Incest இரண்டு வீடு !!

[Navki]

விஜியின் மகள் சிந்து . கிட்டத்தட்ட அவள் அம்மா ஜாடை. அம்மாவைவிட கொஞ்சம் நிறம் அதிகம்.

வட்ட முகம், முட்டைக் கண்கள். சற்று விரிந்த மூக்கு. கொழுகொழு கன்னங்கள். கன்னத்தில் ஒன்றிரண்டு முகப் பருக்கள். 

சிறிய மேலுதடு, தடித்த கீழுதடு. குவிந்த மாதிரி அழகான தாடை. அம்மாவைப் போலவே சற்றே அகன்ற நெஞ்சு. அதில் பருவத்துக்கே உரிய கவர்ச்சியோடும் செழிப்போடும் திமிறி எழுந்து முகிழ்த்து வரும் ஆப்பிள் போன்ற அழகு முலைகள். 

பூசினாற் போன்ற உடம்பு. லேசான தொப்பை போன்ற வயிறு. உயரம் இன்னும் வருவாள். இப்போதைக்கு குளளம்தான்.

வீடடுக்குள் வந்ததும் என்னைப் பார்த்து,
“ஹாய் மாமா” என்றாள் உற்சாகமாக. 

“ஹாய் சிந்துக் குட்டி” என்றேன் நானும் உற்சாகமாக. 

அவளை நோக்கி கைகளை நீட்டினேன். 

தோளில் மாட்டியிருந்த பேகை பின் பக்கமாகச் சாய்ந்து முதுகிலிருந்து கீழே நழுவ விட்டாள். 

அது தொப்பென்ற சத்தத்துடன் தரையில் விழுந்து சுவற்றில் சாய்ந்து நின்றது.

“எப்போ வந்தீங்க?” தன் தாயை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு என் பக்கத்தில் வந்தாள். 

“காலைலயே வந்துட்டோம் குட்டி”

அவளே என் கைகளைப் பிடித்தாள். விரல்களைக் கோர்த்தாள். நளினமான வெண்டை விரல்கள். அவள் விரல்கள் வியர்த்து குளிர்ந்திருந்தன.

“எல்லாம் முடிஞ்சுதா?” இரட்டைப் பின்னல்கள் தூரி ஆடக் கேட்டாள்.

“நாங்க போன வேலை முடிஞ்சுது. வந்துட்டோம்” அவள் கை பூ மாதிரி மெத்தென்றிருந்தது.

“அப்பறம் மறுபடி எப்ப போறது?” இயல்பாக என் மடியில் அமர்ந்தபடியே கேட்டாள். 

“இனி போறதா இல்ல” என்றேன். கொஞ்சமாக அசைந்து உட்கார்ந்தேன்.

அவள் சரியாக என் சுன்னி மீதே உட்கார்ந்து விட்டாள். நான் ஜட்டி போட்டிருந்தாலும் மூன்று முறை அவளது அம்மாவை ஓத்துவிட்ட என் சுன்னியில் லேசாக ஒரு வலி இருந்து கொண்டிருந்தது.

என் இத்தனை வருட வாழ்வில் முதல் முறையாக ஓத்திருக்கிறேன். அதுவும் ஒரே நாளில் மூன்று முறை. அதனால் உண்டான வலி. 

இன்னும் இரவு பாக்கியிருக்கிறது. அதில் எத்தனை முறை இவளது அம்மாளை ஓப்பேன் என்று தெரியவில்லை. 

விஜியிடம் சொன்னதைப் போல நான்கு முறை ஓக்க முடியுமா என்று தெரியவில்லை. அதை இரவுதான் தெரிந்து கொள்ள முடியும்.

“ஏன்?” என்று சட்டென பக்கவாட்டில் திரும்பி என் முகம் பார்த்துக் கேட்டாள் சிந்து.

அவளின் அழகிய இதழ்கள் பிளந்து கொண்டிருந்தன. இதழ்களில் மெலிதான உமிழ்நீர். உள்ளே முத்துப் போன்ற வெண்மையான பற்கள். 

“ப்ச்.. அவ்ளோதான்” என்றேன்.

“அப்ப இந்த கருப்பு.. பதினாறு காரியம் எல்லாம்?” கேள்விக் கண்களுடன் என்னைப் பார்த்தாள்.

“அவங்க பண்ணுவாங்க. நாம போக முடியாது”

“ஏன் மாமா?”

“சண்டை வந்துருச்சு” என்றபடி விஜியைப் பார்த்தேன். 

விஜி எங்கள் பேச்சு காதிலேயே விழாததைப் போல டிவியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

விஜி குளித்து சுத்தமாகி நைட்டி அணிந்திருந்தாள். 

அவளது அம்மாவுக்கும் தாத்தாவுக்கும் நடுவில் ஏதோ ஒரு தவறான உறவு இருப்பதாக உறவினர்கள் பேசுவது சிந்துவுக்கும் தெரிந்துதான் இருந்தது.

சிந்துவின் பாட்டி எப்போதோ இறந்து போயிருந்தாள். இப்போது உயிருடன் இருப்பது இவளது அத்தைமார்கள் மட்டும்தான். 

ஊரிலிருக்கும் வீட்டை இவர்களுக்கு விட்டுக் கொடுக்க விருப்பமில்லாமல்தான், “எங்கண்ணன் போனப்பறம் எங்கப்பா உங்களுக்கு நெறைய செஞ்சுட்டாரு. எங்களுக்கு கூட அப்படியெல்லாம் செய்யல” என்று பேசி விஜியோடு சண்டை போட்டு அனுப்பியிருந்தார்கள்.

ஊரில் அந்த ஒரு வீட்டைத் தவிர சிந்துவின் அப்பா வகையில் சொல்லிக் கொள்ள எந்தவித பாகப் பிரிவினைகளும் இல்லை. 

அந்த வீட்டையே கூட அவர்கள் இப்போதைக்கு பாகம் பிரித்துக் கொடுக்கப் போவதும் இல்லை என்பதால் விஜி அதைப் பற்றி நினைக்கக் கூட விரும்பவில்லை.

“காலைல சாப்பிட என்ன செஞ்சீங்க குட்டி?” சிந்துவின் வியர்வை கலந்த கன்னத்து பவுடர் வாசனையை முகர்ந்து கொண்டே கேட்டேன். 

அந்த மணம்கூட இனிமையாகவே இருந்தது.

“காலைல உப்புமா” என்றாள்.

“மத்யானம்?”

“மேகி நூடுல்ஸ்”

“எங்க இன்னும் தம்பிய காணம்?”

“அவன் ஸ்கூல் கிரவுண்டுலயே வெளையாடிட்டு இருட்டறப்பதான் வீட்டுக்கு வருவான். நீங்க சாப்பிட என்ன செஞ்சீங்க மாமா?”

“ஒண்ணும் செய்யல. செம டயர்டு. காலைல வந்ததும் நல்லா தூங்கினோம். மத்தியனமா போய் கடைல வாங்கிட்டு வந்து சாப்பிட்டோம்”

“என்ன வாங்கி சாப்பிட்டிங்க?” ஆர்வமாகக் கேட்டாள். 

“பிரியாணி” என்றேன் புன்னகையுடன்.

“எனக்கு” என்றாள் ஆசையாக.

“வேணுமா?”

“ம்ம்.. சிக்கன் பிரியாணி”

“சரி.. நைட்டுக்கு வாங்கிக்கலாம்”

“எல்லாத்துக்கும்”

“நாங்க மத்யானமே சாப்பிட்டோம். இன்னும் அதுக்கே வயிறு கும்முனு இருக்கு”

“இன்னிக்கு நைட் இங்கயே இருந்துக்க மாமா”

“சரிடா குட்டி” என்று மெதுவாக அவளை அணைத்துக் கொண்டேன்.

விஜி திரும்பி இப்போதுதான் தன் மகளைப் பார்த்தாள். சன்னமாக மூக்கை உறிஞ்சிக் கொண்டாள். அவள் கண்களில் மெலிதான நீர்த் தேக்கம் இருந்தது.

என்ன இருந்தாலும் அவளால் அவளது மாமனாரின் இழப்பை ஏற்க முடியவில்லை என்பதை நன்றாக உணர முடிந்தது.

அவள் அவரது நினைவுகளில் இருந்து மீள சில நாட்களாவது ஆகும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

ஆபத்தில் உதவும் எவரையும் இழப்பது என்பது எவருக்குமே ஒரு வலிதானே?