Adultery அவள் கணவன் செய்த தவறு (Completed)

[Shrutikrishnan]

மறுநாள் காலை பதினொன்னு மணி. ஒரு காபி ஷாப்ல, கிருஷ்ணன், துர்கா, மகேஷ்… மூணு பேரும் முகம் வாடிப் போய் உட்கார்ந்திருந்தாங்க. மகேஷ் இன்னைக்குக் காலேஜுக்குப் போகல. அவனோட முகம் கடுப்பா இருந்தது. துர்கா சோகமா காபியை கலக்கிட்டே இருந்தா. கிருஷ்ணன் தலையைத் தொங்கப்போட்டுக்கிட்டு உட்கார்ந்திருந்தான். அவங்க முன்னாடி இருந்த காபி ஆறிப்போய்க் கிடந்தது.


அந்த வீடியோ எங்க இருக்கும்ங்கற குழப்பம் எல்லார மண்டையையும் குடைஞ்சு எடுத்தது. ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் மௌனம் நீடிச்சது.


அப்போ... அந்த காபி ஷாப் வாசல்ல காயத்ரி வேகவேகமா நடந்து வந்தா. அவ ஒரு சாதாரண காட்டன் சுடிதார் தான் போட்டிருந்தா. ஆனா அது அவ உடம்போட கச்சிதமாப் பொருந்தி, அவளோட அந்த எடுப்பான அழகை எடுத்துக்காட்டுச்சு. அவளோட முடியை லூஸ் ஹேரா விட்டு, ஒரு சின்ன கிளிப் மாட்டியிருந்தா. நடக்கும்போது அந்த முடி காத்துல ஆடி, அவ முகத்துல விழுந்து விளையாடுச்சு. கையில ஒரு சாதாரண வாட்ச். ஆனா அவளோட அந்தச் செக்கச் செவேல் நிறத்துக்கும், அந்த எளிமையான அலங்காரத்துக்கும்... சும்மா தேவதை மாரி இருந்தா.


மகேஷோட பார்வை அவளைப் பார்த்ததும் ஒரு செகண்ட் நிலைச்சு நின்னுச்சு. கிருஷ்ணன் சொல்லி இவளைப் பத்திக் கேள்விப்பட்டிருந்தாலும், நேர்ல பார்க்கும்போது அவனுக்கு ஒரு ஜிவ்வுனு இருந்தது. 'அடேங்கப்பா... இவளோ அழகான பொண்ணையா அந்த முரளி வச்சிருக்கான்?'னு மனசுக்குள்ள நினைச்சுக்கிட்டான். அவளோட அந்தத் துடிப்பான நடை, அவளோட அந்த வசீகரமான முகம்... எல்லாமே அவனைக் கவர்ந்தது. காயத்ரி மகேஷை விட ஆறு வயசு பெரியவ. ஆனா அந்த முதிர்ச்சி அவளுக்கு இன்னும் அழகைச் சேர்த்துச்சு.


காயத்ரி அவங்க டேபிள் கிட்ட வந்து, "ஹாய் சார்... ஹாய் அக்கா..."னு சொல்லிக்கிட்டே, ஒரு சேரை இழுத்துப் போட்டு உக்காந்தா. அது ஒரு வட்ட டேபிள். துர்காவுக்கு இடது பக்கம் கிருஷ்ணன், வலது பக்கம் காயத்ரி. காயத்ரிக்கு வலது பக்கம் மகேஷ். மகேஷுக்கு வலது பக்கம் கிருஷ்ணன்.


காயத்ரி உக்காந்ததும், அவளோட கண்கள் மகேஷை ஒரு முறை நோட்டம் விட்டது. இவன் யாருனு அவளுக்குத் தெரியாது. காலேஜ் படிக்கிற சின்னப் பையன். இவன் எதுக்கு இங்க இருக்கான்னு அவளுக்குப் புரியல. அவளோட ரகசியங்களை, அந்த முரளி விவகாரத்தை எல்லாம் இப்படி ஒரு வெளியாள் முன்னாடி பேசுறதுக்கு அவளுக்குக் கூச்சமா இருந்தது.


அவ கிருஷ்ணனைப் பார்த்துத் தயங்கினாள். "சார்... இவர்..."னு இழுத்து, மகேஷைக் கண்ணால் காட்டினாள்.


கிருஷ்ணன் அவளோட தயக்கத்தைப் புரிஞ்சுக்கிட்டான். "பரவாயில்ல காயத்ரி... இவன் மகேஷ். எங்க வீட்டுக்கு மாடி போர்ஷன்ல இருக்கான். இவன் நம்ம ஆளு தான்,"னு சொன்னான்.


காயத்ரி இன்னும் சந்தேகமாப் பார்த்தா.


கிருஷ்ணன் குரலைத் தாழ்த்தி, "நம்ம விஷயம் எல்லாம் இவனுக்குத் தெரியும் காயத்ரி. துர்கா அந்த முரளி கிட்ட மாட்டிக்கிட்டது... நேத்து நடந்த பிரச்சனை... எல்லாத்தையும் இவன்கிட்ட சொல்லிட்டோம். சொல்லப்போனா, இவனும் நமக்கு உதவி செய்யத் தான் வந்திருக்கான்,"னு சொன்னான்.


அந்த வார்த்தையைக் கேட்டதும் காயத்ரிக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சு. அவளோட கண்கள் படபடன்னு அடிச்சுக்கிச்சு. அவ அதிர்ச்சியா மகேஷைப் பார்த்தா. மகேஷ் அவளையே ஒரு கூர்மையான, அதே சமயம் ரசிக்கிற பார்வையோட பார்த்துக்கிட்டு இருந்தான்.


'எல்லாம் தெரியும்னா... என்ன அர்த்தம்?' காயத்ரியோட மனசுக்குள்ள ஒரு மின்னல் வெட்டுச்சு. துர்கா அக்கா முரளி கூடப் படுத்தது இவனுக்குத் தெரியும்னா... அப்போ... நானும் அந்த முரளி கூடப் படுத்தது இவனுக்குத் தெரியுமா? எல்லாத்தையும் கிருஷ்ணன் சார் இவன்கிட்ட சொல்லியிருப்பாரோ?


அந்த நினைப்பு வந்ததும், காயத்ரிக்கு உடம்பெல்லாம் 'ஜிவ்'வுனு ஒரு கூச்சம் பரவுச்சு. அவளோட முகம் தானா செவந்து போச்சு. ஒரு சின்னக் காலேஜ் பையன் முன்னாடி, தான் ஏதோ அம்மணமா நிக்கிற மாரி ஒரு உணர்வு அவளுக்கு வந்தது. அவளோட மார்புக் காம்புகள் அந்தச் சுடிதாருக்குள்ள விறைச்சு, அவளுக்கு ஒரு விதமான குறுகுறுப்பை உண்டாக்கியது. 


அவ மகேஷைப் பார்க்கத் தயங்கினா. ஆனா மகேஷ்... அவன் கண்ணுல ஒரு ஒளி தெரிஞ்சது. அவளோட அந்த வெட்கம், அவளோட அந்தத் தவிப்பு... அதைப் பார்க்கப் பார்க்க மகேஷுக்கு ஒரு கிளர்ச்சி உண்டானது.


காயத்ரி கஷ்டப்பட்டுத் தன்னோட கூச்சத்தை மறைச்சுக்கிட்டு, "ஓ... அப்படியா... சரி சார்..."னு தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டா. அவளோட துப்பட்டாவை எடுத்து மார்புல இன்னும் நல்லா போர்த்திக்கிட்டா.


"என்னக்கா இப்படிச் சொதப்பிருச்சு? நேத்து நைட் ஃபுல்லா நான் தூங்கவே இல்ல. பாஸ்வேர்ட் ஒர்க் ஆகலையா?"னு காயத்ரி பேச்சை மாத்தினா.


"இல்ல காயத்ரி... பாஸ்வேர்ட் கரெக்ட் தான். போன் ஓபன் ஆச்சு. ஆனா... உள்ள ஒண்ணுமே இல்ல," துர்கா விரக்தியாச் சொன்னா.


"என்னது? ஒண்ணுமே இல்லையா? அப்போ அந்த நாய் எங்க தான் வச்சிருப்பான்?" காயத்ரி யோசிச்சா.


"ஒருவேளை... ஆபீஸ் கம்ப்யூட்டர்ல இருக்குமோ?" கிருஷ்ணன் சந்தேகமா கேட்டான்.


காயத்ரி உடனே மறுத்தா. "சான்ஸே இல்ல சார். ஆபீஸ் சிஸ்டம் பாஸ்வேர்ட் எனக்குத் தெரியும். நான் அடிக்கடி செக் பண்ணுவேன். அதுல அவன் பர்சனல் எதையும் வைக்க மாட்டான். அதுவும் இந்த மாதிரி வீடியோவை... கண்டிப்பா ஆபீஸ்ல வச்சிருக்க மாட்டான்."


எல்லாரும் மௌனமா யோசிச்சாங்க. அப்போ மகேஷ் மெதுவா வாயைத் திறந்தான். அவன் பார்வை காயத்ரியைவிட்டு நகரவே இல்ல. அவளோட அந்தச் சிவந்த முகம், அவளோட உதட்டுல இருந்த அந்தத் தயக்கம்... எல்லாம் அவனுக்குப் பிடிச்சிருந்தது.


"ஒருவேளை... அவனோட வீட்டுல... எதாச்சும் பர்சனல் லேப்டாப், கம்ப்யூட்டர் இருக்குமா?"னு கேட்டான். அவன் காயத்ரிகிட்ட பேசுறப்போ, அவனோட குரல்ல ஒரு நடுக்கம், ஒரு தயக்கம் இருந்தது.


காயத்ரி நிமிர்ந்து மகேஷைப் பார்த்தா. அவளோட பெரிய கண்கள் அவனை அளவெடுத்துச்சு. ஒரு சின்னப் பையன், ஆனா கண்ணுல ஒரு தீர்க்கமான பார்வை. அவளுக்கு அந்தப் பார்வை மேல ஒரு இனம் புரியாத ஈர்ப்பு வந்தது.


துர்கா இதைக் கவனிச்சா. மகேஷ் காயத்ரியைப் பார்க்குற விதமும், பேசுறப்போ தடுமாறுறதும் அவளுக்கு லேசா ஒரு பொறாமையைக் கொடுத்துச்சு. 'என்னடா இவன்... நம்மளையே சுத்திச் சுத்தி வந்தவன்... இப்போ இவளைப் பார்த்து ஜொல்லு விடுறானே'னு மனசுக்குள்ள நினைச்சா.


காயத்ரி யோசிச்சுப் பார்த்தா. "ஆமா... நீங்க சொல்றது கரெக்ட். அவனுக்கு ஒரு பர்சனல் லேப்டாப் இருக்கு,"னு சொன்னா.


"அப்போ கன்ஃபார்ம் அந்த வீடியோ அந்த லேப்டாப்ல தான் இருக்கணும்,"னு மகேஷ் உறுதியாச் சொன்னான்.


"ஆனா... அந்த லேப்டாப்பை எப்படி எடுக்குறது? அவன் வீட்டுக்குள்ள போறதே கஷ்டமாச்சே," கிருஷ்ணன் கவலைப்பட்டான்.


துர்கா ஒரு முடிவோட நிமிர்ந்தா. "அதுக்கு ஒரு வழி இருக்கு,"னு மர்மமா சொன்னா.


எல்லாரும் அவளை ஆச்சரியமாப் பார்த்தாங்க.


***


எல்லாரும் துர்கா சொல்ற பிளான் பொறுமையா கேட்டுட்டு, அந்த காபி ஷாப்பை விட்டு வெளிய வந்தாங்க. கிருஷ்ணன் அவனோட பைக்கை எடுத்தான். மகேஷ் அவனோட பிரெண்ட் கிட்ட இருந்து வாங்கிட்டு வந்த பைக்கை ஸ்டார்ட் பண்ணான்.


கிருஷ்ணன் காயத்ரியைப் பார்த்து, "காயத்ரி... நீ மகேஷ் வண்டியில வந்துரு... நான் துர்காவைக் கூட்டிட்டு முன்னாடி போறேன்,"னு சொன்னான்.


காயத்ரியும் சரின்னு தலையாட்டினா. மகேஷ் பைக்கை ஸ்டார்ட் பண்ணி, "ஏறுங்க..."னு சொன்னான்.


காயத்ரி கொஞ்சம் தயங்கித் தயங்கி, அந்த பைக் சீட்ல ஒரு பக்கமா சாய்ஞ்சு உக்காந்தா. அவளோட அந்த எடுப்பான மார்பு, துப்பட்டாவுக்குள்ள அடங்காமத் திமிறிட்டு இருந்துச்சு. அவ மகேஷ் தோளைப் பிடிக்காம, கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு, சீட்டுக்குக் கீழே இருந்த அந்த இரும்புக் கம்பியை இறுக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டு, காத்துல அவளோட துப்பட்டா பறக்காம இருக்க, ஒரு கையால அதை அமுக்கிப் பிடிச்சுக்கிட்டு உக்காந்தா. அவளோட அந்த நளினம், பார்க்கவே ஒரு தனி அழகா இருந்துச்சு.


துர்கா கிருஷ்ணன் பைக்ல ஏறி உக்காந்தா. அவளும் ஒரு பக்கமாத் தான் உக்காந்திருந்தா. வண்டி கிளம்பிச்சு. கிருஷ்ணன் முன்னாடி போக, மகேஷ் பின்னாடி வந்தான்.


துர்கா கிருஷ்ணன் முதுகுக்குப் பின்னாடி உக்காந்து இருந்தாலும், அவ கண்ணு முழுக்கப் பின்னாடி வந்த மகேஷ் மேலேயே இருந்துச்சு. அவ அடிக்கடித் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தா. மகேஷோட முதுகுக்குப் பின்னாடி, காயத்ரியோட அந்த செக்கச் செவேல்னு இருக்குற உடம்பு ஆடிக்கிட்டு வர்றதப் பார்க்கப் பார்க்க துர்காவுக்கு வயிறு எரிஞ்சது. ஒரு பொறாமை தீயா சுட்டுச்சு.


மகேஷ் பாவம், பின்னாடி ஒரு தேவதை உக்காந்து இருக்குற பதட்டத்துல, வண்டிய ரொம்பக் கவனமா, மேடு பள்ளம் பார்த்து ஓட்ட முயற்சி பண்ணான். ஆனா அவனோட கவனம் சிதறிச்சோ என்னவோ, ஒரு வேகத்தடையைக் கவனிக்காம விட்டுட்டான்.


வண்டி அந்த மேட்டுல ஏறி, 'தடக்'னு இறங்குச்சு.


அந்த ஆட்டத்துல, காயத்ரி நிலைத் தடுமாறி, அவளோட பிடியை விட்டுட்டு, முன்னாடி சரிஞ்சா. அவளோட அந்த மெத்துனு இருக்கிற மார்பு, மகேஷோட முதுகுல 'நச்'னு போய் இடிச்சு, ஒரு செகண்ட் நல்லா அமுங்கி, தேய்ச்சு நிமிர்ந்தது.


மகேஷுக்கு உடம்பெல்லாம் 'ஜிவ்'வுனு ஒரு மின்னல் பாய்ச்சுன மாரி இருந்துச்சு. அவளோட அந்தப் பரிசத்துல அவன் பல்லக் கடிச்சுக்கிட்டு, ஹேண்டில் பாரை இறுக்கிப் பிடிச்சான்.


முன்னாடி போய்ட்டு இருந்த துர்கா இதைச் சரியாக் கவனிச்சுட்டா. அவளுக்குப் பக்குனு ஆச்சு. "பாருடா... சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தரயா..."னு அவளுக்குள்ள ஒரு காண்டு.


ஒரு வழியா நாலு பேரும் முரளியோட வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தாங்க.


கேட்ல அந்த வாட்ச்மேன் இருந்தான். நாலு பேரையும் பார்த்ததும் அவனுக்கு ஒண்ணும் புரியல. எழுந்து வந்து, "சார் இல்லையே... ஆபீஸ் போயிருக்காரு,"னு கிருஷ்ணன் கிட்ட சொன்னான்.


"இல்ல அண்ணா... சாரைப் பார்க்க வரல... உங்களைப் பார்க்கத் தான் வந்தோம்,"னு துர்கா முன்னாடி போய் நின்னா. அவளுக்குப் பின்னாடியே கிருஷ்ணன், மகேஷ், காயத்ரி மூணு பேரும் நின்னாங்க.


துர்கா அந்த வாட்ச்மேன் கிட்ட விஷயத்தைச் சொன்னா. அவங்க என்ன செய்யப் போறாங்க, எதுக்காக வந்திருக்காங்கனு சுருக்கமா, ஆனா அழுத்தமாச் சொன்னா. அவளோட குரல்ல இருந்த வேதனையும், அதே சமயம் இருந்த உறுதியும் அந்த வாட்ச்மேனை யோசிக்க வச்சது. கிருஷ்ணன் தலை குனிஞ்சு நிக்கிறதையும், துர்கா கலங்கி நிக்கிறதையும் பார்த்து அவருக்கும் மனசு கஷ்டமாச்சு.


வாட்ச்மேன் முகம் வாடிப் போச்சு. அவருக்கும் கிருஷ்ணன் குடும்பத்து மேல ஒரு பரிதாபம், ஒரு அனுதாபம் இருந்துச்சு. ஆனா... காலம் காலமா சோறு போடுற முதலாளிக்குத் துரோகம் பண்ணவும் மனசு வரல. அவர் தவிச்சுப் போய் நின்னார். துர்கா விடாம, "அண்ணா... என் வாழ்க்கையே போயிரும்... ப்ளீஸ் அண்ணா..."னு கெஞ்சுற மாரி கேட்டா.


கடைசியா... அந்த வாட்ச்மேன் ஒரு பெருமூச்சு விட்டார். அவர் துர்கா, கிருஷ்ணன் முகத்தைப் பார்க்காம, வேற எங்கயோ பார்த்துக்கிட்டு, விரக்தியா சொன்னார்.


"சார் ஈவினிங் ஆபீஸ் முடிஞ்சு வந்ததும்... குளிச்சுட்டுத் திரும்பவும் வெளிய போவாரு. அவர் கார் வெளிய போனதும்... நானும் கேட்டைச் சும்மா சாத்திட்டு, டீ குடிக்கக் கடைக்குப் போயிருவேன். ஒரு அரை மணி நேரம் ஆகும் நான் வர..."


அவர் நிறுத்தினார். ஒரு நிமிஷம் அமைதியா இருந்துட்டு, "அந்த கேப்ல... கேட் பூட்டாமத் தான் இருக்கும்... உள்ள என்ன நடக்குதுனு எனக்குத் தெரியாது... நான் எதையும் பார்க்க மாட்டேன்,"னு சொல்லிட்டு, ஒரு குற்ற உணர்ச்சியோட தலையைக் குனிஞ்சுக்கிட்டு அவரோட ரூமுக்குள்ள போயிட்டார்.


துர்கா முகத்துல ஒரு வெற்றிப் புன்னகை பூத்தது. அவ திரும்பி எல்லாரையும் பார்த்தா. "வேலை முடிஞ்சது..."னு சொன்னா.


அந்த கூட்டம் ஒரு நிமிஷம் நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டு அமைதியா நிண்டாங்க.


"சரிங்க சார்... ஆபீஸ்க்கு ஹாஃப் டே பர்மிஷன் தான் சொல்லி இருந்தேன். இப்போ மணி ஆகிடுச்சு. நான் அப்படியே ஆபிஸ் கிளம்புறேன். சாயங்காலம் ஆபீஸ் முடிஞ்சதும், நம்ம பிளான் படி நான் நேரா முரளி வீட்டுக்கு வந்துடறேன்,"னு காயத்ரி சொன்னா. அவளோட முகத்துல ஒரு பதட்டம் இருந்தாலும், துர்காவோட வாழ்க்கையைச் சரி பண்ணணுங்கிற ஒரு உறுதி தெரிஞ்சது.


கிருஷ்ணன், "சரி காயத்ரி... இரு, நானே உன்னை ஆபிஸ்ல டிராப் பண்ணிடுறேன்,"னு சொன்னான்.


"ஐயோ... பரவாயில்ல சார்... நான் பஸ்ல போய்க்கிறேன். நீங்க அக்கா கூடப் போங்க,"னு காயத்ரி மறுத்தா.


"இல்ல... பரவாயில்ல. இந்த வெயில்ல பஸ்ல அலைய வேண்டாம். வா நான் கொண்டு போய் விடுறேன்,"னு கிருஷ்ணன் பிடிவாதமாச் சொன்னான். அப்புறம் அவன் துர்கா பக்கம் திரும்பினான்.


காயத்ரி தயங்கிட்டே, "அக்கா..."னு இழுத்தா. அவளோட கண்கள் துர்காவையும், பக்கத்துல நின்னுட்டு இருந்த சின்ன காலேஜ் பையன் மகேஷையும் மாறி மாறிப் பார்த்தது. 


"மகேஷ் இருக்கான்ல... அவன் துர்காவை வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போயிருவான்..."னு கிருஷ்ணன் சொன்னான்.


அந்த ஒரு நிமிஷம், காயத்ரி மகேஷையும் துர்காவையும் பார்த்த பார்வையில ஆயிரம் அர்த்தம் இருந்தது. அவளுக்கு லேசாப் பொறி தட்டுச்சு. காலைல கிருஷ்ணன் கால் பண்ணி, பிளான் சொதப்பிரிச்சு... நாம காபி ஷாப்ல மீட் பண்ணலாமான்னு கிருஷ்ணன் கேக்க. காயத்திரி தயங்காம சம்மதம் சொன்னா. 


அப்றம் காபி ஷாப்ல மகேஷ் யார்னு தெரியாம அவ பாத்து, இது யாருனு கேக்க. அவனுக்கு 'எல்லாமே தெரியும்'னு அவர் சொன்னதுக்கு அர்த்தம் இப்போதான் அவளுக்குப் புரிஞ்சது. இப்போ இவங்க நிக்கிற தோரணை, மகேஷ் துர்காவை முழுங்குற மாரி பாக்குற விதம், துர்கா எந்தத் தயக்கமும் இல்லாம மகேஷ் பக்கத்துல இடிச்சுக்கிட்டு உரிமையா நிக்கிறது... இதையெல்லாம் வச்சுப் பார்க்கும்போது, 'ஓஹோ... இவங்களுக்குள்ளயும் ஏதோ ஓடுது போல... பையன் சும்மா உதவிக்கு மட்டும் வரல...'னு அவ மனசுக்குள்ள ஒரு பிசிறு தட்டுச்சு. ஆனா அதை வெளிக் காட்டிக்காம, ஒரு மர்மப் புன்னகையோட, "சரி சார்,"னு தலையாட்டினா.


கிருஷ்ணன் துர்காவைப் பார்த்து, "சரி துர்கா... நீ மகேஷ் கூட வீட்டுக்குப் போ. நான் காயத்ரியை விட்டுட்டு வந்துடறேன்,"னு சொல்லிட்டு, பைக்கை ஸ்டார்ட் பண்ணான்.


காயத்ரி பைக்ல ஏறி, ஒரு பக்கமா சாய்ஞ்சு லாவகமா உட்கார்ந்தா. அவளோட சுடிதார் துப்பட்டா காத்துல லேசா விலக, அவளோட எடுப்பான முன்னழகு லேசாத் தெரிஞ்சது. கிருஷ்ணன் வண்டியைக் கிளப்பத் தயாரா இருந்தான்.


காயத்ரி முதல்ல துர்காவைப் பார்த்தா. அவ முகத்துல ஒரு தெளிவான, பிரகாசமான சிரிப்பு இருந்துச்சு. "போயிட்டு வர்றேன் அக்கா..."னு ரொம்ப இயல்பா, உரிமையாச் சொன்னா.


அப்புறம்... அவளோட அந்தப் பெரிய கண்கள் மெதுவா நகர்ந்து, பக்கத்துல நின்னுக்கிட்டு இருந்த மகேஷ் மேல வந்து நிலைச்சுது. அவனைக் கண்டதும் அவளோட அந்தப் பிரகாசமான சிரிப்பு மாறி, உதட்டோரம் ஒரு நளினமான, வெட்கம் கலந்த புன்னகை பூத்துச்சு. 


அவ அவனை ஒரே ஒரு வினாடி ஆழமா உத்துப்பார்த்தா. அவளோட கன்னம் லேசாச் சிவக்க, இதழோரம் அந்தச் சின்னச் சிரிப்போட, "போயிட்டு வர்றேன்..."னு மெதுவா, ஆனா அழுத்தமாச் சொல்லி, அவளோட தலையை லேசா ஆட்டினா. அந்தச் சின்ன அசைவுல அவளோட காது ஜிமிக்கி ஆடுனது, மகேஷோட நெஞ்சுக்குள்ள மணியடிச்ச மாரி இருந்தது. 


மகேஷ் அப்படியே அந்த இடத்துல உறைஞ்சு போயிட்டான். முரளி மாரி ஒரு ஆளுக்கிட்ட மாட்டித் தவிச்சாலும், இவளோ அழகான ஒரு பொண்ணு, அவனைக் பார்த்து அவ்ளோ வெட்கப்பட்டு, கண்ணாலேயே பேசிட்டுப் போறதப் பார்த்ததும், அவனுக்கு உடம்புல புது ரத்தம் பாய்ஞ்சது. அவளோட அந்தப் பார்வையும், அந்தச் சின்னத் தலையசைப்பும் அவனுக்குள்ள ஒரு மின்னலையே வெட்டிச்சு. அவன் கண்ணு இமைக்காம அவளைப் பார்த்துக்கிட்டே, அவளுக்கே தெரியாம தானாத் தலையை ஆட்டினான்.


கிருஷ்ணன் வண்டி ஆக்ஸிலேட்டரை முறுக்க, வண்டி தூசியைக் கிளப்பிட்டுப் பறந்தது. மகேஷ் அந்தத் தூசுக்குள்ள மறைஞ்சு போற காயத்ரியோட அந்த ஆடுற பின்னழகையே வெறிச்சுப் பார்த்துக்கிட்டு, ஒரு மயக்கத்துல நின்னான்.



இப்போ அந்த முரளி வீட்டுக்கு வெளிய இருந்த ரோட்டுல, மகேஷும் துர்காவும் மட்டும் தனியா நின்னுகிட்டு இருந்தாங்க. துர்கா ஒரு சாதாரண காட்டன் புடவை தான் கட்டியிருந்தா. ஆனா அவளோட கட்டழகை மறைக்க எந்தத் துணியாலயும் முடியாதுங்கற மாரி, காத்துல அவ முந்தானை லேசா விலக, இடுப்பு மடிப்பு தெரிஞ்சது.


"சரிங்க்கா... போலாமா?"னு மகேஷ் கேட்டான். அவன் பார்வை இன்னும் அந்தத் தெருமுனையில மறைஞ்ச காயத்ரி போன திசையையே பார்த்துட்டு இருந்தது.


துர்காவுக்குச் சுர்ருனு கோவம் வந்துச்சு. அவளோட வலது கையை ஓங்கி, மகேஷோட மண்டையில செல்லமா, ஆனா கொஞ்சம் அழுத்தமா ஒரு கொட்டு வச்சா. 'டொக்'னு சத்தம் கேட்டுச்சு.


"ஆவ்... அக்கா... வலிக்குது..."னு மகேஷ் தலையைத் தேய்ச்சுக்கிட்டான்.


"வலிக்கட்டும்டா... நான் இங்க உனக்காக நின்னுக்கிட்டு இருக்கேன்... நீ என்னடான்னா அவ போன திசையையே வாய் பிளந்து பார்த்துட்டு இருக்க? நான் இருக்கும் போதே அவளை சைட் அடிக்கிறியா?"னு துர்கா இடுப்புல கை வச்சுக்கிட்டு, ஒரு பொய்யான கோவத்தோட முறைச்சா.


மகேஷ் அசடு வழிஞ்சான். "அய்யய்யோ... அக்கா இல்லக்கா... சும்மா ரோட்டைப் பார்த்தேன்... வண்டி வருதான்னு..."னு சமாளிச்சான்.


"ஆமா ஆமா... ரோட்டைப் பார்த்தா... நம்பிட்டேன். அவ ஆட்டத்தைப் பார்த்தியா இல்ல ரோட்டைப் பார்த்தியான்னு எனக்குத் தெரியும்,"னு சொல்லிக்கிட்டே துர்கா சுத்தி முத்திப் பார்த்தா. ரோட்டுல ஆள் நடமாட்டம் கம்மியா இருந்தது.


"சரி வண்டிய எடு... வீட்டுக்குப் போய் உன்னை வச்சுக்கிறேன்,"னு சொன்னா.


மகேஷ் சிரிச்சுக்கிட்டே பைக்கைல ஏறி ஸ்டார்ட் பண்ணான். "ஏறுங்க..."


துர்கா பைக் பின்னாடி ஏறுனா. காயத்ரி மாரி பம்மிக்கிட்டு, பயந்துகிட்டு, சீட் கம்பியைப் பிடிச்சுக்கிட்டு நுனில உட்காரல. அவ சேலையைச் சரி பண்ணிக்கிட்டு, ஒரு பக்கமாத் திரும்பி, நல்லா சாய்ஞ்சு, வசதியா 'ஜம்'முனு உக்காந்தா.


உக்காந்த வேகத்துல, அவளோட இடது கையைத் தூக்கி, மகேஷோட தோள்பட்டை மேல உரிமையா வளைச்சுப் பிடிச்சா. அவளோட உடம்பை முன்னாடி வளைச்சு, அவளோட அந்த ரெண்டு பெரிய மார்பகங்களும் மகேஷோட முதுகுல 'நச்'னு இடிச்சு, நல்லா அழுந்திப் பிதுங்குற அளவுக்கு, எவ்ளோ நெருக்கமா ஒட்ட முடியுமோ அவ்ளோ நெருங்கி, உரசி உக்காந்தா.


வண்டி கிளம்புச்சு.


காத்துல துர்காவோட தலைமுடி லேசாப் பறந்து மகேஷோட கழுத்துல பட்டு கிச்சுக்கிச்சு மூட்டுச்சு. அவளோட புடவை முந்தானை காத்துல படபடன்னு அடிச்சுக்கிட்டு, அவளோட இடுப்பை மறைக்காம விலகி வழிவிட்டது.


மகேஷுக்கு முதுகுல ஒரு மெத்தென்ற சுகம். துர்காவோட அந்த ரெண்டு பெரிய மார்பகங்களும், பிராவுக்குள்ள இருந்து திமிறிக்கிட்டு, அவனோட முதுகுல பட்டு நசுங்குற உணர்வு அவனுக்குப் போதையை ஏத்துச்சு. அவனுக்குத் தெரியும், காயத்ரி உக்காந்தப்போ இருந்த இடைவெளியை விட, இப்போ துர்கா உக்காந்திருக்கிறது எவ்ளோ நெருக்கம்னு.


வேணும்னே... மகேஷ் வண்டியைக் கொஞ்சம் வேகமா ஓட்டிட்டுப் போய், ரோட்டுல இருந்த ஒரு சின்னக் பள்ளத்தைக் கூட விடாம, அதுல வண்டியை இறக்கி ஏத்தினான்.


'தடக்'னு வண்டி குலுங்குச்சு.


அந்தக் குலுங்கல்ல, துர்கா நிலைதடுமாறி, இன்னும் வேகமா முன்னாடி வந்து மகேஷ் மேல விழுந்தா. அவளோட மார்பு முழுசா நசுங்கி, அவளோட மூச்சுக்காத்து அவனோட கழுத்துல பட்டுச்சு.


"டேய்... பார்த்து ஓட்டுடா... வேணும்னே பண்றீயா?"னு துர்கா அவன் தோளைக் கிள்ளி வச்சா. ஆனா அவ குரல்ல கோவத்தை விடக் கொஞ்சல் தான் அதிகமா இருந்தது.


"ரோடு சரியில்ல அக்கா... நான் என்ன பண்றது?"னு மகேஷ் சிரிச்சுக்கிட்டே சொன்னான். அவனோட கண்கள் ரியர் வியூ மிரர் வழியா, பின்னாடி உக்காந்துருந்த துர்காவோட முகத்தைப் பார்த்துச் சிமிட்டுச்சு.


துர்கா அவனோட அந்தப் பொய்யான சமாதானத்தைக் கேட்டு, லேசாத் தன் உதட்டைச் சுழிச்சா. "ஆமா... ரோடு சரியில்லையா? இல்ல உன் புத்தி சரியில்லையா?"னு கேட்டுக்கிட்டே, அவளோட பிடியை இன்னும் இறுக்கமாக்கினாள்.


வண்டி போய்கிட்டு இருந்த வேகம் ஒரு சுகமான காத்து வீசுற வேகத்துல இருந்தது. துர்கா ஒரு பக்கம் சாய்ஞ்சு உக்காந்திருந்தாலும், அவளோட உடம்போட மொத்த பாரத்தையும் மகேஷ் மேல சாச்சிருந்தா. அவளோட இடது கை மகேஷோட தோளைச் சுத்தி வளைச்சு, அவனோட நெஞ்சைத் தடவிக்கிட்டு இருந்தது. அவளோட வலது கை, பைக் சீட்டோட கம்பியைப் பிடிக்குறதுக்கு பதிலா, அவளோட இடுப்பு மடிப்புல கை வச்சு, அவளோட புடவை காதுல விலகி தெரிஞ்சிட்டு இருக்குற அவளோட தொப்புளை மறைக்க, புடவையைச் சரி பன்னிட்டு இருந்தா.


காத்து வேகமா வீச, அவளோட காட்டன் புடவை படபடன்னு அடிச்சுக்கிட்டு, அவளோட சதைப்பிடிப்பான கால்களைச் சுத்திப் பின்னிக்கிச்சு. அவளோட ஜாக்கெட்... அது கொஞ்சம் பழைய ஜாக்கெட் தான். ஆனா அவளோட இப்போதைய 'கும்'முனு இருக்குற உடம்புக்கு, அது ரொம்பவே டைட்டா இருந்தது. அவளோட ரெண்டு பெரிய மார்பகங்களும், அந்த ஜாக்கெட்டுக்குள்ள அடைபட்டுக்கிடக்க முடியாம, ஒவ்வொரு முறை வண்டி குலுங்கும் போதும், 'விம்மி விம்மி' மேல எழும்பி அடங்குச்சு.


மகேஷ் வேணும்னே ரோட்டுல இருந்த ஒவ்வொரு சின்னக் கல்லையும் குறி வச்சு ஓட்டினான்.


'தடக்... தடக்...'


ஒவ்வொரு குலுங்கலுக்கும், துர்காவோட உடம்பு ஒரு ரப்பர்பந்து மாரி எகிறி, மகேஷோட முதுகுல வந்து 'பொத்'துனு விழுந்தது.


விழும்போதெல்லாம், அவளோட மார்புச் சதை, அவனோட முதுகு எலும்புல பட்டு நசுங்குற சுகம் இருக்கே... அது மகேஷுக்குப் போதையை ஏத்துச்சு. அவளோட ஜாக்கெட்ல இருந்த ஹூக், அவனோட முதுகுல குத்துறது கூட அவனுக்கு வலியாத் தெரியல, ஏதோ ஊசி போட்டு போதையை ஏத்துற மாரி இருந்தது.


"ஸ்ஸ்ஸ்... ஆஆ... மெதுவாடா... இடுப்பு உடையுது..."னு துர்கா பொய்யாச் சிணுங்கினா. ஆனா அவ விலகல. இன்னும் நெருக்கமா, அவனோட முதுகுல பசை போட்ட மாரி ஒட்டிக்கிட்டா.


அவளோட முகம் அவனோட கழுத்துக்கிட்ட இருந்தது. அவளோட சூடான மூச்சுக்காத்து, அவனோட காது மடல்ல பட்டு, கழுத்து வழியா இறங்கி, அவனோட முதுகுத்தண்டுல ஒரு சிலிர்ப்பை உண்டாக்கியது. அவளோட மூக்கு நுனி, அவனோட கழுத்துல இருந்த வேர்வை மேல பட்டு உரச, அவளுக்கே ஒரு கிறக்கம் வந்தது.