Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 10:

நான் பைகளக் கொண்டு போய் ஃப்ரிட்ஜ் கிட்ட வச்சேன், அப்புறம் ஃப்ரிட்ஜ்ல ஒவ்வொன்னா வைக்க ஆரம்பிச்சேன். கடைசி இருபது நிமிஷத்துல நடந்த விஷயங்கள் ஓடிட்டு இருந்துச்சு, ஆனா அத அப்படியே விட்டிட்டு, நான் வழக்கம் போல மதிய வேலையில இறங்கி, நடந்ததையெல்லாம் மறக்க நெனச்சேன். வழக்கம் போல, டின்னருக்குச் சமையல் வேலை எல்லாம் முடிச்சுட்டு, ஒரு ரெண்டு மணி நேரம் தூங்கிட்டு, ஸ்கூல் வேன்ல வர்ற என் பையனப் பிக்கப் பண்ணப் போனேன். ஆனா, கேட்ல பிரகாஷ நான் பாக்கல. நானும் என் பையனும் வீட்டுக்கு வந்தாச்சு.

அன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமைங்கிறதால, நான் வழக்கமா சாயங்காலம் கோயிலுக்குப் போவேன். அதனால குளிக்கப் போயிட்டு, ஆரஞ்சு நிறச் சேலை, மேட்சிங் ஜாக்கெட், பாவாடையில ரெடி ஆனேன். என் கூந்தல்ல மல்லிகைப்பூ வச்சேன். மேக்கப் எதுவும் போடல. பின்னல மட்டும் போட்டுட்டு, Mirror-ல பாத்தேன், ரொம்ப அழகா தெரிஞ்சேன். அப்புறம் நானும் என் பையனும் பக்கத்துல இருந்த கோயிலுக்குப் போகத் தயார் ஆனோம்.

வீட்டப் பூட்டிட்டு கீழ இறங்கி, அப்பார்ட்மென்ட் கேட்டை அடைஞ்சேன். கேட்ல பிரகாஷ் உக்காந்துட்டு இருந்தான். நான் சேலைல வந்ததப் பார்த்ததும், அவனோட கண்ணு பெருசா விரிஞ்சுச்சு. ஆனா, நான் அவனப் பாக்காத மாதிரி கடந்து, கோயிலுக்குப் போனேன். சாமி கும்பிட்டுட்டு, நாங்க திரும்ப வர ஆரம்பிச்சோம். நான் கேட் பக்கத்துல வர்றதுக்கு முன்னாடியே, அவன் கேட் பக்கத்துல நின்னு, யாருக்கோ காத்திருக்க மாதிரி தெரிஞ்சுச்சு. நான் வர்றதப் பார்த்ததும், அவன் உள்ள நடந்து போனான். அத நான் கண்டுக்கல, அவனக் கடந்து வீட்டுக்கு வந்துட்டேன்.

வழக்கம் போல, என் பையனுக்குச் சாப்பாடு ஊட்டி, நானும் டின்னர முடிச்சேன். என் பையன் களைப்பா இருந்தான், தூங்கத் தயாரா இருந்தான். அவனத் தூங்க வச்சுட்டு, டைம் பார்த்தேன், கிட்டத்தட்ட ராத்திரி எட்டு மணி இருக்கும். வழக்கம் போல டி.வி. முன்னாடி வந்து உக்காந்து, சில சேனல்கள மாத்திப் பார்த்தேன். அப்புறம் என்னோட போனை எடுத்தேன். அதுல நிறைய வாட்ஸ்அப் மெசேஜ்கள் படிக்காம இருந்தது.

ஒன்னொன்னா படிச்சுப் பார்த்தேன், பெரும்பாலும் ஃபார்வேர்டு மெசேஜ்கள், சில குட் மார்னிங், குட் நைட் மெசேஜ்கள். அதுல ஒரு புது நம்பர்ல இருந்து ஒரு மெசேஜ் வந்திருந்தது. அத நான் ஓப்பன் பண்ணேன். "மேடம், இன்னிக்கு சாயங்காலம் ஆரஞ்சு சேலைல நீங்க ரொம்ப அழகா இருந்தீங்க"னு இருந்துச்சு. இந்த மெசேஜ் நான் கோயில்ல இருந்து வீட்டுக்கு வந்தப்போ, கிட்டத்தட்ட 6:30 மணிக்கு வந்திருந்தது.

எனக்குக் கோவம் வந்துச்சு, ஆனா அதே சமயம் ஒரு ஆர்வமும் வந்துச்சு. அது யாருன்னு எனக்குத் தெரியும், ஆனா நான் பதில் சொல்ல விரும்பல, இல்லன்னா அவனுக்குப் பேச சான்ஸ் கொடுக்க விரும்பல. அத நான் கண்டுக்கல, யாரு நீ -ன்னு கூட பதில் கேட்கல. கண்டுக்காம டி.வி. பாக்க ஆரம்பிச்சேன்.

சுமார் 9 மணிக்கு, கார்த்திக்கிட்ட இருந்து ஒரு கால் வந்துச்சு. இன்னிக்கு ராத்திரி ரொம்ப லேட்டா (ஒருவேள 12 மணிக்கு மேல) வருவான்னு சொன்னான். ஒரு ப்ராஜெக்ட்ட முடிக்கிறதுல சில வேலை pending-ல இருக்காம், அதனால ஆபீஸ்ல இருந்து முடிச்சுட்டு வருவானாம். அதனால, "நீ தூங்கு, நான் வேற கீயை வச்சு கதவத் திறந்துக்குறேன்"னு சொன்னான். சில வெள்ளிக்கிழமைகள்ல இது அவனோட வழக்கமான வேலைதான்.

நான் "சரி"னு சொன்னேன். ஆனா எனக்கு ரொம்ப வெறுப்பாப் போச்சு, எப்போ பாத்தாலும் வேலை வேலைனு. நான் இங்க ஒருத்தி இருக்குறதே waste மாதிரி feel பண்ணுனேன். அப்புறம் தூங்கப் போகலாம்னு நெனச்சேன், அப்போ என் போன் மறுபடியும் 'டிங்'னு சத்தம் குடுத்துச்சு.

"குட் நைட் மேடம்." அதே நம்பர்ல இருந்துதான்.

இப்போ கார்த்திக் வரப்போறதில்ல எனக்கும் தூக்கம் வரல. அதனால அந்த மெசேஜுக்குப் பதில் அனுப்பினேன்.

"யாரு இது?"

அப்புறம் போனை ஓரமா வச்சுட்டு, "ஏன் பதில் அனுப்பின?"னு என்னைய நானே திட்டிக்குட்டேன்.



Part 11:

"சே! நான் ஏன் அவனுக்கு மெசேஜ் அனுப்பினேன்? எதுக்கு அவனுக்கு சான்ஸ் குடுக்கணும்னு நெனச்சேன்?"ன்னு என் மனசுக்குள்ள என்னைய நானே திட்டிட்டு இருந்தேன். ஆனா, ஒரு கேள்வி மட்டும் மனசுல எழும்பிச்சு, 'என் நம்பர் அவனுக்கு எப்படி கிடைச்சுச்சு? அப்பார்ட்மென்ட் ரெஜிஸ்டரில இருந்து எடுத்திருந்தா, stalking பண்றான் போல'னு தோணுச்சு.

'இல்ல. இவன entertain பண்ண விடக் கூடாது. இவனுங்கல்லாம் ஆபத்தானவங்க, இவங்களத் தவிர்க்கணும்'னு ஒரு எண்ணம் ஓடுச்சு. ஆனா, என் மனசுல இன்னொரு பக்கம், 'என்ன ஆகப் போகுது, பேசிப் பார்ப்போம். இவன் என்ன பண்ணிட முடியும்?'ன்னு ஒரு எண்ணம் ஓடுச்சு. 'இந்த மனசுதான் என்னைய நெருப்புக்கூட விளையாடத் தூண்டுது'ன்னு குழப்பத்துல இருந்தேன்.

ஒரு ரெண்டு செகண்ட்ல, என் போன் 'டிங்'னு சத்தம் குடுத்துச்சு.

"மேடம், இது யாருன்னு கெஸ் பண்ணுங்க?"ன்னு அதுல இருந்துச்சு.

எனக்கு உடனே எரிச்சல் வந்துச்சு. 'நான் ஏன் கெஸ் பண்ணணும்?'னு நெனச்சு, நான் பதில் அனுப்பினேன்: "நீங்க யாருன்னு எனக்குத் தெரியாது. நீங்க யாரா இருந்தாலும், தெரியாத நம்பருக்கு மெசேஜ் பண்ணி கெஸ் பண்ணச் சொல்லாதீங்க."

அனுப்பிட்டேன். மனசுக்குள்ள ஒரு நிம்மதி வந்துச்சு. 'குட். நான் ஒரு கோட்டைக் கிழிச்சுட்டேன். இனிமே பேச மாட்டான்'னு நெனச்சேன். ஆனா, அந்தச் சின்ன நிம்மதி ரொம்ப நேரம் நீடிக்கல.

சில செகண்ட்ல மறுபடியும் ஒரு 'டிங்'.

உடனே வந்துச்சு: "சாரி மேடம்."

நான் பதில் எதுவும் அனுப்பல. 'சாரி சொல்லிட்டுப் போறான், நல்லது'னு விட்டுட்டேன். ஆனா, என் கை தானா போனை எடுத்து, அவன் பதில் அனுப்புவானான்னு பாக்க வெயிட் பண்ணுச்சு.

ஒரு ரெண்டு செகண்ட்ல இன்னொரு மெசேஜ் வந்துச்சு: "மேடம் இது நான் பிரகாஷ், செக்யூரிட்டி கார்ட்."

நான் நெனச்சதுதான்! ஆனா, 'இன்னும் ஏன் விடாம மெசேஜ் பண்றான்?'ன்னு ஒரு கோவம் உள்ளுக்குள்ள கிளம்பிச்சு. 'சும்மா கோவப்பட்டா இவன் நிக்க மாட்டான். ஒரு மிரட்டலக் குடுத்தா என்ன?'ன்னு நெனச்சு, நான் பதில் அனுப்பினேன்:

"என் நம்பர் உனக்கு எப்படி கிடைச்சுச்சு? நீ என்னைய stalking பண்றியா? நான் அசோசியேஷன் கிட்ட கம்ப்ளைன்ட் குடுக்கப் போறேன். நீ பண்றது கொஞ்சம்கூட நல்ல விஷயம் இல்ல."

இப்படி மெசேஜ் அனுப்பினேன். 'உண்மையிலயே கம்ப்ளைன்ட் குடுக்கப் போறேனா?' தெரியல. 'ஒருவேள குடுக்க மாட்டேன்'—இதுதான் என் மனசுல ஓடிட்டு இருந்துச்சு. ஆனா, இந்தப் பதட்டமான மெசேஜ்க்கு அவன் என்ன சொல்லுவான்னு தெரிஞ்சுக்க ஒரு ஆசையும் இருந்துச்சு.

ஒரு ரெண்டு செகண்ட்ல, இன்னொரு மெசேஜ் வந்துச்சு: "சாரி மேடம், நீங்க இன்னிக்கு மதியானம் என்கிட்ட சாதாரணமாக் பேசுனதால, நான் சும்மா 'ஹாய்' சொல்லணும்னு நெனச்சேன். அதனாலதான் கெஸ்ட்டுகள் உள்ள வர, வெளிய போக அனுமதிக்கும் அப்பார்ட்மென்ட் சாஃப்ட்வேர்ல இருந்து உங்க நம்பர எடுத்தேன்."

அவன் சொன்ன காரணம் எனக்குள்ள லேசா இறங்கிச்சு. 'சும்மா பேசணும்னு தான் பண்ணிருக்கான் போல'னு ஒரு எண்ணம். ஆனா, அவன் நம்பர எடுத்தது தப்புதானே?

அப்போ எனக்குக் கோவம் மறுபடியும் வந்துச்சு. நான் பதில் அனுப்பினேன்: "என்னதா இருந்தாலும், அது ஆபீசுக்காகத் தான். அதுல இருந்து எப்படி என் நம்பர திருடின? இது ஒண்ணும் விளையாட்டு இல்ல, மத்தவங்கள stalking பண்ற மாதிரி, இது தப்பான பழக்கம். அது எனக்குப் பிடிக்கல. இனிமே எனக்கு மெசேஜ் பண்ணாத."

அனுப்பிட்டேன். அடுத்த ரெண்டு நிமிஷத்துல, மெசேஜ் எதுவும் வரல. நான் போனை வச்சுட்டு டி.வி.யை பாக்கப் போனேன். ஆனா, என் மனசு அங்க இல்ல.

அப்புறம் அவன் இன்னொரு மெசேஜ் அனுப்பினான்: "சாரி மேடம், நான் சும்மா உங்ககிட்ட பேசணும்னு மட்டும்தான் நெனச்சேன். சாரி. மேடம் தப்பா நெனச்சுக்காதீங்க. தப்பா இருந்தா சாரி, என் மேல கம்ப்ளைன்ட் குடுத்துடாதீங்க மேடம்."

இந்த மெசேஜ் பாக்கும்போது, அவன் உண்மையிலயே பயந்து போயிருக்கான்னு புரிஞ்சுச்சு. எனக்குச் சந்தோஷமா இருந்துச்சு, ஏன்னா என் மிரட்டல் வேலை செஞ்சுச்சு. ஆனா, அவன் இவ்ளோ பயப்படுறதப் பாக்க எனக்குச் சங்கடமாவும் இருந்துச்சு.

அப்போ நான் பதில் அனுப்பினேன். "எதுவா இருந்தாலும், எனக்கு மெசேஜ் பண்ணாத."

அனுப்பிட்டேன். ஒரு ரெண்டு செகண்ட்ல மறுபடியும் ஒரு 'டிங்'. அதுல "சாரி மேடம்"னு மட்டும் இருந்துச்சு. வேற எதுவும் இல்ல. ஆனா, அதுக்கப்புறம் நான் எதுக்கும் பதில் அனுப்பல. போனை அமைதியா வச்சுட்டேன். ஆனா, என் மனசுல பெரிய பரபரப்பு ஓடிட்டு இருந்துச்சு. 'இவன் சும்மா விட மாட்டான் போலயே?'னு நெனச்சேன்.