Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 14

நான் தூங்கத் தயாரானப்போ, போன் மறுபடியும் 'டிங்'னு சத்தம் குடுத்துச்சு. ஆனா, எப்படியோ அந்த மெசேஜை நான் கண்டுக்காம, என் மனசை அடக்கிக்கிட்டுத் தூங்கிட்டேன்.

அடுத்த நாள் காலையில அலாரம் சத்தத்துக்கு நான் முழிச்சேன். அத அணைச்சிட்டுப் பார்த்தா, மணி காலைல ஆறு. நான் போய் பிரெஷ் பண்ணிட்டு வந்தேன். என் பையனும் கார்த்திக்கும் தூங்கிட்டு இருந்தாங்க. கார்த்திக் எப்போ வந்தான்னு எனக்குத் தெரியல. 'சரி, தூங்கட்டும்'னு முடிவு பண்ணினேன்.

அப்புறம் போனை கையில எடுத்துக்கிட்டு ஹாலுக்கு வந்தேன். அதுல அஞ்சு படிக்காத மெசேஜ்கள் இருந்துச்சு. எல்லாமே அவன்கிட்ட இருந்துதான்.

மெசேஜ்கள் இப்படி இருந்துச்சு: "மேடம், ஏன் இவ்ளோ சீக்கிரம் (சாட்டை) நிறுத்திட்டீங்க? எனக்குத் தூக்கமே வரல." அடுத்த மெசேஜ்: "மேடம், அந்த ஆரஞ்சு சேலைல நீங்க ரொம்ப கியூட்டா இருந்தீங்க. நான் அந்தச் சேலையில உங்கள மறுபடியும் பாக்கணும்." அப்புறம்: "நீங்க நடந்தப்போ, என்னால கண்ண எடுக்கவே முடியல, அது உங்களுக்கு ரொம்பப் பொருத்தமா இருந்துச்சு." அப்புறம் அடுத்த மெசேஜ்: "மேடம், நான் சொல்றதத் தப்பா எடுத்துக்காதீங்க, நீங்க சேலைலயும் சுடிதார்லயும் ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க." அப்புறம்: "மேடம், நீங்க இருக்கீங்களா?" கடைசி மெசேஜ்: "குட் நைட் மேடம்."

இந்த மெசேஜ்களப் படிச்சதுக்கு அப்புறம், எனக்குள்ள ஒரு ஆர்வம் கிளம்பிச்சு, ஆனா அதே சமயம் ஒரு கோவமும் வந்துச்சு. 'நான் மிரட்டியும் இவனுக்குத் தைரியம் குறையலையே? இவ்வளவு வெளிப்படையா எப்படி என்கிட்டப் பேசுறான்?' ஆனா நான் அவன encourage பண்ணக்கூடாது அப்புறம்னு முடிவு பண்ணி, அவனுக்குப் பதில் சொல்லல. 'இனிமே அவனுக்குப் பதில் சொல்லக் கூடாது'ன்னு முடிவு பண்ணி, அவனோட சாட்டை ஆர்கைவ்க்கு (Archive) மாத்திட்டேன்.

வழக்கம் போல வீக்கெண்ட் வேலைய ஆரம்பிச்சேன். கொஞ்ச நேரத்துல கார்த்திக்கும் என் பையனும் முழிச்சுட்டாங்க. அவங்க விளையாடிட்டு இருந்தாங்க. கார்த்திக் "வாங்க சினிமாக்குப் போகலாம்"னு சொன்னான். நாங்க சினிமாக்குப் போனோம். நல்லா இருந்துச்சு. கார்ல திரும்ப வந்தோம். கேட்ல பிரகாஷ் நின்னுட்டு இருந்தான், ஆனா நான் அவனப் பாக்காத மாதிரி கடந்துட்டேன்.

இன்னிக்கு கார்த்திக் ரொம்ப நாள் கழிச்சு ஃப்ரீயா, ரிலாக்ஸா இருந்தான். ராத்திரி டின்னர் முடிச்சோம். என் பையன் தூங்கப் போயிட்டான். கார்த்திக் என் பக்கத்துல வந்தான், முத்தம் குடுத்தான், நானும் அவனுக்கு முத்தம் குடுத்தேன். அவன் என் டிரஸ்ஸையும் அவன் டிரஸ்ஸையும் கழட்டிட்டு, என்னைய ஓக்க ஆரம்பிச்சான்.

அவன் என்னைய ஓத்துட்டு இருக்கும்போது, நான் அவனோட சுன்னியத் தொட்டேன். அது நல்லா விரைச்சு இருந்துச்சு. ஆனா, அந்த சைஸ் எனக்குப் பிரகாஷோடது மாதிரி இருந்துச்சு. 'ஏன் இப்போ அவனோட சுன்னி என் ஞாபகத்துக்கு வருது?'ன்னு எனக்குத் தெரியல. ஆனா, நான் உடனே ஒப்பிட்டுப் பாக்க ஆரம்பிச்சேன். 'கார்த்திக்கோடது நல்லா விரைச்சு இருந்தும், அது பிரகாஷோட normal அளவுக்குக் கூட வரல. அப்போ அவனோடது எவ்வளவு பெருசா இருக்கும்?'—ன்னு நான் அந்த நேரத்துல நெனச்சுட்டு இருந்தேன். இந்த ஒப்பீடு என் உடம்புல ஒருவிதமான கூச்சத்தை குடுத்துச்சு. ஆனா கார்த்திக் என்னைய ஓத்துட்டு இருந்தான்.

அஞ்சு நிமிஷத்துக்குள்ள, அவன் முடிச்சுட்டான், என் மேல சாஞ்சுட்டான். வேகமா முடிச்சுட்டதால எனக்குத் ஒரு திருப்தியும் இல்ல. அப்புறம், "நான் போய் க்ளீன் பண்ணிட்டு வரேன்"னு சொன்னான். அவன் போனதுக்கு அப்புறம், கவிதா சொன்ன மாதிரி திருப்தி கிடைக்கல. ஆனா அவனுக்குத் திருப்தி கிடைச்சிருக்கலாம், கவிதா சொன்ன மாதிரி, ஒரு முழுமையான பொண்ணா எனக்குத் தோணல. 'ஆனா, என் புருஷன்கிட்ட இருந்து எனக்குக் கிடைக்கிறது இதுதான், இதுல நான் திருப்தி அடைஞ்சுக்க வேண்டியதுதான்'—இந்த மாதிரி எண்ணங்கள் என் மண்டைக்குள்ள ஓடிட்டு இருந்துச்சு.

அப்புறம் நானும் போய் க்ளீன் பண்ணிட்டு, டிரஸ்ஸ மாத்திக்கிட்டேன். நான் பெட்ல ஏறுறதுக்கு முன்னாடியே, கார்த்திக் நல்லா தூங்க ஆரம்பிச்சுட்டான். ஆனா, இன்னிக்கு எனக்குத் திருப்தி இல்லாமப் போனாலும், கார்த்திக் என் கூட இருந்தான், அது ஒரு விதத்துல எனக்கு ஒரு திருப்தியக் குடுத்துச்சு. நான் சந்தோஷமா உணர்ந்து, அவன அணைச்சுக்கிட்டுத் தூங்கிட்டேன்.

அடுத்த நாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை வழக்கம் போல போச்சு. கார்த்திக் mutton வாங்கிட்டு வந்தான், சமைச்சுச் சாப்பிட்டோம். கார்த்திக் நாள் பூரா ஒரு மீட்டிங்ல இருந்தான், நாள் கடந்துச்சு. வீடு அமைதியா இருந்துச்சு. நான் என் பையனுக்கு ஹோம் ஒர்க் பண்ண வச்சேன், சும்மா டி.வி. பார்த்தேன். எந்தப் பெரிய சுவாரஸ்யமும் இல்லாம நாள் போச்சு.

கடைசியா, தூங்கப் போறதுக்கு முன்னாடி அவன், "நாளைக்கு ஆபீஸ்ல இருந்து ஒரு பார்சல் வரலாம், ஆபீஸ் வேலைக்காக அனுப்புறாங்க"னு சொன்னான். நான் "சரி"னு சொன்னேன், "எப்போ வரும்?"னு கேட்டேன். "தெரியல. வர்ற நேரத்துல கால் பண்ணுவாங்க, அவங்களுக்கு OTP தேவைப்படலாம்"னு சொன்னான். நான் "சரி, நான் வாங்கிக்கிறேன்"னு சொன்னேன். அப்புறம் நாங்க தூங்கப் போனோம்.

அடுத்த நாள் திங்கட்கிழமை. வழக்கம் போல, பையன் ஸ்கூலுக்குப் போனான், கார்த்திக்கும் கிளம்பிப் போனான். இப்போ நான் தனியா, கையில காஃபியோட சோஃபாவுல உக்காந்து இருக்கேன். வாட்ஸ்அப் ஓப்பன் பண்ணேன். ஆர்கைவ்டு சாட்டுக்குப் போகும்போது, அதுல அவன்கிட்ட இருந்து மூணு படிக்காத மெசேஜ்கள் இருந்துச்சு.

நான் ஆர்கைவ்ல இருந்த மெசேஜை ஓப்பன் பண்ணிப் பார்த்தப்போ, அதுல "குட் மார்னிங்", "ஹாய் மேடம்" மற்றும் "குட் நைட்" மெசேஜ்கள் மட்டும்தான் இருந்துச்சு. கூடவே சில ஸ்மைலி எமோஜிக்கள் (smiley emojis). வேற எதுவும் பெரியதா இல்ல. 'என் புருஷன் வீட்ல இருந்ததால, நான் அவனுக்குப் பதில் சொல்ல மாட்டேன்னு இவன் புரிஞ்சுக்கிட்டான் போல. நல்ல வேளை, இப்போதைக்கு அடங்கிப் போனான்'னு நெனச்சேன். இருந்தாலும், அவன் விடாம மெசேஜ் அனுப்பின அந்த ஆர்வம் எனக்குள்ள ஒரு சின்ன சந்தோஷத்தை குடுத்துச்சு. அதனால, அந்த சாட்டை ஆர்கைவ்ல இருந்து சாதாரண செக்‌ஷன்ல கொண்டு வந்து வச்சேன், ஆனா எதுக்கும் பதில் அனுப்பல.

அப்புறம் நான் என் வீட்டு வேலைகள ஆரம்பிச்சேன். பாத்திரம் கழுவுறது, வீடெல்லாம் பெருக்கித் துடைக்கிறதுன்னு வேலை முடிஞ்சது. உடம்பெல்லாம் வியர்த்து, நைட் ட்ரெஸ் உடம்போட ஒட்டிப் பிடிச்சு இருந்துச்சு. இன்னிக்கு கோடை வெய்யில் (summer heat) வழக்கத்தை விட ரொம்ப அதிகமா இருந்துச்சு, ஏப்ரல் மாசத்து அக்னி நட்சத்திரம் ஆரம்பிச்ச சூடு அது. ஹால்ல ஃபேன் போட்டிருந்தாலும், சூடான காத்துதான் வந்துச்சு. எனக்கு ஒரே எரிச்சலா இருந்துச்சு. 'சரி, ஒரு குளியலப் போட்டா நல்லா இருக்கும்'னு நெனச்சேன்.

பாத்ரூம்க்குள்ள போயி, நைட் ட்ரெஸ்ஸை கழட்டிட்டு, தண்ணிய உடம்புல ஊத்தினேன். அந்தச் சில்லுனு தண்ணி என் உடம்புல பட்டப்போ, உள்ளுக்குள்ள இருந்த அந்தச் சூடும், கார்த்திக் ஓத்துட்டு போன அந்த அறையும் குறையுமனா ஓலும், என்னோட எரிச்சலும் மொத்தமா மறைஞ்சுச்சு. கண்ண மூடி நிம்மதியா ஒரு ஃபுல் ஹெட்பாத் எடுத்தேன்.



Part 15

குளிச்சு almost முடிச்சசுச்சு, எனக்கு இன்னும் 4-5 கப் தண்ணியில குளிக்கணும் போல இருந்துச்சு இந்த heat-உக்கு. அதான் குளியலை வேகமா முடிக்கணும்னு ட்ரை பண்ணினேன்.

நான் கிட்டத்தட்ட குளியலை முடிக்கப் போற நேரத்துல, திடீர்னு ஒரு தடவை டோர்பெல் சத்தம் கேட்டுச்சு. 'ஓ! இது கார்த்திக் சொன்ன டெலிவரியா இருக்கலாம்'னு நெனச்சேன்.

ஆனா, அடுத்த சில செகண்டுகள்ல, டோர்பெல் சத்தம் மறுபடியும் கேட்டுச்சு. 'இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் லேட் பண்ணா, டெலிவரி காரன் யாரும் இல்லனு ரிட்டர்ன் போயிட்டனா, கார்த்திக் கோபப்படுவான், அதனால டெலிவரிய மிஸ் பண்ணக் கூடாது'ன்னு நெனச்சேன். அதனால, வேகமா ஒரு டவலை எடுத்து என் உடம்பைச் சுத்தி இறுக்கமா கட்டிட்டு, யார் வந்திருக்காங்கன்னு பார்க்கப் போனேன். அந்த டவல் normal சைஸ் தான், என் நெஞ்சுல இருந்து தொடை வரையும் தான் cover பண்ணியிருக்கும்.

நான் பாத்ரூம்ல இருந்து வெளிய வந்து, ஹால் பக்கம் நடந்து வந்துட்டு இருந்தேன். மூன்றாவது தடவையா டோர்பெல் சத்தம் கேட்டுச்சு. எனக்கு கோபமும், எரிச்சலும் வந்துச்சு. 'இந்தக் கொரியர் காரனுக்கு ஏன் இவ்வளவு அவசரம்? ஒரு நிமிஷம் கூட வெயிட் பண்ண மாட்டானா?'னு மனசுக்குள்ள திட்டிக்கிட்டேன்.

நான் மெயின் டோர் கிட்டப் போய், கதவை லேசா திறந்து என் தலையை மட்டும் வெளிய நீட்டினேன். டவலைச் சுத்தி இருந்த என் முழு உடம்பையும் கதவுக்குப் பின்னாடி மறைச்சுக்கிட்டேன்.

"யாரு?"ன்னு எரிச்சலோட கேட்டேன்.

வெளிய நின்னது டெலிவரி பர்சன் இல்ல, செக்யூரிட்டி பிரகாஷ்!

அவனைப் பார்த்ததும் எனக்கு ஒருவிதமான relaxation கிடைச்சுச்சு—'கொரியர் காரன்னு நெனச்சு வேக வேகமா வந்தேன் வெறும் டவலைச் சுத்திட்டு'

"ஏன் இவ்ளோ அவசரம்? ஏன் திரும்பத் திரும்ப பெல் அடிக்கிற?"ன்னு கோபமா சத்தம் போட்டேன்.

அவன் என்னுடைய எரிச்சலைப் பத்திக் கவலைப்படாம, "மேடம், எலெக்ட்ரிசிட்டி பில் குடுக்க வந்தேன். ரெண்டு தடவ அடிச்சேன், நீங்க கதவைத் திறக்கவே இல்ல. அதான்..."னு தயக்கமாச் சொன்னான்.

அவன் கிட்ட இருந்து மின்சார பில்லைப் பிடுங்கி வாங்குனேன். பில்லை வாங்கும்போது, நான் தற்செயலா கதவை இன்னும் கொஞ்சம் அகலமாத் திறந்துட்டேன்.

அந்த வினாடி!

அவன் என் உடம்பை முழுக்க ஒரு ஸ்கேன் பண்ணான். என் கணுக்கால்ல இருந்து ஆரம்பிச்சு, என் தொடை, டவலுக்கு மேல இருந்த மார்பின் மேல் பகுதி, என் கழுத்து, அப்புறம் என் ஈரமான கூந்தல்ன்னு நிதானமா வெறிச்சுப் பார்த்தான். என் டவல் என் உடம்போட ஒட்டி, என் curves-ah ரொம்ப அழகா, ஆனா வெளிப்படையாக் காட்டிச்சு. அவன் கண்ணுல ஒருவிதமான ஆசையையும், வெறியையும் என்னாலத் தெளிவாப் பார்க்க முடிஞ்சுச்சு.

அவனுடைய பார்வை என்னை உரிச்சுத் தின்னுச்சு. எனக்கு கோபத்துல டென்ஷன் தான் ஆச்சு.

நான் சட்டென்று சுதாரிச்சு, **கடும் குரல்ல, "ஏதோ urgent-னு வந்தா, நீ எலெக்ட்ரிசிட்டி பில்லைத் தூக்கிட்டு வர, வாங்க டோர்-அ தொறந்தா ஆஹ்னு பார்க்குற. போ, போய் வேலையப் பாரு."**ன்னு சொல்லி, கதவை வேகமாச் சாத்திப் பூட்டினேன்.

என் நெஞ்சு படபடன்னு அடிச்சுக்கிச்சு. நான் திரும்பவும் பாத்ரூமுக்கு ஓடிப் போனேன். அவன் பார்த்த பார்வை என் உடம்புல மறுபடியும் ஏதோ ஸ்டார்ட் பண்ணி விட்டுச்சு.

குளிச்சு முடிச்சுட்டு, டவலோட வெளியில வந்தப்போ, ரொம்பப் புத்துணர்ச்சியா (fresh) ஃபீல் பண்ணினேன்.

Buero-ல இருந்து காட்டன் ஊதா நிறச் சேலையும் —அது ரொம்ப மெலிசான காட்டன் சேலை—அதுக்கு மேட்ச்சான ஜாக்கெட், பிரா, பேண்டி மற்றும் பாவாடையையும் எடுத்தேன். முதல்ல பிராவையும், பேண்டியையும் போட்டேன். பிராவோட ஹூக்ஸப் போடும்போது, அந்த ஈரமான சருமத்துல அதோட இறுக்கம் ஒருவிதமான கூச்சத்தை குடுத்துச்சு. அப்புறம் பாவாடை, அப்புறம் ஜாக்கெட், கடைசியா அந்த ஊதா நிறச் சேலைய மெல்ல உடம்புல சுத்தி, இடுப்புக்குக் கீழ லோ ஹிப்ல கட்டினேன். சேலை கட்டினதுக்கு அப்புறம், அந்த காட்டன் துணி உடம்போட ஒட்டி, என் parts-ah அழகா எடுத்து காட்டுச்சு.

என் முடி இன்னும் ஈரமாத்தான் இருந்துச்சு. அதனால, காய வைக்கிறதுக்காக, balcony-க்கு போனேன். ஆனா, அங்க போனப்போ சூரியனோட அந்தச் சூடு தாங்க முடியல. 'சே! இங்க நிக்கவே முடியாது'ன்னு நெனச்சு, ஒரு ரெண்டு நிமிஷம் மட்டும் நின்னுட்டு, முடி லேசா காஞ்சுதும், உள்ளுக்குள்ள வந்தேன். அப்புறம் என் கூந்தலை சும்மா ஒரு பின்னல் போட்டு, சின்னதா ஒரு பொட்டு வச்சுக்கிட்டேன். பவுடரோ, மேக்கப்போ எதுவும் போடல. இப்போ ரொம்பப் ஃப்ரெஷ்ஷா, அழகா-ஆ ஃபீல் பண்ணினேன். கண்ணாடில என்னையப் பார்த்தேன், 'ஆமா, இந்த ஊதா நிறச் சேலைல நான் செம அழகாத்தான் இருக்கேன்'னு எனக்கே ஒரு திருப்தி.

நான் சோஃபாவுல வந்து உக்காந்தப்போ, மணி 11:30 இருக்கும்னு கவனிச்சேன். அந்தப் புத்தம் புதுச் சேலையோட சில்லென்ற உணர்வுல, ரொம்ப ரிலாக்ஸா ஃபீல் பண்ணினேன். போனை எடுத்து இன்ஸ்டாகிராம் ரீல்ஸ் பார்க்க ஆரம்பிச்சேன். கொஞ்ச நேரத்துல, என் போன் அடிச்சுச்சு. ஸ்கிரீன்ல கார்த்திக்கோட பேரு தெரிஞ்சுச்சு.

"கேட்ல கொரியர் வந்திருக்கு, போய் வாங்கிக்கோ"னு சொன்னான். நான், "அவங்கள வீட்டுக்கு வரச் சொல்லுங்க. எதுக்கு நான் gate-உக்கு போகணும்? ரொம்ப hot-ஆ இருக்கு வெளிய"ன்னு கேட்டேன். அதுக்கு அவன், "அவங்க கேட் வரைக்கும் மட்டும்தான் வருவாங்களாம், ஃப்ளாட்டுக்கு வர மாட்டாங்களாம். ரூல்ஸ்லாம் இருக்குனு சொல்றான்"னு ரொம்பச் சாதாரணமாக் சொன்னான். நான், "என்ன இது! இந்த வெயில்ல என்னால போக முடியாது"ன்னு எரிச்சலோட சொன்னேன். அவன், "இந்த ஒரு தடவ அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோ. தூக்க முடியலன்னா செக்யூரிட்டி கிட்ட உதவி கேளு, அவன் தூக்கிட்டு வந்து குடுப்பான்"னு அலட்சியமா சொன்னான். எனக்குக் கோவம் உச்சத்துக்கே போச்சு. 'தன் வேலைக்காக என்னைய இந்த வெயில்ல அனுப்பவும் செய்வான், ஆனா செக்யூரிட்டி கிட்ட உதவி கேக்கச் சொல்லவும் அவனுக்கு மனசு வருதே!'னு நெனச்சு, "சரி"னு சொல்லிட்டு, கால கட் பண்ணேன். ஆனா மனசுக்குள்ள அவன திட்டினேன். 'இந்த மனுஷனுக்கு என் மேல கொஞ்சம் கூட அக்கறை இல்ல'னு வெறுப்பா இருந்துச்சு.

மணி 11:35 இருக்கும்னு கவனிச்சுட்டு, ஒரு தடவ கண்ணாடி முன்னாடி என்னையப் பார்த்துக்கிட்டேன். இந்த ஊதாச் சேலையில வெளிய போக வேணாம்னு தோணுச்சு. 'சரி, வேற வழியில்ல'ன்னு நெனச்சு, கதவப் பூட்டிட்டு, லிஃப்ட் பக்கம் நடக்க ஆரம்பிச்சேன். லிஃப்ட்க்குள்ள நுழைஞ்சதும், உடனே ஃபேனப் போட்டேன். அது நல்லா இருந்துச்சு, ஆனா சூடான காத்துதான் வந்துச்சு. என் உடம்புல இருந்து ஒரு சின்ன வியர்வை அரும்ப ஆரம்பிச்சது.

கீழ 'G' ஃப்ளோர அடைஞ்சு, லிஃப்ட்ட விட்டு வெளியில வந்தேன். வெப்பம் முகத்துல 'பளார்'னு அடிச்சது. நான் மெதுவா கேட்டை நோக்கி நடந்தேன். பிரகாஷ் அந்த டெலிவரி பர்சன் பக்கத்துல நின்னுட்டு இருந்தான். அவன் யூனிஃபார்ம் போட்டு, வியர்க்க விறுவிறுக்க இருந்தான். நான் வர்றதப் பார்த்ததும், பிரகாஷ் முகத்துல ஒரு பெரிய சிரிப்பு இருந்துச்சு. அவனோட கண்ணு என் மேல, குறிப்பா இந்த ஊதாச் சேலை மேல, ஒரு செகண்ட்ல இருந்து கீழ வரைக்கும் ஸ்கேன் பண்ணுச்சு. ஆனா நான் சிரிக்காம, அவனப் பாக்காம, டெலிவரி பர்சன்கிட்ட, "டி.பி.டி. கொரியரா?"ன்னு கேட்டேன்.

அவன் தலைய ஆட்டிட்டு, "கார்த்திக் பார்சல்"னு சொன்னான். நான், கார்த்திக் ஃபார்வேர்ட் பண்ண OTP-ய சொன்னேன். டெலிவரி பர்சன் தரையில ஒரு பெரிய அட்டைப் பெட்டிய கீழ வச்சான். அது ஒரு பிரிண்டர் பாக்ஸ். அது ரொம்பப் பெருசா, என் இடுப்பு அளவுக்கு உயர்ந்து, அகலமா இருந்துச்சு. என்னால தனியாத் தூக்கவே முடியாது. என் கைகள் நடுங்க ஆரம்பிச்சது.

எனக்கு என்ன செய்யணும்னு தெரியல. ஆனா, இந்த பிரகாஷ் கிட்ட போய் உதவி கேட்க எனக்கு மனசே இல்ல. எப்படியாவது அவனத் தவிர்க்கணும்னுதான் நான் நெனச்சேன். நான் பெட்டிய ஒருக்கண்ல பார்த்தேன், அப்புறம் லிஃப்ட் பக்கத்தைப் பார்த்தேன். இந்தப் பெட்டிக்கும், லிஃப்ட்டுக்கும் இருக்கிற தூரம் இப்போ எனக்கு நூறு மைல் தூரம் மாதிரி தெரிஞ்சுச்சு. என் நிலைமைய பாத்து பிரகாஷ் இன்னும் சிரிச்சுக்கிட்டே நின்னான். என் உடம்புல லேசா வேர்க்க ஆரம்பிச்சது.