Adultery அவள் கணவன் செய்த தவறு (Completed)

[Shrutikrishnan]

ரெண்டு மணி நேரம் கழிச்சு கிருஷ்ணன் பைகள் நெறைய சாமான்களோட வந்து இறங்கினான். உள்ள நுழைஞ்சப்போ பாத்ரூம்ல இருந்து தண்ணி கொட்டுற சத்தம் கேட்டுச்சு. துர்கா குளிக்கப் போயிருக்கா.


கிருஷ்ணன் ஒரு பெருமூச்சு விட்டான். "சரி... வேலையை ஆரம்பிப்போம்,"னு தனக்குத் தானே சொல்லிக்கிட்டு, அந்தப் பைகளை பெட்ரூம் தரைல வச்சான்.


அது ஒரு சாதாரண மிடில் கிளாஸ் பெட்ரூம். ஒரு மரக்கட்டில், ஒரு பீரோ, ஒரு சின்ன டிரெஸ்ஸிங் டேபிள். ஆனா இன்னைக்கு அது சொர்க்கமா மாறப்போகுது.


கிருஷ்ணன் முதல்ல பெட்ல இருந்த பழைய பெட்ஷீட்டை உருவித் தூக்கிப் போட்டான். பையில இருந்து ஒரு புது, பளபளக்குற வெள்ளைச் சாட்டின் பெட்ஷீட்டை எடுத்தான். அதை விரிச்சப்போ, அதுல இருந்த மடிப்புகள் அழகாத் தெரிஞ்சது. அதை மெதுவா, ஒவ்வொரு மூலையையும் இழுத்து, சுருக்கம் இல்லாம மெத்தை மேல விரிச்சான். அந்த வெள்ளை நிறம் அந்த ரூமுக்கே ஒரு பிரகாசத்தைக் கொடுத்துச்சு.


அடுத்து தலைகாணி உறை. அதுவும் அதே வெள்ளை சாட்டின் துணி. அதைத் தலைகாணிக்கு மாட்டி, கட்டிலோட தலைப்பக்கம் சாய்ச்சு வச்சான். இப்போ அந்தக் கட்டில், ஏதோ ஒரு தேவதை படுக்குற மேடை மாரி இருந்தது.


அவன் பையில இருந்து ரோஜாப் பூக்களை எடுத்தான். நல்ல சிவந்த, பன்னீர் ரோஜாக்கள். அதோட இதழ்களை ஒவ்வொன்னாப் பிய்ச்சு, அந்த வெள்ளை பெட்ஷீட் மேல தூவினான். அந்தச் சிவப்பு இதழ்கள் வெள்ளை மெத்தையில விழுந்து, ரத்தத் துளிகள் மாரி மின்னியது. அது ஒரு காமக் கவிதை மாரி இருந்தது.


அடுத்து மல்லிகைப் பூ. கட்டிலை அலங்கரிக்க நாலு முழம் வாங்கியிருந்தான். அதை எடுத்து, கட்டிலோட நாலு மூலைலயும் தொங்க விட்டான். மிச்சம் இருந்த பூவை, கட்டிலோட தலைமாட்டுல ஒரு தோரணம் மாரி கட்டுனான். அந்த மல்லிகை வாசம்... அப்பா... ரூம் முழுக்கப் பரவி, மூக்கைத் துளைச்சது. அது ஒரு மயக்கத்தைக் கொடுத்துச்சு.


கடைசியா, மெழுகுவர்த்திகள். வாசனை மெழுகுவர்த்திகள். அதை ரூமோட நாலு மூலைலயும், டிரெஸ்ஸிங் டேபிள் மேலேயும் ஏத்தி வச்சான். மின்விளக்கை அணைச்சான்.


இப்போ அந்த ரூம்... மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்துல, மல்லிகை வாசத்துல, ரோஜா இதழ் மெத்தையில... ஒரு கனவுலகம் மாரி மாறிடுச்சு. அந்த மங்கலான மஞ்சள் வெளிச்சம், சுவர்கள்ல ஆடுற நிழல்கள்... எல்லாமே ஒரு கிளர்ச்சியைக் கொடுத்துச்சு.


கிருஷ்ணன் அந்த அறையின் நடுவுல நின்னு, தன்னோட படைப்பை ரசிச்சான். "இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல... இந்த மேடையில... என் பொண்டாட்டி... இன்னொருத்தனுக்காக ஆடப்போறா..."னு நினைக்கும் போதே அவனுக்கு ஒரு ஜிவ்வுனு இருந்தது.


பாத்ரூம் கதவு திறக்குற சத்தம் கேட்டுச்சு. கிருஷ்ணன் திரும்பினான்.


துர்கா பாத்ரூம் கதவைத் திறந்துக்கிட்டு வெளிய வந்தா. உள்ளே இருந்து வந்த அந்தச் சூடான ஆவி, அந்த ரூம்ல ஒரு காம்பப் புகையாப் பரவுச்சு.


அவ உடம்புல ஒரே ஒரு சின்ன டவல் மட்டும் தான். அது அவளோட உடம்பைச் சுத்தி, அவசரமா முடிச்சுப் போட்ட மாதிரி, தொடைக்குக் கீழே வரைக்கும் கூட வராம, சும்மா பேருக்கு மறைச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு. அவ நடக்கும் போது அந்த டவல் முடிச்சு அவிழ்ந்துருமோங்கற அளவுக்குத் தளர்வா இருந்தது.


அவளோட அந்தத் தளதளக்குற, ஈரம் மின்னும் உடம்பு, கிருஷ்ணன் ஏத்தி வச்சிருந்த அந்த மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்துல, ஒரு தங்கச் சிலை மாரி 'தகதக'னு ஜொலிச்சது. அவளோட கூந்தல் ஈரம் காயாம, முதுகுல சிதறிக் கிடந்தது. அவ ஒரு கையைத் தூக்கி, அந்தக் கூந்தலை ஒரு பக்கமா ஒதுக்கிவிட்டு, இன்னொரு கையால ஒரு சின்ன டவலை வச்சுத் தலைமுடியைத் துவட்டினா.


அவ அந்த அறையைப் பார்த்தா. அவ கண்கள் ஆச்சரியத்துல விரிஞ்சது.


"வாவ்..." அவ உதட்டுல இருந்து அந்த வார்த்தை காத்து மாரி வந்தது.


கிருஷ்ணன் அவகிட்டப் போனான். அவளோட அந்த வழுவழுப்பான, குளிர்ந்த தோள்பட்டையைப் பிடிச்சான். அவன் கைப்பட்டதும் அவ உடம்புல ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடுச்சு.


"எப்படி இருக்கு துர்கா?" அவன் குரல்ல ஒரு பெருமை.


"செமங்க... நிஜமாவே ஒரு ஃபர்ஸ்ட் நைட் ரூம் மாரி இருக்கு,"னு சொல்லிக்கிட்டே, அவளோட பார்வை அந்தப் பூத் தூவின மெத்தை மேல போச்சு. "இதுல படுத்தா... உடம்புல பூ வாசம் ஒட்டிக்கும் போலயே..."னு அவ ஒரு மயக்கத்துல சொன்னா.


கிருஷ்ணன் அவளோட ஈரமான உடம்பைப் பார்த்துகிட்டே, "ஆமா டி... இன்னைக்கு அந்த முரளிக்கு, இது சொர்க்கம். ஆனா... உன்னைப் பார்த்தா எனக்கே இப்போ கிக் ஏறுதே,"னு ஜொல்லு விட்டான்.


துர்கா சிரிச்சுக்கிட்டே, அவளோட ஈரத் தலைமுடியை உதறினா. அதுல இருந்து சிதறின தண்ணித் துளிகள் கிருஷ்ணன் முகத்துல பட்டுத் தெறிச்சது. "போங்க சார்... இப்போ ஜொல்லு விடுற நேரம் இல்ல. வேலையைப் பாக்கணும்."


"சரி... சரி... சீக்கிரம் ரெடியாகு. நேரம் ஆச்சு. நான் அவனுக்குக் கால் பண்ணி வரச் சொல்லிடறேன்,"னு கிருஷ்ணன் அவசரப்படுத்தினான்.


அவன் அங்கங்க எரிஞ்சிக்கிட்டு இருந்த மெழுகுவர்த்திகள் எல்லாத்தையும் ஒவ்வொண்ணா ஊதி அணைச்சான். "இப்போ இது வேணாம்... அவன் வரும்போது ஏத்திக்கலாம். இப்போ நீ ரெடி ஆகணும்ல,"னு சொல்லிட்டு, ஸ்விட்ச் போர்டு கிட்ட போய், டியூப் லைட்டைப் போட்டான்.


பளிச்சுனு ரூம் வெளிச்சம் ஆனதும், துர்காவோட அழகும், அந்த உடம்பு துண்டுல அவ நின்ன கோலமும் இன்னும் அப்பட்டமாத் தெரிஞ்சது.


"சீக்கிரம் டி... நான் வெளிய போய் அவனுக்குக் கூப்பிடுறேன்,"னு சொல்லிட்டு, அவளைக் கடைசியா ஒரு வெறித்தனமான பார்வை பார்த்துட்டு, ரூமை விட்டு வெளிய போனான்.


துர்கா அந்த வெளிச்சத்துல, டிரெஸ்ஸிங் டேபிள் முன்னாடி போய் உட்கார்ந்தா. கண்ணாடியில தெரிஞ்ச தன்னோட அந்த அழகைப் பார்த்து அவளே ரசிச்சுக்கிட்டா. "ரெடியாகு துர்கா... இன்னைக்கு ராத்திரி உனக்கு வேட்டை,"னு தனக்குத் தானே சொல்லிக்கிட்டு, அந்த ஈரம் சொட்டற உடம்பு துடைச்சிட்டு ரெடி ஆகா ஆரம்பிச்சா.


***


மணி கரெக்டா ஒன்பது. 'டிங் டாங்...'னு காலிங் பெல் சத்தம் கேட்டது.


கிருஷ்ணன் ஹால்ல சோபாவுல உக்காந்து இருந்தான். அவன் மனசுக்குள்ள ஒரு 'பக் பக்' இருந்தாலும், வெளிய காட்டிக்காம ஒரு சாதாரண டி-ஷர்ட்டும், லுங்கியும் கட்டிட்டு இருந்தான். அந்த பெல் சத்தம் கேட்டதும், அவன் பெருமூச்சு விட்டான். "வந்துட்டான்..."னு மனசுக்குள்ள சொல்லிக்கிட்டே எழுந்தான்.


திரும்பி அந்தப் பெட்ரூம் கதவைப் பார்த்தான். அது சாத்தியிருந்தது. உள்ளே... அவன் பொண்டாட்டி துர்கா... அவங்க போட்ட பிளான் படி, அந்த வெள்ளை ரோஜாப் புடவையில, ஒரு தேவதையா, இல்ல இல்ல... ஒரு மோகினிப் பிசாசா மாறி, வேட்டைக்குத் தயாரா காத்துக்கிட்டு இருக்கா. 


கிருஷ்ணன் ஏக்கத்தோட அந்தக் கதவை ஒரு பார்வை பார்த்துட்டு, மெதுவா நடந்து போய் மெயின் டோர் கதவைத் திறந்தான்.


வெளிய முரளி நின்னுட்டு இருந்தான்.


ஆளு நல்லா குளிச்சு ஃப்ரெஷ்ஷா, ஒரு டைட்டான ஜீன்ஸ், அதுக்கு மேல உடம்போட ஒட்டின மாரி ஒரு டி-ஷர்ட் போட்டிருந்தான். அவன் மேல இருந்து அடிச்ச அந்த காஸ்ட்லி செண்ட் வாசனை 'குப்'புனு வந்து கிருஷ்ணன் மூக்குல ஏறுச்சு. ராத்திரி நேரம்னு கூடப் பார்க்காம, கண்ணுல ஒரு கூலிங் கிளாஸ் வேற மாட்டியிருந்தான். பார்க்கவே ஒரு மார்க்கமா, 'இன்னைக்கு ஒரு புடி புடிக்கப் போறோம்'ங்கிற மிதப்புல வந்து நின்னான்.


கிருஷ்ணனைப் பார்த்ததும், முரளி உதட்டுல ஒரு நக்கலான சிரிப்பு. "என்னடா... எப்படி இருக்க?"னு கண்ணாடியைக் கழட்டாமலே கேட்டான்.


கிருஷ்ணன் பல்லக் கடிச்சுக்கிட்டு, எதுவும் பேசாம ஒதுங்கி வழி விட்டான்.


முரளி கிருஷ்ணனை உரசிக்கிட்டே திமிறா வீட்டுக்குள்ள நுழைஞ்சான். கிருஷ்ணன் கதவைச் சாத்தினான்.


முரளி ஹாலை சுத்தி முத்திப் பார்த்தான். "எங்கடா உன் பொண்டாட்டி? ஆளையே காணோம்?"


கிருஷ்ணன் பெட்ரூம் கதவைக் கையை நீட்டிக் காட்டினான். "உள்ள இருக்கா சார்."


"ஓஹோ... உள்ளயா? இதுதான் அந்த சர்ப்ரைஸா?"னு முரளி ஒரு நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரிச்சுக்கிட்டே, வேகமா நடந்து போய், அந்த பெட்ரூம் கதவின் கைப்பிடியைப் பிடிச்சுத் திருகித் தள்ளினான்.


கதவு திறந்தது.


முரளி உள்ளே கால் எடுத்து வச்சான். உள்ளே இருந்த காட்சியைப் பார்த்ததும், அவன் வாய் தானா பிளந்தது. அவன் போட்டிருந்த கூலிங் கிளாஸ் மூக்குல இருந்து வழுக்கி விழற அளவுக்கு ஆடிப்போயிட்டான். கிருஷ்ணனும் அவன் பின்னாடியே போய், சத்தம் வராம கதவைச் சாத்திட்டு, ஒரு ஓரமா நின்னு வேடிக்கை பார்த்தான்.


அந்த ரூம்... அது ஒரு பெட்ரூம் மாரியே இல்ல. ஏதோ சொர்க்கத்துல இருக்குற ஒரு அறை மாரி மாறிப் போயிருந்தது.


மின்விளக்குகள் எதுவும் எரியல. அங்கங்கே ஏத்தி வச்சிருந்த அந்த வாசனை மெழுகுவர்த்திகள் மட்டும், காத்துல லேசா ஆடி, ஒரு மங்கலான, மயக்குற மஞ்சள் வெளிச்சத்தைக் கொடுத்துக்கிட்டு இருந்தது. அந்த அறை முழுக்கப் பரவியிருந்த மல்லிகைப் பூ வாசனை, உள்ள நுழைஞ்ச உடனே ஒரு கிறக்கத்தைக் கொடுத்துச்சு.


கட்டில் மேல... அந்தப் புது வெள்ளைச் சாட்டின் பெட்ஷீட், மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்துல பளபளன்னு மின்னுச்சு. அது மேல தூவியிருந்த அந்தச் சிவப்பு ரோஜா இதழ்கள், "வா... வந்து படு..."னு கூப்பிடுற மாரி இருந்துச்சு.


கட்டிலுக்குப் பக்கத்துல இருந்த சின்ன டேபிள் மேல, ஆப்பிள், திராட்சைனு பழங்கள் அடுக்கி வச்சிருந்தது. பக்கத்துல ஒரு விஸ்கி பாட்டில். அதுக்கு பக்கம், ஒரு வெள்ளிச் சொம்புல, ஆவி பறக்க சூடான பால்... அதுல மிதக்குற பாதாம் பருப்பு... கூடவே அந்த நாலு வயாக்ரா மாத்திரையும் கரைஞ்சு போய்... எல்லாம் தயாரா இருந்துச்சு.


முரளி அந்தப் பாலைப் பார்த்துட்டு, "அடேங்கப்பா... ஃபர்ஸ்ட் நைட் ரேஞ்சுக்கு ரெடி பண்ணிருக்காளே..."னு மனசுக்குள்ள நினைச்சுச் சிரிச்சான்.


அவன் பார்வை மெதுவா ரூமை ஸ்கேன் பண்ணிக்கிட்டே வந்துச்சு. பெட், பழம், பால்... அப்புறம்… துர்கா எங்கன்னு தேடுச்சு.


அவன் கண்ணு ஜன்னல் ஓரமாப் போச்சு.


அங்க... அந்த மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்துல... ஜன்னல் கம்பியைப் பிடிச்சுக்கிட்டு... துர்கா நின்னுட்டு இருந்தா.


அவளைப் பார்த்த அந்த ஒரு நொடி... முரளிக்கு மூச்சே நின்னு போச்சு.


அவ கட்டியிருந்த அந்த வெள்ளை ஷிஃப்பான் புடவை... அதுல இருந்த சிகப்பு ரோஜாப்பூ டிசைன்... அந்த மங்கலான வெளிச்சத்துல, அவ உடம்பு மேல பூக்களே பூத்திருக்கிற மாரி தெரிஞ்சது. அந்தத் துணி அவ்ளோ மெலிசு... அவளோட உடம்புல இருக்குற ஒவ்வொரு வளைவு நெளிவையும், கண்ணாடிக்குள்ள வச்ச வைரம் மாரிக் காட்டிச்சு.


உள்ளே அவ போட்டிருந்த அந்தச் சிவப்புச் சாட்டின் பாவாடை, அவ இடுப்புக்குக் கீழே இறக்கமா, தொப்புள் தெரியுற மாரி கட்டியிருந்தா. அந்த வெள்ளை புடவை வழியா அவளோட இடுப்பு மடிப்பு, அவளோட தொப்புள் குழி... எல்லாம் ஒரு புகைமூட்டத்துக்குள்ள தெரியுற நிலா மாரி மயக்கமாத் தெரிஞ்சது.


மேல... அந்த டைட்டான சிவப்பு ஜாக்கெட். அது அவளோட மார்பகங்களையும் தாங்க முடியாம, திக்குமுக்காடிப் பிதுக்கிக்கிட்டு நின்னுச்சு. அவளோட ஆழ்ந்த மார்புப் பிளவு, அந்த மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்துல ஒரு பள்ளம் மாரித் தெரிஞ்சது.


அவ தலைல... ஒரு முழம் நல்ல அடர்த்தியான மல்லிகைப் பூவை வச்சு, அவளோட நீளமான கூந்தலை பின்னாம, லூஸ் ஹேரா விட்டு, அதுல அந்தப் பூவை வச்சி இருந்தா. அவ அசையும் போதெல்லாம் அந்த மல்லிகை வாசம் முரளியைச் சுண்டி இழுத்தது.


எல்லாத்தையும் விட ஹைலைட்டா... அவளோட கழுத்துல... அந்தப் புடவைக்கு மேல.... கிருஷ்ணன் கட்டுன அந்தத் தாலி... தங்கமா மின்னிக்கிட்டு, 'டங் டங்'னு ஊஞ்சல் ஆடிச்சு.


அவளோட முகம்... நெத்தியில ஒரு சிவப்புப் பொட்டு. உதட்டுல அந்த ரத்தச் சிவப்பு லிப்ஸ்டிக். கண்ணுல மை. அவ முரளியைப் பார்க்கல... ஜன்னல் வழியா வெளிய பார்த்துட்டு இருந்தா... அவளோட அந்த நிக்கிற தோரணையே... "வாடா... வந்து என்னை மேயுடா..."னு சொல்ற மாரி இருந்துச்சு.


முரளிக்குத் தொண்டை வறண்டு போச்சு. அவன் கண்கள் அவளோட அந்த டிரான்ஸ்பரன்ட் புடவைக்குள்ளத் தெரியுற அவளோட இடுப்பு, முதுகு, மார்புனு எல்லாத்தையும் மேஞ்சுக்கிட்டே இருந்துச்சு. அவனுக்குக் கீழ... ஜீன்ஸுக்குள்ள... அவனோட சுன்னி இரும்புக்கம்பி மாரி விறைச்சுத் துடிக்க ஆரம்பிச்சது.


முரளி தன்னோட கண்ணுல மாட்டி இருந்த அந்த கூலிங் கிளாஸைக் கழட்டி, தன்னோட பேன்ட் பாக்கெட்ல சொருகினான். அவனோட கண்கள் இப்போ தடையில்லாம துர்காவோட அந்தப் பின்னழகை மேய ஆரம்பிச்சது.


துர்கா ஜன்னல் கம்பியைப் பிடிச்சுக்கிட்டு, வெளிய வேடிக்கை பாக்குற மாரி நின்னுகிட்டு இருந்தா. அவளோட இடுப்புக்குக் கீழே இறக்கமா கட்டியிருந்த அந்தச் சிவப்புப் பாவாடை, வெள்ளை ஷிஃப்பான் புடவைக்குள்ள பளிச்சுனு தெரிஞ்சது. அவளோட அகலமான குண்டி, அந்தப் பாவாடைக்குள்ள கும்முனு புடைச்சுக்கிட்டு நின்னுச்சு.


முரளி பூனை மாரி சத்தம் வராம அவ பின்னாடி போனான். எவ்ளோ நெருக்கமாப் போக முடியுமோ அவ்ளோ நெருக்கமாப் போய் நின்னான். அவனோட டைட்டான ஜீன்ஸ் பேண்ட்டைக் கிழிச்சுக்கிட்டு வெளிய வர்ற மாரி விறைச்சு நின்ன அவனோட அந்த இரும்புத் தடி... துர்காவோட அந்த மெத்துனு இருக்கிற குண்டிச் சதை மேல போய் 'நச்'னு இடிச்சு, உரசற தூரத்துல நின்னுச்சு. அவனோட சுன்னியோட சூடு, ஜீன்ஸ் வழியா துர்காவோட குண்டிக்குக் கடத்துச்சு.


அவன் மெதுவாத் குனிஞ்சு, அவளோட தலைல இருந்த அந்த மல்லிகைப் பூவை மூக்கால உரசினான். "ஷ்ஷ்ப்பா... என்ன வாசம் டி..."னு முனகிக்கிட்டே, அவளோட கழுத்துல விழுந்து கிடந்த அந்தச் தலைமுடியை அவனோட மூக்காலயே ஒதுக்கி விட்டான்.


இப்போ அவளோட பிடரி சுத்தமாத் தெரிஞ்சது. அங்க... அவளோட புருஷன் கட்டுன அந்த மஞ்சத் தாலிக் கயிறு, அவளோட சதைக்குள்ள பதிஞ்சு, வேர்வை ஈரத்தோட மின்னிக்கிட்டு இருந்தது.


முரளி தன்னோட உதட்டை, அந்தக் கயிறு மேலேயே வச்சு, அவளோட கழுத்தோட சேர்த்து ஒரு ஆழமான முத்தம் கொடுத்தான். அவனோட மீசை அவளோட கழுத்துல குத்துச்சு.


"ஸ்ஸ்ஸ்... ஆஆ..." துர்கா உடம்பு சிலிர்த்து, நெளிஞ்சா. அவ நெளியும் போது, அவளோட குண்டி பின்னாடி வந்து, முரளியோட சுன்னியை இன்னும் அழுத்தமா இடிச்சது.


முரளிக்கு போதை தலைக்கு ஏறுச்சு. அவன் அவளோட கழுத்துல, அந்தத் தாலிக் கயிறு மேலேயே ஈரம் படப் படத் தொடர்ந்து முத்தம் கொடுத்துக்கிட்டே இருந்தான்.


துர்கா டக்குனு சிணுங்கிக்கிட்டே, அவளோட தோளை உயர்த்தினாள். அவ திரும்பாமலே, ஜன்னல் கம்பியை இறுக்கமாப் பிடிச்சுக்கிட்டு, ஒரு பொய்யான கோவத்தோட பேசுனா.


"சீ... போங்க சார்... என்கிட்ட வராதீங்க... தொட்டீங்கன்னா கையைத் தட்டி விட்டுருவேன்..." அவ குரல்ல கோவம் இருக்கற மாரி தெரிஞ்சாலும், அதுல ஒரு ஊடல் இருந்துச்சு. "ஆசை ஆசையா வந்தா... என்னைய உங்க குடிகார பிரண்ட்ஸுக்கெல்லாம் பங்கு பிரிச்சுக் கொடுக்கப் பாத்தீங்கள்ல? நான் என்ன ஊறுகாயா? யாரு கேட்டாலும் தட்டுல வைக்கிறதுக்கு?"


முரளி சிரிச்சான். அந்தச் சிரிப்பு அவளோட கழுத்துல அதிர்வாப் பரவுச்சு. அவன் அவளோட இடுப்புல கையை வச்சு, அவளைத் தன் பக்கமா இன்னும் இழுத்து, அவனோட சுன்னியை அவ குண்டிப் பிளவுல வச்சுத் தேய்ச்சான்.


"ஐயோ... செல்லம்ல... என் தங்கம்ல... அது அன்னைக்குக் குடிபோதையில தெரியாம பண்ணிட்டேன் டி... மன்னிச்சுக்க மாட்டியா? இனிமே உன்னை வேற எவன் கண்ணுலயாவது காட்டுவேனா? நீ எனக்கு மட்டும்தான் டி... இவளோ ஏன்... உன் புருஷனை கூட உன்ன தொட விடாம பாத்துக்கிறேன்,"னு அவ காது மடல்ல நாக்கால நக்கிக்கிட்டே கெஞ்சினான்.


"போங்க... எனக்கு நம்பிக்கை இல்ல... அன்னைக்கும் இப்படித்தான் ஆசை வார்த்தை பேசுனீங்க..." துர்கா இன்னும் கொஞ்சம் நெளிஞ்சா.


"நம்புடி... இப்போ பாரு... உன் புருஷன் கண்ணு முன்னாடியே... உன் புருஷன் வீட்டுல... உன்கிட்ட மண்டியிட்டு மன்னிப்பு கேக்குறேன்... போதுமா?"னு சொல்லிட்டு, அவளோட இடுப்பைத் தன் கையால அழுத்திப் பிசைஞ்சான். "உனக்காகத் தான்டி இவ்ளோ தூரம் ஓடி வந்தேன்... இந்தக் குண்டியையும், இந்த உடம்பையும் பார்க்காம எனக்குத் தூக்கமே வரல டி."


கிருஷ்ணன் ஒரு ஓரமா இருட்டுல நின்னுக்கிட்டு, முரளி அவனோட சுன்னியைத் துர்காவோட குண்டில தேய்க்கிறதையும், துர்கா வேணும்னே அவனைக் கிறங்கடிக்கப் பேசுறதையும் பார்த்துக்கிட்டு இருந்தான். இது அவங்க போட்ட பிளான் தான். இருந்தாலும், முரளி அவளோட கழுத்துல முத்தம் கொடுக்கும்போது, துர்கா சுகத்துல நெளியுறதப் பார்க்கும்போது, அவனுக்கு ஒரு பக்கம் பொறாமையும், இன்னொரு பக்கம் அவனோட சுன்னி துடிக்கிற சுகமும் மாறி மாறி வந்துச்சு.


துர்கா மெதுவாத் திரும்பினா. அவளோட மார்பு இப்போ முரளியோட நெஞ்சுல இடிச்சது. அவளோட கண்கள்ல ஒரு காந்தம் இருந்துச்சு.


"நிஜமாவா சார் சொல்றீங்க? இனிமே இனிமே அப்டி பண்ண மாட்டிங்கன்னு சத்தியம் பண்ணுவீங்களா?"னு அவளோட ஆள்காட்டி விரலை அவனோட உதட்டு மேல வச்சுக் கேட்டா.


முரளி அவளோட விரலைக் கவ்விச் சப்பினான். "சத்தியமா டி... நீ இல்லாம எனக்கு வேற எதுவுமே வேணாம்,"னு காம வெறியில உளறினான்.


துர்கா சிரிச்சா. "சரி..."


முரளி அவளோட புடவைய இழுக்க போனான்.


"ம்ம்... முதல்ல... அந்தப் பாலைக் குடிங்க... அது குடிச்சாத் தான் தெம்பு வரும்,"னு சொல்லி, கட்டில் பக்கம் இருந்த அந்தப் பால் சொம்பைக் கண்ணால காட்டுனா.


முரளி சிரிச்சான். "அடிப்பாவி... அதுக்குள்ளயா? சரி... நீ ஆசைப்பட்டுக் கொடுக்குற... குடிக்கிறேன்,"னு சொல்லிட்டு, அவளை விட மனசில்லாம விலகினான்.


துர்கா ஒரு நளினமான சிரிப்போடு திரும்பினாள். அந்த அறையின் இருட்டான ஒரு மூலையில், சுவரோடு சுவரா ஒட்டி நின்னு வேடிக்கை பார்த்துக்கிட்டு இருந்த அவ புருஷன் கிருஷ்ணனைப் பார்த்து, கண்ணைச் சிமிட்டி ஒரு நமட்டுச் சிரிப்பு சிரிச்சா. அவளோட அந்தப் பார்வையில், "பார்த்தீங்களா... மீன் தானா வந்து சிக்கிருச்சு"ங்கிற பெருமை தெரிஞ்சது.


அப்புறம் முரளியோட கையை லேசாப் பிடிச்சுக்கிட்டு, அந்த மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்துல மெதுவா நடந்து பெட் கிட்ட போனா. அவ நடக்கும்போது, அந்த வெள்ளை ஷிஃப்பான் புடவை காத்துல பறந்து, உள்ளே இருந்த அவளோட சிவப்புப் பாவாடையையும், இடுப்பு மடிப்பையும் காட்டிக்கிட்டே வந்தது.


முரளி அந்தக் கட்டில்ல போய் உக்காந்தான். அந்தப் புது சாட்டின் பெட்ஷீட்டும், அது மேல இருந்த ரோஜா இதழ்களும் அவனுக்கு ஒரு விதமான சுகத்தைக் கொடுத்துச்சு.


"ஆஹா... என்னடி இது... மெத்தை சும்மா ஜம்முனு இருக்கு... உட்கார்ந்தாலே தூக்கம் வருது,"னு சொல்லிச் சிரிச்சான்.


துர்கா சிரிச்சுக்கிட்டே, பக்கத்துல இருந்த அந்தச் சின்ன டேபிள் மேல இருந்த வெள்ளிச் சொம்பை எடுத்தா. அதுல ஆவி பறக்குற பாதாம் பால் இருந்தது. அந்தப் பாலோட வாசனை, அதுல கலந்திருந்த குங்குமப்பூ வாசனை, அறை முழுக்க இருந்த மல்லிகைப் பூ வாசனையோட கலந்து ஒரு மயக்கத்தைக் கொடுத்துச்சு.


அவ அதை எடுத்துக்கிட்டு முரளி கிட்ட நீட்டினா. "இந்தாங்க சார்... குடிங்க."


முரளி அவளோட இடுப்பை ஒரு தட்டு தட்டி, "என்னடி சார்... தூரமா நின்னு நீட்டுற? இங்க வா... என் மடியில வந்து உக்காரு,"னு சொல்லித் தன் தொடையைத் தட்டிக் காட்டினான்.


துர்கா வெட்கப்படுற மாரி நடிச்சுக்கிட்டே, "சீ... போங்க..."னு சிணுங்கினாள். ஆனா மறுக்கல. மெதுவா நகர்ந்து வந்து, அவனோட தொடை மேல, அவளோட அகலமான குண்டியை வச்சு உக்காந்தா. அவளோட பாரம் அவன் மேல விழுந்ததும், முரளிக்கு 'ஜிவ்'வுனு ஏறுச்சு. அவளோட மென்மையான சதை அவன் கெட்டித் தொடையில உரசுற சுகம் தனி.


முரளி அவ கையில இருந்த சொம்பை வாங்கினான். அவனோட ஒரு கை அவளோட இடுப்பைச் சுத்தி வளைச்சுப் பிடிச்சிருக்க, இன்னொரு கையால அந்தப் பாலை வாயில வச்சு ஒரு குடுக்கு குடிச்சான்.


அவன் குடிச்சதும், முகம் லேசா மாறுச்சு. நாக்கைச் சுழட்டிச் சுவைச்சுப் பார்த்தான்.


"என்னடி இது... பால்ல ஒரு மாதிரி கசப்புத் தட்டுது? பாதாம் பால்னா இனிப்பா தானே இருக்கணும்?"னு சந்தேகமா கேட்டான்.


துர்கா கொஞ்சம் கூடப் பதறல. அவ முகம் மலர்ந்து ஒரு கள்ளச் சிரிப்பு சிரிச்சா. அவளோட ஆள்காட்டி விரலை எடுத்து, அவனோட மூக்கு மேல வச்சு ஆட்டினா.


"அதுவா சார்... அது பாதாம் பால் தான். ஆனா... நாம இன்னைக்கு ராத்திரி ஆடப்போற ஆட்டத்துக்கு, வெறும் பால் மட்டும் போதாதுல? அதான்... அதுல ஒண்ணு கலந்துருக்கேன்,"னு ரகசியமாச் சொன்னா.


"என்னதுடி ஒண்ணு?" முரளி புரியாம கேட்டான்.


"அதான் சார்... எல்லாம் நம்ப ஐட்டம் தான்… வயாக்ரா,"னு அவ காதுல கிசுகிசுப்பாச் சொன்னா.


முரளிக்குச் சிரிப்பு வந்துருச்சு. "அடிப்பாவி... அது எதுக்குடி? என்னைக் கிழவன்னு நெனச்சுட்டியா? அது இல்லாமலேயே உன்னைப் விடிய விடியப் புரட்டி எடுப்பேன் டி."


"சும்மா இருங்க சார்... எனக்குத் தெரியாதா? இன்னைக்கு ராத்திரி முழுக்க நீங்க தூங்கக் கூடாது. என் மேலேயே கிடக்கணும். ஒரு ரவுண்டு முடிஞ்சதும் நீங்க பாட்டுக்குச் சோர்வாப் படுத்துட்டா நான் என்ன பண்றது? அதான்... ஒரு பாதுகாப்புக்கு,"னு சொல்லிச் சிரிச்சா.


"அப்படியா... சரி சரி... ஆமா எவ்ளோ டி போட்ட?" முரளி கேட்டான்.


"ஒண்ணே ஒண்ணு தான் சார்... சும்மா ஒரு கிக் ஏத்துறதுக்கு,"னு பச்சைப் பொய்யைச் சொன்னா. உள்ள நாலஞ்சு மாத்திரை கரைஞ்சு கிடக்குன்னு அவனுக்குத் தெரியாது.


"சரி... நீ ஆசைப்பட்டுக் கொடுக்குற... குடிக்கிறேன்,"னு சொல்லிட்டு, முரளி மிச்சம் இருந்த பாலைக் கடகடனு குடிச்சான். குடிச்சு முடிச்சுட்டு, அந்தச் சொம்பைத் துர்கா கிட்ட நீட்டினான்.


"இந்தா..."