Adultery அவள் கணவன் செய்த தவறு (Completed)

[Shrutikrishnan]

மணி ராத்திரி பன்னெண்டு நாப்பது.


கிருஷ்ணன் அந்த ஹால்ல சோபால உக்காந்திருந்தான். கெஸ்ட் ரூம்ல குட்டிப் பையன் நல்லா தூங்கிட்டு இருந்தான். ஆனா கிருஷ்ணனுக்குத் தூக்கம் வரல. ஈவினிங் ஆபீஸ்ல இருந்து மீட்டிங்ன்னு சொல்லிட்டு போன முரளி இன்னும் வீட்டுக்கு வரல.


கிருஷ்ணன் மனசு உறுத்திட்டே இருந்துச்சு. துர்கா... அவ இப்போ பண்றது எல்லாம் அவளுக்கா புடிச்சுப் பண்றதில்ல. முரளியை அவளுக்குச் சுத்தமாப் புடிக்கல. கிருஷ்ணன் பண்ண தப்புக்காக, அவனைக் காப்பாத்ததான், அவ வெறுப்பை மறைச்சுக்கிட்டு இதெல்லாம் பண்றா.


ஆனா... வயாக்ரா? முப்பது மாத்திரையா? நினைச்சாலே கிருஷ்ணனுக்குப் பயமா இருந்துச்சு. 'ஒருவேளை அந்த முரளிக்கு ஏதாச்சும் ஆகி, அவ செத்துத் தொலஞ்சா? என் பொண்டாட்டி வாழ்க்கை என்ன ஆகும்? நான் பண்ண தப்புக்கு அவ ஏன் பலியாகணும்? அவ என்னை வெறுத்தாலும் பரவாயில்லை, ஆனா அவ வாழ்கையை நான் அழிக்கக் கூடாது.'


அவனுக்குத் தோணுச்சு, முரளி வந்ததும் அவன் கால்ல விழுந்தாவது பேசிப் புரிய வைக்கணும். 'வேண்டாம் சார்... ஆபீஸ்ல என் பொண்டாட்டிய எல்லாம் இப்படி வர சொல்லாதீங்க... என் பொண்டாட்டியை விட்டுருங்க...' ன்னு கெஞ்சணும்னு நினைச்சான். அவனுக்கு அந்தத் தைரியம் இருக்குமான்னு தெரியல. முரளியைப் பார்த்தாலே அவனுக்குக் கை கால் நடுங்கும். ஆனா இன்னைக்கு... இன்னைக்கு எப்படியாச்சும் பேசிடணும்னு ஒரு வைராக்கியத்தோட காத்திருந்தான்.


அந்த நேரம்...


மாடி பெட்ரூம்ல துர்கா... அவளும் தூங்கல. அவ முரளி பொண்டாட்டி ஓட நயிட்டில தான் போட்டு இருந்தா.


அவ அந்த ரூம்ல இருந்த சார்ஜர் பாயிண்ட் கிட்டப் போனா. அவளோட போன் சுவிட்ச் ஆஃப் பண்ணதுல இருந்து அப்படியே தான் கிடந்தது. அதை எடுத்து சார்ஜ்ல போட்டா.


பக்கத்துல இருந்த சேரை இழுத்துப் போட்டு உக்காந்தா. போனை ஆன் பண்ணா. ஆன் பண்ண அடுத்த செகண்ட், அவ போன் 'ஜிவ் ஜிவ்வ்'னு அதிர்ந்து கத்த ஆரம்பிச்சது. நோட்டிஃபிகேஷன் மேல நோட்டிஃபிகேஷன். வாட்ஸ்அப் மெசேஜ், மிஸ்டு கால்னு ஸ்க்ரீன் பூரா நிறைஞ்சு வழிஞ்சது. எல்லாமே மகேஷ் கிட்ட இருந்து. அவ முகம் லேசா மலர்ந்தது. 'அட... பையன் நம்மளை இவ்வளவு மிஸ் பண்ணியிருக்கானா.' அவ உதட்டுல ஒரு சின்னப் புன்னகை பூத்தது.  இந்த வீட்டுக்கு வந்த அப்றம் அவ சிரிக்கிற முத உண்மையான சிரிப்பு இது தான். அவ வாட்ஸ்அப் ஓபன் பண்ணிப் பார்த்தா. முதல்ல... ஸ்டார்டிங்ல ரெண்டு மெசேஜ். ரெண்டுமே போட்டோ. அவ அத ஓபன் பண்ணா.


அவ கண்ணு விரிஞ்சது. மகேஷ் ஓட சுன்னி. நல்லா விறைச்சு, நரம்பு புடைச்சு, மொட்டு விரிஞ்சு நின்னுச்சு. ஆனா அது மட்டும் இல்ல... அந்தச் சுன்னியைச் சுத்தி... அவளோட தாலி... அவ புருஷன் தாலியை வச்சு விளையாடுனானே, அந்த கேம்... அந்தத் தாலியை அவன் சுன்னில இறுக்கமாச் சுத்தி போட்டோ எடுத்து அனுப்பிச்சிருந்தான். இது அவ முரளி வீட்டுக்கு வர்றதுக்கு முன்னாடியே அனுப்பிச்சிருக்கான்.


'லூசுப் பையன்... தாலிய திருப்பி குடுக்குறதுக்கு முன்னாடி இந்த வேலையெல்லாம் பண்ணி இருக்கானா கேடினு....' அதை நினைச்சு அவளுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. அவ புருஷனோட சுன்னியும், இவனோட இந்தக் காளை சுன்னியும் அவ மனசுல வந்து போச்சு. அவங்க விளையாடின தாலி கேம்.


ஆனா அதுக்கப்புறம் வந்த மெசேஜ் எல்லாம் வேற மாதிரி இருந்துச்சு. அதுல காமம் இல்ல, பதட்டம் மட்டும் தான் இருந்துச்சு.


"அக்கா எங்க இருக்கீங்க?"
"ஏன் போன் ஆஃப்ல இருக்கு?"
"வெளிய போனீங்களா? வீடு பூட்டி இருக்கு."
"குட்டிப் பையன் எங்க?"
"அண்ணன் எங்க போனார்? அவருக்கும் கால் பண்ணேன், எடுக்கல."


ஒரே கேள்வி. திரும்பத் திரும்ப... இருபது, முப்பது மெசேஜ். காலைல இருந்து சாயங்காலம் வரைக்கும் அனுப்பிச்சிட்டே இருந்திருக்கான்.


துர்காவுக்கு மனசுக்குள்ள சந்தோஷமா இருந்துச்சு. 'பரவாயில்லையே... நம்மளை நெனச்சு இவ்வளவு துடிக்கிறான்.' அவ அந்தச் சேர்ல நல்லா சாய்ஞ்சு உக்காந்துக்கிட்டு, அவன் அனுப்புன அந்தத் தாலி சுத்துன சுன்னி போட்டோவையே திரும்பத் திரும்ப ஜூம் பண்ணிப் பார்த்துச் சிரிச்சிக்கிட்டா.


திடீர்னு வெளிய ஒரு கார் வந்து நிக்கிற சத்தம் கேட்டுச்சு. ஹால்ல இருந்த கிருஷ்ணன் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தான். ஆளுங்க பேசுற சத்தம். கேட் திறக்குற சத்தம்.


அவன் ஜன்னல் வழியா எட்டிப் பார்த்தான்.


வாசல்ல... அந்த வாட்ச்மேன் முரளியை ஒரு பக்கம் தோள்ல தாங்கிக்கிட்டு நின்னுட்டு இருந்தான். முரளி... அவன் நிதானத்துல இல்ல. மீட்டிங்னு சொல்லிட்டுப் போனவன், இப்போ முழு போதையில தள்ளாடிட்டு இருந்தான்.


ஆனா... அவன் மட்டும் தனியா வரல. அவன் கூட இன்னும் ரெண்டு பேர். முரளி வயசு இருக்கும். பணக்காரத் தோரணை. இவங்களை இதுக்கு முன்னாடி கிருஷ்ணன் பார்த்ததே இல்ல.


அவங்க எல்லாம் கதவு திறந்துட்டு உள்ள வந்தாங்க. முரளி கிருஷ்ணன் அங்க நிண்டிட்டு இருக்குறது பாத்தான். முரளி போதையில உளறினான். "நான் சொன்னேன்ல... சார் தான் அது..."


அவன் சொன்னதும் கூட இருந்த ரெண்டு பேரும் கிண்டலாச் சிரிச்சாங்க.


"வாங்க சார் மாடிக்கு போகலாம்..." வாட்ச்மேன் பேச்சை மாத்தினான். அவனுக்கும் இது பிடிக்கலனு அவன் முகத்துல தெரிஞ்சது.


"உன் பொண்டாட்டி எங்கடா கிருஷ்ணா? என் பெட்ரூம்ல தான?" முரளி போதையில உளறி, நக்கலாச் சிரிச்சான்.


கிருஷ்ணன் பேய் அறைஞ்ச மாரி நின்னுட்டு இருந்தான். அவனுக்குத் தலை சுத்துச்சு. 'என்ன நடக்குது இங்க? இவங்க யாரு? முரளி ஏன் இப்படிப் பேசுறான்?' அவனால அசையக் கூட முடியல.


இவன் என்ன நடக்குதுன்னு புரியாம இங்க நிண்டிட்டு இருக்கும் போதே, அப்போ... மாடி பெட்ரூம் கதவு திறக்குற சத்தம் கேட்டுச்சு.


கிருஷ்ணனுக்கு சுயநினைவு வந்தது. 'துர்கா!' அவன் பதறிப்போய் மாடிப் படி ஏறினான். அங்க துர்கா மாஸ்டர் பெட்ரூம் வாசல்ல நின்னுட்டு இருந்தா. 


வாட்ச்மேன் முரளியைத் தாங்கிக்கிட்டு வந்து பெட்ல படுக்க வச்சான்.


ஆனா அந்த ரெண்டு பேரும்... அவங்க பெட்ரூம் வாசல்லயே நின்னுட்டாங்க. அவங்க கண்ணு துர்கா மேல மேஞ்சது.


"மச்சான்... மீட் மிஸஸ் கிருஷ்ணன்..." முரளி பெட்ல படுத்தபடியே உளறினான். அவன் எந்திரிக்க ட்ரை பண்ணான்.


"சார் படுங்க... உங்களால முடியல..." வாட்ச்மேன் அவனைத் தடுத்தான்.


முரளி அவன் கையைத் தட்டி விட்டான். கஷ்டப்பட்டு எழுந்து உக்காந்தான். அவன் கண்ணு செவந்து போயிருந்தது.


"மச்சான்ஸ்... ஹேவ் ஃபன் வித் ஹர்...என்ன வேணுமோ பண்ணிக்கோங்க. இன்னைக்கு என் ட்ரீட்." அவன் போதையில சொன்னான்.


துர்காவுக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டுருச்சு. அவ பயத்துல நடுங்கிப் போனா. அவ கண்ணு தேடுச்சு... கிருஷ்ணனை. அவ புருஷனை.


கிருஷ்ணன் அவ பக்கத்துல, ரெண்டு அடி தள்ளி நின்னுட்டு இருந்தான். அவனும் பயந்து போயிருந்தான். அவன் கண்ணுல பயம் அப்பட்டமாத் தெரிஞ்சது. அவன் வாயைத் திறக்கல.


துர்கா அவனைப் பார்த்தா. 'ஏதாவது சொல்லுங்க... ஏதாவது பண்ணுங்க...' அவ பார்வை கெஞ்சினது.


ஆனா கிருஷ்ணன் சிலையா நின்னான்.


அப்போ அந்த ரெண்டு பேரும் துர்கா கிட்ட நெருங்கினாங்க. ஒருத்தன் துணிஞ்சு, அவன் கையைத் தூக்கி துர்காவோட தோள் மேல வச்சான்.


துர்கா அலறின மாரி கிருஷ்ணனைப் பார்த்தா. அவ கண்ணுல கண்ணீர் எட்டிப் பார்த்தது.


அப்போ... அந்த வாட்ச்மேன்... அவனுக்குக் கோவம் வந்துச்சு. அவன் வேகமா வந்து துர்காவுக்கும் அந்த ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல நின்னான்.


"தம்பி... படுங்க... எதுவா இருந்தாலும் காலைல பேசிக்கலாம்..." அவன் கண்டிப்பாச் சொன்னான்.


துர்கா அவ புருஷனைப் பார்த்தா. 'ஒரு வாட்ச்மேனுக்கு இருக்கிற தைரியம் கூட உனக்கு இல்லையா?' அவ பார்வை கிருஷ்ணனைச் சுட்டது.


ஆனா அந்த ரெண்டு பேரும் கேட்கல. "நீ போய்யா..."னு வாட்ச்மேனைத் தள்ளிவிட்டுட்டு, மறுபடியும் துர்காவை நெருங்கினாங்க.


"டேய்!"


ஒரு சத்தம். அது இடி மாதிரி விழுந்தது.


எல்லாரும் திரும்பிப் பார்த்தாங்க.


கிருஷ்ணன்.


அவன் கண்ணுல இப்போ பயம் இல்ல. கோவம். பச்சக் கோவம்.


அவன் ஒரே பாய்ச்சலா வந்து, துர்காவோட கையைப் பிடிச்சு, அவளைத் தன் பக்கம் இழுத்து அணைச்சுக்கிட்டான்.


அவன் விரலை நீட்டி, அந்த ரெண்டு பேரையும் பார்த்து எச்சரிச்சான்.


"எவனாவது கிட்ட வந்தீங்க... அவ்ளோதான்!"


அவன் குரல் அதிர்ந்தது. வாட்ச்மேன் வாயைப் பொளந்து பார்த்தான். முரளிக்கு போதையிலயும் ஒரு கணம் ஷாக் ஆச்சு.


அந்த ரெண்டு பேரும் ஒரு மாதிரி பார்த்தாங்க. ஒருத்தன் நக்கலாச் சிரிச்சான்.


"அவளுக்குத் தேவையான காசைத் தான் முரளி கொடுத்துட்டானே... இன்னும் வேணும்னா சொல்லு... நான் தர்றேன்..."


கிருஷ்ணன் பல்லக் கடிச்சான். அவனை ஒரு முறை முறைச்சுட்டு, பதில் எதுவும் பேசாம, துர்காவோட கையை இறுக்கமாப் பிடிச்சுக்கிட்டு, தரதரன்னு இழுத்துட்டு கெஸ்ட் ரூமுக்குப் போனான்.


துர்கா ஆச்சரியமா அவனைப் பார்த்தா. இது கனவா இல்ல நிஜமானு அவளுக்குப் புரியல.


கெஸ்ட் ரூமுக்குள்ள போனவன், ஒரு வார்த்தை பேசல. வேகவேகமா அவங்க துணிமணி எல்லாத்தையும் எடுத்து பேக்ல அடைச்சான்.


எல்லாம் பேக் பண்ணிட்டு, தூங்கிட்டு இருந்த குட்டிப் பையனைத் தூக்கித் தோள் மேல போட்டுக்கிட்டான். ஒரு கைல குட்டி பையன அப்படியே புடிச்சுகிட்டு, இன்னொரு கைல பேக்கோட துர்கா கைய புடிச்சான்.


அவன் திரும்பவும் ஹாலுக்கு வந்தப்போ, முரளி தட்டுத் தடுமாறி படிக்கட்டு கிட்ட நின்னுட்டு இருந்தான்.


"எங்கடா போற? இங்க இருந்து போன அவ்ளோதான்... நாளைக்கு போலீஸ்ல கம்ப்ளைன்ட் பண்ணிருவேன்..." முரளி மிரட்டினான்.


கிருஷ்ணன் நின்னான். அவன் முரளியைத் திரும்பிப் பார்த்தான். அவன் கண்ணுல இப்போ பயமே இல்ல.


"உன்னால முடிஞ்சத புடுங்கிக்கோ..."னு சொல்லிட்டு ஒரு அடி எடுத்து வச்சவன், நிண்டு, திரும்பி முரளியை பாத்து, "உன் காசு, கீசு... எதுவும் எனக்கு இனிமேத் தேவ இல்ல. கணக்கெல்லாம் நாளைக்கு முடிச்சுக்கலாம். நீ போலீஸ் கிட்ட என்ன சொல்லணுமோ சொல்லிக்கோ. "


அவன் சொன்ன அந்த ஒற்றை வார்த்தை... அதுல இருந்த அந்தத் திமிர்... துர்காவுக்குப் புல்லரிச்சுப் போச்சு. அவளுக்குச் சந்தோஷம் தாங்கல. அவ புருஷனோட கையை இன்னும் இறுக்கமாப் பிடிச்சுக்கிட்டா.


அவங்க அங்க இருந்து கிளம்பினாங்க.


வாட்ச்மேன் அவங்க பின்னாடியே ஓடி வந்து கேட்டைத் திறந்து விட்டான். அவன் முகத்துல ஒரு சிரிப்பு. ஒரு பெருமை. 'இது தான்டா கரெக்ட்...' அவன் பார்வை சொன்னது.


கிருஷ்ணன் பைக்கை ஸ்டார்ட் பண்ணான். துர்கா பின்னாடி உக்காந்து, பேக்கும் குட்டிப் பையனையும் மடியில வச்சுக்கிட்டு, கிருஷ்ணனை இறுக்கமாப் பிடிச்சுக்கிட்டா.


வாட்ச்மேன் கிருஷ்ணனைப் பார்த்துத் தலையசைச்சான்.


அந்த இருட்டுல, கிருஷ்ணனோட பைக் சத்தம் மட்டும் கேட்டுச்சு. அவங்க... அவங்க வீட்டுக்குக் கிளம்பிப் போனாங்க.


***

கிருஷ்ணன் பைக்கை நிறுத்தினான். மணி ராத்திரி ஒன்றை. வீட்டுக்கு வர்ற வழி பூரா, பைக் கண்ணாடியில தெரிஞ்ச கிருஷ்ணனோட முகத்தையே இமைக்காம பார்த்துக்கிட்டே வந்தா துர்கா. அந்தப் பார்வையில ஒரு பெருமை, ஒரு ஏக்கம், அவ்ளோ நாள் தொலைச்சுட்டுத் தேடின அந்த மரியாதை... எல்லாம் இருந்துச்சு. அவ உதட்டு ஓரத்துல ஒரு சின்னச் சிரிப்பு ஒட்டிக்கிட்டே வந்தது. 'இவன் தான்... இவன் தான் என் புருஷன்'ங்கிற கர்வம் அந்தச் சிரிப்புல தெரிஞ்சது.


வீட்டுக்குள்ள போனதும், தூக்கக் கலக்கத்துல இருந்த குட்டிப் பையனைத் தூக்கிட்டுப் போய் அவனோட சின்ன பெட்ல படுக்க வச்சு, போத்தி விட்டா.


அப்புறம் ரெண்டு பேரும் அவங்க பெட்ரூமுக்கு வந்தாங்க. துர்கா இன்னும் முரளி வீட்ல போட்டுட்டு இருந்த அதே உடையில தான் இருந்தா. ரெண்டு பேரும் ரூமுக்குள்ள வந்து ஒரு நிமிஷம் அமைதியா நின்னாங்க. கிருஷ்ணனுக்குத் துர்கா முகத்தை நிமிர்ந்து பார்க்கவே ஒரு மாதிரித் தயக்கமா இருந்தது. தான் செஞ்ச தப்பு, அவளைப் படுத்தின பாடு எல்லாம் ஞாபகம் வந்து உறுத்துச்சு.


துர்கா அதைக் கவனிச்சா. ஒரு ரெண்டு நிமிஷம் அந்த அமைதி நீடிச்சது. அப்புறம் துர்காவே அந்த மௌனத்தைக் கலைச்சா.


"நான் போய்க் குளிச்சிட்டு வர்றேங்க... உடம்பெல்லாம் ஒரு மாதிரி இருக்கு," னு சொல்லிட்டு, அவ பாத்ரூமுக்குள்ள போனா.


கிருஷ்ணன் லுங்கியோடவே இருந்தான். சட்டையை மட்டும் கழட்டி ஷேர்ல போட்டுட்டு, போய் பெட்ல படுத்தான். ஆனா தூக்கம் வரல. மேல சுத்துற ஃபேனையே பார்த்துட்டு இருந்தான்.


இப்போ அவனுக்கு எல்லாம் புரிஞ்சது. ஆபீஸ்ல பணத்தைத் திருடினது, அதுக்காகப் பயந்து பொண்டாட்டியைக் கூட்டிக்குடுத்தது... நினைச்சாலே இப்ப அவனுக்குக் குமட்டிட்டு வந்தது. அருவருப்பா இருந்தது. மகேஷ் கூட அவ இஷ்டப்பட்டு இருந்தப்போ, அதை ஒளிஞ்சிருந்து ரசிச்சதுல ஒரு சுகம் இருந்தது, ஒரு போதை இருந்தது. ஏன்னா அதுல துர்காவோட விருப்பம் இருந்தது. ஆனா... பிடிக்காம, அருவெறுப்பா அந்த முரளி கூட அவ இருந்ததைப் பார்த்ததை... அவனுக்கு அத நினைச்சாலே இப்போ ஒரு மாரி இருக்கு.


‘நாளைக்குக் காலையில முதல் வேலையா அந்த முரளி நாயோட பணத்தை அவன் மூஞ்சிலயே வீசி எறியணும். போலீசோ, ஜெயிலோ... என்ன பிரச்சனை வந்தாலும் பாத்துக்கலாம்,’னு முதல் முறையா ஒரு முழு ஆம்பளையா, தைரியமா முடிவு எடுத்தான் கிருஷ்ணன்.


அப்போ... 'க்ளிக்'னு பாத்ரூம் தாழ்ப்பாள் திறக்குற சத்தம் கேட்டுச்சு.


கதவு லேசா, பாதியளவு திறந்தது. துர்கா ஈரத் தலையோட எட்டிப் பார்த்தா.


"ஏங்க..." னு மெதுவா கூப்பிட்டா.


அந்தக் குரல்... அதுல இருந்த அந்தத் தொனி... கிருஷ்ணனை உருக்கிருச்சு. அவ இப்படி உரிமையா, பாசமா அவனைக் கூப்பிட்டு எவ்ளோ நாள் ஆச்சு? இந்தச் சீரழிவு எல்லாம் ஆரம்பிக்கிறதுக்கு முன்னாடி இருந்த அதே அன்பு. 'என் புருஷன் ஆம்பள... எனக்காக எதிர்த்துப் பேசுறான்... என்ன பிரச்சனை வந்தாலும் என்னைக் காப்பாத்துவான்'ங்கிற நம்பிக்கை வந்த அந்த நொடியிலயே, கிருஷ்ணன் மேல இருந்த மரியாதை அவளுக்குத் திரும்ப வந்திருச்சு.


கிருஷ்ணன் தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தான். "என்னம்மா?"


"துண்டு எடுக்க மறந்துட்டேன்ங்க... எடுத்துத் தரீங்களா?" அவ கண்ணுல ஒரு குறும்பு மின்னல்.


கிருஷ்ணன் எழுந்தான். பீரோவைத் திறந்து, அவளோட டவலை எடுத்துக்கிட்டு பாத்ரூம் கதவு கிட்ட போனான். துர்கா அவன் கண்ணைப் பார்த்துச் சிரிச்சிக்கிட்டே, கையை நீட்டி டவலை வாங்கிட்டு, மறுபடியும் கதவைச் சாத்தினா.


கிருஷ்ணன் திரும்பவும் வந்து பெட்ல படுத்தான். மனசுக்குள்ள ஒரு நிம்மதி.


ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் கழிச்சு... பாத்ரூம் கதவு திறந்தது.


துர்கா வெளிய வந்தா.


அவளைப் பார்த்ததும் கிருஷ்ணனுக்கு மூச்சே நின்னு போச்சு.


அவ உடம்புல ஒட்டுத் துணி இல்ல. முழுசா... அம்மணமா... குளிச்சிட்டு, டவலைக் கூடக் கட்டாம, அதை வச்சு ஈரமான கூந்தலைத் துவட்டிக்கிட்டே வெளிய வந்தா.


அவளோட உடம்பு... குளிச்ச ஈரம் காயாம, பளபளன்னு மின்னிக்கிட்டு இருந்தது. கழுத்துல அந்த மஞ்ச தாலி மட்டும் தனியாத் தெரிஞ்சது. அவ வேணும்னே... ரொம்ப மெதுவா... ஒவ்வொரு அடியா எடுத்து வச்சு நடந்தா. அவ நடக்கும்போது, அவளோட பழுத்த ரெண்டு தொடையும் ஒண்ணோட ஒண்ணு உரசிட்டு விலகுச்சு. அவளோட இடுப்பு மடிப்பு... அதுல ஒரு சொட்டுத் தண்ணி வழிஞ்சு ஓடுச்சு.


அவளோட ரெண்டு மொலையும்... எந்த ஆதாரமும் இல்லாம, சுதந்திரமா, கம்பீரமாத் துள்ளிக்குதிச்சு ஆடுச்சு. அந்தக் குளிர்ல அவளோட ரெண்டு காம்பும் நல்லா விறைச்சு, கூர்மையா முன்னாடி நீட்டிட்டு இருந்தது. அதுல இருந்த ஈரம் லைட் வெளிச்சத்துல வைரக்கல் மாரி மின்னுச்சு.


அவ கிருஷ்ணனை ஓரக்கண்ணால பார்த்துக்கிட்டே, ஒரு மர்மப் புன்னகையோட பெட் கிட்ட வந்தா. கிருஷ்ணன் அவளையே இமைக்காம முழுங்கிடுற மாதிரி பார்த்துட்டு இருந்தான்.


பெட் கிட்ட வந்தவ, டக்குனு கிருஷ்ணனுக்கு முதுகு காட்டித் திரும்பினா.


திரும்பி நின்னு, அவளோட அந்த நீண்ட கூந்தலைத் துவட்டுற சாக்குல, ஒரு சிலிர்ப்பு சிலிர்த்து உதறினா. அவளோட முதுகுத் தண்டுவடம், ஒரு பாம்பு மாரி வளைஞ்சு நெளிஞ்சது.


அப்புறம்... வேணும்னே... கிருஷ்ணன் பார்க்கணும்னு... குனிஞ்சா.


அவளோட நைட்டியை பீரோவுல தேடுற மாதிரி... நல்லாக் குனிஞ்சா.


அவ அப்படிக் குனியும் போது... அவளோட அகலமான, உருண்டையான குண்டி ரெண்டும்... பழம் மாதிரிப் பிளந்து... கிருஷ்ணன் கண்ணு முன்னாடி விரிஞ்சது. அவளோட அந்த ரெண்டு குண்டிக்கும் நடுவுல இருந்த அந்த ஆழமான பிளவு... அதுல இருந்து ஈரம் சொட்டுச் சொட்டா வடிஞ்சு, அவளோட வெள்ளையான தொடை வழியா இறங்குச்சு. அவளோட பெண்மை... அந்தப் பின்னாடிப் பக்கமா லேசாத் தெரிஞ்சது.


கிருஷ்ணனுக்குத் தொண்டை வறண்டு போச்சு. அவன் கண்கள் அந்த ஈரம் சொட்டுற குண்டியிலயே நிலைச்சு நின்னுச்சு. அவ வேணும்னே பொறுமையாத் தேடுனா. அவ குனியும் போது அவளோட குண்டி ஆடுற அழகை... அவளோட பின்னழகுப் பிரதேசத்தை... அவ புருஷனுக்கு முழுசா விருந்து வச்சா.


ஒரு வழியா நைட்டியை எடுத்தா. நிமிர்ந்து, திரும்பவும் கிருஷ்ணனைப் பார்த்தா. இப்பவும் உடம்பை மறைக்கல. அவளோட முன்னழகை அவன் கண் முன்னாடி காட்டிட்டே, மெதுவா அந்த நைட்டியைத் தலைக்கு மேல தூக்கிப் போட்டா. அந்த நைட்டி அவளோட மொலைகளை, வயிற்றை, இடுப்பை, கடைசியா அந்தத் தொடையை மறைக்கும் போது... கிருஷ்ணனுக்கு ஒரு பெருமூச்சு வந்தது.


கையில இருந்த டவலைத் தூக்கிப் போட்டுட்டு, மறுபடியும் கூந்தலை உதறினா. அதுல இருந்து சிதறின தண்ணித் துளிகள் கிருஷ்ணன் முகத்துல பட்டுச்சு.


அவ போய் ஃபேன் ரெகுலேட்டரை அஞ்சுல வச்சா. காத்து வேகமா வீசுச்சு.


அப்படியே வந்து... பெட்ல... கிருஷ்ணன் பக்கத்துல படுத்தா.


படுக்கும்போது... அவ மேல இருந்து வந்த சோப்பு வாசனையும், அவளோட இயற்கை வாசனையும் கிருஷ்ணனைத் தாக்கியது. அவன் லுங்கிக்குள்ள... அவனோட சுன்னி... பழைய அவமானங்களை எல்லாம் மறந்துட்டு... வானத்தைப் பார்த்துத் தூக்கிட்டு ஆட்டம் போட்டுச்சு.


அவ மெதுவா நகர்ந்து வந்து, சிரிச்சிக்கிட்டே அவன் மேல உரசுற மாதிரி, ரொம்ப ரொம்ப நெருக்கமா வந்து படுத்தா. பக்கத்துல இருந்த பெட்ஷீட்டை எடுத்து, 'விசுக்'னு உதறி ரெண்டு பேர் மேலேயும் போத்திக்கிட்டா. இப்போ அந்த அரை இருட்டுல அவங்க ரெண்டு பேரோட கழுத்து மட்டும்தான் வெளிய தெரிஞ்சது. மீதி உடம்பு எல்லாம் அந்தப் போர்வைக்கு அடியில ஒளிஞ்சிக்கிச்சு.