Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 12:

சில நிமிஷம் கடந்துச்சு, அதுக்கப்புறம் அவன்கிட்ட இருந்து வேற எந்த மெசேஜும் வரல. என் மனசுல ஒரு பக்கம் சந்தோஷம்—'பயந்துட்டான், இந்த stalker கிட்ட பேச வேண்டாம்'னு. ஆனா, இன்னொரு மனசு, அந்தத் திரில்ல விரும்பியது—'ஏன் இவன் நிறுத்திட்டான்? ஏன் இவ்வளவு சீக்கிரமா விட்டுக்கொடுத்தான்?'ன்னு ரெண்டு வேற வேற எண்ணங்கள் என்னையக் கொல்ல ஆரம்பிச்சுச்சு.

இன்னும் ஒரு பத்து நிமிஷம் கடந்துச்சு. அதுக்கப்புறம் மறுபடியும் என் போன் 'டிங்'னு சத்தம் குடுத்துச்சு. மறுபடியும் அவன் தான்.

"சாரி மேடம். நான் உங்கள stalking பண்ணவோ, கஷ்டப்படுத்தவோ விரும்பல. இன்னிக்கு அந்த சேலைல நீங்க ரொம்ப அழகா இருந்தீங்க, அத உங்ககிட்ட சொல்லணும்னு மட்டும்தான் நெனச்சேன். நீங்க இன்னிக்கு சாயங்காலம் என்னைக் கடந்து போனப்போ, ஒருவேள என்னையப் பாப்பீங்கன்னு நெனச்சேன், ஆனா நீங்க பாக்கவே இல்ல. அதனாலதான் மெசேஜ் அனுப்பினேன். சாரி மேடம். நான் அட்வாண்டேஜ் எடுத்துக்கிட்டேன்னு நீங்க நெனச்சா, சாரி, அது என் நோக்கம் இல்ல."

இப்படி ஒரு பெரிய மெசேஜ் வந்துச்சு. இப்போ எனக்குக் கொஞ்சம் நிம்மதியா இருந்துச்சு. நான் பதில் அனுப்பினேன், "ஓகே. ஆனா நீ பண்ணது ஏத்துக்க முடியாது. இதுக்கு மேல மெசேஜ் பண்ணாத."—அதே விஷயத்த மறுபடியும் சொன்னேன்.

ஆனா, அவன் திரும்ப பதில் அனுப்பினான்: "ஓகே மேடம்."

அதுக்கப்புறம் அவன்கிட்ட இருந்து வேற மெசேஜ் எதுவும் வரல. கடைசியா, நான் போனை கீழ வச்சேன். இப்போ மணி ராத்திரி 9:30.

திடீர்னு கரண்ட் போச்சு. ஒரு ரெண்டு நிமிஷத்துல ஜெனரேட்டர் வந்துச்சு. வீடு ரொம்ப அமைதியா இருந்துச்சு, ஜெனரேட்டர் ஓடுற சத்தம் மட்டும்தான் எனக்கு நல்லாக் கேட்டுச்சு. கார்த்திக் இப்போலாம் என்னைய கண்டுக்காததுதான் எனக்கு ரொம்ப ஏமாற்றமா இருந்துச்சு.

நான் டி.வி. பாக்க முயற்சி பண்ணேன், ஆனா என் கண்ணுல அந்த இருட்டு லிஃப்ட், என் சூத்துல அவனோட கை, என் கைக்குப் பக்கத்துல அவனோட சுன்னி அதோட சைஸ்—இதெல்லாம் தான் தெரிஞ்சுச்சு. எனக்கு ஒரு குழப்பமான உணர்வு—வெட்கமும், கூடவே ஒரு லூசுத்தனமான, உடல்ரீதியான தேவையும்—ரெண்டும் சேர்ந்து வந்துச்சு. அவன் பயந்து போய், நிறுத்திட்டது ஒரு விதத்துல ஏமாற்றமா இருந்துச்சு. 'நான் கம்ப்ளைன்ட் குடுத்துடுவேன்னு பயப்படுறானா?'னு நெனச்சுச் சிரிச்சேன்.

'ஏன் இவன் இவ்வளவு சீக்கிரமா விட்டுக்கொடுத்தான்?' மறுபடியும் அதே யோசனை வந்துச்சு.

நான் போனை எடுத்தேன், மறுபடியும் அந்த சாட்டைத் திறந்தேன். 'பயப்படாத, நான் கம்ப்ளைன்ட் பண்ண மாட்டேன்'னு அவன்கிட்ட சொல்லணும்னு தோணுச்சு. ஆனா, என்னைய நானே கட்டுப்படுத்திக்கிட்டேன். இந்த எதிர்பாராத ஆர்வம் என்னோட பூண்டையை திடீர்னு கனமாவும், அரிப்பெடுத்த மாதிரியும் ஃபீல் பண்ண வச்சுச்சு.

பத்து நிமிஷம் எனக்குள்ள நானே சண்டை போட்டுக்கிட்டதுக்கு அப்புறம், ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினேன்—அது ஒரு சாதாரணமான, apartment சம்பந்தமான மெசேஜ் மாதிரி இருக்கணும்னு நெனச்சு: "பிரகாஷ், இப்போ ஜெனரேட்டர் ஒழுங்கா வேலை செய்யுதா? மெயின் கேட் பக்கத்துல ஏதோ சத்தம் கேட்ட மாதிரி இருந்துச்சு." (உண்மையில எனக்கு எந்தச் சத்தமும் கேட்கல, அவன் அங்க இருக்கானான்னு பாக்கத்தான் கேட்டேன்.)

பதில் உடனே வந்துச்சு.

"ஆமாம் மேடம், ஜெனரேட்டர் நல்லா இருக்கு, பிரச்சனை இல்ல மேடம்."

அது ரொம்பச் சாதாரணமாகவும், நேரடியான பதிலாவும் இருந்துச்சு. நான் "ஓகே"னு பதில் அனுப்பினேன்.

ஒரு ரெண்டு நிமிஷத்துல, அவன்கிட்ட இருந்து இன்னொரு மெசேஜ் வந்துச்சு. "மேடம் சாரி, நான் பண்ணது தப்பு, உங்க நம்பர எடுத்து உங்களுக்கு மெசேஜ் பண்ணியிருக்கக் கூடாது."

அப்போ நான் பதில் அனுப்பினேன்: "ஆமா. நீ பண்ணியிருக்கக் கூடாது, ஆனா பண்ணிட்ட, அதனால சரி விடு."

அனுப்பினேன். உடனே, அவன் சந்தோஷமா இருப்பான் போலனு நெனச்சேன், அதனால அவன் இப்படி ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினான்: "தேங்க்ஸ் மேடம், ப்ளீஸ் என் மேல கம்ப்ளைன்ட் குடுத்துடாதீங்க."

அப்போ நான் பதில் அனுப்பினேன்: "விடுங்க. நீங்க உங்க எல்லைய மீறலன்னா, நானும் complaint கொடுக்க மாட்டேன்."

அவன் பதில் அனுப்பினான்: "இல்ல மேடம், நான் ஒரு போதும் அப்படிப் பண்ண மாட்டேன். தேங்க்ஸ் மேடம்."

அப்போ என் மனசு உடனே லிஃப்ட்ல நடந்த அவனோட சுன்னியோட சைஸ் ah நெனச்சுச்சு. என்னைய நானே கட்டுப்படுத்திக்கிட்டேன்.

அப்புறம் அவனோட நம்பரை நான் சேவ் பண்ணுனேன். "Security - apartment."



Part13:

சேவ் பண்ணுனதுக்கு அப்புறம், அவனோட டி.பி.ல (Display Picture) இருந்த போட்டோ என்னால பாக்க முடிஞ்சுச்சு. அவன் ஒரு கம்பத்து பக்கத்துல நின்னுட்டு இருந்தான். அவன் ரொம்பக் குள்ளமா இருக்கிறதாலயோ, என்னவோ, அந்த டிரஸ் அவனுக்குச் சுத்தமா செட் ஆகாம, வேடிக்கையா (funny) இருந்துச்சு. 'நான் இவன் stalking பண்றான்னு சொன்னேன், ஆனா இப்போ நான் வாட்ஸ்அப்ல அவன stalking பண்றேன் போலயே?'ன்னு எனக்குத் தோணுச்சு.

மறுபடியும் ஒரு ரெண்டு நிமிஷத்துல ஒரு மெசேஜ் வந்துச்சு.

"மேடம், உங்க டி.பி.ல ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க."

'அட! மறுபடியும் ஆரம்பிச்சுட்டான்!'னு நெனச்சேன். என்னோட டி.பி. போட்டோ ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னாடி, நாங்க ஊருக்குப் போனப்போ கார்த்திக்கப் புடிச்சு எடுக்கச் சொன்னது. அது ரெட்-க்ரீன் கலர் சுடிதார்ல இருந்துச்சு, அந்த டிரஸ்ல என் உடம்போட வளைவுகள் (curves) நல்லாவே தெரிஞ்சுச்சு.

நான் உடனே, "நீ மறுபடியும் ஆரம்பிக்கிறியா?"ன்னு ரிப்ளை பண்ணேன். 'இவன் எவ்வளவு தைரியமாப் பேசுறான்னு பாரு'ன்னு மனசுக்குள்ள நெனச்சேன்.

அவன் உடனே பதில் அனுப்பினான்: "இல்ல மேடம், அந்த டிரஸ்ல நீங்க ரொம்ப கியூட்டா இருக்கீங்க, அது உங்களுக்கு அவ்வளவு பொருத்தமா இருக்கு. அந்தப் போட்டோல இருந்து என்னால கண்ண எடுக்கவே முடியல."

இப்படி அவன் ரிப்ளை பண்ணதும், உள்ளுக்குள்ள ஏதோ ஒன்னு நடந்துச்சு. என் டி.பி.ய இவ்ளோ தூரம் யாரும் புகழ்ந்தது இல்ல. இவன் அட்வாண்டேஜ் எடுத்துக்கிறான், ஆனா எனக்கு அது பிடிச்சிருந்தது. இருந்தாலும், வெளியில காமிச்சுக்காம, நான் பதில் அனுப்பினேன்: "நான் உன் நம்பரை சேவ் பண்ணியிருக்கவே கூடாது, பாரு, அதான் இவ்வளவு பேசுற."

அப்போ அவன் ரிப்ளை பண்ணான்: "இல்ல மேடம், இல்ல மேடம், சேவ் பண்ணதுக்குத் தேங்க்ஸ். அதனாலதான் என்னால என் தேவதையோட போட்டோவப் பாக்க முடியுது."

அவன் அந்த 'தேவதை'ங்கிற வார்த்தைய சொன்னதும், என் கோவம் மொத்தமா காணாமப் போச்சு. எனக்கு உடனே சிரிப்பு வந்துச்சு. நான் சிரிச்சுட்டே பதில் அனுப்பினேன்: "ஓ! உன் தேவதையா? என்ன நெனச்சுட்டு இருக்க? நேத்திக்கு சொன்ன மாதிரி, உன் கண்ணப் பிடுங்கி காக்காக்குத் தான் போடப் போறேன்."

அடுத்த ஒரு நிமிஷத்துல அவன் மறுபடியும் பதில் அனுப்பினான்: "மேடம், நான் உங்களுக்காகச் சாக சொன்னா கூட, செத்து போயிடுவேன். ஆனா என் கண்ண மட்டும் எடுத்துடாதீங்க. அது இல்லன்னா எனக்கு வாழ்க்கையே இல்ல. அத வச்சுதான் நான் இந்த அழகப் (என்னைய) பாக்க முடியுது."

நான் மறுபடியும் சிரிச்சேன், அவன் பேசுற விதமும், வார்த்தைகளைக் கோக்குற விதமும் எனக்குப் பிடிச்சிருந்தது. ஒரு ரொமான்ஸ் படம் பாக்குற மாதிரி இருந்துச்சு.

ஆனா நான் பதில் அனுப்பினேன்: "நீ என்ன பண்ண ட்ரை பண்ற பிரகாஷ்? போயி, தனியா இருக்கிற ஒரு பொம்பளகிட்ட போய் பேசு. என்னைய இம்ப்ரஸ் பண்ண ட்ரை பண்ணி உன் நேரத்தை வேஸ்ட் பண்ணாத."

இப்படி நான் பதில் அனுப்பினேன், ஆனா அவன் என்னைய இம்ப்ரஸ் பண்ண ட்ரை பண்றது எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருந்தது. அவனோட இந்த பேச்சு, கார்த்திக் கிட்ட இல்லாத ஒரு நெருக்கத்தை குடுத்துச்சு.

உடனே அவன் பதில் அனுப்பினான்: "இல்ல மேடம், நான் உங்கள இம்ப்ரஸ் பண்ண ட்ரை பண்ணல. நீங்க கல்யாணம் ஆனவங்கன்னு எனக்குத் தெரியும், ஆனா நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க, அத உங்ககிட்ட சொல்லணும்னு மட்டும்தான் நெனச்சேன், அவ்வளவுதான். உங்க புருஷன்தான் ரொம்ப கொடுத்து வச்சவர். அவர்தான் உண்மையான அதிர்ஷ்டசாலி"

இத நான் படிச்சதும் எனக்குக் கோவம் வந்துச்சு. அவன் மேல இல்ல, கார்த்திக் மேல. என் மனசு என்ன நெனச்சுச்சுன்னா, 'இவன் கூட நான் ரொம்ப அழகா இருக்கேன்னு, என்னையப் புகழ்றான். ஆனா, என்னைய உண்மையில புகழ வேண்டிய என் புருஷன், என்னை சும்மாகூட கண்டுக்கல, சின்ன விஷயம்கூட பேச மாட்டேங்குறான். அவனுக்கு நான் ஒருத்தி இருக்கிறதே தெரியல. எனக்கும்தான் உணர்வுகள் இருக்குன்னு அவனுக்குப் புரியல. அவன் என்னையத் தவிர்த்துக்கிட்டு இருக்கிறதால, பாரு... இப்போ நான் பேசவே கூடாத ஒருத்தன் கிட்ட பேசிக்கிட்டு இருக்கேன்.'. ஒரு செக்யூரிட்டி கிட்ட என் உணர்ச்சியக் கொட்டிட்டு இருக்கேன்'னு ஒரு குற்றவுணர்வும் வந்துச்சு.

அப்புறம் நானே, 'சரி, இந்த சாட்ட இப்போ முடிப்போம், ரொம்ப தூரம் போயிட்டோம்'னு முடிவு பண்ணி, பதில் அனுப்பினேன்: "ஓகே பிரகாஷ். நான் தூங்கப் போறேன். குட் நைட்."

மெசேஜ சென்ட் பண்ணிட்டு, மொபைலக் கீழ வச்சேன், தூங்கத் தயார் ஆனேன். போனைத் தலையணைக் கீழ வச்சப்போ, அதுல இருந்து வர அந்த ஹீட்டும், பிரகாஷோட மெசேஜ்களும் என் மனசுல பெரிய ஒரு வெறியக் கிளப்பிச்சு.