Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 39:



நான் குளிக்க ஆரம்பிச்சேன். எனக்குச் சுடு தண்ணி வேண்டாம். அந்த லிஃப்ட்க்குள்ள இருந்த புழுக்கத்தால, நான் ஜில்லுன்னு குளிர்ந்த தண்ணியில குளிக்கணும்னு நெனச்சேன். ஒவ்வொரு சோப்புத் தண்ணியும் என்னோட வியர்வையையும், அந்தப் புழுக்கத்துல நான் பட்ட அவஸ்தையையும் என் உடம்புல இருந்து கழுவி எடுத்துச்சு. குளிச்ச பிறகும், எனக்குள்ள ஒருவிதமான உணர்ச்சியும், கிளர்ச்சியும் லேசா இருந்துட்டே இருந்துச்சு. என் மனசுல இன்னும் அந்தச் சூடான நிமிடங்கள் ஓடிட்டுதான் இருந்துச்சு.

ஒரு வழியா, கொஞ்ச நேரத்துக்கு அப்புறம், நிம்மதியா குளிச்சுட்டு வந்து, நான் மஞ்சள் நிறச் சுடிதார் போட்டேன். நான் போட்டிருந்த அந்தச் சுடிதார் மெலிசா, உடம்போட ஒட்டி, என் உடலமைப்பை அழகா எடுத்து காட்டிச்சு. எனக்குள்ள இருந்த குற்ற உணர்வு கொஞ்சம் மறைஞ்சு, இப்போ நான் புத்துணர்ச்சியோட இருந்தேன்.

அப்போ என் போன்ல அலாரம் அடிச்சுச்சு. இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல என் பையன் ஸ்கூல்ல இருந்து வந்துடுவான். நான் கண்ணாடி முன்னாடிப் போய் என்னையப் பார்த்தேன். என் முகம் புத்துணர்ச்சியோட அழகாகத் தெரிஞ்சுச்சு. வழக்கம்போல மேக்கப் எதுவும் போடல. குளிச்சதால, என் முடியை லேசாப் பின்னி விட்டுட்டு, மீதிய ஃப்ரீ ஹேரா விட்டேன். என்னோட தோல் அந்த மஞ்சள் சுடிதார்ல பளிச்சுன்னு தெரிஞ்சுச்சு.

நான் என் பையனைப் பிக்கப் பண்றதுக்காகக் கீழ இறங்கிப் போனேன்.

நான் கேட் பக்கத்துல போனபோது, பிரகாஷ் அங்க நின்னுக்கிட்டு, என்னையவே பார்த்துக்கிட்டு இருந்தான். அவன் அதே யூனிஃபார்ம்ல இருந்தான். அவனுடைய கண்ணு என்னையத் துரத்துறத என்னால உணர முடிஞ்சுச்சு.

நான் அவனைப் பார்த்ததும், லேசா சிரிச்சேன். என்னுடைய அந்தச் சிரிப்பு, லிஃப்ட்டுக்குள்ள நடந்த எல்லாத்தையும் ஞாபகப்படுத்திச்சு.

என் சிரிப்பைப் பார்த்ததும், அவனுடைய முகம் சட்டென்று பிரகாசமாச்சு. அவன் முகத்துல ஒரு ஆசை கலந்த உணர்ச்சி தெரிஞ்சுச்சு. நான் எதுவும் பேசல. அவனைத் தாண்டி, ஸ்கூல் வேனுக்காகக் காத்திருந்தேன்.

சிறிது நேரத்துல என் பையன் வந்தான். நான் அவனைப் பிக்கப் பண்ணிட்டு, மறுபடியும் அவனைப் பார்த்து சிரிச்சேன். அவனும் பதிலுக்குச் சிரிச்சான். அந்தச் சிரிப்பு, இப்போ நான் அவனைப் பார்த்து முறைக்காம, அவன் ஸ்டாக் பண்றது எனக்குப் பிடிக்குதுன்னு காமிக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு. நாங்க ஒரு ரகசிய உடன்படிக்கைய செஞ்ச மாதிரி எனக்குத் தோணுச்சு.

நான் பையனைக் கூட்டிக்கிட்டு, மறுபடியும் லிஃப்ட்ல ஏறினேன். நாங்க லிஃப்ட்டுக்குள்ள ஏறுனதும், என் மொபைல்ல ஒரு வாட்ஸ்அப் நோட்டிஃபிகேஷன் வந்துச்சு. நான் அதைப் பார்க்காம, வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தேன்.

வீட்டுக்கு வந்ததும், என் பையனுக்குச் சாப்பாடு ஊட்டிவிட்டேன். அப்புறம் வழக்கம்போலப் பொழுது போச்சு. பையனை அழைச்சுக்கிட்டுப் பார்க்குக்குப் போனேன். கொஞ்ச நேரம் அங்கச் செலவு செஞ்சுட்டுத் திரும்ப வந்தோம். நானும் என் பையனும் டின்னர் சாப்பிட்டுட்டு, கார்த்திக்காகக் காத்திருந்தோம்.

ஆனா, இன்னைக்குக் கார்த்திக் கொஞ்சம் சீக்கிரமா, மணி 8:20-க்கே வீட்டுக்கு வந்துட்டான்.

அவனும் என் பையனும் கொஞ்ச நேரம் விளையாடினாங்க. அப்புறம் நான், "தூங்குற டைம் ஆச்சு"னு சொன்னதும், என் பையன் தூங்கப் போனான்.

கார்த்திக்காக டின்னர் ஏற்பாடு செஞ்சு, அவனைச் சாப்பிடக் கூப்பிட்டேன். அவன் டின்னரை முடிச்சுட்டு, "இப்போ அந்தப் பிரிண்டரை செட் பண்ணிடுறேன்"னு சொன்னான். இந்த நினைப்பு எனக்குள்ள ஒரு சலிப்பைக் குடுத்துச்சு. 'சே, இந்த ஒரு பிரிண்டரால இன்னைக்கு எவ்வளவு ஹங்கமா நடந்துச்சு!'

அந்தச் சிந்தனையோட நான் சேனலை மாத்தி, ஏதோ ஒரு சீரியல் பார்க்க ஆரம்பிச்சேன். ஆனா, என் மனசு முழுக்க, அந்த லிஃப்ட் நிகழ்வுதான் ஓடிட்டு இருந்துச்சு. நான் இப்போ சோஃபால உக்காந்திருக்கேன். பிரகாஷோட வியர்வை வாடை, அவனுடைய தொடுகை, அவனுடைய அந்த கருப்புப் பாம்பு—எல்லாமே ஞாபகம் வந்துச்சு.

சில நிமிஷங்கள்ல, கார்த்திக் வெளிய வந்தான். "இன்ஸ்டாலேஷன் முடிஞ்சிச்சு. அந்தப் பெட்டிய நாளைக்குத் தூக்கிப் போட்டுடு"னு என்கிட்ட சொன்னான். நான், "சரி"ன்னு சொன்னேன்.

அவன் வந்து என் பக்கத்துல உக்கார வந்தான். நான் அவன் கிட்ட நெருங்கிப் போக ட்ரை பண்ணினேன். லிஃப்ட்ல இருந்த கிளர்ச்சியால என் உடம்பு இப்போ ஒரு சுண்ணி வேணும்னு தேடிச்சு.

ஆனா, அவன் என்னை கண்டுக்காம இருந்தான். என் கிட்ட வராம, தள்ளி உக்காந்து, "பவி, சாட்டர்டே வரைக்கும் வெயிட் பண்ணு. எனக்கு மூட் இல்ல. ஒர்க் டென்ஷன்"னு சொன்னான்.

அவனுடைய இந்தச் சலிப்பான பதில் எனக்குப் பெரிய ஏமாற்றத்தைக் குடுத்துச்சு. எனக்கு ரொம்பக் கோபம் வந்துச்சு. "இவ்வளவு நடந்தும், இவனுக்கு இன்னும் வேலை டென்ஷனா? எப்போ பார்த்தாலும் இவனுக்கு work மட்டும் தான் முக்கியம், எனக்கும் ஃபீலிங் இருக்குறது தேவையே இல்லை, என்ன மனுஷன் இவன்!"னு மனசுக்குள்ள திட்டிக்கிட்டேன். அவனுடைய புறக்கணிப்பு என் மனசைக் கஷ்டப்படுத்துச்சு. அதனால, நான் மேற்கொண்டு ட்ரை பண்ணல, அவனுக்கு இடைவெளி குடுத்தேன்.

அவன் என்னையப் படுக்கைக்குத் தூங்கக் கூப்பிட்டான். ஆனா, நான், "நீங்க போய்த் தூங்குங்க. நான் மதியம் தூங்கிட்டேன். அதனால தூக்கம் வரல. சீரியல் பார்த்துட்டு அப்புறம் வரேன்"னு சொன்னேன். அவன் அதைப் பத்திக் கவலைப்படாம, உள்ளே போய் படுத்துட்டான்.

கார்த்திக் உள்ளே போனதும், நான் சோஃபால உக்காந்து, மெதுவா என் தொடையைத் தடவிப் பார்த்தேன். இப்போ என் மொத்த கவனமும் அந்த வாட்ஸ்அப் நோட்டிஃபிகேஷன் மேல போச்சு. லிஃப்ட்ல இருந்து வெளிய வந்ததும் அடிச்ச அந்த மெசேஜ் என்னவா இருக்கும்? அது பிரகாஷா தான் இருக்கணும்னு என் மனசுல ஒரு உந்துதல். நாளைக்கு என்ன நடக்கப் போகுதுங்கிற ஒருவிதமான ஆவலோட சோஃபால சாய்ஞ்சு உக்காந்தேன்.



Part 40:



கார்த்திக் தூங்கப் போனதும், நான் சோஃபால உக்காந்து, என் சீரியலைப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். ஆனா, என் கவனம் மொத்தமும் மொபைல் மேலதான் இருந்துச்சு. என் மனசு, பிரகாஷ் அனுப்பியிருக்க வாட்ஸ்அப் மெசேஜைப் பார்க்கச் சொல்லித் துடிச்சுச்சு.

திடீர்னு என் மொபைல் லேசா டிங்னு சத்தம் குடுத்துச்சு. நான் உடனே என்னோட போன்-அ எடுத்தேன். அது பிரகாஷ் அனுப்பின மெசேஜ்தான். நான் வேகமா அந்தச் சத்தத்தை வைப்ரேஷன் மோட்ல போட்டுட்டு, வாட்ஸ்அப்பைத் திறந்தேன்.



அங்க இரண்டு படிக்காத மெசேஜ்கள் இருந்துச்சு. அவன் அனுப்பியிருந்தான்:

"மேடம், இந்தச் சுடிதார்ல நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க. ?" (அதுக்குக் கீழ ஒரு சின்ன லவ் ஸ்மைலி இருந்தது.)

"Good night madam."

அந்த லவ் ஸ்மைலியைப் பார்த்ததும், என் நெஞ்சுல ஒரு சின்னப் படபடப்பு வந்துச்சு. அவன் என்னை அழகா இருக்கேன்னு சொன்னதுல, என் ஈகோவுக்கு ஒரு திருப்தி. ஆனா, அந்தச் சுடிதார்ல என் முலைகளும் வளைவுகளும் தெரிஞ்சத அவன் கூர்ந்து கவனிச்சிருக்கான்ங்கிறது எனக்குப் புரிஞ்சுச்சு. அப்புறம் அது என்ன லவ் ஸ்மைலி? எனக்குக் கோவம் வரணும், ஆனா வரல. அந்த ஸ்மைலியே எனக்குள்ள ஒரு சின்னச் சிரிப்பைத் தூண்டுச்சு.

நான் அந்த மெசேஜ்களைப் பார்த்ததும், என் மனசுல ரெண்டு எண்ணங்கள் ஓடிச்சு:

ஒரு மனம்: "மறுப்புக் குரல் கொடுக்காதே. அவன இத்தோட நிறுத்து. இது தப்பு."

மறு மனம்: கார்த்திக் என்னை படுக்கைக்கு வரச் சொன்னான், ஆனா மேட்டர் பண்றதுக்கு அவன் இன்ட்ரஸ்ட் காட்டலனு மறுத்ததாலும், என் உடம்பு இப்போ திருப்தி தேடிச்சு. அது, பிரகாஷோட சுண்ணியை ஞாபகப்படுத்தி, "ரிப்ளை பண்ணு, சும்மாப் பேசுடீ. பேசத் தான போற"ன்னு என்னையத் தூண்டிச்சு.

அந்த இரண்டாம் மனசு ஜெயிச்சுச்சு. நான் ரிப்ளை செஞ்சேன்:

"Good night."

ரொம்ப சாதாரணமான, சலிப்பான ஒரு பதில். அதிகமாப் பேச விருப்பமில்லாத மாதிரி, வெறும் 'குட் நைட்' மட்டும் அனுப்பி, நான் ஒரு தடையை ஏற்படுத்த ட்ரை பண்ணினேன்.

நான் மெசேஜை அனுப்பிச் சில விநாடிகள்லயே, அது ப்ளூ டிக் ஆகிச்சு. அவன் ஆன்லைன்லதான் இருந்தான். உடனே அடுத்த மெசேஜை அனுப்பினான்.

சில விநாடிகள்ல என் போன் லேசா வைப்ரேட் ஆச்சு. நான் மெசேஜைத் திறந்தேன்.

"இன்னும் தூங்கலையா? சாப்டாச்சா மேடம்?"

இப்போ நான் என்ன பதில் சொல்லணும்? மறுபடியும் ரிப்ளை பண்ணலாமா, இல்ல இத்தோட நிறுத்திக்கலாமான்னு மனசுக்குள்ள ஒரு சண்டை நடந்துச்சு. நான் ஏற்கெனவே கிளர்ச்சியான மனநிலையில இருந்ததாலும், என் உள் உணர்வு திரும்பவும் ஜெயிச்சுச்சு.

நான் மெதுவா டைப் செஞ்சேன்:

"சாப்டேன். நீ சாப்டியா?"

அவன் கிட்ட ஒரு நண்பனைப் போல, அதே சமயம் அதிக அனுமதி கொடுக்காமப் பேசுற மாதிரி என் பதிலை வச்சேன். நான் ஏன் அவனோட பேச ட்ரை பண்றேன்னு ஒரு குற்ற உணர்வு லேசாத் தொட்டுச்சு.

அவன் உடனே ரிப்ளை பண்ணான்:

"ஆமா மேடம், இப்பதான் என் டியூட்டி முடிஞ்சு வீட்டுக்குப் போனேன். அம்மா சமைச்ச சாப்பாட்டச் சாப்ட்டேன்."

அவன் தன்னுடைய அன்றாட விஷயங்களைப் பேசுறது, என்னைய இன்னும் சௌகரியமா ஃபீல் பண்ண வச்சுச்சு. நான் அடுத்த கேள்வி கேட்டேன்:

"லக்கி ஃபெல்லோ. நல்ல டின்னரா?"

நான் இப்போ இயல்பு நிலைக்கு வந்துட்டேன்.

ஒரு நிமிஷத்துல அவன் பதில் வந்துச்சு. அந்தப் பதில் என் பதட்டத்தை அதிகமாக்குச்சு:

"ஆமா மேடம், இன்னைக்கு எனக்கு ஒட்டுமொத்தமாவே ஒரு லக்கி டே."

என் மனசுக்குள்ள சின்னதா ஒரு அபாய மணி அடிச்சுச்சு. 'ஏன் லக்கி டே?' இது லிஃப்ட் நிகழ்வைப் பத்திதான் பேசுறான்னு எனக்குத் நல்லாத் தெரியும்.

நான் அப்பாவியா இருக்கிற மாதிரி காட்டிக்கிட்டு, பதில் கேட்டேன்:

"ஓ, நல்ல சாப்பாடு அதனாலதான் லக்கியா?"

அவன் உடனே பதில் சொன்னான்:

"ஆமா மேடம், நல்ல சாப்பாடு, அப்புறம் இன்னும் நிறைய."

இன்னும் நிறையன்னா என்ன? என் மனசு துடிச்சுச்சு. லிஃப்ட் கதவுகள் திறந்ததுல இருந்து அவன் கண்ணு என் உடம்பை எங்கெல்லாம் துரத்துச்சு, நான் எப்படி அவன் மேல விழுந்தேன்னு எல்லாத்தையும் நான் ஞாபகப்படுத்தினேன். ஆனா, நான் அதை வெளிக்காட்டல:

"என்ன இன்னும் நிறைய?"

சில நிமிஷங்கள் அவன் கிட்ட இருந்து பதில் வரல. என் போன் திரும்ப வைப்ரேட் ஆச்சு. இப்போ அவன் வெளிப்படையாப் பேச ஆரம்பிச்சான்.

"இன்னைக்கு லக்கி டே மேடம், லிஃப்ட்க்குள்ள மாட்டுனது, அது என்னோட வாழ்க்கையில மிகச் சிறந்த நேரம்."

அவன் எதைச் சொல்றான்னு எனக்குப் புரிஞ்சுச்சு. அவன் நடந்ததையும், அவன் மேல விழுந்து தொட்டதையும் தான் 'லக்கி டே'ன்னு குறியீடா சொல்றான். நான் அவனை ஊக்குவிக்க விரும்பல. ஏன்னா, நான் இப்போ வீட்டுக்குள்ள, என் புருஷன் இருக்குற நேரத்துல இருக்கேன். இது ரொம்ப ஆபத்தானது.

நான் ஒரு கண்டிப்பான குரல்ல, என் பதிலை அனுப்பினேன்:

"என்ன சொல்ற? அந்த லிஃப்ட் சூட்டுல, அந்தப் புழுக்கத்துல பட்ட பாடுதான் உன்னோட லக்கி டேவா?"

நான் அவனுடைய சமிக்ஞையைப் புறக்கணிக்க ட்ரை பண்ணினேன். ஆனா, என் மனசு உள்ளுக்குள்ள, அவன் இன்னும் கொஞ்சம் துணிஞ்சு பேச மாட்டானான்னு எதிர்பார்த்துச்சு. நான் போனை என் மார்புல வச்சுட்டு, அவன் பதிலுக்காகக் காத்திருந்தேன்.