Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 49:


நான் அந்தப் போட்டோவை அனுப்பிட்டேன். என் விரல் 'Send' பட்டனைத் தொட்டதும், நெஞ்சுக்குள்ள ஒரு பெரிய அணை உடைஞ்ச மாதிரி 'தட தட'ன்னு அடிச்சுக்கிச்சு.

போட்டோ டெலிவரி ஆயிடுச்சு (Double Tick). ஆனா அவன்கிட்ட இருந்து எந்த ரியாக்ஷனும் இல்ல.

ஒரு செகண்ட்... அஞ்சு செகண்ட்... பத்து செகண்ட்...

அவன் ஆன்லைன்லதான் இருக்கான். "Online"ன்னு மேல காட்டுது. ஆனா ப்ளூ டிக் விழல. டைப் பண்ற அறிகுறியும் இல்ல.

என் கை லேசா வேர்க்க ஆரம்பிச்சுடுச்சு. அந்த நைட்டில என் உடம்பு ஜில்லுனு ஆச்சு.

'ஏன் பார்க்கல? பார்த்துட்டானா? ஒருவேளை ஜூம் (zoom) பண்ணிப் பார்க்குறானா? இல்ல யாருக்காவது காட்டிடுவானோ?'

பயம் வயித்தைக் கலக்குச்சு. என்னால அந்த அமைதியைத் தாங்க முடியல. உடனே டைப் பண்ணினேன்.

பவித்ரா: ஹலோ?

பவித்ரா: இருக்கியா இல்லையா?

பவித்ரா: பார்த்தியா? ஏன் ரிப்ளை பண்ணல?

(இப்போதான் 'Blue Tick' விழுந்துச்சு. உடனே 'Typing...'ன்னு காட்டுச்சு. ஆனா அவன் டைப் பண்றான்... நிறுத்துறான்... மறுபடியும் டைப் பண்றான். எனக்குப் பித்து பிடிக்காத குறைதான்.)

பவித்ரா: பிரகாஷ்! என்ன பண்ற? உடனே டெலிட் பண்ணு!

பவித்ரா: பதில் சொல்லு மொதல்ல!

(கடைசியா அவன்கிட்ட இருந்து ரிப்ளை வந்துச்சு.)

பிரகாஷ்: மேடம்... ஒரு நிமிஷம் மேடம்...

பிரகாஷ்: என் கை நடுங்குது மேடம்... என்னால டைப் கூட பண்ண முடியல.

பவித்ரா: எதுக்கு நடுங்குது? சீக்கிரம் டெலிட் பண்ணுன்னு சொன்னேன்!

பிரகாஷ்: பண்ணிட்டேன் மேடம்... சத்தியமா பண்ணிட்டேன். ஆனா...

பவித்ரா: ஆனா என்ன?

பிரகாஷ்: ஆண்டவா... நீங்களா இது?

பிரகாஷ்: எனக்கு நம்பவே முடியல மேடம்... நிஜமாவே ஒரு மார்பிள் சிலை மாதிரி நிக்கிறீங்க.

பிரகாஷ்: அந்தப் பச்சை கலர்... அது உங்க உடம்பு மேல ஒட்டிட்டு இருக்கிற விதம்... ஐயோ மேடம்.

பவித்ரா: போதும்... ரொம்ப பேசாத. போட்டோவை அழிச்சியா இல்லையா?

பிரகாஷ்: மனசே இல்லாம அழிச்சுட்டேன் மேடம். ஆனா அது என் கண்ணுக்குள்ள ஒட்டிக்கிச்சு.

பிரகாஷ்: நீங்க ஏன் முகத்தை மறைச்சிருக்கீங்க... உங்க கழுத்து... உங்க ஷோல்டர் (shoulder)... அதுல தெரியுற அந்த கலர்...

பிரகாஷ்: "பெர்ஃபெக்ட்" (Perfect). ஒரு குறை கூட இல்ல மேடம். அந்த நைட்டிக்குள்ள உங்க உடம்புவாகு... ஒரு ஓவியம் மாதிரி இருக்கு.

பவித்ரா: சீ... நான் ஏதோ உனக்கு உதவலாம்னு பார்த்தா, நீ ரொம்பப் பேசுற.

(அவன் 'சிலை'ன்னு சொன்னது, என் உடம்புவாகைப் பத்திப் பேசுனது... எனக்குள்ள ஒரு சின்ன சந்தோஷத்தைக் குடுத்துச்சு. என் உதட்டுல ஒரு சின்னச் சிரிப்பு வந்துச்சு, ஆனா அதை மெசேஜ்ல காட்டிக்கல.)

பிரகாஷ்: இது உதவி இல்ல மேடம்... இது உயிர் பிச்சை. எனக்குக் காய்ச்சலே போயிடுச்சு.

பிரகாஷ்: ஆனா மேடம்... ஒரு சின்ன வருத்தம்.

பவித்ரா: இப்போ என்ன குறை கண்டுபுடிச்ச?

பிரகாஷ்: அந்தப் படத்துல எல்லாம் இருக்கு மேடம். உங்க அழகு, அந்த நைட்டி, உங்க ஷேப்... எல்லாம் இருக்கு. ஆனா "உயிர்" இல்ல.

பவித்ரா: உயிர் இல்லையா? என்ன உளறுற?

பிரகாஷ்: முகம்தான் மேடம் உயிர். நீங்க கையை வெச்சு மறைச்சுட்டீங்க.

பிரகாஷ்: அந்த அழகான சிலைக்கு உயிர் வேணும் மேடம். உங்க முகத்தைப் பார்க்காம அது முழுமை அடையல.

பவித்ரா: அதெல்லாம் முடியாது. இதுவே பெரிய விஷயம். இதுக்கு மேல கேட்காதே.

பிரகாஷ்: ப்ளீஸ் மேடம்... ப்ளீஸ்... முகம் தெரியலைன்னதும் என் மனசுக்குள்ள அவ்ளோ ஏக்கம்.

பிரகாஷ்: என் ராணியோட முழு தரிசனம் எனக்குக் கிடைக்காதா? நான் அவ்ளோ பாவமா?

பவித்ரா: நீ ரொம்ப அடம் பண்ற பிரகாஷ். நான் kalyanam aanava?

பிரகாஷ்: சாரி மேடம், எனக்குத் தெரியும் மேடம். நான் சேவ் பண்ண மாட்டேன். ஸ்கிரீன்ஷாட் எடுக்க மாட்டேன்.

பிரகாஷ்: என் கண்ணால பார்த்துட்டு, மனசுல பதிச்சுட்டு, அடுத்த செகண்டே அழிச்சிடுவேன். என்னை நம்புங்க மேடம்.

பிரகாஷ்: அந்தக் கையை எடுத்துட்டு... தலை நிமிர்ந்து... உங்க முகத்தோட சேர்த்து உங்களை முழுசாப் பார்க்கணும். ப்ளீஸ்... இல்லைன்னா எனக்குத் தூக்கமே வராது மேடம். தவிச்சுட்டே இருப்பேன்.

அவன் கெஞ்சுன விதம்... அதுல இருந்த ஏக்கம்... என் மனசைக் கரைச்சுடுச்சு. எனக்கும் தோணுச்சு, 'முகம் தெரியாம அனுப்பினது எனக்கே திருப்தி இல்லதான். அவன் என்னையப் பார்க்கட்டும். முழுசாப் பார்த்து ரசிக்கட்டும்.'

பவித்ரா: சரி. ஆனா இதுதான் கடைசி. இதுக்கு மேல ஒரு வார்த்தை எக்ஸ்ட்ரா பேசின, உன்னை ப்ளாக் பண்ணிடுவேன்.

பிரகாஷ்: சத்தியமா மேடம்! நீங்க அனுப்புங்க... நான் மூச்சு கூட விடமாட்டேன்.

நான் மறுபடியும் எழுந்து, கண்ணாடி முன்னாடி நின்னேன். இந்தத் தடவை, என் முடியை ஒருபக்கமா ஒதுக்கிவிட்டேன். அந்த மெல்லிய நைட்டி என் உடம்போட வளைவுகளைத் தழுவிட்டு இருந்துச்சு. உள்ளே எதுவும் போடாததால, என் மார்பு கூரான வடிவத்தோடவும், என் இடுப்பு வளைவும் அப்பட்டமாத் தெரிஞ்சுச்சு.

கேமராவை நேரா வெச்சேன். ஒரு சின்ன, மர்மமான சிரிப்போட... "இதை வெச்சுக்கோடா"ன்னு மனசுக்குள்ள நெனச்சுக்கிட்டு க்ளிக் பண்ணினேன்.

பவித்ரா: (ஃபுல் சைஸ் போட்டோவை அனுப்பினேன் - முகம், உடல் எல்லாம் தெரியுற மாதிரி)

பவித்ரா: பார்த்துட்டு உடனே டெலிட் பண்ணு.

சென்ட் பண்ணிட்டேன். உடனே ப்ளூ டிக் விழுந்துச்சு. இந்தத் தடவை அவன் பதிலே பேசல. கொஞ்ச நேரம் டைப்பிங் மட்டும் காட்டுச்சு.

பிரகாஷ்: ...............

பிரகாஷ்: ஆண்டவா...!

பிரகாஷ்: மேடம்... இது... இது நிஜமாவே நீங்கதானா?

பிரகாஷ்: என் கண்ணையே என்னால நம்ப முடியல. எவ்ளோ அழகு... எவ்ளோ அழகு...

பவித்ரா: போதும். டெலிட் பண்ணியாச்சா?

பிரகாஷ்: ஒரு நிமிஷம் மேடம்... ப்ளீஸ்... என் கை இன்னும் நடுங்குது. என்னால கண்ணை எடுக்க முடியல.

பிரகாஷ்: அந்தப் பச்சை கலர் துணிக்குள்ள... நீங்க ஒரு ரோஜாப் பூ மாதிரி நிக்கிறீங்க.

பிரகாஷ்: உங்க கழுத்துல ஆரம்பிச்சு... அந்த நைட்டி உங்க நெஞ்சு மேல படிஞ்சிருக்கிற விதம்... ஐயோ...

(அவன் எதைப் பார்க்குறான்னு எனக்குத் தெளிவாத் தெரிஞ்சுச்சு. அவன் என் மார்பைப் பத்திதான் பேசுறான்.)

பவித்ரா: நீ எதைப் பார்க்குறன்னு எனக்குத் தெரியும். கண்ணை மூடு முதல்ல.

பிரகாஷ்: கண்ணை மூடினா... இன்னும் தெளிவாத் தெரியுது மேடம்.

பிரகாஷ்: அந்த நைட்டிக்குக் கொடுத்து வச்சிருக்கணும். அது உங்க உடம்பை அப்படியே இறுக்கிக் கட்டிப் புடிச்சுட்டு இருக்கு.

பிரகாஷ்: உங்க இடுப்பு மேல அது ஒட்டிட்டு இருக்கிறதப் பார்க்கும்போது... நான் அந்தத் துணியா மாறியிருக்கக் கூடாதான்னு தோணுது.

பவித்ரா: நீ ரொம்பக் கவிதை பேசுற. இது ஆபத்து. நிறுத்து.

பிரகாஷ்: ஆபத்துதான் மேடம். உங்க அழகு ஒரு நெருப்பு மாதிரி. என்னைய எரிக்குது.

பிரகாஷ்: உங்க கால்கள்... தரையில நிக்கிற விதம்... அவ்ளோ கம்பீரம். அவ்ளோ அழகு. மேலிருந்து கீழ வரைக்கும்... ஒரு குறை கூட இல்ல. "Perfect Structure" மேடம்.

பவித்ரா: நான் சாதாரணமாத்தான் நிக்கிறேன். நீதான் எதையோ கற்பனை பண்ற.

பிரகாஷ்: இல்ல மேடம். சாதாரணமா இல்ல.

பிரகாஷ்: அந்த நைட்டி அவ்ளோ மெல்லிசா இருக்கிறதால... உள்ளுக்குள்ள இருக்கிற அந்த "வெளிச்சம்" வெளிய தெரியுது.

(அவன் 'வெளிச்சம்'னு சொல்றது என் ஸ்கின் டோன். அந்தத் துணிக்குள்ள என் கால்களோட வடிவம், என் உடம்போட நிறம் தெரியுதுன்னு நாசூக்கா சொல்றான். என் உடம்புல ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடுச்சு.)

பவித்ரா: சீ... நீ ரொம்ப டீப்பா (deep) பார்க்குற. டெலிட் பண்ணிட்டியா இல்லையா?

பிரகாஷ்: பண்ணிட்டேன் மேடம். மனசு இல்லாம பண்ணிட்டேன்.

பிரகாஷ்: ஆனா, அந்தப் படம் இப்போ என் ரத்தத்துல கலந்துடுச்சு. இனிமே அது அழியாது.

பவித்ரா: நீ சும்மா டயலாக் விடுற.

பிரகாஷ்: இல்ல மேடம். நிஜமா.

பிரகாஷ்: இந்த உலகத்துலையே நீங்கதான் அழகு. ஆனா என் கைல கிடைச்சிருந்தா...

பவித்ரா: கிடைச்சிருந்தா? என்ன பண்ணுவ?

(நானே அவனுக்குத் தீனி போடுறேன். எனக்கே இது ஆச்சரியமா இருந்துச்சு. ஆனா கேட்கணும்னு ஆசை.)

பிரகாஷ்: நான் உங்களைத் தரையில நடக்கவே விடமாட்டேன் மேடம்.

பிரகாஷ்: கையிலயே தாங்குவேன். உங்க அழகை ஒவ்வொரு இன்ச்சா ரசிப்பேன்.

பிரகாஷ்: அந்த நைட்டிக்குள்ள இருக்கிற ஒவ்வொரு வளைவையும் கும்பிடுவேன். ராணி மாதிரி பார்த்துப்பேன்.

பவித்ரா: நீ ரொம்ப ஓவராப் பேசுற பிரகாஷ். இது தப்பு.

பிரகாஷ்: மனசுல இருக்கிறதச் சொல்றேன் மேடம். தப்புன்னா மன்னிச்சிடுங்க.

பிரகாஷ்: ஆனா, அந்தப் போட்டோல உங்க கண்கள்... அது என்கிட்ட ஏதோ சொல்லுது மேடம்.

பவித்ரா: என்ன சொல்லுது?

பிரகாஷ்: "என்னை ரசிடா... என்னைப் பாருடா..." அப்படின்னு சொல்ற மாதிரி இருக்கு. அதுல ஒரு போதை இருக்கு மேடம்.

பவித்ரா: சேச்சே! நான் அப்படி எல்லாம் நெனக்கல. நீயா எதையாவது நெனச்சுக்காத.

பிரகாஷ்: நீங்க நெனக்கல. ஆனா உங்க அழகு அதைச் சொல்லுது.

பிரகாஷ்: மேடம்... நோட் பண்ணீங்களா? உங்க முடியை அள்ளி முடிஞ்சிருக்கீங்க... ஆனா அதுலருந்து ஒரு முடி வழிஞ்சு உங்க கழுத்துல விழுந்திருக்கு...

பவித்ரா: இல்லையே. நான் கவனிக்கல.

பிரகாஷ்: நான் கவனிச்சேன். அந்த முடி கொடுத்து வச்சது. அது உங்க கழுத்தைத் தொட்டுக்கிட்டு இருக்கு. வழுக்கிக்கிட்டு போகுது.

பவித்ரா: நீ ரொம்ப உன்னிப்பாப் பார்க்குற. பயமா இருக்கு உன்ன பார்த்தா.

பிரகாஷ்: ரசிக்கிறவனுக்குத்தான் மேடம் அந்த நுண்ணறிவு வரும்.

பிரகாஷ்: உங்க நைட்டி கலர்... லைட் க்ரீன்... அது உங்க உடம்பு கலரோட சேரும்போது... ஒரு தனி அழகு.

பவித்ரா: அது பழைய நைட்டி பிரகாஷ். புதுசு இல்ல.

பிரகாஷ்: பழசுனாலும்... அது உங்க மேல இருக்கிறதால புதுசா மின்னுது மேடம்.

பிரகாஷ்: அதுவும், உள்ள "எதுவும்" போடாம...

பவித்ரா: பிரகாஷ்! நிறுத்து!

பவித்ரா: நீ எல்லை மீறுறே! வாயை அடக்கு.

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். சாரி. மன்னிச்சுடுங்க.

பிரகாஷ்: ஆனா, அந்த "உண்மை"தான் அந்தப் படத்தோட ஹைலைட் (highlight).

பிரகாஷ்: அந்த சுதந்திரம்... உங்க உடம்பு காத்துல சுவாசிக்கிற அந்த உணர்வு... அதைப் பார்க்கும்போது எனக்கும் மூச்சு முட்டுது.

பவித்ரா: உனக்கு மூச்சு முட்டுறதுக்கு நான் ஒண்ணும் பண்ண முடியாது.

பிரகாஷ்: நீங்க ஒண்ணும் பண்ண வேண்டாம் மேடம். நீங்க அங்க நின்னாலே போதும்.

பிரகாஷ்: இப்போ நீங்க என்ன பண்ணிட்டு இருக்கீங்க? இன்னும் அங்கேயேதான் நிக்கிறீங்களா?

பவித்ரா: இல்ல. வந்து சோஃபால உக்காந்துட்டேன்.

பிரகாஷ்: ஓ... சோஃபாலயா...

பிரகாஷ்: எப்படிக் கால் மேல கால் போட்டு உக்காந்திருக்கீங்களா?

பவித்ரா: ஆமாம். ஏன்?

பிரகாஷ்: சும்மா கற்பனை பண்ணிப் பார்த்தேன் மேடம்.

பிரகாஷ்: நீங்க உக்காந்தா... அந்த நைட்டி கொஞ்சம் மேலே ஏறியிருக்கும்... உங்க கால் நல்லா தெரியும்...

பவித்ரா: நீ இப்போ இங்க இல்ல பிரகாஷ். கற்பனைய நிறுத்திக்கோ.

பிரகாஷ்: கற்பனைக்குத் தடை இல்லையே மேடம்.

பிரகாஷ்: உங்க கால்கள் ரொம்ப அழகா இருக்கும்னு எனக்குத் தெரியும். அன்னைக்கு லிஃப்ட்ல பார்த்தப்போவே நெனச்சேன்.

பவித்ரா: லிஃப்ட்ல நீ என்ன பார்த்த? இருட்டாத்தானே இருந்துச்சு?

பிரகாஷ்: இருட்டுலயும் வைரம் ஜொலிக்கும் மேடம்.

பிரகாஷ்: நீங்க பாவாடையைக் கழட்டிப் போட்டப்போ... உங்க கால்கள்... அது ஒரு மின்னல் மாதிரி பளிச்சுன்னு இருந்துச்சு.

பவித்ரா: ? (ஸ்மைலி அனுப்பினேன்). நீ எதையும் மறக்க மாட்ட போல.

பிரகாஷ்: சாகுற வரைக்கும் மறக்க மாட்டேன் மேடம்.

பிரகாஷ்: அது என் வாழ்க்கையோட பொக்கிஷம்.

பவித்ரா: சரி, விடு. இப்போ மணி என்னாச்சுன்னு தெரியுமா? போய் ரெஸ்ட் எடு.

பிரகாஷ்: மணி பார்க்க யாருக்கு நேரம் இருக்கு மேடம்? உங்க அழகைப் பார்த்தாலே நேரம் நின்ன மாதிரி இருக்கு.

பவித்ரா: ஐஸ் வைக்காதே.

பிரகாஷ்: ஐஸ் இல்ல மேடம். நெருப்பு.

பிரகாஷ்: எனக்குள்ள பத்தி எரியுது.

பவித்ரா: காய்ச்சல் சரியானா சரிதான்.

பிரகாஷ்: காய்ச்சல் போச்சு. ஆனா இந்த "வெறி" போகாது போல.

பவித்ரா: என்ன வெறி?

பிரகாஷ்: உங்களைப் பார்க்கணும்... பேசணும்... ரசிக்கணும்ங்கிற வெறி. உங்க பக்கத்துல இருக்கணும்ங்கிற வெறி.

பவித்ரா: நான் இப்போ பேசிட்டுத்தானே இருக்கேன். இது போதாதா?

பிரகாஷ்: இது பத்தல மேடம்.

பிரகாஷ்: நேர்ல பார்க்கணும் போல இருக்கு.

பவித்ரா: நாளைக்குத்தான் பார்க்க முடியும். அதுவும் தூரத்துல இருந்து.

பிரகாஷ்: ம்ம்... தூரத்துல இருந்து.

பிரகாஷ்: ஆனா என் மனசு இப்போ உங்க பக்கத்துல, அந்த சோஃபாவுல, உங்க கால்டியில உக்காந்திருக்கு.

பவித்ரா: கால்டியிலயா? என்ன பேசுற?

பிரகாஷ்: ஆமா மேடம். உங்க காலுக்கு அடியில உக்காந்து, உங்களை அண்ணாந்து பார்க்கணும்.

பிரகாஷ்: அந்த நைட்டிக்குள்ள தெரியுற உங்க அழகை... கீழ இருந்து பார்க்கணும்.

பவித்ரா: பிரகாஷ்... நீ ரொம்ப மோசம்.

பிரகாஷ்: ரசனை மேடம். பக்தி.

பவித்ரா: பக்தியா? இது அசிங்கம்.

பிரகாஷ்: தூய்மையான பக்தி மேடம். அது தப்பில்லையே. சாமி சிலைய ரசிக்கிற மாதிரி.

பவித்ரா: எனக்குத் தப்பாத் தெரியுது. ஆனா...

பிரகாஷ்: ஆனா?

பவித்ரா: ஆனா... நீ பேசுற விதம்... வித்தியாசமா இருக்கு.

பிரகாஷ்: புடிச்சிருக்கா மேடம்?

பவித்ரா: ம்ம்... பிடிக்கல, நீ ரொம்ப அட்வான்டேஜ் எடுத்துக்குற.

(உண்மையை ஒத்துக்கல. ஆனா எனக்குள்ள ஒரு நடுக்கம்.)

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். அட்வான்டேஜ் எடுக்க மாட்டேன், ஆனா என் ஹார்ட்டும் கையும் என் பேச்சைக் கேட்க மாட்டேங்குது..

பிரகாஷ்: ஆனா, நீங்க என்மேல கோவப்படலன்னாலே எனக்குச் சந்தோஷம்.

பவித்ரா: நான் கோவப்படல. ஆனா பயப்படுறேன்.

பிரகாஷ்: பயப்படாதீங்க மேடம். நான் இருக்கேன்.

பிரகாஷ்: நான் உங்களைக் காவல் காப்பேன்.

பவித்ரா: யார்ட்ட இருந்து? உன்கிட்ட இருந்தா?

பிரகாஷ்: ஹாஹா. ஆமாம். என்கிட்ட இருந்தும் தான். யாரா இருந்தாலும் தான்.

பிரகாஷ்: ஆனா இப்போ நான் ரொம்ப பாவம் மேடம்.

பவித்ரா: ஏன்? என்னாச்சு?

பிரகாஷ்: தனிமை மேடம்.

பிரகாஷ்: நீங்க அங்க ராணி மாதிரி இருக்கீங்க. நான் இங்க... ஒரு சின்ன ரூம்ல... தனியா... யாருமே இல்லாம.

பவித்ரா: பாவம் தான். சாப்டியா?

பிரகாஷ்: பசி இல்ல மேடம். வயிறு நெறைஞ்சிடுச்சு.

பவித்ரா: எதால?

பிரகாஷ்: உங்க அழகால. உங்க போட்டோவைப் பார்த்ததால.

பவித்ரா: மறுபடியும் ஆரம்பிக்காதே.

பிரகாஷ்: சரி மேடம். ஆனா, நான் இப்போ எப்படி இருக்கேன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா?

பவித்ரா: எப்படி இருக்க?

பவித்ரா: வேண்டாம். தேவையே இல்ல.

நான் மெசேஜ் டைப் பண்ணி முடிக்குறதுக்குள்ளயே, என் போன்ல ஒரு போட்டோ வந்து விழுந்துச்சு.

பிரகாஷ்: (Photo Sent)

நான் அதை ஓப்பன் பண்ணினேன்.

அது அவனோட சின்ன ரூம். வெளிச்சம் கம்மியா, மங்கலா இருந்துச்சு. ஒரு பழைய கட்டில். பெயிண்ட் உரிஞ்ச அழுக்கான சுவர்.

அவன் படுத்திருந்தான். சட்டை போடல. அவன் மேல எந்தப் போர்வையும் இல்ல.

அவன் கையைத் தலைக்கு அடியில வெச்சுக்கிட்டு, கேமராவைப் பார்த்து ஒரு ஏக்கமான பார்வை பார்த்திருந்தான். அவன் முகம் சோர்வா, பாவமாத் தெரிஞ்சுச்சு. உண்மையிலேயே காய்ச்சல் வந்தவன் மாதிரிதான் இருந்தான்.

அவன் ஒரு பழைய, நிறம் மங்குன, இடுப்புல லூசா இருக்குற ஒரு பேன்ட் போட்டிருந்தான்.

மேலோட்டமாப் பார்த்தா, அது ஒரு சாதாரண போட்டோதான். ஒரு ஏழை செக்யூரிட்டி கார்ட் அவனோட ரூம்ல படுத்திருக்கான்.

ஆனா...

என் கண்ணு, அவன் முகத்தைத் தாண்டி, அவன் உடம்பைத் தாண்டி, கீழ இறங்குச்சு.

அவன் இடுப்புப் பகுதிக்கு.

அந்தப் பழைய பேன்ட் துணி ரொம்ப மெல்லிசா, நைஞ்சு போயிருந்துச்சு.

அதுக்குள்ள...

ஒரு பெரிய மேடு. ஒரு கூடாரம் மாதிரி.

அது சாதாரண மடிப்பு இல்ல. அது ஒரு தடிமனான, நீளமான வீக்கம்.

அவன் சுண்ணி.

அது விறைச்சுப் போய், அந்தப் பழைய துணியை முட்டிக்கிட்டு, "என்னை வெளிய விடு"ன்னு சொல்ற மாதிரி ஒரு பெரிய பள்ளத்தை (dent) உண்டாக்கியிருந்துச்சு.

அது இடது பக்கமாச் சாய்ஞ்சு, அந்தப் பேன்ட் துணியை இழுத்துப் பிடிச்சுக்கிட்டு, ஒரு மலைப்பாம்பு சுருண்டு படுத்திருக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு.

அதன் வடிவம்... அதோட சைஸ்... அவ்ளோ தெளிவாத் தெரிஞ்சுச்சு.

லிஃப்ட்ல நான் எதைத் தொட்டேனோ, எதை என் கையால பிடிச்சேனோ... அது இப்போ என் கண்ணு முன்னாடி, அந்தப் போட்டோல, ஒரு துணிக்கு அடியில மறைஞ்சிருந்தாலும், மறக்க முடியாம உப்பிக் கிடந்துச்சு.

நான் அதிர்ச்சியில உறைஞ்சு போயிட்டேன்.

என் கண்ணை அந்த இடத்தை விட்டு எடுக்கவே முடியல. என் மூச்சு நின்னுடுச்சு.

'இவன்... இவன் வேணும்னேதான் இதை அனுப்பியிருக்கான். இது அசிங்கம் இல்லன்னு அவனுக்கு நினைப்பு போல... ஆனா இது..'

என் வாய் அடைச்சுப் போச்சு. என் உடம்புல ஒரு மின்னல் வெட்டுச்சு.

என்ன ரிப்ளை பண்றதுன்னே தெரியாம, அந்தப் போட்டோவையே வெறிச்சுப் பார்த்துக்கிட்டு, நான் அப்படியே சிலையாய் நின்னேன்.