என்னைக் கவனிச்சுட்டான்.

"பக்"குனு திருடனைப் பிடிச்ச மாதிரி ஆயிடுச்சு அவனுக்கு.

அவன் உடனே பதறிப்போய், பார்வையைத் திருப்பினான்.

திடீர்னு செவுத்துல எதோ பல்லி ஓடுறதைக் கவனிக்கிற மாதிரி, இல்லன்னா படியைப் பார்க்குற மாதிரி ஒரு டம்மி ஆக்டிங் கொடுத்தான்.

எனக்குச் சிரிப்பு வந்துச்சு.

‘மாட்டிட்டியா மவனே...’

மனசுக்குள்ள ஒரு சின்னத் திமிர்.

‘பார்த்தியா... நீ எவ்ளோ பெரிய ஆம்பளையா வேணா இரு... என்னைத் தூக்குற அளவுக்கு பலசாலியா இரு... ஆனா என் அழகுக்கு முன்னாடி நீ வெறும் பூச்சி.’

அந்த எண்ணம் எனக்கு ஒரு கிக்கைக் கொடுத்துச்சு.

கூடவே ஒரு வெட்கமும் வந்துச்சு.

‘சீ... என் பின்னால ஒருத்தன் ஜொள்ளு விடுறதை ரசிக்கிறியேடி...’

நான் அவனைக் கண்டுக்காத மாதிரி, முகத்தைத் திருப்பிக்கிட்டு மறுபடியும் நேரா நடந்தேன்.

ஆனா இப்போ என் நடையில இன்னும் கொஞ்சம் வேகம், இன்னும் கொஞ்சம் கம்பீரம்.

என் பிளாட் கதவு வந்துச்சு.

சாவியை எடுத்துத் திறந்தேன்.

"க்ளிக்"னு சத்தம் கேட்டுச்சு.

கதவைத் தள்ளித் திறந்தேன்.

உள்ளே இருட்டா இருந்துச்சு. சாயங்கால நேரம்ங்கிறதால வீட்டுக்குள்ள நிழல் விழுந்திருந்துச்சு.

நான் உள்ளே காலை வெச்சேன்.

திரும்பாமலே சொன்னேன்.

"உள்ள வா."

குரல் கொஞ்சம் கரகரப்பா வந்துச்சு.

நான் செருப்பைக் கழட்டி ஓரமா விட்டேன்.

ஸ்விட்ச் போர்டைத் தேடி லைட்டைப் போட்டேன்.

"டக்"

ஹால் வெளிச்சமாச்சு.

நான் உள்ளே நுழைஞ்சதும், என் வீட்டுக்கே உரிய அந்த வாசனை... ஊதுவத்தி வாசம், பழைய புத்தக வாசம், அப்புறம் என் பவுடர் வாசம்... எல்லாம் கலந்து வந்துச்சு.

இது என் உலகம். என் கோட்டை.

இங்க நான், என் புருஷன், என் பையன் மட்டும்தான் இருப்போம்.

ஆனா இன்னைக்கு...

ஒரு அந்நியன்... ஒரு வாலிபன்... உள்ளே வர்றான்.

அதுவும் என் புருஷன் இல்லாத நேரத்துல.

நான் கதவைத் திறந்து வெச்சுட்டே, நேரா பூஜை அறைக்குப் போனேன்.

என் கை நடுங்குச்சு.

கையில இருந்த பிரசாதத் தட்டை, சாமி படத்துக்கு முன்னாடி வெச்சேன்.

"சாமி... என்னை மன்னிச்சுடு..."

மனசுக்குள்ள ஒரு குரல் ஓடுச்சு.

"கோயிலுக்குப் போயிட்டு வந்து... நேரா வீட்டுக்கு ஒரு ஆம்பளையைக் கூட்டிட்டு வந்திருக்கியே... இது தப்பில்லையா?"

"இல்ல... சும்மா தண்ணி குடுக்கத்தானே..."

எனக்கு நானே சமாதானம் சொல்லிக்கிட்டேன்.

நான் திரும்பினேன்.

பிரகாஷ் வாசல்லயே நின்னான்.

செருப்பைக் கழட்டிட்டு, தயங்கித் தயங்கி உள்ளே வந்தான்.

அவன் கண்கள் வீட்டை ஒரு முறை சுத்திப் பார்த்துச்சு.

டிவி, சோஃபா, ஷோகேஸ் பொம்மைகள்... எல்லாத்தையும் ஒரு ஆச்சரியத்தோட பார்த்தான்.

"இதுதான் என் ராணியோட அரண்மனை"ன்னு அவன் உள்வாங்குறான் போல.

அவன் பார்வை என் மேல பட்டது.

நான் இன்னும் அந்த பூஜை அறை வாசல்ல நின்னுக்கிட்டு இருந்தேன்.

என் பின்னல் முன்னாடி விழுந்து கிடந்துச்சு.

அந்த ஈர முடி என் சுடிதார் டாப்ல பட்டு, அந்த இடத்தை இன்னும் ஈரமாக்கிக்கிட்டு இருந்துச்சு.

மஞ்சள் சுடிதார்ல, நெத்தியில குங்குமத்தோட, நான் அவனுக்கு ஒரு குடும்பப் பெண்ணா, ஒரு மஹாலக்ஷ்மியாத் தெரிஞ்சிருப்பேன்.

அவன் என்னையப் பார்க்குற விதத்துல ஒரு பக்தி கலந்த ஆசை தெரிஞ்சுச்சு.

எனக்குக் கூச்சமா இருந்துச்சு.

இந்த அமைதி ஆபத்தானது.

"அங்கேயே நில்லு... ஹால்ல..."

நான் கையைக் காட்டினேன்.

"உட்காருன்னு சொல்லணும்... ஆனா சொன்னா அவன் உரிமையா சோஃபாவுல சாய்ஞ்சாலும் சாய்வான். வேண்டாம்."

"நான் போய் தண்ணி எடுத்துட்டு வரேன்."

அவன் தலையாட்டினான்.

"சரிங்க மேடம்."

அவன் குரல் மெதுவா ஒலிச்சுச்சு.

அவன் அங்கேயே நின்னான்.

அவன் உடம்புல இருந்து இன்னும் அந்த வியர்வை வாசம் அடிச்சுச்சு.

அது என் ஏசி ரூம் வாசனையோட கலந்து... ஒரு மாதிரி போதையை உண்டு பண்ணுச்சு.

நான் அவனைக் கடந்து கிச்சனை நோக்கி நடந்தேன்.

நான் நடக்கும்போது... அவன் கண்ணு என்னை விட்டு விலகலன்னு எனக்குத் தெரியும்.

என் மஞ்சள் நிற உருவம்... அந்த ஹால்ல நகர்றத அவன் இமைக்காம ரசிப்பான்.

கிச்சன் வாசல்படியைத் தாண்டும்போது... என் இதயத்துடிப்பு இன்னும் வேகமாச்சு.

'இப்போ நாங்க ரெண்டு பேர் மட்டும் தான்.'

'கதவு திறந்திருந்தாலும்... வெளிய யாருமில்ல.'

'அவன் நினைச்சா என்ன வேணா பண்ணலாம்.'

'நான் நினைச்சா என்ன வேணா பண்ணலாம்.'

அந்த எண்ணம்... ஒரு பயங்கரமான சுதந்திரத்தைக் கொடுத்துச்சு.

நான் ஃப்ரிட்ஜை நோக்கிப் போனேன்.

தண்ணி பாட்டிலை எடுக்கக் கை நீட்டினேன்.

என் கை விரல்கள் ஜில்லுனு இருந்த அந்த பாட்டிலைத் தொட்டது.

ஆனா என் மனசு... ஹால்ல நிக்கிற அந்த அந்நிய மனுஷன் மேலேயே இருந்துச்சு.