இன்னும் எவ்வளோ நாள்தான் இப்படி தடவிகிட்டே இருக்கறது.

[Nsme]

லாவண்யா ஆபீஸிலிருந்து கிளம்பி, கீதா வீட்டிற்கு வந்தாள். வரும் வழியிலேயே அவளது மனம் முழுக்க காலையில் நடந்த சம்பவங்களே ஓடிக்கொண்டிருந்தன. அருணின் அந்த முரட்டுத்தனமான அணைப்பு, அவனது பெரிய பூல் உள்ளே நுழைந்த வலி, பிறகு கிடைத்த சுகம்... எல்லாம் நினைவில் வந்து அவளைச் சிலிர்க்க வைத்தன.

அதே சமயம், கீதா அண்ணிக்கு எந்த சந்தேகமும் வந்துவிடக் கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தாள். மதியம் கிளம்பும்போது, அருணும் அவளும் சேர்ந்து பெட்ஷீட்டைச் சரி செய்து, பயன்படுத்திய காண்டம் கவர்கள், டிஷ்யூ பேப்பர்கள் அனைத்தையும் ஒரு பையில் போட்டு, வரும் வழியில் தூரமாக இருந்த ஒரு குப்பைத் தொட்டியில் வீசிவிட்டுத்தான் வந்திருந்தார்கள். அதனால் வீட்டில் எந்தத் தடயமும் இல்லை.

வீட்டிற்கு வந்ததும், கீதாவிடம் இயல்பாகப் பேசினாள். கீதாவும் தூக்கக் கலக்கத்தில் இருந்ததால் பெரிதாக ஒன்றும் கேட்கவில்லை. லாவண்யாவுக்கும் காலையில் வாங்கிய ஓழில் உடல் அசதியாக இருந்ததால், சீக்கிரமே படுத்துத் தூங்கிவிட்டாள்.

நடுராத்திரி 1 மணி இருக்கும்.

கீதாவின் போனில் வாட்ஸ்அப் மெசேஜ் சத்தம் கேட்டது. அது வரதன். ஆஸ்திரேலியாவில் அப்போது அதிகாலை நேரம். அவன் இன்னும் படுக்கையில்தான் இருந்தான்.

வரதன்: "ஹாய் செல்லம்... முழிச்சிருக்கியா?"

கீதா அப்போதுதான் பாத்ரூம் போய்விட்டு வந்திருந்ததால், லேசான விழிப்பில் இருந்தாள். மெசேஜ் பார்த்ததும் பதில் அனுப்பினாள்.

கீதா: "ம்ம்ம்... இப்பதான் பாத்ரூம் போயிட்டு வந்தேன். சொல்லுங்க."

சிறிது நேரம் டெக்ஸ்ட் (Text) செய்த பிறகு, வரதன் வீடியோ காலில் (Video Call) கூப்பிட்டான்.

கீதா பதறிப்போய், லாவண்யா முழித்துக்கொள்வாளோ என்று பயந்து, சத்தத்தைக் குறைத்துவிட்டு, பெட்டில் இருந்து எழுந்து தூரமாக இருந்த ஒரு சேரில் போய் உட்கார்ந்து பேசினாள்.

வரதன்: "ஹாய் டி... எப்படி இருக்க? சிட்னி (Sydney) செமையா இருக்குடி. ஆனா உன்னைத்தான் ரொம்ப மிஸ் பண்றேன்."

கீதா: "நானும்தான்ங்க. அங்க சாப்பாடு எல்லாம் எப்படி? ரூம் ஓகேவா?"

இருவரும் சிறிது நேரம் பொதுவான விஷயங்களைப் பேசினர். பிறகு வரதன் மெதுவாக விஷயத்துக்கு வந்தான்.

வரதன்: "லாவண்யா எப்படி இருக்கா? அவளுக்கு ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே?"

கீதா: "அவ நல்லா இருக்காங்க. ஆனா..." என்று இழுத்தாள்.

வரதன்: "என்ன ஆச்சு?"

கீதா: "இல்லங்க, நேத்து காலைல அவ ஃப்ரெண்ட் அருண்னு ஒருத்தன் வந்தான். அவளைக் கூட்டிட்டுப் போக. எனக்கு என்னமோ அவங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல ஏதோ இருக்குன்னு தோணுது. பையன் வேற நல்லா வாட்டசாட்டமா இருக்கான்."

வரதன்: "விடுடி... அதெல்லாம் அவ பர்சனல் விஷயம். நீயா எதையாவது கேட்டு, அவ கோவிச்சுகிட்டு வீட்டை விட்டுப் போயிட்டா உனக்குத்தான் கஷ்டம். தனியா இருக்கணும். அதனால கண்டுக்காத."

கீதா: "சரிங்க."

வரதன்: "சரி, அவ எங்க படுத்திருக்கா? காட்டு."

கீதா: "அவ பெட்ல தூங்கிட்டு இருக்கா. எதுக்குங்க?"

வரதன்: "சும்மா காட்டுடி. அவ எப்படித் தூங்குறானு பாக்கணும் போல இருக்கு."

கீதா: "சீ... என்னங்க இது? அவ தூங்கிட்டு இருக்கா. இப்ப போய்..."

வரதன்: "ப்ளீஸ் டி செல்லம்... பேக் கேமராவை (Back Camera) ஆன் பண்ணு. சும்மா ஒரு தடவை பாத்துக்கறேன்."

கீதா வேறு வழியில்லாமல், மனமில்லாமல் எழுந்து சென்று, பெட்டில் தூங்கிக்கொண்டிருந்த லாவண்யாவை நோக்கி கேமராவைத் திருப்பினாள்.

லாவண்யா ஒரு குட்டையான ஷார்ட்ஸ் மற்றும் ஸ்லீவ்லெஸ் டாப்ஸ் அணிந்து, போர்வையைப் போர்த்திக்கொண்டு ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தாள். ஆனால் தூக்கத்தில் புரண்டதால், போர்வை சற்றே விலகி, அவளது ஒரு கால் தொடை வரை வெளியே தெரிந்திருந்தது. அவளது வழுவழுப்பான, சதைப்பற்றுள்ள தொடை, பெட் லேம்ப் வெளிச்சத்தில் பளபளத்தது.

வரதன் அதைப் பார்த்ததும் மூச்சு வாங்கியது.

வரதன்: "ஆஹா... செம கட்டைடி இவ. அப்படியே ஜூம் (Zoom) பண்ணு செல்லம். அந்தத் தொடையை மட்டும் ஃபோகஸ் (Focus) பண்ணு."

கீதா முகம் சுளித்தாள். "என்னங்க இது... அவ உங்க தங்கச்சி முறை..."

வரதன்: "ஷ்ஷ்ஷ்... சத்தம் போடாத. அவ முழிச்சுக்கப் போறா. அப்படியே காட்டு."

வரதன் அந்த வீடியோவைப் பார்த்துக்கொண்டே, தன் பேண்ட்டுக்குள் கையை விட்டு, தன் பூலை உருட்ட ஆரம்பித்தான். அவனது முனகல் சத்தம் போனில் கேட்டது.

கீதா: "என்னங்க பண்றீங்க? நிறுத்துங்க... எனக்கு அசிங்கமா இருக்கு."

வரதன்: "நீயும் பாருடி... அவ தொடை எவ்வளவு ஷைனிங்கா (Shining) இருக்குனு. இதை நெனச்சுக்கிட்டே நான் முடிக்கப் போறேன். நீயும் என் கூடவே இரு."

கீதாவுக்கு ஒரு பக்கம் அருவருப்பாக இருந்தாலும், இன்னொரு பக்கம் தன் கணவன் வேறொரு பெண்ணை நினைத்துச் சுயின்பம் செய்வதைப் பார்ப்பது ஒரு விசித்திரமான கிளர்ச்சியைக் கொடுத்தது.

கீதா: "ஏங்க என்னை இப்படி கெடுக்கறீங்க? அவ பாவம்ங்க..."

வரதன்: "ஆஆஆ... லாவண்யா... செமடி நீ..." என்று முனகிக்கொண்டே, வரதன் வேகமாக ஆட்டி, தன் விந்தை வெளியேற்றினான். அவன் முகம் வியர்த்திருந்தது.

வரதன்: "அப்பாடா... இப்பத்தான் நிம்மதியா இருக்கு. சரி செல்லம், கொஞ்ச நேரம் கழிச்சி நான் ஆபீஸ்க்கு கிளம்புறேன். நீ நிம்மதியா தூங்கு. பை."

வரதன் காலைத் துண்டித்தான்.

கீதா சிறிது நேரம் அப்படியே நின்றாள். பிறகு மெதுவாகச் சென்று, லாவண்யாவின் அருகில் படுத்தாள். அவளது திறந்திருந்த தொடையைப் போர்வையால் மூடிவிட்டு, ஒரு பெருமூச்சுடன் தூங்கினாள்.