Adultery அவள் கணவன் செய்த தவறு (Completed)

[Shrutikrishnan]

காயத்ரி அனுப்பின அந்த "3ms$H7y"ங்குற பாஸ்வேர்ட் மெசேஜ் வந்ததும், கிருஷ்ணன் முகத்துல ஒரு நிம்மதிப் பெருமூச்சு மட்டும் வரல, கூடவே ஒரு சின்னக் குறுகுறுப்பும் தொத்திக்கிச்சு. ஒரு பெரிய மலை இறங்கின மாதிரி, ஆனா இன்னொரு பெரிய மலையை ஏறப் போற மாதிரி ஒரு த்ரில்.


துர்கா அந்த மெசேஜைப் பார்த்தா. அவளோட அழகான முகத்துல ஒரு தெளிவு பிறந்தது. "சூப்பர்... இனிமே ஆட்டம் நம்ம கையில,"னு சொல்லிக்கிட்டே, சோபாவுல கால் மேல கால் போட்டு, ஒரு மகாராணி மாரி சாய்ஞ்சு உக்காந்தா. அவளோட அந்தத் தோரணையில பயமோ கவலையோ துளி கூட இல்ல. இரைக்காகக் காத்திருக்கிற ஒரு வேட்டைக்காரி மாரி கண்கள்ல ஒரு தீப்பொறி பறந்துச்சு. அவளோட அந்தச் சிவந்த, சதைப்பிடிப்பான உதட்டுல ஒரு விதமான ராஜ தந்திரச் சிரிப்பு ஒட்டிக்கிட்டு, அவளோட அழகை இன்னும் கூட்டிக்காட்டுச்சு.


கிருஷ்ணன் அவளையே இமைக்காம பார்த்துக்கிட்டு, அவ பக்கத்துல நெருங்கி உக்காந்தான். அவளோட வாசனையை நுகர்ந்துகிட்டே, "சரி துர்கா... இப்போ பாஸ்வேர்ட் இருக்கு. ஆனா போன் அவன் கையிலயே, பாக்கெட்ல பத்திரமா இருக்குமே. அதை எப்படி எடுக்குறது? வீடியோவை எப்படி அழிக்கிறது?"னு கேட்டான்.


துர்கா அவளோட கூந்தலை லேசா ஒதுக்கி விட்டுக்கிட்டு, கிருஷ்ணனைப் பார்த்து ஒரு மயக்குற பார்வை பார்த்தா. "அதுக்குத்தான் அவனை ஒரு வழி பண்ணனும். அவனுக்குத் தேவை நான் தான... என் உடம்பு மேல தானே அவனுக்குப் பைத்தியம்? அந்தப் பைத்தியத்தை நான் தெளிவாக்காம விடுவேனா?"னு சொல்லிட்டு, அவளோட முந்தானையைச் சரி பண்ற சாக்குல, அவளோட முன்னழகை லேசா நிமிர்த்திக் காட்டுனா.


"அவனை என் வலைல விழவச்சு... அவன் என் மேல விழுந்து, உலகத்தையே மறந்து, சுயநினைவே இல்லாம கிடக்கிறப்போ... நீங்க அவனோட போனை எடுத்து அந்த வீடியோஸ் எல்லாத்தையும் டெலீட் பண்ணிருங்க. இதுதான் பிளான்,"னு துர்கா விவரமாச் சொன்னா. அவ சொல்லும்போதே அவளோட குரல்ல ஒரு கிறக்கம் இருந்தது.


"செம ஐடியா டி. சரி... அப்போ அவனுக்கு எப்ப போன் பண்ணலாம்? இப்போவே கூப்பிடவா?" கிருஷ்ணன் அவசரப்பட்டான்.


"வேண்டாம்... வேண்டாம்..." துர்கா அவசரமா மறுத்தா. அவளோட ஆள்காட்டி விரலை ஆட்டி, "கொஞ்சம் விட்டுப் புடிப்போம். நாமளா தேடிப் போய் கால் பண்ண வேண்டாம். அவன் நமக்குக் கால் பண்ணி கெஞ்சணும். அவனே திரும்பக் கால் பண்ணட்டும். அப்போ தான் அவனுக்கு வெறி இன்னும் அதிகமாகும்,"னு கண் சிமிட்டினா.


நேரம் ஓடிக்கிட்டே இருந்துச்சு. "அவன் கூப்பிடுவான்... அப்போ பேசிக்கலாம்,"னு துர்கா சொன்னாலும், கிருஷ்ணனுக்கு உள்ளுக்குள்ள ஒரு 'பக் பக்' இருந்துச்சு. எப்போ போன் அடிக்குமோ, என்ன சொல்லுவானோங்கற பதட்டம். அவன் பாட்டுக்கு கால் ஏதும் பண்ணாம நெட்ல வீடியோ போடுற போறான்னு ஒரு பயம். துர்காவுக்கு அவன் போட்டாலும் கவலை இல்லன்னு சொல்ற ஆனா கிருஷ்ணனுக்கு தான் எல்லாம் பயமுமே.


மதியம் சாப்பாடு முடிஞ்சது. கிருஷ்ணன் ஹால்ல சோபாவுல வந்து உக்காந்தான். அவன் சும்மா பேருக்கு டிவியைப் போட்டான். ஆனா அவன் கண்ணு டிவியில இல்ல, டீப்பாய் மேல இருந்த போன் மேலேயே இருந்துச்சு. துர்கா கிச்சன்ல இருந்து கையைத் துடைச்சுக்கிட்டே வந்து, அவனுக்குப் பக்கத்துல, லேசா உரசுற மாரி வந்து உக்காந்தா. அவளோட அந்த நெருக்கம் கிருஷ்ணனுக்கு ஒரு தைரியத்தைக் கொடுத்துச்சு.


சரியா மணி மூணரை.


'ட்ரிங்... ட்ரிங்...'


எதிர்பார்த்த அந்தச் சத்தம். கிருஷ்ணன் திடுக்கிட்டுப் போனைப் பார்த்தான். ஸ்கிரீன்ல 'முரளி சார்'.


அவன் துர்காவைப் பார்த்தான். அவ கண்ணுல ஒரு சின்னப் பயம் கூட இல்ல. "எடுங்க... அட்டெண்ட் பண்ணி ஸ்பீக்கர்ல போடுங்க,"னு சைகை காட்டுனா.


கிருஷ்ணன் நடுக்கத்தக் கட்டுப்படுத்திக்கிட்டு, போனை எடுத்து அட்டெண்ட் பண்ணி, "ஹலோ..."னு இழுத்தான்.


"என்னடா... என்ன முடிவு பண்ணிருக்க? என் பொறுமையைச் சோதிக்காத... அந்த வீடியோவை அப்லோட் பட்டன்ல வச்சுட்டுத் தான் பேசுறேன்," முரளியோட குரல் மிரட்டலா வந்தது.


கிருஷ்ணன் துர்காவைப் பார்த்தான். அவ கண்ணாலயே 'கெஞ்சு'னு சைகை பண்ணா.


"ஐயோ... சார்... வேண்டாம் சார்... ப்ளீஸ் சார்..." கிருஷ்ணன் வேணும்னே குரலைத் தாழ்த்தி, அழுது வடியுற மாரி பேசினான். "அந்த வீடியோவை நெட்ல விட்றாதீங்க சார்... என் பொண்டாட்டி மானம் போயிரும்... நீங்க என்ன சொல்றீங்களோ அதைச் செஞ்சுக்குறோம் சார். அவளும் சம்மதிச்சுட்டா."


அந்தப் பக்கம் முரளிக்கிட்ட இருந்து ஒரு வெற்றிச் சிரிப்பு வந்தது. "ஹா ஹா ஹா... அதானே பார்த்தேன்... வழிக்கு வந்துட்டீங்களா? குட் பாய்... சமத்து. அப்பவே இப்படிச் சொல்லிருந்தா எவ்ளோ நல்லா இருந்திருக்கும்? சரி... போன உன் பொண்டாட்டி கிட்டக் குடு."


கிருஷ்ணன் போனை ஸ்பீக்கர்லையே வச்சுட்டு, துர்கா கிட்ட நீட்டுனான்.


துர்கா போனை வாங்கல. கிருஷ்ணன் கையில இருக்கும்போதே, குனிஞ்சு போன் கிட்ட பேசுனா. "ஹலோ சார்..." அவ குரல் இப்போ தேன்ல குழைச்ச மாரி, அத்தனை நளினமா, போதையா இருந்துச்சு.


"என்னடி... முடிவு பண்ணிட்டியா?" முரளி அதிகாரமா, ஆனா ஆசையா கேட்டான்.


"ம்ம்... முடிவு பண்ணிட்டேன் சார். நீங்க கேட்ட மாரி... என் புருஷனை ஓரமா உக்கார வச்சுட்டு... உங்களுக்குக் கால விரிக்க நான் ரெடி,"னு அவ பச்சையாச் சொன்னப்போ, கிருஷ்ணனுக்கே ஒரு ஜிவ்வுனு இருந்தது.


"சபாஷ் டி... இதுதான்டி பேச்சு. சரி... நான் சாயங்காலம் ஆபீஸ் முடிஞ்சதும் நேரா என் வீட்டுக்குப் போறேன். நீ அங்க வந்துரு..."னு முரளி பிளான் போட்டான்.


"இல்ல சார்... அங்க வேண்டாம்..." துர்கா இழுத்த குரல்ல, ஒரு ஊடல் கலந்த சிணுங்கலோட சொன்னா.


கிருஷ்ணன் புரியாம துர்காவை பாத்தான்.


"ஏன்டி? அங்க தான வசதியா இருக்கும்?" முரளி கேட்டான்.


துர்கா கிருஷ்ணனை ஒரு பார்வை பார்த்துட்டு, போன்ல உதட்டை ஒட்ட வச்சுப் பேசுனா. "இல்ல சார்... அங்க வந்தா... ஏதோ வேலைக்காரி மாரி வந்துட்டுப் போற பீல் இருக்கு. போன முறையே நீங்க குடிச்சிட்டு வந்து என்ன ஆச்சுன்னு தெரியும்ல? நான் ஆசை ஆசையா... 'என் உடம்பு முழுக்க உங்களுக்கு மட்டும் தான் சொந்தம், நீங்க மட்டும் தான் என்னை ஆளனும்'னு நினைச்சு அங்க வந்தேன். ஆனா நீங்க என்ன பண்ணீங்க? குடிபோதையில... உங்க ஃப்ரெண்ட்ஸை எல்லாம் கூட்டிக்கிட்டு வந்து, அவங்களுக்கும் என்னைக் கொடுக்கப் பார்த்தீங்க..."


அவ குரல்ல ஒரு போலி வருத்தம் தெரிஞ்சது. "இந்த உடம்பு என்ன சந்தைப் பொருளா சார்? யார் வேணா வந்து மேயுறதுக்கு? இது... இது உங்களுக்கு மட்டும் தான சார் சொந்தம்? நீங்க மட்டும் தானே இதைக் கசக்கிப் பிழியணும்? அதை விட்டுட்டு மத்தவங்களுக்குக் கொடுக்கப் பார்த்தா... எனக்கு வலிக்காதா?"


முரளிக்கு அந்தப் பக்கம் குற்ற உணர்ச்சியும், அதே சமயம் அவ பேசுற விதத்துல வெறியும் ஏறுச்சு. "ஐயோ... சாரி டி செல்லம்... அது அன்னைக்குக் குடி போதையில தெரியாம பண்ணிட்டேன் டி. அது என் தப்பு தான். அதுனால தான் இவ்ளோ பிரச்சினையும். இனிமே அப்டி நடக்காது டி. சத்தியமா சொல்றேன்... நீ எனக்கு மட்டும் தான். என் ராணி மாரி உன்னை வச்சுப்பேன். உன்னை வேற எவனும் தொட விட மாட்டேன்."


துர்கா உதட்டைக் கடிச்சுச் சிரிச்சா. கிருஷ்ணனுக்கு அவளோட நடிப்புத் திறமையைப் பார்த்து வியப்பா இருந்தது.


"ம்ம்... நம்புறேன் சார். அதனால தான் சொல்றேன்... அங்க வந்தா எனக்கு அந்தப் பழைய ஞாபகம் வந்து மூட் அவுட் ஆகிரும்."


"அப்போ என்ன பண்ணலாம். எங்க போலாம்?" முரளி ஆர்வமா கேட்டான்.


"நீங்க... இங்க வாங்க சார். எங்க வீட்டுக்கு,"னு துர்கா குண்டைத் தூக்கிப் போட்டா.


"உன் வீட்டுக்கா?" முரளி குரல்ல ஒரு தயக்கம்.


"ஆமா சார்... ஏன் தயங்குறீங்க?" துர்கா நக்கலாச் சிரிச்சா. "ஏற்கனவே நீங்க வந்துட்டு போனது தான."


அவ குரலை இன்னும் தாழ்த்தி, "யோசிச்சுப் பாருங்க சார்... என் புருஷன் இருக்க… அவரோட வீடு... அவரோட பெட்ரூம்... அவர் தினமும் படுக்குற அதே கட்டில்ல... அவர் கண் முன்னாடியே... அவரோட பொண்டாட்டியோட புடவையை நீங்க உருவும் போது... உங்களுக்கு எப்படி இருக்கும்? அதுல கிடைக்கிற போதை... உங்க வீட்டுல கிடைக்குமா?"


முரளியோட மூச்சுச் சத்தம் வேகமாச்சு. அந்தக் கற்பனையே அவனை உலுக்கிப் போட்டுச்சு. "அடிப்பாவி... எவ்ளோ பெரிய ரசனைக்காரி டி நீ... நீ சொல்றதக் கேட்கும்போதே எனக்கு துடிக்குது டி... அடுத்தவன் இடத்துல போய், அவனையே பொட்டையாக்கிட்டு, அவன் பொண்டாட்டிய ஓக்குற சுகம்... ச்ச... வேற லெவல் டி."


"அதானே பார்த்தேன்... சரி வாங்க சார். ஆனா இப்போ வராதீங்க. இருட்டட்டும். அப்போ தான் ஊர் கண்ணுல படாம வர முடியும். அதுமட்டும் இல்லாம..."


"இன்னும் என்னடி?"


"உங்களுக்காக ஒரு ஸ்பெஷல் சர்ப்ரைஸ் காத்துட்டு இருக்கு சார்,"னு சொல்லி ஒரு சிரிப்பு சிரிச்சா.


"சர்ப்ரைஸா? என்னடி அது? சொல்லுடி..."


"அதான் சர்ப்ரைஸ் ஆச்சே... சொன்னா சுவாரஸ்யம் போயிரும். நான் கால் பண்ணி டைம் சொல்றேன். குளிச்சு, ரெடியா இருங்க,"னு சொல்லிட்டு, அவனைக் காத்திருக்க வச்சுட்டுப் போனை வச்சா.


கட் பண்ணிட்டு, துர்கா கிருஷ்ணனைப் பார்த்தா. "பாத்தீங்களா... மீன் தானா வந்து வலையில விழுது. அவன் நம்ம வழிக்கு வந்துட்டான். இனிமே அவன் மூளையை மழுங்கடிச்சு, காரியத்தை முடிக்க வேண்டியது என் பொறுப்பு,"னு சொல்லி, அவளோட முந்தானையைத் தூக்கி இடுப்புல செருகுனா. அவ கண்ணுல ஒரு வேட்டைக்காரிக்கு உரிய வெறி தெரிஞ்சது.


"சரி... அவன ஏன் டி வீட்டுக்கு வர சொன்னா? அவன் வீடுன்னா இன்னும் வசதியால இருந்து இருக்கும். ஸ்விம்மிங் பூல் அங்க இங்கன்னு அவனை மயக்கி இருக்கலாம்ல…" கிருஷ்ணன் புரியாம கேட்டான்.


துர்கா உடனே உதட்டைச் சுழிச்சு மறுத்தா. "ச்ச... வேண்டாங்க. அவன் வீட்டுக்குப் போனா நமக்கு பாதுகாப்பு இல்ல. அந்தாளு எவ்ளோ பெரிய ஃப்ராடு... அவன் பெட்ரூம்ல நமக்கே தெரியாம மறைமுகமா கேமரா கூட வச்சிருந்தாலும் வச்சிருப்பான். நாம அங்க போய் உல்லாசமா இருக்கிறத அவன் ரெக்கார்ட் பண்ணி, திரும்ப நம்மள பிளாக்மெயில் பண்ணா என்ன பண்றது? அதனால... நமக்குத் தெரிஞ்ச, நாம கண்ட்ரோல் பண்ணக்கூடிய இடம் தான் வேணும்."


துர்கா கிருஷ்ணனோட தொடையில கையை வச்சு, "அதுக்கு தான் நம்ம வீடு,"னு அழுத்திச் சொன்னா.


கிருஷ்ணன் துர்காவை பார்த்தான்.


"ஆமா... நம்ம வீடுதான் பெஸ்ட். இங்க கேமரா பயம் இல்ல. கதவைச் சாத்திட்டா வெளிய என்ன நடந்தாலும் தெரியாது. லைட்டை ஆஃப் பண்றதுல இருந்து, அவனை ஆட்டுவிக்கிறது வரைக்கும் எல்லாம் நம்ம கண்ட்ரோல்ல இருக்கும். இங்க வச்சுதான் அவனைக் கவிழ்க்கணும்."


"சரி... ஆனா பையன் இருப்பானே டி. அவனை வச்சுக்கிட்டு எப்படி?"


"அதை அவன்கிட்ட போன்ல பேசும் போதே நான் யோசிச்சுட்டேன். பையனை இன்னைக்கு ராத்திரி மகேஷ் வீட்டுல விட்டுரலாம். மகேஷ் பாத்துப்பான்," துர்கா கூலா சொன்னா.


"மகேஷா? அவன் ஒத்துக்குவானா? நீ அந்த முரளி கூட இருக்கிறது தெரிஞ்சா..." கிருஷ்ணன் இழுத்தான்.


துர்கா சிரிச்சா. அந்தச் சிரிப்புல ஒரு அர்த்தம் இருந்தது. "அவனுக்குத் தெரியாததா? அவனுக்கு நம்ம நிலைமை நல்லாவே தெரியும். அவனுக்கும் அந்த முரளி மேல செம காண்டுல இருக்கான். அதுவுமில்லாம, நேத்து அவன் என் மேல எவ்ளோ அக்கறையா இருந்தான்னு பார்த்தீங்கள்ல? அவன் நம்ம பக்கம் தான். நம்ம கஷ்டத்தைப் புரிஞ்சுக்கிட்டு, அவன் கண்டிப்பா ஒத்துப்பான்,"னு நம்பிக்கையா சொன்னா.


கிருஷ்ணனும் அது சரின்னு தலையாட்டினான். "சரி... இடத்தை ஃபிக்ஸ் பண்ணியாச்சு. நம்ம வீடு தான் பாதுகாப்பு. ஆனா... அவனை எப்படி அந்த நிலைக்குக் கொண்டு வர்றது? சும்மா 'வாங்க சார்'னு கூப்பிட்டா, அவன் வருவான்... அவனுக்கு வேணுங்கறதை முடிச்சுட்டு, உஷாரா கிளம்பிப் போயிருவான். அவன் முழு சுயநினைவோட இருக்கும்போது, அந்தப் போனை அவன் பாக்கெட்ல இருந்து உருவுறது கஷ்டம் டி. மாட்டிக்கிட்டா வம்பாயிரும்."


துர்கா சோபாவுல கொஞ்சம் முன்னாடி சரிஞ்சு உக்காந்து, கிருஷ்ணனோட தொடையில கையை வச்சு லேசா வருடினா. அவ கண்ணுல ஒரு காமப் போதை தெரிஞ்சது.


"அதானே விஷயமே... அவன் சாதரணமா வந்துட்டுப் போனா நம்ம வேலைக்கு ஆகாது. அவன் உள்ள நுழையும்போதே, அவனுக்குப் பாதி உசுரு போயிரணும். மிச்சம் இருக்குற உசுரும் என் இடுப்பு மடிப்புல சிக்கிக்கிட்டுத் தவிக்கணும்,"னு சொல்லி அவ இடுப்பை லேசா ஆட்டிக் காட்டினா.


"எப்படி டி?" கிருஷ்ணன் ஆர்வமா கேட்டான்.


"எப்படியா? இந்த உடம்பு... இது தான் நமக்கு இப்போ இருக்கிற ஒரே ஆயுதம்,"னு சொல்லிக்கிட்டே, குனிஞ்சு அவளோட தளதளக்குற உடம்பைப் பார்த்தா. 


"அவன் கண்ணு முன்னாடி... நான் ஒரு சாதாரணப் பொம்பளையாத் தெரியக் கூடாது. அவனுக்குத் தூக்கத்துல வர்ற ஒரு காம மோகினி மாரித் தெரியணும். என்னைப் பார்த்த அடுத்த நிமிஷம், அவனுக்கு மூளை வேலை செய்யக் கூடாது. அவனோட ரத்தம் முழுக்கச் சூடேறி, சுன்னி மட்டும்தான் வேலை செய்யணும். அந்த அளவுக்கு அவனைப் பைத்தியம் பிடிக்க வைக்கணும்."


துர்கா விவரிக்கும் போதே கிருஷ்ணனுக்கு மூச்சு வாங்கியது. "ஆமா டி... கரெக்ட். அவனுக்குப் போதை ஏறணும்."


"வெறும் போதை இல்லங்க... வெறி. 'இவளை இப்போவே அனுபவிச்சுத் தீர்த்திரணும்'ங்குற வெறி அவன் மண்டைக்குள்ள ஏறணும். நான் கை அசைச்சா அவன் ஆடனும்... நான் கண்ணசைச்சா அவன் நிக்கணும். மொத்தமா என் கட்டுப்பாட்டுல, என் வலைக்குள்ள அவன் மீன் மாரி மாட்டிக்கணும். அவன் என் மேல விழுந்து கிடக்கிறப்போ... அவனுக்கு உலகம் இருண்டு போகணும். நான் மட்டும்தான் அவனுக்குத் தெரியணும்,"னு அவளோட விரல்களால காத்துல ஏதோ வரைஞ்சு காட்டினா.


"செம டி... நீ சொல்றதைப் கேட்கும் போதே எனக்கே கிர்ருனு வருது. ஆனா... அதை எப்படிச் செய்யப் போற? அவனைக் கிறங்கடிக்கிற மாரி என்ன பண்ணப் போற?"


துர்கா சிரிச்சா. "அதுக்குத் தான்... டிரெஸ்ஸிங் ரொம்ப முக்கியம். அவன் வாய் பிளக்க வைக்கிற மாரி ஒரு டிரஸ் வேணும்."


"என்ன டிரஸ் டி?"


துர்கா யோசிச்சா. "என்ன போடலாம்? நீங்கதான் சொல்லுங்களேன்... என் புருஷனுக்குத் தானே தெரியும், நான் எதைப் போட்டா மத்த ஆம்பளைங்களுக்குச் சூடு ஏறும்னு..."னு கிருஷ்ணனைக் கண்ணடிச்சுச் சீண்டினா.


துர்கா சொன்னது கேட்டு கிருஷ்ணன் அசடு வழிஞ்சு சிரிச்சிட்டு. ஒரு நொடி யோசிச்சான். "ம்ம்... அந்த நைட்டி? முரளி வாங்கி குடுத்தது. அன்னைக்கு போட்டோ எடுத்து அனுப்பினேனே... ஸ்லீவ்லெஸ்... அது போடறியா?"


"அதுவும் நல்லாதான் இருக்கும். ஆனா அது எடுத்த உடனே எல்லாத்தையும் தட்டுல வச்ச மாரி இருக்கும். ஒரு கிஃப்டைப் பிரிக்கிற மாதிரி, மெதுவா... ஒவ்வொன்னா விலக்கிப் பாக்குறதுல தான் ஒரு சுவாரஸ்யம் இருக்கும். அதுக்கு ஏத்த மாரி வேணும்,"னு சொன்னா.


கிருஷ்ணன் அவளோட இடுப்பைப் பார்த்துக்கிட்டே சொன்னான், "கரெக்ட்... அப்போ புடவை தான் பெஸ்ட். நம்ம ஊரு ஆம்பளைங்களுக்குப் புடவையை விடப் பெரிய போதை வேற எதுவும் இல்ல. உன் இடுப்புத் தெரிய, உன் தொப்புள் தெரிய, உன் ஜாக்கெட்ல முதுகு தெரிய... ஒரு புடவையைக் கச்சிதமா கட்டினா... எவனா இருந்தாலும் விழுந்துருவான்."


துர்கா அவ புருஷன் சொல்றதைக் கேட்டு ரசிச்சா. மத்த ஆம்பளைங்க அவ உடம்பைப் பார்த்து ரசிக்கிறதை நினைச்சுத் துடிக்கிற அவ புருஷன் பேசுறதைக் கேக்க அவளுக்குப் போதையா இருந்துச்சு. அவ உதட்டைக் கடிச்சுக்கிட்டே, "ஆமாங்க... நீங்க சொல்ற மாரி செஞ்சிரலாம்... புடவை தான் சரி. ஆனா என்ன புடவை? பீரோல இருக்கிறதெல்லாம் ரொம்பச் சாதாரணமாச்சே. கோவில் திருவிழாவுக்குக் கட்டுற மாரி இருக்கும்,"னு சொன்னா.


அவளே தொடர்ந்து, "வாங்க... பீரோவைத் திறந்து பார்க்கலாம். எதாச்சும் ஒண்ணு தேறாமயா போயிரும்,"னு சொல்லிக்கிட்டே துர்கா எழுந்து, அவளோட அகலமான குண்டி ஆடுற மாரி இடுப்பை ஆட்டிக்கிட்டே பெட்ரூமுக்குப் போனா. கிருஷ்ணனும் அவ பின்னாடியே அவளோட அடிமை மாரி அவ சொல்றது எல்லாம் கேட்டுட்டு ஆர்வமாப் போனான்.


பெட்ரூம்ல துர்கா பீரோவைத் திறந்தா. உள்ள கலர் கலராப் புடவைகள் அடுக்கி வச்சிருந்தது. அவ ஒவ்வொரு புடவையா எடுத்து உடம்புல வச்சுப் பார்த்தா.


"இந்த ஊதா கலர் பட்டுப் புடவை?"


"ம்ஹூம்... இது ரொம்பக் கனமா இருக்கு. இதுல உன் உடம்பு வாகு தெரியாது. சும்மா பொதி மூட்டை மாரி இருக்கும். வேணாம்."


"சரி... இந்த காட்டன் புடவை?"


"ஐயய்யே... இது ஸ்கூல் டீச்சர் மாரி இருக்கு. அந்த ஆளு இதைப்பார்த்தா பாடம் படிக்க உக்காந்துருவான். வேற எதாச்சும் எடு... சும்மா பார்த்தாலே 'ஜிவ்'வுனு இருக்கணும்."


துர்கா சிரிச்சுக்கிட்டே தேடினா. கடைசியா, பீரோவோட ஒரு மூலையில, ரொம்ப நாளா உடுத்தாம இருந்த ஒரு புடவை அவ கண்ணுல பட்டுச்சு.


அதை வெளிய இழுத்தா. அது ஒரு பால் வெள்ளை நிறப் புடவை. ஆனா சாதாரணப் புடவை இல்ல. ஷிஃப்பான் மெட்டீரியல். காத்தாடி மாதிரி அவ்ளோ லேசா, மெலிசா, தொட்டா வழுக்கிட்டு ஓடுற மாரி இருந்துச்சு. அதுல அங்கங்க பெரிய பெரிய சிகப்பு ரோஜாப்பூ டிசைன் போட்டிருந்துச்சு. அந்தத் துணியைத் தூக்கிப் பிடிச்சா, அதுக்கு அந்தப் பக்கம் இருக்கிறது அப்படியே கண்ணாடி மாரித் தெரிஞ்சது. அவ்ளோ ட்ரான்ஸ்பரன்ட்.


"இது எப்படி இருக்குங்க?" துர்கா அந்தக் கண்ணாடிப் புடவையைத் தன் உடம்பு மேல வச்சுக்கிட்டுக் கேட்டா. அவளோட மார்பு, இடுப்பு எல்லாம் அந்தத் துணிக்குப் பின்னால மங்கலாத் தெரிஞ்சது.


கிருஷ்ணனுக்கு அதைப் பார்த்ததுமே கண்ணுல ஒரு ஒளி வந்துச்சு. அவன் முகம் மலர்ந்துச்சு. "வாவ்... இதுதான் டி... இதுதான் வேணும்! இதுல நீ கட்டுனா... உள்ள இருக்கிறது எல்லாம் பளிங்கு மாரித் தெரியும். அந்த ரோஜாப்பூ மட்டும் தான் அங்கங்க மறைக்கும். மத்ததெல்லாம்... அப்பா... நினைச்சாலே கும்முனு இருக்கு."


துர்கா அந்தப் புடவையைத் தன் மேல போர்த்திக்கிட்டே, ஒரு கள்ளச் சிரிப்பு சிரிச்சா. அவளோட அந்த உதட்டை லேசா நாக்கால வருடிக்கிட்டே, "உங்களுக்கு இந்த புடவை ஞாபகமே இல்லையா?"னு தன்னோட அந்தப் பெரிய, மையிட்ட கண்ணை உருட்டி விழிச்சுக்கிட்டுக் கேட்டா.


கிருஷ்ணன் புரியாம முழிச்சான். "இல்லையே டி... இது எப்போ வாங்கினது? நான் வாங்கித் தந்தது மாரி ஞாபகம் இல்லையே."


"நீங்க வாங்கித் தரல... உங்க காலேஜ் ஃப்ரெண்ட்... அந்த ரகு இருக்கானே... அவன் வாங்கித் தந்தது,"னு துர்கா சொன்னதும் கிருஷ்ணன் நெத்தியச் சுருக்கினான்.


"ரகுவா? அவனா? அவன் எப்போ உனக்கு புடவை வாங்கி தந்தான்?" கிருஷ்ணன் குழப்பமா கேட்டான்.


துர்கா மெதுவா நடந்து வந்து, கிருஷ்ணனோட மடியில ஒரு கைய வச்சுக்கிட்டு, குனிஞ்சு அவனோட முகத்தைப் பார்த்துப் பேசுனா. அவளோட மார்பு அவன் கண்ணு முன்னாடி ஆடுச்சு.


"என்னங்க... உங்களுக்கு நிஜமாவே மறந்து போச்சா? குட்டிப் பையன் கூட அப்போ இல்ல. நமக்குக் கல்யாணம் ஆகி அப்போ ரெண்டு மூணு மாசம் தான் ஆகியிருக்கும். என் பொறந்தநாள் வந்துச்சே ஞாபகம் இருக்கா?"


கிருஷ்ணன் யோசிச்சான். "ஆமா..."


"அதே தான். அன்னைக்கு உங்க பிரண்ட் வீட்டுக்கு வந்து வெறும் வாழ்த்து மட்டும் சொல்லிட்டு கிளம்பப் பார்த்தான். நான் தான் சும்மா விடாம, 'என்ன அண்ணா... தங்கச்சிக்கு வெறும் வாழ்த்து மட்டும் தானா? கிஃப்ட் எதுவும் கிடையாதா?'னு சும்மா விளையாட்டுக்குக் கேட்டேன்."


கிருஷ்ணன் தலையாட்டினான். "ஆமா ஆமா... இப்போ தான் ஞாபகம் வருது. அவன் கூட 'அச்சச்சோ மறந்துட்டேன் மா... நாளைக்கு உனக்குப் பிடிச்ச மாரி ஒரு கிஃப்ட் வாங்கிட்டு வர்றேன்'னு சொல்லிட்டுப் போனான்ல."


துர்கா சிரிச்சா. "கரெக்ட். சொன்ன மாரியே அடுத்த நாள் சாயங்காலம் இந்தப் புடவையை பார்சல் பண்ணிக் கொண்டு வந்து கொடுத்தான். நீங்களும் அப்போ வீட்ல தான் இருந்தீங்க. ஆனா அவசரத்துல வாங்கிட்டுப் போனதால, அப்போ பிரிச்சுப் பார்க்கல. நீங்க ஆபீஸ் போனதுக்கு அப்புறம் தான் நான் ஆசையா அதைப் பிரிச்சுப் பார்த்தேன்."


"அப்புறம் ஏன் டி இதை ஒரு நாள் கூட நீ கட்டுனதே இல்ல? நான் கூட மறந்துட்டேன்."


துர்கா அந்தப் புடவையைத் தன் மார்போடு அணைச்சுக்கிட்டே, ஒரு மாதிரி சிலிர்ப்பாச் சொன்னா. "எப்படிங்க கட்ட முடியும்? அன்னைக்கு அதைப் பிரிச்சுப் பார்த்தப்போவே எனக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுருச்சு. இது புடவையா இல்ல கண்ணாடியானு தெரியல. இதை போட்டா உடம்புல இருக்கிற மச்சம் வரைக்கும் வெளிய தெரியும். அவ்ளோ மெலிசு."


அவ குரல்ல ஒரு சின்னக் கோவம் கலந்த கேலி இருந்துச்சு. "அப்பதான் எனக்குப் புரிஞ்சது, அந்த ரகுவோட திருட்டுப் பார்வைக்கு என்ன அர்த்தம்னு. அவன் என் மூஞ்சியைப் பாக்குறதை விட, என் மார்பையும் இடுப்பையும்தான் அடிக்கடி நோட்டம் விடுவான்னு நான் கவனிச்சுருக்கேன். ஆனா உங்க ஃப்ரெண்டாச்சேனு சும்மா இருந்தேன். ஆனா அவன் மனசுல எவ்ளோ வக்கிரம் இருந்தா, புதுசா கல்யாணமான ஒரு பொண்ணுக்கு, அதுவும் பிரண்ட் பொண்டாட்டிக்கு, தங்கச்சின்னு வாய் நிறைய சொல்லிட்டு, இப்படி ஒரு புடவையை வாங்கிக் கொடுத்து, அதுக்குள்ள என் உடம்பு எப்படி நெளியும்னு கற்பனை பண்ணிப் பார்த்துருப்பான்? சீ... இவன்லாம் என்ன மனுஷன்னு, அப்பவே இதை மடிச்சு பீரோவோட மூலைல தூக்கி வீசிட்டேன்."


கிருஷ்ணன் அந்தப் புடவையைத் தொட்டுப் பார்த்தான். "அடப்பாவி... அவன் மனசுக்குள்ள இப்டி ஒரு ஆசையை வச்சுக்கிட்டு தான் சுத்தியிருக்கானா?" சொல்லிக்கிட்டே அவன் துர்காவை மேல இருந்து கீழ வரைக்கும் ஒரு பார்வை பார்த்தான். அவனோட கண்ணுல ஒரு காமப் பசி தெரிஞ்சது.


"ஆனா ஒண்ணு டி... அன்னைக்கு நீ இதைக் கட்டாம விட்டது நல்லதுதான்," கிருஷ்ணன் ஒரு குறும்புச் சிரிப்போட சொன்னான்.


"ஏங்க?" துர்கா புரியாம கேட்டா.


கிருஷ்ணன் எழுந்து அவகிட்ட நெருங்கி, அவளோட இடுப்பைப் பிடிச்சுத் தன் பக்கம் இழுத்தான். "அன்னைக்கு உனக்குக் கல்யாணம் ஆன புதுசு... உடம்பு சும்மா குச்சி மாரி, ஒல்லியா, தட்டையா இருப்ப. அப்போ இதைக் கட்டியிருந்தா கூட, புடவை உடம்புல நிக்காம வழுக்கிக்கிட்டு ஓடியிருக்கும். அவ்ளோ எடுப்பா இருந்திருக்காது."


அவன் கையை அவளோட இடுப்புல இருந்து மெதுவா மேல ஏத்தி, அவளோட ஜாக்கெட்ல விம்மிக்கிட்டு நிக்கிற மார்புப் பக்கம் கொண்டு போனான்.


"ஆனா இப்போ... ஒரு குழந்தை பெத்ததுக்கு அப்புறம்... உடம்பு சும்மா பூசினாப்ல, கச்சிதமா, 'கும்'முனு வந்திருக்கு. இடுப்பு நல்லா அகலமா விரிஞ்சு, மார்பெல்லாம் சும்மா தளதளன்னு... தொட்டா உள்ள அமுங்குற மாரி ஆகிட்ட. முன்னாடி இருந்ததை விட இப்போதான் டி உனக்குக் கட்டழகே கூடியிருக்கு."


அவன் பேச்சைக் கேட்டு துர்காவுக்கு வெட்கம் தாங்கல. "ச்சீ... போங்க..."னு சிணுங்கினா.


கிருஷ்ணன் விடல. "நிஜமாத் தான் டி சொல்றேன். இப்போ இருக்குற இந்த உடம்பு வாகுக்கு... இந்த ட்ரான்ஸ்பரன்ட் புடவையை நீ கட்டுன... அந்த ரகு என்ன... எவனா இருந்தாலும் பித்துப்பிடிச்சு உன் பின்னாடியே நாய் மாரி அலைவான்."


கிருஷ்ணன் அப்படிச் சொல்லி முடிச்சதும், துர்கா முகத்துல ஒரு மர்மமான, அதே சமயம் போதையேத்துற சிரிப்பு வந்துச்சு. அவ வெட்கப்படல, மாறாக, கிருஷ்ணனை ஒரு சவாலான பார்வை பார்த்தா.


"அதான் தெரியுமே... என் உடம்பு மேல மத்தவங்களுக்கு எவ்ளோ வெறி வரும்னு என் புருஷனுக்குத் தெரியாதா என்ன? அது நல்லாத் தெரிஞ்சுத்தானே... உங்க பொண்டாட்டியைக் 'கூட்டிக் கொடுத்து' காசு பாக்கலாம்னு உங்களுக்கே தோணுச்சு?"


அவளோட குரல்ல கோவம் இல்ல, ஒரு விதமான கேலி கலந்த அதிகாரம் இருந்துச்சு. 


"என் உடம்பு மேல எவன் வேணா மயங்குவான்னு உங்களுக்கு இருந்த அந்த 'நம்பிக்கை' தான்... என்னைய ஒரு சரக்கு மாரி டீல் பேச வச்சுச்சு... என் உடம்புக்கு எவ்ளோ ரேட் பேசலாம்னு உங்களுக்குத் தைரியத்தைக் கொடுத்துச்சு... இல்லையா?"


அவ அவனோட நெஞ்சுல கையை வச்சு அழுத்தி, "சும்மா சொல்லக்கூடாது புருஷா... வியாபாரத்துல உங்களுக்கு மூளை அதிகம் தான். சரியான சரக்கைத் தான் விக்கப் பார்த்திருக்கீங்க,"னு சொல்லி அவனோட உதட்டைக் கடிச்சு இழுத்தா.


கிருஷ்ணன் அவளோட பேச்சுக் கணையிலயும், அவளோட பாரத்துலயும் சிக்கி, அவளோட அந்த ஆளுமையைப் பார்த்து மயங்கி, "அது தெரியாம தப்பு பண்ணிட்டேன்... அதான்..."னு வார்த்தை வராம உளறினான்.


அவளோட கண்கள்ல ஒரு மினுமினுப்பு. திரும்ப அவளோட பார்வை அந்தப் புடவையைத் தன் உடம்போட சேர்த்து இறுக்கிப் பிடிச்சா.