Adultery அவள் கணவன் செய்த தவறு (Completed)

[Shrutikrishnan]

"செமயா இருக்க டி... பல வருஷமா பீரோல தூங்கிக்கிட்டு இருந்த புடவைக்கு இன்னைக்குத் தான் விடிவுகாலம் போல. அன்னைக்கு ரகு பார்க்க முடியாம ஏங்குனதை... இன்னைக்கு முரளி பாக்க போறான். குடுத்து வச்சவன்,"னு கிருஷ்ணன் சொன்னான்.


"இத்தனை வருஷம் பத்தினியா இருந்தேன். அதனால தான் இது பீரோல மூலைல இருந்துச்சு. ஆனா இப்போ தான் என் புருஷன் என்னை வித்துட்டாரே.,"னு துர்கா கண்ணடிச்சுச் சிரிச்சா.


அவளோட அந்தச் செய்கையும், பழைய கதையைச் சொல்லும்போது அவ கண்ணுல வந்த அந்தச் சின்னத் திமிரும், கிருஷ்ணனுக்கு ஒரு புதுப் போதையை ஏத்துச்சு.


"சரி... இந்தப் புடவைக்கு எந்த ஜாக்கெட் போடுறது? இதுக்குனு தனியா ஜாக்கெட் இல்லையே,"னு துர்கா சொன்னா.


கிருஷ்ணன் யோசிச்சான். "சிவப்பு கலர் ஜாக்கெட் இருக்கா? அந்த ரோஜாப்பூ கலர்ல? வெள்ளைக்கும் சிவப்புக்கும் காம்பினேஷன் சும்மா அள்ளும்."


துர்கா தேடிப் பார்த்தா. "இருக்கு... ஆனா அது போன வருஷம் தச்சது. இப்போ எனக்கு உடம்பு கொஞ்சம் பூசினாப்புல வந்திருக்கு. அது பத்துமான்னு தெரியல. ரொம்ப டைட்டா இருக்கும்ங்க."


"அதானே டி வேணும்! லூசா இருந்தா என்னடி அழகு? டைட்டா இருந்தாதான் மார்பு பிதுங்கிக்கிட்டுத் தெரியும். மூச்சு முட்டுற மாரி இருக்கணும். அப்போதான் அந்த ஆளுக்கு மூச்சு வாங்கும். அதையே எடு."


துர்கா அந்தச் சின்னச் சிவப்பு ஜாக்கெட்டை எடுத்தா. "சரி... இப்போ நான் இதைக் கட்டிப் பார்க்குறேன். டிரையல் பார்ப்போம். எப்படி இருக்குனு சொல்லுங்க. அப்போதான் நைட்டுக்குக் கச்சிதமா ரெடியாக முடியும்,"னு சொல்லிட்டு, கிருஷ்ணனைப் பார்த்துச் சிரிச்சா.


"தாராளமா... நான் இங்கேயே உக்காந்து வேடிக்கை பாக்குறேன்,"னு கிருஷ்ணன் பெட்ல சம்மணங்கால் போட்டு உக்காந்துட்டான். அவன் கண்ணுல ஒரு எதிர்பார்ப்பு.


துர்காவுக்கு அவன் சொன்ன அந்த 'வேடிக்கை'ங்குற வார்த்தை உள்ளுக்குள்ள ஒரு பொறியைத் தட்டி விட்டுச்சு. முரளியைப் பழிவாங்குற பிளானை எல்லாம் தாண்டி, ஒரு விசித்திரமான காம விளையாட்டு அவங்க ரெண்டு பேருக்குள்ளயும் பத்திக்கிச்சு. அவளோட கையில அந்த மெலிசான வெள்ளை ரோஜாப்பூ புடவை காத்துல லேசாப் பறந்துக்கிட்டு இருந்துச்சு. இன்னொரு கையில அந்தச் சின்ன சிகப்பு ஜாக்கெட்டைத் தொங்க விட்டுக்கிட்டு, இடுப்பை ஒடிச்சு ஒரு நில்லு நின்னா பாரு... கிருஷ்ணனுக்கு அங்கேயே பாதி உசுரு போயிருச்சு.


"அதுதான் தெரியுமே... வேடிக்கை பாக்குறதுல என் புருஷனை அடிச்சுக்க ஆளே இல்லையே,"னு ஒரு நக்கலான, அதே சமயம் ஆசையைத் தூண்டுற குரல்ல சொன்னா. அவளோட அந்தப் பெரிய கண்ணை உருட்டி, அவனை ஒரு மேலிருந்து கீழாப் பார்வை பார்த்தா.


"நேத்து காலைல கூட... மகேஷ் என்கூட இருக்கும்போது... நீங்க என்ன பண்ணீங்க? பெட்ல உக்காந்துபாத்தா என்னவாம். அத விட்டுட்டு அந்தத் தரைல... ஒரு ஓரமா... எவ்ளோ பவ்வியமா உக்காந்து வேடிக்கை பாத்தீங்க... மறக்க முடியுமா அத?"னு சொல்லி, அவளோட கீழ் உதட்டைக் கடிச்சுச் சிரிச்சா.


கிருஷ்ணன் வெட்கத்துல நெளிஞ்சாலும், அந்த ஞாபகம் அவனுக்குச் சூடு ஏத்துச்சு. "அது... அது வந்து டி... அங்க இருந்து பார்த்தா தான் டி வியூ கரெக்டா தெரியும். அதான்..."


துர்கா 'கலகல'னு சிரிச்சா. அந்தச் சிரிப்பு சலங்கை குலுங்குற மாரி அவ்ளோ இன்பமா இருந்துச்சு. அவ மெதுவா நடந்து பெட் கிட்ட வந்தா.


"வியூவா? ம்ம்... ஆமா ஆமா... நீங்க தான் பெட்ரூம் வாசல் வழியா எட்டிப் பார்த்துக்கிட்டு இருந்தீங்க... அங்க இருந்து பார்க்குறப்போ உங்களுக்குத் திருப்தி இல்லல. 'ச்ச... என் பொண்டாட்டி கூதிக்குள்ள அவன் விடுறது சரியாத் தெரியலையே'னு துடிச்சுப் போயி... உள்ள வந்தீங்க. சரி வந்தீங்க... அங்க தான் சேர் இருந்துச்சே... அதை எடுத்துப் போட்டு ராஜாவாட்டம் உக்காந்து வேடிக்கை பார்த்திருக்கலாம்ல? அதை விட்டுட்டு... ஏன் அவன் காலுக்குக் கீழே, அந்தத் தரைல வந்து உக்காந்தீங்க?"


அவ பேசிக்கிட்டே அவளோட கையில இருந்த அந்தப் புடவையைத் தன் தோள் மேல சும்மாப் போட்டுக் காட்டினா. அந்த வெள்ளை நிறம் அவளோட மேனிக்கு அவ்ளோ பொருத்தம். அவளோட பார்வை இன்னும் கூர்மையாச்சு.


"எவ்ளோ கிட்ட தெரியுமா? நீங்க மூச்சு விடுற அந்தச் சூடான காத்து... என் தொடை இடுக்குல படுற அளவுக்கு அவ்ளோ பக்கத்துல... பிச்சைக்காரன் மாரி தரைல மண்டி போட்டு உக்காந்து இருந்தீங்க. அவ்ளோ வெறியா உங்களுக்கு?"


கிருஷ்ணன் அவளையே வெறிச்சுப் பார்த்தான். "ஆமா டி... நீ சொல்றது நிஜம்தான். அதைத் தூரத்துல இருந்து பார்க்க எனக்கு மனசு வரல டி. அந்த அவசரத்துல சேர் எங்க இருக்குனு தேடுறதுக்கெல்லாம் எனக்குப் பொறுமை இல்ல. ஒவ்வொரு இன்ச்சா அவன் உள்ள விடுறதையும், அதுக்கு நீ துடிக்கிறதையும் க்ளோஸ்-அப்ல பார்க்கணும்னு ஆசை. அதான் கிடைச்ச இடத்துல... அவன் கால் அடியிலயே தரைல உக்காந்துட்டேன். தப்பா?"


"தப்புன்னு யாருங்க சொன்னா? என் புருஷன் என் கால் அடியில கிடக்குறது எனக்குப் பிடிக்காதா என்ன?" துர்கா அவன்கிட்ட இன்னும் கொஞ்சம் நெருங்கி வந்தா. "நீங்க அப்படிப் பக்கத்துல உக்காந்து வேடிக்கை பார்த்தீங்க பாருங்க... அது எனக்கே ஒரு தனி போதையைக் கொடுத்துச்சு தெரியுமா? என் புருஷன் முன்னாடி... மகேஷ் என்னை இடிக்கிறான்... அதை என் புருஷன் ரசிச்சுப் பார்க்குறான்னு நினைக்கும்போதே... எனக்குள்ள இருந்த காமம் இன்னும் பல மடங்கு அதிகமாச்சு."


அவளோட குரல் இப்போ கிசுகிசுப்பா மாறுச்சு. அவளோட கண்கள்ல ஒரு மயக்கம்.


"அதுமட்டும் இல்ல... நேத்து பாத்ரூம்ல சார் என்ன பண்ணீங்க? நியாபகம் இருக்கா?"னு கேட்டா.


கிருஷ்ணன் சுன்னி துடிச்சது. "என்ன பண்ணேன்?"


துர்கா அவனோட கன்னத்தைத் தட்டினா. "நடிக்காதீங்க சார்... பாத்ரூம்ல... ஷவர் தண்ணி கொட்டும்போது... என்ன பண்ணீங்க? நான் எவ்ளோ சொல்லியும் கேக்காம... என் காலை விரிச்சுப் பிடிச்சு..."


கிருஷ்ணனுக்கு உடம்பு சிலிர்த்தது.


"சொல்லுங்க... என்ன பண்ணீங்க?" துர்கா அதட்டலா, ஆனா ஆசையா கேட்டா.


"சுத்தம் பண்ணேன் டி..."


"எதை வச்சு? கைய வச்சா?"


"இல்ல..."


"பின்ன?"


"நாக்க வச்சு..." கிருஷ்ணன் குரல் கம்மியது.


துர்கா சிரிச்சா. "உங்க நாக்க வச்சு... எதைச் சுத்தம் பண்ணீங்க? வெறும் தண்ணியையா?"


கிருஷ்ணன் அமைதியா இருந்தான். அமைதியா இல்லன்னு மட்டும் லேசா அவன் பொண்டாட்டிய பாத்துட்டே தலையை ஆட்டினான்.


"வாயத் திறந்து சொல்லுங்க... என் புருஷன் வாயில இருந்து அந்த வார்த்தை வரணும்," அவ அவனோட தாடையைப் பிடிச்சுத் தூக்கினா.


"அவன்... மகேஷ்... உனக்குள்ள விட்டுட்டுப் போன... கஞ்சியை..." கிருஷ்ணன் மூச்சு வாங்கிக்கிட்டே சொன்னான்.


"ஆஹா... எவ்ளோ அழகாச் சொல்றீங்க... வேற ஒருத்தன் என் கூதிக்குள்ள இறைச்ச கஞ்சியை... என் புருஷன் நாக்கு போட்டு நக்குனீங்க... அப்படித்தானே?"


"ஆமா டி..."


"நக்கிட்டு என்ன பண்ணீங்க? துப்பிட்டீங்களா?"


"இல்ல..."


"பின்ன?"


"முழுங்கிட்டேன்..."


துர்காவுக்கு இதைக் கேட்கும்போதே உச்சம் வர்ற மாரி இருந்துச்சு. அவளோட முகம் செவந்து போச்சு.


"ச்சீ... என்னங்க இது... எவ்ளோ கேவலம்... ஒரு புருஷன் பண்ற வேலையா இது? ஏன் முழுங்குனீங்க?"


கிருஷ்ணன் இப்போ நிமிர்ந்து துர்காவைப் பார்த்தான். அவனோட கண்கள்ல ஒரு வெறி தெரிஞ்சது. "இல்ல டி... அதுல... அதுல ஒரு ருசி இருந்துச்சு. அவன் உனக்குள்ள எவ்ளோ ஆழமா விட்டிருக்கான்னு தெரிஞ்சுக்கத் தான் அப்படிப் பண்ணேன். ஒவ்வொரு சொட்டா நான் நக்கி எடுக்கும்போது... உன் உடம்பு துடிச்சது பாரு... அது எனக்கும் போதையை ஏத்துச்சு. அவன் கஞ்சி உன் உடம்புல இருந்து வரும்போது... அது அமுதம் மாரி இருந்துச்சு டி. அதை வீணாக்க எனக்கு மனசு வரல."


துர்கா ஒரு வெற்றிகரமான சிரிப்பு சிரிச்சா. "இதுதான்... இதுதான் எனக்கு வேணும். என் புருஷன்... நான் ஆசைப்பட்டு ஏத்துக்கிட்டவனோட மிச்சத்தை ருசிக்கிறப்போ கிடைக்கிற சுகம் இருக்கே... அது வேற லெவல்,"னு சொல்லிட்டு, கிருஷ்ணனைக் கட்டிப் பிடிச்சு, அவனோட உதட்டுல ஒரு முத்தம் கொடுத்தா.


"கடைசியா உங்க உதட்டுல ஒட்டிகிட்டு இருந்த அந்த ஒரு சொட்டு… அப்போ நான் கொடுத்த முத்தம். ஞாபகம் இருக்கா? "


"எப்படி டி மறக்க முடியும்? என் வாழ்நாள்லையே மறக்க முடியாத இன்பம் டி அது."


"சூப்பர்... இதுதான் என் புருஷன்,"னு சொல்லி, துர்கா நிமிந்து அவளோட கையில இருந்த அந்தச் சின்னச் சிவப்பு ஜாக்கெட்டைத் தூக்கி அவன் மூஞ்சியில செல்லமா வீசினா.


"இப்போ பாருங்க... அந்த முரளி மட்டும் இல்ல... நீங்களும் சொக்கி விழுற மாரி ஒரு தரிசனம் காட்டப் போறேன்,"னு சொல்லிட்டு, ஒரு குறும்புப் புன்னகையோட பின்னாடி நகர்ந்தா.


அவளோட தோள் மேல சும்மாப் போட்டிருந்த அந்த வெள்ளை ஷிஃப்பான் புடவையை எடுத்து, லேசா ஒரு உதறு உதறினா. அது காத்துல ஒரு வெண்புறா மாரிப் பறந்து, மெதுவா அவ கையில வந்து அடங்குச்சு.


"என்னங்க... ரெடியா? படம் ஆரம்பிக்கலாமா?"னு கண்ணடிச்சுக் கேட்டா.


"ஆரம்பி டி... வெயிட் பண்ண முடியல," கிருஷ்ணன் ஆர்வத்துல பெட் விளிம்புல வந்து உக்காந்து, அவளோட ஒவ்வொரு அசைவையும் ரசிக்கத் தயாரானான்.


அவ கிருஷ்ணனைப் பார்த்துக்கிட்டே, அந்தப் பழைய ஜாக்கெட்டோட கொக்கியை ஒவ்வொன்னா கழட்டினா. அவளோட மார்பகங்கள் விடுதலைக்காகக் காத்துட்டு இருந்த மாரி லேசா குலுங்குச்சு. ஜாக்கெட்டை உருவித் தூக்கிப் போட்டா. உள்ள அவ ஒரு சாதாரணக் கருப்பு கலர் பிரா போட்டிருந்தா. அதுக்கு மேல அவளோட தாலி தொங்கிட்டு இருந்துச்சு.


"அந்தப் பிராவையும் கழட்டு டி. அந்த வெள்ளை புடவைக்கு உள்ள சிவப்பு பிரா போட்டா... செமையா இருக்கும். சிவப்பு ஜாக்கெட், சிவப்பு பிரா, வெள்ளை புடவை... நினைச்சாலே வெறி ஏறுது," கிருஷ்ணன் ரசனை ததும்பச் சொன்னான்.


துர்கா சிரிச்சுக்கிட்டே, "பரவாயில்லையே... என் புருஷனுக்கு இப்போ ரசனை அதிகமாயிடுச்சு,"னு சொல்லிக்கிட்டே, அந்தக் கருப்பு பிராவைக் கழட்டினா. அவளோட தளதளக்குற மார்பு குலுங்கி ஆடுச்சு. அதுகூடவே அவளோட தாலியும் அடிச்சு. அப்புறம் பீரோல இருந்து ஒரு சிவப்பு கலர் பேன்ஸி பிராவை எடுத்து மாட்டி, கொக்கி போட்டா. அந்தச் சிவப்பு கலர் அவளோட வெள்ளையான உடம்புக்குத் தனி அழகைக் கொடுத்துச்சு. அவளோட மார்புப் பிளவு அதுல ஆழமாத் தெரிஞ்சது.


அப்புறம் அந்த டைட்டான சிவப்பு ஜாக்கெட்டை எடுத்தா. கைக்குள்ள நுழையவே கஷ்டமா இருந்துச்சு. "ம்ம்ம்... நுழையலையே..."னு சிணுங்கிக்கிட்டே, உடம்பை வளைச்சு, நெளிச்சு, மூச்சை உள்ள இழுத்து, கஷ்டப்பட்டு மாட்டி, முன்னாடி இழுத்து, அந்தக் கொக்கியைப் போட்டா.


கிருஷ்ணன் சொன்ன மாரியே, அந்த ஜாக்கெட் ரொம்ப டைட்டா இருந்ததால, அவளோட ரெண்டு மார்பகங்களும் ஒண்ணோட ஒண்ணு ஒட்டி, நடுவுல ஆழமான பிளவு உண்டாகி, ஜாக்கெட்டை விட்டு வெளிய பிதுங்கிக்கிட்டுத் தெரிஞ்சது. ஜாக்கெட் தையல் பிரிஞ்சுருமோங்கற அளவுக்கு இழுத்துக்கிட்டு நின்னுச்சு. அந்த பிதிங்கிட்டு இருக்குற ஜாக்கெட் மேல அந்த தாலி தொங்குறது பாக்கவே நல்ல கண்கொள்ளா காட்சியா இருந்தது.


"அப்பா... சும்மா கும்முனு இருக்கு டி. அந்த முரளி இதைப் பார்த்தானாலே பாதி செத்துருவான்," கிருஷ்ணன் எச்சில் முழுங்கினான்.


அடுத்து, அந்தப் பழைய பாவாடையை அவிழ்த்துப் போட்டுட்டு, அந்த வெள்ளை புடவைக்கு ஏத்த மாரி ஒரு சிவப்பு சாட்டின் பாவாடையை எடுத்து மாட்டிக்கிட்டா. அதோட நாடாவை இடுப்புக்குக் கீழே, நல்லா இறக்கமா, தொப்புள் முழுசாத் தெரியுற மாரி இருக்கிக் கட்டுனா. அவளோட இடுப்புச் சதை அந்த நாடாவுக்கு மேல அழகாப் பிதுங்கித் தெரிஞ்சது.


கடைசியா, அந்த வெள்ளை ஷிஃப்பான் புடவையை எடுத்தா. அதைத் தன் இடுப்பைச் சுத்தி ஒரு சுற்று சுத்தி, சொருகினா. அந்தத் துணி அவ்ளோ மெலிசா இருந்ததால, உள்ள இருந்த சிவப்புப் பாவாடையும், அவளோட இடுப்பு வளைவும், தொடையோட ஷேப்பும் அப்பட்டமாத் தெரிஞ்சது.


அவ நிதானமா, ஒவ்வொரு மடிப்பா எடுத்து, கொசுவம் வச்சா. மடிப்பு மடிப்பா எடுத்து, அதைத் தொப்புளுக்குக் கீழே சொருகும் போது, கிருஷ்ணன் கண்ணு அங்கேயே நிலைகுத்தி நின்னுச்சு. அப்புறம் முந்தானையை எடுத்து, இழுத்து, இடது தோள் மேல போட்டா.


அந்தப் புடவை அவளோட உடம்பை மூடின மாதிரியும் இருந்துச்சு, மூடாத மாதிரியும் இருந்துச்சு. அந்த ரோஜாப் பூக்கள் மட்டும் தான் அங்கங்க மறைச்சது. மத்தபடி, அவளோட வயிறு, இடுப்பு, முதுகு, ஏன்... அந்த ஜாக்கெட்ல பிதுங்குற மார்பு வரைக்கும் எல்லாமே ஒரு மெலிசான திரை போட்ட மாரி, கண்ணாடிக்குள்ள இருக்கிற மாரித் தெரிஞ்சது. அவ மூச்சு விடும்போது அந்தப் புடவை ஏறி இறங்குறது அவ்ளோ அழகா இருந்தது.


துர்கா கண்ணாடியில தன்னோட பிம்பத்தைப் பார்த்தா. அந்த வெள்ளை ஷிஃப்பான் புடவைக்குள்ள அவளோட உடம்பு ஒரு அப்பட்டமான ஓவியம் மாரி தெரிஞ்சது. அவளோட சிவப்பு பாவாடை, அவளோட தொப்புள் குழி, மேல அந்த ஜாக்கெட்ல திமிறிக்கிட்டு நிக்கிற மார்பு… புடவை வழிய ஜாக்கெட் மேல தெரியர தாலி… எல்லாமே அந்தக் கண்ணாடிப் புடவை வழியா 'வா வா'னு கூப்பிடுற மாரி இருந்துச்சு.


அவ இடுப்பை லேசா ஆட்டி, அவளோட பின்னழகைக் கண்ணாடியில ரசிச்சா. அப்புறம் திரும்பிக் கிருஷ்ணனைப் பார்த்தா. அவன் வாய் பிளந்து, அவளையே முழுங்குற மாரி பார்த்துட்டு இருந்தான்.


துர்கா அவன்கிட்ட நெருங்கி வந்தா. அவளோட பார்வை சும்மா தீயா இருந்துச்சு. கிருஷ்ணனோட சட்டைக்காலரைப் பிடிச்சுத் தன் பக்கம் இழுத்தா.


"என்னங்க... கண்ணு அங்கேயே நிக்குது? ரொம்ப ஓவரா இருக்கா? எல்லாமே தெரியுதா?"னு ஒரு வக்கிரமான சிரிப்போட கேட்டா. "உள்ளாடை வரைக்கும் தெரியுதுன்னு தானே பாக்குறீங்க? வேற மாத்திக்கிலாம?"


கிருஷ்ணன் ஏதும் பேசாம வேண்டாமுன்னு தலையை ஆடிட்டே அவளோட இடுப்பைத் தொடப் போனான். ஆனா துர்கா அவன் கையைத் தட்டி விட்டா.


"தொடாதீங்க... இது இப்போ உங்களுக்கானது இல்ல. இது அந்த முரளிக்கான விருந்து,"னு சொல்லி அவனைக் காயப்படுத்தினா. ஆனா அது கிருஷ்ணனுக்கு ஒரு போதையைத் தந்தது.


"ஆனா... இதுல ஏதோ ஒண்ணு குறையுதே..."னு சொல்லிக்கிட்டே, துர்கா அவளோட கையைத் தன் கழுத்துக்குக் கொண்டு போனா.


"பார்த்தீங்களா...  ஒரு பொண்டாட்டிக்கு அழகு சேர்க்குற முக்கியமான விஷயமே உள்ள மறைஞ்சு கிடக்கு,"னு சொல்லிக்கிட்டே, அவளோட கையை புடவைக்குள்ள விட்டா.


அவளோட அந்த ஆழமான மார்புப் பிளவுல சிக்கிக்கிட்டு இருந்த அந்த மஞ்சக் கயிறு தாலியைப் பிடிச்சு, மெதுவா வெளிய இழுத்துவிட்டா. அந்தத் தாலி, அவளோட புடவைக்கு மேல வந்து விழுந்து, அந்தச் வெள்ளை நிறத்து புடவைல தாலி மட்டும் 'பளிச்'னு தெரிஞ்சது.


"இப்போ பாருங்க... இதுதானே அந்த முரளிக்கு முக்கியம்? அவனுக்குத் தேவை சும்மா ஒரு பொம்பளை இல்ல... அவனுக்குத் தேவை 'அடுத்தவன் பொண்டாட்டி'. அதுவும் உங்க பொண்டாட்டி," னு அழுத்தி சொன்னா.


அவ அந்தத் தாலியை எடுத்து, தன்னோட உதட்டுல வச்சு லேசாத் தடவினா.


"இந்தத் தாலி என் கழுத்துல ஊஞ்சல் ஆடுறப்போ... நான் ஒரு குடும்பப் பொண்ணு மாரித் தெரிவேன். ஆனா இந்தப் புடவை... அது என்னைக் காசுக்கு வர்ற ஒரு 'ஐட்டம்' மாரி காட்டுது. இந்தப் 'பத்தினி வேஷமும்', இந்தப் 'பச்சையான கவர்ச்சியும்' ஒண்ணாச் சேரும்போது தான்... அவனுக்குப் பைத்தியம் பிடிக்கும். அப்போ தான் அவன் நம்ம வலைல ஈஸியா விழுவான். என்ன நான் சொல்றது சரிதானே?"


கிருஷ்ணனுக்கு அந்த வார்த்தை சவுக்கடி மாரி இருந்தாலும், அவளோட பேச்சு அவனுக்கு ஒரு கிளர்ச்சியைக் கொடுத்துச்சு. அவன் கட்டின தாலி, அவளை இன்னொருத்தன் அனுபவிக்கப் போறதுக்கு ஒரு தூண்டுகோலா இருக்கப் போகுதுங்குற நினைப்பு அவனுக்குச் சூடேத்துச்சு.


"ஆமா டி... நீ சொல்றது நூத்துக்கு நூறு உண்மை. அந்தத் தாலி உள்ள இருந்தப்போ நீ வெறும் அழகாத் தெரிஞ்ச... ஆனா அதை வெளிய எடுத்துப் போட்டதும்... நீ 'இன்னொருத்தனுக்குச் சொந்தமானவ'ங்குற அந்த முத்திரை குத்துன மாரி... இன்னும் வெறி ஏறுது டி. அவன் இதைப் பார்த்தா சும்மா இருக்க மாட்டான்."


" சரி. ட்ரெஸ்ஸிங் ஓகே. அப்றம் தலைக்கு என்ன பூ வைக்கிறது?" துர்கா கேட்டா.


"ரோஜாப் பூ வச்சா மேட்சா இருக்கும். ஆனா... மல்லிகைப் பூ தான் டி வாசம் தூக்கலா இருக்கும். ஒரு முழம் மல்லிகைப் பூவை வாங்கி, தலையில வச்சு... அந்த வாசம் ரூம் முழுக்கப் பரவும். அந்த வாசம் மூக்குல ஏறினாலே ஆம்பளைக்குப் பாதி புத்தி மழுங்கிடும்," கிருஷ்ணன் விளக்கினான்.


"கரெக்ட். மல்லிகைப் பூவே வச்சுக்கலாம். அப்புறம்... நெத்தில ஒரு பெரிய சிவப்புப் பொட்டு. கண்ணுக்கு நல்லா மை. உதட்டுக்கு... ஒரு டார்க் லிப்ஸ்டிக்," துர்கா பிளான் பண்ணா.


கிருஷ்ணன் சரினு தலையை ஆட்டினான்.


துர்கா அவனோட தாடையைப் பிடிச்சு ஆட்டுனா. "சரி... இப்போ நான் சொல்றதைக் கேளுங்க. சும்மா புடவை மட்டும் கட்டினா பத்தாது. அந்த ஆள நான் முழுசா வீழ்த்தணும்னா... சூழலும் அதுக்கு ஏத்த மாரி இருக்கணும்."


"என்ன பண்ணலாம் டி?" கிருஷ்ணன் அவளோட கட்டளைக்காகக் காத்துட்டு இருந்தான்.


"அவனுக்கு என்ன ஆசை? அடுத்தவன் பொண்டாட்டிய அனுபவிக்கணும்னு தானே துடிக்கிறான்? அதனால... நாம இன்னைக்கு அவனுக்கு ஒரு செட் அப் ரெடி பண்ணலாம்," னு சொன்னா.


"எது மாரி?"


துர்கா யோசிச்சா. "நம்ம பெட்ரூம் இருக்குல... இத 'ஃபர்ஸ்ட் நைட்' செட்டப் போட்டுக்கிலாம். அடுத்தவன் பொண்டாட்டிய, அவன் வீட்டு பெட்ரூமலேயே, ஃபர்ஸ்ட் நைட் செட் அப்ல ரெடி பண்ணா அதுலயே அவன் முழுசா விழுந்துருவான்,"னு துர்கா கண்ணடிச்சா.


"ஃபர்ஸ்ட் நைட்டா?" கிருஷ்ணன் ஆச்சரியமா கேட்டான்.


"ஆமா... முதலிரவு. நம்ம பெட்ரூமை ஒரு முதலிரவு அறை மாரி மாத்தணும். நீங்க போய் ஒரு முழம் தலைக்கு வச்சிக்க. அப்றம், நாலு முழம் மல்லிகைப் பூ வாங்கிட்டு வாங்க. ரோஜாப் பூவும் கொஞ்சம் வாங்குங்க. பெட்ல புதுப் பெட்ஷீட் விரிச்சு, அது மேல ரோஜா இதழ்களைத் தூவி விடுங்க. ரூம்ல லைட்டை ஆஃப் பண்ணிட்டு, அங்கங்க மெழுகுவர்த்தி ஏத்தி வைங்க. அந்த மங்கலான வெளிச்சத்துல, இந்த டிரான்ஸ்பரன்ட் புடவையில, கழுத்துல தாலி மின்ன நான் நிக்கும்போது... அவன் நிஜமாவே சொர்க்கத்துல இருக்கிற மாரி நினைச்சுச் சாகணும்."


"அடிப்பாவி... உனக்கு இவ்ளோ விவரம் தெரியுமா டி? செம ஐடியா," கிருஷ்ணன் வழிஞ்சான்.


"பின்ன... சும்மாவா? அவனைக் கிறங்கடிக்கணும்ல,"னு சொல்லிட்டு, துர்கா அடுத்த திட்டத்தைப் போட்டா. "அப்புறம்... குடிக்கறதுக்கு? அவனுக்குத் தண்ணி அடிக்கணுமே?"


"அதுக்குத் சரக்கு பாட்டிலும் ஒன்னு வாங்கிறன்,"னு கிருஷ்ணன் சொன்னான்.


"சரக்கு இருக்கட்டும்... ஆனா முதலிரவுனா சம்பிரதாயத்துக்குப் பால், பழம் எல்லாம் இருக்கணும்ல? ஒரு டம்ளர்ல பாதாம் பால் ரெடி பண்ணி வைங்க. முக்கியமா அந்தப் பால்ல..." துர்கா ஒரு மர்மச் சிரிப்பு சிரிச்சா.


"அந்தப் பால்ல?"


"நான் வாங்கிட்டு வந்தேனே... அந்த வயாக்ரா மாத்திரை. அது இன்னும் என்கிட்ட தான் இருக்கு. அதுல ஒரு நாலஞ்சு மாத்திரையை நல்லா இடிச்சுப் பொடியாக்கி, அந்தப் பால்ல கலந்து வச்சிருங்க. அவன் வந்ததும், ஆசையாப் பாலைக் குடிப்பான்னு என் கையாலயே கொடுப்பேன். அவன் குடிச்சதும்... அவனுக்கு வெறி உச்சத்துக்கு ஏறும். அவன் புத்தி மொத்தமா மழுங்கி, மிருகம் மாரி ஆயிருவான். அந்த கேப்ல தான் நீங்க உங்க வேலையைக் காட்டணும்."


கிருஷ்ணன் தயங்கினான். "நாலஞ்சு மாத்திரையா டி? அந்த ஆளு தாங்குவானா?"


துர்கா அவனை முறைச்சா. "தாங்கலைனா போறான். நமக்கு என்னங்க? அவன் கிடந்து துடிக்கட்டும். நம்ம காரியம் நடக்கணும். அவன் எவ்வளவு வெறியா இருக்கானோ, அவ்வளவு ஈஸியா ஏமாறுவான். அவன் கவனம் பூரா என் உடம்பு மேல, என் காலுக்கு நடுவுல இருக்குறது மேல மட்டும் தான் இருக்கும். அவன் என்னைப் போட்டுப் புரட்டும் போது... நீங்க சத்தமில்லாம காரியத்தை முடிச்சிரணும். புரிஞ்சுதா?"


கிருஷ்ணன் தலையாட்டினான். "புரிஞ்சுது டி."


"சரி... அப்போ எல்லாம் ரெடி. குட்டி பையன் ஸ்கூல் முடிய போகுது. நீங்க போய் கூட்டிட்டு வந்துருங்க. அவனை நான் மகேஷ் வீட்டுல கூட்டிட்டு போய் விட்டுட்டு, மகேஷ் கிட்ட நம்ம பிளான் எல்லாம் சொல்லிறன். நீங்க அந்த டைம்ல கடைக்கு போய், முதலிரவுக்கு தேவையான பூ பழம் எல்லாம் வாங்கிட்டு வந்து ரூமை ரெடி பண்ணுங்க,"னு துர்கா ஆர்டர் போட்டா.


கிருஷ்ணன் அவளை ஒரு முறை ரசிச்சுப் பார்த்துட்டு, அவளோட இடுப்புல கை வச்சு, "சீக்கிரம் ரெடியாகும்மா. எனக்கு இப்போ உன்னைப் பார்க்கும் போதே... இன்னைக்கே இதுல ஒண்ணு பண்ணிரலாம் போல இருக்கு,"னு ஜொல்லு விட்டான்.


துர்கா அவனைச் செல்லமா, ஆனா அழுத்தமாத் தள்ளி விட்டா. "ச்சீ போங்க... உங்க வேலையை அப்புறம் வச்சுக்கோங்க. மொதல்ல நான் சொன்னதைச் செய்யுங்க. பூ வாங்கிட்டு வாங்க... பெட்டை ரெடி பண்ணுங்க... போங்க..."னு விரட்டினா.


கிருஷ்ணன் ஒரு வேலைக்காரன் மாரி, "சரிங்க எஜமானி..."னு சொல்லிட்டு, ஒரு உற்சாகத்தோட ரூமை விட்டு வெளிய ஓடினான்.


துர்கா கண்ணாடியில தெரிஞ்ச தன் பிம்பத்தைப் பார்த்து, தன்னோட மார்புல ஆடுற அந்தத் தாலியைத் தடவிப் பார்த்துக்கிட்டே, "வாடா முரளி... இன்னைக்கு உனக்கு இருக்குடி கச்சேரி,"னு தனக்குத் தானே சொல்லிக்கிட்டு, வேட்டைக்குத் தயாரான மாரி மின்னிக்கிட்டு இருந்தது.


***
ஸ்கூல் பெல் அடிச்சதும் குட்டிப் பையன் ஓடி வந்தான். கிருஷ்ணன் அவனை பைக்கில் ஏத்திக்கிட்டு வீட்டுக்கு வந்தான். துர்கா அப்போதான் அந்த ட்ரையல் பார்த்த புடவையைக் கழட்டிட்டு, ஒரு சாதாரண நைட்டியை மாட்டிக்கிட்டு இருந்தா. அவளோட முகத்துல ஒரு பரபரப்பு, ஆனா அதுல ஒரு தெளிவு இருந்தது.


"பையனை நான் பாத்துக்கிறேன்,"னு துர்கா சொன்னா.


கிருஷ்ணன் தலையாட்டிட்டு, "சரி டி... நான் கடைக்குப் போய் தேவையான சாமான் வாங்கிட்டு வந்தர்றேன்,"னு சொல்லிட்டு, வேகமா கிளம்பினான்.


துர்கா குட்டிப் பையனைக் கூப்பிட்டு, முகம் கழுவி விட்டு, டிரஸ் மாத்தி விட்டா. அவனுக்குப் பிடிச்ச ஸ்நாக்ஸைக் கொடுத்துட்டு, "கண்ணா... இன்னைக்கு நீ மகேஷ் அண்ணா வீட்டுல கேம் விளையாடப் போறியா?"னு கேட்டா.


பையன் குஷியாகிட்டான். "ஜாலி! போலாம் அம்மா!"


ரெண்டு பேரும் மாடிக்குப் போனாங்க. மகேஷோட அம்மா வாசல்லயே இருந்தாங்க.


"வா மா,"னு சொன்னாங்க.


பின்னாடியே, "வாங்க அக்கா,"னு மகேஷ் கூப்பிட்டான்.


"இல்லம்மா... இவன் மகேஷ் கம்ப்யூட்டர்ல கேம் விளையாடணும்னு அடம் பிடிக்கிறான். ஹோம்வொர்க் முடிச்சிட்டு இங்கேயே விளையாடிட்டுப் படுத்துக்கட்டும்னு சொல்லிட்டுப் போலாம்னு வந்தேன்,"னு துர்கா சமாளிச்சா.


மகேஷ் அம்மா முகத்துல சந்தோஷம். "அட... இதுக்கென்னம்மா... இவன் இங்க இருந்தா எங்களுக்கும்தான் பொழுது போகும். வாடா செல்லம்,"னு அவங்க பையனைக் கூட்டிட்டுப் போயிட்டாங்க.


இப்போ துர்காவும் மகேஷும் மட்டும் தனியா இருந்தாங்க. அவங்க மேல் மாடிக்கு போனாங்க.


துர்கா குரலைத் தாழ்த்தி, "மகேஷ்... இன்னைக்கு நைட்டு ஒரு முக்கியமான விஷயம்..."னு ஆரம்பிச்சா.


"என்னக்கா?"


"அந்த முரளி... இன்னைக்கு வீட்டுக்கு வர்றான்."


மகேஷோட முகம் மாறுச்சு. கோவம் தலைக்கு ஏறுச்சு. "எதுக்கு? மறுபடியும் உங்களைத் தொந்தரவு பண்ணவா? அந்த நாய் சும்மா இருக்க மாட்டானா?"


"இல்லடா... இது நாங்க போட்ட பிளான். அவன்கிட்ட ஒரு வீடியோ இருக்கு... அதை அழிக்கணும். அதுக்கு அவனைக் கொஞ்சம்... கவனிக்கணும்,"னு துர்கா தயங்கிட்டே சொன்னா.


"கவனிக்கணும்னா? அவன் கூட..." மகேஷ் பல்லக் கடிச்சான். "சீ... அந்த ஆளு கூடவா? உங்களுக்கு அருவருப்பா இல்லையா?"


"வேற வழி இல்லடா. அந்த வீடியோவை அழிச்சாதான் நிம்மதியா இருக்க முடியும். நீ கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோ,"னு கெஞ்சுற மாரி சொன்னா.


மகேஷ் பெருமூச்சு விட்டான். அவனுக்குக் கோவம் வந்தாலும், துர்காவோட நிலைமை புரிஞ்சுது. "சரி அக்கா... நீங்க சொன்னா சரிதான். ஆனா அந்த ஆளு ஏதாவது ஓவரா பண்ணா... சும்மா விட மாட்டேன்,"னு எச்சரிச்சான்.


துர்கா அவன் கையப் பிடிச்சு ஒரு அழுத்து அழுத்திட்டு, "தேங்க்ஸ் டா,"னு சொல்லிட்டு, "நான் போய்ட்டு வரேன்,"னு சொல்லிட்டு வேகமாப் படி இறங்கிப் போனா.