Adultery அவள் கணவன் செய்த தவறு (Completed)

[Shrutikrishnan]

இந்தக் காட்சியைப் பார்த்துக்கிட்டு இருந்த காயத்ரிக்கு... அவள அறியாமலேயே ஒரு உச்சம் வந்தது.


கடைசியா, கிருஷ்ணன் முழுசாச் சுத்தம் பண்ணிட்டு, எழுந்து நின்னான். அவன் முகம் பளபளன்னு மின்னிக்கிட்டு இருந்தது. 


மணி பாத்தா பத்தை நெருங்கிருச்சு. அந்த ரூம்ல இருந்த காமக் களியாட்டம் ஒரு ஓய்வுக்கு வந்தாலும், காத்துல அந்த நெடி மட்டும் இன்னும் தூக்கலா அடிச்சுக்கிட்டு இருந்தது.


காயத்ரி தான் மொதல்ல சுதாரிச்சுக்கிட்டு எழுந்தா. "மணி ஆச்சு... நான் கிளம்பணும்..."னு சொல்லிக்கிட்டே, சிதறிக் கிடந்த அவளோட துணிகளைத் தேடினா. அவ குனிஞ்சு அவளோட பிங்க் கலர் பேன்ட்டியை எடுக்கும் போது, அவளோட அந்த உருண்டையான, வெள்ளைக் குண்டி பின்னாடி நின்ன மகேஷுக்கு 'பளிச்'னு தெரிஞ்சது.


அவ மெதுவாத் தன்னோட சின்னப் பிங்க் ஜட்டியை மாட்டினா. அது அவளோட சிவந்த, மகேஷோட கஞ்சி வழிஞ்ச கூதியை மறைச்சு, இடுப்புல ஏறி உக்காந்தது. அப்புறம் அவளோட பிரா. துர்கா பக்கத்துல வந்து, "இங்க திரும்புடி..."னு சொல்லி, காயத்ரிக்கு பிரா கொக்கியை மாட்டி விட்டா. அப்படி மாட்டும் போது, துர்கா சும்மா இருக்காம, காயத்ரியோட அந்தச் சின்ன மார்பகங்களை ஒரு தட்டி தட்டி, "கும்முனு இருக்குடி..."னு கிண்டல் பண்ணா. காயத்ரி வெட்கத்துல சிரிச்சுக்கிட்டே தன்னோட சுடிதார போட்டா. துப்பட்டாவையும் எடுத்துப் போர்த்திக்கிட்டா. இப்போ அவ ஒரு அடக்கமான பொண்ணு மாரித் தெரிஞ்சாலும், அவ கண்ணுல இருந்த களைப்பும், திருப்தியும் அவளோட ரகசியத்தைச் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தது.


அடுத்தது மகேஷ். அவன் ஒரு சோம்பல் முறிச்சுக்கிட்டே எழுந்தான். அவனோட உடம்புல அங்கங்க துர்காவும் காயத்ரியும் கடிச்சு வச்ச தடம் தெரிஞ்சது. அவன் தன்னோட ஜட்டியை எடுத்துப் போட்டான். அவனோட சுன்னி இன்னும் முழுசாத் தூங்காம, ஜட்டிக்குள்ள அடங்க மறுத்துத் திமிறிக்கிட்டு இருந்தது. ஜீன்ஸை ஏத்தி, பட்டனைப் போடும் போது, அவன் கிருஷ்ணனைப் பார்த்து ஒரு கண்ணடிச்சான். டீ-ஷர்ட்டையும் போட்டுட்டு, தலைமுடியைக் கோதி விட்டுக்கிட்டு, ஒரு ஹீரோ மாரி நின்னான்.


கிருஷ்ணன் அந்த மூலையில இருந்து எழுந்து, தன்னோட லுங்கியை எடுத்துத் தரைல இருந்தே கட்டிக்கிட்டான். அவனோட பனியனை மாட்டிக்கிட்டான். அவனோட முகம் முழுக்கத் துர்காவோட அந்தரங்க வாசனை அடிச்சது.


கடைசியா துர்கா. அவ பிராவைத் தேடினா. ஆனா அது எங்கேயோ மூலையில கிடந்தது. "விடு... இதுக்கு மேல எதுக்கு பிரா..."னு நினைச்சுக்கிட்டு, அவ தன்னோட அந்தப் பிரவுன் ஜாக்கெட்டை மட்டும் எடுத்து மாட்டினா. உள்ள பிரா இல்லாததால, அவளோட அந்தப் பெரிய, கனமான மார்பகங்கள் ஜாக்கெட்டுக்குள்ள தளர்வா, ஆனா எடுப்பாத் தெரிஞ்சது. அவளோட மார்புக் காம்புகள் ஜாக்கெட் துணியைக் குத்திக்கிட்டு நின்னது. பாவாடையை இடுப்புல இருக்கிக் கட்டுனா.


இப்போ நாலு பேரும் டிரஸ் பண்ணிட்டு, அந்தச் சேர்ல கட்டப்பட்டுக் கிடந்த முரளியைச் சுத்தி நின்னாங்க.


முரளி... பாவம்... அவன் வாயில இன்னும் துர்காவோட அந்த ஈரம் சொட்டற கருப்பு ஜட்டி திணிக்கப்பட்டிருந்தது. கண்ணு அவிழ்த்து விடப்பட்டிருந்தாலும், அவனால ஒண்ணும் பண்ண முடியல. அவனோட சுன்னி மட்டும், அந்த வயாக்ரா மகிமையால, இன்னும் விறைச்சுக்கிட்டு, அவனோட வயித்துல தட்டித் தட்டி ஆடிக்கிட்டு இருந்தது.


துர்கா தன்னோட இடுப்புல கை வச்சுக்கிட்டு, ஒரு மகாராணி தோரணையில அவன் முன்னாடி போய் நின்னா. அவளோட கழுத்துல அந்தத் தாலி... அது இப்போ அவளோட ஜாக்கெட் மேல பளபளன்னு மின்னுச்சு.


"என்ன சார்... சொன்னது ஞாபகம் இருக்கா?" துர்கா ஒரு நக்கலான சிரிப்போட கேட்டா. "இனிமே உங்க வேலையை எங்க கிட்டக் காட்டலாம்னு நெனச்சீங்க... உங்க ஜாதகமே அந்த ஹார்ட் டிஸ்க்ல இருக்கு. உங்க மாமியாரு கூட நீங்க போட்ட ஆட்டம்... அது மட்டும் உங்க மாமனார் கண்ணுல பட்டுது... உங்க கதி அதோகதி தான். மண்டையில மசாலா இருக்காது... தெரிஞ்சுக்கோங்க."


முரளிக்கு உடம்பெல்லாம் நடுங்குச்சு. அவன் வேகமாத் தலையை ஆட்டி, "புரிஞ்சுது... புரிஞ்சுது..."ங்கற மாரி சைகை பண்ணான். அவனோட கண்கள்ல கெஞ்சல் இருந்தது.


துர்கா மெதுவா முன்னாடி நகர்ந்தா. அவளோட இடுப்பு ஆடுற அழகை முரளி பயத்துக்கு நடுவுலயும் ரசிச்சான். அவ தன்னோட கைகளை, முரளியோட உடம்பைச் சுத்திக் கட்டியிருந்த அந்தப் புடவை மேல வச்சா.


"சரி... பாவம் பொழைச்சுப் போங்க..."னு சொல்லிக்கிட்டே, அந்தப் புடவை முடிச்சை அவிழ்த்தா.


புடவை விலகினதும், முரளி ஒரு பெருமூச்சு விட்டான். அவனோட கையும் காலும் விடுதலை ஆச்சு. ஆனா அவன் வாயில இருந்த ஜட்டியை எடுக்கல.


அவன் அவசரமாத் தன்னோட கையை வாய்க்குக் கொண்டு போய், அந்தத் துணியை உருவி எடுத்தான். 'பளக்'னு அந்த ஜட்டி வெளிய வந்தது. அதுல அவனோட எச்சில் நூல் பிடிச்சுத் தொங்குச்சு. அத துர்கா கிட்ட நீட்டினான்.


"எங்க சார் குடுக்குறீங்க? இது உங்களுக்குத் தான்,"னு சொல்லிச் சிரிச்சா. அவ அவளோட புடவைய கட்டிகிட்டே இவன்கிட்ட பேசினா.


முரளி புரியாம முழிச்சான்.


"அன்னைக்கு... என் புருஷனை மிரட்டி, என் பேன்ட்டியை வாங்கி, போடவச்சி கேவல படுத்தினீங்கள... ஞாபகம் இருக்கா? பாவம் என் புருஷன்... அன்னைக்கு அவரை எவ்ளோ கேவலப்படுத்தினிங்க... இன்னைக்கு... நீங்க இதைப் போட்டுக்கோங்க சார். இதுதான் உங்களுக்குச் சரியான டிரஸ்,"னு துர்கா சொன்னா. அவ புடவைய கட்டி முடிச்சா.


முரளிக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுருச்சு. "என்னது? நான் இதைப் போடணுமா?"


அவன் சுத்தி நின்ன நாலு பேரையும் பார்த்தான். மகேஷ் முறைச்சுக்கிட்டு நின்னான். கிருஷ்ணன் ஒரு நக்கலான சிரிப்போட நின்னான். காயத்ரி கூட உதட்டைச் சுழிச்சுச் சிரிச்சா.


"என்ன யோசனை? போடுறியா இல்லையா?" மகேஷ் அதட்டினான். அவன் குரல்ல இருந்த மிரட்டல் முரளியை நடுங்க வச்சது.


முரளி வேற வழி இல்லாம, நடுங்குற கையால அந்தச் சின்ன, கருப்பு, ஈரம் சொட்டற பேன்ட்டியை வாங்கினான். அதுல இன்னும் துர்காவோட அந்தரங்க நெடியும், முரளியோட எச்சில் வாடையும் கலந்து வீசுச்சு.


அவன் மெதுவா எழுந்து நின்னான். அவனோட சுன்னி இரும்புத் தடி மாரி விறைச்சுக்கிட்டு நின்னது. அந்தச் சின்னப் பொம்பள ஜட்டியை, அவன் தன்னோட காலுக்குள்ள விட்டு, மேலே இழுத்தான்.


அது அவனோட தொடைலேயே மாட்டிக்கிச்சு. அவ்ளோ சின்னது. அவன் மூச்சுத் திணறி, இழுத்து, அவனோட இடுப்பு வரைக்கும் கொண்டு வந்தான்.


அந்த ஜட்டி அவனோட இடுப்பை நெரிச்சது. அவனோட அந்த முரட்டுச் சுன்னி, அந்தச் சின்னத் துணிக்குள்ள அடங்காம, பிதுங்கிக்கிட்டு, ஒரு டெண்ட் அடிச்ச மாரி முன்னாடி துருத்திக்கிட்டு நின்னது. அவனோட கொட்டைகள் ரெண்டும் அந்த ஜட்டி ஓரத்துல இடிச்சுக்கிட்டு வெளிய தெரியப் பார்த்தது.


பார்க்கவே ஒரு ஆபாசக் கோமாளி மாரி அவன் நின்னான்.


துர்கா 'கலகல'னு சிரிச்சா. "சூப்பர் சார்... என் புருஷனை விட உங்களுக்குத் தான் இது கச்சிதமா இருக்கு. செம கும்முனு இருக்கீங்க,"னு கிண்டல் பண்ணா.


அந்தப் பெட்ரூம்ல இருந்து அஞ்சு பேரும் ஹாலுக்கு வந்தாங்க.


முரளி ஹால்ல சோபா மேல கிடந்த அவனோட டீ-ஷர்ட்டையும், ஜீன்ஸையும் எடுக்கப் போனான்.


மகேஷ் அவன்கிட்ட வந்து, அவனோட முதுகுல ஓங்கி ஒரு அறை விட்டான். 'பளார்'னு சத்தம்.


"யாரைக் கேட்டுறா டிரஸ் எடுக்குற? அதெல்லாம் இனிமே உனக்குக் கிடையாது. எப்படி இருக்கியோ... அப்படியே போ,"னு மகேஷ் விரட்டினான்.


முரளிக்குத் தலை சுத்துச்சு. "தம்பி... ப்ளீஸ் பா... வெளிய எப்படிப் போறது? அம்மணமா..."


"அம்மணமாவா? தான் ஜட்டி போட்டுருக்கீயேடா... அது பத்தாதா? உன் பொண்டாட்டி புடவைல நீ பார்த்திருக்கலாம்... ஆனா அடுத்தவன் பொண்டாட்டி ஜட்டில ஊரே உன்னைப் பார்க்கட்டும். போடா வெளிய..."


முரளி கெஞ்சிப் பார்த்தான். ஆனா யாரும் கேட்கல. கிருஷ்ணன் போய்க் கதவைத் திறந்து வச்சான்.


மணி பத்தாக இன்னும் பத்து நிமிஷம் தான் இருந்தது. தெருவுல விளக்குகள் எரிஞ்சுக்கிட்டு இருந்தது. தூரத்துல நாய் குலைக்கிற சத்தம்.


"போன்?"


மகேஷ் இல்ல முடியாதுனு தலையை ஆட்ட.


முரளி பதட்டமா, "கார் சாவி ஆவது?"னு கேட்டான்.


"சரி. எடுத்துக்கோ,"னு மகேஷ் சொன்னான்.


முரளி அவன் ஜீன்ஸ்ல இருந்து கார் சாவி எடுத்துட்டு, வேற வழியே இல்லாம, அவன் அந்தத் துர்காவோட கருப்பு ஜட்டியோட, அதுக்குள்ள திமிறுற சுன்னியோட, அந்த வீட்டை விட்டு வெளிய வந்தான்.


ரோட்டுல இறங்கினதும், சில்லுனு காத்து அவனோட உடம்புல பட்டுச்சு. தெருவுல பெருசா ஆள் நடமாட்டம் இல்லனாலும், அங்கங்க ஒண்ணு ரெண்டு வண்டி போய்கிட்டு இருந்தது.


முரளிக்கு உசுரு போயிருச்சு. அவன் தன்னோட ரெண்டு கைகளையும் வச்சு, அந்த ஜட்டிக்குள்ள புடைச்சுக்கிட்டு நிக்கிற சுன்னியை மறைச்சுக்கிட்டு, திரும்பிப் பார்க்காம ஓட ஆரம்பிச்சான். அவனோட அந்தப் பெரிய உடம்பு, அந்தச் சின்ன ஜட்டியில குலுங்கிக் குலுங்கி ஓடுறதப் பார்த்து, வீட்டு வாசல்ல நின்னுக்கிட்டு இருந்த மகேஷ், துர்கா, கிருஷ்ணன், காயத்ரி நாலு பேரும் விழுந்து விழுந்து சிரிச்சாங்க.


"ஓடுறான் பாருடி... என் ஜட்டியைப் போட்டுகிட்டு..."னு துர்கா கிருஷ்ணனோட தோள்ல சாய்ஞ்சுக்கிட்டுச் சிரிச்சா.


முரளி இருட்டுக்குள்ள ஓடி மறைஞ்சான். அவன் ஓடின வேகத்துல, அவன் கார் நிக்குற இடத்துக்குப் போனான். அங்க மரத்தடி இருட்டுல அவன் கார் நின்னுட்டு இருந்தது.


"அப்பாடா... காருக்குள்ள போயிட்டா தப்பிச்சிரலாம்,"னு நெனச்சுக்கிட்டு, மூச்சு வாங்கிக்கிட்டே கார் கிட்ட போனான்.


கார் சாவியை எடுத்தான்... கதவைத் திறக்கப் போனான்.


அப்போதான் அவன் அதைக் கவனிச்சான்.


காரோட முன் டயர்... சப்பையாத் தரைல ஒட்டிக்கிட்டு இருந்தது. பஞ்சர்.


அவனுக்கு ஒண்ணுமே புரியல. "எப்படிடா? வரும்போது நல்லாதானே இருந்துச்சு?"


அவனுக்குத் தெரியாது... இது அந்த மகேஷ் பயலோட வேலைன்னு. இவங்க வீட்டுக்குள்ள போறதுக்கு முன்னாடி, மகேஷ் அந்த மரத்துக்கடியில வெயிட் பண்ணப்போ, ஒரு சின்ன ஆணியை வச்சு வேலையை முடிச்சுட்டான்.


"ச்ச... இப்போ என்ன பண்றது? ஸ்டெப்னி மாத்த முடியுமா? இந்தக் கோலத்துல டயர் கழட்டினா... எவனாச்சும் பாத்தா அவ்ளோ தான்,"னு முரளிக்கு அழுகையே வந்துருச்சு.


ரோட்டுல வேற யாரோ நடந்து வர்ற சத்தம் கேட்டுச்சு. அவன் பயந்து போயி, அவசர அவசரமா காரைத் திறந்து உள்ளே பாய்ஞ்சான். கதவைச் சாத்தி லாக் பண்ணிக்கிட்டான்.


அந்தக் காருக்குள்ள... ஏசி போடாம... வேர்த்து விறுவிறுத்து... வாயில அந்த ஜட்டி வாடை இன்னும் வீச... இடுப்புல அந்தப் பொம்பள ஜட்டி இறுக்க... விறைச்ச சுன்னியோட... முரளி அனாதையா, அவமானத்துல கூனிக்குறுகி உக்காந்து இருந்தான். "மாட்டிகிட்டம்டா... இதுக்கு ஒரு முடிவே இல்லையா?"னு அவன் கையைத் தலையில வச்சுக்கிட்டுப் புலம்பினான்.


இங்க துர்கா வீட்டுல...


எல்லாரும் சிரிச்சு முடிச்சுட்டு, உள்ள வந்தாங்க.


காயத்ரி தன்னோட கையைத் தூக்கி, மணியைப் பார்த்தா. "சரி அக்கா... மணி ஆச்சு... நானும் கிளம்புறேன்... வீட்ல தேடுவாங்க,"னு சொன்னா.


மகேஷுக்கு அதுதான் சாக்கு. "வாங்க... நானே உங்களை டிராப் பண்றேன்,"னு முந்திக்கிட்டுச் சொன்னான். அவன் கண்ணுல ஒரு ஆசை வழிஞ்சது.


காயத்ரி துர்காவைப் பார்த்தா. துர்கா ஒரு அர்த்தத்தோட சிரிச்சா. "போயிட்டு வாடி... இவன் பத்திரமா கொண்டு போய் விடுவான். ஆனா வழியில வண்டி எங்காச்சும் குலுங்குனா... அதுக்கு நான் பொறுப்பு இல்ல,"னு சொல்லிச் சிரிச்சா.


காயத்ரிக்கு முகம் செவந்து போச்சு. "போங்கக்கா..."னு சிணுங்கிக்கிட்டே, மகேஷ் கூடக் கிளம்பினா.


ரெண்டு பேரும் மகேஷோட பைக்ல ஏறினாங்க. இந்த முறை காயத்ரி கம்பியைப் பிடிக்கல. வண்டி ஸ்டார்ட் ஆனதும், அவளோட கை தயங்காம மகேஷோட தோள் மேல விழுந்தது. வண்டி இருட்டுல மறைஞ்சது.


துர்கா கிருஷ்ணனைப் பார்த்தா. "சரிங்க... நான் போய்க் குட்டிப் பையனைக் கூட்டிட்டு வர்றேன்... பக்கத்து வீட்டுல தான் இருக்கான்,"னு சொல்லிட்டு, அவளோட சேலையைச் சரி பண்ணிக்கிட்டு போனா.


பத்து நிமிஷத்துல பையனைக் கூட்டிட்டு வந்தா.


கிருஷ்ணன் அதுக்குள்ள கதவைப் பூட்டி, எல்லாத்தையும் சரி பண்ணி வச்சிருந்தான்.


மூணு பேரும் சேர்ந்து குளிச்சாங்க. அது ஒரு சாதாரணக் குளியல் இல்ல. அந்தத் தண்ணியில அவங்க பட்ட கஷ்டம், அவமானம், அழுக்கு எல்லாம் கரைஞ்சு ஓடுச்சு.


துர்கா அன்னைக்குச் சமையல் செஞ்சா. கிருஷ்ணன் கூடவே நின்னு உதவி செஞ்சான். அவங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல ஒரு புது அன்னியோன்யம், ஒரு புரிதல் இருந்தது.


சாப்பிட்டு முடிச்சு, புது பெட்ஷீட் போட்டு வச்சி, அவங்க பெட் ரூம்லையே பையனை நடுவுல படுக்க வச்சு, ரெண்டு பேரும் படுத்தாங்க.


துர்கா கிருஷ்ணனோட மார்புல தலை வச்சுப் படுத்தா. கிருஷ்ணன் அவளோட வாசனை கூந்தலை வருடினான்.


"ஜெயிச்சுட்டோம் டி..."னு அவன் மெதுவாச் சொன்னான்.


"ஆமாங்க... இனிமே நமக்கு எந்தப் பயமும் இல்ல..."னு துர்கா நிம்மதியாச் சொன்னா.


அந்த ராத்திரி... அவங்க தூங்கும்போது... முரளி தன்னோட காருக்குள்ள, அந்தப் பொம்பள ஜட்டிக்குள்ள தன்னோட விதியை நெனச்சு அழுதுக்கிட்டு இருந்தான்.


***


எட்டு மாசம் ஓடிப்போச்சு. காலச்சக்கரம் சுழல, அந்தக் குடும்பத்துல இப்ப எல்லாமே தலைகீழா, ஆனா ஒரு விசித்திரமான நேர்க்கோட்டுல மாறிப் போயிருந்தது.


காலை மணி ஒன்பது.


கிருஷ்ணன் வீட்டு ஹால்ல, பளபளக்குற புது வெண்பட்டு வேட்டியும், அதுக்கு மேட்சா ஒரு சந்தனக் கலர் சட்டையும் போட்டுக்கிட்டு, முகத்துல ஒரு புதுக் களையோட, ஜம்முனு நின்னுக்கிட்டு இருந்தான். அவன் முகத்துல பழைய பயமோ, கூச்சமோ இல்ல. இப்ப அவனே ஒரு புது பிசினஸ் ஸ்டார்ட் பண்ணிட்டான். கை நிறைய வருமானம், மனசு நிறைய நிம்மதி. அதுக்கு மொதல் போட்டது, நம்ம முரளி தான்.


அவன் பெட்ரூம் கதவைப் பார்த்து, "துர்கா... இன்னும் எவ்ளோ நேரம் டி? முகூர்த்தத்துக்கு நேரம் ஆச்சு பாரு..."னு குரல் கொடுத்தான்.


உள்ளே இருந்து, "இதோ வந்துட்டேங்க... இந்த பிரா கொக்கி வேற மாட்ட மாட்டேங்குது..."னு ஒரு சிணுங்கல் குரல் கேட்டது.


கிருஷ்ணன் சிரிச்சுக்கிட்டே கதவைத் தள்ளினான்.


துர்கா... இப்போ தான் குளிச்சிட்டு வந்திருந்தா. தலையில ஈரம் சொட்டச் சொட்ட ஒரு துண்டை முண்டாசு மாரி கட்டியிருந்தா. உடம்புல ஒரு பாவாடை மட்டும் தான். இடுப்புக்கு மேலே ஒட்டுத் துணி இல்ல.


அவ கண்ணாடியைப் பார்த்துக்கிட்டு, தன்னோட மார்பகங்களை ஒரு புதுப் பெரிய சைஸ் பிராவுக்குள்ள திணிக்கப் போராடிக்கிட்டு இருந்தா. அவளோட கைகள் பின்னாடி போய், அந்தக் கொக்கியை மாட்ட முடியாமத் திணறியது.


"ஏங்க... சும்மா பாத்துட்டு நிக்காம... கொஞ்சம் வந்து மாட்டி விடுங்க... கை எட்டல..."னு அவ மூச்சு வாங்கிக்கிட்டே கிருஷ்ணனைப் பார்த்துக் கேட்டா.


கிருஷ்ணன் அவகிட்டப் போகப் போனான். அப்போ...


'டொக்... டொக்...'


வாசக் கதவு தட்டுற சத்தம்.


கிருஷ்ணன் நின்னான். "இரு டி... அவன் வந்துட்டான் போல... நான் போய் கதவைத் திறக்குறேன்... அவனையே வரச் சொல்றேன்,"னு சொல்லிட்டு, ஒரு எதார்த்தமான புன்னகையோட வெளிய போனான்.


துர்காவுக்கு வெட்கம் ஒரு பக்கம் வந்தாலும், உள்ளுக்குள்ள ஒரு சந்தோஷம்.


கிருஷ்ணன் போய் மெயின் டோர் கதவைத் திறந்தான்.


வெளியே மகேஷ் நின்னான். அவனும் சும்மா இல்ல... பட்டு வேட்டி, பட்டுச் சட்டைனு, ஒரு மாப்பிள்ளை களைல, கம்பீரமா நின்னான். அவன் உடம்பு இன்னும் கொஞ்சம் முறுக்கேறி, ஒரு முழு ஆம்பளையாத் தெரிஞ்சான்.


"என்ன அண்ணா... இன்னும் கிளம்பலையா? அக்கா ரெடி ஆயிட்டாங்களா?"னு ஆவலா கேட்டான்.


"இல்லடா... உள்ள தான் இருக்கா... ஏதோ கொக்கி மாட்ட முடியலையாம்... நீ போய் என்னனு பாரு,"னு கிருஷ்ணன் சர்வ சாதாரணமாச் சொல்லி, அவனுக்கு வழி விட்டு ஒதுங்கி நின்னான்.


மகேஷ் ஒரு நமட்டுச் சிரிப்பு சிரிச்சுக்கிட்டே, "என்ன அண்ணா நீங்க... இன்னும் இது கூடவா அவங்களுக்குச் செய்யத் தெரியல?"னு கேட்டுக்கிட்டே, வேகமா வீட்டுக்குள்ள நுழைஞ்சு, நேரா பெட்ரூமை நோக்கி நடந்தான். "இன்னும் என்னதான் பண்றாங்க இவங்க..."னு புலம்பிக்கிட்டே கதவைத் திறந்தான்.


கிருஷ்ணன் வெளியவே நின்னு, கதவைச் சாத்திட்டு, சோபாவுல உக்காந்து நியூஸ் பேப்பரை எடுத்தான். அவனுக்குத் தெரியும், உள்ளே நடக்கப் போறது என்னனு. ஆனா இப்போ அவனுக்கு அதுல பொறாமை இல்ல. அது அவங்க குடும்பத்தோட ஒரு அங்கம் ஆகிருச்சு. 


உள்ளே...


மகேஷ் கதவைத் திறந்து உள்ள வந்தப்போ, துர்கா இன்னும் அந்தக் கண்ணாடி முன்னாடி நின்னு, பிரா பட்டையை இழுத்துக்கிட்டு இருந்தா. அவளோட அந்தத் திறந்த முதுகு, சதைப்பிடிப்பா, பலபளனு இருந்தது.


அவன் சத்தம் போடாம பூனை மாரி நடந்து, அவ பின்னாடி போய் நின்னான்.


துர்கா கண்ணாடியில அவனரைப் பார்த்தா. அவ முகம் மலர்ந்துச்சு. "வாடா... எவ்ளோ நேரம்? கை வலிக்குது..."னு சிணுங்கினா.


மகேஷ் அவளோட கையில இருந்து அந்தப் பிரா பட்டையை வாங்கினான். அவளோட அந்த கனமான மார்பகங்களைத் தாங்கிப் பிடிச்சு, இழுத்து, பின்னாடி கொக்கியை மாட்டி விட்டான். அது மாட்டுன சத்தம் 'டக்'னு கேட்டதும், துர்கா "அப்பாடா..."னு ஒரு நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டா. அந்த மூச்சுல அவளோட உடம்பு லேசாத் தளர்ந்துச்சு.


அவ மெதுவா, ஒரு தேர் திரும்புற மாரி மகேஷை நோக்கித் திரும்பினா.


அவ திரும்பினதும் தான் அந்த முழுத் தரிசனம் மகேஷுக்குக் கிடைச்சது. அதுவரைக்கும் அவனோட கற்பனையிலயும், ஆசையிலயும் இருந்த உருவம், இப்போ கண் முன்னாடி 'பளிச்'னு தெரிஞ்சது.


அவளோட வயிறு... ஏழு மாசம் முடிஞ்சு, எட்டாவது மாசம் நடக்குற அந்த நிறைமாத வயிறு... ஒரு பெரிய பானை மாரி, பளபளன்னு உருண்டு திரண்டு, அவளோட பாவாடைக்கு மேல முன்னாடி தள்ளிக்கிட்டு இருந்தது. அந்த வயித்துத் தோல் நல்லா இழுத்துக்கிட்டு, அதுல ஓடுற பச்சை நரம்புகள் கூட மெலிசாத் தெரிஞ்சது. அந்த வயித்துல இருந்த தொப்புள், இப்போ முன்னாடி மாரி ஆழமா இல்லாம, விரிஞ்சு கொடுத்து, ஒரு சின்னக் கிண்ணம் மாரி மாறி, அவளோட அந்தத் தாய்மையை இன்னும் அழகாக்கிக் காட்டுச்சு.


மேலே... அவளோட மார்பகங்கள். கர்ப்பமா இருக்கிறதால, பால் சுரக்கத் தயாராகி, முன்னாடி இருந்ததை விட ரெண்டு மடங்கு பெருசா, கனமா, சும்மா 'திமு திமு'னு வீங்கிப் போய் இருந்தது. அந்தப் புதுப் பிராவுக்குள்ள அடங்காம, மேல பாதியளவு பிதுங்கிக்கிட்டு, செக்கச் செவேல்னு மினுங்குச்சு. அந்தக் குளிர்ல அவளோட காம்புகள், பிரா துணியையும் மீறி, நல்லாத் தடிச்சுப் போய், கூர்மையாத் தெரிஞ்சது. அதுக்கு மேல அவளோட தாலி.


மகேஷோட கண்கள் அவளோட முகத்துல இருந்து இறங்கி, அவளோட அந்தப் பிரம்மாண்டமான மார்புல தங்கி, கடைசியா அவளோட அந்த உருண்டையான வயித்துல வந்து நிலைச்சு நின்னுச்சு. அவனோட பார்வையில காமம் மட்டும் இல்ல... ஒரு விதமான பெருமை, ஒரு உரிமை, ஒரு பாசம் எல்லாம் கலந்து இருந்தது.


அவன் மெதுவாத் தன்னோட ரெண்டு கைகளையும் கொண்டு போய், அவளோட அந்தப் பெரிய, உருண்டையான வயித்து மேல வச்சான். அது ஒரு பூவை ஏந்துற மாரி அவ்ளோ பவ்வியமா இருந்தது. அவனோட சொரசொரப்பான உள்ளங்கை, அவளோட அந்த வழுவழுப்பான வயித்துத் தோல்ல பட்டதும், துர்காவுக்கு உள்ளுக்குள்ள ஏதோ சிலிர்த்தது.


அவன் மெதுவா அவளோட வயிற்றைத் தடவிக் கொடுத்தான். "எப்டி இருக்கான்? உள்ள வச்சு உன்னை ரொம்பப் படுத்துறானா?"னு விசாரிக்கிற உரிமையோட கேட்டான்.


துர்கா சிரிச்சுக்கிட்டே, தன்னோட இடுப்பை வளைச்சு, பின்னால லேசாச் சாய்ஞ்சு, அவனோட கைகள்ல தன்னோட வயிற்றை இன்னும் அழுத்தமாப் பதிய வச்சா.


"ம்ம்... எல்லாம் உன்னை மாரியே தான்டா... சும்மா உள்ள இருந்து எட்டி எட்டி உதைக்கிறான். இவன் பண்ற சேட்டைல ராத்திரி பூரா என்னால தூங்கவே முடியல,"னு சொல்லி, அவளோட கன்னத்தை, மகேஷோட கன்னத்துல இடிச்சு, ஒரு செல்லச் சிணுங்கல் சிணுங்கினா.