Adultery அவள் இதயத்தின் மொழி

[yazhiniram]

Part 6:

பக்கத்துல யாருமே இல்ல. அந்த லிஃப்டுக்கு வெளிய இருந்த இடம் மொத்தமா காலியா இருந்துச்சு. ஆனா, நான் ஒரு லூசு மாதிரி நின்னுட்டு, உருளைக்கிழங்கு உருள்றதையும், தக்காளி தெறிச்சு ஓடுறதையும் பாத்துட்டு இருந்தேன். ஒரு சில வினாடிக்கு எனக்கு என்ன பண்றதுன்னே தெரியல, உறைஞ்சு போய்ட்டேன்.

அப்பதான் அவனப் பார்த்தேன். பிரகாஷ் வேகமா ஓடி வந்தான், அவன் செருப்பு டைல்ஸ்ல சளக் சளக்னு சத்தம் போட்டுச்சு. ஒரு வார்த்தை கூட பேசல, ஆனா, உருளைக்கிழங்கை ஒன்னொன்னா பொறுக்க ஆரம்பிச்சான்—முதல்ல உருளைக்கிழங்கு, அப்புறம் தக்காளி. ஒவ்வொரு காயையும் எடுத்து லிஃப்ட் பக்கத்துல இருந்த பிளாஸ்டிக் சேர்ல வச்சான்.

அவன் அதப் பண்றதப் பாத்துதான் நான் கொஞ்சம் சகஜமானேன். நானும் தரையில சிதறிக் கிடந்த காய்கறிய எடுக்க ஆரம்பிச்சேன். எங்க மூச்சுச் சத்தமும், ஒரு தக்காளி உருண்டு போற மெல்லிய சத்தமும் தவிர, அந்த இடம் ரொம்ப அமைதியா இருந்துச்சு. அவன் முழங்கால் போட்டு, நான் குனிஞ்சு, ரெண்டு பேரும் பொறுக்குற வேலையில மும்முரமா இருந்தோம்.

எல்லாம் முடிஞ்சு போச்சு. ஒரே ஒரு தக்காளி மட்டும் சுவர் ஓரம் உருண்டுட்டு இருந்துச்சு. அத எடுக்க அவன் போனான். என் கால் பக்கத்துல ஒன்னு இருந்துச்சு, அத எடுக்க நானும் குனிஞ்சேன்.

அப்போதான், திடீர்னு முந்தானை லூஸ் ஆகுற மாதிரி தெரிஞ்சுச்சு. நான் குனியும்போது, என் சேலை முந்தானை தோள்ல இருந்து நழுவி, முலையோட குழி அகலமா தெரிஞ்சது. அத அட்ஜஸ்ட் பண்றதுக்கு முன்னாடி, நான் அவனப் பார்த்தேன். அவன் என் முலையத்தான் பாத்துட்டு இருந்தான். ஆரஞ்சு நிறத்துல இருந்த முலை மேலதான் அவனோட பார்வை.

ஆனா அவன் இன்னும் சுவர் ஓரத்துல குனிஞ்சபடிதான் இருந்தான். அந்த கடைசி தக்காளிய கையில வச்சிருந்தான்—ஆனா அவனோட கண்ணு இப்போ காய் மேல இல்ல. என் மேல. நேரடியா. என் ஜாக்கெட்டுக்குள்ள. என் காய் மேல. நான் மறுபடியும் உறைஞ்சு போய்ட்டேன். அவன் பார்வை ஒரு செகண்ட் கூட அசையல. ஒரு முழுசான, பச்சை (raw), நேரடியான பார்வை.

அப்பதான் அவன் எதப் பாக்குறான்னு எனக்கு உரைச்சுச்சு. நான் வேகமா முந்தானையை இழுத்து, உடம்ப மறைச்சு, நிமிர்ந்து நின்னுட்டேன். எனக்கு வெட்கமாப் போச்சு, நான் வேற பக்கத்தப் பார்த்தேன்.

அவனும் அமைதியா எழுந்து நின்னு, மெதுவா என் பக்கத்துல வந்தான். ஒரு வார்த்தை இல்ல, முகத்துல எந்த உணர்ச்சியும் இல்ல. கையில வச்சிருந்த கடைசி தக்காளியை அந்த சேர் மேல வச்சான்.

நான் தொண்டைய செருமிகிட்டு, மெதுவா, "தேங்க்ஸ்"னு சொன்னேன்.

அவன் தலைய ஆட்டினான். "நோ மேடம், பரவால்ல."

எல்லாக் காய்கறியும் சேர் மேல இருந்துச்சு—உருளைக்கிழங்கு ஒரு பக்கம், தக்காளி ஒரு பக்கம். கவர் இல்ல, ஒன்னும் இல்ல. அப்போ அவன் சொன்னான், "வெயிட் மேடம், நான் ஒரு கவர் எடுத்துட்டு வர்றேன்."

நான் பதில் சொல்றதுக்குள்ள, அவன் செக்யூரிட்டி கேபினுக்கு ஓடிப் போய், ரெண்டு சின்ன பாலித்தீன் கவர்களோட திரும்பி வந்தான். ஒன்ன என்கிட்ட குடுத்துட்டு, இன்னொன்ன அவன்கிட்ட வச்சுக்கிட்டான். அவன் உருளைக்கிழங்க ஃபில் பண்ண ஆரம்பிச்சான்; நான் தக்காளிய எடுத்தேன்.

மறுபடியும் குனிஞ்சேன், ஆனா இந்தத் தடவை முந்தானை கரெக்ட்டா இருக்கான்னு உறுதிப்படுத்திக்கிட்டேன். ரெண்டு பேரும் அமைதியா எடுத்து வச்சோம். பிளாஸ்டிக் cover குள்ள காய்கறி விழற சத்தம் மட்டும்தான் அங்க கேட்டுச்சு. ஆனா, எங்க கை ரொம்பப் பக்கத்துல இருந்துச்சு—ரொம்ப ரொம்பப் பக்கத்துல. ஒருதடவ, நான் தக்காளிய எடுத்து உள்ள போட முயற்சி பண்ணப்போ, அவன் கை வேற பக்கத்துல இருந்து வந்து என் கைய தொட்டுச்சு.

அது ஒரு செகண்ட் தான். ஆனா அந்தத் தொடுதல்... என் விரல்ல இருந்து ஒரு எலெக்ட்ரிக் ஷாக் நேரா என் நெஞ்சு வரைக்கும் ஏறுன மாதிரி இருந்துச்சு. அவன் கை சொரசொரன்னு, கெட்டியா இருந்துச்சு, நாள் பூரா வேலை செஞ்சதால இருக்கும். என் கை மெதுவா. அந்த வித்தியாசம் ரொம்பத் தெரிஞ்சுச்சு, எனக்கு கரண்ட் ஷாக் அடிச்ச மாதிரி ஆச்சு.

நான் உடனே கைய விலக்கிகிட்டேன், கவனிக்காத மாதிரி நடிச்சேன். ஆனா மறுபடியும், காய நிரப்பும்போது, எங்க விரல்கள் உரசின—திரும்பத் திரும்ப, சின்ன சின்ன எதிர்பாராத தொடுதல்கள். ஒவ்வொன்னும் சின்னதுதான், ஆனா ஒவ்வொன்னும் ரொம்ப கனமா இருந்துச்சு. எனக்குள்ள என் நெஞ்சு படபடனு ஜாஸ்தி அடிச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.

கடைசியா, ரெண்டு கவரும் நிறைஞ்சுச்சு. நான் என் கவர இறுக்கமா முடிஞ்சேன், அவனும் அப்படித்தான் பண்ணான். நான் நிமிர்ந்து பாத்து, "மறுபடியும் தேங்க்ஸ்"னு சொன்னேன்.

அவன் மெதுவா சிரிச்சான். "பிரச்சனை இல்ல, மேடம்."

நான் ரியாக்ட் பண்றதுக்குள்ள, அவன் எனக்காக லிஃப்ட் பட்டனை அழுத்தினான். நான் என் கையில இருந்த கனமான ஒரு கவரக் கீழ வச்சுட்டு, இந்தத் தடவை முந்தானையை சரியா அட்ஜஸ்ட் பண்ணேன். லிஃப்ட் வந்துச்சு, 'டிங்' சத்தம் அந்த தாழ்வாரத்துல எதிரொலிச்சுச்சு.

நான் ஒவ்வொரு கையில ஒரு கவர் எடுத்துக்கிட்டேன், உள்ளே போகத் தயாரா. ஆனா மத்த ரெண்டு கவரையும் நான் எடுக்கிறதுக்குள்ள, அவன் எடுத்துக்கிட்டான்.

நான் மெதுவா சொன்னேன், "பரவால்ல, நான் தூக்கிட்டு போறேன்."

லிஃப்ட் கதவு திறக்க ஆரம்பிச்சது. அவன் தலைய ஆட்டினான். "வேண்டாம் மேடம், நான் ஹெல்ப் பண்றேன்."

அவன் அத உள்ள வச்சுட்டு கிளம்பிடுவான்னு நெனச்சேன், ஆனா அவன் எனக்குப் பின்னால உள்ளே வந்தான்.

நான் முதல்ல உள்ள நுழைஞ்சேன், அவன் என்னப் பின் தொடர்ந்தான். அவன் கண்ணு என் முதுகு மேல இருக்கிறத என்னால உணர முடிஞ்சுச்சு. ஒருவேள என் இடுப்புலயோ சூத்து மேலயோ இருக்கலாம். நான் திரும்ப நெனச்சேன், ஆனா நான் திரும்பல. அவன் வெறும் ஹெல்ப் தான் பண்றா,ன்னு என் மனச சமாதானப்படுத்திக்கிட்டேன்.

அவன் உள்ளே வந்தப்ப, அங்கேயே நிப்பான்னு நெனச்சேன், ஆனா நிக்கல. ஒரு மெல்லிய இரும்பு சத்தத்தோட கதவு பின்னாடி மூடிச்சு.

நான் மெதுவா திரும்பி, "இத இங்க வச்சுட்டுப் போங்க. நான் பாத்துக்கிறேன்"னு கேட்டேன்.

அவன் சொன்னான், "இல்ல மேடம், நான் மேல கொண்டு வந்து குடுக்குறேன்."

நான் லேசா நெத்திய சுழிச்சேன். "தேவை இல்ல, உங்களுக்கு கேட்ல வேலை இருக்கும்ல."

அவன் அமைதியா பதில் சொன்னான், "இன்னொரு செக்யூரிட்டி இருக்கான் மேடம். பரவால்ல."

அதுக்கப்புறம் என்ன சொல்றதுன்னு எனக்குத் தெரியல. நான் கவர இறுக்கமா பிடிச்சுக்கிட்டு, ஃப்ளோர் நம்பரையே பாத்துட்டு இருந்தேன்.

அவன் ஏழாம் நம்பர அழுத்தினான்.

நான் ஒரு தடவ அவனப் பாத்தேன். "என் ஃப்ளோர் உங்களுக்கு எப்படிக் தெரியும்?"

அவன் ஒரு சின்ன சிரிப்ப கொடுத்தான். "மேடம், இது என் வேலை—அப்பார்ட்மெண்ட்ல இருக்க எல்லாரப் பத்தியும் தெரிஞ்சுக்கறது."

இப்போ லிஃப்ட் கதவு மூடிடுச்சு.

திடீர்னு, எனக்கு உரைச்சுச்சு—

நான் இவன் கூட தனியா ட்ராவல் பண்ணப் போறேன்.

இப்போ நான் இந்த ஸ்டாக்கர் கூட தனியா மாட்டிக்கிட்டேன்.