Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 45:

அவன் கடைசியா அனுப்புன மெசேஜை மறுபடியும் படிச்சுப் பார்த்தேன். 'நான் பார்த்த பொண்ணுங்கள்லயே நீங்கதான் ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க. நீங்க என் ஏஞ்சல் மேடம்.' என் புருஷனுக்குச் சொந்தமா இருக்க வேண்டிய மனசுல, இப்போ அவனோட வார்த்தைகள் சூடா ஒரு தழும்பாப் பதிஞ்ச மாதிரி இருந்துச்சு. என்னோட ஈகோவுக்கு அது ஒரு திருப்தியக் குடுத்தாலும், என்னோட மனசாட்சி உள்ளுக்குள்ள என்னை அடிச்சுச்சு.

எனக்கு உடம்பெல்லாம் ஒரே உஷ்ணம். ஆனா, அது ஆசையா, இல்ல வெட்கமான்னு புரியாம ஒரு மாதிரி குழம்பிப் போச்சு.

நான்: போதும் புகழறது, பிரகாஷ். நிறுத்து இப்போ. நான் ஒண்ணும் ஏஞ்சல் கிடையாது.

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். நீங்க எப்பவும் ராணிதான். அப்புறம் என் தேவதை. நான் உண்மையை மட்டும்தான் பேசுவேன்.

நான்: நீ கொஞ்சம் ஓவராத்தான் பேசுற. நீ நல்ல ஃப்ரெண்டா இருப்பேன்னு சத்தியம் பண்ணினியே. ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்டு, கல்யாணம் ஆன பொண்ணுகிட்ட, இப்படிப் பேச மாட்டான்.

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். நான் ஃப்ரெண்டா இருக்கத்தான் ட்ரை பண்றேன். ஆனா, என் மனசு இன்னைக்கு எனக்கு ஃப்ரெண்டா இல்ல. அது பாக்குற எல்லாத்தையும் பேசிடுது.

நான்: இப்போ உன் மனசு என்ன பாக்குது? நான் சும்மா ஒரு பழைய நைட்டிதான் போட்டுருக்கேன். இதுல என்ன அழகு இருக்கு?

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். அது பொய். அந்த நைட்டி ரொம்ப லக்கி. அதுதான் என் தேவதையைத் தாங்கிட்டு இருக்கு.

நான்: சும்மா லூசு மாதிரிப் பேசாதே.

பிரகாஷ்: இதுதான் உண்மை. நான் அந்தக் காட்டனா இருக்கணும்னு ஆசைப்படுறேன், மேடம்.

என் நெஞ்செல்லாம் சட்டெனச் சிவந்து போச்சு. 'நான் அந்தக் காட்டனா இருக்கணும்.' எவ்வளவு ஓப்பனா, உரிமையோட பேசுறான்! ஆனா, அவனோட அந்த ஆசை அப்புறம் அந்தப் பேச்சு, எனக்குள்ள ஒரு போதையைக் குடுத்துச்சு.

நான்: நீ ஒரு ரொம்ப பேட் இன்புளூயன்ஸ் பிரகாஷ். நான் உன்கூடப் பேசவே கூடாது.

பிரகாஷ்: அப்படிச் சொல்லாதீங்க மேடம். நான் உங்களுக்கு ரெஸ்பெக்ட் குடுக்கிறேன், அவ்வளவுதான். நீங்க அதுக்குத் தகுதியானவங்க. உங்க அழகை நான் பார்க்கிறேன்.

நான்: என் அழகு எனக்குத்தான். ஒரு செக்யூரிட்டிக்கு இல்லை.

பிரகாஷ்: உங்க அழகு பௌர்ணமி நிலா மாதிரி மேடம். அதை யாரும் சொந்தம் கொண்டாட முடியாது. அது எல்லாருக்காகவும் பிரகாசமா இருக்கும்.

நான்: அப்போ, ஆகாயத்துல இருக்கிற நிலாவைப் பாரு. போன்ல இல்ல.

பிரகாஷ்: ஆகாயத்துல இருக்கிற நிலா ரொம்பத் தூரத்துல இருக்கு மேடம். நைட்டி போட்டிருக்கிற நிலா இப்போ என்கூடப் பேசிட்டு இருக்கு. என்னால உங்க டி.பி-யை பார்க்காம இருக்கவே முடியல.

எனக்கு அந்த டி.பி-யை டெலிட் பண்ணலாமான்னு நெனச்சேன். ஆனா, நான் பண்ண மாட்டேன். அவன் அதப் பார்க்கணும். புகழணும்.

நான்: என் டி.பி-ய பார்க்காதே. நான் இப்போ அத ரிமூவ் பண்ணப் போறேன்.

பிரகாஷ்: ப்ளீஸ் மேடம், பண்ணாதீங்க! நான் நாளைக்கு உங்க முகத்தைப் பார்க்கிற வரைக்கும் அதுதான் என் சக்தி.

நான்: நான் இப்போதான் என் முகத்த முழுசா உனக்குக் காட்டினேன்னு சொன்னியே? உனக்கு நல்ல மெமரி இருக்கில்ல?

பிரகாஷ்: ஆமாம் மேடம். ஒவ்வொரு கோடும் எனக்கு ஞாபகம் இருக்கு. ஆனா, இருட்டுல இருந்த ஞாபகத்தைவிட, ரியல் போட்டோதான் ரொம்பப் பெட்டர்.

நான்: இருட்டா இருந்தாலும், வெளிச்சமா இருந்தாலும், போட்டோஸ் இனிமேல் கிடையாது. நீ சத்தியம் பண்ணினே.

பிரகாஷ்: தெரியும் மேடம். க்ளோஸ்-அப் போட்டோ எதுவும் நான் கேட்க மாட்டேன். ப்ராமிஸ்.

நான்: குட்.

பிரகாஷ்: ஆனா மேடம், ஒரு கேள்வி கேட்கலாமா? ஒரு ஃப்ரெண்டா கேட்கிறேன்.

நான்: சீக்கிரம் கேளு. நான் தூங்கப் போறேன். ரொம்ப லேட் ஆகுது.

பிரகாஷ்: நீங்க லிஃப்ட்ல இருந்தப்போ, கார்னர்ல நின்னுட்டு இருந்தீங்களே... உங்க சேலை வியர்வையில நனைஞ்சு போயிருந்துச்சு.

நான்: ஆமா, ரொம்பச் சூடா இருந்துச்சு. அதுக்கென்ன இப்போ?

பிரகாஷ்: நான் நெனச்சேன்... நீங்க ரொம்ப ஸ்ட்ராங் மேடம்.

நான்: ஸ்ட்ராங்கா? ஏன்? நான் கத்தாததுனாலயா?

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். ஏன்னா, அந்த ஊதாச் சேலை, ரொம்ப கனமா, ஈரமா இருந்தது. உள்ள நிறைய லேயர்ஸ் போட்டிருந்தீங்க. உங்களுக்கு மூச்சுத் திணறிச்சு.

நான்: ஆமாம், எனக்கு மூச்சுத் திணறிச்சு. அத நான் உன்கிட்டயே சொன்னேனே.

பிரகாஷ்: நீங்க உக்காந்து, ஹூக்ஸை அவிழ்த்தப்போ, உங்களுக்கு நிம்மதியா இருந்துச்சா மேடம்?

என் வயிறு டக்குனு சுருங்கிச்சு. அவனுக்கு எல்லாம் தெரிஞ்சிருக்கு. இருட்டுல நான் செஞ்ச அந்தச் சின்ன, பர்சனல் விஷயத்தை, இப்போ அவன் என்கிட்ட கன்ஃபார்ம் பண்ண ட்ரை பண்றான். நான் கண்டிப்பா கோபப்படணும்.

நான்: பிரகாஷ்! அதெல்லாம் உனக்குத் தேவையில்லாத விஷயம். நீ மறுபடியும் இன்டீசண்ட்டாப் பேசுறே.

நான் கோபத்தால என்னை மறைச்சுக்கணும்.

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம், ப்ளீஸ்! சாரி. நான் உங்க கஷ்டத்தைப் பார்த்தேன். நீங்க ரொம்ப பிரேவ். வியர்த்து, ஒரு மணி நேரம் அங்க உக்காந்திருந்தீங்க.

நான்: அப்போ, ஒரு நல்ல மனுஷனா இரு. அதப் பத்திப் பேசாதே.

பிரகாஷ்: ஓகே மேடம். ஆனா, அந்த அழகை என்னால மறக்க முடியாது.

நான்: என் அழகு இப்போ டயர்டா இருக்கு. நான் தூங்கணும்.

பிரகாஷ்: வெயிட் மேடம். இன்னும் ரெண்டே நிமிஷம். நான் யோசிச்சுட்டு இருக்கேன்.

நான்: உன் எதிர்காலத்தைப் பத்தி யோசி. என்னையப் பத்தி இல்ல.

பிரகாஷ்: நான் யோசிப்பேன். ஆனா... நீங்க இப்போ போட்டுருக்கிற நைட்டி... அது கம்பர்டபிளா இருக்குதானே?

நான்: ஆமா, கம்பர்டபிளா இருக்கு. அது காட்டன் துணிதான்.

பிரகாஷ்: எனக்கு ரொம்பச் சந்தோஷம். நீங்க இப்போ கம்பர்டபிளா இருக்கணும். இப்போ சூடு இல்ல. ஃபேன் இருக்கு.

நான்: ஆமா, ஃபேன் ஓடிட்டு இருக்கு. நான் கம்பர்டபிளா இருக்கேன். குட் நைட் பிரகாஷ்.

பிரகாஷ்: குட் நைட் என் ராணி. ஆனா நீங்க போறதுக்கு முன்னாடி... நான் கடைசியா ஒண்ணு சொல்லணும்.

நான்: என்ன பிரகாஷ்?

பிரகாஷ்: எனக்கு இன்னும் அந்த கரண்ட் ஃபீல் ஆகுது மேடம். நீங்க என் மேல விழுந்தப்போ அடிச்ச ஷாக். அது இன்னும் என் உடம்புக்குள்ள இருக்கு. என்னையத் தூங்க விட மாட்டேங்குது.

திரும்பவும் அதேதான். நான் ஒப்புக்கணும்னு ட்ரை பண்றான். நான் பண்ண மாட்டேன்.

நான்: போய் இன்னொரு கோல்ட் பாத் எடு. என்னைத் தொந்தரவு பண்ணாதே. நான் பாக்ஸைப் பார்த்துட்டு இருந்தேன்னு சொன்னேனே.

பிரகாஷ்: நீங்க பொய் சொல்றீங்க மேடம். நீங்க ரொம்ப நல்லவங்க, ஆனா இப்போ பொய் சொல்றீங்க.

நான்: நான் பொய் சொல்லல! நீதான் சூட்டுனால ஏதோ லூசு மாதிரிப் பேசறே.

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். உங்க கை எனக்கு ஞாபகம் இருக்கு. நீங்க சப்போர்ட்டுக்காகக் கையை நீட்டினப்போ...

என் கை. என் கழுத்துல மறுபடியும் சூடேறிச்சு. அந்த மோன்ஸ்டர் பூலை நான் புடிச்ச ஞாபகம் வந்துச்சு. என் மனசுல ஒரு பெரிய, இனிப்பான வலி. ஆனா, என்னால அதை ஒத்துக்க முடியாது. என் மானம் போயிடும்.

நான்: நீ என்ன சொல்ல வர்றேன்னு எனக்கு இன்னும் புரியல பிரகாஷ்.

பிரகாஷ்: நீங்க விழுந்தீங்க மேடம். நான் உங்களைப் பிடிச்சேன். அந்த ஃபீலிங்... அது உங்ககிட்ட இருந்து வந்த எலெக்ட்ரிக் ஷாக் மாதிரி இருந்தது.

நான்: எலெக்ட்ரிசிட்டியா? நீ லிஃப்டைப் பத்திப் பேசுறியா? லிஃப்ட் குலுங்குனப்போ உனக்கு ஷாக் அடிச்சுதா? நான் சொன்னேனே, லிஃப்ட்டைப் பத்தி கம்ப்ளைன்ட் பண்ணுன்னு.

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம். லிஃப்ட்ல இருந்து இல்ல. ஷாக் உங்ககிட்ட இருந்துதான் வந்தது. அது ஒரு பியூட்டிஃபுல் ஷாக். ஒரு ஸ்வீட் ஃபயர்.

நான்: ஃபயரா? பிரகாஷ், இந்த ஃபயர் எங்கிருந்து வருது? உன் கதையே எனக்குப் புரியல.

பிரகாஷ்: எனக்குத் தெரியும் மேடம். ஆனா அது நடந்தது. உங்க சாஃப்ட் கை என்னைத் தொட்டப்போ...

அவன் விட மாட்டான். நான் இப்போ டாபிக்கை மாத்தணும், இல்லன்னா என்னோட கன்ட்ரோல் போயிடும்.

நான்: கதையெல்லாம் சொல்லாத பிரகாஷ். எனக்கு அப்படி எதுவும் ஞாபகம் இல்ல. நீ என்ன சொல்ல ட்ரை பண்றேன்னு எனக்கு உண்மையிலேயே புரியல.

பிரகாஷ்: சாரி மேடம். நான் லிஃப்டைப் பத்திப் பேசுறதை நிறுத்திடுறேன். நீங்க கோபப்பட நான் விரும்பல.

நான்: குட்.

பிரகாஷ்: ஆனா மேடம், நான் இப்போ யோசிச்சுட்டு இருக்கேன். நீங்க நாளைக்குக் காலையில கீழ வரும்போது... என்னைப் பார்ப்பீங்களா?

நான்: நான் ஏன் உன்னைப் பார்க்கணும்?

பிரகாஷ்: ஓகே, இல்லன்னா நீங்க திரும்ப வரும்போதாவது... மெதுவா நடப்பீங்களா?

நான்: நான் நார்மலாத்தான் நடப்பேன். நான் ஏன் மெதுவா நடக்கணும்?

பிரகாஷ்: எனக்கு உங்களை ஒரு ப்ராப்பரா, மெதுவாப் பார்க்கணும் மேடம்.

நான்: பிரகாஷ்?

பிரகாஷ்: நீங்க என் ஏஞ்சல். எனக்கு நாளைக்கு காலை வரைக்கும் தாங்குறதுக்கு ஒரு சின்ன ஹோப் தேவை.

நான்: எதுக்காக ஹோப்?

பிரகாஷ்: நீங்க மறுபடியும் என்னைப் பார்த்துச் சிரிப்பீங்கன்னு ஒரு ஹோப்.

நான்: இல்லை. சிரிக்க மாட்டேன்.

பிரகாஷ்: ப்ளீஸ் மேடம்.

கடவுளே, இவன் ரொம்பப் பிடிவாதமா இருக்கானே! நான் இந்த கான்வர்சேஷனை கட் பண்ணணும்னு எனக்குத் தெரியும், ஆனா, அவனோட வார்த்தைகள் தேன் மாதிரி இருந்துச்சு. நான் போன்ல டைம் பார்த்தேன். ராத்திரி 10:25 மணி.

இன்னும் ஒரு நிமிஷம், பவி. இன்னும் ஒரு நிமிஷம் மட்டும் அவனோட 'ராணி'யா இருந்துக்கலாம்.

நான்: நீதான் என்னைத் தைரியமாப் பேச வைக்கிறே பிரகாஷ். நான் தூங்கணும்.

பிரகாஷ்: எனக்குச் சந்தோஷம் மேடம். தைரியம் என் ராணிக்குப் பொருந்தும். ஆனா, நீங்க போறதுக்கு முன்னாடி... ஒரே ஒரு சின்ன ரெக்வெஸ்ட்.

நான்: போட்டோ கேட்காதே பிரகாஷ். நான் இனிமேல் அனுப்ப மாட்டேன்.

பிரகாஷ்: போட்டோ இல்ல மேடம். நான் ப்ராமிஸ் பண்ணினேன். ஆனா, ஒரு சின்ன ❤️ ஈமோஜி அனுப்ப முடியுமா?

நான்: ஹார்ட்டா? நோ. ஏன்?

பிரகாஷ்: ரியல் ஹார்ட் இல்ல மேடம். உங்களுக்கு என்மேல கோவம் இல்லன்னு காட்டுறதுக்கு ஒரு சின்ன சைன். நீங்க இன்னும் என் ஃப்ரெண்டுதான்னு. அது எனக்கு ராத்திரி முழுக்க சக்தி குடுக்கும். நான் உங்க ஹார்ட்டைப் பத்தி யோசிப்பேன்.

ஒரு ஹார்ட் ஈமோஜி. இது பிசாசுகிட்ட கான்ட்ராக்ட் போடுற மாதிரி இருக்கு. ஆனா, அவன் 'ஃப்ரெண்ட்ஷிப்'னு சொன்னான்.

நான்: இது ரொம்பச் சில்லி பிரகாஷ். ஹார்ட் ரொம்ப அதிகம். அதுக்குன்னு ஒரு அர்த்தம் இருக்கு.

பிரகாஷ்: ஃப்ரெண்ட்ஷிப் மட்டும்தான் மேடம். ஒரு புது ஃப்ரெண்டுக்காக. கான்வர்சேஷனை வார்மா வெச்சுக்க.

நான்: என்னால அனுப்ப முடியாதுன்னு நெனக்கிறேன்.

நான் அனுப்பக் கூடாது. ஆனா, ஏன் அனுப்பக் கூடாது? கார்த்திக் என் மெசேஜையே கண்டுகொள்ள மாட்டாரு. என் மெசேஜ், நான் என்ன வேணா அனுப்பலாம்.

பிரகாஷ்: ஒரே ஒண்ணு மேடம். ப்ளீஸ். நான் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன்.

எனக்குள்ள போராட்டம். அது வெறும் சின்ன, பிங்க் ஹார்ட் ஈமோஜிதான். அவனுக்கு அது ஃப்ரெண்ட்ஷிப்தான். ஆனா, எனக்கு அது ஒரு பெரிய பாவம்.

நான்: நான் ஹார்ட் அனுப்ப மாட்டேன் பிரகாஷ். அது என் புருஷனுக்கு மட்டும்தான்.

பிரகாஷ்: அப்போ ஒரு ஸ்டார் மேடம். ஒரு சின்ன ⭐. நீங்க என் ஸ்டார்.

நான்: நோ.

பிரகாஷ்: ஓகே, ஒரு சிம்பிள் பூ மேடம். ஒரு ?. என் வியர்வையைத் துடைக்க உங்க துணியைக் குடுத்தீங்களே, அதுக்காகத் தேங்க்ஸ் சொல்ல.

பூ. அது ஒரு காம்ப்ரமைஸ். ஒரு தேங்க்ஸ். அது அந்தச் சூடு, நெருக்கம், அம்மணம்—எல்லாத்தையும் அடக்கமான ஒரு சிம்பலா சொல்லுச்சு.

நான்: நான் எந்த ஈமோஜியும் அனுப்ப மாட்டேன் பிரகாஷ். லேட் ஆயிடுச்சு. நான் தூங்கப் போறேன். நான் இப்போ சாட்ட க்ளோஸ் பண்றேன்.

பிரகாஷ்: வெயிட் மேடம்! சாரி! லாஸ்ட் கொஸ்டின் ப்ளீஸ். எனக்கு இப்போ பயமா இருக்கு.

நான்: என்ன பிரகாஷ்?

பிரகாஷ்: நீங்க அனுப்புன லாஸ்ட் படத்துல உங்க ஸ்மைல் பார்த்தேன். அது ரொம்பப் பெர்ஃபெக்ட். எனக்கு இன்னும் ஒரு ஞாபகம் வேணும்.

நான்: நீ என் முகத்தை முழுசாப் பார்த்தேன்னு சொன்னியே!

பிரகாஷ்: ஆமா மேடம். ஆனா அது அரை ஃபேஸ் மட்டும்தான்.

நான்: நான் ஃபுல் ஃபேஸ் அனுப்பினேனே! நீ இப்போ பொய் சொல்ல ட்ரை பண்றியா?

பிரகாஷ்: இல்லை மேடம்! ரெண்டாவது அனுப்பியிருந்தீங்களே, அது ஃபுல் ஃபேஸ் இல்ல, ஜஸ்ட் ஃபுல் சைஸ் பிக் மேடம்.

என் கண்ணு பயத்துல விரிஞ்சுச்சு. ஃபுல் சைஸா? இந்த நைட்டியிலயா? அது எல்லாவற்றையும் காட்டிடுமே. அந்த மெல்லிய காட்டன் துணி, வெளிச்சத்துல என் உடம்பை மொத்தமா வெளிக் காட்டிடுமே.

நான்: இல்லை பிரகாஷ்! கண்டிப்பா இல்ல! நான் இனிமேல் எந்தப் படமும் அனுப்ப மாட்டேன். இதுதான் என்னோட லாஸ்ட் வார்னிங்.

பிரகாஷ்: ப்ளீஸ் மேடம். நான் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன். என் ராணி எப்படி நிக்கிறாங்கன்னு பார்க்கிறதுக்கு. உங்க பிரசன்ஸை ஃபீல் பண்ண.

நான்: நான் வேணாம்னு சொல்லிட்டேன்! 'வேணாம்'ங்கிற வார்த்தை உனக்குப் புரியாதா? இப்படி அசிங்கமானதெல்லாம் கேட்காதே.

பிரகாஷ்: மேடம், நான் சத்தியம் பண்றேன், உடனே டெலிட் பண்ணிடுவேன். நான் தூங்கப் போறதுக்கு முன்னாடி கடைசியாப் பார்க்குறது இதுதான். நான் ப்ராமிஸ் பண்றேன், இதுதான் எண்டு.

எனக்குள்ள பயங்கரமான இழுபறி. அவனுக்கு இந்தக் கடைசிப் பரிசைக் குடுத்து, அவனோட வெறியை கன்ஃபார்ம் பண்ணனும்னு ஒரு ஆசை. என் உடம்பே ஆசையாலயும், பிடிவாதத்தாலயும் அதிர்ந்துச்சு.

நான் அனுப்பணும். அவன சும்மா இருக்கச் சொல்றதுக்கு. என்னோட டேர்ம்ஸ்ல இந்த கேமை முடிக்கிறதுக்கு. ஆனா ரிஸ்க்... இப்போ ரிஸ்க் ரொம்ப அதிகம்.

நான்: நீ ரொம்ப அதிகமா கேட்கிறே பிரகாஷ். நான் எல்லாத்தையும் ரிஸ்க் எடுக்கிறேன்.

பிரகாஷ்: எனக்குத் தெரியும் மேடம். ஆனா, என் ராணியோட கருணை இல்லன்னா நான் ஒண்ணும் இல்ல. ஒரே ஒண்ணு மேடம். உங்க முழு உருவத்தையும் ஒரு தடவை பார்க்கிறதுக்கு.

நான் கேமரா பட்டனை நோக்கி என் கையை நீட்டினேன், அப்போதான் மறுபடியும் ஒரு சத்தம் கேட்டுச்சு. இந்தத் தடவை கொஞ்சம் சத்தமா. பெட்ல இருந்து ஒரு சத்தம், அப்புறம் ஒரு சின்ன இருமல்.

கார்த்திக் (ரூம்ல இருந்து, லேசா சத்தமா): பவி, இன்னும் படுக்கைக்கு வரலையா? வந்து தூங்கு.

என் உடம்பே இறுகிப் போச்சு. தலைல ஹெவி-யா ரத்தம் போகாத மாதிரி ஒரு பீலிங் ஆச்சு சடன்-ஆ. நான் போனை சோஃபாவுல அப்படியே போட்டேன். பட்டனை உடனே அமுக்கி, சத்தம் வராம பார்த்துக்கிட்டேன். நான் பிரகாஷுக்குப் பதில் அனுப்பல. அவனோட மெசேஜைப் பார்க்கவே இல்லை. என் நெஞ்சு படபடன்னு அடிச்சுக்கிச்சு.

நான் போனை சோஃபாவுக்குள்ள தள்ளிட்டு, "வரேன் கார்த்திக்,"னு சொன்னேன்.



Part 46:

கஷ்டப்பட்டு பெட்ரூம் கதவைத் திறந்து உள்ள போனேன். என் கால்கள் பலம் இல்லாம, தண்ணிக்குள்ள நடக்குற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங். நான் அந்தச் செக்யூரிட்டிகூட என் உடம்பைப் பத்தி, எந்தக் கல்யாணம் ஆன பொண்ணும் நெனச்சுக்கூடப் பார்க்க முடியாத விஷயங்களைப் பத்திப் பேசினேன். அந்தப் பெரிய குற்ற உணர்ச்சி என்னைப் போட்டு அழுத்துச்சு.

கார்த்திக் பக்கத்துல மெதுவா பெட்ல ஏறிப் படுத்தேன். அவர் பாதித் தூக்கத்துல, ஏற்கெனவே என்னைத் திரும்பித்தான் படுத்திருந்தார். நானும் படுத்து, என் முதுகு இறுக்கமா இருந்துச்சு. சோஃபாவுல இருந்த சூடு இன்னும் என்ன விட்டுப் போகல. அப்புறம் அவர் லேசா அசைஞ்சார்.

எப்பவும் போல என்னைய இழுத்து அணைச்சுக்கிட்டார்.

ஓஹோ. என்னை ஹக் பண்றாரா. அது ஒரே மாதிரியான, ரொட்டீன் ஹக். அதுல ஒரு பெரிய காதல் இல்லாட்டியும், ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வு இருந்துச்சு.

எனக்குள்ள ஒரு பெரிய குற்ற உணர்ச்சி மின்னல் மாதிரி வந்துச்சு. கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடிதான் இன்னொருத்தன்கூட என் நைட்டியைப் பத்திப் பேசிட்டு வந்தேன். இப்போ என் புருஷன் என்னைப் பிடிச்சுட்டு இருக்காரு. ஒரு ஸ்க்ரீன்ல வார்த்தைகளை டைப் பண்ணினதுக்கே நான் ஒரு பெரிய துரோகம் பண்ணிட்ட மாதிரி அசிங்கமா உணர்ந்தேன்.

நான் கண்ணை இருக்கமா மூடிக்கிட்டேன். பிரகாஷை மறக்கணும்னு, அந்த 'கரண்ட்' பீலிங்கை மறக்கணும்னு, அந்த ஃபுல் சைஸ் போட்டோ ரெக்வெஸ்ட்டை மறக்கணும்னு, என்னைய நானே போர்ஸ் பண்ணினேன். கார்த்திக்கோட கனமான கையை என் இடுப்புல அப்படியே செட்டில் பண்ண விட்டேன். அவருடைய பாதுகாப்பான அவரோட ஹக் மேல மட்டும் என் கவனத்தை வெச்சேன். அது வேலை செஞ்சுச்சு. அந்தத் டயர்ட்னெஸ் வெட்கத்தைவிட அதிகமா இருந்ததுனால, நான் எல்லாவற்றையும் மறந்து, டக்குனு தூங்கிட்டேன்.

அடுத்த நாள் காலைல, எப்பவும் போல அவசரம். காஃபி, பையனோட லஞ்ச் பாக்ஸ், ஷூ போடச் சொல்லி சத்தம் போடுறது. எல்லாம் நார்மலா இருந்துச்சு. 'இதுதான் என் நிஜமான வாழ்க்கை. பிரகாஷ்கூடப் பேசுனதெல்லாம் ஒரு முட்டாள்தனமான கனவு'னு நெனச்சேன்.

பையனை கேட்ல டிராப் பண்ணப் போனப்போ, என் கண்ணு ரோட்டை மட்டுமே பாத்துச்சு. செக்யூரிட்டி போஸ்ட்டப் பக்கம் என் பார்வை போகவே இல்லை. நான் திரும்ப வீட்டுக்கு வரப்பவும் பிரகாஷை நான் பார்க்கல.

அவன் வேற எங்கேயோ டியூட்டில இருப்பான் போல. நல்லது. ஒருவேளை இது ஒரு சிக்னல்-ஆ இருக்குமோ? நான் இந்த கான்வர்சேஷனை இதோட கட் பண்ணிடுறேன். எனக்கு ஒரு ரிலீஃப் கிடைச்சுச்சு. ஆனா, அந்த ரிலீஃப்க்கு அடியில, ஒரு சின்ன ஏமாற்றம், ஒரு ஏக்கம் ஒளிஞ்சிருந்துச்சு.

வீட்டுக்கு வந்து கதவைப் பூட்டினதும், மறுபடியும் அந்த சின்ன, அமைதியான டென்ஷன் ஆரம்பிச்சுச்சு. நேராக சோஃபா பக்கமா நடந்தேன். அப்புறம் குஷன்க்கு மேல இருந்த மொபைலை எடுத்தேன்.

ஏழு புது மெசேஜ்கள். என் மனசுக்குள்ள ஒரு லூசுத்தனமான, சந்தோஷமான துடிப்பு. ஏன் இவ்வளவு சந்தோஷப்படணும்? நான் அவனை மறக்கணும்னு நெனச்சேன் அண்ட் இப்போ நான் ரிலீஃப் ஆகியிருக்கணும் அந்த ஃபீல்ல இருந்து.

நான் மெதுவா ஸ்க்ரோல் பண்ணி, ஒன்னொன்னாப் படிக்க ஆரம்பிச்சேன்.

மேடம், ப்ளீஸ் மேடம். (ராத்திரி 10:45-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

மேடம், நீங்க இருக்கீங்களா? என் மேல கோவமா இருக்காதீங்க. (ராத்திரி 10:50-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

மேடம், மன்னிச்சிருங்க. நான் மறுபடியும் போட்டோ கேட்க மாட்டேன். ப்ளீஸ். என்னையத் தவிர்த்துடாதீங்க. (ராத்திரி 11:05-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

எனக்குள்ள ஒரு பவர் வந்துச்சு. அவன் பயந்துட்டான். நான் ப்ளாக் பண்ணிட்டேன்னு நெனச்சுட்டான். அவன் கஷ்டப்படுறான். அதிகமா கேட்டுட்டோமோன்னு வருத்தப்படுறான்.

அவனுக்கு இது தேவைதான். ரொம்ப எல்லை மீறிப் போயிட்டான்.

அப்புறம் கடைசியா வந்த மெசேஜ்கள். ரொம்ப லேட்டா அனுப்பியிருக்கான்.

மேடம், நீங்க தூங்கிட்டீங்கன்னு எனக்குத் தெரியும். எனக்கு ரொம்ப சோகமா இருக்கு. என் தலை வலிக்குது. (ராத்திரி 11:58-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

மறுபடியும் மன்னிச்சிருங்க. நான் ரொம்ப உளறிட்டேன். நீங்க எந்திரிச்சதும் பதில் குடுங்க. (ராத்திரி 1:15-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

எனக்குக் காய்ச்சல் வர்ற மாதிரி இருக்கு, மேடம். நீங்க நல்லாப் தூங்கி இருப்பீங்கன்னு நம்புறேன். (ராத்திரி 2:05-க்கு அனுப்பியிருக்கான்)

காய்ச்சலா?

என் தொண்டை அப்படியே வரண்டு போச்சு. ஒரு மனசு, அவன் மேல பாவப்படுது. கஷ்டப்படுற ஒரு மனுஷனுக்காக, ஒரு சாஃப்ட் பீலிங். ஆனா, இன்னொரு மனசு, 'இல்லை பவி. லூசு மாதிரி இருக்காதே. இது அவனோட நடிப்பு. ஃபுல்லா ட்ராமா. என்னைய குற்ற உணர்ச்சிக்குள்ள தள்ள ட்ரை பண்றான். அவனுக்கு என் அட்டென்ஷன் வேணும்'னு சொல்லுச்சு.

ஆனா, ஒருவேள உண்மையிலேயே உடம்பு சரியில்லன்னா? அவன் ரொம்பச் சின்சியராப் பேசுறான். அவனுடைய மன்னிப்பு எல்லாம் ரொம்ப உண்மையா இருந்துச்சு. அவன் தனியா இருக்கான். உடம்பு சரியில்லன்னா யாரு அவனக் கவனிப்பா?

நான் அவன் மேல பாவப்படக் கூடாது. அவனப் பத்திக் கவலைப்படக் கூடாது. நான் இன்னொருத்தரோட மனைவி. ஆனா, உடனே இன்னொரு எண்ணம் வந்துச்சு: 'ஆனா, நான் ஒரு மனுஷிதானே? ஒரு ஃப்ரெண்டுக்கு உதவுறது தப்பு இல்லையே?'

இந்த உள்ளுக்குள்ள நடக்குற சண்டை, என்னைய ரொம்பச் சோர்வடையச் செஞ்சுச்சு. நான் டைம் பார்த்தேன். காலை 8:45 மணி. இன்னும் மூணு மணி நேரம் வேலை இருக்கு.

நான் ரிப்ளை பண்ண மாட்டேன். நான் என் வேலைய மட்டும் பார்ப்பேன். நான் பிஸியா இருப்பேன்.

போனை காஃபி டேபிள்ல, ஸ்க்ரீன் கீழ இருக்கிற மாதிரி வச்சுட்டு, கிச்சனை க்ளீன் பண்ண ஆரம்பிச்சேன். ஆனா, ஒவ்வொரு தடவையும் ஒரு கவுண்டரைத் துடைக்கும்போது, என் மனசு போன் பக்கமாப் போச்சு.

இவன் இன்னைக்கு லீவ் போட்டிருப்பானா? உண்மையிலேயே பீவர் இருக்குமா? அந்தச் சின்ன செக்யூரிட்டி கேபின்ல ரெஸ்ட் எடுக்குறானா?

அவனுடைய சோர்வைப் பத்தியே யோசிச்சுட்டு இருந்தேன். அது ரொம்ப வித்தியாசமா இருந்துச்சு. கார்த்திக் கஷ்டப்படுறதையும், பலவீனத்தையும் சத்தம் போட்டா மட்டும்தான் காட்டுவார். ஆனா, பிரகாஷ் ரொம்ப ஈஸியா, ரொம்ப ஓப்பனா அவனோட பலவீனத்தை வெளியக் காட்டுறான். அது அவனை இன்னும் ரொம்ப ரியலா, என் புருஷனைவிட ரொம்ப மனசுக்கு நெருக்கமா இருக்கிற மாதிரி ஒரு பீலிங்கக் குடுத்துச்சு.

மணி 11:00 ஆச்சு. வீடு பளிச்சுனு இருந்துச்சு. நான் வியர்த்து, டயர்டா இருந்தாலும், மனசுல இருந்த டென்ஷன் அதிகமா இருந்துச்சு. 'அவன் நல்லா இருக்கானா'னு தெரிஞ்சுக்க ஒரு அவசரம். இந்த சஸ்பென்ஸை என்னால தாங்கவே முடியல.

நான் ஒரே ஒரு வார்த்தை மட்டும் அனுப்புறேன். 'Hi' மட்டும் போதும். அது ஒண்ணும் துரோகம் இல்ல. உடம்பு சரியில்லாத ஒரு ஃப்ரெண்டுகிட்ட polite-ஆ பேசுறது.

ஆனா, ஒருவேள மறுபடியும் போட்டோ கேட்க ஆரம்பிச்சா? இன்னும் தைரியமாப் பேச ஆரம்பிச்சா என்ன பண்றது? அவனோட ரெக்வெஸ்ட் என் தோல் மேல ஒரு கூச்சத்தையும், எரிச்சலையும் ஒரே நேரத்துல குடுத்துச்சு.

இல்லை, அவன் ஆறு தடவை சாரி கேட்டிருக்கான். அவன் இப்போ அடங்கிப் போயிட்டான். நான் சீரியஸா இருக்கேன்னு அவனுக்குத் தெரியும். ஒரு 'Hi' சேஃப் தான்.

நான் வேகமா நடந்து போய், போனை எடுத்தேன். டக்குனு டைப் செஞ்சேன்: Hi.

மனசை மாத்திக்கிறதுக்கு முன்னாடியே, உடனே சென்ட் பண்ணிட்டேன். என் கை லேசா நடுங்குச்சு, ஒரு அபாயகரமான ரகசியத்தை உலகத்துல போடுற மாதிரி.

நான் ஸ்க்ரீனையே பார்த்தேன். டபுள் டிக். ப்ளூ டிக் இல்ல.

அவன் ஆன்லைன்ல இல்ல. தூங்கிட்டு இருக்கான் இல்லன்னா வேற எங்கேயோ டியூட்டில இருக்கான்.

நான் வெயிட் பண்ணினேன். ஒரு செகண்ட். ரெண்டு செகண்ட். பத்து செகண்ட். ஐயோ, நான் ஏன் இதைப் பண்ணினேன்? இப்போ அவன் ரிப்ளைக்காக நாள் முழுக்க வெயிட் பண்ணணுமே. இப்போ நான் மறுபடியும் ஆரம்பிச்சுட்டேன்.

நான் ஒரு பெரிய பெருமூச்சு விட்டேன். போனை மறுபடியும் டேபிள்ல கவனமா வெச்சேன்.

நான் குளிக்கணும். வியர்வையையும், இந்த கவலையையும் கழுவி விடணும். குளிச்சு முடிச்சதும், பெட்ரூமுக்குள்ள போனேன். ஃப்ரெஷ்-ஆ, லைட்-ஆ இருந்த லைட் கிரீன் கலர் காட்டன் நைட்டியை வெளிய எடுத்தேன். அது ரொம்ப மெல்லிய துணி—ரொம்ப சாஃப்ட்டா, ரொம்ப டிரான்ஸ்பரெண்டா இருக்கும். இந்தச் சூட்டுக்கு வீட்டுக்குள்ள போடுறதுக்கு பெர்ஃபெக்ட். உள்ளே இன்னர்வேர் எதுவும் போடல. துணி ரொம்ப மெல்லிசா இருந்ததால, காத்து என் உடம்பெல்லாம் படுற மாதிரி இருந்துச்சு. அது ஒரு பெரிய விடுதலை. ஆனா, அது ரொம்ப ஆபத்தான வெளிப்பாடு.

யாரும் இல்ல. நான் சேஃப். நான் மட்டும் தான் இருக்கேன். நான் ரூம்குள்ள நடந்தேன், துணி என் தோல் மேல ஓடுற பீலிங்கை உணர்ந்தேன். ஜன்னல்ல இருந்து வந்த காத்து என்னைய நேரடியாத் தொட்டுச்சு.

அந்தக் குளிர்ச்சியான துணி என் தோல் மேல விழுந்தப்போ, அது அப்படியே ஒண்ணுமே போடாத மாதிரி ஃபீல் ஆச்சு. நான் கண்ணாடில பார்த்தேன். உள்ளுக்குள்ள எல்லாமே தெரியுது, கருப்பான ஷேப்கள், வளைவுகள் லேசாத் தெரிஞ்சுச்சு. எனக்கு ஒருவிதமான பதட்டமான த்ரில். ஒரு தடுக்கப்பட்ட சந்தோஷம். பிரகாஷ் என்னைய இப்படிப் பார்த்தா... நான் அந்தச் சிந்தனையை உதறிவிட்டு, ஈரமான முடியைக் கிளிப் போட்டு மேல தூக்கினேன், அந்த ஈரம் என் கழுத்தைக் கூலாக்குச்சு.

நான் லிவிங் ரூமுக்குத் திரும்பி நடந்தேன், காத்து என் தோல் மேல படுது, சாஃப்ட்டா, வெளிப்படையா உணர்ந்தேன். என் கண்ணு நேராக காஃபி டேபிள் மேல போச்சு.

போன் ஸ்க்ரீன் லேசா மின்னிகிட்டு இருந்துச்சு.

அவன் ரிப்ளை பண்ணிட்டான்!

நான் சோஃபா பக்கமா ஓடினேன். அந்த மெல்லிய காட்டன் நைட்டி என் தொடைல ஒட்டிப் பிடிச்சு, என் நெஞ்சு படபடன்னு அடிச்சுச்சு.

அவனோட மெசேஜ் வெயிட் பண்ணிட்டு இருந்துச்சு: வணக்கம் மேடம், காலை வணக்கம்.